Cezar Kaskabel/E-book

Jest to wersja do druku tekstu Cezar Kaskabel.

Jeśli widzisz tę informację to nie drukuj niczego! Najpierw się zaloguj i zmień skórkę standardową na Skórkę Wygodną.
Uwaga: W standardowej skórce Wikii ta funkcja nie działa!
Kliknij na link Wersja do druku aby zmienić kolor tła na biały a liter na czarny, oraz pozbyć się tej ramki, paska nawigacyjnego i innych niepotrzebnych elementów.
Kliknij Odśwież tę stronę przed wydrukowaniem, by wczytać najnowsze zmiany.
Zamiast drukowania można otrzymany tekst zapisać do pliku, do wykorzystania np. w czytnikach elektronicznych - wystarczy skorzystać ze standardowej funkcji przeglądarki internetowej "Zapisz stronę jako..." i wybrać właściwy format (np. html lub txt).

Cezar Kaskabel

(César Cascabel)

Juliusz Verne

¤ ¤ ¤ ¤

Przekład: S.S.

Ilustracje: George Roux

Tom I

Rozdział I

Majątek zebrany.

– Czy nie ma kto jeszcze miedziaków? Chodźcie no, dzieci, przeszukajcie kieszenie!

– Mam to jeszcze, ojczulku! – odrzekła dziewczynka.

I wyjęła z kieszonki kwadratowy zielonkowaty papierek, pomięty i potłuszczony.

Na papierze tym był prawie nieczytelny napis: „United States Fractional Currency” otaczający wielce poważną twarz mężczyzny we fraku i liczba to powtórzona sześć razy; papierek ten miał wartość dziesięciu centów, czyli około dziesięciu francuskich sous.

– Skąd to dostałaś? – zapytała się matka.

– To reszta dochodu z ostatniego przedstawienia, – odrzekła Napoleona.

– Czy dałeś mi wszystko, Sander?

– Tak, ojcze.

– Nie masz nic więcej, Janie?

– Nie.

– Ileż ci jeszcze potrzeba, Cezarze? – zapytała się męża Kornelia.

– Brakuje nam jeszcze dwóch centów do zaokrąglenia sumy, – odrzekł Kaskabel.

– Oto są, panie, rzekł Clovy, podając miedzianą monetę właśnie dobytą z głębin kieszonki u kamizelki.

– Brawo, Clovy! – zawołała dziewczynka.

– Doskonale! Teraz jesteśmy w porządku! – zawołał pan Kaskabel.

I byli istotnie „w porządku” wedle słów tego znakomitego artysty. Cała suma wynosiła dwa tysiące dolarów, to jest dziesięć tysięcy franków. Dziesięć tysięcy franków! Czyż to nie majątek, skoro go się pozyskało od publiczności dzięki własnemu tylko talentowi?

Kornelia objęła ramieniem szyję męża i dzieci go po kolei uścisnęły.

– A zaraz – rzekł p. Kaskabel, – chodzi o zakupienie kasy ogniotrwałej, pięknej żelaznej szafy, z tajemnemi skrytkami, aby w nich pomieścić ten majątek.

– Czy nie moglibyśmy się bez niej obejść? – zapytała się pani Kaskabel, cokolwiek zaniepokojona tym wydatkiem.

– Nie możemy, Kornelio!

– Może wystarczyłaby Kasetka?

– Co tej kobiecie się roi! – drwił p. Kaskabel. – Kasetka jest na klejnoty! Kasa, albo raczej szafa ogniotrwałą kupuje się na pieniądze! A że mamy do odbycia długą podróż z naszymi dziesięciu tysiącami franków….

– A zatem idź kup tę szafę, ale staraj się dostać ją tanio, – przerwała Kornelia.

„Boss” widowiska otworzył drzwi „przepysznego i konsekwentnego” rydwanu, swego podróżnego domu mieszkalnego; zeszedł po stopniu żelaznym zawieszonym na hakach i wszedł na ulice schodzące się w środkowym placu miasta Sacramento.

Luty jest zimnym miesiącem w Kalifornii, chociaż stan ten położony jest w szerokości geograficznej Hiszpanii. Ubrany jednakowoż w płaszcz podszyty imitacyą tumaków i w futrzaną czapkę na uszy zaciągniętą, p. Kaskabel nie wiele sobie robił ze zimna i szedł swobodnie. Szafa ogniotrwała! Być właścicielem szafy ogniotrwałej od dawna było jego marzeniem, a to marzenie teraz miało się wypełnić!

Przed dziewiętnastu laty obszar zajmowany obecnie przez miasto Sacramento był pustą płaszczyzną. W środku stał mały fort, rodzaj blokhauzu wystawionego przez pierwszych osadników, pierwszych przemysłowców, którzy chcieli ubezpieczyć swe obozowiska przed napaściami Indyan z dalekiego Zachodu.

Ale od owego czasu, kiedy Amerykanie zabrali Kalifornię od Meksykanów, którzy nie byli w stanie jej bronić, widok kraju zmienił się w sposób szczególny. Mały fort ustąpił miejsca miastu, jednemu z najpoważniejszych w Stanach Zjednoczonych, chociaż pożar i potop parę razy niszczyły wzrastającą stolicę stanu.

Obecnie zaś, w roku 1867, p. Kaskabel już nie miał powodu obawiać się najścia szczepów indyjskich, lub choćby napaści owych bezładnych kup bandytów kosmopolitycznych, które grasowały w prowincyi w r. 1849 kiedy odkryto kopalnie złota położone cokolwiek dalej na północny wschód, na płaszczyźnie Grass Valley i w sławnych Allisona obszarach, których rudy dawały na każde dwa funty czystego metalu wartości dwudziestu centów.

Tak, owe czasy niesłychanych kaprysów fortuny, niewymownych nieszczęść i niezmiernych rozczarowań już minęły. Nie było już poszukiwaczy złota nawet w owej części Kolumbii brytyjskiej, do której tysiące awanturników przybywały w r. 1863. Pan Kaskabel nie narażał się w swych podróżach na obrabowanie mająteczku zarobionego w całem tego słowa znaczeniu w pocie czoła, który teraz miał w swojej kieszeni. Co prawda, to nabycie szafy bezpieczeństwa nie było tak niezbędnem jak on to przedstawiał, jeśli zaś chciał ją posiadać, to więcej ze względu na długą podróż przez pewne terytorya Dalekiego Zachodu, mniej bezpieczne od Kalifornii, – podróż ku ojczyźnie, ku Europie.

Z umysłem swobodnym tedy p. Kaskabel przechodził przez szerokie schludne ulice miasta. Tu i ówdzie znajdowały się wspaniałe place obsadzone pięknemi choć jeszcze bezlistnemi drzewami, hotele i prywatne rezydencye elegancko i z komfortem budowane publiczne budynki w stylu architektury anglosaskim, i kilka przepysznych kościołów które podnosiły wspaniałość tej okolicy Kalifornii.

Wszędzie snuły się gromady śpieszących za interesami ludzi, kupców, właścicieli okrętowych, fabrykantów, z których jedni oczekiwali nadejścia okrętów płynących po rzece dążącej do Oceanu Spokojnego, a inni gromadzili się w około dworca Tolsom, z którego liczne pociągi kolejowe wyruszały do wnętrza kraju.

Pan Kaskabel kierował swe kroki ku ulicy High i idąc pogwizdywał marsza francuzkiego. Przy tej ulicy bowiem, dawniej już zauważyć był skład pewnego rywala firmy Fichet et Haret, sławnych paryskich fabrykantów szaf bezpieczeństwa. Tam William J. Morlan sprzedawał swój towar „dobry i tani”, – przynajmniej o tyle, o ile, zważywszy wygórowane ceny nałożone na wszystko w Stanach Zjednoczonych.

William J. Morlan był w swoim składzie wszedł pan Kaskabel.

– Panie Morlan, – rzekł wchodzący, – sługa pański uniżony. Radbym kupić kasę ogniotrwałą.

William J. Morlan znał Cezara Kaskabela; w Sacramento nie było nikogo, któryby go nie znał. Przecież od trzech tygodni zachwycał wszystkich mieszkańców. A zatem fabrykant odpowiedział:

– Kasę ogniotrwałą, panie Kaskabel ? Winszuję panu z całego serca.

– A czego?

– Bo jeśli kto kupuje kasę, to widać że ma worki pieniędzy, które radby w niej złożyć.

– Masz pan słuszność, panie Morlan.

– Więc pan weź tę, – i kupiec wskazał palcem na olbrzymia szafę, godną stanąć w biurze Braci Rotszyldów lub innych takich bankierów, posiadających i dosyć i za dużo.

– No, no, to za wiele, – rzekł p. Kaskabel. – Mógłbym tam zamieszkać z całą moja rodziną. Śliczne cacko, to prawda, ale na razie mam inne pomieszkanie…. Powiedzno mi pan, panie Morland, ile też pieniędzy mogłoby się pomieścić w tym potworze?

– Kilka milionów w złocie.

– Kilka milionów?… HM… To zgłoszę się kiedy indziej, gdy je będę posiadać!… Widzisz pan, mnie chodzi o mocną małą skrzynką, którą mógłbym wziąć pod pachę i ukryć w moim wozie, kiedy będę w podróży.

– Mam coś zupełnie dla pana stosownego, panie Kaskabel.

Fabrykant sięgnął po mały kuferek żelazny, zaopatrzony w zamek bezpieczeństwa. Nie ważył on więcej niż dwadzieścia funtów, a wewnątrz miał przedziałki podobne do tych, jakie znajdują się w szufladkach na gotówkę w domach bankowych.

– Skrzynka ta też jest ogniotrwała – dodał, – i dam na to gwarancyą w kwicie, który panu wystawię.

– Doskonale! Lepszej nie znajdę! – odrzekł p. Kaskabel. – Najzupełniej dla mnie stosowna, jeżeli pan gwarantujesz, że zamek jest dobry.

– Zamek to kombinacyjny, – rzekł William J. Morlan. – Cztery litery; wyraz złożony z czterech liter układa się z czterech całych alfabetów, co panu dozwoli zrobić około czterech kroć sto tysięcy kombinacyj. Nimby złodziej odgadł taki wyraz, to mógłbyś pan kazać go powiesić milion razy!

– Milion razy, panie Morlan? To doprawdy cudowne! A jakaż cena tego? Pojmie pan, że kasa jest za droga, jeżeli kosztuje więcej, aniżeli się posiada, ażeby w nią złożyć.

– Naturalnie, panie Kaskabel. Ta skrzynka kosztuje sześć i pół dolara.

– Sześć i pół dolara? – odrzekł Kaskabel. – Nie podoba mi się liczba sześć i pół. Możebyśmy obcięli rogi tej liczby? Okrągło pięć dolarów: co pan na to?

– Przystanę, panie Kaskabel, choć dla nikogo innego tegobym nie uczynił.

Targ zakończono, pieniądze zapłacono, a W. J. Morlan ofiarował się posłać nabywcy do domu skrzynkę, ażeby nie potrzebował sam dźwigać ciężara.

– Co pan sobie myślisz, panie Morlan! Człowiek, jak uniżony pański sługa, który przerzuca jak piłką czterdziestofuntowemi kulami!

– Powiedz no pan, ile właściwie ważą pańskie czterdziestofuntowe kule? – zapytał się śmiejąc p. Morlan.

– Dokładnie po piętnaście funtów; ale sza!

I p. Morland i jego odbiorca pożegnali się, zachwyceni sobą wzajemnie.

Pół godziny później szczęśliwy właściciel kasy dostał się do placu cyrkowego gdzie stał jego rydwan i złożył nie bez wewnętrznego zadowolenia „kasę ogniotrwałą firmy Kaskabel”.

O, jakże podziwiano w tym małym światku tę kasę! jakąż dumą i radością zapełniało serce wszystkich jej posiadanie! A ile sprawiało uciechy jej otwieranie i zamykanie! Mały Sander miał ochotę wskoczyć do niej, tak dla zabawki. Ale o tem nie można było i pomyśleć: skrzynka za małą była dla małego Sandera!

Clovy zaś nigdy nie widział nawet we śnie coś podobnie pięknego.

– Myślę, że zamek nie tak łatwo jest otworzyć, – zawołał, – chyba że bardzo byłoby to łatwo, gdyby do się należycie nie zamknęło.

– Nigdy nie powiedziałeś większej prawdy, – odrzekł p. Kaskabel.

Potem tonem rozkazującym, nie znoszącym żadnej remonstracyi i z gestami zaznaczającymi, że żadnej zwłoki być nie może, powiedział:

– Teraz zaś dzieci, marsz najkrótszą drogą i postarajcie się nam o śniadanie „A number 1”! Macie dolara, za którego możecie kupić, co wam się podoba ja dzisiaj traktuję!

Poczciwiec! Jak gdyby nie codziennie on tylko traktował. Lubił jednakowoż w taki sposób żartować i przy tem genialnie potrząsać głową.

W okamgnieniu wybiegli Jan, Sander i Napoleona w towarzystwie Clovy’ego, który rósł na ramieniu duży kosz słomiany na prowizye.

– Kiedy teraz jesteśmy sami, Kornelio, – rzekł Cezar Kaskabel, – możemy pomówić swobodnie.

– O czem, Cezarze?

– O czem? Przecież musimy obrać wyraz do zamykania naszej kasy. Nie powiadam, bym nie ufał dzieciom…… mój Boże! To anioły!…. albo temu biedakowi Clovy’emu, który jest uosobiona uczciwością! Ale przecież należy to utrzymać w tajemnicy.

– Obierz wyraz, jaki ci się podoba, – odrzekła żona, – ja zgodzę się na wszystko, co zrobisz.

– Nie przychodzi ci nic na myśl?

– Nie.

– No, to chciałbym, aby to było jakieś imię?

– Dobrze! Mam już! Twoje imię, Cezar.

– To nie może być, Moje imię za długie. Wyraz może się składać tylko z czterech liter.

– No to ujmij jedną literę. Można przecież obyć się bez r. Myślę, że wolno nam zrobić, co nam się podoba.

– Brawo, Kornelio! Myśl doskonała! Jedna z tych myśli, które często na czas ci przychodzą do głowy, żonusiu! Ale jeżeli zdecydujemy się ująć literę imienia, to wolę ująć już cztery, i to z twojego!

– Z mojego imienia?

– Tak, a zatrzymamy końcowe litery: elia. Doprawdy, zdaje mi się, że będzie najlepsze; niechże tak będzie!

– O. Cezarze!

– A przecież będzie ci się podobało, że twoje imię będzie na zamku kasy, czyż nie?

– Niezawodnie, skoro to imię jest w twojem sercu! – odrzekła Kornelia z serdecznem uczuciem.

Z rozjaśnioną twarzą pani Kaskabel złożyła głośny całus na drgającym w uśmiechu policzku męża.

W skutek tego to układu, ktoś nie znający imienia Elia, nadaremnie byłby usiłował otworzyć kasę ogniotrwałą rodziny Kaskabel.

Pół godziny później powróciły dzieci z prowizyami, szynką i soloną wołowiną pokrajanemi w apetyczne płatki, i oczywiście też z okazami przedziwnych owych produktów wegetacyi kalifornijskiej, jakoto głów kapusty rosnącej na szypułkach do drzew podobnych, kartofli wielkości melonów, marchwi pół jarda długiej, z którą wedle słów Kaskabela może się równać tylko chyba kalifornijska cebula, którą się pożywa bez trudu jej sadzenia. Co do trunków, to chyba tylko trudnym był wybór pomiędzy tymi, które natura i sztuka dostarczają spragnionym wargom Amerykanów. Przy tej zaś sposobności, oprócz dzbana piwa, uśmiechała się rodzinie na deser butelka dobrego sherry do stosownego podziału.

W okamgnieniu Kornelia, której jak zwykle pomagał Clovy, przyrządziła śniadanie. Stół zastawiono w drugim przedziale rydwanu, zwanym bawialnią rodziny, w którym utrzymywano odpowiednią temperaturę za pomocą piecyka kuchennego ustawionego w przedziale sąsiednim. Jeżeli tego dnia jak zresztą codziennie, ojciec, matka i dzieci zajadali z doskonałym apetytem, to łatwo było wytłomaczyć to okolicznościami.

Po śniadaniu, pan Kaskabel, przemówił tonem uroczystym, jaki zwykł był przemawiać do publiczności:

– Jutrom dzieci moje, pożegnamy się ze szlachetnem tem miastem Sacramento i z jego szlachetnymi mieszkańcami, z których mamy powód być ze wszech miar zadowoleni, bez względu na ich rasę, czerwoną, czarną czy białą. Ale Sacramento jest w Kalifornii, a Kalifornia jest w Ameryce, a Ameryka nie jest w Europie. Ojczyzna zaś jest ojczyzną, a Europa oznacza dla nas tyle, co Francya. Nie należy teraz zwlekać ani jednego dnia, by Francya „ujrzała nas w obrębie swych murów” po długoletniej naszej nieobecności. Czy zebraliśmy majątek? Ściśle mówiąc, nie zebraliśmy. Posiadamy jednakowoż w ręku pewną sumkę dolarów, która bardzo pokaźnie będzie się przedstawiała w naszej szafie ogniotrwałej, gdy ją zamienimy na francuzkie złoto lub srebro. Cześć tej sumki dozwoli nam przedostać się przez Ocean Atlantycki na jednym z owych szybkich okrętów, na których powiewają trójkolorowe flagi takie, jakie niegdyś Napoleon przenosił z jednej stolicy do drugiej. – Zdrowie twoje, Kornelio!

Pani Kaskabel uprzejmem skinieniem głowy podziękowała za to uczczenie jej przez męża, który nieraz taki wyraz dawał swoim uczuciom, jakoby chciał dziękować jej za to, że obdarzyła go Alcydesem i Herkulesem w osobach ich dzieci.

Mówca rzekł jeszcze:

– Piję też na szczęśliwy powrót do kraju nas wszystkich. Oby pomyślne wiatry wydymały nasze żagle!

Zamilkł na chwilę, ażeby każdemu napełnić kieliszek doskonałem swem sherry.

– Jednakowoż, – rzekł dalej, – może Clovy zarzuci, że skoro zapłacimy za przeprawę przez morze, to może nic w szafie nie pozostanie?

– Tak źle nie będzie, boss, chyba że wydatek na przeprawę przez morze dołączy się do kosztów podróży kolejami….

– Kolejami, drogami żelaznemi, jak wyraża się Yankee! – zawołał p. Kaskabel. – Ależ, mój kochanku, mój poczciwcze, nie pojedziemy niemi! Zamierzam oszczędzić koszta podróży ze Sacramento do Nowego Yorku, przebywając tę drogę na własnym wozie! Kilkaset mil! To przecież nie odstraszy rodziny Kaskabel, przyzwyczajonej do przenoszenia się nieraz z jednego końca świata na drugi!

– Rozumie się! – zapewnił Jan.

– A jakże ucieszymy się, gdy znowu ujrzymy Francyą! – zawołała pani Kaskabel.

– Naszą starą Francyą, której wy jeszcze, dzieci moje, nie znacie, – mówił dalej p. Kaskabel, – bo jesteście urodzone w Ameryce, naszą piękną Francyą, którą nareszcie poznacie. Ach, Kornelio, co za rozkosz będzie dla ciebie, dziecka Prowancyi i dla mnie, syna Normandyi, po dwudziestu latach tołaczki!

– O tak, Cezarze, niezawodnie!

– Czy wiesz ty, Kornelio? Gdyby mię chciano angażować, choćby u Barnuma, to nie zgodziłbym się! Odkładać podróż naszą? Przenigdy! Wolałbym pójść na czworakach!… Tęsknota nas ogarnia i jedynem na to lekarstwem jest powrót do ojczyzny!… Nie znam innego na to środka!

Cezar Kaskabel mówił prawdę. On i żona jego mieli teraz pragnienie tylko jedno: powrócić do Francyi, a co za szczęście, że byli w stanie to uczynić, gdyż nie brak było na to pieniędzy!

– A zatem wyruszamy jutro! – rzekł p. Kaskabel.

– I może ostatnia to już nasza podróż, – zauważyła Kornelia.

– Kornelio! – rzekł mąż z godnością, – ostatnią podróżą, jaką ja znam, jest ta, w której Bóg nie daje biletu powrotnego!

– To prawda, Cezarze, ale przed tą podróżą, czyż nie możemy odpocząć, skoro zebraliśmy majątek?

– Odpocząć, Kornelio? Nigdy! Nie chcę majątku, jeżeli z nim jest złączone próżnowanie! Czy sądzisz, że masz prawo marnować talenta, którymi cię Opatrzność tak obficie obdarzyła? Czy wyobrażasz sobie, że mógłbym żyć z założonemi rękami i dopuścić, ażeby zesztywniały moje członki? Czy chcesz, ażeby Jan wyrzekł się swoich produkcyj jako ekwilibrysta, Napoleona przestała tańczyć w tłumie z drążkiem albo bez niego, Sander nie stawał więcej na szczycie ludzkiej piramidy, a Clovy nie dostawał po pół tuzina policzków na minutę ku wielkiej uciesze publiczności? O nie, Kornelio! Powiedz mi, że deszcz ugasi promienie słoneczne, albo że ryby wypiją morze, ale nie mów mi, że kiedykolwiek uderzy godzina odpoczynku dla rodziny Kaskabel!

Nie pozostawało nic więcej do czynienia, jak tylko ostatecznie przygotować się do wyruszenia w drogę nazajutrz rano, skoro tylko słońce wyglądnie z za widnokręgu Sacramenta.

Uczyniono to w ciągu południa.

Nie trzeba wspominać, że kasę ukryto w najdalszym zakątku wozu.

– W tym pokoju, – rzekł p. Kaskabel, – będziemy mogli strzedz jej we dnie i w nocy.

– Doprawdy, Cezarze, myślę, że była to dobra myśl, – zauważyła Kornelia, – i nie żal mi pieniędzy wydanych na kasę.

– Mała ona może jeszcze, żonusiu, ale kupimy większą, skoro nasz skarb większe przybierze rozmiary!

Rozdział II

Rodzina Kaskabel.

Kaskabel! – Nazwisko to, można powiedzieć, było głoszone i wysławiane we wszystkich językach sławnych w pięciu częściach świata i „w innych jeszcze miejscowościach”, jak dodawał z dumą ten, który nazwisko to tak zaszczytnie nosił.

Cezar Kaskabel, urodzony w Pontorson, w samem sercu Normandyi, był mistrzem we wszystkich sztuczkach, figlach i „kawałkach” właściwych Normanom. Ale przy swoim sprycie i swych wiadomościach, pozostał człowiekiem uczciwym i byłoby rzeczą niesłuszną stawiać go na równi z podejrzanymi aż nadto często członkami braci kuglarskiej; u niego, niskość urodzenia i profesyonalne uchybienia uszlachetnione zostały przez osobiste cnoty, jakiemi się odznaczał jako głowa rodziny.

W owym czasie p. Kaskabel wyglądał na swój wiek, 45 lat, ni mniej ni więcej. Będąc dzieckiem ulicy w całem tego słowa znaczeniu, jedyną swą kolebkę miał w tłómoku, który ojciec jego dźwigał na barkach wędrując z kiermaszów na kiermasze w Normandyi. Matka jego umarła wkrótce po jego urodzeniu, a kilka lat później umarł także jego ojciec, to szczęściem dla niego adoptowała go pewna trupa wędrowna.

U trupy tej spędził wiek młody na skokach, młynkach i koziołkach, głową na dół, nogami w powietrzu. Potem z kolei był clownem, gimnastykiem, akrobatą, Herkulesem na kiermaszach małomiasteczkowych, – aż do czasu, kiedy jako ojciec trojga dzieci, zamianował siebie manażerem rodziny dochowanej się wspólnie z panią Kaskabel, z domu Kornelia Vodarasse, pochodzącą z Martigues w Prowancyi (we Francyi).

Jako człowiek inteligentny i pomysłowy, jak z jednej strony rozporządzał muszkułami i siłą przechodzącemi zwykłą miarę, tak z drugiej strony odznaczał się przymiotami umysłu nie mniejszymi od fizycznych zdolności. Prawda to, że toczący się kamień mchem nie porasta, ale przynajmniej przeciera się o grudy przydrożne. polerując się, sterczące jego rogi się wygładzają, staje się krągłym i błyszczącym. Tak to w przeciągu lat dwudziestu pięciu przetaczając się, Cezar Kaskabel tak bardzo się przetarł tak wygładził i wypolerował, że wreszcie wiedział wszystko, co w życiu wiedzieć należy, nie dziwił się niczemu, i żadna niespodzianka spotkać go nie mogła. W skutek tułania się po całej Europie z kiermaszu na kiermasz, i aklimatyzując się później w Ameryce równie szybko jak w koloniach holenderskich lub hiszpańskich, rozumiał prawie wszystkie języki i mówił nimi mniej lub więcej biegle, „a nawet tymi, których nie znał”, jak zwykł był zapewniać, gdyż nietrudną było rzeczą dla niego wyrazić swe mniemanie gestami, ilekrotnie zawiodło go jego językoznawstwo.

Cezar Kaskabel był wzrostu nieco więcej niż średniego; ciało miał muszkularne, członki „dobrze naolejowane”, dolna jego szczęka, cokolwiek wysunięta, znamionowała energię; głowa jego była duża, okryta gęstą czupryną; skóra wygładzona słońcem każdego klimatu i wygarbowana wyziewami każdego morza; miał wąsy krótko u obu końców przystrzyżone, a bokobrody pokrywały do połowy jego rumiane policzki; nos był dość gruby; miał oczy siwe bardzo bystre i przenikliwe ale odznaczające się wyrazem uprzejmości; szczęki zaś jego mogłyby jeszcze pochwalić się trzydziestu trzema zębami. gdyby mu jeden wprawiono.

Wobec publiczności był prawdziwym Fryderykiem Lemaiere, tragikiem o gestach patetycznych, pozach efektownych i napuszystym sposobie wyrażania się, ale w życiu prywatnem był to człowiek bardzo naturalny i pełen prostoty, który uwielbiał swą żonę i dzieci.

Obdarzony konstytucyą, która wszystko mogła, nie mógł wprawdzie przy wzrastającej liczbie lat już teraz akrobatycznym oddawać się produkcyom, ale jeszcze zawsze podziw wywoływał w wykazywaniu siły swych muszkułów. Oprócz tego posiadał nadzwyczajny talent w tej dziedzinie swojego zawodu, którą zowią wentrylokwizmem, czyli brzuchomówstwem, to jest w umiejętności setki lat starej, jeżeli jak zapewnia Biskup Eusachius, prorokini w Edou była tylko brzuchomówczynią. Na jego życzenie przyrządy jego głosowe ześlizgiwały się z krtani do żołądka. Zapytacie się może, czy mógłby był sam jeden zaśpiewać duet? No, nie radzilibyśmy zakładać się z nim o to!

Ażeby uzupełnić jeszcze jego rysopis, zauważymy, że Cezar Kaskabel miał słabość do wielkich zdobywców w ogóle. a do Napoleona w szczególe. O tak! Uwielbiał bohatera pierwszego cesarstwa równie jak nienawidził jego „dręczycieli”, owych synów Hudsona Lowe, owych nienawistnych Johnów Bullów. Napoleon! Oto był mąż „wedle jego serca”! I dlatego nigdy nie chciał produkować się w obec królowej Anglii. „chociaż go o to prosiła przez swego pierwszego marszałka dworu”, jak zapewniał tak poważnie i tak często. że w końcu i sam w to uwierzył.

A przecież p. Kaskabel nie był zarządcą cyrku, nie był on Franconim z trupą jeźdźców i amazonek, clownów i kuglarzy. Bynajmniej. Urządzał tylko widowiska dla publiczności na otwartem powietrzu, jeżeli pogoda sprzyjała, a pod namiotem, jeżeli deszcz padał. Na tem przedsiębiorstwie, którego wszelkie tajniki wyzyskiwał od ćwierci stulecia, zarobił, jak to już widzieliśmy, okrągłą sumkę właśnie złożoną w skrzynce ze zamkiem kombinacyjnym.

Ile pracy, ile trudów, ile udręczeń niekiedy było potrzeba do zgromadzenia takiej sumy! Najcięższe czasy jednakowoż minęły. Kaskabelowie przygotowali się do powrotu do Europy. Przebywszy przez Stany Zjednoczone wsiądą na okręt francuzki lub amerykański, – byle broń Boże nie angielski.

Co do trudności, to Cezar Kaskabel nic sobie z nich nie robił. Przeszkody dla niego wprost nie istniały. Utrudnienia niejakie zapewne znajdował w swej drodze, ale wyplątywanie i wydobywanie się z nich tworzyły specyalność życia jego. Lubił powtarzać słowa księcia Gdańska, jednego z marszałków jego wielkiego męża:

„Zróbcie mi dziurę, a przedostanę się przez nią”.

Dużo też było dziur, przez które się przewijał!

„Pani Kaskabel, z domu Kornelia Vadarasse, prawdziwe dziecię Prowancyi, niezrównana w jasnowidzeniu rzeczy przyszłych, królowa kobiet elektrycznych, zdobna we wszystkie wdzięki płci swojej, jaśniejąca wszelkiemi cnotami stanowiącemi dumę matek, szampionka we wielkich zapasach kobiecych, na które Chicago zawezwało „pierwszych atletów świata”.

W takich wyrazach p. Kaskabel zazwyczaj przedstawiał publiczności swoją żonę. Przed dwudziestu laty ożenił się z nią w Nowym Yorku. Czy radził się ojca w tej sprawie? Wcale nie! Najprzód, jak powiadał, dlatego, że ojciec jego nie radził się jego, kiedy miał się żenić, a powtóre dlatego, że zacny ten mąż już na tej planecie nie istniał. A sprawę tę załatwiono w sposób nader prosty, zapewniam i bez wszelkich owych wstępnych formalności, które w Europie tak opóźniają połączenia się dwóch istot dla siebie wzajemnie przeznaczonych.

Pewnego wieczoru, w teatrze Barnuma przy Broadway, gdzie Cezar Kaskabel znajdował się między widzami, zachwycił się on wdziękami, zgrabnością i siłą okazywaną w ćwiczeniach na drążku przez młodą akrobatkę francuzką, pannę Kornelię Vadarasse.

Połączenie swoich własnych talentów z talentami tej zgrabnej atletki, spojenie w jedno ich życia, dochowanie się kilkorga młodych Kaskabelów godnych ojca i matki, – wszystko to przesunęło się w myśli dzielnego znawcy swej profesyi. W pauzie pomiędzy aktami udał się śpiesznie za scenę, przedstawił się Kornelii Vadarasse i zrobił jej propozycyą, by wyszła za niego, jako Francuzka za Francuza, potem ujrzawszy dostojnego duchownego pomiędzy widzami, zaprosił go do poczekalni artystów i poprosił, by pobłogosławił tak dobraną parę – i więcej nic nie było potrzeba w szczęśliwym tym kraju Stanów Zjednoczonych. Czy kontrakta te zawarte na całe życie tak w okamgnieniu, na złe się obracają? Niech sobie kto sądzi jak chce, połączenie się Kaskabela z Kornelią Vadarasse było niezawodnie jednem z najszczęśliwszych na tym padole.

W czasie, kiedy rozpoczyna się nasze opowiadanie, pani Kaskabel miała lat czterdzieści. Miała postać wspaniałą, trochę może tęgą, ciemne włosy, uśmiechnięte usta i tak jak jej mąż, dwa rzędy zdrowych zębów. Co do niezwykłej swej siły muszkułów, to złożyła jej dowody w owych zapasach w Chicago, gdzie pozyskała „szynion honorowy” jako nagrodę specyalną. Dodajmy jeszcze, że Kornelia zawsze jeszcze kochała swego męża tak jak w pierwszym dniu poznania, i że niezachwianą ufność i absolutną wiarę pokładała w geniusz tego męża nadzwyczajnego, jednej z istot najznakomitszych, jakie Normandya kiedykolwiek wydała.

Pierworodnem dzieckiem naszych wędrujących artystów był chłopiec, Jan, liczący obecnie lat dziewiętnaście. Chociaż nie odznaczał się tak jak jego rodzice siłą muszkułów i talentami gimnastycznymi, akrobatycznymi lub clownowskimi, to przecież zdradzał swe pochodzenie przecudowna pewnością oczu i ruchów ręki, w skutek czego wykształcił się na zgrabnego i eleganckiego żonglera. Odznaczał się przytem skromnością cechującą prawdziwego artystę. Był młodzieńcem łagodnym, myślącym a miał oczy niebieskie i cerę ciemną taką jak matka.

Przytem pilny i zamknięty w sobie, starał się kształcić gdziekolwiek i jak zdołał. Chociaż nie wstydził się profesyi swoich rodziców, czuł jednak, że istnieje coś lepszego od urządzania widowisk dla publiczności i miał zamiar opuścić trupę, skoro tylko dostanie się do Francyi. Ale serdeczne jego przywiązanie do ojca i matki kazało mu starannie utrzymywać zamiar ten w tajemnicy; a zresztą, jakież mógł mieć widoki na zmianę swego stanowiska na świecie?

Z kolei był drugi chłopiec, przedostatni z dzieci, kontorcyonista trupy. Był on istotnie logicznym produktem pary Kaskabelów. Liczył obecnie lat dwanaście, był zgrabny jak kotka, zwinny jak małpka, ruchliwy jak piskorz, słowem uosobnienie clowna półczwarta stopy wysokiego, który przewróciwszy koziołka dostał się na ten świat, jak powiedział ojciec, prawdziwy łobuzek równie dowcipny jak figlarny i swobodny, a przy tem poczciwe mający serce, zasługujący nieraz na kuksa, ale przyjmujący go z grymasem, zwłaszcza, że nigdy nie był zbyt dotkliwy.

Powiedzieliśmy wyżej, że najstarszy potomek Kaskabelów został nazwany Janem. Skąd to imię? Matka życzyła sobie tego, ażeby uczcić pamięć jednego z swych dziadków stryjecznych, Jana Vadarasse’a, marynarza z Marsylii, którego pożarli wyspiarze Karybejscy, o czem z dumą wspominała. Rozumie się, że ojciec, który na swoje szczęście nosił imię Cezara, wolałby był inne imię, lepiej znane w historyi i odpowiedniejsze dla jego zachwycania się wojownikami. Ale nie chciał opierać się życzeniom żony przy urodzeniu się pierworodnego I przyjął imię Jana, przyrzekając sobie skrycie, że sobie to wynagrodzi, skoro drugi syn im się urodzi.

Kiedy to zaś istotnie nastąpiło, to drugiego syna nazwano już Aleksandrem, a jeszcze dobrze, że nie dano mu imię Hamilkata, Attyli lub Hannibala. Dla krótkości zaś, w rodzinie nazywano go skróconem imieniem Sander.

Po pierwszym i drugim chłopcu powiększyło się grono familijne o córeczkę, którą nazwano Napoleoną na cześć męczennika z wyspy św. Heleny, chociaż pani Kornelia miała ochotę nazwać ją Hersylią.

Napoleona liczyła teraz lat ośm. Była miłem dziewczątkiem, zapowiadającem że wyrośnie na piękną panienkę. Różowa, o innej twarzyczce, żywych, wdzięcznych ruchach, zwinna i pojętna, nauczyła się chodzić po rozciągniętej linie, jakoby mała sylfida posiadała skrzydełka, które ją utrzymywały w powietrzu.

Nie potrzeba dodawać, że Napoleona była gagacikiem w rodzinie. Wszyscy ją uwielbiali i zasługiwała na to. Matka jej pieściła się myślą, że zrobi ona kiedyś świetną partyę. Czy nie wydarza się coś podobnego w życiu wędrownem? Dlaczegożby Napoleona, wyrósłszy na piękną dziewicę, nie miała spotkać w życiu księcia, któryby w niej się zakochał i z nią się ożenił?

– Jak w bajkach czarodziejskich? – zapytywał się Kaskabel, którego zmysł więcej był praktyczny, aniżeli jego żony.

– Nie, Cezarze, tylko jak w życiu codziennem.

– Niestety, Kornelio, minęły czasy, w których królowie żenili się z pasterkami i daję słowo, że w naszych czasach radbym widzieć pasterkę, któraby chciała wyjść za króla!

Taka była rodzina Kaskabelów, ojciec, matka i troje dzieci. Byłoby może lepiej, gdyby czwarta latorośl zwiększyła tę liczbę ze względu na to, że w pewnych figurach z ludzkiej piramidy lepiej jest mieć parzystą, kiedy artyści wpinają się jeden na drugiego. Ale ta czwarta latorośl się nie pojawiała.

Na szczęście, był jeszcze Clovy, który doskonale się nadawał do uzupełnienia potrzeb przy sposobnościach nadzwyczajnych.

I rzeczywiście Clovy był uzupełnieniem Kaskabelów. Nie był on tylko członkiem trupy; był jakoby członkiem rodziny; a miał też wszelkie prawo do tego, chociaż był Amerykaninem z pochodzenia. Był on jedną z owych biednych istot, owych „niczyich dzieci”, urodzonych Bóg wie gdzie, – oni sami często o tem nie wiedzą – z miłosierdzia utrzymywanych, żywionych jak los zdarzy, i obierających w życiu prawą drogę, jeżeli dobre mają skłonności, jeżeli wrodzone ich poczucie tego, co jest dobrem, dozwala im opierać się złym przykładom i złym pokusom ich nędznego otoczenia. A czy nie powinniśmy kierować się pewną litością w obec tych nieszczęśliwych, jeżeli, jak to się najczęściej zdarza, do złych czynów pobudzone, zły znajdują też koniec?

