Gdy śpiący się zbudzi/16

←Rozdział XV

Gdy śpiący się zbudzi Rozdział XVI Herbert George Wells

Rozdział XVII→

Uwaga! Tekst wydano w latach 1901-1902. i jego słownictwo pochodzi z tamtej epoki. Proszę nie nanosić poprawek!

Ten tekst jest niekompletny. Jeśli możesz, uzupełnij brakujące fragmenty. Należy w nim dodać początkową i końcową część tekstu tego rozdziału - brak fragmentów tekstu z odcinków z nr 4 i 6 "Ilustarcyi polskiej" z 1902.

Rozdział XVI.

AEROSTAT.

Brak fragmentu tekstu.

Dziwną cechą architektury w tej części Londynu była ciężka struktura metalowych słupów i krat, które na każdym kroku zasłaniały widok i przerzynały hale i korytarze we wszystkich kierunkach, tłumnie wznosząc się ku górze, aby niejako oko w oko stanąć z olbrzymim ciężarem stacyi i samych aeroplanów.

Graham udał się do stacyi aeronautycznej publicznym gościńcem. Towarzyszył mu Japończyk Asano. (Lincoln musiał udać się do Ostroga, który był zajęty sprawami zarządu). Liczna straż, złożona z żołnierzy policyjnych, czekała na Pana przed zakładem wentylatorów i torowała mu drogę. Nikt nie spodziewał się władcy na ulicy, a przecież znaczny tłum zebrał się i szedł za nim aż do stacyi aeroplanów. Idąc, mógł słyszeć okrzyki ludu i widzieć niezliczone mnóstwo mężczyzn, kobiet i dzieci w niebieskich strojach, wspinających się po schodach środkowej, platformy.

Na miejscu zastał jednego z żeglarzy, zajętego przygotowaniem aerostatu na zachodniej stacyi. Latawiec, leżący na olbrzymim pomoście stacyi aeronautycznej i rozpierający swój aluminiowy szkielet na wszystkie strony, był tak wielki, jak yacht dwudziesto-tonnowy. Boczne maszty podpierały kolumny z metalowych sztab, podobne do nerwów skrzydła pszczoły. Siedzenia dla inżyniera i podróżnego zwisały swobodnie na sieci lin i belkowań — daleko od samego środka. Siedzenie podróżnego miało parawan i było otoczone dookoła metalowymi prętami, które przytrzymywały pneumatyczne poduszki. Podług życzenia, można je było ze wszystkich stron zamknąć; lecz Graham, żądny wrażeń, rozkazał, aby krzesło bujało swobodnie.

Z wyjątkiem Asana i świty, nie było nikogo na stacyi aeronautycznej. Aeronauta podprowadził Grahama do siedzenia. Graham wypił jeszcze jakąś mieszaninę płynnych substancyi, którą, jak się potem dowiedział, brali wszyscy, latający aerostatem, a która miała działać dodatnio przeciw możliwym następstwom zmniejszonego ciśnienia powietrza na organizm — i oświadczył wreszcie, że gotów jest ruszyć w podróż. Asano odebrał od niego próżną szklankę i odszedł w głąb pomostu.

Po chwili pomost, budynki zaczęły zwolna usuwać się z przed oczu Grahama, a on instynktownie chwycił się sztab, umieszczonych po obu bokach siedzenia. Czuł, że wznosi się w górę. Słyszał świst powietrza ponad wiatrochronem. Śruba obracała się wartko, wydając rytmicznie jednostajny stuk — raz, dwa, trzy. raz, dwa, trzy; inżynier czuwał bacznie i śledził każdy jej ruch. Machina wkrótce poczęła drgać, a drganie to trwało przez czas całej podróży. Graham rozglądał się naokół. Z boku nie było nic ciekawego do widzenia — szybko mknący pociąg kolei żelaznej mógłby dać te same wrażenia. W dali rozpoznał pałac Rady.

Aeroplan.

Nagle spojrzał prosto w dół.

Na chwilę ogarnęła go trwoga straszna, poczucie niebezpieczeństwa. Trzymał się mocno. Kilkaset lub więcej stóp pod jego nogami widniał jeden z olbrzymich wiatraków południowego Londynu, a poza nim w oddali piętrzyła się południowa stacya aeronautyczna. Coś go ciągnęło jednak patrzeć na. ziemię; zacisnął więc zęby, otworzył z trudem oczy, a strach i groza minęły.

Machina nieustannie warczała. Chwycił się silnie sztab swego siedzenia, spojrzał na aeronautę i dostrzegł uśmiech na ogorzałej jego twarzy. Uśmiechnął się i Graham — choć nieco wymuszenie.

