Otello/Akt III

←Akt II

Otello Akt III William Shakespeare

Akt IV→

Scena pierwsza — Scena druga — Scena trzecia — Scena czwarta

Scena pierwsza

Przed zamkiem.
Wchodzi Kasjo z muzykantami.

KASJO

Zagrajcie co krótkiego na dzień dobry

Dla generała, zawdzięczę wam trudy.

Muzykanci grać zaczynają. Wchodzi Błazen.

BŁAZEN

Za pozwoleniem, panowie: czy te wasze instrumenta były w Neapolu, że tak przez nos mówią?

PIERWSZY MUZYKANT

Jak to, panie?

BŁAZEN

Nie sąż to pędziwiatry, proszę panów?

PIERWSZY MUZYKANT

Co pan przez to rozumie?

BŁAZEN

Tak zwane dęte instrumenta, które wiatr puszczają.

PIERWSZY MUZYKANT

Nie inaczej: dęte są.

BŁAZEN

Oto macie za fatygę, generał nie lubi takich instrumentów, co skutkiem wzdęcia wiatr puszczają, i dlatego życzy sobie, żebyście mu tą muzyką nie robili dłużej hałasu.

PIERWSZY MUZYKANT

Dobrze, panie; nie będziemy.

BŁAZEN

Jeżeli macie taką muzykę, której słyszeć nie można, to grajcie; ale jak mówią, generał nie dba o muzykę.

PIERWSZY MUZYKANT

Nie mamy takiej, panie.

BŁAZEN

Więc wsadźcie dudy w miech, bo ja zmiatam! Rozpłyńcie się w powietrze i fora ze dwora!

Wychodzą muzykanci.

KASJO do odchodzącego Błazna

Hej! hej! Słyszysz, moje serce?

BŁAZEN

Nie słyszę waszego serca, tylko was.

KASJO

Schowaj, proszę, swoje koncepta. Masz tu złoty pieniądz: jeżeli ta pani, co zostaje przy małżonce generała, jest już na nogach, to jej powiedz, że niejaki Kasjo prosi ją o chwilkę rozmowy i tu na nią czeka. Dobrze?

BŁAZEN

Jest ci na nogach, jeżeli tylko zechce ich użyć ku przyjściu, to jej powiem, o co idzie.

Wychodzi. Jago wchodzi.

KASJO

Uczyń to. W porę przychodzisz, Jagonie.

JAGO

Jak to? nie kładłeś się wcale?

KASJO

Czyż mogłem?

Dobrze już dniało, gdyśmy się rozeszli.

W tej właśnie chwili pozwoliłem sobie

Posłać po twoją żonę: chcę ją prosić,

Aby mi jakoś ułatwiła przystęp

Do Desdemony.

JAGO

Zaraz ci ją przyślę;

Pomyślę przy tym także o sposobie,

Jakby Murzyna usunąć na stronę,

Abyście mogli swobodnie pomówić.

Wychodzi.

KASJO

Dzięki ci! Jeszczem nie znał Florentczyka

Tak poczciwego i przyjacielskiego.

Emilia wchodzi.

EMILIA

Dzień dobry, zacny namiestniku, los wasz

Żywo mnie obszedł; lecz bądźcie spokojni,

Wszystko się jeszcze odmieni na dobre.

Generał mówi o tym z swoją żoną

I ona z zwykłą sobie wytrwałością

Przemawia w waszej sprawie; on jej mówi,

Że roztropnymi krępowany względy,

Nie może teraz nic dla was uczynić,

Bo ten Cypryjczyk, coście go zranili,

Wielki ma tutaj wpływ i zachowanie;

Ale zapewnił przy tym, że wam sprzyja,

I nie potrzeba wam innej protekcji

Jak jego dobra chęć do odzyskania

Namiestnikostwa.

KASJO

Mimo tego jednak,

Jeżeli się to wam zdaje stosownym

I wykonalnym, nastręczcie mi, proszę,

Sposobność pomówienia z Desdemoną

Na osobności.

EMILIA

Dobrze, pójdźcie jeno,

Wskażę wam miejsce, gdzie będziecie mogli

Z całą swobodą wywnętrzyć się przed nią.

Pójdźcie.

KASJO

O! jakąż wdzięczność wam winienem.

Wychodzą.

Scena druga

Tamże w innym miejscu.
Wchodzą Otello, Jago i kilku obywateli.

OTELLO

Jagonie, oddaj ten list sternikowi

I każ mu senat pozdrowić ode mnie.

Idę na szańce, przyjdź tam.

JAGO

Dobrze, wodzu.

OTELLO

Chcecież, panowie, pójść ze mną obejrzeć

Fortyfikacje?

OBYWATELE

Służym waszej cześci.

Wychodzą.

Scena trzecia

Tamże, w innym miejscu.
Wchodzą Desdemona, Kasjo i Emilia.

DESDEMONA

Bądź pewny, panie Kasjo, że uczynię,

Co będę mogła, aby ci dopomóc.

EMILIA

Uczyń to, pani; mój mąż tak się martwi

Tą sprawą, jakby była jego własna.

DESDEMONA

Dobry to człowiek. Nie wątp, panie Kasjo,

Ze cię postawię na tej, co wprzód byłeś,

Stopie z mym mężem.

KASJO

O łaskawa pani!

Cokolwiek stanie się z Michałem Kasjo,

Wiernym twym sługą być on nie przestanie.

DESDEMONA

Wierzę ci, panie Kasjo. Wiem, że jesteś

Szczerze do mego męża przywiązany;

Znasz go od dawna, bądź więc przekonany,

Że usunięcie się jego od ciebie

Nie będzie większe nad zakres wytknięty

Politycznymi względy.

KASJO

Ależ, pani,

Ta polityka może trwać tak długo,

Może się żywić tak błahym pokarmem

I tak się wzmagać z okolicznościami,

Że gdy kto inny będzie na mym miejscu,

A ja daleko, generał zapomni

O przywiązaniu mym i o mej służbie.

DESDEMONA

Nie sądź tak: ręczę ci wobec Emilii,

Miejsce odzyskasz. Bądź o nie spokojny;

Kiedy raz komu przychylność przyrzeknę,

Dotrzymam tego co do joty. Mąż mój

Nie będzie odtąd miał chwili spokojnej:

Nie dam mu zasnąć, będę mu nad głową

Klektać i piszczeć do zniecierpliwienia;

Łóżko mu w szkołę, obiad zmienię w spowiedź,

Słowem, we wszystko, czego się tknie, wmieszam

Interes Kasja. Nabierz więc otuchy,

Bo protektorka twoja umrze raczej,

Niż się wyrzecze twojej sprawy.