Otóż tak się rzecz miała z Nedem Harleyem, któremu p. Kaskabel uznał za słuszne nadać żartobliwe przezwisko Clovy. A dlaczego? Oto najprzód dlatego, że miał w sobie równie mało tłuszczu, jak wysuszony goździk korzenny, który nazywa się po angielsku clove; a powtóre dlatego, że go zaangażowano do otrzymania w czasie „parad” większą liczbę pięciopalcowych znaków na twarzy, aniżeli najbujniejszy krzak może wydać goździków w przeciągu roku!

Przed dwoma laty, kiedy p. Kaskabel go napotkał w swej wędrówce po Stanach, biedaczysko prawie umierał z głodu. Trupa akrobatów, do której należał, właśnie się rozleciała, gdyż jej zarządca uciekł. Wraz z nimi on przedstawiał był „minstrelów”; smutne to zatrudnienie, nawet jeżeli wyjątkowo się opłaca lub przyjemniej wyżywia tego, który mu się oddaje. Osmarować sobie twarz czernidłem do butów, „negrować się”, jak to nazywają; ubierać czarny surdut i spodnie, białą kamizelkę i krawat; potem śpiewać niedorzeczne pieśni i przytem skrobać po śmiesznych skrzypcach z czterema lub pięcioma innymi tegoż rodzaju wyrzutkami, – co za stanowisko w społeczeństwie! Otóż Ned Hezley właśnie utracił to stanowisko towarzyskie i opatrznościowem dla niego było zaopiekowanie się nim p. Kaskabela.

Właśnie wówczas się zdarzyło, że p. Kaskabel niedawno napędził artystę, który zazwyczaj grał rolę clowna w paradach. Czy kto byłby to przypuścił? Clown ten udawał Amerykanina, a w rzeczywistości angielskiego był pochodzenia! Nędzny John Bull w trupie! Ziomek tych nielitościwych dręczycieli, którzy, – wszak znacie resztę. Pewnego dnia zupełnie przypadkowo p. Kaskabel dowiedział się o narodowości prawdziwej tego intruza.

– Panie Waldazton – rzekł do niego, – skoro pan jesteś Anglikiem, to mi pan zabieraj się ztąd natychmiast, albo pan uczujesz na twarzy palce nie ręki mojej, choć pan jesteś clownem!

I zaiste, chociaż był clownem, byłby uczuł palce w but odzianej stopy, gdy nie był znikł natychmiast.

Wtedy to Clovy zajął opróżnione miejsce. Były „minstrel” zaangażował się teraz jako „człowiek do wszelkich posług”, produkował się na scenie, opiekował się końmi lub też i w kuchni pomagał, skoro pani potrzebowała pomocy. Rozumie się, że mówił po francusku, chociaż akcentem mocno cudzoziemskim.

Był zresztą człowiekiem pospolitego umysłu, miał lat trzydzieści pięć, a chociaż w obec publiczności wesołym swym humorem umiał wszystkich pobudzać do śmiechu, to przecież w prywatnem życiu melancholicznego był usposobienia. Zapatrywał się na sprawy z ciemnego stanowiska i ostatecznie nie można było temu się dziwić, gdyż nie mógł się uważać za jednego ze szczęśliwców na tej ziemi. Z kościstemi swemi rękami, wydłużoną twarzą, włosami koloru słomianego, owczemi oczyma i nosem fenomenalnie długim, na którym mógł pomieścić pół tuzina binokli, co zawsze wywoływało wybuchy śmiechu, – z kłapiastemi uszami, długą jak u bociana szyją i chudym tułowiem spoczywającym na cieniutkich nogach, wyglądał bardzo dziwacznie.

A przecież nie żalił się nigdy, chyba że, – był to właśnie ulubiony zwrot w jego mowie, – szczególne nieszczęście dawało mu powód do narzekania. Przytem zaś od czasu przyłączenia się do Kaskabelów, wielce się przywiązał do poczciwych tych ludzi, a oni znów ze swej strony, nie mogliby się byli obejść bez swojego Clovy.

Taki to był, że się tak wyrazimy, żywioł ludzki w tej trupie wędrownej.

Co zaś do żywiołu zwierzęcego, to reprezentowały go dwa piękne psy; jeden legawiec, – doskonały do polowania i znakomity stróż domu na kołach, – i pojętny bardzo i inteligentny pudel, który niezawodnie mógłby był zostać członkiem „Instytutu”, gdyby władze umysłowe psiego rodu we Francyi wynagradzano na równi z ludzkiemi.

Oprócz tych psów musimy przedstawić także małą małpkę, która godnym była rywalem Clovy’ego przy wzajemnem przesadzaniu się w wykrzywianiu twarzy i u publiczności budziła wątpliwość komu należy przyznać palmę pierwszeństwa. Była także papuga. Dżako, pochodząca z Jawy, która gadała i paplała i śpiewała i gwizdała przez dziesięć godzin z pomiedzy dwunastu, dzięki nauczycielowi swemu i przyjacielowi Sanderowi. W końcu dwa konie, dwa poczciwe stare konie, ciągnęły wóz i trudno przypuścić, by ich nogi, trochę już zesztywniałe wiekiem, przedłużyły się przemierzywszy Bóg wie ile mil w tym kraju.

A czy nie ciekawiście poznać nazw tych dwóch poczciwych rumaków? Jeden z nich nazywał się Vermont, jak zwycięzki koń p. Delamarre’a, a drugi Gladiator, jak wyścigowiec hr. de Lagrange’a. O tak, nosiły te nazwy tak sławne na wyścigach francuzkich, a przecież nigdy im przez myśl nie przychodziło współubiegać się o wielką nagrodę paryską.

Co do psów, to legawiec nazywał się Wagram, a pudel Marengo; nie potrzeba zaś tłómaczyć, komu zawdzięczały te sławne historyczne nazwy.

Małpę zaś – nazwano John Bull z tej prostej przyczyny, że była tak brzydką.

Cóż robić? Musimy wybaczyć tę manię p. Kaskabelowi, gdyż ostatecznie pochodziła z uczuć patryotycznych, co ją usprawiedliwia nawet w czasach gdy tak skrajne uczucia nie mają już racyi bytu.

– Czyż byłoby rzeczą możliwą, – mawiał niekiedy, – nie czcić męża, który zawołał pośród gradu kul: „Trzymajcie się piór mego kapelusza, zawsze je ujrzycie etc.?”

A kiedy mu przypomniano, że to Henryk IV wyrzekł piękne te słowa, to odpowiadał:

– Być to może, ale Napoleon miałby był prawo je wyrzec!

Rozdział III

Sierra Nevada.

Ileż to ludzi nieraz o tem marzyło, ażeby odbywać podróż w ruchomym domu na sposób cygański! podróż wolną od wszelkich hotelów kłopoty przynoszących, lub gospód, lub łóżek podejrzanych, lub jeszcze więcej podejrzanych kucharzy, tam gdzie ma się przejeżdżać, przez okolice ledwie tu i owdzie popstrzone chatami lub wioskami! W podobny sposób, jak majętni amatorzy codziennie na swoich jachtach wycieczkowych, otoczeni wszelkiemi wygodami własnego mieszkania, podróżować mogło mało ludzi przy pomocy wozu w tym celu wybudowanego. A jednak, czyliż powóz nie jest ruchomym domem? Dlaczegoż cyganie mają posiadać monopol „jachtowych wycieczek po stałym lądzie?”

Właściwie wagon wędrownego artysty tworzy kompletne mieszkanie z różnymi pokojami i umeblowaniem; jest to mieszkanie na kołach; rydwan zaś Cezara Kaskabela przedziwnie był zastosowany do takiego życia cygańskiego.

Nazwano go „Pięknym Wędrowcem” jakoby to był skuner normański, a nazwę tę usprawiedliwiały dokonane przez niego liczne wędrówki wzdłuż i w szerz Stanów Zjednoczonych. Kupili go przed trzema laty, za pierwsze pieniądze oszczędzone, na miejsce starego prymitywnego wozu o płóciennym tylko dachu i bez jakichkolwiek sprężyn, który tak długo im służył. Ponieważ zaś minęło lat przeszło dwadzieścia, odkąd p. Kaskabel rozpoczął odwiedzać kiermasze i wystawy w Stanach Zjednoczonych, przeto nie potrzeba dodawać, że jego wóz amerykańskiego był wyrobu.

„Piękny Wędrowiec” spoczywał na czterech kołach. Zaopatrzony w dobre sprężyny stalowe, równocześnie był mocny i lekki. Starannie utrzymywany, szorowany i zmywany mydłem, błyszczał w całej okazałości kolorów złoto żółtego na tle amarantowem, i nosił widoczny z daleka dla publiczności napis rozsławiający głośna już firmę:

„Rodzina Cezara Kaskabela”.

Co do swej długości, to dorównywał on owym wozem, które jeszcze przeciągają po stepach Dalekiego Zachodu, w stronach, w których kompania Grand Trunk jeszcze nie pobudowała swych kolei. Oczywiście dwa konie zdołały tylko stępa ciągnąć taki wehikuł. Ciężar to był dosyć znaczny. Nie mówiąc już o samych mieszkańcach, „Piękny Wędrowiec” przecież wiózł na swym dachu płótno na namiot i żerdzie i liny, a pod spodem, pomiędzy przedniemi a tylnemi kołami zwieszającą się deskę z różnymi przedmiotami, wielkim bębnem i małym, rogiem, trąbą i różnymi przyrządami i artykułami, tworzącymi niejako narzędzia wędrownego artysty. Musiano też tam pomieścić kostyumy do znanej pantominy: „Rozbójnicy z Czarnego Lasu”, która należała do repertuaru rodziny Kaskabel.

Wewnętrzne urządzenie zaś doskonale były obmyślone, a nie potrzebujemy dodawać, że wszędzie panowała jak najskrupulatniejsza czystość, czystość prawdziwie flamandzka, dzięki Kornelii, która pod tym względem nie znała żartów.

W pierwszym przedziale, zamykanym zasuwanemi drzwiami szklanemi, znajdowała się izba ogrzewana piecem kuchennym. Drugi był bawialnią lub jadalnią, w której wróżka dawała swe posłuchania; dalej znajdowała się sypialnia z tapczanami ułożonymi ponad sobą jak w kajutach okrętowych ze zasłoną je oddzielającą tak, że po prawej stronie znajdowali pomieszczenie bracia, a po lewej ich siostrzyczka; ostatni zaś przedział tworzył izbę państwa Kaskabelów. Tam znajdowało się łóżko z grubymi materacami i podszytą kołdrą i sławną kasę też tam umieszczono. Wszelkie próżne miejsca obwieszone były małemi deskami na zawiasach, których można było użyć jako stołów lub stolików i umywalni, albo też pułkami, na których pomieszczono kostyumy, peruki i fałszywe brody i wąsy potrzebne do pantominy. Oświetlenia dostarczały dwie lampy parafinowe, prawdziwe okrętowe lampy wiszące, które zachowywały pionowy kierunek przy pochylaniu się wozu na drogach nierównych; ażeby zaś światło dzienne mogło dostawać się do wnętrza różnych przedziałów, pół tuzina małych okienek z szybkami w ołów oprawnemi, zasłoniętych muszlinowemi firankami z kolorowemi wstążeczkami, nadawały „Pięknemu Wędrowcowi” pozór salonu w holenderskiej galiocie.

Clovy, który naturalnie wszystkiem się kontentował, sypiał w pierwszym przedziale na hamaku, który na noc zawieszał, a rano o brzasku dnia zdejmował.

Musimy jeszcze dodać, że oba psy, Wagram i Marengo, ze względu na obowiązek czuwania w nocy, sypiały na bagażach pod spodem wagonu, gdzie znosiły towarzystwo Johna Bulla, małpy, pomimo tej ruchliwości i skłonności do płatania figlów; jakoteż że Dżako, papuga, mieściła się w klatce zawieszonej na haku u stropu drugiego przedziału.

Co do koni, to Gladiator i Vermont, mogły paść się swobodnie w około „Pięknego Wędrowca” i nie było potrzeby troszczyć się o ich paszę. A kiedy nasyciły się trawą owych obszernych stepów, gdzie miały stół zawsze zastawiony, a łoże czyli legowisko zawsze posłane, to pozostawało im tylko obrać sobie miejsce do ułożenia się do snu na tych samych gruntach, które im dostarczyły żywności.

Rzeczą też było pewną, że skoro noc zapadła, „Piękny Wędrowiec” w najzupełniejszem znajdował się bezpieczeństwie, zwłaszcza, że jego mieszkańcy zaopatrzeni byli w strzelby i rewolwery, a dwa psy przy nim czuwały.

Takim był rydwan rodziny Kaskabel. Ileż to mil przewędrował w ciągu ubiegłych trzech lat po Stanach Zjednoczonych, Z Nowego Yorku do Albany, a potem do Niagary i do Buffalo, do Filadelfii, Bostonu, Waszyngtonu, do St. Louis, w dół rzeki Mississippi do Nowego Orleanu, potem zaś wzdłuż kolei żelaznej Grand Trunk, do Gór Skalistych, do kraju Mormonów, do najdalszych krańców Kalifornii! I najzdrowszy to sposób podróżowania, jaki można wynaleźć; to też nikt z trupy tej nigdy nie chorował, z wyjątkiem tylko Johna Hulla, który często zapadał na niestrawność, gdyż łotr umiał zawsze łakomstwo swe zaspokajać.

A jakąż uciechą będzie zawieźć „Pięknego Wędrowca” do Europy i paradować z nim po gościńcach starego świata! Jakiż to podziw i zainteresowanie on obudzi we Francyi, w miasteczkach Normandyi! Ach! ujrzeć znowu Francyę; „oglądać raz jeszcze Normandyą”, jak opiewa znana piosnka Berata, było celem wszystkich marzeń Kaskabela, treścią wszystkich jego myśl.

Skoro dostaną się do Nowego Yorku, to rydwan złoży się na części, zapakuje i zabierze na okręt odpływający do Havre, gdzie już tylko pozostanie ustawić go na kołach, by z nim się udać do stolicy Francyi.

Jakże p. Kaskabel, żona jego i dzieci, pragnęli wyruszyć! a tego samego pragnęły towarzyszące im czworonogi. Dlatego też o świcie dnia 15 lutego wyruszono z placu cyrkowego z Sacramento; jedni pieszo, inni we wozie, każdy wedle własnego życzenia.

Było jeszcze dość chłodno, ale pogoda była piękna. Możnaby się wyrazić, że nie podniesiono kotwicy bez stosownego zaopatrzenia się w suchary, to jest w tym wypadku w różne prezerwy mięsne i jarzyn. Co do tego, to łatwo było zapas odnawiać po drodze w miastach i miasteczkach. A przytem, czyż kraj nie obfitował w zwierzynę, bawoły, jelenie, zające i kuropatwy? A czy Jan potrzebował oszczędzać strzelby lub prochu, skoro strzelanie nigdzie nie było zabronione ustawami i nie domagano się europejskich myśliwskich zezwoleń w tych bezmiernych puszczach Dalekiego Zachodu? A mogę zapewnić, że Jan strzelał celnie; Wagram zaś miał przymioty potrzebne przy polowaniu, chociaż Marengo nimi się nie odznaczał.

Opuściwszy Sacramento, „Piękny Wędrowiec” zwrócił się w kierunku północno wschodnim. Chodziło o dostanie się do granicy najkrótszą drogą i o przedostanie się przez Sierra Nevadę, to jest o przebycie przestrzeni około sześciuset mil do wąwozu Senora, który otwiera drogę do niezmierzonych równin Wschodu.

Nie był to jeszcze Daleki Zachód, zwany tak powszechnie, w którym miasteczka rozrzucone były w wielkich od siebie odległościach; nie były to stepy z rozległym nadzwyczaj widnokręgiem, niezmierzoną pustynią, z wędrownymi Indyanami stopniowo wypieranymi ku mniej zwiedzanym okolicom Północnej Ameryki. Skoro tylko opuści się Sacramento, kraj natychmiast prawie zaczyna się wznosić i można dojrzeć rozgałęzienia Sierry, która tak majestatycznie okala starą Kalifornią ziemnemi ramami swoich gór okrytych sosnami, tu i owdzie strzelających w niebo szczytami 15.000 stóp wysokimi. Jest to niejako płot z zieleni, którym przyroda otoczyła kraj obdarzony przez siebie takimi skarbami obecnie rabowanego przez ludzką drapieżność.

Na drodze którą się toczył „Piekny Wędrowiec”, ale brak było miast ważnych, jakoto: Jacksen. Mokulemne, Placerville. znane w całym świecie przednie straże Eldorado i Calaveras. Ale p. Kaskabel zatrzymywał się w tych miejscowościach zaledwie tak krótko, ażeby porobić niektóre zakupna, lub wyjątkowo, ażeby dobrze w nocy się przespać. Pragnął dostać się na drugą stronę Nevady, do okolic Wielkiego Jeziora Słonego i olbrzymiego wału Gór Skalistych, gdzie konie jego nieraz będą musiały wytężać wszystkie siły. Potem aż do okolic jezior Erie i Ontario po stepach już tylko będzie potrzeba jechać drogami już ubitemi przez konie i poprzerzynanemi przez wozy poprzednich karawan.

Tylko powoli można było przebywać te okolice pagórkowate. Nieuniknione okrążenia przedłużały jeszcze podróż. Przy tam zaś, chociaż okolica ta położona jest pod trzydziestym ósmym równoleżnikiem, a zatem pod szerokością geograficzną Hiszpanii i Sycylii, ostatnie tygodnie zimy zawsze dość były mroźne.

Jak to czytelnikowi wiadomo, w skutek wykręcania się tak zwanego Golistream, – owego ciepłego prądu, który wypływając z Zatoki Meksykańskiej, ukośnie wije się w kierunku ku Europie, – klimat Północnej Ameryki o wiele jest chłodniejszym na tych samych szerokościach geograficznych od klimatu starego świata. Ale za kilka tygodni Kalifornia znowu okaże się najbujniejszym ze wszystkich krajem obfitującym w przepyszne owoce, w którym zboża stokrotny plon wydają, i w którym obok siebie rozwijają się przepysznie produkta zarówno gorącej jak i umiarkowanej strefy, trzcina cukrowa, ryż, tytoń, pomarańcze, cytryny, oliwki, ananasy, banany. Bogactwo Kalifornii stanowi nie tyle złoto we wnętrzu ziemi, ile przedziwna wegetacya najurodzajniejszej może na świecie gleby.

– Żal nam będzie kraj ten opuszczać, – rzekła Kornelia, której nie mogły być obojętnemi okazy produktów kalifornijskich ustawione na stole.

– Łakotki ci się podobają, – żartował mąż.

– O, to nie ze względu na mnie, tylko ze względu na dzieci!

Kilka dni spędzono na podróży wzdłuż brzegu lasów, po łąkach stopniowo już się zazieleniających. Pomimo swej znacznej liczby, przeżuwacze pasące się na tych łąkach nie są w stanie wyskubać kobierca tego, który przyroda ciągle odnawia pod ich nogami. Nie można istotnie dosyć nasławić bujnej roślinności, gleby kalifornijskiej, z którą żadna inna nie może się porównać. Jest to śpichlerz Pacyfiku, a flota kupiecka, która zabiera jego produkta, nie jest w stanie go wyczerpać.

„Piękny Wędrowiec” szedł swoją drogą ze zwykłą chyżością dozwalającą mu przebywać ośmnaście do dwudziestu mil dziennie, – nie więcej. Taką drogę robiąc przeciętnie, woził już fracht swój po wszystkich stanach, w których nazwisko Kaskabelów tak zaszczytnie było znane, od ujść Mississippi aż do Stanów Nowej Anglii. To prawda, że podówczas zatrzymywano się w każdem mieście Konfederacyi dla zwiększenia dochodów, podczas gdy w tej podróży, z zachodu na wschód, nie myślano o zachwycaniu mieszkańców. Nie było to podróż artystyczna; tym razem była to podróż do kraju, do Europy, z miastami Normandyi w perspektywie.

Była to też podróż wesoła! Ileż to nieruchomych mieszkań mogło pozazdrościć wesołości panującej w tym domu na połach! Śmiano się, śpiewano, żartowano; niekiedy zaś trąbka, na której Sander dowodził swego talentu, wystraszała gromady ptactwa, równie hałaśliwego jak nasza wesoła trupa.

Wszystko to bardzo piękne, ale dni spędzone w podróży nie koniecznie potrzebują być feryami szkolnemi.

– Dzieci moje, – często mawiał p. Kaskabel, – nie trzeba, abyśmy zaśniedzieli!

Dlatego na przystankach, gdy konie odpoczywały, rodzina tego nie czyniła. Nieraz Indyanie przyglądali się Janowi, który powtarzał swe sztuczki kuglarskie, Napoleonie przy zgrabnych jej pląsach, Sanderowi wyginającemu swe członki, jakoby były z gutaperki, pani Kaskabel w muszkularnych jej ćwiczeniach i panu Kaskabel w produkcyach brzuchomówczych; a i Dżako wtedy paplał w swej klatce, oba psy wspólnie gimnastykowały a John Bull wyprawiał sztuki łamane.

Dodajmy jeszcze, że Jan nie zaniedbał swych studyów w podróży. Odczytywał wciąż na nowo kilka książek tworzących biblioteczkę „Pięknego Wędrowca”, małą geografię, małą arytmetykę i kilka tomów podróży; on też prowadził dziennik, w którym zapisywał wydarzenia podróży.

– Za dużo będziesz wiedział! – mawiał do niego niekiedy jego ojciec. – Ale, jeżeli masz w tem upodobanie….

Pan Kaskabel też bynajmniej nie stawiał przeszkód tym upodobaniom literackim syna. Właściwie mówiąc, żona jego i on byli dumni z tego, że mają w rodzinie „uczonego”.

Popołudniu dnia 27 lutego „Piękny Wędrowiec” dostał się do stóp przesmyków Sierry Nevady. Przez cztery lub pięć dni przebywanie przez łańcuch tych wyżyn dużo miało im sprawić trudów i mozołów. Nie łatwo to ani dla ludzi ani dla zwierząt wdrapywać się do połowy stoków gór. Mężczyźni musieli nieraz barkami podpierać koła wozu toczącego się po wązkich ścieżkach na krawędziach gór.

Chociaż powietrze stawało się coraz to łagodniejsze, dzięki wpływom wczesnej wiosny kalifornijskiej, to przecież klimat w niektórych szerokościach mógł stać się nieznośnym. Najwięcej obawiać się należało ulew deszczowych, strasznych zawiej śnieżnych, i przerażających wichrów, jakie napotkać można w tych turniach, w których wiatr raz dostawszy się, miota się, nie łatwo znajdując wyjście. Oprócz tego wyższe części wąwozów wznoszą się ponad strefę ustawicznego śniegu, a trzeba wejść na wysokość najmniej 6,000 stóp, nim się dostanie do stoków wiodących w dół ku obszarom Mormonów.

Pan Kaskabel zaproponował uczynić to, co już czynił dawniej w podobnych okolicznościach; nająć dodatkowe konie we wioskach lub farmach górskich, a także i ludzi, Indyan lub Amerykanów do ich prowadzenia. Byłby to naturalnie wydatek nowy, ale konieczny, jeżeli nie chcieli się narażać na to, że padną ich konie.

Wieczorem dnia 27go dostano się do wejścia do wąwozu Sanora. Doliny, któremi dotychczas podróżowali, mało jeszcze się wznosiły; Vermont i Gladiator stosunkowo łatwo po nich stąpały. Ale dalej już iść byłoby im trudno nawet przy pomocy każdego członka trupy.

Zatrzymano się w niewielkiej odległości od małej osady rozłożonej u wejścia do Sierry. Kilka tylko domków, a w odległości dwóch strzałów farma, do której p. Kaskabel postanowił udać się tegoż wieczora. Tam nająłby na następny ranek kilka dodatkowych koni, które zapewne z radością powitają Vermont i Gladiator.

Skoro rozłożono obóz w zwykły sposób, porozumiano się z mieszkańcami osady, którzy ochotnie zgodzili się dostarczyć świeżej żywności dla podróżnych i paszy dla koni.

Tego wieczora nie mogło być mowy o próbach ćwiczeń. Wszyscy byli mocno znużeni. Dzień był utrudzający, gdyż dla ulżenia ciężaru wszyscy szli pieszo przez znaczną część drogi. Zarządca Kaskabel przeto zarządził odpoczynek tego wieczoru i przez dni następne, dopóki nie przekroczy się Sierry.

Kiedy już „oko pańskie” obejrzało obozowisko, Kaskabel zabrał ze sobą Clovy’ego i pozostawiając „Pięknego Wędrowca” pod opieką żony i dzieci, udał się do farmy, ponad którą unosiły się pierścienie dymu pomiędzy drzewa w górę.

Farmę tę utrzymywał pewien Kalifornijczyk z rodziną, który uprzejmie przyjął artystę, Farmer zobowiązał się dostarczyć mu trzy konie i dwóch poganiaczy. Ci mieli przygotować „Pięknego Wędrowca” aż do miejsca, gdzie rozpoczyna się spuszczanie się w kierunku wschodnim, a potem powrócić z nadliczbowymi końmi. Ale kosztowało to dość drogo.

Pan Kaskabel targował się jak człowiek, który nie chciał wyrzucić pieniędzy i w końcu zgodzono się na sumę, która nie przekraczała budżetu wyznaczonego na tę część podróży.

Następnego poranku, o godzinie szóstej, nadeszli zamówieni ludzie; przyprzężono ich trzy konie przed Veranneta i Gladiatora i „Piękny Wędrowiec” począł się wspinać po wązkim grzbiecie gęsto zarosłym po obu stronach. Około godziny ósmej na jednym ze skrętów wąwozu, cudowny ów kraj Kalifornii, który nasi podróżni nie bez żalu opuszczali, znikł jak zupełnie za Sierrą.

Trzy konie farmera były to zwierzęta silne, na które liczyć było można pod każdym względem. Czy można było to samo sądzić o poganiaczach? Wydawało się to co najmniej wątpliwem.

Obaj byli silnymi mężczyznami, pół krwi, w połowie Indyanami, w połowie Anglikami. Ah! gdyby o tem był wiedział p. Kaskabel, to byłby zapewne natychmiast pozbył się ich towarzystwa!

Kornelii wcale nie podobały się ich badawcze rozglądania się po wszystkiem. Jan podzielał zapatrywanie matki, a i Clovy był tego samego mniemania. Zdawało się, że p. Kaskabel dobrze nie trafił. Jednakowoż ich było dwóch tylko i można było sobie z nimi dać rady, gdyby się okazało, że mają złe zamiary.

Co do niebezpiecznych spotkań w Sierze, za tych nie potrzeba się było obawiać. O tej porze powinny były drogi być bezpieczne. Minęły czasu, kiedy górnicy kalifornijscy, „rowdles” i „toafers” jak ich nazywano, łączyli się z gromadami kryminalistów którzy tu się schodzili ze wszystkich stron świata, ażeby stawać się plagą ludzi uczciwych. Prawo lynch położyło koniec ich brojeniom.

Jednakowoż, jako mąż rozważny, p. Kaskabel postanowił mieć się na baczności.

Ludzie na farmie najęci doświadczonymi byli poganiaczami; nie można było temu zaprzeczyć. Pierwszy dzień przeszedł bez wypadku; niewątpliwie za to należało Bogu dziękować. Gdyby koło było prysło lub dyszel się złamał. to mieszkańcy „Pięknego Wędrowca”, zdala od wszelkich mieszkań ludzkich, bez środków naprawienia szkody, byliby się znaleźli w niemiłym kłopocie.

Wąwóz teraz miał już pozór najdzikszy. Nie widziano nic prócz czarno wyglądających jodeł, żadnej też innej wegetacyi prócz mchu pokrywającego ziemię. Tu i owdzie olbrzymie odłamy narzuconych skał zmuszały do wielu okrążeń, zwłaszcza wzdłuż jednego z dopływów rzeki Walkner, wypływającej z jeziora tej nazwy i zdążającej szalonym pędem do przepaści u dołu.

Z daleka, gubiąc się w obłokach. Castle Peak strzelał ku niebu i z góry spoglądał na inne szczyty malownicze w górę wysunięte przez Sierrę.

Około godziny piątej, kiedy cienie nocy już zaczęły ogarniać głębiny wązkich szczelin górskich, dostano się do ostrego zakrętu drogi. Pochyłość na tem miejscu tak była stromą, że uważano za konieczne ująć część frachtu i pozostawić na niejakiś czas w tyle, a zwłaszcza prawie wszystkie przedmioty na dachu wozu i te, które były pod spodem.

Każdy rączo wziął się do pracy i trzeba przyznać, że obaj poganiacze złożyli dowody swej gorliwości przy tej okazyi.

Pan Kaskabel i jego towarzysze cokolwiek lepszego nabrali o tych ludziach mniemania. Zresztą za dwa dni miano się dostać do najwyższego punktu wąwozu, rozpocznie się spuszczanie się na dół, a wtedy to, co należało do farmy, powróci.

Kiedy znaleziono miejsce stosowano do zatrzymania się, poganiacze zajęli się końmi, a p. Kaskabel, dwaj jego synowie i Clovy powrócili paręset kroków po rzeczy pozostawione w tyle.

Dobra wieczerza zakończyła dzień znojny, poczem już każdy myślał tylko o spoczynku.

„Boss” ofiarował się zrobić obu poganiaczom miejsce w jednym z przedziałów „Pięknego Wędrowca”, ale oni skromnie odmówili, zapewniając, że wystarczy im ochrona drzew. Tam też owinięci w swe dery, lepiej mogli pilnować koni swego pana.

Kilka minut później wszyscy w obozie zapadli w sen głęboki.

Nazajutrz o pierwszym brzasku dnia wszyscy byli na nogach.

Pan Kaskabel, Jan i Clovy, którzy w „Pięknym Wędrowcu” pierwsi się obudzili, udali się na miejsce, gdzie poprzedniego dnia uwiązano Vermonta i Gladiatora.

Oba że konie były na miejscu, ale nie było trzech koni farmera.

Ponieważ nie mogły znajdować się daleko, przeto Jan chciał powiedzieć poganiaczom, aby ich poszukali; ale i poganiaczy nie było….

– Gdzież oni? – zapytał się.

– Zapewne – odrzekł ojciec – szukają koni.

– Hallo! Hallo! – wołał Clovy głosem, który można było słyszeć na znaczną odległość.

Nikt nie odpowiadał.

Powtarzano nawoływania, ile płuc starczyło; pan Kaskabel i Jan zeszli trochę dalej i znów wołali, ale nadaremnie.

Nie było śladu poganiaczy.

– Czyżby podejrzenia pierwotne były usprawiedliwione?

– Dlaczegoż by mieli uciekać? – zapytał się Jan.

– Dlatego, że popełnili coś złego!

– Ale co?

– Co? Poczekajno chwilę. Zaraz obaczym!

Pan Kaskabel pospieszył do „Pięknego Wędrowca”. a za nim podążyli Jan i Clovy.

Wskoczywszy na stopień wozu, p. Kaskabel w okamgnieniu otworzył drzwi, przebiegł przez przedziały do ostatniego pokoju, gdzie ukryto cenną kasę ogniotrwałą i pojawił się natychmiast z powrotem, wołając:

– Skradziona!

– Co, kasa! – zapytała się Kornelia.

– Tak, skradli ją te łotry!

Rozdział IV

Ważne postanowienie.

Łotry!

Oto jedynie odpowiednia nazwa dla tych nędzników. Rabunek jednakowoż był faktem dokonanym.

Każdego wieczora p. Kaskabel zwykł był zaglądać, czyli kasa znajduje się w swym schowku. Dnia poprzedzającego jednakowoż, jak wiadomo, znużony był trudami dnia i śpiący niezmiernie; dlatego to pominął zwykłą inspekcyę. Nie ma wątpliwości, iż kiedy Jan, Sander i Clovy poszli z nim po przedmioty pozostawione przed zakrętem wąwozu, obaj poganiacze dostali się niepostrzeżenie do wnętrza wozu, zabrali kasę i ukryli ją w krzakach około obozowiska. Dlatego to też nie chcieli spać wewnątrz „Pięknego Wędrowca.” Potem czekali, aż wszyscy zasnęli, a wreszcie, gdy to nastąpiło, uszli z końmi farmera.

Ze wszystkich długoletnich oszczędności małej trupy nie pozostało nic, prócz kilku dolarów, które p. Kaskabel miał w kieszeni. a jeszcze szczęście, że łotry nie zabrali ze sobą także Vermonta i Gladiatora!

Psy, które od dwudziestu czterech godzin przyzwyczaiły się do obecności tych dwóch ludzi, zachowały się spokojnie i tak niegodziwość popełniono bez najmniejszej trudności.

Gdzież szukać złodziei, którzy zbiegli do Sierry? Czy można było mieć nadzieję odzyskania pieniędzy? A bez pieniędzy, jakże przedostać się przez Atlantyk?

Biedni ludzie dawali wyraz swemu zmartwieniu, niektórzy łzami, inni wybuchami oburzenia. W pierwszej chwili, p. Kaskabel formalnie w szał popadł, a żonie i dzieciom było trudno go uspokoić. Ale po tym wybuchu odzyskał panowanie nad sobą, jako mąż, który nie ma czasu na nadaremne narzekania.

– Przebrzydła kasa! – wyrwało się z ust Kornelii pośród łez.

– O tak, – rzekł Jan, – gdybyśmy nie mieli kasy, to nasze pieniądze….

– Zaprawdę! Pyszna mi w owym dniu przyszła myśl do głowy, by kupić dyabelną tę kasę! – zawołał p. Kaskabel. – Zdaje mi się, że skoro kto posiada kasę, to robi najlepiej, nic do niej nie wkładając. Wielka mi rzecz, że była ogniotrwała, jak mię zapewniał ów kupiec, skoro nie była „złodziejotrwałą”.

Trzeba przyznać, że cios to był ciężki dla biednych tych ludzi i nic dziwnego, że czuli się wielce przygnębionymi. Być obrabowanym z dwóch tysięcy dolarów tak ciężka praca zebranych!

– Cóż teraz zrobimy? – zapytał się Jan.

– Co zrobimy? – odrzekł p. Kaskabel takim tonem, iż się zdawało, że zgrzytające jego zęby miażdżyły wyrazy wychodzące z gardła. – Rzecz bardzo prosta! Rzecz niesłychanie nawet oczywista! Bez dodatkowych koni niepodobieństwem jest dla nas wdrapać się na najwyższą wyniosłość wąwozu. A zatem głosuję za tym, byśmy powrócili do farmy! Być może, że są tam te łotry!

– Chyba że wcale tam nie wrócili, – zauważył Clovy.

Uwaga była niewątpliwie trafną. Ale p. Kaskabel powtórzył, że nie pozostawało im nic innego, jak tylko powrócić, skoro nie było mowy o poruszaniu się naprzód.

Zaprzężono tedy Vermonta i Gladiatora i zaczęto napowrót zjeżdżać z wąwozu Sierry.

Niestety trudne to wcale nie było! Zjeżdżać w dół można prędko, ale nasi wędrowcy mieli przy tem głowy spuszczone i słowa nie mówili; tylko pan Kaskabel od czasu do czasu szukał ulgi w rzuceniu kilku przekleństw.

O godzinie dwunastej w południe „Piękny Wędrowiec” zatrzymał się przed farmą. Dwaj złodzieje nie pojawili się. Farmer, dowiedziawszy się, co się stało, popadł w gniew, w którym nie było cienia sympatyi ku pokrzywdzonej rodzinie. Wprawdzie oni stracili pieniądze, ale on stracił trzy konie przecież! Przedostawszy się przez góry, złodzieje niezawodnie znajdowali się już po drugiej stronie wąwozu! Szukaj teraz wiatru w polu! I farmer, nie posiadając się z rozdrażnienia, o mało nie uczynił p. Kaskabela odpowiedzialnym za swoją stratę.

– Jeszczeby tego brakowało! – zawołał ten ostatni. – Po co pan trzymasz w służbie takich łajdaków i po co ich odnajmujesz ludziom porządnym?

– Czyż mogłem wiedzieć? – odrzekł farmer. – Nigdy nie miałem najmniejszego powodu skarżyć się na nich.

Bądź co bądź, rabunek był spełniony i położenie było rozpaczliwe.

Podczas gdy jednakowoż pani Kaskabel nie mogła się uspokoić, mąż jej, odznaczając się filozoficzną iście cygańską naturą, odzyskał w końcu krew zimną.

Kiedy się wszyscy zgromadzili we wnętrzu „Pięknego Wędrowca”, odbyła się narada, w której wzięli udział wszyscy członkowie rodziny, a mianowicie narada, której rezultatem miało być ważne postanowienie, a pan Kaskabel przemówił, każde r silnie odznaczając:

– Dzieci, bywają w życiu okoliczności, w których człowiek silnej woli powinien umieć swój umysł zastosować do wypadków. Zauważyłem nieraz, że bywają to właśnie okoliczności niemiłe. Dowodzę tego naprzykład okoliczności, w których myśmy się znaleźli z winy owych łotrów. Nie czas to teraz wahać się to w lewo, to w prawo, tem bardziej, że nie mamy do wyboru pół tuzina dróg. Mamy tylko jednę i tę obrać winniśmy natychmiast.

