| Siejba grobów Wiersz Bronisława Ostrowska |
|||
Wśród wszystkich świata tułaczych dróg,
Jakoby gwiazdy bezliczne,
Polskie mogiły rozsiał Bóg -
Ofiarne stołbce graniczne.
Wielka grobami pisana pieśń
Śpi w pustkach morza i lądu,
Aż z niej posępną wieków pleśń
Odmiecie wicher sądu.
A wtedy Pan odczyta sam
Tę wielką pieśń tęsknoty,
I każda głoska z mogilnych bram
Wzleci jak anioł złoty.
Wyskrzydli się przelana krew
Ofiarnym duchem żywa -
- Bo nie ma śmierci - jest tylko siew
Na święte jutra żniwa.
Lecz teraz śpi, lecz teraz śpi
Pod palm i sosen cieniem,
Pod niepamięcią długich dni,
Pod wielkim grobów milczeniem.
Więc gdy w zaduszny krwawy świt
Z drzew cieką liście jesienne,
A siejba późnych ozimych żyt
W ugory wsiewa się senne -
Pomnijmy, że to pomników zew
Pociechą wielką nas wzywa:
- Bo nie ma śmierci - jest tylko siew
Na święte przyszłości żniwa.