Otello i Jago ukazują się w pewnej odległości.

EMILIA

Pani,

Generał idzie.

KASJO

Żegnam cię, o pani.

DESDEMONA

Dlaczego? Zostań i słuchaj, co powiem.

KASJO

Nie mogę, pani, nie jestem na teraz

Przygotowany.

DESDEMONA

Miejże wolę swoją.

Wychodzi Kasjo.

JAGO na pół do siebie

To mi się nie podoba.

OTELLO

Co takiego?

JAGO

Nic, panie; gdyby jednak... nie wiem sam co.

OTELLO

Czy to nie Kasjo odszedł od mej żony?

JAGO

Kasjo? Nie, tego nie przypuszczam, panie.

Aby on chronił się jak winowajca,

Widząc, że idziesz.

OTELLO

Zdaje mi się jednak,

Że to był nie kto inny.

DESDEMONA

Mój małżonku,

Właśnie mówiłam z jednym suplikantem,

Co pod niełaską twoją jęczy.

OTELLO

Któż on?

DESDEMONA

Kasjo, namiestnik twój. Luby Otello,

Mamli moc jaką, zdolną wzruszyć ciebie,

To go ułaskaw; bo jeśli on nie jest

Jednym z tych, co cię rzetelnie miłują,

Co mimo wiedzy, nie z umysłu błądzą,

To na poczciwym nie znam się obliczu.

Przywróć go, proszę.

OTELLO

Czy to on stąd odszedł?

DESDEMONA

On; z taką skruchą i upokorzeniem,

Że część cierpienia swego mnie zostawił,

Bym z nim cierpiała. Przyzwij go, mój drogi,

OTELLO

Nie teraz, moje serce; innym razem.

DESDEMONA

Prędkoż?

OTELLO

Jak tylko będę mógł najprędzej,

Gdy tego żądasz.

DESDEMONA

Dziś więc na wieczerzę?

OTELLO

Dziś?

Nie.

DESDEMONA

Nie dzisiaj, to jutro na obiad?

OTELLO

Jutro nie będę w domu na obiedzie:

W fortecy mam się zejść z oficerami.

DESDEMONA

To jutro w wieczór lub we wtorek z rana,

W południe, w wieczór, lub z rana we środę?

Naznacz czas, tylko niech się nie przeciąga

Dłużej nad trzy dni. On żałuje szczerze.

Postępek jego, odłożywszy na bok

To, że jak mówią, w czasie wojny trzeba

Najlepszych nawet karać dla przykładu,

Jest ledwie błędem, na prostą naganę

Zasługującym. Kiedyż się ma stawić?

Powiedz, Otello. Pytam siebie w duszy,

Czego bym tobie odmówiła, gdybyś

Mnie o co prosił, i czylibym mogła

Stać tak milcząco? Jak to? Michał Kasjo,

Co ci był druhem, gdyś się o mnie starał,

Co tyle razy w twej obronie stawał,

Gdym mniej korzystnie mówiła o tobie,

On potrzebuje tyle korowodów

Do przebłagania ciebie? Wierz mi, wiele,

Wiele bym mogła...

OTELLO

Proszę cię, dość tego,

Niech przyjdzie, kiedy zechce; nie odmawiam

Tobie niczego.

DESDEMONA

To nie żadna łaska;

To tak, jak gdybym cię prosiła, abyś

Kładł rękawiczki, ciepło się odziewał

Albo posilnych używał pokarmów,

Słowem, ażebyś miał troskliwą pieczę

O sobie samym. Gdy będę cię prosić

O coś, co stawia miłość twą na próbę,

Będzie to prośba trudna, pełna wagi

I ryzykowna w spełnieniu.

OTELLO

Niczego

Ci nie odmawiam, tymczasem zrób dla mnie

To tylko, abym sam został na chwilę.

DESDEMONA

Miałażbym tego odmówić? Nie, panie:

Bądź zdrów.

OTELLO

Bądź zdrowa, moja Desdemono,

Zaraz do ciebie przyjdę.

DESDEMONA

Pójdź, Emilio.

Niech się fantazji twojej zadość stanie;

Jaka bądź ona, jestem ci posłuszną. Wychodzi z Emilią.

OTELLO

Lube stworzenie! Wieczna kaźń mej duszy,

Jeśli nie kocham cię! A gdybym przestał,

Świat by się zmienił w chaos.

JAGO

Z przeproszeniem,

Łaskawy panie.

OTELLO

Mów, kochany Jago.

JAGO

Czy Kasjo wiedział o twojej miłości,

Gdyś o małżonkę swoją się ubiegał?

OTELLO

Od pierwszej chwili do ostatniej, na co

To zapytanie?

JAGO

Ot tak, przez ciekawość,

Nic złego zresztą.

OTELLO

Skąd ci ta ciekawość?

JAGO

Nie przeszło mi przez głowę, że się znał z nią,

OTELLO

O tak, i często bywał pośrednikiem

Pomiędzy nami.

JAGO

Doprawdy!

OTELLO

Doprawdy!

Toż cóż? doprawdy. Co w tym upatrujesz?

Nie jest uczciwy?

JAGO

Zapytujesz, panie,

Czy on uczciwy?

OTELLO

Pytam, czy uczciwy?

Jużci, uczciwy.

JAGO

O ile wiem o tym.

OTELLO

Co ty masz w myśli?

JAGO

Ja, w myśli?

OTELLO

Ja, w myśli!

Przebóg! Czyś ty mym echem? Przebąkujesz,

Jakby w twej głowie siedział jaki potwor,

Tak straszny, że go boisz się pokazać.

Ty się domyślasz czegoś. Swieżoś wyrzekł:

"To mi się nie podoba", kiedy Kasjo

Stąd się oddalał, cóż to ci się wtedy

Nie podobało? A gdym ci powiedział,

Że on miłostek mych był powiernikiem,

Wtedy znacząco krzyknąłeś: "Doprawdy!",

I brwi ściągnąłeś, i zmarszczyłeś czoło,

Jakbyś był w mózgu swym zamykał jakiś

Okropny domysł. Jeżeli mnie kochasz,

Powiedz, co myślisz.

JAGO

Wiesz, łaskawy panie,

Żem ci przychylny?