– Jaką? – zapytał się Sander.

– Powiem wam, co mi przyszło do głowy, – rzekł p. Kaskabel. – Ale ażeby sprawdzić, czyli myśl moja jest wykonalną, potrzeba, ażeby Jan tu przyniósł swoję książkę z mapami.

– Mój atlas? – zapytał się Jan.

– Tak jest, twój atlas. Przecież musisz dobrze znać geografię. Przynieś swój atlas.

– Natychmiast, mój ojcze.

A kiedy atlas położono na stole, ojciec mówił dalej:

– Faktem jest stanowczym, dzieci moje, iż chociaż łotry te ukradli naszą kasę – po co mi też przychodziło do głowy kasę kupować! – faktem jest stanowczym, powiadam, że nie wyrzekamy się zamiaru powrotu do Europy!

– Wyrzec się?…. Przenigdy! – zawołała pani Kaskabel.

– Doskonała odpowiedź, Kornelio! Zamierzamy powrócić do Europy i powrócimy! Życzymy sobie ujrzeć znowu Francyę i ujrzymy ją! Chociaż łajdaki nas obrabowali, to przecież…. ja przynajmniej muszę odetchnąć powietrzem ojczystem, inaczej umrę!

– A ja nie chcę, abyś umarł, Cezarze! Wybraliśmy się do Europy i dostaniemy się tam, chociażby…

– Ale w jaki sposób? – zapytał się Jan. – Chciałbym wiedzieć, w jaki sposób to da się zrobić.

– W jaki sposób, to właśnie trudna kwestya, – odrzekł p. Kaskabel, skrobiąc się w głowę. – Rozumie się, że dając przedstawienia, będziemy w stanie stopniowo poruszać się, póki „Piękny Wędrowiec” nie dostanie się do Nowego Yorku. ale skoro tam staniemy, nie będziemy mieli pieniędzy do zapłacenia przeprawy przez morze i nie będziemy mieli własnej łodzi, by nas przewiozła. a bez łodzi lub statku nie przedostaniemy się, chyba pływając. to mi się wydaje za trudne!

– Bardzo trudne boss, – zauważył Clovy, – chybabyśmy mieli płetwy.

– Czy ty je masz?

– Nic o tem nie wiem.

– A zatem cicho bądź i słuchaj, – rzekł p. Kaskabel i zwrócił się d najstarszego syna:

Janie, otwórz atlas i wskaż nam dokładnie punkt, w którym się właśnie znajdujemy!

Jan poszukał mapy północnej Ameryki i położył ją przed ojcem. Wszyscy patrzyli ciekawie, kiedy palcem wskazał na pewien punkt w Sierra Nevada, trochę na wschód od Sacramento.

– Tutaj – rzekł.

– Bardzo dobrze, – odrzekł p. Kaskabel. – zatem, skorobyśmy się znaleźli po drugiej stronie gór, to musielibyśmy wszerz przebyć całe Stany Zjednoczone, ażeby się dostać do Nowego Yorku?

– Tak jest, ojcze.

– A ile to mil być może?

– Około cztery tysiące mil mniej więcej.

– Doskonale; potem jeszcze musielibyśmy przedostać się przez Ocean Atlantycki.

– Naturalnie.

– Ileż mil mielibyśmy do przebycia Oceanu?

– Trzy tysiące lub coś około tego.

– A skorobyśmy się znaleźli na ziemi francuskiej, to moglibyśmy powiedzieć, że jesteśmy w Normandyi?

– Moglibyśmy.

– Wszystko to razem zatem uczyni….

– Siedm tysięcy mil! – zawołała mała Napoleona, która to sobie sama wyrachowała.

– Patrzcie no na tę małą! – rzekł p. Kaskabel. – Jak ona nauczyła się już rachować. A zatem, siedm tysięcy mil?

– Mniej więcej, ojcze, – rzekł Jan, – i myślę, że liczę dość liberalnie.

– A zatem, dzieci moje, mały ten kawałeczek wstążeczki byłby drobnostką dla „Pięknego Wędrowca”, gdyby nie było morza pomiędzy Ameryką a Europą, nieszczęsnego morza, które zagradza drogę wozom! A morza tego przebyć nie można bez pieniędzy, to jest bez skutku….

– Albo bez płetw! – powtórzył Clovy.

– Clovy ma płetwy w mózgu – rzekł Kaskabel, wzruszając ramionami.

– A zatem rzeczą jest jasną, – zauważył Jan, – że niepodobna nam dostać się do kraju drogą na wschód.

– Niepodobna istnienie, mój synu; nie ma na to sposobu. Ale kto wie czy nie dałoby się tego dokonać drogą na zachód?

– Na zachód? – zawołał Jan, wznosząc wzrok na ojca.

– Tak jest! Popatrz no tylko dobrze! I wskaż mi, jaką drogą musielibyśmy iść w kierunku zachodnim?

– Najprzód musielibyśmy iść w górę Kalifornii, Oregonu i terytoryum Washington do północnej granicy Stanów Zjednoczonych.

– A stamtąd?

– Dostalibyśmy się do brytyjskiej Kolumbii.

– Oho! – rzekł p. Kaskabel. – A nie moglibyśmy tej Kolumbii w jaki sposób ominąć?

– Nie, ojcze.

– Hm, więc dalej. Cóż potem?

– Dostawszy się do północnej granicy Kolumbii, weszlibyśmy do Alaski.

– Która należy do Anglików?

– Nie, do Rosyan, przynajmniej dotychczas, gdyż jest mowa o tem, że ma być przyłączoną….

– Do Anglii?

– Nie! do Stanów Zjednoczonych.

– To ślicznie! A za Alaską, cóż znajdziemy?

– Cieśninę Berynga; która oddziela lądy stałe Ameryki i Azyi.

– Ileż to mil jest do tej cieśniny?

– Trzy tysiące trzysta, ojcze.

– Zapamiętaj to sobie, Napoleona; potem to dodasz.

– A ja także? – zapytał się Sander.

– Ty także.

– Teraz dalej twoja cieśnina, Janie. Jakże ona może być szeroką?

– Około sześćdziesięciu mil, ojcze.

– Około sześćdziesięciu mil? – zawołała pani Kaskabel.

– To tylko jakoby rzeczka, Kornelio; możemy ją nazwać rzeczką.

– Jakże to… Rzeczką?…

– Rozumie się! Czyż twoja cieśnina Berynga nie zamarza w ziemie, Janie?

– Tak jest, ojcze. Przez cztery lub pięć miesięcy tworzy jedną płaszczyznę lodu.

– Brawo! – I w tym czasie ludzie mogą przez lód ten przechodzić?

– Mogą i czynią to.

– To mi znakomita cieśnina!

– Jednakowoż, – zapytała się Kornelia, – czy potem już więcej mórz nie będzie do przebycia?

– Nie! dalej znajduje się stały ląd Azyi, który się rozciąga aż do Rosyi w Europie.

– Pokaż nam to, Janie.

– Jan wyszukał w atlasie mapę Azyi, którą pan Kaskabel zaczął uważnie oglądać.

– A zatem wszystko się składa doskonale, jak na zamówienie, – powiedział, – o ile tylko nie ma w twojej Azyi zbyt dzikich krajów?

– Niezbyt wiele, ojcze.

– A gdzież zaczyna się Europa?

– Tu! – rzekł Jan, kładąc palec na Uralu.

– A jakaż odległość od tej cieśniny, od rzeczki tej zwanej Beryngiem, do Rosyi w Europie?

– Liczą około pięciu tysięcy mil.

– A stamtąd do Francyi?

– Około tysiąca ośmiuset.

– Ileż to uczyni razem od Sacramento?

– Dziesięć tysięcy sto sześćdziesiąt! – zawołali równocześnie Sander i Napoleona.

– Oboje otrzymacie nagrodę – rzekł pan Kaskabel. – A zatem drogą na wschód mamy około siedm tysięcy mil?

– Tak ojcze.

– A drogą na zachód, w okrągłej liczbie, dziesięć tysięcy?

– Tak, różnica trzech tysięcy mil!

– O trzy tysiące mil więcej drogą na zachód, ale po drodze nie ma morza! A zatem, dzieci, nie mogąc udać się jedną drogą, musimy obrać drugą i dlatego ja głosuję, byśmy ją obrali, na co nawet każdy osiełby się zgodził!

– A to zabawne! Przez cofanie się dostać się do kraju! – zawołał Sander.

– Nie przez cofanie się! Dostaniemy się do kraju, idąc w przeciwnym kierunku!

– To prawda, ojcze! – odrzekł Jan. – Z tem wszystkiem chciałbym na to zwrócić uwagę, że z powodu olbrzymiej tej odległości, niepodobna nam dostać się do Francyi w roku bieżącym, gdy w kierunku zachodnim podróż odbywać będziemy!

– A to dlaczego?

– Dlatego, że różnica trzech tysięcy mil dużo znaczy dla „Pięknego Wędrowca” i jego zaprzęgu!

– A zatem, dzieci, jeżeli do Europy nie dostaniemy się w tym roku to dostaniemy się w roku przyszłym! A właśnie przychodzi mi na myśl, z powodu że mamy wędrować przez Rosyę, że często słyszałem o sławnych jarmarkach w Permie, Kazaniu i Niżnym Nowogrodzie, a zatem zatrzymamy się w tych miastach i przyrzekam wam, że sławna rodzina Kaskabel pozyska tam nowe wawrzyny, a także i nowe zapasy gotówki!

Jakież zarzuty można robić człowiekowi, który na wszystko znajduje odpowiedź?

Właściwie z duszą ludzką rzecz się ma, jak z żelazem. Pod ciągłemi uderzeniami drobiny coraz to bardziej ze sobą się spajają nitują ze sobą i większą zyskują odporność. Tak stało się teraz i z tymi uczciwymi znajomymi naszymi. W ciągu swojego pracowitego, pełnego przygód, wędrownego życia, zniósłszy tyle doświadczeń, nie byli oni z pewnością nigdy w tak smutnem położeniu, po utracie swych wszystkich oszczędności i w obce niepodobieństwa prawie dostania się do kraju zwykłymi środkami. a przecież ostatnie to uderzenie młota ich nieszczęścia, tak nielitościwie ich dotknęło, iż uważali się teraz za uzbrojonych na wszystko, czem przyszłość ich mogła im jeszcze grozić.

Pani Kaskabel, obaj jej synowie i córka jednogłośnie poprali projekt ojca rodziny. A jednak czy można było wyobrazić sobie coś nierozsądniejszego? Pan Kaskabel chyba doprawdy stracił głowę w swem pragnieniu dostania się do kraju, gdy zamierzał wykonać plan tego rodzaju. Ba! Cóż mu to znaczyło przedzierać się przez Zachód Ameryki i przez całą Syberyę, skoro to miało być w kierunku ku Francyi!

– Brawo! brawo! – zawołała Napoleona.

– Fora! fora! – dodał Sander, który nie umiał wynaleźć stosowniejszego sposobu wyrażenia swego zachwytu.

– Ale, ojczulku, – zapytała się Napoleona, – czy będziemy widzieli cara Rosyi?

– Rozumie się, że go będziemy widzieli, jeżeli Jego Carska Mość lubi udawać do Niżnego Nowogrodu, aby się zabawić.

– I będziemy się przed nim produkowali?

– Naturalnie! Skoro tylko wyrazi życzenie, byśmy to uczynili.

– O, jakżebym chciała go pocałować w oba policzki!

– Może ci wolno będzie pocałować go tylko w jeden policzek, – odrzekł p. Kaskabel, – ale wtedy uważaj, córuchno, abyś mu nie popsuła korony!

Clovy zaś, jak zwykle, rozpływał się w uwielbieniu dla swego pana.

Tak więc teraz, kiedy dokładnie ułożono plan podróży. „Piękny Wędrowiec” miał puścić się w drogę przez Kalifornię, Oregon i Washington Territory do granicy angielsko – amerykańskiej. Pozostało im jeszcze pięćdziesiąt kilka dolarów, które p. Kaskabel miał w kieszeni na bieżące wydatki podróży, nie włożywszy ich na szczęście do kasy. Ponieważ jednak pieniądze te nie mogły wystarczyć na opędzenie kosztów życia codziennego w tej wielkiej podróży, przeto ułożono się, że wędrowcy dawać będą przedstawienia po drodze w miasteczkach i wsiach znaczniejszych. Nie było tez powodu do ubolewania nad zwłokami spowodowanemi przez te przystanki w podróży. Wszakże i tam musieli czekać na to, by cieśnina zupełnie zamarzła, ażeby ich rydwan mógł po niej przejechać. A nastąpić to i tak nie mogło przed upływem siedmiu lub ośmiu miesięcy.

– A trzebaby już, – rzekł p. Kaskabel, – chyba szczególnie fatalnego nieszczęścia, byśmy nie zebrali ładnego fundusiku, nim się dostaniemy do ostatniego krańca Ameryki!

Swoją drogą w ciągu całej podróży przez Alaskę wątpliwą było rzeczą, czy da się „robić pieniądze”. pomiędzy wędrownymi szczepami Indyan. Ale aż do zachodniej granicy Stanów Zjednoczonych w części kraju dotychczas zupełnie niezwiedzonego przez rodzinę Kaskabel, nie było wątpliwości, że publiczność, na podstawie rozgłosu ich sławy, tak ochotnie wszędzie witać ich będzie, jak na to zasługiwali.

Za tą granicą podróżni już znajdą się w Kolumbii brytyjskiej, a chociaż tam również miasta były liczne, to przecież p. Kaskabel nie byłby się przenigdy poniżył do tego stopnia, aby wyciągnąć rękę po angielskie szylingi i pense. Już i tak przykrą, bardzo przykrą było rzeczą, że „Piękny Wędrowiec” wraz ze swymi mieszkańcami zmuszony był odbyć podróż sześćsetmilową po dziedzinach kolonii brytyjskiej!

Co do Syberyi, to pośród rozległych jej pustyń i stepów, napotykać tam będą może tylko od czasu do czasu gromadki owych Samojedów lub Czukczów, którzy rzadko oddalają się od wybrzeży. Tam nie było widoków dochodów, to można było z góry przewidzieć; niezawodnie dowody na to znajdą się w swoim czasie.

Kiedy już wszystko ułożono, p. Kaskabel rozporządził, ażeby puszczono się w drogę nazajutrz o świcie. Tymczasem nadeszła pora wieczerzy. Kornelia ze zwykłą swą energią zabrała się do roboty, a stojąc u pieca kuchennego ze swoim kuchcikiem Clovy:

– Z tem wszystkiem, – rzekła do niego, – myśl to doskonała pana Kaskabela.

– O tak, proszę pani, myśl doskonała, jak wszystkie, które się warzą w jego garnku, to jest, chciałem powiedzieć, które się ważą w jego mózgu.

– A przytem nie ma po drodze morza, nie trzeba bać się morskiej choroby.

– Chyba że lód się kołysze w cieśninie!

– Co ci też do głowy przychodzi, Clovy.

Tymczasem Sander wywrócił kilka koziołków, które zachwyciły jego ojca. Napoleona ze swej strony wykonała kilka zgrabnych pląsów, podczas gdy psy koło niej skakały. Nic też nie szkodziło nie wychodzić z wprawy, skoro przedstawienia miały rozpocząć się na nowo.

Nagle Sander zawołał:

– A nasze zwierzęta! Nikt nie pomyślał o tem, aby się zapytać, jak one się zapatrują na nasze plany!

I pobiegł ku Vermontowi:

– Cóż, mój staruszku, co o tem myślisz? Taki maleńki marsz przez dziewięć tysięcy milek?

Potem się zwrócił do Gladiatora:

– Cóż twoje stare nogi na to powiedzą?

Oba konie zarżały równocześnie, jakoby chciały okazać swe zadowolenie.

Trzeba było zapytać się psy.

– Pójdź tu Wagram! Hopla Marengo! Pokoziołkujecie za nami przez Syberyę? Cóż?

Wesołe szczekania i podskoki stanowiły odpowiedź potwierdzającą niewątpliwie. Niewątpliwą było rzeczą, że Wagram i Marengo gotowe są przejść przez świat cały na skinienie swego pana.

Sander zawezwał teraz małpkę do wyrażenia zdania.

– Pójdźno tu, John Bull! – zawołał. – Nie przeciągaj no tak pyszczka! Będziesz widział dużo nowych krajów! A jeśli ci będzie zimno, to ci damy nowy spencerek! A zabawne twoje miny? Spodziewam się, żeś ich nie zapomniał, co.

Ale gdzie tam! John Bull bynajmniej nie zapominał takich rzeczy i nowe jego grymasy pobudziły do śmiechu wszystkich w około.

Pozostawała papuga.

Sander wyjął ją z klatki. Ptak się wstrząsnął, pokiwał głową i „rozczapierzył” nogi.

– Cóż, Dżako? – zapytał się Sander. – Nic nie gadasz? Zapomniałeś języka w gębie? Wybieramy się we wspaniałą podróż! Czy podoba ci się to, Dżako?

Dżako wyrzucił z głębi swej krtani szereg zgłosek, w których r warczało tak, jak gdyby wychodziło z potężnego organu p. Kaskabela.

– Brawo! – zawołał Sander. – Zgadza się zupełnie; Dżako popiera wniosek! Dżako mówi „tak!”

I wtedy młody chłopiec rzuciwszy się na ręce i wzniósłszy nogi w powietrze, wykonał różne sztuki łamane i kołowe obroty, które zasłużyły na pochwałę ojca.

Właśnie wtedy pojawiła się Kornelia.

– Wieczerza na stole! – zawołała.

Chwilę później wszyscy zasiedli przy stole w jadalni i wieczerzę spożyto do ostatniej okruszyny.

Wydawało się, że zapomniano o wszystkiem, co minęło, kiedy Clovy jeszcze przypomniał sławną kasę.

– Przyszła mi pewna myśl, bess. Toż to się złapali ci dwaj łotrzy!

– Jakto? – zapytał się Jan.

– Nie znają przecież wyrazu który zamyka kasę i nigdy otworzyć jej nie potrafią!

– Rozumie się, i dlatego na pewno ją nam przyniosą napowrót! – zawołał p. Kaskabel, śmiejąc się serdecznie.

I nadzwyczajny ten człowiek, zajęty całkowicie nowymi planami podróży, zapomniał zupełnie i o kradzieży i o złodziejach!

Rozdział V

W drodze.

Tak! w drodze do Europy; tym razem jednak w kierunku przez niewielu obieranych i niebardzo wygodnym dla tych, którym pilno.

– A nam przecie pilno, – rozmyślał p. Kaskabel: – szczególniej pilno dostać pieniędzy!

Wyruszono rano dnia 2 marca. O świcie zaprzężono Vermonta i Gladiatora do „Pięknego Wędrowca”. Pani Kaskabel zasiadła z Napoleoną w rydwanie, podczas gdy p. Kaskabel szedł pieszo z synami, a Clovy trzymał lejce. Co do Johna Bulla, to ten już zasiadł na drążkach, podczas gdy oba psy wybiegły naprzód.

Pogoda była prześliczna. Nowe tchnienie wiosny rozpierało świeże pąkówki krzaków. Przyroda zaczęła roztaczać swe wdzięki, które często tak obficie czar zlewają na cuda pod niebem kalifornijskiem. Ptaszki świergotały pośród liści drzew wiecznie zielonych, zielonych dębów i białych dębów, jakoteż jodeł, których smukłe pnie wznoszą się z pośród bujnych zarośli. Tu i owdzie widniały karłowate kasztany, a gdzieniegdzie także owe jabłonie, z których owoców znanych pod nazwą manzanili, robi się jabłecznik indyjski.

Odznaczając troskliwie na swojej mapie drogę przebywaną stopniowo, Jan nie zapomniał, że specyalnym jego obowiązkiem było zaopatrywać kuchnię w świeżą zwierzynę. Zresztą w razie potrzeby Marengo byłby mu przypomniał ten obowiązek. Dobry myśliwiec i dobry pies dla siebie są stworzeni. A nigdy w ściślejszej nie żyją sympatyi niż w czasach i miejscach obfitujących w zwierzynę tak jak w owym było wypadku. Rzadko też się wydarzało, by pani Kaskabel nie miała sposobności udowodnienia swej zręczności w przyrządzaniu zająca, czubatej kuropatwy, pantarki albo też owych górskich przepiórek z ładnymi czubkami, których smaczne mięso taki ma smak delikatny. Jeżeliby zwierzyna okazała się równie obfitą aż do cieśniny Berynga na płaszczyznach Alaski, to nasi podróżni nie wiele musieliby wydawać na codzienne pożywienie. W dalszej zaś podróży, na stałym lądzie Azyi, może już nie znajdą takiej obfitości. Pokaże się to jednak gdy „Piękny Wędrowiec” raz się dostanie na niezmierzone stepy krainy Czukczów.

Wszystko zatem składał się jak najlepiej. Już to p. Kaskabel nie zaniedbał sposobności mu dawanych przez pomyślną pogodę i temperaturę. Śpieszono się, ile można było, uwzględniając wytrwałość możliwą koni i korzystano jak zdołano z dróg które w skutek letnich deszczów później byłyby ledwie do przebycia. Przebywano zatem dwadzieścia do dwudziestu pięciu mil na dobę, zatrzymając się w połowie dnia na posilenie się i spoczynek, jakoteż o szóstej wieczorem na przygotowanie noclegu. Okolica nie była też tak prostą, jakby może kto sobie wyobrażał. Wiosenne zatrudnienia na pola wywabiały na dwór farmerów, którym bogata ta i wspaniałomyślna gleba dostarcza wygód, jakich pozazdroszczonoby im w każdej innej stronie świata. Często też przejeżdżano przez farmy, zagrody, mady a i miasta, zwłaszcza kiedy „Piękny Wędrowiec” biczył się po lewym brzegu rzeki Sacramento, przez okolicę, która niegdyś najwięcej obfitowała w złoto i jeszcze teraz nosi znamienną nazwę Eldorado.

Stosownie do programu ułożonego przez naczelnika, trupa dawała tez przedstawienia wszędzie, gdzie nadarzała się sposobność do sprodukowania talentów. Jeszcze o niej nie słyszano w tej części Kalifornii: a czyż nie wszędzie znajdują się ludzie, którzy lubią się bawić? W Placerville, w Auburn, w Marysville, w Tehama i w znanych mniej znacznych miastach, w których już sprzykrzył się cyrk amerykański, przejeżdżający tamtędy w pewnych odstępach czasu, rodzina Kaskabel zbierała teraz oklaski i centy, z których nazbierała się kupka dolarów. Wdzięk i odwaga Napoleony, zwinność nadzwyczajna Sandera, zręczność przedziwna Jana jako kuglarza, a także i żarty i dowcipy Clovy’ego, znajdowały wszędzie uznanie na jakie zasługiwały. Nawet psy nadzwyczajne wykonywały sztuki z Johnem Bull. Co do pana i pani Kaskabel, to okazywali się oni godnymi swej sławy; on w ćwiczeniach muskularnych, a ona w ręcznych zapasach, w których powalała na ziemię każdego, który z nią się mierzył.

Dnia 12 marca „Piękny Wędrowiec” dostał się do miasteczka Shasta, na które gór tejże nazwy spogląda z wysokości czternastu tysięcy stóp. Na zachodniej stronie można było dostrzedz wyraźnie odznaczające się zarysy gór nadbrzeżnych, których na szczęście nie było potrzeba przebywać, ażeby się dostać do granicy Oregonu. Okolica jednakowoż bardzo była pagórkowata; droga wiodła przez kapryśne wschodnie stoki góry, a po tych mało ubitych drogach rydwan powoli tylko mógł się toczyć. Przytem miasteczek napotykało się mniej i w większych oddaleniach. Rozumie się, że wygodniej byłoby podróżować przez obszary tuż na wybrzeżem, gdzie naturalne przeszkody mniej były liczne, ale te leżą po drugiej stronie wzgórz nadbrzeżnych, a przekroczenie tych było zbyt trudne. Lepszym przeto było planem podróżować w kierunku północnym i dotknąć tylko krańców wzgórz na granicy Oregonu.

Taką dał radę Jan, geograf trupy i wydawało się rzeczą najrozsądniejszą rady tej usłuchać.

Dnia 19go marca, kiedy za sobą pozostawiono Fort Jones, „Piękny Wędrowiec” zatrzymał się przed miasteczkiem Yreka. Tam znaleziono serdeczne przyjęcie i zebrano sumkę dolarów. Było to pierwsze pojawienie się trupy francuskiej w tych stronach. Są gusta i guściki. W odległych tych zakątkach Ameryki, dzieci Francyi przyjazne tylko napotykają uczucia. Zawsze ich przyjmują otwartemi ramionami, a z pewnością o wiele lepiej, niż u niektórych europejskich sąsiadów.

W tej miejscowości zdołali nająć za cenę umiarkowaną kilka koni, które wielką przyniosły pomoc Vermontowi i Gladiatorowi. Taki tedy sposobem „Piękny Wędrowiec” przeprawił się przez pagórki u stóp północnego łańcucha wzgórz, a tym razem nie został splądrowany przez poganiaczy.

Chociaż nie bez opóźnień i przeszkód, to przecież bez niemiłych wypadków przebytą tę część podróży, dzięki zarządzonym środkom ostrożności.

W końcu, dnia 27 marca, w oddaleniu jakich trzechset mil od Sierry Nevady. „Piękny Wędrowiec” przeszedł przez granicę terytoryum Oregon. Dolina kończy się u wschodu gór Pitt, stojącej jak wskazówka na powierzchni zegara słonecznego.

I konie spracowały się ciężko i ludzie. Potrzebowano odpoczynku w Jacksonville. Potem przekroczywszy rzekę Rogne, karawana weszła na drogę wijącą się wzdłuż wybrzeża w kierunku północnym, jak daleko okiem zasięgnąć było można.

Okolica była urodzajną, jeszcze pagórkowatą i nadającą się do uprawy roli. Na wszystkie strony łąki i lasy: niejako ciąg dalszy okolic kalifornijskich. Tu i owdzie pojawiały się gromadki Indyan szczepów Shasta i Umpqua, wałęsających się po kraju. Z ich strony nie było potrzeba obawiać się niczego.

Wtedy to Jan, który ustawicznie czytywał dzieła o podróżach ze swej biblioteczki, – bo postanowił skorzystać ze studyów nabytych, – uważał za stosowne rodzinie swej dać ostrzeżenie, na które trzeba było zwrócić uwagę.

Znajdowano się kilka mil na północ od Jacksonville, pośród okolic pokrytych ogromnymi lasami, a strzeżonych przez Fort Lane, który stoi na pagórku, dwa tysiące stóp wysokim.

– Musimy mieć się na baczności, – rzekł Jan, – ta okolica bowiem roi się od węży.

– Węży! – krzyknęła przestraszona Napoleona, – węże, ojczulku! Uciekajmy stąd!

– Nie bój się, dziecko, – odrzekł p. Kaskabel. – Wydobędziemy się stąd szczęśliwie, jeżeli będziemy dość ostrożni.

– Czy brzydkie te gady są jadowite? – zapytała się Kornelia.

– Bardzo jadowite, matko, – odrzekł Jan. – Są to grzechotniki, najjadowitsze z wężów. Jeżeli ich się unika, to nie napadają, ale gdy ich ssie dotknie lub uderzy przypadkowo, to prostują się, rzucają się i kąsają; ich ukąszenie niemal zawsze jest zabójcze.

– A gdzie zazwyczaj leżą? – zapytał się Sander.

– Pod suchymi liśćmi, gdzie nie łatwo je spostrzedz – odrzekł Jan. – Ponieważ jednak wydają grzechot pierścieniami swymi na ogonach, przeto ma się czas ich unikać.

– Jeżeli tak, – rzekł p. Kaskabel, – to miejmy oczy i uszy otwarte!

Jan miał kompletną słuszność, że na tę okoliczność zwrócił uwagę; węże bardzo są liczne w zachodniej Ameryce. A nie tylko gady znajdują się tam obficie, ale także i tarantule, prawie równie niebezpieczne, jak węże.

Nie potrzeba dodawać, ze zachowano nadzwyczajne środki ostrożności; idąc, każdy pilnie się rozglądał. Trzeba też było uważać na konie i inne zwierzęta należące do trupy, narażone równie jak ludzie na ukąszenia wężów i pająków.

Oprócz tego Jan uważał za swój obowiązek ostrzedz, że niebezpieczne te węże miewają niemiły zwyczaj wkradania się do wnętrza domów, a zatem bez wątpienia i wozów nie szanują. Należało tedy obawiać się, by taki gość niepożądany nie zawitał do „Pięknego Wędrowca.”

Kiedy przeto nadszedł wieczór, starannie zaglądano pod łóżka, pod sprzęty, w każdy kącik i szczelinę! A jakie krzyki wydawała Napoleona, gdy jej się wydawało że spostrzegła gad taki i wzięła zwój sznura lub czegoś podobnego za węża, chociaż nie widziała trójkątnego łba tegoż! I jakże się przestraszyła, jeżeli w pół-śnie jej się nagle wydało, że z odległego kąta usłyszała grzechotanie! Trzeba zaś dodać, ze Kornelia nie wiele był odważniejszą od swojej córki.

– Słuchajcieno, – zawołał pewnego razu mąż jej, tracąc cierpliwość, – niech kaczka kopnie i węże, które przestraszają kobiety i kobiety, które boją się wężów! Matka Ewa nie była tak trwożliwą i zapuszczał się z nimi w gawędkę!

– O, ale to było w raju! – zawołała dziewczynka.

– A dobrze też na tem nie wyszła! – dodała pani Kaskabel.

Z tego też powodu Clovy mało sypiał w nocy. Miał najprzód zamiar rozpalać ognie, aa paliwa doszyć miał w otaczającym lesie, ale Jan mu powiedział, że ognie wprawdzie odstraszają węże, ale za to ściągną tarantule.

W ogóle podróżni nasi czuli się swobodniejszymi tylko w miasteczkach, w których „Piękny Wędrowiec” od czasu do czasu noce mógł spędzać; tam było niebezpieczeństwo bez porównania mniejsze.

Miasteczka te też w niezbyt wielkich znajdowano odstępach, i tak w Cannonville na Cow Creek, w Roseburg, Rochester i Yoculla p. Kaskabel mógł zarobić trochę pieniędzy. W ogóle biorąc, zarabiał więcej niż wydawał, zwłaszcza, że łąki dostarczały paszy dla koni, lasy zwierzyny do kuchni, rzeki ryby do stołu, a samo podróżowanie nic nie kosztowało. Dochody z przedstawień przeto się mnożyły. Ale niestety, daleko było do dwóch tysięcy dolarów skradzionych w wąwozie Sierry Nevady!

Z tem wszystkiem, chociaż podróżni nasi uniknęli ukąszeń wężów i tarantul, oczekiwało ich innego rodzaju niemiłe doświadczenie. Wydarzyło się to parę dni później; tak to liczne i różnorakie bywają sposoby przyrody do wystawiania na próbę cierpliwości śmiertelników na tym padole!

Rydwan, ciągle jeszcze tocząc się po krainach Oregonu, właśnie przejechał był przez Eugene City. Nazwa ta przyjemne obudziła uczucia, albowiem świadczyła na każdy sposób, że osada ta francuzkiego była pochodzenia. Pan Kaskabel radby był poznać tego ziomka swojego, owego Eugeniusza, który niezawodnie był jednym z założycieli tego miasta. musiał to być dzielny człowiek, a chociaż jego imienia nie nosił żaden z nowożytnych królów francuzkich, Karolów, Ludwików, Franciszków, Henryków, Filipów, – ani też Napoleonów, – to przecież było ono francuzkiem, czysto francuzkiem!

Po przystankach w Harrisburg, Albany i Jefferson, „Piękny Wędrowiec” „zarzucił kotwicę” przy Salem, znaczniejszem mieście, stolicy Oregonu, wybudowanej na brzegu rzeki Villamette.

Był dzień 3go kwietnia.

Tam pan Kaskabel zezwolił na dwudziestoczterogodzinny odpoczynek swemu ludkowi, – przynajmniej o tyle, o ile byli podróżnymi, gdyż jako artyści musieli się produkować na placu publicznym, co znowu przyniosło okrągłą sumkę.

W chwilach wolnych Jan i Sander, dowiedziawszy się, że rzeka obfituje w ryby, zabawiali się z powodzeniem rybołóstwem.

Następnej nocy jednakowoż, ojciec, matka i wszystkie dzieci czuli takie dziwne swędzenie po całem ciele, jakoby stali się ofiarami owych głupich żartów praktykowanych dotychczas na niektórych wiejskich weselach.

Następnego poranku nie mało byli zdumieni, kiedy spojrzeli po sobie!

– Wszakże jestem czerwoną jak prawdziwa Indyanka! – zawołała Kornelia.

– A ja mam całe ciało opuchnięte! – zawołała Napoleona.

– Ja mam same pęcherze od stóp do głowy! – powiedział Clovy.

– Cóż to znowu się oznacza? – zapytał się p. Kaskabel. – Czy tu panuje jaka zaraza?

– Zdaje mi się, że ja wiem, co to jest, – odrzekł Jan, oglądając swe ramię pokryte czerwonymi plamkami.

– Cóż takiego?

– Dostaliśmy yedrę, jak je tu nazywają.

– Niech kaczka kopnie twoją yedrę! Cóż to takiego jest ta yedra?

– Yedra, ojcze, to roślina, którą wystarczy powąchać, dotknąć, lub nawet, jak powiadają, zobaczyć tylko, ażeby doznać złych skutków. Truje ona z oddalenia.

– Jakto? Więc otruci jesteśmy? – zawołała pani Kaskabel. Otruci?!

– O to nie m obawy, matko, – odrzekł Jan śpiesznie. – Skończy się na swędzeniu i może małej gorączce. To wszystko.

Objaśnienie to zupełnie było poprawne, Yedra jest to niebezpieczna, bardzo jadowita roślina. Jeżeli w powietrzu unosi się pył tego kwiecia, to dotknąwszy skóry ludzkiej, wywołuje na niej pryszczyki, zaczerwienia ją i tworzy pęcherze. Być może, że p. Kaskabel z rodziną przechodząc przez las w sąsiedztwie Salem, dostał się w obręb powietrza tym pyłem przesyconego. Zresztą dolegliwości tych doznawano zaledwie przez dobę, ale swoją drogą w tym czasie tak się drapano i skrobano, że mogło to, obudzić zazdrość u Johna Bulla, który zapewne uważał to za wkraczanie ludzi w jego prerogatywy.

Dnia 5 kwietnia, „Piękny Wędrowiec” wyruszył ze Salem, uwożąc ze sobą żywą pamięć kilku godzin spędzonych w lasach nad rzeką Villamette, – a piękna to nazwa i przy tem mile brzmiąca dla uszu Francuzów.

Dnia 7 kwietnia, przejechawszy przez Fairfield. Clackmanas, Oregon City, Portland, miasta już dosyć znaczne, trupa dostała się bez dalszego wypadku nad brzegi rzeki Kolumbii, na granicy tego Stanu Oregon, w którym przebyli podróż trzystopięćdziesięciomilową.

Na północ rozciągało się terytoryum Washington.

Jest ono górzyste na wschód od drogi obranej przez „Pięknego Wędrowca” starającego się dostać do cieśniny Berynga. Tu rozgałęziały się łańcuchy Cascade ze szczytami takimi jak św. Heleny, dziewięć tysięcy siedmset stóp wysokości, góry Baker i Rainier, jedenaści stóp wysokich. Wydaje się, jakoby przyroda po objawieniu się w nieskończonych płaszczyznach od samego Atlantyku zachowała swe siły rozporne w celu spiętrzenia gór, któremi jest najeżony zachód nowego kontynentu. Gdybyśmy okolice te przyrównali do morza, to moglibyśmy powiedzieć, że morze to ciche, niezmarszczone, niemal uśpione z jednej strony, okazuje się gniewnem i burzliwem po drugiej stronie i że grzebieniami jego bałwanów są owe wierzchołki gór.

Taką zrobił uwagę Jan, a jego ojcu bardzo się podobało to porównanie.

– Masz słuszność, zupełną masz słuszność! – zawołał, – Po pogodzie następuje burza! Lecz co tam, naszemu „Pięknemu Wędrowcowi” niż drżą kolana! Nie ulęknie się burzy bynajmniej! Rozwinąć wszystkie żagle, chłopcy!

I rozwinięto żagle, a „Piękny Wędrowiec” odbywał dalej podróż po górzystych okolicach. Jednakowoż, – że już zatrzymamy to porównanie, – morze zaczęło się już uspokajać i dzięki sprawności załogi, piękny statek Kaskabelów przebył najgorsze przejścia bez szkody. Niekiedy trzeba było wprawdzie „zwolnić biegu”, ale udało się skały ominąć.

Przytem zawsze oczekiwało ich przyjazne i serdeczne powitanie w miasteczkach, jak w Kalama, w Monticello, a i w fortach, które, ściśle biorąc są tylko wojskowemi stacyami. Nadaremnie szukanoby tam wałów; najwyżej były częstokoły; a przecież małe garnizony zajmujące te placówki wystarczały do budzenia należytego szacunku u wędrownych Indyan, którzy włączą się po kraju.

