| Marionetki Wiersz ze zbioru "Elegie i Satyry" Kostas Kariotakis, przeł. Azahar |
|||
Marionetki[]
(tytuł oryginału - gr. "Ανδρείκελα")
Jakbyśmy nigdy nie przybyli na tę ziemię,
jakbyśmy jeszcze wciąż w niebycie trwali.
Dookoła ciemność i żadnego blasku światła.
A my – ludzie – tylko w czyjejś wyobraźni.
Z papieru skrawka i z wahania stworzone,
- w Losu dwóch ślepych rękach, marionetki -
tańczymy - gdy nas zewsząd wyśmiewają -
w gwiazdy patrząc, z patosem, niepewnie.
Radość dla nas niczym ląd odległy.
Tak jak młodość i nadzieja - nie istnieje.
Nie wie nikt o naszym życiu oprócz tego,
kto przechodząc bezlitośnie nas podepcze.
Tyle lat minęło już i tyle czasu.
Och, gdyby nie było tyle smutku w naszym ciele!
Och, gdyby w duszy ten prawdziwy ból się nie krył,
który mówi nam, że istniejemy jeszcze...
Zobacz też ten tekst w innych językach:
- Ανδρείκελα (oryginał w języku greckim)