OTELLO

Tak myślę, i przeto

Że znam przychylność i uczciwość twoją,

I wiem, że ważysz to, co masz powiedzieć,

Tym bardziej trwożą mnie te urywane

Twoje wykrzyki. Takie demonstracje

Są obyczajem nikczemnych szalbierzy,

U prawych ludzi są one objawem

Wstrzymywanego w piersi oburzenia,

Które się gwałtem wyrywa na zewnątrz.

JAGO

Kasjo jest, mniemam, uczciwym człowiekiem.

OTELLO

I ja tak mniemam.

JAGO

Ludzie by powinni

Być w rzeczy samej tym, czym się wydają,

A ci, co nie są, niechby się takimi

Nie wydawali.

OTELLO

Ani słowa, ludzie

Być by powinni tym, czym się wydają.

JAGO

Toteż ja Kasja mam za uczciwego.

OTELLO

Nie, w tym się święci coś więcej. Mów do mnie,

Jakbyś rozmawiał sam z sobą; wypowiedz

Żywcem swe myśli i najgorszej nadaj

Najgorszy wyraz.

JAGO

Wybacz mi, mój wodzu,

Winienem tobie wszelkie posłuszeństwo,

Nie w tym jednakże, w czym niewolnik nawet

Jest panem siebie. Myśli me wyjawić!

Przypuśćmy, że są zdrożne i opaczne,

Jestże gdzie pałac, w którym by się jakiś

Zakał nie zakradł? Gdzież serce tak czyste,

Aby w nim jakieś brudne podejrzenie

Nie odbywało czasem walnych sądów,

Przy drzwiach zamkniętych trutynując pewne

Zawiłe kwestie?

OTELLO

Dopuszczasz się istnej

Zdrady, Jagonie, względem przyjaciela,

Gdy go uważasz za pokrzywdzonego

I nie chcesz jego ucha zaznajomić

Z swymi myślami.

JAGO

O, błagam cię, panie,

Jeśli przypadkiem domysł mój jest błędny

(Co by być mogło, wyznaję albowiem,

Że mam z natury nieszczęśliwą manię

Siedzenia bezpraw i nieufność moja

Tworzy częstokroć winy, których nie ma),

Błagam cię tedy, panie, by twa mądrość

Do niezręcznego postrzegacza słowa

Najmniejszej wagi nie przywiązywała

Ni wniosków jakich chciała wyprowadzać

Niepokojących z jego niedokładnych

I luźnych uwag. Nie byłoby zgodne

Z twą spokojnością i twym szczęściem, panie,

Ni z uczciwością moją i rozsądkiem,

Gdybym ci moje myśli wypowiedział.

OTELLO

Co się to wszystko znaczy?

JAGO

Dobre imię,

Łaskawy panie, jest najdroższym skarbem

Mężów i niewiast: kto mi kradnie worek,

Kradnie drań marną, coś i nic; rzecz, która

W tysiącznych była rękach wprzód niż w moich;

Ale kto dobre imię mi wydziera,

Grabi mi dobro, z którego sam nie ma

Korzyści, mnie zaś przyprawia o nędzę.

OTELLO

Na Boga, musisz mi odkryć swe myśli!

JAGO

To być nie może, choćby moje serce

Było w twym ręku, panie, i nie będzie,

Póki to serce jest pod moim kluczem.

OTELLO

Ha!

JAGO

Strzeż się, panie, zazdrości! O, strzeż się

Tego potwora zielonookiego,

Co pożerając ofiarę - z niej szydzi.

Szczęsny, kto wiedząc o tym, że jest zdradzon,

Może nie kochać tych, co go zdradzili;

Ale jak wielkie ten cierpi katusze,

Co wielbiąc wątpi, mając podejrzenie

Namiętnie kocha!

OTELLO

O nędzo!

JAGO

Ubogi,

Rad z swego losu, jest arcybogaty,

Ale sam Krezus jest jak Job ubogi,

Gdy się wciąż lęka, aby nie zubożał.

Chroń Panie Boże od zazdrości wszystkich,

Których miłuję!

OTELLO

Co? Cóż to? Czy myślisz,

Że moje życie zazdrości poświęcę?

Że się jak miesiąc zmieniać będę w ciągłych

Kwadrach podejrzeń? Nie: raz zacząć wątpić,

Jest to od razu zbyć się wątpliwości.

Miej mnie za capa, jeśli kiedykolwiek

Władze mej duszy zajmę tak wydętą

I wietrzną bańką jak ta, którą puszczasz.

Niech sobie mówi świat, że moja żona

Jest piękna, dobrze gra, śpiewa i tańczy;

Ze jest rozmowna, lubi towarzystwo,

Wcale to we mnie podejrzeń nie wzbudzi,

Bo gdzie jest cnota, tam ją to ozdabia:

Ani ze względu na brak mych powabów

Powezmę choćby cień niedowierzania.

Boć miała oczy, gdy mnie wybierała.

Nie, mój Jagonie, muszę widzieć pierwej,

Nim zacznę wątpić, mieć dowód, gdy zwątpię,

Skoro zaś dowód mieć będę, o, wtedy

Precz i z miłością, i z podejrzeniami!

JAGO

Szczerze się z tego cieszę, teraz bowiem

Mogę ci, panie, okazać swobodniej

Moją przychylność. Posłuchaj mnie przeto:

Jeszcze na teraz milczę o dowodach;

Uważaj, panie, na swą żonę; śledź ją

W stosunkach z Kasjem; miej zwrócone oko,

Tak ni zazdrośnie, ni z ubezpieczeniem.

Nie rad bym, aby twe szlachetne serce

Krzywdy doznało z zbytku swej dobroci.

Baczność więc! Znam ja dobrze obyczaje

Naszego kraju: weneckie niewiasty

Jawią częstokroć niebu takie figle,

Jakich by mężom pokazać nie śmiały;

Sumienie ich nie mówi: "Nie czyń tego",

Ale: "Nie wydaj się z tym."

OTELLO

Czy tak myślisz?

JAGO

Żona twa, panie, oszukała ojca

Idąc za ciebie; a gdy się zdawała

Drżeć na twój widok i truchleć, miłością

Tchnęła ku tobie.

OTELLO

W rzeczy samej.

JAGO

Ergo

Kiedy tak młodo mogła tak udawać

I nawet oczy ojca otumanić

Do tego stopnia, że krok jej przypisał

Wpływowi czarów... Ale ja źle czynię:

Błagam cię, panie, najpokorniej, wybacz,

Wybacz mi zbytek mego przywiązania.