Dlatego to nic nie groziło „Pięknemu Wędrowcowi” ze strony Czinoków lub Neskwalów, kiedy się dostał w okolice Walla Walla. Kiedy zapadały cienie nocy, a ci Indyanie gromadzili się w około obozowiska, nigdy nie okazywali złych zamiarów. Najdziwaczniejszem stworzeniem jednak wydawał im się John Bull, którego zabawne miny pobudzały ich do śmiechu. Nigdy oni nie widzieli małpy i tę zapewne uważali za członka rodziny.

– Rozumie się! To mały mój braciszek! – wołał do nich swawolnie Sander pomimo energicznych protestów pani Kaskabel.

Nareszcie przybyli do Olympii, stolicy terytoryum Washington, i tam „na ogólne żądanie” dano ostatnie przedstawienie trupy francuzkiej w Stanach Zjednoczonych. Odtąd droga miał prowadzić wzdłuż wybrzeża Oceanu Spokojnego albo raczej licznych zatok i wijących się dziwacznie cieśnin utworzonych przez wielkie wyspy Vancouver i Queen Charlotte.

Odwiedziwszy Steilacoom, musieli objechać zatokę Puget celem dostania się do fortu Bellingham w pobliżu cieśniny oddzielającej wyspy od stałego lądu.

Dalej znajdowała się stacya Whatcom z górą Baker wyłaniającą się z za chmur na widnokręgu i stacyą Simiamoo u ujścia cieśniny Georgia.

Nakoniec, dnia 27 kwietnia, przebywszy przeszło tysiąc mil podróży ze Sacramento, „Piękny Wędrowiec” dostał się do granicy wyznaczonej traktatem 1847 roku i jeszcze teraz oddziela Kolumbię brytyjską.

Rozdział VI

Dalszy ciąg podróży.

Po raz pierwszy pan Kaskabel, z urodzenia nieubłagany nieprzyjaciel Anglii, miał postawić stopę na posiadłości angielskiej. Po raz pierwszy podeszew jego buta miała dotknąć ziemi brytyjskiej i zwalać się pyłem anglosaskim. Niechaj łaskawy czytelnik wybaczy nam to bardzo ostre wyrażenie się; jednakowoż w takiej niewątpliwie śmiesznej formie myśli o tem przedstawiały się w głowie tego patryoty tak upartego w nieusprawiedliwionej już teraz nienawiści.

A jednak, Kolumbia nie była w Europie. Nie tworzyła ona części owego kraju złożonego z Anglii, Szkocyi i Irlandyi, zwanego Wielką Brytanią. Ale pomimo tego brytyjską była posiadłością tak jak Indye, Australia, Nowa Zelandya, – a jako taka, nienawistna była dla Cezara Kaskabela.

Brytyjska Kolumbia jest częścią Nowej Brytanii, jednej z najważniejszych kolonij Zjednoczonego Królestwa obejmującej Nową Szkocyę. Wyższą i Niższą Kanadę, jakoteż niezmierne obszary odstąpione kompanii Zatoki Hudsońskiej. Wszerz rozciąga się ona od jednego Oceanu do drugiego; od wybrzeży spokojnego do Atlantyckiego. Na południe kończy się u granicy Stanów Zjednoczonych, która ciągnie się od terytoryum Washington do wybrzeża w stanie Maine.

(Washington i Oregon były jeszcze terytoryami w czasie wydarzeń w tej powieści opisanych; dzisiaj już są stanami. – Przyp. tłóm.)

Kolumbia zatem bądź co bądź była ziemią angielską, a plan podróży nie dął się ułożyć w ten sposób dla naszych wędrowców, by mogli ją ominąć. Należało jednak ostatecznie przebyć tylko sześćset mil po tej krainie, ażeby się dostać do południowej kończyny Alaski, to jest do posiadłości rosyjskich w zachodniej Ameryce. A przecież, sześćset milowa podróż po tej „ziemi znienawidzonej”, chociaż był to drobnostka dla „Pięknego Wędrowca”, który przebył mil niezliczenie wiele, było jeszcze sześćset razy za wiele, a p. Kaskabel był zdecydowany odbyć tę przestrzeń w czasie o ile można jak najkrótszym.

Dlatego zatrzymywano się tylko dla posiłków. Nie było ćwiczeń dla ekwilibrystów i gimnastyków, nie był pląsów, nie było zapasów. Anglosasi musieli wyrzec się tego. Kaskabelowie gardzili pieniędzmi, na których był wizerunek królowej. Lepszy im był dolar papierowy, od srebrnej korony lub złotego suwerena!

Pośród tych okoliczności, nic dziwnego, że „Piękny wędrowiec” trzymał się zdala od miasteczek i unikał miast. Dopóki było na co polować po obu stronach drogi podróży, rodzina Kaskabel nie potrzebowała popierać wewnętrznego handlu tego przebrzydłego kraju.

Niechaj nikt nie sądzi, jakoby takie stanowisko zajęte przez p. Kaskabela było rodzajem pozowania teatralnego. O nie! Było to u niego zupełnie naturalna rzeczą. Ten sam filozof, który zniósł z zupełnym stoicyzmem cios niedawno doznany. I który tak szybko odzyskał humor wesoły po dokonanym u niego rabunku w Sierra Nevada, stał się ponurym i milczącym, skoro wstąpił do Nowej Brytanii. Kroczył z spuszczonemi oczyma, i wzrokiem ponurym, z czapką nasuniętą na uszy; z podełba zaś patrzył na niewinnych podróżnych, którzy przypadkowo z nim się spotykali. Że wcale nie był w żartobliwem usposobienie, okazało się jasno pewnego dnia, kiedy Sander ściągnął na siebie ostrą naganę za swoją wesołość niestosowną.

W tym to dniu bowiem owemu malcowi przyszło do głowy iść w tył jakie ćwierć mili przed końmi i przy tem robić zabawne miny i sztuki łamane.

Na zapytanie ojca, dlaczego idzie w taki sposób, co przecież także i nuży więcej, odpowiedział, zabawnie mrużąc oko:

– Ależ ojczulku! Przecież my w tył podróżujemy do domu!

Wszyscy się roześmiali, a nawet i Clovy, któremu ta odpowiedź się bardzo dowcipna wydała. „chyba że” mógłby ja kto uważać za niedorzeczną.

– Sanderze! – rzekł p. Kaskabel z gniewem i tragicznie ściągniętą twarzą, – jeżeli jeszcze raz pozwolisz sobie na taką swawolę w czasie, gdy tak mało usposobieni jesteśmy do śmiechu, to pociągnę cię za uszy tak, że się spotkają z piętami!

– Jednak, ojcze…

– Ani słowa więcej. Zakazuję ci śmiać się w tym kraju angielskim!

Odtąd już nikt się nie ważył roześmiać w obecności srogiego pana, chociaż nie podzielano jego antisaxońskich uczuć do tego stopnia.

Ta część Kolumbii brytyjskiej, która przytyka do wybrzeży Oceanu Spokojnego, bardzo jest nierówną. Odgradzają ją na wschodzie Góry Skaliste, które rozciągają się niemal do okolic podbiegunowych; głębokie zaś wyżłobienia wybrzeży Butte na zachodzie nadają jej pozór wybrzeży norweskich z licznymi fjordami, ponad którymi wznoszą łańcuchy gór malownicze swoje wierzchołki. Znajduję się tam szczyty, którym równych nie ma w Europie nawet pośród Alp samych i lodowce, których rozmiar i głębokość przewyższają wszystkie wspaniałości Szwajcaryi. Do tych należą góra Hooker, siedmnaście tysięcy czterysta stóp wysoka, a zatem o trzy tysiące stóp wyżej wznosząca się od najwyższego szczytu Montblanc, i góra Brown, również wyższa od olbrzymów alpejskich.

Wzdłuż drogi „Pięknego Wędrowca” pomiędzy wschodnim a zachodnim łańcuchem, rozciąga się szeroka i urodzajna dolina z następującemi na przemian po sobie otwartemi równinami i wspaniałymi lasami. Pochyłość tej doliny toruje drogę znacznej rzece Fraser, która, przebywszy drogę około trzystomilową z południa na północ, wpływa do wązkiego ramienia morza, ograniczonego wybrzeżem Butte, wyspą Vancouver i archipelagiem, do niej należącym.

Ta wyspa Vancouver’s jest dwieście pięćdziesiąt mil długa a siedmdziesiąt trzy szeroka. Kupiona pierwotnie przez Portugalczyków, została zabraną przez Hiszpanów i dostała się w ich ręce w r. 1789. Trzy razy odwiedzana przez Vancouvera, kiedy jeszcze nosiła nazwę Noutha, na przemian została nazwaną to wyspą kapitana Quadra i została wreszcie własnością Wielkiej Brytanii ku końcowi ośmnastego stulecia.

Obecnie miastem stołecznem jest Victoria, a miastem największem Nanaimo. Bogate jej kopalnie węgla, eksploatowane pierwotnie przez agentów Hudson Bay Co., stanowiły jeden z najważniejszych przedmiotów handlu pomiędzy San Francisco a różnymi portami zachodnich wybrzeży.

Cokolwiek na północ od Vancouver, ląd stały osłonięty jest wyspą królowej Charlotty, najważniejszą w archipelagu tejże nazwy i ostatnią posiadłością brytyjską w tej części Oceanu Spokojnego.

Łatwo zgadnąć, że pan Kaskabel nie miał większej ochoty odwiedzić tej stolicy, niż naprzykład Adelajdę lub Melbourne w Australii, albo Madras lub Kalkuttę w Indyach. Starał się o to jedynie, by przebyć dolinę rzeki Fraser jak tylko najszybciej konie mogły ciągnąć, a po drodze z nikim się nie wdawał w rozmowy prócz z krajowcami Indyanami.

Istotnie też w podróży po dolinie w kierunku północnym, podróżni nasi z łatwością znajdowali zwierzynę potrzebną dla nich do utrzymania. Wszędzie była obfitość jeleni, zajęcy i kuropatw i „przynajmniej przy tej sposobności,” jak powiadał pan Kaskabel „porządni ludzie mogli korzystać ze zwierzyny ta nieomylnie i celnie ubijanej strzelbą najstarszego jego syna. Zwierzyna ta nie miała w swych żyłach krwi anglosaskiej; Francuz mógł bez wyrzutów sumienia ją spożywać!”

Minąwszy Fort Langley, rydwan zapuścił się już głęboko w dolinę rzeki Fraser. Próżna byłoby rzeczą szukać tam drogi ubitej na ziemi, którą ludzie, jak się zdawało, pozostawili zupełnie sobie samej. Po prawym brzegu rzeki rozciągały się obszerne pastwiska aż do lasów na zachodzie, a z daleka odgraniczały ją góry, których szczyty zarysowywały się w zuchwałych konturach na niebie zawsze szarem.

Należy tu wspomnieć, że w pobliżu Westminster, jednego z najważniejszych miast na wybrzeżu Bute, prawie u ujścia Fraseru, Jan postarał się o przewiezienie „Pięknego Wędrowca” na drugą stronę rzeki na promie, który tam kursuje pomiędzy obu brzegami. Był to pomysł bardzo dobry, bo teraz idąc w górę rzeki ku jej źródłom, podróżni potrzebowali tylko cokolwiek skierować się na zachód. Była to najkrótsza i najstosowniejsza droga, by dostać się do owej części Alaski, która przylega do granicy Kolumbii.

Oprócz tego jeszcze p. Kaskabel był tak szczęśliwy, że spotkał się z pewnym Indyaninem, który ofiarował się wskazywać drogę do posiadłości rosyjskich i nie zawiódł się w zaufaniu w nim położonem. Rozumie się, że był to nowy wydatek; nie powinno jednak było rozchodzić się o kilka dolarów mniej lub więcej, jeżeli bezpieczeństwo podróżnych i szybkość podróży od tego zależały.

Przewodnik ten nazywał się Ro-No. Należał on do tych szczepów, których tyhowie, czyli naczelnicy często obcują z Europejczykami. Indyanie ci różnią się pod każdym względem od Czilikotów, szczepu podstępnego, zdradzieckiego i dzikiego, którego strzedz się powinni podróżni w północnym zachodzie Ameryki. Kilka lat przedtem, bo w r. 1864 ci dzicy mieli udział w rzezi całej gromady mężczyzn wysłanych na wybrzeże Hutte do budowania kolei. Z ich to ręki poległ inżynier Waddington, którego śmierć opłakiwano w całej kolonii. Opowiadano też, że właśnie wtedy ci Czilikoci wyrwali serce jednej ze swych ofiar i pożarli je tak, jak to czynią ludożercy w Australii.

Jan, który czytał opis tej tragedyi w podróżach Fredericka Whympera po północnej Ameryce, uważał za swój obowiązek ostrzedz ojca przed spotkaniem z Czilikotami, ale oczywiście nie mówiono o tem innym członkom rodziny, ażeby ich niepotrzebnie nie trwożyć. Rzeczywiście od czasu owego strasznego wydarzenia, ci Czerwonoskórcy nie pojawiali się więcej, przerażeni powieszeniem kilku swych pobratymców, którzy mieli jakiś udział w zbrodni. Podzielał też to przekonanie przewodnik Ro-No, który zapewniał podróżnych, że nie mają powodu do żadnej obawy w ciągu swej podróży po Kolumbii brytyjskiej.

Pogoda jeszcze ciągłe była piękną. Upał jednakowoż już zaczął dawać się we znaki przez parę godzin w południowej porze. Pączki zaczęły już się pojawiać na gałęziach nabrzmiałych sokiem; liści i kwiaty rozpoczynały roztaczać barwne swe wdzięki wiosenne.

Okolica przedstawiała widok tak charakterystyczny w strefach północnych. Dolina rzeki Fraser otoczoną była lasami obfitującymi w woniejące drzewa północy, cedry i sosny, jakoteż owe jodły Douglas, których pnie mają w obwodzie po czterdzieści pięć stóp, podczas gdy ich wierzchołki wznoszą się przeszło sto stóp nad ziemią. Tak lasy jak i dolina obfitowały w zwierzynę i Jan mógł niebardzo zbaczając z drogi, codziennie zaopatrywać kuchnię w świeże zapasy.

Okolica cała też nie wyglądała jak pustynia. Tu i owdzie widniały wioski, w których Indyanie żyli w stosunkowej przyjaźni z anglosaskiemi władzami. W górę i w dół rzeki przepływały formalne flotyle łódek indyjskich (canoes) z drzewa cedrowego, które sam prąd rzeki pędził z biegiem wody, a przeciw biegowi trzeba było używać wioseł i żagli.

Często też napotykano gromady Czerwonoskórców wędrujące na południe. Ci indyanie owinięci w białe swe wełniane płaszcze, wymieniali kilka słów z p. Kaskabelem, któremu udawało się nieraz zrozumieć, co mówili. Posługiwali się oni bowiem szczególnym dyalektem „Czinuk”, który jest mieszaniną języka francuzkiego, angielskiego i krajowego.

– Patrzcie! – wołał wtedy, – któżby pomyślał, ze umiem „po czinucku”! Znowu język, którym mogę się rozmówić, chociaż nigdy go się nie uczyłem!

„Czinuk” istotnie nazywa się język, którym mówią w zachodniej Ameryce, jak powiadał Ro-No, i którym posługują się różne szczepy w owych okolicach aż do prowincyi Alaski.

W owym czasie, kiedy już pora ciepła dość dawno się rozpoczęła, zimowe śniegi poznikały już zupełnie, chociaż niekiedy pozostają do ostatnich dni kwietnia. Podróż tedy odbywała się pośród okoliczności sprzyjających.

P. Kaskabel nie nadużywając siły swych koni, przecież popędzał je, o ile to z rozsądkiem się zgadzało, gdyż pragnął jak najprędzej wyjść z brytyjskich posiadłości. Temperatura stopniowo się podniosła i świadczyły o tem chociażby coraz to liczniejsze roje komarów, które wkrótce stawały się nieznośnymi. Trudno było uwolnić od nich „Pięknego Wędrowca”, chociaż dla ostrożności wieczorem po zapadnięciu zmroku świateł nie palono.

– Szkaradne stworzenia! – zawołał pewnego razu p. Kaskabel, naderemnie opędzając się z uprzykrzonych owadów.

– Chciałbym też widzieć, po co na świecie istnieją te przebrzydłe muszki, – zapytał się Sander.

– Istnieją po to, aby nami się najadać – odrzekł Clovy.

– A zwłaszcza, ażeby najadać się Anglikami mieszkającymi w Kolumbii, – dodał p. Kaskabel. – A więc, dzieci, zabraniam stanowczo zabijać jakiegokolwiek komara! Nigdy ich nie będzie zbyt wiele dla mylordów angielskich i to dla mnie jest pociechą!

W tej części podróży strzelba naszego strzelca miała powodzenie, niż kiedykolwiek. Zwierzyna, często sama „stawała” a zwłaszcza jelenie, które wychodziły z lasów na płaszczyznę, ażeby gasić pragnienie chłodną wodą z Fraseru. Przy pomocy swego niedostępnego Wagrama, Jan zdołał ubić kilka sztuk, nie potrzebując schodzić z drogi więcej, niż pozwalał rozsądek, – co napełniłoby obawą jego matkę. Sander niekiedy z nim się wybierał i próbował strzelać pod okiem brata; trudno zaś byłoby rozsądzić, który żwawiej lub więcej krętemi drogami się uganiał; młody myśliwy, czy też jego piesek.

Tymczasem Jan po ubiciu niewielu jeleni był tak szczęśliwy, że pewnego dnia powalił bizona. Przy tej sposobności, co prawda,, znalazł się w prawdziwem niebezpieczeństwie; zwierz bowiem, raniony tylko pierwszym strzałem, pędził ku niemu, a on zaledwie zdążył wpakować mu drugą kulę w łeb, nim bizon mógł go obalić i potratować macicami. Łatwo sobie wyobrazić, że nie opowiadał o szczegółach tej przygody. Ponieważ zaś zwierz padł w odległości kilkuset stóp od Fraseru, przeto trzeba było podprowadzić tam konie, by zaciągnęły do woza olbrzymiego bawołu, którego bujną grzywa czyniła go niemal do lwa podobnym.

Czytelnik wie, jak pożytecznym jest ten przeżuwacz dla Indyanina, który nigdy nie waha się wyruszyć na niego z oszczepem lub strzałami. Ze skóry jego robią się posłania w wigwamie, odzież dla rodziny; niektóre z tych „ubrań” sprzedają się po dwadzieścia piastrów. Mięso zaś krajowcy suszą na słońcu a potem tną w długie płatki: znakomite to są prezerwy na czas głodu.

Jeżeli w ogóle mówiąc, Europejczycy jadają tylko ozór bizona, – a jest to istotnie przysmak wyborny, – to członkowie naszej trupy, zdradzali smak mniej wybredny. Znakomite ich młode przyrządy do trawienia nie gardziły niczem. Przytem, przyrządzone w zgrabny sposób przez Kornelię, mięso bizona, czy to smażone, czy pieczone, czy gotowae, uważane było za doskonałe, a wystarczało na kilka obiadów. Z ozora tego zwierza każdy mógł dostać mały tylko kąsek, ale jednogłośnie przyznano, że nigdy nic znakomitszego nie kosztowano.

W ciągu pierwszych dwóch tygodni podróży przez Kolumbię nie wydarzył się żaden wypadek ważniejszy. Ale dawały się dostrzedz oznaki zbliżenia się zmiany powietrza i nadchodziła pora, w której ulewy miały, jeżeli nie powstrzymać, to przynajmniej przewlekać podróż.

Należało się także obawiać wylewów wzbierającego się Fraseru. Takie wylewy mogłyby „Pięknego Wędrowca” narazić na znaczne kłopoty, jeżeli nie na prawdziwe niebezpieczeństwo.

Na szczęście jednakowoż, kiedy deszcze zaczęły padać, Fraser nie wzbierał zbyt gwałtownie i wody jego wznosiły się tylko na wysokość jego brzegów. Płaszczyzny tedy nie zostały zalane aż do brzegów lasów, które zaczęły wznosić się terasami od pierwszego wznoszenia się doliny. Rozumie się, że rydwan już teraz poruszał się bardzo powoli, gdyż koła jego zapadały się w rozmiękłym gruncie, ale pod mocnym jego i grubym dachem, Kaskabelowie znajdowali bezpieczne schronienie, tak jak nieraz już dawniej, nawet w czasie burzy i zawieruch.

Rozdział VII

Przez Cariboo.

Poczciwy, dzielny Kaskabelu, dlaczego nie przybyłeś kilka lat wcześniej i nie zwiedziłeś przedtem tej okolicy, przez którą masz podróżować w tej części brytyjskiej Kolumbii? Dlaczego dobre i złe przygody twego życia wędrownego nie zawiodły ciebie tu podówczas, gdy złoto leżało na ziemi i potrzeba było tylko się schylać, ażeby je zbierać? Dlaczego dzieje, opowiadane ojcu przez Jana, o nadzwyczajnym owym okresie czasu, były dziejami przeszłości, a nie teraźniejszości?

– Otóż to jest Cariboo, ojcze, – rzekł Jan owego dnia, – ale może ojciec nie wie, co to jest Cariboo?

– Nie mam najmniejszego pojęcia, – odrzekł p. Kaskabel. – Czy to zwierzę dwunożne, czy czworonożne?

– Zwierzę? – zawołała Napoleona. – A czy ono duże? Czy bardzo dzikie? Czy kąsa?

– Cariboo istotnie jest nazwą zwierzęcia, – odrzekł Jan; – ale w tym wypadku jest to tylko dystryk noszący to nazwę; jest to kraj złota, Eldorado Kolumbii. Jakież on niegdyś zawierał bogactwa! I ilu ludzi wzbogacił!

– A ilu równocześnie zrobił żebrakami, jak myślę, – dodał p. Kaskabel.

– Bez wątpienia, ojcze, i można na pewno twierdzić, ze takich było najwięcej. Jednakowoż były stowarzyszenia górników, których zyski dochodziły do dwóch tysięcy dolarów dziennie. W pewnej dolinie tego Cariboo, w dolinie William Creek zbierano złoto garściami.

A przecież, pomimo znacznej wydajności tej złotonośnej doliny za wiele ludzi gromadziło się by z tego korzystać. Dlatego, w skutek nagromadzenia się poszukiwaczy złota i motłochu, jaki zwykle pociągają za sobą, wkrótce trudno tam było życie utrzymać, nie mówiąc już o nadzwyczajnym wzroście ceny wszystkiego. Żywność kosztowała niesłychanie wiele; chleb płacono po dolarze funt. Zaraźliwe choroby wybuchały w niezdrowym tym dystrykcie. Nakoniec nadeszła nędza, a w jej orszaku śmierć dla większej liczby tych, którzy do tej okolicy przybyli. A czyż nie było to powtórzeniem tego, co kilka lat przedtem działo się w Australii i Kalifornii?

– Ojczulku, – rzekła Napoleona, – a przecież nieźleby było dla nas znaleźć po drodze wielką bryłę złota!

– A cobyś ty z tem zrobiła, mała?

– Coby zrobiła? – odrzekła Kornelia. – Dałaby ją swojej kochanej mamusi, a ja już umiałabym ją zamienić na monetę!

– A więc trzymajmy oczy otwarte, – rzekł Clovy, a będziemy musieli coś znaleźć, chyba że. .

– Chyba że nic nie znajdziemy, chciałeś powiedzieć, – rzekł Jan. – I tak to będzie z pewnością, mój Clovy; skarbona złota się wypróżniła, całkiem wypróżniła aż do dna.

– Ala ba! – odrzekł Sander. – Obaczymy!

– Dosyć tego, dzieci, – zawołał p. Kaskabel swym tonem jak najbardziej stanowczym. – Zakazuję każdemu z was wzbogacać się w taki sposób. Złoto zbierane na ziemi angielskiej! Fe! Przejdźmy, przejdźmy, powiadam, nie zatrzymując się, by podnosić bryły złota nawet gdyby były tak duże jak głowa Clovy’ego! A gdy się dostaniemy do granicy, to choćby nie było tablicy z napisem: „Uprasza się oczyścić nogi”, to my przecież, kochane dzieci, tak gruntownie je oczyścimy, ażeby na nich nie zostało ani ziarenka pyłku tej ziemi kolumbijskiej!

Zawsze ten sam, ten Cezar Kaskabel! Zresztą nie miał o co się kłopotać. Prawdopodobną było rzeczą, że nikt z jego towarzyszy podróży nie będzie miał sposobności znalezienia chociażby najmniejszej okruszyny złota.

Pomimo tego i bez względu na zakaz p. Kaskabel, nieraz uważnie się rozglądano w czasie pochodu. Każdy niemal kamyczek budził u Napoleony, a zwłaszcza u Sandera, podejrzenie, że wart jest tyle złota, ile waży. a dlaczegóżby nie? W liczbie krajów obfitujących w złoto, czyliż Północna Ameryka nie stoi w pierwszym rzędzie? Australia, Rosya, Wenezuela i Chiny idą za nią dopiero.

Tymczasem rozpoczęła się pora deszczowa. Codziennie już padały deszcze, a pochód stawał się coraz uciążliwszy.

Indyjski przewodnik gnał konie, ile zdołał. Obawiał się, że rzeczki i potoki wpadające do rzeki Fraser, dotychczas niemal wyschnięte, nagle się napełnią, a w jakiż sposób będzie można je wtedy przekroczyć? „Piękny Wędrowiec” mógł się narazić na to, ze stanie bezradny na kilka tygodni tej pory deszczowej. Należało przeto śpieszyć się, ile zdołano, by się wydostać z doliny Frasera.

Powiedzieliśmy już, że krajowców w tych stronach nie potrzeba było się obawiać, odkąd Czilikotów wypędzano na wschód. Tak było istotnie; były jednakowoż niektóre srogie zwierzęta, – a między niemi niedźwiedzie, – z któremi spotkanie mogłoby się stać niebezpiecznem.

Doświadczył tego na sobie Sander, przy sposobności, kiedy o mało co drogo nie przypłacił swego nieposłuszeństwa ku ojcu.

Było to popołudniu 17 maja. Zatrzymano się jakich pięćdziesiąt kroków za pewnym potokiem, który nasi wędrowcy suchą nogą właśnie przejść mogli. Potok ten o głębokiem korycie mógłby był stać się przeszkodą nieprzebytą, gdyby przez nagłe wezbranie wód zamienił się w rwący strumień.

Przystanek miał trwać dwie godziny. Jan wyruszył najprzód na polowanie; Sander natomiast, chociaż mu polecano nie opuszczać obozowiska, przeszedł napowrót przez potok i ruszył drogą, nie zabierając nic ze sobą prócz sznuru kilkanaście stóp długiego, owiniętego w koło pasa.

Chłopiec miał pewien cel przed sobą; zauważył był w podróży pięknego ptaka o pstrem ubarwieniu, zamierzył go gonić tak, by odkryć jego gniazdo; przy pomocy sznuru zaś miał nadzieję dostać się łatwo na drzewo, ażeby je zabrać.

Sander uczyniwszy to, pobłądził tem bardziej, iż groził ulewa. Ciemna chmura szybko rosła i zbliżała się. Cóż jednak może powstrzymać chłopca goniącego ptaszka?

Niebawem Sander znalazł się w gęstym lesie, którego skrajne drzewa stały na lewym brzegu potoku. Ptaszek fruwający z gałęzi na gałąź, jakoby umyślnie nęcił go i znajdował przyjemność w uwodzeniu go w największą gęstwinę.

Sander, myśląc tylko o swej pogoni, zapomniał że „Piękny Wędrowiec” miał wyruszyć na dwie godziny i w przeciągu dwudziestu minut po opuszczeniu obozu, zapuścił się parę mil w głąb lasu. Tam już dróg nie było, tylko wązkie, ścieżki, przerywane kosodrzewiną i stóp cedr i sosen.

Ptaszek z wesołym świergotem fruwał gałęzi na gałąź, a Sander biegł i skakał jak ryś młody. Wysiłki jego jednakowoż okazały się daremnemi; ptaszek znikł w końcu między karzakami.

– Leć-że, gdzie pieprz rośnie! – zawołał Sander, zatrzymując się rozgniewany niepowodzeniem.

Potem zauważył poprzez liście, że niebo mocno jest zachmurzone. Błyskawice też zaczęły rozjaśniać zieleń gęstwiny. Po błyskawicach dały się słyszeć i grzmoty.

– Czas najwyższy śpieszyć do domu, – pomyślał wtedy chłopiec. – A co powie ojciec?

Wtem zwrócił uwagę jego przedmiot dziwnie wyglądający, jakoby kamień szczególnego kształtu, wielkości ananasu i połyskujący metalowymi punkcikami.

Rozumie się, że chłopcu przyszło na myśl, iż to musi być bryła złota, zapomniana przez kogoś w tej okolicy Cariboo. Z okrzykiem radości podniósł bryłę, zważył ją w ręce i wcisnął w dość obszerną swą kieszeń ani słowa.

– Obaczymy, co powiedzą pewnego pięknego poranku, gdy to wymienię na piękne złote monety!

Zaledwie jednak Sander z tem się załatwił, zerwała się burza, rozpoczęta straszliwym piorunem. A jeszcze nie przebrzmiało echo tego grzmotu, gdy rozległ się w pobliżu głośny ryk.

W odległości jakich dwudziestu kroków pośród drzew pojawił się wielki niedźwiedź brunatny.

Chociaż Sander był odważnym, to przecież na ten widok odwrócił się i począł uciekać, ile mu sił starczyło w kierunku potoku. Niedźwiedź natychmiast popędził za nim.

Gdyby tylko Sanderowi udało się dostać do koryta potoku, przebiedz na drugą stronę i znaleźć się w obozie, to byłby uratowany. Jego rodzina zdołałaby zatrzymać niedźwiedzia na lewym brzegu potoku, a może nawet ubić i z jego skóry zrobić dywanik pod łóżko.

Ale deszcz padał teraz strumieniami, błyskawice częściej rozdzierały niebo, a grzmoty rozlegały się bez ustanku. Sander, przemokły do nitki, w odzieży obciążonej wodą, mógł się potknąć lada chwila a gdyby upadł, to nie mógłby ujść łap niedźwiedzia. Ale jeszcze udawało mu się pozostawać w niezmiennej odległości i w przeciągu kwadransa znalazł się na brzegu.

Tu nowa przeszkoda już nie do przebycia. Potok, zmieniony w rwącą rzekę, toczył wzburzone wody porywając za sobą konary i pnie drzew i kamienie. Woda dosięgła powierzchnia brzegu. Rzucić się do tej rzeki znaczyło tyle, co narażać się na śmierć pewną, bez nadziei ratunku.

Biedz dalej, lub w bok się zwrócić, na nic się nie przydało; niedźwiedź już się przybliżał. „Pięknego Wędrowca” ledwie dojrzeć było można daleko pod drzewami; niepodobna było zwrócić na siebie uwagę jego mieszkańców.

Nie zdając sobie prawie sprawy z tego, Sander wpadł instynktownie na myśl jedyną dającą mu jakąś szansę ocalenia.

W odległości pięciu stóp stało drzewo, cedr, którego gałęzie rozciągały się częściowo nad potokiem.

W okamgnieniu chłopiec podbiegł ku drzewu, objął pień jego ramionami, wspiął się do najniższych konarów przy pomocy wyżłobień na korze i przesunął się po grubszej poziomej gałęzi. Żadne małpa nie byłaby tego dokonała zgrabnej lub zwinnej. Zresztą nie było to zbyt wielką sztuką dla małego clowna; na razie czuł się bezpiecznym.

Niestety jednak, nie na długo. Niedźwiedź niebawem nadszedłszy pod drzewo, zaczął się na nie wdrapywać, tak, że ujść jego łap wydawało się już niepodobieństwem, chociażby chłopiec dostał się między najwyższe gałęzie.

Ale Sander bynajmniej nie stracił przytomności umysłu. Czyż nie był godnym synem sławnego Kaskabela, u którego zwyczajem było wychodzić cało i zdrowo ze wszystkich największych niebezpieczeństw?

Trzeba było opuścić drzewo; ale w jaki sposób? A potem jeszcze przedostać się przez potok, ale którędy? Wody potoka już tak wezbrały, że zaczęły się rozlewać po prawym brzegu w kierunku obozu.

Wołać o pomoc? – Wołania jego niepodobna byłoby usłyszeć pośród szalejącej burzy. A przy tem, jeżeli nawet ojciec, Jan lub Clovy wybrali się szukać go, kiedy spostrzegli jego nieobecność, to zapewne poszli najprzód po drodze. Czyż mogli przypuścić, że wrócił się, ażeby przejść przez potok?

Tymczasem niedźwiedź wdrapywał się, – wprawdzie powoli, ale przecież się zbliżał i wkrótce dosięgnie rozgałęzień cedru, podczas gdy Sander starał się dostać do wierzchołka.

Nagle chłopcu przyszedł pewien pomysł do głowy. Ujrzawszy, że niektóre gałęzie rozciągają się na długość jakich dziesięciu stóp ponad potokiem, odwinął szybko sznur, który miał u pasa, zrobiwszy pętlę u jego końca, zgrabnie zarzucił ją na koniec jednej z tych poziomych gałęzi, potem ją przegiął, ciągnąc sznur ku sobie i trzymał ją tak napiętą w pionowym kierunku.

Wszystkiego tego dokonał zgrabnie, szybko i z zupełnie zimną krwią.

Nie było też chwili czasu do stracenia. Niedźwiedź już łapą sięgnął konaru i węszył pomiędzy liśćmi.

Ale w tejże chwili chłopiec silnie ująwszy rękami koniec gałęzi napiętej, puścił się z nią jak na sprężynie, a kiedy odskoczyła, wyleciał jak kamień z procy, w powietrze i wykonawszy przepyszne salto mortale, stanął po drugiej stronie potoku, podczas gdy niedźwiedź w zdumieniu spoglądał za swą zdobyczą tak wylatującą w powietrze.

– Ach, mały ty łotrze! – temi słowami p. Kaskabel powitał lekkomyślnego chłopca, gdy ten „wylądował” właśnie w chwili, kiedy pan Kaskabel, Jan i Clovy nadeszli nad brzeg potoku, po nadaremnem szukaniu chłopca w pobliżu obozu.

– Ty łotrze! – powtórzył. – Ile też nastawiłeś nas strachu!

– Dobrze ojczulku, proszę mi uszy natrzeć! – odrzekł Sander. Zasłużyłem na to bardzo!

Ale zamiast natrzeć mu uszu, pan Kaskabel ucałował go serdecznie i powiedział:

– Nie waż że mi się czegoś podobnego znowu uczynić, bo inaczej….

– Znowu mię ojczulek ucałuje! – zawołał Sander, całując ojca.

A potem dodał:

– Patrzcie no tylko n tego błazna niedźwiedzia! Czy nie głupio wygląda? Jakby właśnie wyszedł z poniszczonego składu futer!

Jan byłby sobie bardzo życzył strzelić do niedźwiedzia, który zlazł z drzewa i powoli zniknął w zaroślach, ale nie można było myśleć i jego ściganiu. Wylew się zwiększał; najpilniejszą rzeczą było uchodzić z tego miejsca, i wszyscy powrócili do „Pięknego Wędrowca”.

Rozdział VIII

„Miasto Szelmów”.

Tydzień później, d. 26 maja podróżni nasi dostali się do źródeł Frasera. Deszcze padały we dnie i w nocy, ale indyjski przewodnik zapewniał, że te ulewy wkrótce się zakończą.

Skręcono w około źródeł rzeki przez pagórkowatą nieco okolicę i „Piękny Wędrowiec” zwrócił się na zachód.

Za kilka dni pan Kaskabel powinien był znaleźć się na granicy Alaski.

Przez cały tydzień ani miasteczka ani wioski nie dostrzeżono wzdłuż drogi obranej przez Ro-No. Istotnie można było sobie powinszować obrania tego przewodnika; znał on doskonale okolicę.

Tego dnia właśnie, przewodnik oznajmił panu Kaskabelowi, że mógłby, jeżeli zechce, zatrzymać się w miasteczku niebardzo odległem, gdzie dwudziestoczterogodzinny odpoczynek przydałby się koniom już mocno znużonym.

– Jakież to miasteczko? – zapytał się p. Kaskabel, zawsze podejrzliwy, gdy chodziło o mieszkańców Kolumbii.

– Kokwin village, – odrzekł przewodnik.

– Kokwin! – zawołał p. Kaskabel – Znaczyłoby to przecie dosłownie „Miasto Szelmów”!

– Tak, – rzekł Jan. – Taką nazwę też znajduje na mapie. Musi to być nazwa jakiegoś plemienia indyjskiego.

– Dobrze już, dobrze! Na co tyle objaśnień! – odrzekł p. Kaskabel, – Bardzo stosowna to nazwa dla tego miasteczka, skoro tam mieszkają Anglicy, chociażby ich było tylko kilkunastu!

W ciągu wieczora „Piękny Wędrowiec” stanął i wejścia do miasta. Najwyżej trzy dni podróży oddzielały wędrowców od geograficznej granicy Alaski.

Gdy ją przekroczą, to p. Kaskabel niezawodnie odzyska swój humor wesoły, tak bardzo popsuty na terytoryach Jej Brytański Moście.

„Miasto Szelmów” zamieszkiwali Indyanie, ale znajdowało się tam także dosyć Anglików, zawodowych myśliwców, jakoteż amatorów, którzy tam bawili tylko w sezonie polowania.

