| Dziedzictwo Wiersz Olorolasse |
|||
Kości pochowane, wiatr targa włosy,
Tych który ronią łzy na kopcach poległych
Wkrótce zakwitną kwiaty, zroszone deszczem łez
Zanucą wraz z klęczącymi matkami
pieśń o raju wojowników, o tęsknocie
które niźli sztylet przeszywa dusze samotnych,
Rani głębiej niż najdłuższe ostrze,
Trafia celniej niby najtrafniejsze oszczerstwo
Upamiętnić, opowiadać, przetrwać
by historia przeżyła, rozgrzewała krew przyszłych pokoleń
gdy wtuleni w ciepłą pierzynę,
wysłuchają opowieści o dzielnych przodkach...