OTELLO

Obowiązanym ci na zawsze.

JAGO

Widzę,

Że cię to, panie, zmieszało cokolwiek.

OTELLO

Wcale nie, wcale nie.

JAGO

Obym się mylił!

Tuszę przynajmniej, że raczysz położyć

To, com powiedział, na karb mej miłości.

Ale ja widzę, panie, żeś wzruszony.

Na Boga! nie chciej mowy mej rozciągać

Do grubszych wniosków i do granic dalszych

Jak przypuszczenie.

OTELLO

Nie myślę inaczej.

JAGO

W przeciwnym bowiem razie mowa moja

Doprowadziłaby do takich następstw,

O jakich mi się nie marzyło. Kasjo

Jest przyjacielem moim. Ależ, panie,

Wyraźnie jesteś wzruszony.

OTELLO

Nie bardzo.

Sądzę, że jest mi wierna Desdemona.

JAGO

Bogdaj nią długo była i bogdajbyś

Ty, panie, długo tak sądził!

OTELLO

A jednak,

O ile może natura się zbłąkać...

JAGO

Tak, właśnie o to idzie; jak na przykład:

Ze się poważam zrobić tę uwagę -

Odmówić ręki licznym wielbicielom

Jednego kraju, plemienia i stopnia;

Wzgardzić związkami takimi, do jakich

Wszystko, jaki wiemy, w naturze jest skłonnym;

Hm! w tym by mógł ktoś upatrzyć chęć zdrożną,

Sprzeczność niegodną, myśl nienaturalną.

Wybacz mi jednak, panie; to, com wyrzekł,

Nie wprost się do niej odnosi, jakkolwiek

Mógłbym się lękać, by z czasem jej chęciom,

Do normalnego zwróconym kierunku,

Nie przyszło stawić twej urody, panie,

Obok urody którego z jej ziomków

I pożałować wyboru.

OTELLO

Dość tego;

Bądź zdrów. Jeżeli dostrzeżesz co więcej,

Więcej mi powiesz. Zaleć swojej żonie

Mieć ją na oku. Opuść mnie, Jagonie.

JAGO

Żegnam cię, wodzu. Odchodzi.

OTELLO

Po cóżem się żenił?

Zacny ten człowiek niezawodnie widzi

I wie nierównie więcej, niż wyjawia.

JAGO wracając

Łaskawy panie, błagam cię, zaklinam,

Przestań się dłużej nad tym zastanawiać,

Pozostaw resztę czasowi. Jakkolwiek

Dobrze by było, żeby Kasjo wrócił

Nazad do służby, bo trzeba mu przyznać

Wiele zdolności po temu. Z tym wszystkim,

Jeślibyś, panie, uznał za stosowne

Jeszcze czas jakiś potrzymać go z dala,

Łatwiej byś jego obrotów mógł dostrzec.

Uważ, mój wodzu, azali twa żona

Nie będzie czasem w sposób za żarliwy,

Za natarczywy wstawiała się za nim;

Z tego się wiele da wnieść. Racz tymczasem,

Pomyśleć sobie, żem był za gorliwy

W powzięciu obaw i w ich wynurzeniu

Jakoż istotnie boję się, czym nie był),

I ufaj jej jak wprzód: błagam cię o to!

OTELLO

Nie bój się, umiem nad sobą panować,

JAGO

Jeszcze raz ścielę się do nóg twych, panie. Wychodzi.

OTELLO

Jest to niezwykłej uczciwości człowiek

I doświadczony znawca wszelkich sprężyn

Ludzkiej natury. Jeśli się przekonam,

Mój ty sokole, że jesteś dzikowcem,

Choćbyś miał pęta z sercem mym splecione,

Puszczę cię, poślę w świat na cztery wiatry,

Abyś polował na, własny rachunek.

Może dlatego, żem czarny i nie mam

Tego łatwego obejścia, co daje

Powab fircykom, lub żem już zszedł nieco

W dolinę wieku; mniejsza z tym... już po niej

Zwiedziony jestem i nienawiść ku niej

To cała moja pociecha. Przekleństwo

Małżeńskim związkom! Możemyż się mienić

Panami wietrznych tych istot, nie będąc

Żądz ich panami? Ropuchą być raczej

I żyć miazmami pieczar niż posiadać

Do spółki z drugim tę, którą się kocha;

Taki to jednak jest los wielkich świata:

Upośledzeni oni pod tym względem

W prerogatywach bardziej niż maluczcy;

Nieuniknione to jak śmierć: zaledwie

Zadrga w nas życie, już rogata plaga

Zaczyna na nas ciążyć. Ha! to ona.

Wchodzą Desdemona i Emilia.

Jeżeli ta jest kobietą fałszywą,

To chyba niebo samo z siebie szydzi.

Nie wierzę temu.

DESDEMONA

Kochany Otello,

Obiad i goście, których zaprosiłeś,

Szlachetni Cypryjczycy, już czekają.

OTELLO

Naganym godzien.

DESDEMONA

Dlaczego twa mowa

Tak przytłumiona? Czyś nie słaby?

OTELLO

Trochę,

Mam ból tu w skroniach.

DESDEMONA

Z niewczasu, to przejdzie.

Ścisnę ci czoło chustką, a w godzinę

Ból ten ustanie.

OTELLO

Chustka twa za mała;

Desdemona upuszcza chustkę.

Daj pokój, idźmy.

DESDEMONA

Przykro mi, żeś słaby.

Desdemona i Otello wychodzą.

EMILIA podnosząc chustkę

Cieszę się, żem tę chustkę tu znalazła,

Pierwsza to była pamiątka Murzyna.

Mój dziwak mało sto razy mi kazał

Wykraść tę chustkę, ale Desdemona

Tak w niej lubuje i mąż tak ją zaklął,

Aby się nigdy z nią nie rozstawała,

Że ją wciąż nosi przy sobie, całuje

I z nią rozmawia; wyhaftuję drugą

Na ten sam deseń i dam Jagonowi.

Na co mu ona może być potrzebna,

Bóg to wie, mniejsza z tym, nie chcę w to wchodzić,

Li tylko jego fantazji dogodzić.

Wchodzi Jago.

JAGO

Czego się szwendasz? Co tu robisz?

EMILIA

Ot, byś

Nie gderał lepiej! Mam tu coś dla ciebie.

JAGO

Ty masz coś dla mnie? To rzecz zbyt powszednia.