Pomiędzy oficerami garnizonu Wiktoryi, którzy tam właśnie byli, znajdował się także pewien baronet, nazwiskiem Sir Edward Turner, dumny i zarozumiały panek, przejęty magiczną potęgą swej narodowości, – jeden z tych „dżentelmanów”, którzy sądzą, że mają prawo robić, co im się podoba, jedynie dlatego, że są Anglikami. Nie potrzeba dodawać, że zarówno nienawidził Francuzów, tak samo, jak p. Kaskabel jego ziomków. Niezawodnie dorównywali sobie pod tym względem.

Otóż tego wieczora, kiedy się zatrzymano i kiedy Jan, Sander i Clovy wybrali się za prowizyami, wydarzyło się, iż psy baroneta zbliżyły się do Wagrama i Marenga w pobliżu „Pięknego Wędrowca” i okazało się iż oba francuskie psy kierowały się temi samemi antypatyami, co ich właściciel.

Stąd niezgoda pomiędzy legawcem i pudłem z jednej strony, a chartami z drugiej; nastąpiło warczenie i szczekanie, wreszcie gryzienie się, a nakoniec interwencya obustronnych panów.

Słysząc hałas, Sir Edward wypadł z domu, który najmował u kraju miasteczka i batem swym groził psom p. Kaskabel.

Te jednak znalazły obrońcę, który wyszedł naprzeciw baroneta.

Sir Edward Turner, który doskonale mówił po francusku, wkrótce dowiedział się, z kim ma do czynienia i z arogancyą sobie właściwą, zaczął na sposób brytyjski wyzywać naszego artystę specyalnie, a jego ziomków w ogóle.

Łatwo wyobrazić sobie uczucia p. Kaskabela słyszącego takie wyrazy. Jednakowoż nie życząc sobie, – zwłaszcza w kraju angielskim, – popadać w kłopoty, któreby mogły przewlec jego podróż, zagryzł usta i rzekł tonem bynajmniej nie wyzywającym:

– To pańskie psy, szanowny panie, napadły na moje!

– Pańskie psy! – szydził baronet. – Cherlaki skoczka! Na nic też innego nie zasługują jak na zęby mych chartów albo na mój bat!

– Proszę zauważyć, – rzekł p. Kaskabel rozgrzewając się pomimo, że usiłował zachować zimną krew, – że wyrażenia się pańskie nie są godne dżentelmena!

– Na inne nie zasługuje taki gatunek ludzi!

– Ja mówię grzecznie, panie, a pan się wyrażasz po prostacku.

– Nie zapominaj się pan, przemawiając do Sir Edwarda Turnera!

W panu Kaskabel wzbierała złość; z licami pobladłemi, oczyma iskrzącemi i zaciśniętemi pięściami szedł ku baronetowi, kiedy Napoleona stanęła przy nim.

– Ojczulku, pójdź proszę, – rzekła. – Mama nas woła.

Kornelia posłała córkę, ażeby przyprowadziła ojca do „Pięknego Wędrowca”.

– Zaraz! – rzekł ojciec. – Powiedz mamie, ażeby zaczekała, dopóki się nie rozmówię z tym „dżentelmenem”, Napoleono!

Usłyszawszy to imię , baronet roześmiał się sarkastycznie.

– Napoleona! – zawołał. – Napoleona! A zatem ta dziewczynka nosi imię potwora, który….

Tego już p. Kaskabel znieść nie mógł. Postąpił naprzód tak, że założone jego ramiona niemal dotykały piersi baroneta.

– Pan mię znieważasz! – zawołał.

– Znieważam pana…. pana?….

– Tak jest, mnie, i tego wielkiego męża, któremu na łyk jeden wystarczałaby wasza wysepka, gdyby był na niej wylądował!

– Doprawdy?

– Tak jest, byłby ją przełknął jak ostrygę!

– Nędzny clownie! – zawołał baronet.

I cofnąwszy jedną nogę stanął w postawie boksera.

– Tak, pan mię znieważasz, panie baronecie i żądam satysfakcyi!

– Satysfakcya? Akrobacie?

– Jeżeliś pan znieważył akrobatę, to postawiłeś go pan na równi ze sobą, mój panie. I bić się będziemy na szable lub pistolety, lub na co pan chcesz, – chociażby na pięście!

– Dlaczego nie na pęcherze, jak clowny na wyższych baryerach?

– Naprzód! Zaczynajmy!

– Pojedynek z trampem?!

– Tak jest! – wołał Kaskabel, nie posiadając się już ze złości. – Pojedynek, lub baty!

I nie zważając, że w sztuce boksowania znaczną mógłby mieć przewagę nad nim jego przeciwnik „dżentelman”, chciał się rzucić na niego, kiedy sama Kornelia w to się wdała.

Równocześnie nadeszło kilku oficerów z pułku Sir Edwarda Turnera, towarzysze jego polowania; ci naturalnie ujęli się za baronetem, ale nie dopuścili do tego, aby się mierzył z człowiekiem „takiego gatunku” i zarzucili obelgami rodzinę Kaskabel. Ale te obelgi nie zdołały naruszyć spokoju poważnej Kornelii, – przynajmniej powierzchownie. Poprzestała na tem. ze obrzuciła Sir Edwarda Turnera wzrokiem, który nie wróżył nic dobrego temu, który znieważył jej męża.

Jan, Clovy i Sander także nadeszli, a dysputa może przecież zakończyłaby się batalią, ale pani Kaskabel zawołała:

– Chodź, Cezarze; chodźcie dzieci! Wszyscy do „Pięknego Wędrowca”! Natychmiast!

Ton jej był tak rozkazującym, że nikt nie mógł oprzeć się jego stanowczości.

Ale jaki wieczór spędził p. Kaskabel! Nie mógł ochłonąć z gniewu! On, dotknięty na honorze, dotknięty w osobie swego bohatera! Znieważony przez Anglika! Musiał iść do niego, musiał bić się z nim, musiał bić się z wszystkimi jego towarzyszami, i z wszystkim szelmami w Mieście Szelmów! A dzieci jego gotowe były iść za nim. Sam Clovy mówił, że odgryzie Anglikowi nos, chyba że nawinie mu się ucho!

Istotnie trudno było Kornelii uspokoić całą swoją czeladkę. W głębi serca czuła, że kompletną niesłuszność miał Sir Edward Turner; nie mogło zaprzeczyć, że najprzód jej męża, a potem wszystkich członków rodziny po kolei obrzucano obelgami, jakimi nie byliby się posługiwali linoskoki najniższego rzędu na jarmarku!

Ne chcąc jednakowoż, by przyszło do czegoś gorszego, nie przyznawał tego; stawiła czoło burzy, a kiedy Cezar objawiał decyzyą pójścia do baroneta i ochłostania go, ona powiedziała:

– Cezarze, zakazuję ci!

A p. Kaskabel, chociaż go to gryzło, musiał usłuchać.

Jakże Kornelia niecierpliwie oczekiwał świtu dnia następnego, kiedy mieli opuścić nieszczęsne miasteczko! Nie czuła się swobodną, dopóki jej rodzina nie znajdzie się kilka mil dalej na północ. A ażeby zbyć upewnioną, że nikt nie opuści rydwanu podczas nocy, nie tylko starannie zamknęła na klucz drzwi „Pięknego Wędrowca”. ale nadto sama na dworze straż trzymała.

Następnego dnia, 27 maja, o godzinie trzeciej rano, Kornelia wszystkich obudziła. Dla większego bezpieczeństwa, pragnęła wyruszyć przed świtem, kiedy wszyscy w miasteczku, Indyanie i Anglicy, jeszcze spali. Najlepszy to był sposób niedopuszczenia do wznowienia kroków nieprzyjaznych. Nawet i o porze tak wczesnej, – rzecz warta zastanowienia, – zdawało się, że szanowna ta niewiasta szczególnie nagliła do pośpiechu. Mocno zafrasowana, z rysami twarzy zdradzającemi niepokój, szybko biegającemi oczyma spoglądając to w prawo, to w lewo, nagliła, dręczyła i łajała to męża, to dzieci, to Clovy’ego, którzy nie dosyć wedle jej mniemania się śpieszyli.

– Za ile dni przejdziemy przez granicę? – pytała się przewodnika.

– Za trzy dni, – odrzekł Ro-No, – jeżeli nie natrafimy na przeszkody.

– A więc naprzód, marsz! – wołała. – A przedewszystkiem niech nikt nie widzi, że wyruszamy!

Nie trzeba sobie wyobrazić, że p. Kaskabel spokojnie przełknął zniewagi wepchane mu w gardło poprzedzającego wieczora. Opuścić to miasteczko nie załatwiwszy rachuneczku z tym baronetem, było rzeczą bardzo niemiłą dla Normandczyka, tak patryotycznego Francuza.

– Takie to są skutki, – powtarzał często, – kiedy się postawi stopę na posiadłościach Johna Bulla.

A przecież, chociaż pragnął pobiedz do miasta w nadziei potkania się z Sir Edwardem Turnerem, chociaż często spoglądał na zamknięte okiennice domku, w którym baronet mieszkał, nie śmiał się oddalić od groźnej Kornelii. Ona ani na chwilę go nie odstępowała.

– Dokąd, Cezarze?…. Cezarze, zostań tutaj!…. Ani mi się waż ruszyć stąd, Cezarze!

Cięgle musiał tego słuchać. Nigdy dotychczas nie znajdował się tak zupełnie pod wpływem znakomitej swej, stanowczej w postępowaniu żony.

Na szczęście, dzięki ustawicznym rozkazom, wkrótce najzupełniej się przygotowano do podróży i konie stanęły w zaprzęgu. Około czwartej godziny psy, małpa i papuga, mąż, synowie i córka, znaleźli się wewnątrz rydwanu, a Kornelia zasiadła na przedniej platformie. W końcu, kiedy Clovy i przewodnik stanęli przy koniach, dano znak do wyruszenia.

W przeciągu kwadransu „Miasto Szelmów” znikło poza drzewami wysokiemi, które je otaczały. Zaledwie zaczęło świtać. Panowało milczenie naokół. Nie było widać żywej duszy na obszernej płaszczyźnie ciągnącej się daleko na północ.

W końcu, kiedy widoczna było rzeczą, że wyruszono bez zwrócenia uwagi czyjejkolwiek w miasteczku i kiedy Kornelia najzupełniej była pewną, że Indyanie ani Anglicy nie myśleli o przeszkodzeniu ich ucieczce, z ulgą głęboko westchnęła, co męża nieco uraziło.

– Zdaje się, że ci ludzie bardzo cię przestraszyli, Kornelio! – zauważył.

– Tak, ogromnie, – odrzekła po prostu.

Następne trzy dni minęły bez wypadku i jak to przepowiedział przewodnik, dostano się do ostatecznych granic Kolumbii.

Przekroczywszy zaś bezpiecznie granicę Alaski, ”Piękny Wędrowiec” mógł teraz odpocząć.

Dostawszy się tam, podróżni już tylko mieli zapłacić Indyniaowi, który się okazał zarówno gorliwym jak i wiernym i podziękować mu za oddane usługi. Potem Ro-No pożegnał się z rodziną, opisawszy im dokładnie, którędy mają się udać, ażeby dostać się do Sitki, stolicy rosyjskich posiadłości, jak najkrótszą drogą.

Ponieważ tu ziemia nie należała już do Anglików, p. Kaskabel powinien był swobodniej odetchnąć. a przecież tak nie było! po trzech dniach jeszcze zawsze! Po trzech dniach jeszcze zawsze był pod wpływem zajścia w Mieście Szelmów. Ciągle jeszcze czuł ciężar w piersiach:

– Słuchaj-no, – nie mógł się powstrzymać, by nie powiedzieć do Kornelii: – powinnaś był przecież pozwolić mi pójść załatwić rachunek z tym lordem angielskim….

– Rachunek został załatwiony, nim wyruszyliśmy, Cezarze! – odpowiedziała po prostu pani Kaskabel.

I istotnie został załatwiony; – załatwiony i spłacony najzupełniej!

Podczas owej nocy, kiedy wszyscy jej ludzie spali w obozie. Kornelia udała się w okolice domku baroneta, a spostrzegłszy iż udaje się do lasu, ażby czatować na zwierzynę, poszła za nim kilkaset kroków. Potem zaś, pod osłona drzew leśnych, ta „szampionka chicagoskich zapaśniczek” zaaplikowała mu jeden z „kuksów”, które od razu powalają silnego mężczyznę na ziemię. Sir Edward Turner, obfity i obolały dopiero nazajutrz rano mógł dostać się na nogi i przez długi czas później zapewne doznawał niemiłych skutków spotkania z tą lubą niewiastą.

– O, Kornelio, Kornelio! – zawołał jej mąż, obejmując ją ramionami i przyciskając do piersi. – Pomściłaś mój honor, Jesteś zaiste godną nosić nazwisko Kaskabel!

Rozdział IX

Nie wolno przejść!

Alaska jest tą częścią lądu stałego u północno zachodniej kończyny Ameryki, która się znajduje pomiędzy 52 a 72 stopniem szerokości. Przecina ją w poprzek koło biegunowe północne, które przechodzi też przez cieśninę Berynga.

Spojrzyjcie z niejaką uwagą na mapę, a bez trudności spostrzeżecie jakoby kontury głowy żyda. czoło zarysowuje się pomiędzy przylądkiem Lisburu a przylądkiem Barrow; obwódkę oka tworzy zatoka Kotzebuego; nos odznacza przylądek Księcia Walii; usta zatoka Norton; tradycyonalną zaś brodę przedstawia półwysep Alaski przedłużony rzędem wysp Aleut, które nakrapiają Ocean Spokojny. co do samej głowy, to kończy się ona łańcuchem gór, których ostatnie stoki gubią się w Morzu Lodowatem.

Takim jest kraj, który miał przejść ukośnie „Piękny Wędrowiec” przebywając tysiąc ośmset mil drogi.

Rozumie się, że Jan starannie przestudyował mapę, a na niej góry, bieg rzeki i kształt wybrzeży, ażeby zakreślić drogę, którą podróżować należy. Urządził nawet mały odczyt o tym przedmiocie, którego z największem zajęciem wysłuchała cała rodzina.

Dzięki temu zatem każdy, – nie wyjmując Clovy’ego – dowiedział się, że ląd ten, tworzący północno zachodnią kończynę amerykańskiego lądu stałego, odwiedzili najprzód. Rosyanie, potem Francuz Laperouse i Anglik Vancouver, a w końcu Amerykanin Mc Clure podczas swej ekspedycji urządzonej w celu szukania Sir Johna Franklina.

Właściwie okolice te już były znane, – choć tylko częściowo, – dzięki odkryciom Sir Fredericka Whympera i pułkownika Bulkleya w roku 1865, kiedy zachodziła kwestya położenia drutu telegrafu podmorskiego pomiędzy światem starym a nowym przez cieśninę Berynga. Do owego czasu zapewne nikt nie odbywał podroży po wnętrzu Alaski prócz może agentów domów zajmujących się handlem futer i skór.

Wówczas to właśnie w międzynarodowej polityce na nowo zaczęła grać rolę doktryna Macfoe’go, wedle której Ameryka miała należeć wyłącznie do Amerykanów. Jeżeli kolonie Wielkiej Brytanii, to jest Kolumbia i Dominium, miały pozostać jeszcze nieamerykańskiemi przez przeciąg czasu dłuższy lub krótszy, to może za to możnaby Rosyą nakłonić do odstąpienia Alaski Stanom Zjednoczonym na obszarze około stu trzydziestu pięciu tysięcy mil kwadratowych. I w tym to celu rozpoczęto korespondencyą ze rządem moskiewskim.

Początkowo żartowano sobie z tego w Stanach Zjednoczonych, gdy sekretarz Seward zaproponował zakupno „Morza Morsów”, które mogło stać się białym słoniem dla rzeczypospolitej. Ale Seward z yankesowską wytrwałością robił swoje, a w roku 1869 znaczne w tej sprawie stworzono postępy. można było powiedzieć, że układ w tej sprawie pomiędzy Rosyą a Ameryką, jeżeli nie został jeszcze podpisany, to lada dzień musiał przyjść do skutku.

Był wieczór d. 31 maja, kiedy Kaskabelowie zatrzymali się nad granicą, pod gajem drzew wysokich. Na tym punkcie, „Piękny Wędrowiec” już stał na terytoryum Alaski, należącem do państwa rosyjskiego a nie na ziemi brytyjskiej Kolumbii, z tego powodu mógł się p. Kaskabel pozbyć wszelkiego uczucia przykrości.

Powrócił mu też dobry humor i to tak obficie, że wszyscy mogli nim się podzielić. Teraz już aż do samej granicy Rosyi w Europie cała ich podróż miała się odbywać po terytoryum moskiewskiem. Albowiem tak Alaska jak i olbrzymie obszary Syberyi należą do cara Rosyi.

Wesoło też było przy wieczerzy. Jan upolował ładnego zająca, tłustego a pulchnego, którego wypłoszył był Wagram z gęstwiny; i to, proszę państwa, zająca rosyjskiego!

– A nie pożałujemy też sobie butelki dobrego wina! – rzekł p. Kaskabel. – Na honor, zdaje mi się, że płuca moje oddychają swobodniej po tej stronie granicy! Wygląda mi to jak mieszanina powietrza rosyjskiego i amerykańskiego! Oddychajcież pełną piersią, moje dzieci! Nie żałujcie sobie! Wystarczy każdemu, a nawet i Clovy’emu bez względu na jego nos trzydziestosześciocalowy! Toż przecie niemal dusiłem się przez ubiegłych pięć tygodni, w czasie podróży po tej przeklętej Kolumbii!

Po wieczerzy i po wysuszeniu ostatniej kropelki w butelce, każdy udał się na swój tapczan lub swoje łóżko. Noc spędzono w najzupełniejszym spokoju. Nie przerwały do ani niebezpieczne zwierzęta, ani wędrujący Indyanie. Nazajutrz rano konie i psy zupełnie były wypoczęte po swem znużeniu.

Rano zwinięto obóz, a nowi przybysze w gościnnej Rosyi, „tej siostrze Francyi”, jak się wyraził p. Kaskabel, przygotowywali się do dalszej podróży. Nie trzeba na to dużo czasu. Krótko przed godziną szóstą rano, „Piękny Wędrowiec” zwrócił się na północny zachód, ku rzece Simpson, którą łatwo było przekroczyć.

Ostroga wysunięta przez Alaskę w kierunku południowym, jest wązkim pasem, znanym pod ogólna nazwą Thlinkilthen, a oskrzydlonym od strony zachodniej szeregiem wysp i archipelagów takich jak wyspa Księcia Walii, Crooze, Kadża, Baranował, Sitka i t. d. Na tej to ostatniej wyspie znajduje się stolica Rosyi amerykańskiej, zwana także nowym Archangielskiem. Skoroby „Piękny Wędrowiec” dostał się do Sitki, p. Kaskabel zamierzał zatrzymać się tam przez kilka dni, najprzód, ażeby nieco odpocząć, a powtóre ażeby przygotować się do tej pierwszej części podróży, która miała go doprowadzić do cieśniny Berynga.

Tu droga prowadziła w kapryśnych zygzakach tworzonych przez góry nadbrzeżne.

Pan Kaskabel wyruszył tedy, ale nie uczynił jeszcze prawie kroku po ziemi Alaski, kiedy zatrzymała go przeszkoda, która mogła się okazać absolutnie nieprzezwyciężoną.

Przyjacielska Rosya, owa siostrzyca Francyi, jak się wydawało, nie miała ochoty okazać swej gościnności tym braciom francuzkim, którzy tworzyli rodzinę Kaskabel.

Albowiem Rosya stanęła nagle przed nimi w postaci i kształcie trzech strażników granicznych, ludzi muszkularnych, o bujnym zaroście, wielkich głowach, płaskich nosach, wejrzenia stanowczo kałmuckiego, w ciemnych uniformach urzędników rosyjskich i w owych czapeczkach, które budzą często strach u tylu milionów istot ludzkich….

Na znak dany przez naczelnika tych straży, „Piękny Wędrowiec” stanął, a Clovy, który popędzał konie, zawołał swojego pana.

P. Kaskabel okazał się we drzwiach pierwszego przedziału i przy nim stanęli jego synowie i żona. Cokolwiek zaniepokojeni na widok uniformów, wszyscy zeszli.

– Pokażcie paszporty! – zażądał oficer w języku rosyjskim, który p. Kaskabel doskonale rozumiał w tym wypadku.

– Paszporty? – zapytał się.

– Tak. Do państwa cara wejść nie można bez paszportu.

– Ależ my nie mamy żadnych, kochany panie, – odrzekł grzecznie p. Kaskabel.

– W taki razie wejść wam nie wolno.

To było jasne i wyraźne, jak drzwi zatrzaśnięte przed nosem intruza.

Pan Kaskabel cofnął się, wiedział on, jak surowe są przepisy administracyi rosyjskiej; bardzo wątpliwą było rzeczą, by mogło przyjść do jakiegoś przyjacielskiego porozumienia się. Było to rzeczywiście fatalnością niesłychaną napotkać te straże w chwili, kiedy „Piękny wędrowiec” przekroczył granicę.

Kornelia i Jan oczekiwali z niepokojem rezultatu rozmowy, od której zależał dalszy ciąg ich podróży.

– Dzielni moskale, – zaczął p. Kaskabel, natężając głos swój i robiąc wymowne gesta, ażeby wagi nadać swym słowom, – my jesteśmy Francuzami, podróżującymi dla przyjemności własnej i mogę szczerze powiedzieć, także dla przyjemności innych, a szczególniej szlachetnych bojarów, jeżeli raczą zaszczycić nas swoją obecnością! Zdawało nam się, że bez dokumentów można się obejść w dziedzinach Jego Imperatorskiej Mości, cara wszech Rosyan!

– Do kraju cara wchodzić bez specyalnego zezwolenia, – obrzmiała odpowiedź, – po żadnym warunkiem nie wolno!

– Ale możeby przecie dał się zrobić wyjątek w tym jedynym wypadku? – zapytał się p. Kaskabel tonem jak najbardziej przekonywajacym.

– Nie, – odrzekł urzędnik sztywnie i sucho. – A zatem, odejdźcie bez dalszego rezonowania!

– Ale mógłbym się zapytać, gdzie można dostać paszporty? – zapytał p. Kaskabel.

– To wasza rzecz!

– Proszę nam pozwolić tylko dostać się do Sitki, a tam, za wstawieniem się konsula francuzkiego….

– Nie ma francuzkiego konsula w Sitce! A zresztą, skąd jedziecie?

– Z Sacramento.

– A zatem trzeba było zaopatrzyć się w paszporty w Sacramento. Nie ma zresztą o czem dalej gadać!

– Przeciwnie, jest o czem: – zauważył Kaskabel, – jesteśmy bowiem w drodze do Europy.

– Do Europy! A którędy?

Pan Kaskabel pojął, że ta wzmianka mogłaby wzbudzić przeciw niemu podejrzenie, gdyż wracanie do Europy ta drogą było rzeczą niezwykłą.

– Ależ tą drogą! – powiedział. – Pewne okoliczności zmusiły nas obrać tę drogę.

– Zresztą o tem mowy być nie może, – rzekł oficer. – Rosyjskie posiadłości są zamknięte dla podróżnych bez paszportów!

– Jeżeli jednakowoż chodzi tylko o zapłacenie pewnych należytości, – mówił dalej p. Kaskabel, – to może moglibyśmy się jako porozumieć.

I przytem mrugnął okiem porozumiewająco.

Ale do porozumienia przyjść nie mogło nawet pod tymi warunkami.

– Dzielni Moskale! – rzekł jeszcze Kaskabel, jak człowiek chwytający się źdźbła słomy. – Czy nigdy nie słyszeliście o rodzinie Kaskabel?

I wyrzekł te słowa takim tonem, jakoby rodzina Kaskabel co do swego rozgłosu stała na równi z dynastyą Romanowów!

Jednakowoż także i to nie pomogło. Trzeba było zawrócić i jechać z powrotem. Straże nawet wykonały ścisły rozkaz towarzyszenie „Pięknemu Wędrowcowi” na drugą stronę granicy i zabronienia przekroczenia jej napowrót. A skutkiem tego p. Kaskabel znalazł się napowrót w brytyjskiej Kolumbii z bardzo wydłużona twarzą.

Trzeba przyznać, że położenie było bardzo miło, a nawet rozpaczliwe. Wszystkie plany miały być zniweczone. trzeba było się wyrzec drogi z takim entuzyazmem obranej. Powrót do Francyi, drogą na zachód, podróż do Europy przez Syberyą, stała się niemożliwą dla braku paszportów. Wracać do New Yorku przez daleki Zachód możnaby wprawdzie w zwykły sposób. Ale jakże przebyć Ocean Atlantycki bez statku, a skąd wziąć statek bez pieniędzy na opłacenie podróży?

Co do zarobku w czasie podróży, to niepodobna było prawie oczekiwać, by przyniósł sumę potrzebną do opędzenia kosztów. a przytem, ileż to czasu potrzebaby na oszczędzenie takiej sumy? Rodzina Kaskabel, – dlaczegoż otwarcie tego nie przyznać? – już prawie spowszedniała podówczas w Stanach Zjednoczonych. W ciągu ubiegłych lat dwudziestu nie opuszczono prawie żadnego miasta lub miasteczka wzdłuż linii Great Trunk. Teraz zaledwie centy mogli zarabiać tam, gdzie zbierali przedtem dolary. Nie, droga na wschód kosztowała nieskończone zwłoki; mogły upłynąć lata, nimby można opłacić podróż okrętem jadącym do Europy. Za jakąbądź cenę należało znaleźć sposób, aby „Piękny Wędrowiec” mógł dostać się do Sitki. Około tej sprawy kręciły się myśli i rozmowy członków zajmującej tej rodziny, gdy zastanawiano się nad położeniem.

– Otóż nowy kłopot! – rzekła Kornelia, wstrząsając głową. – Czyż przykre te przejście nigdy się nie skończą?

– Tu – bo przejścia nie ma żadnego! – zawołał jej mąż. – Położenie jest bez wyjścia, ulica bez przestrzału!

I cóż, stary wygo, Herkulesie rozgłośnej areny, czyż nie znajdziesz sposobu przezwyciężenia tej fatalności? Czy dasz się zmódz przeciwnościom? Mając w małym palcu wszystkie podstępy i figle sztukmistrza, czy nie wywiniesz się z tej trudności? Czy wypróżnił się twój worek pomysłów? Czyż to rzecz możliwa, by mózg twój tak twórczy nie odniósł zwycięstwa w tych zapasach z zawistnym losem?

– Cezarze, – rzekła Kornelia, – kiedy ci nieznośni strażnicy znaleźli się na naszej drodze właśnie w chwili, kiedy mogli przeszkodzić naszemu wejściu do kraju, to odwołajmy się do wyższej ich władzy!

– Do wyższej władzy! – zawołał p. Kaskabel. – Tę bez wątpienia piastuje gubernator Alaski jakiś pułkownik rosyjski, zapewne tak nieużyty, jak ci ludzie, a ten niezawodnie nas pośle do dyabła!

– A przytem mieszka on zapewne w Sitce, z właśnie do Sitki nie pozwalają nam się udać.

– Kto wie, – rzekł Clovy wcale rozsądnie, – może co strażnicy nadgraniczni nie wzbronią się zaprowadzić nam do gubernatora.

– Może też Clovy ma słuszność! – rzekł p. Kaskabel. – To myśl wcale nie zła.

– Chyba że funta kłaków nie warta, – dodał clown ze zwykłem swem zastrzeżeniem.

– Warto spróbować, nim wybierzemy się z powrotem, – rzekł Jan, – i jeśli ojciec zechce, to pójdę….

– Nie, lepiej ja pójdę, – przerwał p. Kaskabel. – Czy to daleko do Sitki?

– Jakich trzysta mil.

– Hm, w przeciągu dziewięciu lub dziesięciu dni mogę być z powrotem. Prześpijmy tę sprawę, a jutro spróbujemy!

Nazajutrz rano o świcie p. Kaskabel wyszedł szukać strażników. Nie potrzebował szukać długo, albowiem pozostali blisko „Pięknego Wędrowca” na straży.

– Cóż to? Znowuś pan przyszedł? – zawołano groźnym tonem.

– Znowu przyszedłem, – odrzekł, uśmiechając się jak najsłodziej.

I pośród ustawicznych komplementów dla rosyjskich urzędników, wyraził swoje życzenie, ażeby go zawiedziono do Jego Ekscelencyi guberanatora Alaski. Ofiarował się opłacić wszelkie koszta podróży „szanownego pana urzędnika”, który raczy mu towarzyszyć i dał do poznania, że nie zapomni o wynagrodzeniu gotówką trudów podjętych przez „szlachetnego i wspaniałomyślnego pana, który…” i t. d.

Ale wymowa jego była nadaremną. Nawet widoki pięknego wynagrodzenia nie wzruszyły nikogo. Zdaje się, że strażnicy, równie uparci jak celnicy i natarczywi jak poborcy podatków, zaczęli z wielkiem podejrzeniem patrzeć na usilne jego starania przekroczenia granicy Alaski. Jeden z nich zakończył krótko pertrakcye, rozkazując Kaskabelowi wracać, skąd przybył, i dodał:

– Jeżeli was kiedy znowu znajdziemy na rosyjskiem terytoryum, to nie do Sitki was zaprowadzimy, tylko do najbliższego fortu, a skoro raz tam się dostaniecie, to niewiadomo czyli i kiedy stamtąd kto was wybawi.

I pana Kaskabela dość niedelikatnie porwano za ramię i oprowadzono do „Pięknego Wędrowca”, gdzie rodzina jego z twarzy jego wyczytała, jaki był skutek ostatniej jego próby.

Czyliż istotnie nadszedł czas, w którym Kaskabelów dom na kołach miał stać się mieszkaniem nieruchomem? Czy łódź wioząca sztukmistrza i jego szczęście, miała stanąć rozbita u granicy kolumbijsko – alaskańskiej jak statek wzniesiony przez bałwany i osadzany na skałach? Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa przyszło do tego.

Jakże smutnym i ponurym był pierwszy dzień spędzony pośród tych okoliczności, jak smutnymi dni dalsze długo się ciągnące, nim podróżni mogli się zdecydować obrać nowy plan podróży!

Na szczęście jeszcze nie brakowało żywności. Z prowizyj, które zamierzali odnowić w Sitce dosyć jeszcze pozostało. A przytem okolica przedziwnie obfitowała w zwierzynę. Tylko Jan i Wagram uważali dobrze, ażeby nie przekraczać granicy Kolumbii. Groziło bowiem młodzieńcowi co najmniej skonfiskowanie strzelby i pieniężna kara na korzyść rządu moskiewskiego.

Tymczasem zmartwienie „zatapiało ostre swe szpony” w serca naszych przyjaciół. Nawet i zwierzęta, jak się zdawało, podzielały smutek ogólny. Dżako paplał mniej niż zwykle. Psy skomlały i wyły od czasu do czasu. John Bull zapominał o swych swawolach i minach komicznych. Tylko Vermont i Gladiator bez skargi poddawały się losowi, nie mając nic lepszego do czynienia, niż paść się na bujnej świeżej trawie, którą im dostarczała okolica.

– A jednak, a jednak musimy się przecież na coś zdecydować! – mawiał często p. Kaskabel, zakładając ramiona na piersiach.

Było to rzeczą konieczną; ale na co? na co?… Nad tem nie powinien był sobie głowy łamać p. Kaskabel, gdyż istotnie nie było dla niego wyboru. Widząc, ze nie wolno mu było iść naprzód, powinien był zdecydować się wracać i wyrzec się podróży w zachodnim kierunku, której się podjął był z taką odwagą. Musiał przecież wracać po tej znienawidzonej ziemi Kolumbii brytyjskiej, a potem przez prerye dalekiego Zachodu i dalej do wybrzeży Oceanu Atlantyckiego! A skoro się znajdą w Nowym Yorku, to co uczynią? Może dałaby się urządzić składka pomiędzy ludźmi dobroczynnemi, ażeby mieli czem opłacić koszta przeprawy? Jakże poniżającą to byłoby rzeczą dla tych dzielnych ludzi, którzy zawsze żyli ze swej pracy i nigdy nie wyciągali ręki, ażeby żebrać, – by mieli się stać przedmiotem publicznego miłosierdzia! Jakimiż nędznikami byli ci, którzy zrabowali im całe ich mienie w wąwozach Sierry!

– Jeżeli ich nie powieszą w Ameryce, nie garotują w Hiszpanii, lub gilotynują we Francyi lub nie wbiją na pal w Turcyi, – mawiał p. Kaskabel, – to nie ma chyba na tym świecie sprawiedliwości.

W końcu powziął decyzyą.

– Wybierzemy się jutro! – rzekł wieczorem 4go czerwca. – Udamy się z powrotem do Sacramento, a potem….

Nic więcej nie powiedział. W Sacramento obaczy się. Co do wyruszenia, wszystko było gotowe. Potrzeba było tylko zaprządz konie i zwrócić się na południe.

Ostatni ten wieczór nad granicą Alaski był najsmutniejszy ze wszystkich. Każdy siedział w swym kącie, nie mówiąc ani słowa. Na dworze zupełnie było ciemno. Chmury gęste przelatywały po niebie jak lodowce pędzone wichrem na wschód.

Napróżno byłoby szukać choćby jednej gwiazdeczki, a księżyc w pierwszej kwadrze właśnie skrył się za górami na widnokręgu.

Była może dziewiąta godzina, kiedy p. Kaskabel polecił udać się na spoczynek. Nazajutrz rano miano wyruszyć o świcie. „Piękny Wędrowiec” miał powrócić na drogę, którą przybyto ze Sacramento, a nawet bez przewodnika nie byłoby trudną rzeczą odbyć podróż. Skoro dostaną się do źródeł Frasera, dolina ich doprowadzi już do granicy terytoryum Washington.

Clovy tedy zabierał się już do zamykania drzwi zewnętrznych, powiedziawszy dobranoc obydwom psom, kiedy nagle usłyszano wystrzał w niewielkiej odległości.

– Ktoś strzelił! – zawołał p. Kaskabel.

– Tak, to był strzał! – odrzekł Jan.

– Ktoś zapewne poluje! – rzekła Kornelia.

– Poluje, pośród ciemnej nocy? – zauważył Jan. – To trudno przypuścić.

W tejże chwili usłyszano drugi wystrzał, a potem wołanie….

Rozdział X

Kajeta.

Usłyszawszy krzyki ludzkie, p. Kaskabel, Jan, Sander i Clovy wybiegli z rydwanu.

– To było w tej stronie! – rzekł Jan, wskazując na skraj lasu ciągnącego się nad granicą.

– Posłuchajmy jeszcze! – rzekł p. Kaskabel.

Na nic to się nie przydało. Wołanie się nie powtórzyło, a i strzały się nie odzywały więcej po dwóch pierwszych.

– Czy to wypadek jaki? – zauważył Sander.

– Bądź co bądź, – odrzekł Jan, – rzeczą jest niewątpliwą, że krzyki, któreśmy słyszeli, były rozpaczliwe i że gdzieś tu ktoś znajduje się w niebezpieczeństwie.

– Musicie iść z pomocą! – rzekła Kornelia.

– Tak jest, chłopcy, chodźcie! – powiedział p. Kaskabel, – a zabierzmy broń ze sobą!

Ostatecznie mógł to nie być wypadek. Może jaki podróżny stał się ofiarą napaści morderczej na granicy Alaski. Było przeto rzeczą rozsądną być przygotowanym na bronienie się i może obronienie kogoś.

Nie tracąc czasu, p. Kaskabel i Jan zabrali strzelby, a Sander i Clovy rewolwery i wyszli, pozostawiając „Pięknego Wędrowca” pod opieką Kornelii i obu psów.

Przez pięć lub sześć minut szli brzegiem lasu. Chwilami zatrzymywali się, nasłuchując: ale żaden hałas nie przerywał ciszy leśnej. A przecież byli pewni, że krzyki dały się słyszeć z tej strony i z niewielkiej odległości.

– Chyba że nam się przesłyszało? – powiedział p. Kaskabel.

– Nie, ojcze! – odrzekł Jan. – To być nie może! Słuchajcie tylko! Słyszycie?….

Tym razem istotnie dało się słyszeć wołanie o pomoc; nie był to głos mężczyzny, jak pierwszym razem, tylko głos kobiety lub dziecka.

Noc jeszcze była bardzo ciemna, a pod osłoną drzew nie można było nie rozróżnić w odległości kilku jardów.

Clovy zapytał się, czy nie ma iść po jednę z lamp rydwanu, p. Kaskabel jednakowoż sprzeciwił się ze względów ostrożności i istotnie może lepiej było dla nich, by ich nie widziano idących.

Teraz też wołania częściej się powtarzały i były wyraźniejsze, tak, że wskazywały kierunek.

Istotnie wydawało się, że nie będą potrzebowali daleko zapuszczać się w głąb lasu.

I rzeczywiście, pięć minut później, p. Kaskabel z towarzyszami dostali się na małą polankę w lesie. Tam dwaj mężczyźni leżeli na ziemi. Jakaś kobieta, klęcząc przy jednym z nich, trzymała jego głowę w ramionach.

Tej to kobiety krzyki słyszano: wołał ona w dyalekcie czajnuckim, który p. Kaskabel nieco rozumiał.

– Chodźcie!…. chodźcie…. Zabili ich!….

