| Enfant Perdu Wiersz Heinrich Heine, przeł. Aleksander Kraushar |
|||
Lat trzydzieści czuwałem na wskazanej warcie,
Niestrudzony, jak żołnierz, pilnując wyłomu;
Bez nadziei, pomocy, walczyłem zażarcie,
Wiedziałem, że bez szwanku nie wrócę do domu.
Dniem i nocą czuwałem, kiedy inni śnili,
A jeśli ze znużenia nieposłuszna głowa
Kłoniła się ku piersiom — po niedługiej chwili
Budziła mnie chrapaniem tłuszcza obozowa.
Częstokroć na szyldwachu nudy mnie dręczyły.
Czasem bojaźń przelotna (to wady chroniczne);
Chciałem umysł orzeźwić, pokrzepić swe siły,
Więc świstałem przez zęby piosnki satyryczne.
Tak! Mężnie się sprawiałem, z orężem przy boku;
A gdy śmiał się przybliżyć zuchwały morderca,
Porywałem karabin i z wściekłością w oku
Rozpaloną mu kulkę wpędzałem do serca.
Mogło zdarzyć się czasem, że przeciwnik młody
Również dzielnie używał strasznego krzesiwa.
Ach, zaprzeczyć nie mogę, są krwawe dowody:
Z mojej piersi zranionej krew zwolna upływa.
Wakuje posterunek! Jątrzą się me rany.
Ginie jeden — jest inna garstka niewylękła.
Ja padam niezwalczony — mój oręż wybrany
Nie wyszczerbił się w walce. Tylko pierś mi pękła.