EMILIA

Także? na przykład co?

JAGO

Mieć głupią żonę.

EMILIA

Nic więcej? Jesteś nadzwyczaj uprzejmy,

Cóż mi dasz za tę chustkę?

JAGO

Jaką chustkę?

EMILIA

Jakąż? tę, z której Murzyn Desdemonie

Pierwszy dar zrobił, którąś tyle razy

Wykraść mi kazał.

JAGO

Więceś ją wykradła?

EMILIA

Nie, upuściła ją przez nieuwagę,

A ja, tu będąc, podniosłam ją z ziemi.

Oto jest.

JAGO

Daj ją, nieoszacowana

Kobieta z ciebie.

EMILIA

Na co ci ta chustka,

Że tak usilriie nalegałeś na mnie.

Bym ją wykradła?

JAGO wyrywając jej chustkę

Co tobie do tego?

EMILIA

Jeżeli nie masz bardzo ważnych przyczyn,

To mi ją oddaj, oszaleje biedna,

Jak jej nie znajdzie.

JAGO

Udaj, że nic nie wiesz.

Potrzebna mi jest, i kwita: idź z Bogiem. Wychodzi Emilia.

W kwaterze Kasja podrzucę tę chustkę;

Tam on ją znajdzie. Fraszki, jak puch błahe,

Są dla zazdrosnych zarówno silnymi

Dokumentami jak cytaty z Pisma.

To może zrządzić jaki taki skutek.

Już Murzyn toczy walkę z moim jadem,

Zdradliwy poszept jest istną trucizną,

Co zrazu ledwie w smaku da się poczuć,

Ale niebawem, z krwią złączona, pali

Jak roztopiona siarka. Wchodzi Otello.

Miałem słuszność.

Ni wyskok z maku, ni sok mandragory,

Ni żadna siła ziół usypiających

Już mu nie wróci tego snu błogiego,

Jakim spał wczoraj.

OTELLO

Ha! ha! mnie niewierna?

JAGO

Ejże, zapomnij już o tym, mój wodzu.

OTELLO

Precz! precz! tyś to mię rzucił na katownię,

O, lepiej tysiąc razy być zdradzonym

Niż przez pół wiedzieć, że się nim jest.

JAGO

Jak to?

Łaskawy panie!

OTELLO

Czyliżem zamarzył

O jakichkolwiek jej pokątnych związkach?

Dostrzegłżem tego? Trwożyłżem się o to?

Dobrzem spał, dobrzem jadł, byłem swobodny,

Lekki, wesoły; na jej słodkich ustach

Nie znachodziłem Kasja pocałunków.

Gdy okradziony nie uczuwa braku

Rzeczy skradzionej, nie mów mu nic o tym:

A okradzionym, tak dobrze jak nie jest.

JAGO

Boleśnie mi to słyszeć.

OTELLO

Niechby ją cały obóz był posiadał,

Nie wyłączając ciur, szczęśliwy byłbym,

Gdybym był tego nieświadom. O, teraz,

Bądź zdrów na zawsze, spokoju! Bądź zdrowa,

Pogodo myśli! Wy w kity piór strojne

I wy poważne, w pancerz kute hufce,

Co pychę w cnotę mienicie, o, bądźcie,

Bądźcie mi zdrowe! Bądźcie i wy zdrowe,

Rżące rumaki, grzmiące trąby, kotły,

Ducha rzeźwiące, wy rozgłośne flety,

Świetne proporce, z wszelkimi przybory

I przepychami właściwymi wojnie;

I wy śmiertelne spiże, których gardła

Nieśmiertelnego władcy na Olimpie

Głos przedrzeźniają, bywajcie mi zdrowe!

Otello skończył swój zawód.

JAGO

O panie!

Mamże mym uszom wierzyć? Czy podobna?

OTELLO

Nędzniku, dowiedź mi, że moja żona

Jest wiarołomna; daj mi jaki dowód

Lub na istnienie wieczne duszy mojej

Lepiej ci było urodzić się kundlem.

Niż gniew mój budzić.

JAGO

Do tegoż mi przyszło?

OTELLO

Spraw, bym to ujrzał, lub przynajmniej daj mi

Dowód, bez żadnych haczyków, na których

Mogłaby jakaś wątpliwość zawisnąć:

Inaczej biada ci!

JAGO

Szlachetny panie!

OTELLO

Jeśli ją czernisz, a mnie próżno dręczysz,

Nie módl się odtąd, wyrzecz się sumienia;

Na okropnościach okropności gromadź,

Czyń takie rzeczy, iżby patrząc na nie

Niebo aż płakać musiało, a ziemia

Drętwieć ze zgrozy; nic gorszego bowiem

Dodać byś nie mógł do szczytu ohydy

Nad ten postępek.

JAGO

Litościwe nieba,

Wejrzyjcie na mnie! Jestżeś, panie, mężem?

Gdzież twoja mądrość, gdzie dusza? Bóg z tobą!

Składam mój urząd. O, nędzny ja głupiec,

Com swą uczciwość wystrychnął na zbrodnię!

Przewrotny świecie! Zapisz to, że dzisiaj

Prawym, rzetelnym być jest niebezpiecznie.

Dzięki ci, panie, za naukę! odtąd

Nikt przyjaciela nie znajdzie w Jagonie,

Skoro przychylność tak na złe wychodzi.

Chce odejść.

OTELLO

Stój! Powinien byś jednak być poczciwym.

JAGO

Powinienem był raczej być roztropnym.

Poczciwość głupstwo, kiedy chybia celu,

Którego stara się dosiąc.

OTELLO

Na Boga!

Myślę, że moja żona jest niewinna

I że nią nie jest; myślę, żeś ty prawy

I żeś nim nie jest. Dowodu mi trzeba.

Imię jej, niegdyś tak jasne, tak czyste

Jak lice Diany, tak się stało czarnym

I powleczonym sadzą jak twarz moja,

Sąli na świecie noże, stryczki, jady,

Płomienie albo chłonące topiele:

Nie zniosę tego. Gdybym się przekonał!

JAGO

Widzę, o panie, żeć namiętność trawi;

Żałuję, żem ci to nasunął. Chciałbyś

Się więc przekonać?

OTELLO

Chciałbym? Nie. Chcę tego.

JAGO

I możesz; ale jak, łaskawy panie?

Jakże chcesz nabyć przekonania? Chceszli

Jej przeniewierstwa być naocznym świadkiem?