Jan zbliżył się do przerażonej kobiety zbroczonej krwią, która upływała z piersi nieszczęśliwego mężczyzny, którego usiłowała przywrócić do życia.

– Ten jeszcze oddycha! – rzekł Jan.

– A drugi? – zapytał się p. Kaskabel.

– Drugi…. ja nie wiem! – odrzekł Sander.

Pan Kaskabel pochylił się, ażeby się przekonać, czyli nie da się dostrzedz bicia serca albo oddechu z ust leżącego.

– Ten już nie żyje! – rzekł po chwili.

I było to niestety prawdą; kula przeszyła mu skroń; śmierć jego musiała być natychmiastową.

Teraz zaś, co to była za kobieta, której język zdradzał pochodzenie indyjskie? Czy była młodą, czy starą? Nie było można poznać tego w ciemności pod okryciem futrzanem jej głowy. ale czas było później o tem się przekonać; powie ona zapewne, skąd przybyła i pośród jakich okoliczności popełniono morderstwo.

Na razie najważniejszą rzeczą było zabrać do obozu mężczyznę, który jeszcze oddychał i opatrzeć jego rany, by mu może życie uratować. Co do zmarłego jego towarzysza, to powrócą nazajutrz i oddadzą mu ostatnią posługę.

Przy pomocy Jana, pan Kaskabel ranionego wziął za ramiona, podczas gdy Sander i Clovy wzięli za ramiona, podczas gdy Sander i Clovy wzięli go za nogi. Potem powiedział do kobiety:

– Pójdź za nami.

I ta, bez wahania, szła przy niesionym, starając się chustką tamować krew ciągle sączącą się z rany.

Postępowano powoli. Człowiek był ciężki a przedewszystkiem trzeba się było starać nie wstrząsać nim. Panu Kaskabelowi chodziło o to, ażeby do „Pięknego Wędrowca” przynieść człowieka żywego, a nie trupa.

W końcu po upływie dwudziestu minut, dostano się do rydwanu bez wypadku.

Kornelia i mała Napoleona oczekiwały ich z zaniepokojeniem, z obawy by ich nie napadnięto.

– Prędko, Kornelio! – zawołał p. Kaskabel. – Wody, płótna, wszystkiego, czego potrzeba do zatamowania upływu krwi, gdyż inaczej ten nieszczęśliwy straci przytomność.

– Dobrze, dobrze! – odrzekła Kornelia. – Ty wiesz, Cezarze, że znam się na tem. Nic już nie mówcie i zostawcie go mnie!

Kornelia istotnie umiała sobie doskonale poradzić w takich wypadkach i dużo już ran opatrywała w ciągu swojej karyery profesyonalnej.

Clovy rozłożył w pierwszym przedziale materac, na którym złożono ranionego i poduszkę mu podłożono po głowę. Przy świetle lampy zawieszonej u pułapu, można było teraz rozróżnić rysy twarzy już pobladłej zbliżaniem się do śmierci, jakoteż rysy Indyanki, która przy nim w lesie klęczała.

Była to młoda dziewczyna; nie miała więcej niż piętnaście lub szesnaście lat.

– Co to za dziewczyna? – zapytała się Kornelia.

– Jej to wołanie o pomoc słyszeliśmy –odrzekł Jan. – Była przy ranionym.

Ten zaś liczył zapewne około czterdziestu pięciu lat; włosy i broda jego zaczęły siwieć; był wzrostu średniego, miał sympatyczne rysy twarzy, a malowała się w nich siła charakteru pomimo przymkniętych powiek i pobladłych lic. Od czasu do czasu westchnienie mu się wyrywało z ust, ale nie wyrzekł ani słowa, z którego możnaby się domyśleć jego narodowości.

Kiedy pierś mu odkryto, Kornelia mogła dostrzedz, że miał ranę zadaną sztyletem pomiędzy trzeciem a czwartem żebrem. Czy rana była śmiertelną? Tylko chirurg mógłby to osądzić. Na każdy sposób była głęboką.

Ponieważ jednak pośród istniejących okoliczności niepodobna było sprowadzić chirurga, przeto trzeba było poprzestać na opatrzeniu rany przez Kornelię i na aplikowaniu leków znajdujących się w apteczce podróżnej.

Tyle też zrobiono i udało się zatrzymać upływ krwi, który byłby szybko doprowadził do śmierci. Później dałoby się widzieć, czyli możnaby chorego, tak bardzo widocznie osłabionego, zawieźć do najbliższego miasteczka. a do tego czasu p. Kaskabel nie chciał sobie łamać głowy nad tem, czyli pacyent był Anglosasem, czy nie.

Starannie omywszy brzegi rany zimną wodą, Kornelia nałożyła na nią płatki płótna w arnice zamoczonego, a ten opatrunek wystarczył do zatamowania krwi, której już dużo pacyent utracił od chwili zamachu na jego życie aż do przybycia do obozu.

– A teraz, Kornelio, – zapytał się p. Kaskabel, – cóż uczynimy?

– Położymy biedaka na nasze łóżko, – odrzekła Kornelia. – Będę przy nim czuwała i zmieniała opatrunek, skoro będzie potrzeba.

– Wszyscy będziemy czuwali, – rzekł Jan. – Czy mama myśli, że moglibyśmy usnąć? A przy tem trzeba mieć się na baczności, gdyż mordercy są w okolicy!

Pan Kaskabel, Jan i Clovy zanieśli ranionego do wewnętrznego oddziału i złożyli go na łózku.

Podczas kiedy Kornelia stała przy łóżku, oczekując, czy chory nie przemówi słowa, młoda Indyanka opowiedział swoje dzieje, a p. Kaskabel starał się zrozumieć jej słowa i tłómaczyć.

Była ona istotnie, jak przypuszczano, Indyanką, należącą do jednego z niezależnych szczepów w Alasce. W owej prowincyi, na północ i na południe od wielkiej rzeki Yukon która ją przepływa ze wschodu na zachód, napotkać można liczne szczepy, niektóre wędrowne, inne stale osiadłe, a między nimi Co – Yukonów, najgłówniejszy szczep może i najsroższy, potem Niwikargotów, Tananasów. Kocz - a – Kuczinów, a także, już bliżej ujścia rzeki, Pastolików, Kaweaków, Primosków, Malemutów i Indżeletów.

Do tego ostatniego szczepu należał młoda Indyanka, a nazywała się Kajeta.

Kajeta straciła i ojca i matkę, a krewnych nie miała. W taki sposób pomiędzy krajowcami giną nie tylko całe rodziny, ale niekiedy i całe szczepy, których już później w całej Alasce znaleźć nie można.

Taki był naprzykład szczep Midland, który dawniej mieszkał na północ od Yukonu.

Kajeta, pozostawszy w ten sposób sierotą, wybrała się na południe, przez owe okolice, które nieco znała, dlatego, że przedtem je zwiedzała z wędrującymi Indyanami. Zamiarem jej było udać się do Sitki, gdzie miała nadzieję otrzymać miejsce służącej u jakiego urzędnika rosyjskiego. A z pewnością przyjętoby ją na prostą rekomendacyą jej łagodnej, miłej, uczciwej postaci. Była bardzo ładną, o mało zabarwionej czerwono kompleksyi, miała ciemne oczy z długiemi rzęsami i bujne ciemne włosy zwinięte pod czapicą futrzaną, którą miała na głowie. Miernego była wzrostu, a mimo ciężkiej odzieży wydawała się zgrabną i lekką.

Pomiędzy tymi Inyanami północnej Ameryki, jak wiadomo, wesołe i zdolne dzieci szybko się rozwijają. Mając lat dziesięć, chłopcy umieją zręcznie obchodzić się ze strzelbą i toporkiem. Mając lat piętnaście, dziewczęta wychodzą za mąż i nawet w tym już wieku bywają czułemi matkami. To też i Kajeta była rozważniejszą, miała wolę silniejszą, aniżeli to bywa w jej wieku; długa zaś podróż, w którą się wybrała, najlepszym była dowodem, jak wyrobiony miała charakter. Już od miesiąca wędrowała na południowy zachód Alaski; dostał się też do wązkiego pasa kraju w pobliżu wyspy, na której znajduje się stolica, kiedy, idąc brzegiem lasu, usłyszała dwa wystrzały, a po nich krzyki rozpaczliwe, w odległości paręset kroków.

Krzyki te właśnie usłyszeli także mieszkańcy „Pięknego Wędrowca.”

Kajeta bez namysłu wbiegła do lasu.

Niewątpliwie też jej zbliżanie się musiało spłoszyć napastników, gdyż zaledwie mogła dostrzedz dwóch mężczyzn uchodzących przez gęstwinę.

Ale zapewne nędznicy ci byliby wkrótce spostrzegli, że przestraszyło ich dziecko tylko; rzeczywiście też już powracali do polanki, ażeby obrabować swe ofiary, kiedy nadejście pana Kaskabela z towarzyszami ich przeraziło, – i tym razem nakłoniło do ucieczki.

Przy tych dwóch mężczyznach leżących na ziemi, jednym trupie, a drugim jeszcze dającym znaki życia, młoda Kajeta wołała o pomoc, a czytelnik już wie, co dalej się stało. Pierwsze wołania, które słyszał p. Kaskabel, pochodziły od napadniętych podróżnych, a drugie już od Indyanki.

Noc przeminęła Nasi przyjaciele nie mieli potrzeby odpierać napaści rozbójników; ci widocznie uciekli z miejsca swej zbrodni.

Nazajutrz Kornelia nie mogła donieść o zmianie w stanie ranionego podróżnego; nie ustała obawa o jego życie.

Ale teraz Kajeta okazała się wielce użyteczną, gdyż poszła nazbierać ziół, których antyseptyczne własności dobrze znała. Zrobiła z nich wywar, a bandaże w nich zmoczone później już nie przepuszczały ani kropelki krwi.

W ciągu rana zauważono, że raniony zaczynał oddychać swobodniej, ale dotychczas tylko westchnienia wyrywały się z ust jego, a nie wymknęły się nawet urywane wyrazy. Nie można przeto było dowiedzieć się kim był, skąd pochodził, dokąd się udawał, jakie miał interesa na granicy Alaski, pośród jakich okoliczności z towarzyszem swym byli napadnięci i kim byli jego napastnicy.

Na każdy sposób , jeżeli im chodziło o pieniądze, to ci zbrodniarze w pośpiesznej swej ucieczce przy zbliżaniu się Indyanki, musieli porzucić skarb, jakiego nie znaleźliby zapewne więcej w tych okolicach opustoszałych.

Pan Kaskabel bowiem, rozebrawszy ranionego, znalazł w skórzanym pasie ukrytym pod jego odzieżą dużo złotych monet amerykańskich i rosyjskich. Wartość ich razem wynosiła około piętnastu tysięcy franków. Pieniądze te przechowano starannie, ażeby je jak najprędzej zwrócić właścicielowi.

Co do papierów, to żadnych nie znaleziono, prócz notatnika z niewielu notatkami pisanem częścią po rosyjsku, częścią po francuzku. Nic tam nie było, co mogłoby posłużyć do identyfikowania nieznajomego.

Tegoż rana około godziny dziewiątej powiedział Jan:

– Ojcze, mamy jeszcze do spełnienia obowiązek w obec niepochowanych zwłok.

– Masz słuszność, Janie, pójdźmy. Może tez przy nim znajdziemy jakie dokumenta. Clovy, pójdź także i zabierz ze sobą kilof i rydel.

Zaopatrzeni w te narzędzia i nie zaniedbawszy zaopatrzyć się w broń także, wszyscy trzej wyszli z rydwanu i udali się do brzegu lasu tego samego, co poprzedniego wieczora.

W przeciągu kilku minut dostali się do miejsca, gdzie popełniono morderstwo.

Znaleźli jeszcze ślady obozowania obu podróżnych dnia poprzedzającego. Były wyraźne znaki ich odpoczynku, resztki ognia i popiół w którym jeszcze tliły się iskry. U stóp wysokiej jodły nagromadzoną była trawa, prawdopodobnie na posłanie dla podróżnych, i być może, że obaj już leżeli lub spali, kiedy na nich napadnięto.

Co do człowieka nieżywego, to ten zupełnie już był sztywny.

Sądząc z jego odzieży, rysów twarzy, grubych rąk, – widoczną było rzeczą, że był to służący tego, którego uratowano, a mógł liczyć około trzydziestu lat.

Jan przeszukał jego kieszenie. Nie znalazł żadnych papierów. Także pieniędzy nie było. U pasa jego wisiał rewolwer amerykańskiego wyrobu, którego biedaczysko zapewne nie miał czasu użyć.

Widocznie napaść była nagła i niespodziewana i obaj równocześnie zostali zaatakowani.

O tej porze, w około, w sąsiedztwie polanki, nie można było dostrzedz żywej duszy. Obszedłszy w około, Jan powrócił, nie dojrzawszy nikogo. Mordercy na pewno nie powrócili po swej ucieczce, gdyż byliby zabrali odzież swej ofiary, a przynajmniej jego rewolwer jeszcze wiszący u pasa.

Tymczasem Clovy wykopał grób dosyć głęboki, ażeby dzikie zwierzęta nie mogły go rozdrapać i dostać się do ciała. Zmarłego złożono w dole, Jan głośno odmówi modlitwę, poczem grób zasypano ziemią.

Pan Kaskabel, syn jego i Clovy wrócili do obozu. Tam Kajetę zostawiono przy ranionym, a Jan, jego ojciec i jego matka odbyli naradę.

– Rzeczą jest pewną, – zaczął p. Kaskabel, – że skoro wybierzemy się z powrotem do Kalifornii, to nasz chory żywy tam nie dojedzie. Mamy do przebycia setki mil. Najlepszą rzeczą byłoby dostać się jak najśpieszniej do Sitki, gdyby ci wisielce policyanci nie zabronili nam wstąpić na ich ziemię!

– Niech sobie robią, co chcą, musimy się dostać do Sitki,– rzekła rezolutnie Kornelia, – i do Sitki się udamy!

– A w jakiż sposób? Wszakże nie ujdziemy mili, a zostaniemy aresztowani!

– Wszystko jedno, Cezarze! Musimy jechać, i to śmiało! Jeżeli spotkamy strażników, to im powiemy, co się stało, a z pewnością nie odmówią temu nieszczęśliwemu tego, co nam odmówili!

Pan Kaskabel potrząsnął głową z niedowierzaniem.

– Matka ma słuszność, – rzekł Jan. – Starajmy się dostać do Sitki bez proszenia o pozwolenie, którego na nie dadzą. Byłoby to tylko stratą czasu. Zresztą. może myślą, że jesteśmy już w drodze do Sacramento i może poszli sobie w inne strony. Od dwudziestu czterech godzin żadnego z nich nie widzieliśmy.

– To prawda, – rzekł p. Kaskabel. – Nie dziwiłoby mię wcale, gdyby się okazało, że sobie poszli.

– Chyba że, – zauważył Clovy, który przyłączył się do dyskusyi.

– Tak jest, chyba że… resztę już wiemy! – rzekł p. Kaskabel.

Uwaga Jana była słuszną i może istotnie najlepiej było udać się w drogę do Sitki.

Kwadrans później, Vermont i Gladiator były zaprzęgnięte.

Odpocząwszy sowicie w czasie długiego zatrzymania się nad granicą, konie mogły w pierwszym dniu bardzo zaoczną przebyć przestrzeń. „Piękny Wędrowiec” wyruszył, a p. Kaskabel z widoczną radością opuścił terytoryum Kolumbii.

– Dzieci, – powiedział: – miejmy oczy i uszy otwarte, a ty, Janie, nie pukaj ze swej strzelby. Wcale nie ma potrzeby rozgłaszać naszej podróży!

– Nie ma też obawy, by w kuchni brakło zapasów! – dodała pani Kaskabel.

Okolica na północ od Kolumbii, chociaż dosyć nierówna, łatwą jest do przebycia wozem, nawet gdy się podróżuje wzdłuż kanałów oddzielających archipelagi od wybrzeży kraju. Gór nie było widać nawet na granicy widnokręgu. Przestudyowawszy starannie mapę kraju, Jan łatwo znalazł drogę i miał nadzieję, że dostanie się do Sitki bez przewodnika.

Najważniejszą rzeczą było unikać spotkania z urzędnikami, czy to ze strażnikami nadgranicznymi, czy też z policyą krajową. Otóż w początkach podróży „Piękny Wędrowiec” najzupełniej swobodnie mógł podróż odbywać. Szczególną to było rzeczą. Zdumienie p. Kaskabela nie mniejsze było niż jego radość z tego powodu.

Kornelia przypisywała fakt ten pomyślny opiece Opatrzności, a mąż jej chętnie podzielał to zapatrywanie. Jan przypuszczał, że jakieś szczególne okoliczności wpłynęły na zmianę postępowania urzędników krajowych.

W taki sposób odbywano podróż dnia 6go i 7go czerwca i zbliżano się już do Sitki.

„Piękny Wędrowiec” mógłby był może szybciej odbywać podróż, ale Kornelia obawiała się wstrząśnień dla swego pacyenta, którym tak ona jak i Kajeta dalej się opiekowały: ona jak matka, a Indyanka jak córka. Podczas gdy widocznie nie było mu gorzej, to przecież nie można było powiedzieć, iż mu się polepszało. Szczupłe zasoby apteczki, niewielkie wiadomości obu kobiet, jak należy postępować w tak poważnym wypadku, nie mogły wystarczyć tam, gdzie lekarska porada widocznie była potrzebną. Czuła opieka nie mogła zastąpić umiejętności, – a szkoda, że tak było, gdyż żadna Siostra Miłosierdzia nie mogłaby okazać się troskliwszą. Rzeczywiście gorliwość i poświęcenie młodej Indyanki zyskały uznanie wszystkich. Wydawało się, jakoby już był członkiem rodziny. Stawał się niejako drugą córką z nieba zesłaną dla pani Kaskabel.

Dnia 7go, popołudniu, „Piękny Wędrowiec” przeprawił się w bród przez rzeczkę Stekine wpływającą do jednej z małych cieśnin pomiędzy lądem stałym a wyspą Baranowa, kilka mil od Sitki.

Wieczorem raniony był w stanie wyszeptać słów kilka”

– Mój ojciec… tam… ujrzeć go!… – wyrzekł.

Wyrazy te były powiedziane po rosyjsku; p. Kaskabel zrozumiał je doskonale.

Również powtórzył kilka razy imię : „Iwanie… Iwan!…”

Było to bez wątpienia imię nieszczęśliwego służącego, który został zamordowany przy swoim panu. Było rzeczą wielce prawdopodobną, że obaj oni byli Rosyanami.

Bądź co bądź, w obec tego, że raniony odzyskiwał już widocznie pamięć i mowę, Kaskabelowie niezawodnie wkrótce mieli się dowiedzieć o nim coś bliższego.

Tegoż dnia „Piękny Wędrowiec” dostał się do ławic wązkiego kanału, który przebyć potrzeba, ażeby się dostać na wyspę Baranowa. Trzeba było koniecznie odnieść się do któregoś z przewoźników, którzy utrzymują promy na niezliczonych tu cieśninach.

Otóż p. Kaskabel chcąc rozmówić się z krajowcami, musiałby się zdradzić ze swoją narodowością. Zachodziła obawa, że kwestya paszportów znowu zostanie poruszoną.

– Wszystko jedno, – rzekł, – na każdy sposób nasz Rosyanin musi dostać się do Sitki. Jeżeli policya nas odeśle nad granicę, to przecież swojego ziomka nie wydali; skoro zaś podjęliśmy się jego leczenia, to też musimy do tego doprowadzić, aby go postawić na nogi.

Wszystko to brzmiało bardzo rozsądnie, a przecież podróżni nasi z niepokojem oczekiwali, jakie ich oczekuje przyjęcie. Byłoby to rzeczą zanadto przykrą, teraz, kiedy już byli pod Sitką, nawracać i puszczać się w drogę do Nowego Yorku.

Podczas gdy rydwan stanął nad brzegiem kanału, Jan wyszedł, ażeby dowiedzieć się, jak dostać prom i przewoźników.

– Nasz chory zupełnie odzyskał przytomność, – rzekła Kornelia. – Mówi teraz, Cezarze, pójdź, może zrozumiesz, co powiada.

Istotnie Rosyanin otworzył oczy i spoglądał badawczo po twarzach osób, które po raz pierwszy ujrzał przy sobie. Od chwili do chwili wyrywały mu się z ust wyrazy bez związku.

Potem zaś, głosem tak cichym, iż ledwie usłyszeć było można, wymówił imię swego służącego Iwana.

– Panie, – rzekł wtedy Kaskabel, – pańskiego służącego tu nie ma, ale my jesteśmy…

Na te słowa, wyrzeczone po francuzku, raniony odpowiedział w tymże samym języku:

– Gdzie jestem?

– U ludzi, którzy się panem zaopiekowali.

– Ale w jaki kraju?

– W kraju, w którym pan nie potrzebujesz się niczego obawiać, jeżeli pan jesteś Rosyaninem…

– Rosyaninem… tak… Rosyaninem!

– Otóż jesteśmy w Alasce, w niewielkiej odległości od stolicy.

– Alaska!… – szepnął nieznajomy.

I wydawało się, jakoby jakaś trwoga malowała się na jego twarzy.

– Rosyjska posiadłość… – dodał.

– Nie! W tej chwili już posiadłość amerykańska! – zawołał Jan, który właśnie wszedł do pokoju.

I przez otwarte małe okienko „Pięknego Wędrowca” wskazał na flagę gwiaździstą Stanów Zjednoczonych powiewającą na słupie na wybrzeżu.

Rzeczywiście, prowincya Alaska przed trzema dniami przestała być posiadłością rosyjską.

Przed trzema dniami podpisano układ, na mocy którego odstąpiono ją Stanom Zjednoczonym. Odtąd Kaskabelowie nie potrzebowali się obawiać niczego ze strony urzędników rosyjskich. Byli na gruncie amerykańskim!

Rozdział XI

Sitka.

Sitka, ten Nowy Archangielsk, na wyspie Baranowa w środku archipelagu u wybrzeży zachodnich, jest nie tylko stolicą wyspy, ale także miastem stołecznem całej prowincyi odstąpionej właśnie Stanom Zjednoczonym. Nie było miasta większej doniosłości w tej okolicy, w której podróżnik znajduje tylko nieliczne miasteczka, a raczej wsie rozrzucone rzadko w wielkich odstępach. Stosowniej nawet byłoby te wsie osadami lub stacyami handlowemi. Po największej części należą one do kompanij amerykańskich; kilka z nich do angielskiej Hudson Bay Company. Łatwo przeto zrozumieć, że sposoby komunikowania się pomiędzy temi stacyami bywają bardzo trudne, zwłaszcza w porze niepomyślnej, pośród różnych przykrości zimy w Alasce.

Przed niewielu laty, Sitka była jeszcze mało uczęszczanem środowiskiem handlu, w którem kompania rosyjsko – amerykańska utrzymywała swe składy futer i skór.

Dzięki jednakowoż odkryciom robionym w tej prowincyi przytykającej do okolic podbiegunowych. Sitka wkrótce dość znacznie się rozwinęła, a pod nowym rządem niezawodnie stanie się miastem zamożnem, godnem nowego tego terytoryum Stanów Zjednoczonych.

W tym czasie Sitka posiadała różne budowy stanowiące charakter miasta, a mianowicie zbór luterański, budynek bardzo skromny, którego styl budowy jednakowoż nie jest pobawiony powagi; cerkiew prawosławną z jedną z owych kopuł, które tak się nie zgadzają z niebem zamglonem, tak się różniącem od nich wschodnich;. klub ogródkowy, rodzaj paryzkiego Tivoli, gdzie podróżny i gość miejscowy znajdzie restauracye, kawiarnie, wyszynki trunków i rozrywki wszelkiego rodzaju; dom klubowy, którego drzwi otwarte są tylko dla mężczyzn nieżonatych; szkołę, szpital, a na stokach otaczających wzgórz malowniczo rozrzucone pałacyki, wile i różne domki.

Na widnokręgu tego krajobrazu się wielki las drzew szpilkowych, które go otaczają we wiecznej swej zieloności, a dalej jeszcze grzbiety gór wysokich, których szczyty gubią się w obłokach, a ponad wszystkiemi, góra Edgecomb, olbrzym wyspy Crooze, na północ od wyspy Baranowa, której wierzchołek sięga ośmiu tysięcy stóp ponad powierzchnią morza.

Klimat w Sitce jest ogółem niezbyt surowy i termometr rzadko opada poniżej siedmiu lub ośmiu stopni zimna Celsiusza, chociaż przez miasto przechodzi pięćdziesiąty szósty równoleżnik; ale miasto to zasługuje na nazwę wodnistego. Na wyspie Baranowa w ogóle pada prawie zawsze deszcz albo śnieg. Nic przeto dziwnego, iż „Piękny Wędrowiec” przeprawiwszy się przez kanał wraz z mieszkańcami i sprzętami na promie, dostał się do Sitki pośród ulewy. a przecież p. Kaskabel ani myślał się skarżyć, skoro mu się udało przybyć do miasta właśnie w czasie tranzakcyi, która mu dozwoliła odbyć się bez paszportu. „W ciągu życia mojego wiewałem częste pobłyski szczęścia, ale nigdy takiego nie miałem,” – powtarzał: „Stanęliśmy u bramy, przez która przedostać się było niepodobna, aż tu naraz: trzask! otwierają się wrota przed nami właśnie kiedy było potrzeba!”

Układ tyczący się przejścia Alaski na własność Stanów Zjednoczonych istotnie w pomyślnej dla „Pięknego Wędrowca” chwili został podpisany. A na tej ziemi już amerykańskiej teraz nie potrzeba było obawiać się owych nieużytych urzędników i owych formalności tak nieznośnych pod rosyjskim rządem.

Teraz zaś najstosowniejszą rzeczą byłoby rosyjskiego gościa oddać do szpitala w Sitce, gdzie otoczonoby go należytą opieką, lub hotelu, gdzie mógłby nim zaopiekować się lekarz. Kiedy jednakowoż zaproponował mu to p. Kaskabel, odrzekł:

– Czuję się lepiej, kochany panie. Jeżeli wam tylko nie zawadzam…

– Zawadzać! – zawołał Kornelia, – jakże pan to rozumie?

– Jesteś pan u siebie, – dodał p. Kaskabel. – I jeśli pan sądzisz…

– Sadzę, że dla mnie najlepiejby było nie opuszczać tych, którzy mię uratowali, którzy z takiem poświęceniem…

– Dobrze już dobrze! – odrzekł Kaskabel. – Ale na każdy sposób trzebaby bez zwłoki zawezwać lekarza.

– Czy nie mógłby przyjść tutaj?

– Ależ i owszem i biegnę wyszukać panu najlepszego w mieście.

„Piękny Wędrowiec” zatrzymał się u wejścia do miasta, u końca drogi wysadzonej drzewami, a wiodącej do lasu. Doktor Harry, którego polecono p. Kaskabelowi, odwiedził Rosyanina.

Zbadawszy dokładnie ranę, lekarz orzekł, iż nie jest cale niebezpieczną, gdyż sztylet ześliznął się po żebrze. Żaden szlachetny organ nie został naruszony, a dzięki okładom z zimnej wody i sokom ziół nazbieranych przez młodą Indyankę, proces leczenie już rozpoczęty, zakończy się za dni kilka i dozwoli niebawem pacyentowi podnieść się z łóżka. Stanowczo miał się już lepiej i mógł otrzymać nieco pożywienia. ale nie ma wątpliwości że gdyby Kajeta nie była się nim zaopiekowała, gdyby pani Kaskabel nie była zatamowała upływu krwi, to byłby umarł kilka godzin po zamachu, którego stał się ofiarą.

Doktor Harry dodał też, że wedle jego mniemania sprawcami zamachu morderczego byli jacyż ludzie należący do szajki Karnowa, jeżeli nie sam Karnów, o którego bytności donoszono we wschodniej części prowincyi. Ten Karnow był zbrodniarzem rosyjskiego lub raczej sybiryjskiego pochodzenia, który stał na czele zgrai dezerterów z armii rosyjskiej tak licznych w rosyjskich posiadłościach w Azyi i Ameryce.

Nadaremnie policya rozsyłała za nim najlepszych swych „węszycieli.” Nadaremnie nałożono nagrodę na jego głowę. Łotry ci, których obawiano się w całej okolicy, dotychczas unikali rąk sprawiedliwości. Ciągle jeszcze liczne rozboje, kradzieże, morderstwa szerzyły postrach w około, zwłaszcza w południowej części terytoryum. Podróżni, kupcy, agenci kompanii futer byli ciągle narażeni na niebezpieczeństwa i świeżą tę zbrodnię znowu niezawodnie szajka Karnowa miała na sumieniu.

Odchodząc, dr. Harry zupełnie uspokoił rodzinę co do stanu zdrowia ich gościa.

W czasie swej podróży do Sitki, p. Kaskabel zawsze myślał o tem, iż spocznie tam przez dni kilka. Trupa jego nie zasłużyła na taki odpoczynek po przebyciu dwóch tysięcy stu mil od chwili wyruszenia swego ze Sierry Nevada. Przytem miał nadzieję, że zasili swą kasę, dając w tem mieście parę przedstawień.

– Chłopcy, tu nie jesteśmy więcej na ziemi angielskiej, – powiedział: – jesteśmy w Ameryce, a w obec Amerykanów wolno nam się popisać!

Pan Kaskabel nadto był przekonany, że nazwisko jego rodziny znane było ze swej sławy u ludności Alaski, – i że rozgłosiło się już w Sitce:

– Kaskabelowie do nas zawitali!

Plany te wprawdzie w parę dni później, po rozmowie Rosyanina z jego gospodarzem, nieco zostały zmodyfikowane, ale nie wyrzeczono się kilkudniowego odpoczynku koniecznie potrzebnego po trudach podróży. Rosyanin ten, – wedle wyobrażenia Kornelii musiał to być co najmniej książę, –dowiedział się teraz, kim byli ci poczciwi ludzie, którzy nim się zaopiekowali; ubogimi wędrownymi artystami, podróżującymi po Ameryce. Przedstawiono mu wszystkich członków rodziny, jakoteż młodą Indyankę, której życie swe zawdzięczał.

Pewnego wieczora, gdy wszyscy zasiedli ze stołem, opowiedział im też swoje dzieje swoje dzieje, przynajmniej o tyle, o ile ich to mogło interesować. Mówił po francuzku zupełnie biegle, tak jakby to był jego język rodowity, i tylko r wymawiał cokolwiek ostrzej, co wymowie moskiewskiej nadaje charakter równocześnie dźwięczny i męzki, nie pozbawiony oryginalnego dla ucha uroku.

Zresztą, to, co opowiadał, bardzo byle zwykle. Nie bardzo awanturniczego, nie też romantycznego w tem nie było.

Nazywał się Sergiusz Wasiljewicz, – i odtąd za jego zezwoleniem Kaskabelowie nazywali go już tylko „panem Sergiuszem”. Z całej jego rodziny żył jeszcze tylko ojciec i mieszkał w dobrach gubernii permskiej, niedaleko miasta gubernialnego. Pan Sergiusz, lubiąc podróżować i mając upodobanie geograficznych poszukiwaniach i odkryciach, wyjechał był z Rosyi przed trzema laty. Zwiedził okolice nad zatoką Hudson i wybierał się w podróż naukową po Alasce od dorzecza Yukonu do Morza Biegunowego, kiedy na niego napadnięto pośród okoliczności następujących:

Służący jego Iwan i on właśnie rozłożyli swe małe obozowisko nad granicą wieczorem d. 4 czerwca, kiedy nagle na nich napadnięto, gdy właśnie usnęli. Napastników było dwóch. Oni ocknąwszy się zerwali się chcieli się bronić. Ale było zapóźno: nieszczęśliwy Iwan został na miejscu zabity, raniony kulą w głowę.

– Poczciwy to był człowiek i wierny sługa! – rzekł pan Sergiusz. – Byliśmy nierozłącznymi przez lat dziesięć, a on byłby dla mnie wszystko uczynił; opłakuję, w nim nie tyle sługę, co przyjaciela!

Rzekłszy to, p. Sergiusz nie próbował ukryć swego wzruszenia, i ilekrotnie wspominał Iwana, wilgotne jego oczy świadczyły, jak szczerze ubolewał nad jego stratą.

Potem dodał, że on sam, pchnięty nożem w pierś, stracił przytomność i już nic więcej nie pamiętał aż do czasu, kiedy przyszedł do siebie, ale nie będąc, jeszcze w stanie wyrazić swej wdzięczności, zrozumiał, że znajduje się między poczciwymi ludźmi, którzy nim się zaopiekowali.

Kiedy p. Kaskabel powiedział mu, że napaść tę przypisują Karnowowi lub jego szajce, pan Sergiusz nie zdziwił się, gdyż słyszał już o tem, iż ludzie ci broją nad granicą.

– Otóż widzicie, – powiedział w końcu, – że troje dzieje nie są bardzo zajmujące i wasze muszą być ciekawsze. Podróż moja miała się zakończyć zwiedzeniem Alaski. Stamtąd miałem powrócić do Rosyi, do dóbr mojego ojca, i już więcej go nie opuszczać. Mówmy więc o was; a najprzód pozwólcie mi zapytać się, dlaczego wy, jako Francuzi, znaleźliście się tak daleko od kraju w tej stronie Ameryki?

– Czyż sztukmistrze nie tułają się po całym świecie, panie Sergiuszu? – odrzekł Kaskabel.

– To prawdy, ale przecież dziwnem mi się wydaje, iż tak daleko jesteście od Francyi.

– Janie, – rzekł p. Kaskabel do najstarszego syna swojego, – opowiedz p. Sergiuszowi, dlaczego znaleźliśmy się tutaj i którędy powracamy do Europy.

Jan opowiedział o wszystkiem, co się wydarzyło mieszkańcom „Pięknego Wędrowca” od chwili wyjazdu ze Sacramento, a ażeby także i Kajeta zrozumiała, mówił po angielsku i pan Sergiusz dawał objaśnienie w dyalekcie czajnuckim. Młoda Indyanka słuchała z największą uwagą. Dowiedziała się tym sposobem, co to była za rodzina Kaskabelów, do której tak szczerze się przywiązała. Dowiedziała się, jak tę rodzinę obrabowano z całego majątku, kiedy przebywano wąwóz Sierry Nevady w drodze do wybrzeży Atlantyku i dlaczego, z braku pieniędzy ludzie ci zmuszeni do zmienienia swych planów starali się od swój osiągnąć drogą na zachód, nie mogąc podróżować we wschodnim kierunku.

Zwróciwszy swój dom na kołach ku zachodowi słońca, przewędrowali Kalifornię, Oregon, terytoryum Washington, Kolumbię i zatrzymali się nad granicą Alaski. Znalazłszy się tam, nie mogli iść dalej z powodu surowych zarządzeń władz moskiewskich, ale było to wydarzenie szczęśliwe, gdyż w skutek tego mogli przyjść z pomocą p. Sergiuszowi. Tym tedy sposobem gromadka sztukmistrzów, francuzka z pochodzenia, a normandzka przez swego naczelnika, znalazła się teraz w Sitce, kiedy przyłączenie Alaski do Stanów Zjednoczonych otworzyło im szeroko bramy tej obecnie amerykańskiej posiadłości.

Pan Sergiusz z największą uwagą przysłuchiwał się opowiadaniom młodego człowieka, a kiedy usłyszał, że p. Kaskabel zamierza dostać się do Europy przez Syberyę, wyrwał mu się lekki okrzyk zdumienia, którego podówczas na razie nie zrozumiano.

– A zatem, przyjaciele moi, – powiedział, kiedy Jan skończył opowiadanie, – zamierzacie dążyć do cieśniny Berynga, skoro wyjedziecie ze Sitki?

– Nie inaczej, – odrzekł Jan, – i przyjechać przez cieśninę, kiedy będzie zamarznięta.

– Podróż, którą macie przed sobą, jest długą i uciążliwą, panie Kaskabel.

– Długa, o tak, panie Sergiusz! Uciążliwą także bez wątpienia. Ale cóż robić? Nie mamy do wyboru innej. Zresztą wędrowni artyści nie lękają się trudów, a myśmy przyzwyczajeni do nich.

– Przypuszczam, że pośród tych okoliczności nie spodziewacie się dostać do Rosyi w tym roku?

– Nie, – odrzekł Jan, – bo cieśnina nie zamarznie przed początkiem października.

– Na każdy sposób, – powtórzył pan Sergiusz – i śmiałe to i zuchwałe przedsięwzięcie.

– Być może, – odparł p. Kaskabel, – ale nie mamy innej drogi wyjścia. Panie Sergiuszu, tęsknimy za krajem! Pragniemy dostać się do Francyi i jechać musimy! A ponieważ przejeżdżać będziemy przez Perm i Niżny Nowgorod w czasie jarmarków, –no, to rodzina Kaskabelów postara się o to, ażeby się nie powstydzić!

– Bardzo dobrze, ale jakież macie zasoby?

– Zarobiliśmy trochę pieniędzy po drodze, a i w Sitce zamierzam dać parę przedstawień. Właśnie teraz panuje tu nastrój wesoły z powodu zmiany i mniemam, że mieszkańcy Sitki zainteresują się produkcyami Kaskabelów.

– Moje przyjaciele, – rzekł p. Sergiusz, – jakąż sprawiłoby mi przyjemność podzielić się z wami moja kiesą, gdyby mnie nie obrabowano.