— Z początku trochę dziwne — zawołał — i starał się zachować jak najobojętniej. Lecz w jakiś czas znowu nie mógł spojrzeć na dół. Spojrzał ponad głowę aeronauty na błękit nieba. Nie mógł opędzić się myśli, że może przecież zajść nieszczęśliwy wypadek. Machina warczała; pomyśleć, że jakaś śrubka się przesunie! — i... Z trudem udało mu się odsunąć te myśli, a statek wznosił się wyżej i coraz wyżej...

Graham, będąc jeszcze na dole, dowiedział się, że są choroby powietrzne, podobnie, jak i morskie. Lecz kołysanie się machiny latającej robiło na nim takie same prawie wrażenie, jak kołysanie się okrętu podczas umiarkowanego wiatru. Owszem, czystość i świeżość rozrzedzonego powietrza budziła w nim uczucie lekkości i swobody. Spojrzał w górę na błękitne niebo tu i ówdzie poszarpane białemi chmurami. Wzrok przemykał się przez metalowe konstrukcye i sztaby machiny i spoczął na gromadzie ptaków, które leciały na skraju horyzontu. Przez chwilę przyglądał im się ciekawie. Stopniowo zniżając wzrok, ujrzał już tylko wysmukłą sylwetkę długiego klucza ptaków, lśniącą w złocie słońca i malejącą nieustannie.

Coraz śmielszem okiem obejmował przestrzenie rozległe; wkrótce przesunęła się sina linia wzgórza, a Londyn okazał się w całej swej okazałości, jak jedna olbrzymia, zawiła gmatwanina dachów. Był to widok istotnie zdumiewający. Miasto wyglądało, jak pudło olbrzymie, ze wszystkich stron zamknięte wysoką dekoratywną fasadą, tu i ówdzie poprzerzynaną lśniącymi w słońcu tarasami. Nie było już bowiem owego powolnego przejścia z miasta do wsi przez rozległe przedmieścia, które tak wielce charakteryzowały wielkie miasta dziewiętnastego wieku. Prócz zwalisk nic nie zostało na tych rozległych przestrzeniach, pokrytych obecnie krzewami, resztkami roślinności ogrodowej z dawnych czasów i trawą, zarastającą ruiny domów.

Roślinność tej ruiny pięła się jeszcze po murach ostatnich domów nowego Londynu. Kępy mchu, traw i ostów widniały w szczelinach zawalonych ścian. Tu i ówdzie wśród resztek z czasów wiktoryańskich, rozkładały się prześliczne ogrody i parki, wraz z pawilonami, a koleje elektryczne ciągnęły się długimi sznurami z centrum miasta do tych obecnie miejsc zabaw i rozrywek. Tego dnia pusto było wszędzie. Puste również były sztuczne ogrody wśród ruin.

Granice nowego Londynu istotnie tak wyraziście i ostro odznaczały się, że miasto to robiło na Grahamie wrażenie średniowiecznej osady z zamkniętemi na noc bramami. Pociąg, idący do miejsca klimatycznego, wysunął się z paszczy tego olbrzymiego pudła, mknąc chyżo po wspaniałej drodze, ciągnącej się nad brzegiem Tamizy. Graham, ścigając wzrokiem pociąg, zauważył, iż pola, ciągnące się po obydwóch stronach toru i rzeki, przedstawiają odmienny, niż dawniej, widok. Rozpadały się bowiem na niezliczone, drobne, brunatne prostokąty, poprzecinane symetrycznie jasnemi nitkami, bruzd niejako. Co najdziwniejsza, to, że na całej tej przestrzeni nie było widać ani jednego drzewa.

Tymczasem aerostat wzniósł się do normalnej wysokości, a Asano skierował go ku południowej stronie. I w tym kierunku podążyli, wśród niewyjaśnionych dla Grahama zmian, ruchów aerostatu, który nadzwyczaj szybko wznosił się raz w górę, to znowu opadał w dół.

Przez jakiś czas przypatrywał się Graham obrazowi, który przesuwał się migiem na północ. Podobały mu się niezmiernie jego drobne szczegóły. Widział zwaliska domów, które niegdyś zakrywały pola, rozległe, nagie płaszczyzny, pola, z których znikły drzewa i dawne wsie okoliczne. Usiłował rozpoznawać miejsca, które znał dawniej. Wkrótce przelecieli ponad urwistem, kredowem wzgórzem, które Graham rozpoznał jako Guildford Hog’s Back. Po obu stokach wznosiły się teraz ruiny miasta, które niegdyś pięło się tu stromo ku górze. Stąd rozpoznał inne także punkty, Leith Hill, piaszczyste ruiny Aldershot i tak dalej.