Chceszli ich zejść na dobie?

OTELLO

Śmierć i piekło!

JAGO

Trudnym to, mniemam, byłoby zadaniem,

Chcieć ich wypatrzyć w takiej koniunkturze.

Przeklnij ich, panie, jeśli kiedykolwiek

Więcej ócz ludzkich jak ich cztery będzie

Przy tym obecnych. Jakże więc? Cóż tedy?

Skąd przekonanie? Niepodobna, panie,

Abyś to ujrzał, choćby byli krewcy

Jak małpy albo wilki w czas wesela,

I rozbestwieni jak pijana gawiedź.

Oświadczam wszakże, iż jeżeli ważne

Okoliczności, niezbite poszlaki,

Wiodące prosto do bram prawdy, mogąć

Dać przekonanie, to je mam w mym ręku.

OTELLO

Daj mi wyraźny dowód jej niewiary.

JAGO

Arcy to dla mnie nieprzyjemna sprawa;

Skorom jednakże zaszedł tak daleko,

Powodowany głupią uczciwością

I przywiązaniem, zajdę jeszcze dalej.

Spędziłem świeżo noc tuż obok Kasja,

Że zaś cierpiałem ogromny ból zębów,

Nie mogłem zasnąć. Zdarzają się ludzie

Duszy tak słabej i niepowściągliwej,

Że przez sen paplą o swych interesach.

Tego rodzaju jest Kasjo, słyszałem,

Jak mówił przez sen: "Luba Desdemono!

Bądźmy ostrożni, kryjmy się z miłością ";

A potem chwytał mię, ściskał za rękę

I wołał: "Luba istoto! ", a potem

Tak zapalczywie zaczął mię całować,

Jakby mi wyrwać chciał z ust pocałunki

Aż do korzenia; potem na mym udzie

Położył nogę, całował mię, wzdychał:

"Przeklęty los, co dał cię Murzynowi!"

OTELLO

O, to okropne! To okropne!

JAGO

Wszakże

To był sen tylko.

OTELLO

Ale ten sen zdradził

Poprzednie czyny, jaskrawa wskazówka,

Choć tylko przez sen.

JAGO

I mogąca poprzeć

Inne dowody, które lada jako

Rzecz objaśniają.

OTELLO

Rozszarpię ją.

JAGOZ wolna,

Łaskawy panie, jeszcze nic nie widzim;

Jeszcze być ona może wolną zmazy.

Powiedz mi proszę, tylko czyś czasami

Nie widział kiedy w ręku swojej żony

Chustki w poziomki haftowanej?

OTELLO

Właśnie

Dałem jej niegdyś taką: był to pierwszy

Mój podarunek.

JAGO

Nie wiedziałem o tym:

Taką jednakże chustką (jestem pewny,

Że to jej była)widziałem, jak sobie

Pan Michał Kasjo brodę dziś obcierał.

OTELLO

Gdyby to była ta...

JAGO

Czy ta, czy inna,

Byle jej, zawsze to przeciw niej mówi,

Łącznie z tym, co się wyżej powiedziało.

OTELLO

Żeby ten nędznik miał nie jedno życie,

Lecz sto ich, tysiąc! jednego za mało

Dla mojej zemsty. Ha! teraz już widzę,

Że to jest prawda. Patrz, Jagonie, oto

Oddaję niebu z tym westchnieniem cały

Skarb mej miłości: stało się! już po niej!

Wstań, czarna zemsto, z głębokości piekieł!

Miłości, ustąp twego tronu w sercu

Nieubłaganej nienawiści! Pęknij,

Piersi nabrzękła od padalczych żądeł,

Co cię pokłuły!

JAGO

Uspokój się, panie.

OTELLO

Krwi! krwi! krwi!

JAGO

Uzbrój się, panie, w cierpliwość:

Możesz odmienić jeszcze zdanie.

OTELLO

Nigdy,

Nigdy, Jagonie! Jak Pontyńskie Morze,

Którego wzdęta, lodem ścięta fala

Nie zna odpływu wstecz, ale wciąż dąży

Do Propontydu i do Hellespontu,

Tak krwawa moja myśl w niepowstrzymanym

Naprzód pochodzie nigdy w tył nie spojrzy

Ani się cofnie ku brzegom miłości

I nie wprzód spocznie, aż ją przestwór zemsty

Spełna pochłonie. klękając

Na ten błękit niebios!

Z całą należną czcią dla świętych ślubów

Przysięgam, że tak będzie.

JAGO klękając także

Czekaj, panie,

Zaświadczcie, o wy wiecznie tam u góry,

Tlejące światła! wy żywioły, które

Nas otaczacie! zaświadczcie, że Jago

Całą działalność swojego umysłu,

Swych rąk i serca święci na usługi

Pokrzywdzonego Otella! Jakkolwiek

Może być krwawym to, co on mi każe,

Mym obowiązkiem będzie posłuszeństwo.

OTELLO

Nie odpowiadam na twoją przychylność

Marną podzięką, ale jej przyjęciem

I wystawieniem niezwłocznym na próbę:

Spraw, bym za trzy dni z ust twych się dowiedział,

Że Kasjo przestał żyć.

JAGO

Zmarł mój przyjaciel:

żądałeś tego, panie, tak się stało;

Niech aby ona żyje!

OTELLO

Niech przepadnie,

Kukła wszeteczna! Pójdź ze mną, pomyślim

O jakim szybkim pośredniku śmierci

Dla tej uroczej diablicy. Tyś teraz

Mym namiestnikiem.

JAGO

Twym sługą na zawsze. Wychodzą.

Scena czwarta

Tamże.
Wchodzą Desdemona, Emilia i Błazen.

DESDEMONA

Nie wiesz, kochanku, gdzie stoi namiestnik Kasjo?

BŁAZEN

Na polu bitwy.

DESDEMONA

Jak to?

BŁAZEN

On żołnierz, a kto by o żołnierzu powiedział, że nie stoi na polu bitwy, ten by swoją skórę naraził.

DESDEMONA

Pytam się, gdzie on stoi kwaterą.

BŁAZEN

Powiedzieć wam, gdzie on stoi kwaterą, na jedno by wyszło co skłamać.

DESDEMONA

Możeż kto z tego być mądrym?

BŁAZEN

Nie wiem, gdzie on stoi kwaterą; gdybym przeto powiedział, że stoi nią tu lub owdzie, powiedziałbym wierutne kłamstwo.

