Pieśń Wieku

←Szarość

Pieśń Wieku Wiersz Víctor Duarte, przeł. Azahar

Pieśń Wieku

'(tytuł oryginału - hiszp. "Canción del Siglo”)”

Od świata do świata uwalniam mój smutny śmiech,
Przerażony ilością artefaktów i ich daremnej substancji.
Silny słowem i melancholią, oddaję się
Wiatrowi, niczym liść drzewa;
Jego bolesnej, fałszującej dźwięczności.

Poraniony wspinam się na granie, by potem schodzić z gór,
Obładowany bagażem i ze wspomnieniem ciebie na ramieniu.
Obojętny na przyczynę i skutek, czuję się niedokończony,
Niekompletny, bezwzględnie zgubiony na drodze
Straszliwej cywilizacji.

Po różnych szlakach idę, siejąc
marzenia i troski, kości ludzkie
I życia dawne, róże wonne, rzucane
na pastwę burzy i dziwnych białych kruków; i śmieję się,
Śmieję wiecznie idąc drogą, co wiedzie na cmentarz,
Śmieję się śmierci w twarz,
Śmieję się ze świata, który się zachowuje jak dziecko,
Z jego symboli i ze wszystkiego.

Przez samotne i przerażające ulice
Wlokę to wielkie, udręczone serce,
Brocząc krwią na ukwieconych drogach i
W spękaniach kamieni pozostawiam
Moje wspomnienia, jedno po drugim, aż dotrę
Do ruin swego przeznaczenia,
Gdzie zostanę sam, skończony, świadomie
Opuszczony; i osiądę, aż do nowego wezwania,
W pośrodku szczątków mego życia.

---