– Ależ pan nie zostałeś obrabowany, panie Sergiuszu! – zawołał Kornelia.

– Ani pół rubla pana nie zabrano! – dodał Kaskabel.

I przyniósł pas, w którym pieniądze p. Sergiusza były nienaruszone.

– A zatem, moi przyjaciele, bądźcie tak dobrzy przyjąć…

– O tem nie ma mowy, panie Sergiuszu! – odrzekł p. Kaskabel. – Nie chcę, ażebyś pan był narażony na trudności, uwalniając nas od naszych!

– Więc nie chcecie podzielić się ze mną?

– Za nic w świecie!

– Hm, hm, co Francuzi! – rzekł p. Sergiusz, podając mu rękę.

– Niech żyje Rosya! – zawołał młody Sander.

– I niech żyje Francya! – odpowiedział p. Sergiusz.

Z pewnością to po raz pierwszy wzniesiono równocześnie takie okrzyki w tym dalekim zakątku Ameryki!

– A teraz już dosyć tej rozmowy naraz, – rzekła Kornelia, – doktor kazał panu zachowywać jak największy spokój, a pacyenci powinni słuchać swoich lekarzy.

– Będę posłuszny, pani Kaskabel, – odrzekł p. Sergiusz. – Mam jednakowoż jeszcze o coś się zapytać, a raczej prosić o coś.

– Słuchamy pana.

– Właściwie mam prosić was o łaskę.

– O łaskę?

– Skoro udajecie się do cieśniny Berynga, to czy pozwolicie mi towarzyszyć wam do tego miejsca?

– Towarzyszyć nam?

– Tak! to uzupełni moje badania w Alasce na zachodzie.

– A naszą odpowiedzią na pańskie życzenie jest: z największą przyjemnością, panie Sergiuszu! – zawołał Kaskabel.

– Pod jednym warunkiem, – dodała Kornelia.

– Pod jakim warunkiem?

– Ażebyś pan uczynił wszystko, co potrzeba, do przyjścia do zdrowia bez wymówek.

– A także pod warunkiem, że jako współpodróżny poniosę część wydatków?

– To już zostawiamy panu do woli, panie Sergiuszu! – odpowiedział Kaskabel.

Stanął tedy układ zadowalniający dla stron obu. „Menażer” trupy trupy jednakowoż sądził, że nie należy się wyrzec zamiaru dania kilku przedstawień na głównym placu Sitki, – przedstawień, które przysporzą i sławy i zysku. W całej prowincyi odbywały się uroczystości z powodu anneksyi, a „Piękny Wędrowiec” nie mógł był wybrać do pojawienia się pory sposobniejszej. Rozumie się, że p. Kaskabel uwiadomił władze i morderczym zamachu, którego ofiarą stał się gość jego i wydano rozporządzenia do tem energiczniejszego ścigania szajki Karnowa wzdłuż granicy Alaski.

Dnia 17 czerwca p. Sergiusz byś w stanie po raz pierwszych wyjść na świeże powietrze. Czuł się o wiele lepiej i rana jego była uleczoną dzięki staraniom dra Harry.

Wtedy to zaznajomił się z żywym inwentarzem trupy; oba psy zbliżyły się i tarły się o jego nogi, Dżako powitał go zapytaniem: „Lepiej panu, panie Sergiuszu?”, którego do Sander nauczył, a John Bull produkował się przed nim najwymyślniejszymi swymi grymasami. Nawet oba stare konie, Vermont i Gladiator, wesołem rżeniem mu dziękowały za kawałki cukru, które im dawał. Pan Sergiusz stał się teraz członkiem rodziny tak jak Kajeta. Zauważył on już poważne usposobienie, zamiłowanie do nauki i dążenie do czegoś wyższego u najstarszego syna rodziny. Sander i Napoleona zachwycali go wdziękiem zgrabnej postaci. Clovy bawił go niewinnemi niedorzecznostkami. Co do pp. Kaskabelów, to już dawno ocenił domowe ich zalety.

Zaiste między serca szlachetne tu się dostał.

Tymczasem robiono skrzętnie przygotowania do wyruszenia z tego miasta. Należało nie pominąć niczego, co było potrzebne do powiedzenia się też podróży tysiąćpięćsetmilowej ze Sitki do cieśniny Berynga. W kraju tym prawie nieznanym wprawdzie nie groziły im wielkie niebezpieczeństwa, ani ze strony dzikich zwierząt ani też ze strony Indyan czy to wędrownych, czy osiadłych, i łatwą było rzeczą zatrzymywać się na stacyach handlowych zajmowanych przez agentów kompanij futer. Ważną jednakowoż było rzeczą zaopatrzyć się w codzienne potrzeby życia w kraju nie posiadającym niemal żadnych zasobów oprócz zwierzyny.

Trzeba była naradzić się nad wszystkimi tymi szczegółami z p. Sergiuszem.

– Najprzód, – rzekł Kaskabel, – ważną jest rzeczą, że nie będziemy podróżowali w brzydkiej porze roku.

– To szczęście, – odrzekł p. Sergiusz, – gdyż zimy w Alasce w pobliżu koła biegunowego bywają naprawdę niemiłosierne.

– A potem nie będziemy błądzili na oślep, – dodał Jan, – p. Sergiusz musi być uczonym geografem.

– O, – odrzekł p. Sergiusz, – w kraju sobie nieznanym geografowi często trudno jest znaleźć drogę. ale skoro przy pomocy map swoich mój przyjaciel Jan dotychczas umiał się oryentować, to teraz naradzając się we dwójce, damy obie radę. Zresztą mam myśl, którą wam kiedyś wam wyjawię.

Jeżeli p. Sergiusz miał myśl, to musiała ona być doskonałą i chętnie mu pozostawiono czas, aby dojrzała, nim ją w życie wprowadzi.

Ponieważ teraz nie brakła pieniędzy, przeto p. Kaskabel uzupełnił swoje zapasy mąki, tłuszczu, ryżu, tytoniu, szczególnie herbaty, której dużo się konsumuje w Alasce; zaopatrzył się również w szynki, konserwy mięsne, suchary i pewną ilość konserwowanych ptormiganów (kun leśnych), ze składów kompanii rosyjsko-amerykańskiej. Nie zabraknie im niezawodnie wody u dopływów Yukonu, ale smak jej tylko poprawić było można dodając cokolwiek cukru i wódki u Rosyan ulubionej, zakupiono zatem także dosyć cukru i wódki. Co do opału, to chociaż można było liczyć na lasy, zabrano do „Pięknego Wędrowca” tonę dobrego węgla z Vancouveru; tonę tylko, a nie więcej, bo nie można było zanadto obciążać wagonu.

Równocześnie dodatkowy tapczan wstawiono do salonu, który p. Sergiusz uważał za wystarczający dla siebie i zaopatrzono go w dostateczną pościel. Nie zapomniano o oczach i owych skórkach zajęczych tak obficie używanych przez Indyan w porze zimowej. W końcu na wypadek, gdyby po drodze miano robić jakie zakupna, p. Sergiusz zaopatrzył się w owe szklane błyskotki, materye bawełniane, tanie nożyki i nożyczki, które zastępują monetę w handlu zamiennym kupców z krajowcami.

Ponieważ można było liczyć na to, że napotka się zwierzynę i drobną i grubą, gdyż w owych okolicach dużo jest jeleni, zajęcy, kuropatw, gęsi i innego ptactwa, przeto zakupiono też dosyć prochu i śrótu. P. Sergiusz nawet znalazł dwie strzelby i karabin, które uzupełniły arsenał „Pięknego Wędrowca.” Był on celnym strzelcem i z przyjemnością będzie polował z przyjacielem swym Janem.

Nie należało również zapominać, że szajka Karnych może gdzie grasowała w okolicach Sitki, że należało być przygotowanym na jej napaść i w danym razie przyjąć ją tak, jak na to zasługiwała.

– Co do tego rodzaju gości, – zauważył pan Kaskabel, – to nie zasługują oni na inne powitanie, niż kulę w pierś.

– Chyba że nadarzy się sposobność ich kulą w łeb – dodał Clovy nie bez słuszności.

Słowem, dzięki handlowi prowadzonemu przez stolicę Alaski z różnemi miastami z Kolumbii i portach na Oceanie Spokojnym, p. Segiusz i towarzysze jego mogli zakupić, nie płacąc cen zbyt wygórowanych, wszystko co im się wydawało potrzebnem w długiej podróży przez kraj dość pusty.

Przygotowania te pokończono dopiero w przedostatnim tygodniem czerwca i postanowiono wyruszyć 26go. Ponieważ nie mogli marzyć o przebyciu przez cieśninę Berynga, nim najzupełniej zamarznie, przeto mieli przed sobą dosyć czasu. Trzeba było jednak brać w rachubę możliwe zwłoki i nie przewidziane przeszkody i lepiej było przybyć za wcześnie, aniżeli za późno. W Port Clarence, na samem wybrzeżu cieśniny, mieli odpocząć i oczekiwać chwili sposobnej do przeprowadzenia się na wybrzeże Azyi.

Cóż tymczasem porabiała młoda Indyanka? Rzecz bardzo prosta: pomagała pani Kaskabel z wielką sprawnością w przygotowaniach do podróży. Poczciwa ta kobieta pokochała dziewczynę jak matka, kochała ją już jak Napoleonę i z każdym dniem więcej się przywiązywała do długiej swej córki. Każdy też sprzyjał serdecznie Kajecie i nie ma wątpliwości, że biedna dziewczyna tak była szczęśliwą, jak nigdy być nie mogła pomiędzy wędrownymi szczepami, pod namiotami Indyan. Każdy doznawał smutku na myśl, iż zbliża się czas rozłączenia się rodziny z Kajetą. Ponieważ jednak była samotną na świecie, to czyż nie powinna była pozostać w Sitce, skoro opuściła swych ziomków w wyraźnym celu przybycia do tego miasta i wstąpienia do służby, chociażby pośród przykrych warunków?

– Z tem wszystkiem, – mawiał nieraz p. Kaskabel, – jeżeliby miluchna ta Kajeta, o mało nie powiedziałem „moja” Kajetka, miała zamiłowanie do tańca, kto to wie, czy nie należałoby jej zrobić propozycyą? Czy nie byłaby to śliczna tancerka? A jakże zgrabnie wyglądałaby na koniu, gdyby chciała wystąpić w cyrku! Założę się, że jechałaby jak centaur!

P. Kaskabel wierzył bowiem w to świecie, że centaury znakomicie jeździli konno i byłoby niebezpieczną rzeczą z nim sprzeczać się o to.

Widząc Jana wstrząsającego głową, gdy ojciec jego tak się wyrażał, p. Sergiusz zrozumiał dobrze, iż poważny, milczący młodzieniec nie podzielał wcale ojcowskich zapatrywań na akrobatyczne prodykcye lub inne rozkosze życia wędrownego artysty.

W ogóle dużo myślano o Kajecie, o tem co z nią się stanie i jakie ją czeka życie w Sitce a niebardzo przyjemne to były myśli, – kiedy w przeddzień wyjazdu p. Sergiusz wziął ją za rękę i przeddzień wyjazdu p. Sergiusz wziął ją za rękę i przedstawił ją całej rodzinie zgromadzonej, mówiąc:

– Moi przyjaciele; nie miałem córki, ale teraz mam ją: mam córkę przybraną! Kajeta zgodziła się na to, aby mię uważała za ojca i proszę was o mały kącik dla niej w „Pięknym Wędrowcu”!

Okrzyki powszechne radości były odpowiedzią na to oznajmienie i uściski posypały się na „kochaną Kajetkę”. A radość, z jaką ona ze swej strony przyjęta propozycyą, wprost nie da się opisać.

– Masz pan dobre serce, panie Sergiuszu! – zawołał Kaskabel nie bez wzruszenia.

– Dlaczegoż, mój przyjacielu? Czyż pan zapomniałeś, co Kajeta dla mnie uczyniła? Czy nie jest rzeczą naturalną, by została moją córką, skoro ja jej zawdzięczam życie?

– A zatem, podzielmy się! – rzekł Kaskabel. – Jeśli pan jesteś jej ojcem, panie Sergiuszu, to ja będę jej wujem!

Rozdział XII

Ze Sitki do Fortu Yukonu.

Dnia 26 czerwca o świcie „rydwan Kaskabelów podniósł kotwicę” wedle jednej z ulubionych przenośni kapitana. Miało się później okazać, czyli, – uzupełniając przenośnię barwnem wyrażeniem się nieśmiertelnego Prudhomme’a – statek nie będzie żeglował po wulkanie. Zresztą nie było w tem nic niemożliwego, – najprzód pod przenośnią, gdyż trudy podróży będą niemałe, – a potem i w dosłownem znaczeniu gdyż na północnem wybrzeżu Morza Berynga nie brak wygasłych wulkanów.

„Piękny Wędrowiec” przeto wyjechał ze stolicy Alaski pośród wielu i to hałaśliwych życzeń bezpiecznej podróży, który towarzyszyły jego wyruszeniu. Pochodziły one od licznych przyjaciół, których oklaski i ruble Kaskabelowie nazbierali w czasie swego pobytu u bram Sitki.

Wyraz „bram” jest ściślejszy, aniżeli może komuby się wydawało. Miasto bowiem jest otoczone palisadami mocno zbudowanemi z bardzo nielicznymi otworami, przez które niełatwo jest się przedostać.

Powodem tego jest, że władze rosyjskie musiały bronić się przed napływem Indyan szczepu Kaloszów, którzy zazwyczaj przybywają i osiedlają się pomiędzy rzekami Stekine a Czilkut w sąsiedztwie Nowego Archangielska. Tam to stoją zazwyczaj porozrzucane ich chaty wyglądające bardzo prymitywnej; niskie drzwi prowadzą do okrągłej izby, niekiedy przedzielonej na dwie części, a jeden otwór zrobiony u góry dozwala światła dostawać się do wnętrza, a dym z ogniska wypuszcza na zewnątrz. Gromada takich chat tworzy przedmieście, przedmieście „extra muros” miasta Sitki. Po zachodzie słońca żadnemu Indyaninowi nie wolno pozostawać w mieście; ograniczenie to zupełnie usprawiedliwione z powodu częstych niemiłych zajść pomiędzy czerwonoskóremi a blademi twarzami.

Poza Sitką, „Piękny Wędrowiec” musiał przebyć najprzód kilka cieśnin na odpowiednio urządzonych promach, ażeby dostać się do ostatniej kończyny wyziębionej w kanał Lynn przechodzącej.

Stamtąd już droga prowadziła po stałym lądzie.

Plan podróży starannie wystudyowali p. Sergiusz i Jan na wielkich mapach, które można było łatwo dostać w lokalu klubowym. Przy tej sposobności korzystano również ze znajomości kraju Kajety, a ta przy wrodzonych swych zdolnościach z łatwością zrozumiała linie i rysunki na mapie jej przedłużonej. Wyrażała się w połowie po indyjsku a w połowie po rosyjsku. Chodziło o to, ażeby znaleźć, jeżeli nie najkrótszą, to przynajmniej najwygodniejszą drogę do Portu Clarence, położonego na wschodniem wybrzeżu cieśniny. Postanowiono tedy udać się prostą drogą do wielkiej rzeki Yukon na wysokości fortu, który nosi nazwę ważnej tej rzeki. Był to punkt położony mniej więcej we środku podróży, około siedmset pięćdziesiąt mil od Sitki. Tym sposobem mogliby wyminąć trudności, któreby ich oczekiwały nad wybrzeżem, gdzie napotyka się dość liczne góry. Dolina Yukonu rozciąga się szeroko a gładko pomiędzy poszarpanymi łańcuchami Gór Zachodnich a Skalistych, oddzielających Alaskę od doliny Mackenzie i terytoryum Nowej Brytanii.

Dlatego więc w kilka dni po wyruszeniu Kaskabelowie ujrzeli na południowy zachód ostatnie zarysy nierównych wybrzeży, na których wznoszą się do niezmiernej wysokości góra Pięknej Pogody i góra Eljasza.

Trzymano się też ściśle ułożonego z góry podziału czasu, następstwa pracy i odpoczynku. Nie było sposobności do zwiększenie pośpiechu w drodze do cieśniny Berynga i lepiej było postępować piano, w tym celu, ażeby postępować samo. Ważną było rzeczą oszczędzać konie, których nie można było zastąpić, chyba reniferami, gdyby opadły na siłach, czego unikać trzeba było się starać wszelkiemi siłami. Wedle tego rozkładu czasu wyruszono zawsze rano o godzinie 6, potem w południe odpoczywano dwie godziny, następnie jechano do godziny 6 wieczorem, poczem już całą noc odpoczywano. Tym sposobem przebywano dziennie 15 do 18 mil.

Gdyby potrzeba było podróżować nocami, to trudne to wcale nie było, gdyż wedle wyrażenia się p. Kaskabela, słońce w Alasce nie lubiło wylegiwać się w łóżku.

– Zaledwie poszło do łóżka, a jużci wstaje! – mawiał. – Świeci ustawicznie przez dwadzieścia trzy godzin, nic za to osobno nie licząc!

Istotnie też w tej porze roku, to jest około przesilania letniego, słońce znikało 17 minut po jedenastej w nocy, a wschodziło już w minutę po jedenastej – a zatem skrywało się za widnokręgiem na 12 minut tylko. Zmrok zaś powstały po zachodzie, nie dopuszczając cieni nocnych przechodził w brzask słońca wschodzącego.

Co do temperatury, to było już gorąco, chwilami duszno. Pośród takich okoliczności byłoby rzeczą nierozsądną nie zaprzestawać pracy w czasie upału południowego. I ludziom i zwierzętom ten upał mocno się dawał we znaki. Któżby pomyślał, że w pobliżu koła biegunowego termometr może wskazywać 32 stopni ciepła Celsiusza? A przecież tak jest istotnie!

Z tem wszystkiem, chociaż podróż odbywała się bezpiecznie i bez wielkich trudności, Kornelia, mocno cierpiąc z powodu upału, skarżyła się nie bez powodu.

– Niezadługo pani tęsknić będziesz za tem, co pani teraz, co teraz wydaje się pani nie do zniesienia! – powiedział do niej pewnego dnia p. Sergiusz.

– Tęsknię za takimi opadami? Nigdy? – odrzekła.

– A przecież tak będzie, mamo, – dodał Jan. Dadzą nam się we znaki niezmierne mrozy po drugiej stronie cieśniny Berynga, kiedy podróżować będziemy przez stepy Syberyi.

– Wierzę panu, panie Sergiuszu, – odpowiadała Kaskabel. – Ale podczas gdy nie ma sposobu chronienia się przed upałem, to z mrozem walczyć można przy pomocy ognia.

– Niezawodnie, kochany przyjacielu, i przyjdzie do tego za kilka miesięcy, bo mrozy będą straszliwe, pamiętaj pan o tem?

Tymczasem, d. 3 lipca, przewinąwszy się przez przesmyki, kaniony, kapryśnie przerzynające się pomiędzy wzgórzami średniej wysokości. „Piękny Wędrowiec” nie ujrzał na swojej drodze nic innego, prócz perspektywy wydłużających się płaszczyzn pomiędzy rzadkimi lasami na swych obszarach.

W tym to dniu musieli jechać po brzegu małego jeziora, z którego wypływała rzeka Lewia, jeden z największych dopływów dolnego Yukonu.

Kajeta poznała ją i rzekła:

– Tak, to Kargut, który wpływa do naszej wielkiej rzeki.

Powiedziała Janowi, że w dyalekcie alaskańskim wyraz „kargut” znaczy tyle, co „mała rzeka”.

Ale czy w czasie tej podróży, wolnej od przeszkód i niezbyt nużącej, artyści trupy Kaskabelów nie robili ćwiczeń, ażeby zachować siłę muszkułów, zwinność członków i zgrabność palców? Owszem; i skoro tylko upały nie przeszkadzały, każdego wieczora obóz zamieniano na arenę, na której jedynymi widzami byli p. Sergiusz i Kajeta. Obydwoje podziwiali produkcye ciężko pracujących tych ludzi; Indyanka nie bez pewnego zdumienia, a p. Sergiusz z uprzejmem zajęciem.

Jedno po drugiem, p. i pani Kaskabel podnosili wyciągniętemi ramionami ciężary i przerzucali kulami żelaznemi; Sander ćwiczył się wyginaniu i wykręcaniu członków, co było jego specyalnością; Napoleona chodziła po linie rozpiętej na dwóch żerdziach i dowodziła swej zgrabności i wdzięku w tańcu, podczas gdy Clovy powtarzał swe żarty niedorzeczne w obec niewidzialnej publiczności.

Co do Jana, to ten byłby wolał zatopić się w swych książkach lub kształcić swój umysł w rozmowach z p. Sergiuszem, lub dawać lekcye Kajecie, która pod jego kierownictwem szybkie robiła postępy w języku francuzkim; ojciec jego jednakowoż wymagała, by ćwiczył się w swej zręczności jako ekwilibrysta i z posłuszeństwa rzucił w powietrze swe szkła, pierścienie, piłki, noże i kije, – podczas gdy umysł jego był zaprzątnięty innemi myślami. Biedny chłopiec!

Z jednej strony wielce był zadowolony, a mianowicie z tego, że ojciec wyrzekł się myśli zrobienia „artystki” z Kajety. Od chwili adoptowania jej przez p. Sergiusza, człowieka majętnego i wykształconego, który należał do wyższych sfer społeczeństwa, przyszłość jej była zapewnioną i to pośród okoliczności najpomyślniejszych.

Cieszył się, myśląc o tem, dobry poczciwy Jan, chociaż ból przeszywał mu serce na myśl, że Kajeta ich opuści, skoro przybędą do cieśniny Berynga. A przecież nie opuściłaby ich, gdyby przyłączyła się do trupy jako tancerka!

Pomimo tego wszystkiego, Jan zanadto szczerze jej sprzyjał, by nie radował się z tego, że stała się przybraną córką p. Sergiusza. Czyż nie pragnął on sam dla siebie zmiany swego położenia jak najgoręcej? Pod wpływem wyższych swych aspiracyi, nie znajdował powabu w życiu sztukmistrza, jakie prowadził i niejednokrotnie na placach publicznych, wstydził się licznych oklasków mu dawnych za szczególne zręczne jego produkcye!

Pewnego wieczoru, gdy przechadzał się z p. Sergiuszem, otworzył mu swe serce, zwierzył się z tajemnych swych żalów i pragnień, powiedział mu, jakie marzenia przepełniają jego umysł, do czego pragnąłby dążyć. Być może, że odbywając takie wędrówki po świecie, dając przedstawienia publiczne, zyskując sławę jako gimnastycy i akrobaci, przy pomocy kuglarzy i clown’ów, jego rodzice w końcu mogliby dojść do pewnej zamożności i wygodnego życia; on sam może nawet zdobyłby jaki mająteczek. Ale wtedy już byłoby za późno szukać karyery zaszczytniejszej.

– Nie wstydzę się bynajmniej moich rodziców, panie, – dodał jeszcze. – O nie! wcale nie! Byłbym synem niewdzięcznym, gdyby tak było! W obrębie granic swych niewdzięcznych, gdyby tak było! W obrębie granic swych zdolności uczynili wszystko, co było możliwem. Byli dobrymi dla swych dzieci. A jednak czuję, że mógłbym zostać człowiekiem! A tak, jestem skazany na to, by pozostać biednym sztukmistrzem.

– Mój przyjacielu, – rzekł do niego p. Sergiusz. – Rozumiem ciebie. Ale pozwól mi powiedzieć sobie, że jakiemukolwiek człowiek oddaje się zawodowi, nie jest bynajmniej drobnostką pełnić go uczciwie. Czy znasz ludzi więcej na szacunek zasługujących od twoich rodziców?

– Nie, panie Sergiuszu!

– A zatem pozostań dla nich z szacunkiem, z jakim ja jestem dla nich. Życzenie twoje wzniesienia się ze sfery obecnej twojej jest dowodem szlachetnych instynktów. Któż może wiedzieć jaka cię jeszcze przyszłość czeka? Miej odwagę, synu mój i licz na mnie, że ci dopomogę. Nigdy nie zapomnę, co twoja rodzina uczyniła dla mnie, o, nigdy! A może przyjdzie dzień, że będę mógł….

Kiedy to mówił, Jan spostrzegł, że czoło mu się zmarszczyło, głos zadrżał. Zdawało się, że z trwogą patrzył w przyszłość. Nastąpiło chwilowe milczenie, które młodzieniec przerwał, mówiąc:

– Kiedy zaś przybędziemy do Portu Clarence, panie Sergiuszu, to dlaczego pan nie miałbyś z nami dalej odbywać podróży? Jeżeli pan masz zamiar powrócić do Rosyi, do swego ojca….

– O tem nie ma mowy, Janie, – odrzekł p. Sergiusz. – Nie ukończyłem mych badań, które rozpocząłem w terytoryach zachodniej Ameryki…

– A Kajeta z panem zostanie?…. – zapytał się Jan, niemal szeptem.

Było tyle smutku w tem cichem zapytaniu, że p. Sergiusz głęboko czuł się wzruszony.

– Czyż może mię opuścić, – odrzekł, – skoro ją wziąłem pod moję opiekę?

– A zatem zostanie przy panu, a gdy pan wrócisz do kraju….

– Mój przyjaciel, – brzmiała odpowiedź, – planów moich jeszcze nie ułożyłem ostatecznie. To wszystko, co ci na razie mogę powiedzieć. Kiedy przybędziemy do Portu Clarence, obaczymy. Może zrobię twojemu ojcu pewną propozycyą, a od jego odpowiedzi będzie zapewne zależało….

Jan dostrzegł znowu wahanie się, które już raz zauważył w mówieniu swego towarzystwa. Tym razem już zamilkł, czując, że nie ma prawa wdzierać się w zaufanie. Ale od tej rozmowy zawiązała się pomiędzy obydwoma nić serdecznej symapatyi. Pan Sergiusz odkrył dobre, szlachetne, zaufania godne uczucia w tym szczerym, otwartym młodzieńcu. Począł go tedy pouczać, być mu przewodnikiem w studyach, do których taki miał pociąg. Państwo Kaskabel zaś z wdzięcznością śledzili, co gość ich czynił dla ich syna.

Jan nie zaniedbał też swoich obowiązków myśliwego. Lubił bardzo polowanie, p. Sergiusz towarzyszył mu prawie zawsze, a pomiędzy dwoma strzałami tyle można było wymienić zdań! Była też obfitość zwierzyny w tych płaszczyznach. Zajęcy było tyle, że wystarczyłoby dla całej karawany. A użytecznymi były nie tylko na żywienie się nimi.

– Zwierzątka te skaczące, to nie tylko smaczne kąski i potrawki, ale także okrycia i zarękawki i kołnierze i kołdry! – zauważył pewnego dnia p. Kaskabel.

– Masz pan słuszność, – odrzekł p. Sergiusz, – a figurując jako zapasy żywności w śpiżarni, równocześnie bardzo pożyteczne miejsce zająć mogą w garderobie. Nie możemy nagromadzić zapasów zbyt dużych na przetrwanie ostrego klimatu w Syberyi.

Gromadzili tedy znaczne zapasy skór, a konserwowane mięso zachowywali na porę, kiedy sroższa zima wygoni zwierzynę z okolic podbiegunowych.

Co do tego, to jeśli myśliwi dostarczyli przepiórki albo zająca, Kornelia nie wahała się włożyć do garnku kruku lub wrony na sposób indyjski, a i wtedy jeszcze zupa bywała znakomitą.

Zdarzało się także, że p. Sergiusz lub Jan dobywali ze swej torby myśliwskiej przepysznego cietrzewia i łatwo sobie wyobrazić, jak wspaniale upieczony ptak taki przedstawiał się na stole.

Nie było tedy obawy niedostatku pożywienia na pokładzie „Pięknego Wędrowca” na razie; swoją drogą jednak przebywał on teraz najłagodniejszą część swojej podróży.

Jedyną przykrością, dodać potrzeba, – a nawet źródłem dotkliwych cierpień i bólu, – były ustawicznie prześladowania ze strony rojów komarów czyli moskitów. Odkąd p. Kaskabel nie znajdował się na ziemi brytyjskiej, miłemi ma one nie były. A niewątpliwie rozmnażałyby się one do nieskończoności, gdyby nadzwyczajnych ich ilości nie pochłaniały jaskółki. Ale w niedługim już czasie jaskółki. Ale w niedługim już czasie jaskółki odlecieć miały na południe, gdyż krótkim bywa ich pobyt w pobliżu koła podbiegunowego.

Dnia 9 lipca, „Piękny Wędrowiec” dostał się do spływu dwóch rzek, jednej wpadającej do drugiej. Była to rzeka Lewis wpadająca do rzeki Yukon w miejscu, gdzie lewy brzeg tejże mocno się rozszerza. Jak zauważyła Kajeta, rzeka ta w górnym swym biegu nosi także nazwę rzeki Pelly. Od ujścia rzeki Lewis zwraca swój bieg w kierunku północno – zachodnim, a potem skręca się na zachód, ażeby w końcu wtoczyć swe wody w obszerne wygięcie Morza Berynga.

U ujścia rzeki Lewis stoi wojskowy posterunek, fort Selkirk, mniej ważny aniżeli fort Yukon, który stoi jakich trzysta mil w górę rzeki na prawym jej brzegu.

Odkąd wyjechano ze Sitki, młoda Indyanka wędrowcom oddała ważne usługi, wiodąc ich z przedziwną dokładnością. Już raz w ciągu swojego życia wędrownego przechodziła przez te płaszczyzny w dorzeczu wielkiej rzeki Alaski. Zapytywana przez p. Sergiusza, w jaki sposób spędziła swe lata dziecinne, opowiadała o trudach poniesionych, kiedy szczepy Indżeletów wędrowały z jednego miejsca na drugie w dolinie Yukonu, i w jaki sposób szczep jej się rozproszył, a rodzice i krewni poginęli. A potem opowiadała, jak pozostawszy rama na świecie postanowiła udać się do Sitki, aby poszukać służby u jakiego urzędnika lub agenta w Sitce. Jan kilkakrotnie prosił ją o opowiedzenie szczegółów tych jej przejść różnych i za każdym razem słuchał jej z wielkiem wzruszeniem.

W pobliżu fortu Selkirka napotkano też Indyan wałęsających się nad brzegami Yukonu, a szczególniej „Brzozowców”, tak zwanych wedle objaśnienia Kajety z powodu tułania się pomiędzy brzegami. Trzeba widzieć tułania się pomiędzy brzozami. Trzeba wiedzieć, te brzozy bardzo liczne napotyka się pomiędzy świerkami, jodłami Duglasa i klonami, w które Alaska tak obfituje.

Fort Selkirk, zajęty przez pewnych agentów kompanii rosyjsko – amerykańskiej, jest właściwie głównie magazynem futer i skór, do którego przybywają handlarze z nad wybrzeży, ażeby robić swe zakupna w pewnych porach roku.

Agenci ci, uradowani z odwiedzin urozmaicających monotonne ich życie, serdecznie powitali mieszkańców „Pięknego Wędrowca”. Dlatego też p. Kaskabel postanowił zabawić tu dwadzieścia cztery godzin.

Postanowiono też, że rydwan w tem miejscu przeprawi się przez rzekę Yukon, ażby później nie potrzebować tego czynić może pośród okoliczności mniej pomyślnych. Łożysko tej rzeki bowiem rozszerza się, a i prąd wody się zwiększa w dalszym jej biegu na zachód.

Radził to sam p. Sergiusz przestudyowawszy mapę biegu rzeki Yukon, która przecinała ich drogę podróży w odległości jakich sześciuset mil od Portu Clarence.

Przeprawiono tedy „Pięknego Wędrowca” na brzeg przy pomocy agentów i Indyan obozujących w koło fortu Selkirk i zajmujących się wydatnem rybołostwem w rzece.

Przybycie Kaskabelów okazało się też pożytecznem, a w zamian za usługę krajowców, mogli oni oddać im usługę inną, której doniosłość znalazła uznanie.

Naczelnik szczepu bowiem był ciężko chory, – a przynajmniej sądzono, że choroba była niebezpieczną. Nie miano jednakowoż innego lekarza lub środków leczniczych, prócz tradycyjnego czarownika i guseł rozpowszechnionych w szczepów krajowych. Dlatego to od niejakiego czasu naczelnik ten leżał na otwartem powietrzu, w środku wioski, obok roznieconego ogniska utrzymywanego we dnie i w nocy. Indyanie zebrani w około niego odśpiewywali ustawicznie zaklęcia do wielkiego Manitu, podczas gdy czarownik aplikował najpotężniejsze swe gusła celem wypędzenia złego ducha, który się wkręcił do ciała chorego. Ażeby zaś mieć tem lepsze powodzenie, starał się zwabić tego ducha do swego własnego ciała; ale uparty zły duch nie chciał się ruszyć z miejsca.

Na szczęście p. Sergiusz znał się cokolwiek na medycynie i poznał się na tem, jakiego środka było potrzeba naczelnikowi indyjskiemu.

Zbadawszy go, bez trudności zrozumiał, o co tu chodziło, a znalazłszy w apteczce „Pięknego Wędrowca” czego potrzebował, dał mu do zażycia silny estetyk, którego zastąpić nie mogły żadne gusła czarownika.

Nie było bowiem wątpliwości, że naczelnik ten cierpiał na skutki straszliwego obżarcia, a olbrzymie ilości herbaty, które od dwóch dni dawano mu do połykania, nic na to nie pomagały.

Naczelnik przeto nie umarł ku wielkiej radości swego szczepu, co swoją drogą Kaskabelów pozbawiło sposobności przyglądnięcia się ceremoniom pogrzebu suwerena. Właściwie nie można nazywać pogrzebem takich ceremonij indyjskich. Ciała zmarłego człowieka bowiem oni nie zagrzebują w ziemi, tylko zawieszają parę stóp nad ziemią na wolnem powietrzu. Tam, u spodu jego trumny, dla użytku na drugim świecie, składają jego fajkę, jego łuk i strzały, śnieżne obuwie i mniej więcej kosztowne futra, które nosił w zimie. I tam też, jak dziecię w kolebce, huśtają go wiatry w czasie tego snu, z którego nikt więcej się nie budzi.

Po dwudziestogodzinnym pobycie we forcie Selkirk, Kaskabelowie pożegnali się z Indyanami i agentami, unosząc miłe wspomnienia ze swego pierwszego zatrzymania się nad brzegami rzeki. Mieli teraz iść wgórę rzeki Pelly po drodze nieco nierównej, na której niemało konie się znużyły. W końcu, dnia 27 lipca, 17 dni po wyruszeniu z fortu Yukon.

Rozdział XIII

Pomysł Kornelii Kaskabel.

„Piękny Wędrowiec” przebył na prawym brzegu przestrzeń podróży pomiędzy fortem Selkirk a fortem Yukon. Rydwan to zbliżał się, to oddalał mniej lub więcej od rzeki, ażeby uniknąć licznych zboczeń, na jakie narażałby go bieg rzeki w skutek swych wielu zakrętów, a miejscami i moczarów trudnych do przebycia. Tak przynajmniej przedstawiały się rzeczy po tej stronie rzeki, bo na lewym brzegu niskie wzgórza otaczają dolinę i ciągną się na północny zachód. Byłoby może trudno przedostać się przez kilka małych pobocznych rzeczek Yukonu, a między niemi przez rzeczkę Stewart, która nie ma żadnego brodu, gdyby właśnie w tej ciepłej porze roku stan wody nie był niski, nie sięgający do kolan.

Ale nawet i wtedy Kaskabelowie byliby się nieraz znaleźli w niemiłym kłopocie, gdyby nie Kajeta, która była doskonale obznajomioną z doliną i umiała wędrowcom wskazywać właściwą drogę…

Było to istotnie szczęściem dla podróżnych, że przewodniczkę mieli w młodej Indyance. Ona zaś również czuła się uszczęśliwioną, że mogła się przysłużyć nowym swym przyjaciołom i radowała się z tego, że znalazła dla siebie ognisko domowe, a w pani Kaskabel niejako tkliwą matkę, której uściski kazały jej zapomnieć, iż była sierotą!

Okolica dosyć była lesistą w środkowej swej części, a tu i owdzie nieco się wznosiła ponad ogólną powierzchnię, a przedstawiała widok odmienny, niż otoczenie Sitki.

Surowy tutejszy klimat, pośród którego podbiegunowa zima trwa ośm miesięcy, bardzo już ogranicza wegetacyą. Z wyjątkiem nielicznych topól, których wierzchołki wyginają się w kształcie łuku, jedynymi przedstawicielami woniejących drzew w tych stronach są świerki i brzozy. Oprócz nich widać jeszcze tylko nieliczne gromadki owych melancholijnych, skarłowaciałych i bezbarwnych wierzb, tracących bardzo szybko swe liście pod tchnieniem Morza Lodowatego.

W ciągu swej podróży z fortu Selkirk do fortu Yukon nasi myśliwi dosyć byli szczęśliwi i nie potrzeba było naruszać zapasów dla opędzenia dziennych potrzeb wędrowców. Zajęcy jeszcze było o tyle, ile tylko chciano, a prawdę powiedziawszy stołownikom zaczęła się już trochę przykrzyć ta potrawa. Ale jadłospis bywał urozmaicony także pieczonemi gęśmi i dzikiemi kaczkami, nie mówiąc już o jajach tych ptaków, których gniazda głęboko w dziuplach okryte umieli nader zmyślnie odkrywać Sander i Napoleona. Kornelia zaś posiadała tyle przepisów do przyrządzania jaj, – z czego się szczyciła, – że umiała coraz to odmienne robić przysmaki.

