| Podróż Śnieżnego Wilka Wiersz Jarlaxle |
|||
Gdy góry północy pokryje śnieżny puch,
Gdy na kupieckich szlakach zaniknie zgiełk i ruch,
Gdy znikną wszyscy kupcy, wszystkie karawany,
Zmienia się całkiem ten świat, śniegiem zasypany.
Plemiona barbarzyńców w tundrze tej żyjące,
Wszelkie śnieżne stworzenia, jadła szukające,
Bestie w Faerunie całym nie spotkane,
Wszystko przybywa tu, na ziemie wichrem owiane.
Jednak w całym tym kraju, pustym i zdziczałym,
Panuje jeden Władca, Królem jest On niemałym,
Na lodowych przełęczach, na skalistych ścieżynach,
Na stokach gór potężnych i na śnieżnych równinach,
Jeden król i pan tutaj, rządzi całą północą,
Zaś potężny głos Jego rozbrzmiewa zawsze nocą,
W blasku pełni księżyca usłyszeć można kilka,
Niesionych zimnym wiatrem śpiewów śnieżnego Wilka.
Jeślibyś bracie zbłądził, pośród skał Grzbietu Świata,
Jeślibyś zaszedł tam, gdzie żaden już ptak nie lata,
Pamiętaj, iż w tym wypadku zdajesz się na Siebie,
Gdyż są to Jego tereny, On obserwuje Ciebie.
Podróżnik z Niego wytrwały, daleko On wędruje,
Dzięki białej Swej skórze zimno też wytrzymuje,
Wicher na Niego nie działa, śnieg nie zatrzymuje,
Zaś po lodowych taflach, jeziora przeskakuje.
Co roku daleką podróż, po swych terenach odbywa,
Za każdą także podróżą, nowe znów ziemie zdobywa,
Wszelkie krzykliwe stworzenie, zaraz szybko zamilka,
Gdy ujrzy lśniące w oddali, futro Śnieżnego Wilka.