DESDEMONA

Nie mógłżebyś powziąć o nim języka, wywiedzieć się o niego?

BŁAZEN

Uczynię to katechetycznym sposobem, to jest przez pytania i odpowiedzi.

DESDEMONA

Wyszukaj go, proszę, i proś go, aby tu przyszedł. Powiedz mu, żem o nim mówiła z moim mężem i mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

BŁAZEN

Taka rzecz nie przechodzi granic ludzkiego rozumu, gotów przeto jestem przedsięwziąć jej wykonanie.

Wychodzi.

DESDEMONA

Gdzieżem ja mogła zapodziać tę chustkę?

Nie wiesz?

EMILIA

Nie, pani.

DESDEMONA

Wolałabym była

Zgubić sakiewkę pełną kruzadosów.

Gdyby szlachetny mój mąż mniej miał prawy

Sposób myślenia i mniej był daleki

Od nikczemności, właściwej zazdrosnym,

Coś podobnego mogłoby w nim jaką

Złą myśl obudzić.

EMILIA

To on nie zazdrosny?

DESDEMONA

On?

Słońce jego ojczyzny wyssało,

Zdaję się, z niego wszelkie takie miazma.

EMILIA

Oto nadchodzi.

DESDEMONA

Nie dam mu tym razem

Pokoju, póki Kasja nie odwoła. Wchodzi Otello.

Jak się masz, mój Otello?

OTELLO

Dobrze, pani.

do siebie

O, co za męka udawać! głośno

A tyże

Jak, Desdemono?

DESDEMONA

O, dobrze.

OTELLO

Daj rękę.

Wilgotna ręka u pani.

DESDEMONA

Bo jeszcze

Wiek jej nie zmroził ni żadne cierpienie.

OTELLO

To znaczy płodność, szczodrobliwość serca...

I ciepła! Ciepła i wilgotna, takiej

Ręce przystoi zaparcie się świata,

Post i modlitwa, chłosta, umartwienie;

Bo wewnątrz siedzi młody, krewki szatan,

Co lubi broić. Łaskawa to ręka

I hojna.

DESDEMONA

Słusznie mianujesz ją taką,

Ona ci bowiem serce me oddała.

OTELLO

Hojna to ręka: w dawnych czasach serce

Dawało rękę, nowsza herladyka

Umieszcza w herbach rękę, a nie serce.

DESDEMONA

Nie znam się na tym. Pamiętasz, coś przyrzekł?

OTELLO

Cóżem to przyrzekł, kochanie?

DESDEMONA

Posłałam

Po Kasja, aby przyszedł mówić z tobą.

OTELLO

Nieznośny katar mam; tak mi dokucza!

Pozwól mi chustki.

DESDEMONA

Oto jest, mój mężu.

OTELLO

Tej, co ci dałem.

DESDEMONA

Nie mam jej przy sobie.

OTELLO

Nie masz jej?

DESDEMONA

Nie mam, w istocie.

OTELLO

To szkoda;

Chustkę tę dała była mojej matce

Jedna Cyganka, wróżka, co umiała

Najskrytsze myśli ludzkie odgadywać,

I powiedziała jej, że moc tej chustki,

Póki ją będzie miała w posiadaniu,

Nada jej urok i przywiąże do niej

Mojego ojca; gdyby zaś, broń Boże!

Miała ją zgubić lub darować komu,

Wraz by się od niej odwróciło serce

Mojego ojca i wzrok by się jego

Zaczął obracać ku innym pięknościom;

Przy zgonie dala mi ją z tym zleceniem,

Abym ją wzajem dał tej, z którą kiedyś

Los mnie połączyć zechce. Tak zrobiłem;

Strzeżże jej, pilnuj jako oka w głowie;

Zguba jej bowiem lub podarowanie

Komu innemu mogłoby sprowadzić

Najfatalniejsze skutki.

DESDEMONA

Czy podobna?

OTELLO

Z całą pewnością magiczny to wyrób.

Pewna Sybilla, która policzyła

Dwieście obiegów słońca na tym świecie,

W wieszczym natchnieniu utkała tę chustkę;

Jedwab doń snuły czarowne robaki,

A farbowana była w soku, który

Wtajemniczone ręce z serc dziewiczych

Przysposobiły.

DESDEMONA

Prawdaż to istotna?

OTELLO

Najistotniejsza, chowajże ją dobrze.

DESDEMONA

Obym więc nigdy jej nie była znała!

OTELLO

Ha! czemu?

DESDEMONA

Skąd ta zmiana w twoim głosie?

OTELLO

Zginęłaż?

Poszłaż do ludzi? Przepadłaż?

Mów, pani.

DESDEMONA

Boże zmiłuj się nade mną!

OTELLO

Hę!

DESDEMONA

Nie zginęła, lecz gdyby zginęła?

OTELLO

Co?

DESDEMONA

Nie zginęła, mówię.

OTELLO

To ją przynieś;

Pokaż ją zaraz.

DESDEMONA

Mogłabym, lecz nie chcę.

To tylko wybieg, aby mnie zbić z toru

W mej prośbie, proszę cię, przebacz Kasjowi.

OTELLO

Idź po tę chustkę, przeczuwam coś złego.

DESDEMONA

Daj pokój, nigdy nie znajdziesz człowieka

Równych mu zalet.

OTELLO

Idź, przynieś tę chustkę.

DESDEMONA

Proszę cię, mów o Kasju.

OTELLO

Chustkę, chustkę!

DESDEMONA

Człowieka, który całe swoje szczęście

Przez tyle czasów pokładał jedynie

W twej życzliwości; który dzielił z tobą

Niebezpieczeństwa.

OTELLO

Idź, mówię, po chustkę.

DESDEMONA

Ejże, niedobry jesteś.

OTELLO

Precz ode mnie!

Wychodzi.

EMILIA

Nie jestże zazdrosny ten człowiek?

DESDEMONA

Jeszczem w nim tego nigdy nie dostrzegła.

Niechybnie jakieś czary są w tej chustce.

O, nieszczęśliważ ja, żem ją zgubiła!

EMILIA

W rok ni w dwa lata nie poznasz mężczyzny,

Oni żołądki, a myśmy ich strawą;

Chciwie nas chłoną, a gdy są już syci,

Kadzi by nas się pozbyć. Oto Kasjo

I mąż mój.

Wchodzą Jago i Kasjo.

JAGO

Nie ma, bracie, innej drogi,

Trzeba, ażeby ona to sprawiła.