Lecieli szybko. Po niedługim czasie przemknęła pod aerostatem wyspa Wight, a Graham zobaczył w dole coraz bardziej rozszerzającą się przestrzeń wód. Ocean złocił się w słońcu, to znów mienił się szarobłękitnym odcieniem chmur. Wyspa Wight malała w oddali. Na widnokręgu ukazało się sine pasmo, jakby chmur skłębionych, lecz wkrótce oderwało się od błękitu i przedstawiło się, jako linia wybrzeża, oblanego słońcem rozkosznem, jako linia wybrzeża północnej Francyi. Wybrzeże stawało się coraz wyrazistszem w szczegółach, a przeciwległa strona Anglii poczęła szybko tonąć w głębi Atlantyku.

Niebawem rozpoznał Graham wieżę Eiffla, a obok niej ujrzał olbrzymią kopułę, na której znów stał jakiś potężny kolos. Równocześnie ujrzał pasma dymu, buchające w oddali, nie wiedząc jednak, coby one znaczyły. Wprawdzie aeronauta mruknął coś pod nosem o „zamieszkach w podziemiach”, lecz Graham nie zwrócił na to uwagi. Zauważył natomiast mnóstwo jakichś minaretów, wieżyczek i smukłych budowli, które wznosiły się w górę ponad wiatrakami miejskimi. Widok tych cacek architektury przekonał go, że w sprawach wdzięku i elegancyi Paryż, widać jeszcze, ciągle przoduje światu, wyprzedzając silniejszego materyalnie rywala: Anglię. W tej chwili jakaś blada, niebieska postać uniosła się bardzo szybko z miasta, podobna do liścia suchego, gnanego wichrem. Nagle zgięła się niejako i poczęła sterować ku nim, rosnąc przy tem coraz bardziej. Asano znowu coś mruknął pod nosem.

— Co? — spytał Graham, nie mogąc oderwać oczu od tej lecącej postaci.

— Aeroplan, Sire — odparł aeronauta, wskazując palcem.

Wznieśli się w górę i zboczyli na północ, a owa postać zbliżała się ku nim coraz bardziej i to z niezmierną szybkością. W porównaniu z olbrzymim łoskotem, jaki wydawał ten aeroplan, warczenie aerostatu Grahama nikło niemal zupełnie. Jakże wielkim ten potwór się wydawał, jak niezgrabnym, a przecież zwinnym! Przemknął tuż pod nimi, sunąc w milczeniu, podobny do szeroko rozgałęzionej sieci przejrzystych skrzydeł owada. Zdawał się robić wrażenie żywej istoty. Przez mgnienie oka widział Graham długie szeregi podróżnych, ukrytych poza wiatrochronami w małych kolebkach, biało ubranego inżyniera, pnącego się po drabinie przeciw wiatrowi, śruby warczące i skrzydło olbrzymie — i potwór zapadł się w oddali. Był to aeroplan, który kursował nieustannie na przestrzeni między Paryżem a Londynem. W czasie pogody i spokoju kursował cztery razy dziennie.

— Ziemia! — zawołał Asano stłumionym od wiatru głosem, dając tym sposobem do zrozumienia Grahamowi, że mogą wylądować.

— Jeszcze nie! — huknął Graham, śmiejąc się na głos. — Jeszcze nie chcę na ziemię. Chciałbym przecież coś więcej zobaczyć — chciałbym bliżej poznać tę machinę. Mówiąc to, uniósł się na krzesełku, przesunął się wzdłuż ochronnej szyny i przystanął na chwilę; krew ciekła mu z twarzy, ręce kurczowo się ścisnęły. Jeszcze krok i Graham stanął tuż obok aeronauty. Nagle poczuł wielki ciężar na barkach. Było to ciśnienie powietrza. Wiatr zerwał mu kapelusz z głowy i rozwiał włosy. Aeronauta poczynił szybkie przygotowania, żeby zmienić kierunek lotu i ciśnienie powietrza.

— Proszę mi wyjaśnić wszystko — rzekł Graham. — Co się robi, żeby pchnąć naprzód aerostat?

Aeronauta zawahał się, potem odpowiedział:

— To bardzo zawiłe, Sire.

— Nie szkodzi — zawołał. Nic nie szkodzi.

Nastało chwilowe milczenie.

— Aeronautyka jest tajemnicą — przywilejem...

— Wiem. Lecz ja jestem władcą i chcę wiedzieć wszystko.

Zaśmiał się, pełen świadomości swej władzy, którą silniej jeszcze odczuwał w tych górnych sferach.

Brak fragmentu tekstu.

---

Przypis