Patrz, co za szczęście! Przypuśćże szturm do niej.

DESDEMONA

Witaj, kochany Kasjo! co tam słychać?

KASJO

Pani, przychodzę powtórzyć mą prośbę.

Spraw, bym za wpływem twego przyczynienia

Odżył na nowo i odzyskał względy

Tego, którego z całej mocy duszy

Czczę i miłuję. Zwłoka mi nieznośna,

Jeżeli moja wina tak jest ciężka,

Że ani służba upłyniona, ani

Żal teraźniejszy, ani zamierzona

Nadal poprawa nie mogą mi wrócić

Jego życzliwych chęci, niech przynajmniej

Wolno mi będzie prędzej o tym wiedzieć,

Wtedy, przybrawszy przymuszony spokój,

Na innej drodze pójdę sobie szukać

Jałmużny losu.

DESDEMONA

O szlachetny Kasjo!

Bezsilny teraz jest mój głas; Otello

Już nie Otello, anibyś go poznał,

Gdyby się jego twarz tak odmieniła

Jak jego humor. Oby mi tak zawsze

Błogosławione pomagały duchy,

Jakem usilnie mówiła za tobą;

Gniew jego nawet nie zdołał mnie wstrzymać

Od nalegania. Bądź jeszcze cierpliwy:

Zrobię, co będę mogła, więcej nawet,

Niżbym uczynić śmiała w własnej sprawie.

Poprzestań na tym, zacny przyjacielu.

JAGO

To on był w gniewie?

EMILIA

Tylko co stąd wyszedł;

W istocie, dziwnie wzburzony.

JAGO

On w gniewie?

Byłem obecny, gdy kule armatnie

Szeregi wkoło niego rozrywały

I gdy z nich jedna tuż przy jego boku

Sprzątnęła jego rodzonego brata...

I on jest w gniewie? To nie bez kozery.

Idę natychmiast do niego, niechybnie

Jest w tym coś, kiedy on jest rozgniewany.

Wychodzi.

DESDEMONA

Idź, proszę. Pewnie coś dotyczącego

Spraw państwa; bądź to jaka wieść z Wenecji,

Bądź potajemna jaka złość, uknuta

Tu w Cyprze, której ślad tylko co odkrył,

Pogodny jego zachmurzyła umysł.

W podobnych razach zwykli się mężczyźni

O małe rzeczy obruszać, choć w gruncie

Wielkie ich drażnią. I nie dziw: jeżeli

Palec nas boli, czyliż się ból z niego

Do innych zdrowych nie rozchodzi członków?

Nie powinnyśmy mężów mieć za bóstwa

Ni żądać od nich takiej uprzejmości,

Jaka przystoi kochankom przed ślubem.

Zgrom mię, Emilio; już serce me chciało

Przed sąd wojenny stawić jego szorstkość,

Lecz widzę, że się dało uwieść świadkom

I oskarżyło go niesprawiedliwie.

EMILIA

Oby to tylko był interes państwa,

A nie zazdrosne jakie widzimisię,

Wprost dotyczące cię, pani!

DESDEMONA

Niestety!

Dałażem kiedy mu do tego powód?

EMILIA

Cóż stąd? Zazdrośni o to nie pytają;

Nie zawsze oni zazdroszczą dlatego,

Ze mają powód taki lub owaki,

Ale zazdroszczą, bo zazdroszczą, zazdrość

Jest to poczwara, co się sama płodzi,

Sama wylęga.

DESDEMONA

Niechże nieba chronią

Od tej poczwary mego męża!

EMILIA

Amen!

DESDEMONA

Pójdę do niego. Pozostań tu, Kasjo:

Jeśli go znajdę lepiej nastrojonym,

Poprę twą prośbę i wyczerpnę resztę

Mojej wymowy, by osiągnąć skutek,

KASJO

Dzięki, o, dzięki ci, łaskawa pani!

Wychodzą Emilia i Desdemona. Wchodzi Bianka.

BIANKA

Jak się masz, Kasjo?

KASJO

Skądeś się tu wzięła?

Jak mi się miewasz, śliczna moja Bianko?

Właśniem się, luba, wybierał do ciebie.

BIANKA

A jam szła właśnie do twojej kwatery.

Jak to? nie widzieć się ze mną przez tydzień?

Spędzić beze mnie siedem dni i nocy?

Aż osiemdziesiąt godzin w dubelt wziętych,

I jeszcze osiem? Godzin, które z dala

Od przyjaciela osiemdziesiąt razy

Dłużej się wloką niż na cyferblacie?

O, co za nudny obrachunek!

KASJO

Przebacz,

Przebacz mi, Bianko, ciężkie mię kłopoty

Gniotły w tych czasach; ale ja umorzę

Ten twój rachunek w sposobniejszej porze.

Kochana Bianko, podając jej chustkę Desdemony

wyhaftuj mi chustkę

Na wzór tej.

BIANKA

Skądżeś przyszedł do tej chustki?

Dar to od jakiejś nowej przyjaciółki.

Dotkliwie czułam twoją nieobecność,

Ale dotkliwiej czuję jej przyczynę.

Takiś to? dobrze, dobrze.

KASJO

Dajże pokój!

Rzuć te domysły w oczy szatanowi,

Co ci je poddał. Myśliszże na serio,

Że mam tę chustkę od jakiejś kochanki?

Nie, wierz mi, Bianko.

BIANKA

Czyjaż więc jest, powiedz?

KASJO

Nie wiem, znalazłem ją w moim pokoju.

Podoba mi się haft na niej i zanim

Zgłoszą się po nią, co się pewno stanie,

Chciałbym mieć deseń ten przekopiowany.

Weźże ją, zrób to i odejdź stąd teraz.

BIANKA

Odejść? dlaczego?

KASJO

Czekam tu na wodza,

Złą by to miało minę i nie rad bym,

Żeby mię zdybał w towarzystwie z tobą.

BIANKA

A to dlaczego, proszę?

KASJO

Nie dlatego,

Żebym cię nie miał kochać.

BIANKA

Lecz dlatego,

Że mię nie kochasz. Odprowadź mię trochę

I powiedz, czy się prędko dziś zobaczym?

KASJO

Nie mogęć dalej odprowadzić, serce,

Jak kilka kroków, bo muszę tu czekać;

Ale zobaczym się wkrótce.

BIANKA

No, zgoda,

Nie mogę podejść, to muszę przeskoczyć.

Wychodzą.