– Ależ to na honor kraj, w którym żyć można tanio! – zawołał pewnego dnia Clovy, załatwiwszy się z ogryzaniem kosteczek przepysznej gęsi. – Szkoda, że nie jest położony we środku Europy albo Ameryki!

– Gdyby się znajdował pośród gęsto osiedlonych okolic, – odrzekł p. Sergiusz – to prawdopodobnie nie byłoby w nim tyle zwierzyny.

– Chyba że…. – zaczął Clovy.

Ale spojrzenie jego pana zamknęło mu usta i nie dozwoliło zrobić niedorzecznej uwagi, która mu się niezawodnie cisnęła na usta.

Podczas gdy płaszczyzna obfitowała w zwierzynę, należy również zauważyć, że strumyki i rzeczki poboczne Yukonu dostarczały doskonałych ryb, które Sander i Clovy łowili swemi wędkami, a szczególniej szczupaki. Jedynym kłopotem, a raczej przyjemnością było, że mogli oddawać się rybołostwu dowolnie bez dalszych trudów, gdyż ani centa nie trzeba było nigdy za to płacić.

Co do wydawania pieniędzy, to Sandera nie zabolałaby o to głowa bynajmniej! Czyż nie było pewną rzeczą, że Kaskabelowie będą mogli kiedyś spędzić swój wiek sędziwy pośród wygód i dostatków, dzięki jego szczęściu? Czyliż nie posiadał swej własnej bryły złota? Czyż nie przechowywał w kąciku rydwanu jemu tylko znanym, owej bryły znalezionej w lesie Cariboo? O tak, i do dnia dzisiejszego chłopak umiał o tyle panować nad sobą, ażby przed nikim z tego się nie zwierzać i czekać cierpliwie na sposobność spieniężenia swojego skarbu. A wtedy, jakże dumny będzie, że będzie mógł się poszczycić takim majątkiem! Ależ nie” taka myśl samolubna, ażeby majątek ten za swoją własność uważać, nie postała w jego głowie! Dla rodziców tylko go przechowywał i skarb ten wynagrodzi im obficie rozbój na nich dokonany w wąwozie Sierry Nevady!

Kiedy „Piękny Wędrowiec” dostał się do fortu Yukon po kilku dniach upalnych, wszyscy podróżni naprawdę byli znużeniu. Postanowiono tedy zabawić tam cały tydzień.

– Tem bardziej można sobie na to pozwolić bez obawy, – zauważył p. Sergiusz, – że oddaleni już tylko jesteśmy o sześćset mil od Portu Clarence. Dzisiaj mamy 27 lipca, a przejść przez cieśninę Berynga nie można przed upływem dwóch, a może i trzech miesięcy.

– A zatem, rzecz postanowiona! – rzekł p. Kaskabel. – Kiedy mamy czasu dosyć, więc: stój!

Komendę tę powitała z równem zadowoleniem cała trupa; tak profesyjni artyści jak i czworonożny sztab „Pięknego Wędrowca”.

Założenie fortu Yukon sięga roku 1847. Najdalej na wysunięty ten posterunek jest w posiadaniu Hadson Bay Company, a stoi prawie na granicy koła biegunowego północnego. Ponieważ jednak znajduje się w Terytoryum Alaski, przeto kompania ta musi płacić corocznie pewne odszkodowanie swojej rywalce, kompanii rosyjsko – amerykańskiej.

W roku 1864 dopiero zaczęto stawiać teraźniejsze budynki i otaczające je palisady, a wykończono je właśnie niedawno, kiedy Kaskabelowie zatrzymali się u fortu na pobyt kilkudniowy.

Agenci z wszelką gotowością ofiarowali im gościnność w obrębie fortu. Nie brakowało miejsca w magazynach i szopach. Ale p. Kaskabel w pompatycznych wyrazach złożył im swe podziękowanie; wolał on nie opuszczać dachu swego wygodnego „Pięknego Wędrowca”.

Chociaż garnizon fortu składał się tylko z dwudziestu kilku agentów, po większej części Amerykanów, z niewielu służącymi Indyanami, to przecież krajowców w około nad Yukonem liczono na setki.

Trzeba bowiem wiedzieć, że w tym centralnym punkcie Alaski odbywa się najliczniej odwiedzany targ dla handlu futer i skór. Tam to napływają różne szczepy prowincyi Kocz-a-Kucziny, An-Kucziag, Tatanczoki, a przedewszystkiem Ko-Yukoni, którzy przemieszkują nad brzegami wielkiej rzeki.

Położenie też forta nader jest pomyślne do zamiany towarów, gdyż stoi on w kącie utworzonym przez rzekę Yukon i rzekę poboczną Porcupine. Tam rzeka rozdziela się na pięć strumieni, co dozwala kupcom łatwiej dostawać się do wnętrza kraju i spławiać nawet towary do Eskimosów rzeką Mackenzie.

Sieć tę strumieni przeto przepływa mnóstwo statków w różnych kierunkach, a szczególniej owych „baidarras”, lekkich ram czółen pokrytych skórkami w oleju maczanemi, który szwy są tłuszczem zasklepione, ażeby się stały nieprzemakalne. Na kruchych tych łodziach Indyanie nie wahają się puszczać w dalekie podróże i odbywają je dosyć bezpiecznie, dopóki prądy lub naturalne tamy nie stawią przeszkód nie do przebycia. Z tem wszystkiem posługiwać się można temi czółnami najwyżej przez trzy miesiące. Przez resztę roku wody są ścięte pod grubą powłoka lodu. Wtedy baidarra mienia swe przeznaczenie i zamienia się w sanki. Takie znów sanie, których dziób wygięty przypomina przód czółna, utrzymują się w pozycyi za pomocą rzemieni ze skóry łososiowej, a ciągną je psy lub renifery i podróżuje się w nich szybko. co do pieszych podróżnych, to ci w długich swych śnieżnych łapciach jeszcze szybciej nie poruszają. Nasz Cezar Kaskabel miał zaś szczęście, jak zwykle. Do fortu Yukon nie mógł przybyć w porze sposobniejszej. Targ na skóry i futra odbywał się właśnie w najlepsze; kilkaset Indyan już rozbiło swe namioty w pobliżu stacyi handlowej.

– Niechże mię powieszą, – zawołał, – jeżeli my przytem nie zrobimy! Wszak to kiermasz formalny, a nie zapominajmy, że jesteśmy artystami kiermaszowym! Czyż nie pora to złożyć dowody naszych zdolności? Czy nie ma pan nic przeciwko temu, panie Sergiuszu?

– Wcale nie, mój przyjacielu, odrzekł Sergiusz, ale nie widzę szansy wielkiego zarobku.

– Na każdy sposób pokryją się nasze wydatki, skoro ich wcale nie mamy!

– To prawda. Ale pozwól się pan zapytać, jakiej pan oczekujesz zapłaty od tych krajowców za ich siedzenia, skoro oni nie posiadają ani amerykańskich ani rosyjskich pieniędzy?

– O, to mi dadzą skóry piżmowców, skóry bobrowe, co zechcą zresztą! Na każdy sposób bezpośrednim wynikiem tych przedstawień będzie egzercycya naszych muszkułów, gdyż zawsze się obawiam, że członki nam zesztywnieją. A pan wiesz przecież, że mamy utrzymać nasz honor w Permie, w Niżnym, i nie chciałbym za nic w świecie mojej trupy narażać się fiasko, kiedy po raz pierwszy wystąpimy na rodzinnej ziemi. Zabiłoby mię to, panie Sergiuszu; o, zapewniam pana, że toby mię zabiło!

Port Yukon, jako najważniejszy w tych okolicach zajmuje znaczny obszar na prawym brzegu rzeki. Jest to budowa w kształcie podłużnego czworoboku, wzmocnionego na każdym rogu kwadratowemi wieżyczkami nieco podobnemi do owych wiatraków spoczywających na kołowrocie, jakie się widuje w północnej Europie. Wewnątrz znajduje się kilka budynków na mieszkania dla agentów kompanii z ich rodzinami i dwa wielkie oparkaniane magazyny, w których utrzymuje się znaczne składy skór soboli i bobrowych, jakoteż skór czarnych i niebieskich lisów, nie mówiąc o innych kosztownych towarach.

Życie tych agentów upływa monotonnie i bywa przykrem. Głównem ich pożywieniem bywa mięso renifera, ale jeszcze częściej łosia, pieczone, gotowane, lub w potrawie. Co do innych artykułów żywności, to trzeba je sprowadzać ze stacyi handlowej w Yorku, w okolicy zatoki hudsońskiej, to jest w odległości jakich dwóch tysięcy mil; oczywiście też transport tych artykułów nie bywa częsty.

W ciągu popołudnia, urządziwszy obozowisko p. Kaskabel z rodziną odwiedził krajowców, którzy się rozłożyli obozem pomiędzy brzegami Yukonu i Porcupine.

Jakaż tam była rozmaitość tymczasowych pomieszkań odnośnie do różnych szczepów, do których należeli! Były tam chatki ze skór lub z kory drzew, spoczywające na polach i okryte liściem, namioty zrobione z materyi bawełnianej fabrykowanej przez krajowców, lub też drewniane domki, które dają się rozbierać i ustawiać stosownie do chwilowej potrzeby.

A co za oryginalna mieszanina barw w odzieży! Niektórzy mieli na sobie ubrania futrzane inni bawełniane materye; wszyscy zaś mieli girlandy z liści na głowach celem ochronienia się przeciw ukąszeniem komarów. Kobiety noszą kwadratowo wycięte spódnice i zdobią swe twarze muszlami. Mężczyźni noszą sprzączki na ramionach do podtrzymywania w zimie długiej sukni ze skóry łosiowej obróconej futrem do środka. Obie płci zaś noszą mnóstwo frędzli i paciorek, których wielkość jest miarą ich wartości. Pomiędzy tymi rożnymi szczepami odznaczali się szczególniej Tananowie, których łatwo było odróżnić po jaskrawych farbach, któremi znakowali twarze, po piórach noszonych na głowach, po małych grudkach czerwonej gliny nalepionych na pióropuszach, skórzanych kamizelkach, spodniach ze skóry reniferowej, długich flintach i po puszkach na proch rzeźbionych nader mizernie.

Monetę zastępują u tych Indyan muszelki dentaliów, jakie także znajdują się u krajowców na archipelagu Vancouver’s; zawieszają oni je na chrząstce nosowej i zdejmują je, chcąc za co płacić.

– Wygodny to sposób noszenia pieniędzy, – rzekła Kornelia, – nie ma obawy o zgubienie portmonetki.

– Chyba że komu nos opadnie! – słusznie zauważył Clovy.

– A coś podobnego mogłoby się łatwo wydarzyć przy ostrych mrozach tutejszych! – dodał p. Kaskabel.

W ogóle zebranie to krajowców przedstawiało ciekawy widok.

Oczywiście p. Kaskabel wdał się w rozmowę z różnymi Indyanami językiem czinuckim, który znał nieco, podczas gdy p. Sergiusz rozmawiał z nimi po rosyjsku.

Przez kilka dni ożywiony handel odbywał się pomiędzy krajowcami z reprezentantami kompanii, ale dotychczas Kaskabelowie jeszcze nie mieli sposobność sprodukowania swych zdolności na przedstawieniu publicznem.

Indyanie tymczasem dowiedzieli się, że trupa jest pochodzenia francuzkiego i że jej członkowie mają sławę jak atleci, akrobaci i kuglarze.

Codziennie wielkie ich gromady przybywały zaciekawione do „Pięknego Wędrowca”. Nigdy oni nie widzieli takiego rydwanu, a zwłaszcza tak jaskrawo pomalowanego. Szczególnie im się podobało, że poruszał się tak łatwo, – zaletą to było niemałą w oczach wędrownych narodów. Kto wie, czy z czasem w przyszłości nie rozpowszechnią się indyjskie namioty na kołach? A skoro raz wejdą w użycie domy na kołach, to mogą przecież także tworzyć się wioski na kołach: rzecz to bardzo możliwa.

Oczywistem następstwem tego wszystkiego musiało być, że przybysze urządzą przedstawienie nadzwyczajne. Postanowiono tedy urządzić takie przedstawienie „na ogólne żądanie Indyan we forcie Yukon”.

Krajowiec, z którym p. Kaskabel zapoznał się najlepiej wkrótce po swem przybyciu, był „tyhi”, to jest naczelnik szczepu. Okazały mężczyzna, liczący około 50 lat wieku, wydawał się też bardzo inteligentnym, a nawet nadawał sobie pozór znawcy takich rzeczy. Kilkakrotnie odwiedzał „Pięknego Wędrowca” i dał do poznania, że krajowcy z przyjemnością przyglądnęliby się ćwiczeniom trupy.

Temu tyhi zazwyczaj towarzyszył inny Indyanin około trzydziestoletni, nazwiskiem Fir - Fu, zgrabny typ więcej wykształconego krajowca, który był czarownikiem szczepu i zręcznym kuglarzem, znanym ze swych zdolności w prowincyi Yukon.

– A zatem jest naszym kolegą niejako? – rzekł p. Kaskabel, kiedy go po raz pierwszy tyhi przedstawił.

I wszyscy trzej, napiwszy się wódki krajowej, zapalili fajkę pokoju.

Wynikiem tych rozmów i nalegania naczelnika było, że p. Kaskabel wyznaczył dzień 3 sierpnia na odbycie się przedstawienia. Ułożono się, że dopomogą także i Indyanie, którzy nie chcieli okazać się niższymi od Europejczyków w sile, zgrabności i zręczności.

Nic to zresztą dziwnego; na dalekim Zachodzie jak w prowincyi Alasce. Indyanie mają zamiłowania do ćwiczeń gimnastycznych i akrobatycznych, z łączą z niemi też maskarady i pantominy, które bardzo lubią.

W oznaczonym dniu tedy, kiedy zebrało się mnóstwo widzów, można było ujrzeć gromadkę złożoną z kilku Indyan, których twarze były ukryte pod wielkiemi drewnianemi maskami o kształtach potwornych. Wedle zwyczaju „wielkich głów” w pantominach, gęby i oczy tych masek poruszano za pomocą sznurków, – co nadawało pozór ożywienia tym szkaradnym twarzom, zakończonym ptasimi dzióbami. Trudno sobie wyobrazić, do jakiej doskonałości doprowadzali w wykrzywianiu twarzy, z John Bull (mówimy oczywiście o małpie) mógłby dużo się od nich nauczyć.

Nie potrzeba dodawać, że pp. Kaskabelowie, Jan, Sander, Napoleona i Clovy pojawili się w galowych strojach przy tej sposobności.

Miejsce, które obrano, znajdowało się na obszernej łące otoczonej drzewami, na której „Piękny Wędrowiec” stał na tylnym planie, jakoby tworzył część dekoracyi. Pierwsze rzędy były zarezerwowane dla agentów z fortu Yukon z żonami i dziećmi. Po bokach kilkuset Indyan, mężczyzn i kobiet, utworzyło półkole, i paląc fajki skracali sobie czas oczekiwania.

Krajowcy w maskach, którzy mieli wziąć udział w przedstawieniu, stali z boku, tworząc osobną grupę.

Punktualnie o godzinie naznaczonej. Clovy pojawił się na platformie rydwanu, i wygłosił swą zwykłą przemowę:

„Panowie Indyanie i panie Indyanki, ujrzycie tu to, co widzieć będziecie”,…. i t. d.

Ponieważ jednakowoż czajnuckiego dyalektu nie znał, przeto dowcipy jego były niezrozumiałe dla większej części publiczności.

Zrozumiałymi dla Indyan były jednakowoż niezliczone policzki i kuksy mu aplikowane z tyłu przez „bossa”, które przyjmował ze zwykłą rezygnacyą clowna w tym celu utrzymywanego.

Kiedy prolog się zakończył, zawołał p. Kaskabel z ukłonem ku publiczności:

– Teraz zaś czworonogi!

Wagram i Marengo nadbiegły na miejsce otwarte zarezerwowane przed „Pięknym Wędrowcem” i wywołały zdumienie u krajowców nie znających produkcyi świadczących o pojętności zwierząt. Kiedy zaś pojawił się John Bull i swoimi koziołkami, zabawnemi pozami i skokami z wyuczonymi psami sam siebie niejako przewyższał, to rozjaśniły się uśmiechami nawet surowe twarze Indyan zazwyczaj tak poważnych.

Tymczasem Sander dął w swój róg bezustannie, a Kornelia i Clovy na bębnach swoich akompaniowali. Jeżeli w obec tego mieszkańcy Alaski nie popadali w zachwyt nad efektami, jakie wywoływać umie „orkiestra europejska”, to powodem był chyba u nich brak zmysłu artystycznego.

Dotychczas kupka zamaskowanych pozostało nieruchomą, sądząc bez wątpienia iż jeszcze nie nadszedł czas działania; trzymali się w rezerwie.

– Panna Napoleona, tancerka na linie! – zawołał Clovy przez swoją tubę.

Dziewczynka, poprzedzona przez swego ojca, nadbiegła i skłoniła się przed publicznością.

Najprzód produkowała się we wdzięcznych pląsach, które jej zjednały wielkie uznanie, nie manifestujące się co prawda w oklaskach, ale za to objawione kiwaniem głowami, co miało nie mniejsze znaczenie. A uznanie to jeszcze się zwiększyło, kiedy ją ujrzano wspinającą się na linę rozpiętą pomiędzy dwoma żerdziami i chodzącą po niej, biegnącą, skaczącą z łatwością i wdziękiem, budzącemi podziw szczególnie u Indyanek.

– Teraz na mnie kolej! – zawołał młody Sander.

Wbiegł zgrabnie, skłonił się publiczności, lekko w kark się uderzając, a potem po kilkunastu piruetach, koziołkach upowietrzonych i wirujących obrotach, zaczął wyginać i wykręcać swe członki w najrozmaitszy sposób, ręce na nogi, a nogi na ręce zamieniał, to łażąc jak jaszczurka, to skacząc jak żaba, to przekładając kończyny, iż nie wiedziano, które z nich są rękami, a które nogami, to wreszcie jak piłka odbijając się od ziemi, ażeby rozwinąwszy się w powietrzu, zgrabnym produkcyą zakończyć ukłonem.

Także i jemu uznanie złożono, ale zaledwie odstąpił, kiedy Indyanin w jego wieku wystąpił z grupy indyjskich aktorów i zdjął maskę.

Każdą produkcyę Sandera młody krajowiec zaczął teraz wykonywać po kolei z taką giętkością członków i taką dokładnością nawet, że nie można mu było zrobić żadnego zarzutu z akrobatycznego punktu widzenia. Jeżeli to czynił może z mniejszym wdziękiem, niż Sander, to z pewnością nie mniej od niego był zwinnym. Nic dziwnego, że Indyanie z entuzyazmem zaczęli kiwać głowami.

– Rozumie się, że sztab „Pięknego Wędrowca” był o tyle grzecznym, iż łączył swoje oklaski z aplauzem publiczności. Ale p. Kaskabel, nie chcąc być pobitym, zawezwał Jana, ażeby wystąpił ze sztukami kuglarskiemi, w których, jak sądził jego ojciec, nikt mu nie dorównywał.

Jan zrozumiał, że chodzi o utrzymanie honoru rodziny. Zachęcony wzrokiem p. Sergiusza i uśmiechem Kajety, brał po kolei flaszki, talerze, piłki, noże, tarcze i kije i dokonywał cudów zręczności.

Pan Kaskabel spoglądał na Indyan wzrokiem tryumfującym i niejako wyzywającym. Zdawało się że wzrok ten przemawia do zamaskowanych:

– A co? Czy który z was potrafi coś podobnego?

Niezawodnie spojrzenie to zrozumiano, albowiem na skinienie naczelnika inny Indyanin wystąpił i zdjął maskę.

Był to czarownik Fir-Fu; jemu także chodziło o ratowanie honoru, i to całego szczepu.

Biorąc tedy po kolei różne przedmioty przedtem przez Jana użyte, naśladował wszystkie sztuki swego rywala po kolei i przerzucał nożami, flaszkami, tarczami, pierścieniami, piłkami i kijami z równą zręcznością i pewnością siebie, jak Jan Kaskabel.

Clovy, który zwykł był nie podziwiać nikogo oprócz swojego pana i jego rodziny, był nie tylko zdumiony, ale niemal przerażony.

Tym razem Kaskabel klaskał już tylko niejako z przymusu i to jedynie końcami palców.

– Na honor – mruczał do siebie, – to nie żarzy! Ci czerwonoskórcy to nie bagatela! I to bez nauki! Hm, hm! Czegoś ich przecież nauczymy!

Był on istotnie nie mało rozczarowany, iż znalazł rywali tam, gdzie oczekiwał tylko admiratorów. I to jakich rywali! U prostych krajowców Alaski, – u ludzi, możnaby powiedzieć, dzikich! Duma jego była podrażnioną do wysokiego stopnia. Przecież albo się jest sztukmistrzem, albo nie!

– Teraz, dzieci! – zagrzmiał potężnym swym głosem, – pokażmy ludzką piramidę.

Wszyscy zbiegli się ku niemu w okamgnieniu. Stanął, oparłszy się silnie na rozkraczonych nogach, wypiwszy biodra i nadąwszy pierś jak banię. Na prawe jego ramię lekko wskoczył Jan i podał rękę Clovy’emu, który stanął na, lewym ramieniu Kaskabela. Sander stanął na głowie ojca, a na szczycie stanęła lekko Napoleona i rączkami słała całusy publiczności.

Zaledwie jednakowoż utworzyła się piramida francuzka, natychmiast pojawiła się obok niej druga, indyjska. Nie zdejmując nawet swych masek. Indyanie utworzyli piramidę podobną, ale nie z pięciu, tylko z siedmiu osób; ich piramida przewyższał francuzką!

Teraz wodzowie indyjscy wznieśli okrzyki radosne na cześć swoich pobratymców. Stara Europa została pokonaną przez młodą Ameryką, i to jaką Amerykę? – Amerykę Ko-Yukonów, Tananów, Katańczoków!

Pan Kaskabel zawstydzony i zmartwiony poruszył się i o mało nie rzucił na ziemię swych współpracowników.

– Ah! do tego doszło, do tego? – wyrzekł pomimowoli, kiedy się rozwiązano.

– Uspokój się pan! – rzekł do niego p. Sergiusz. – Istotnie nie warto wcale…

– Nie warto, mówisz pan, nie warto? Ach, widać, że pan nie jesteś artystą, panie Sergiuszu!

Potem, zwracając się do żony, dodał:

– Pójdź, Kornelio; teraz ręczne zapasy! Zobaczymy, który z tych dzikich sprosta „szampionce chicagoskiej”!

Pani Kaskabel nie ruszyła się krokiem.

– Cóż. Kornelio?

– Nie. Cezarze.

– Jakto? Nie? Nie chcesz mierzyć się z temi małpami i ocalić honoru rodziny?

– Ocalę go! – odrzekła spokojnie Kornelia. – Zostaw to mnie. Mam pomysł.

A jeżeli znakomita ta niewiasta miała pomysł to też było najlepiej pozostawić jej wykonanie. Czuła się ona równie upokorzoną jak jej małżonek tem powodzeniem Indyan i było rzeczą prawdopodobną, że odpłaci im pięknem za nadobne.

Powróciła do „Pięknego Wędrowca”, pozostawiając swego męża cokolwiek zaniepokojonego, pomimo że miał on zupełne zaufanie do jej pomysłów i ich wykonania.

Parę minut później Kaskabel powróciła i stanęła przed kupką indyjskich aktorów, którzy się w około niej zgromadzili.

Potem zwróciła się do głównego agenta fortu i prosiła go, ażeby raczył krajowcom przełożyć w ich języku to, co ona im chce powiedzieć.

Następującą przeto przemowę ów agent dosłownie przełożył na język krajowy uważnie słuchającym Indyanom:

– Indyanie!! Złożyliście w tych produkcyach dowody swoich zdolności, które zasługują na wysoką nagrodę. Nagrodę tę ja wam przynoszę!

Wyrazy te podnieciły ogólne zaciekawienie do wysokiego stopnia.

– Czy widzicie me ręce? – mówiła dalej Kornelia. – Oto t ręce uściskiem swym zaszczycały niejednokrotnie najdostojniejsze osobistości w Europie. Czy widzicie me policzki? Niejednokrotnie najpotężniejszy władcy starego świata składali na nich swe pocałunki. Otóż te ręce, te policzki do was teraz należą. Amerykańscy Indyanie! pójdźcie i złóżcie pocałunek na tych policzkach! Pójdźcie i uściśnijcie te ręce!

I rzeczywiście krajowców nie potrzeba było zachęcać dwukrotnie. Nigdy przecież nie nadarzy im się podobna sposobność do pocałowania takiej wspaniałej kobiety!

Jeden z nich, wspaniały przedstawiciel szczepu Tanana, zbliżył się szybko i pochwycił ze rękę ku niemu wyciągniętą.

Lecz straszny okrzyk trwogi wyrwał mu się z ust, kiedy uczuł przerażające wstrząśnienie, które go zmusiło powykrzywiać wszystkie członki.

– Ah, Kornelio! – szepnął p. Kaskabel, – Kornelio rozumiem cię i podziwiam ciebie!

Pan Sergiusz zaś, Jan, Sander, Napoleona i Clovy dusili się od powstrzymywanego śmiechu na widok figla spłatanego krajowcom przez tę nadzwyczajną niewiastę.

– Ten niegodny! – wołała, wyciągając ręce, – niech inny wystąpi!

Indyanie zawahali się; pomyśleli, że stało się coś nadnaturalnego.

Tyhi jednakowoż widocznie zdecydował się spróbować; postąpił powoli ku Kornelii, zatrzymał się parę kroków przed imponującą jej postacią i przyglądał się jej wzrokiem, który zdradzał pewną obawę.

– Zbliż się, stary! – zawołał Kaskabel. – Trochę tylko odwagi! Pocałuj tę panią! Przecież to nie trudne, a jak przyjemne!

Tyhi, wyciągnąwszy ramię, ledwie dotknął palcem europejską piękność.

Znowu wstrząśnienie, znowu krzyki przerażenia, tym razem wydane przez naczelnika, który o mało nie upadł, wywijając się dziwacznie, nowe zdumienie publiczności. Jeżeli taki los spotykał osoby ledwie dotykające panią Kaskabel, to cóżby się stało, gdyby chciano pocałować tę zdumiewającą istotę, na której policzki „składali pocałunki najpotężniejsi władcy Europy?”

Był jednakowoż jeden odważny człowiek, dość zuchwały, ażeby podjąć się próby. Był nim zaś czarownik Fir-Fu. On przecież musiał się uważać za ubezpieczonego przeciw wszelkim czarom. Stanął zatem przed Kornelią. Potem obszedł ją w około i zachęcony nawoływaniem swych pobratymców, nagle objął ją obu ramionami i pocałował w policzek.

Ale teraz zamiast wstrząśnienia, nastąpił cały szereg skoków i koziołków. Czarownik zamienił się nagle w akrobatę! Wywróciwszy dwa koziołki w powietrzu równie zgrabnie jak mimowolnie, wpadł pomiędzy przerażonych swych towarzyszy.

Ażeby wywołać taki skutek u czarownika i u innych krajowców. Kornelia potrzebowała tylko nacisnąć guziczek małej bateryi elektrycznej ukrytej w kieszonce. Była to bateryjka, która jej dozwalała produkować się jako „kobieta elektryczna.”

– Ah, żonusiu, żonusiu! – zawołał jej mąż, obejmując ją i przyciskając do piersi bezkarnie ku zdumieniu niewymownem Indyan, – a co? czy nie sprytna to kobietka?

– Równie sprytna, jak elektryczna! – dodał p. Sergiusz.

Oczywiście krajowcy musieli przyjść do przekonania, że ta kobieta nadzwyczajną władzę ma na piorunami! Wszakże skoro ją tylko dotknięto, mogła silnych mężczyzn powali na ziemię! Musiała to być chyba małżonka Wielkiego Ducha, która raczyła zstąpić na ziemię i tu Kaskabela pojęła na drugiego małżonka!

Rozdział XIV

Od Fortu Yukon do Portu Clarence.

Tegoż samego wieczora na wspólnej rozmowie całej rodziny postanowiono, iż dalszą podróż rozpocznie się dwa dni po pamiętnem tem przedstawieniu.

Jasną było rzeczą, – zauważył to sam p. Kaskabel, – że gdyby był sobie życzył dobrać rekrutów do swojej trupy, to znalazłby mnóstwo pożądanego materyału i chyba tylko wybór byłby trudny. Chociaż osobista duma jego nieco była draśniętą, musiał przyznać, że ci Indyanie mieli wrodzony wielki talent do ćwiczeń akrobatycznych. Jako gimnastyce, clowni, kuglarze i ekwibryści niewątpliwie łączyli oni znaczną praktykę ze swemi zdolnościami, ale zawdzięczali jeszcze więcej przy przyrodzie, która ich obdarzyła muszkularnością, zwinnością i zgrabnością. Byłoby niesprawiedliwą rzeczą zaprzeczyć, ze dorównali Kaskabelom. Na szczęście honor trupy jeszcze uratowała przytomność umysłu „Królowej kobiet elektrycznych.”

Trzeba dodać, że agenci we forcie, – po większej części biedacy bez wykształcenia, – niemniej od krajowców byli zdumieni tem, co się stało w ich oczach. Postanowiono jednakowoż nie wyjawiać im tajemnicy fenomenu, ażeby Kornelii pozostawić pozyskane wawrzyny. Dlatego też następnego dnia, kiedy przybyli ze zwykłymi odwiedzinami, obawiali się zanadto zbliżać do „kobiety piorunowładnej,” chociaż ona ich witała najuprzejmiejszymi uśmiechami. Wahali się nieco, nim poważyli się dotknąć podanej im na powitanie ręki, a tak samo też zachowali się tyhi i czarownik , którzy pragnęliby dowiedzieć się tajemnicy mogącej im oddać nadzwyczajne usługi dla wzmocnienia ich wpływu i znaczenia pomiędzy krajowcami.

Kiedy pokończono przygotowania do wyjazdu, p. Kaskabel ze swoją gromadką pożegnali się ze swymi gospodarzami rano 6 sierpnia a konie dobrze wypoczęte ruszyły wzdłuż rzeki, w kierunku wskazanym jej biegiem w kierunku zachodnim.

Pan Sergiusz i Jan przestudyowali starannie mapę i korzystali przytem ze wskazówek im udzielanych przez młodą Indyankę. Kajeta znała mnóstwo miejscowości, przez które mieli odbywać podróż, a z tego, co opowiedziałam, wyniknęło, że nie było przed nimi większych rzek, których przekraczanie mogłoby stanowić znaczne przeszkody w podróży.

Nadto na razie nie było mowy o opuszczaniu doliny Yukonu. Jadąc na prawym brzegu rzeki aż do stacyi Nelu, mieli się dostać do wioski Nuklagajety; a stamtąd do fortu Nulato odległość wynosiła dwieście czterdzieści mil. Wówczas rydwan porzuciłby już rzekę Yukon, by jechać prosto w kierunku zachodnim.

Pora roku jeszcze była pomyślną; we dnie było wcale ciepło, a tylko w nocy temperatura już znacznie opadała. Jeżeli podróżnych nie oczekiwały nieprzewidziane przeszkody, to p. Kaskabel był pewnym, że dostanie się do Portu Clarence, nim jeszcze zima nagromadzi dla niego trudności nieprzezwyciężone.

Mogłoby się wydawać rzeczą dziwną, że taką podróż można było odbywać z taką łatwością. Ale czyż tak się nie dzieje w krajach płaskich, kiedy podróżnemu sprzyjają piękna pora roku, długość dni i łagodność klimatu? Odmiennie przedstawi się sprawa po drugiej stronie cieśniny Berynga, kiedy stepy sybiryjskie rozciągać się będą naokół do widnokręgu kiedy okryte będą, jak daleko okiem zajrzeć, powłoką śnieżną, a wicher zimowy tworzyć będzie zaspy do gór wysokich podobne.

Kiedy pewnego wieczora mówiono o niebezpieczeństwach ich oczekujących, rzekł sangwiniczny p. Kaskabel:

– Wszystkim jedno: damy my sobie radę i przedostaniemy się.

– Spodziewam się tego, – odrzekł p. Sergiusz. – Ale skoro wstąpicie na wybrzeże Syberyi, radzę wam natychmiast skierować się na południowy zachód prowincyi. W okolicach więcej na południe położonych mrosy mniej dotkliwie wam się dadzą we znaki.

– Zamierzamy tak uczynić, p. Sergiuszu. – odrzekł Jan.

– I to tem bardziej, moi przyjaciele, że nie potrzebujecie obawiać się niczego ze strony Sybiryjczyków, chyba że, jak wyraziłby się Clovy, dostalibyście się między szczepy na północnym wybrzeżu. Największym wrogiem waszym będzie mróz.

– Jesteśmy na to przygotowani, – rzekł pan Kaskabel, – i radę sobie damy; przykro nam tylko, że pan nam nie będziesz towarzyszył, panie Sergiuszu.

– O, bardzo nam będzie przykro, – dodał Jan.

Pan Sergiusz znał dobrze, jak bardzo ci ludzie do niego się przywiązali i jak on sam ich polubił. Rzeczą naturalną było, że z każdym dniem wspólnego przebywania, wzajemne węzły przyjaźni zacieśniały się coraz to bardziej. Rozłączenie się będzie przykre, a czy kiedy znowu się spotkają przypadkowo, skoro ich życie tak różnemi szło drogami? A przytem, p. Sergiusz zabierze ze sobą Kajetę, a już zauważył, że przywiązanie się Jana do młodej Indyanki już zasługiwało na inną nazwę. Czy p. Kaskabel spostrzegł, co się dzieje w sercu jego syna? Pan Sergiusz nie wiedział na pewno. Co do Kornelii, to ponieważ ona sama przedmiotu tego nie poruszała, przeto on sądził, że nie należy wychodzić z rezerwy pod tym względem. Bo i do czego i mogłoby to doprowadzić? Inna zupełnie przyszłość musiała oczekiwać przybraną córkę p. Sergiusza i biedny Jan budził się nadziejami, które nie mogły się spełnić.

Zresztą podróż odbywała się bez wielkich przeszkód i bez znacznych trudów. Do Portu Clarence przybędą podróżni, zanim cieśniną Berynga dostatecznie zamarznie i tam zapewne będą musieli zabawić kilka tygodni. Nie było przeto potrzebą zbytnio narażać i ludzi i zwierzęta.

A jednak zależeli ciągle od łaski losu. Gdyby który koń okaleczał lub zachorował, gdyby się koło jakie złamał, to „Piękny Wędrowiec” znalazłby się w położeniu bez wyjścia. Należało przeto zachowywać wszelkie środki ostrożności.

Przez pierwsze trzy dni trzymano się ściśle biegu rzeki płynącej w kierunku zachodnim, jak już powiedzieliśmy; potem jednak Yukon zaczął wyginać się linii siedmdziesiątego piątego równoleżnika (szerokość geograficzna Trondhjemu w Norwegii).

W tym punkcie rzeka robiła znaczne zagięcie, a dolina widocznie stawała się wyższą. Odgraniczały ją pagórki średniej wysokości, które na mapie oznaczone są nazwą „wałów” z powodu ich podobieństwa do baszt sterczących.

Stanowiło trudność niejaką wydostać się z tej matni i nie zaniedbano żadnych środków ostrożności, by rydwan uchronić od wypadku. Zdejmowano część ładunku, kiedy droga zbyt była stromą i często barkami dopomagano kołom, tembardziej, że wedle wyrażenia się p. Kaskabela, „okolice te nie obfitowały w kołodziejów”.

Musiano się też przeprawiać przez kilka strumyków, jak Nokotokargut, Szetechant, Klakinikot. Na szczęście o tej porze roku potoki były płytkie i łatwo było znaleźć brodu.

Co do Indyan, to w tej części prowincyi nie było ich wielu lub wcale. Niegdyś zamieszkiwały tu strony szczepy lub wcale. Niegdyś zamieszkiwały te strony szczepy zwane Midland Men, obecnie niemal zupełnie wymarłe. Od czasu do czasu jeszcze pojawiała się jaka rodzina dążąca do wybrzeża południowo - zachodniego na sezon rybołostwa jesienny

Niekiedy jednak spotykali nasi przyjaciele kupców podróżujących w kierunku przeciwnym, jadących do ujścia Yukonu ku różnym stacyom kompanii rosyjsko – amerykańskiej. Ci oglądali nie bez zdumienia tak rydwan jaskrawo pomalowany jak i fracht, który zawierał. Potem, życząc „Szczęść Boże” udawali się dalej na wschód.

Dnia 13 sierpnia „Piękny Wędrowiec” dostał się do wioski Nuklakajety, trzysta sześćdziesiąt mil od fortu Yukonu. Jest to właściwie znowu tylko stacya handlu futer, najdalsza stacya, do której przybywają agenci rosyjscy. Przybywając z różnych miejsc w Rosyi azyatyckiej i w Alasce, zbierają się tu, jako rywale handlarzy kompanii Hudson Bay.

Dlatego to Nuklakajeta stała się centrum, do którego zdążają krajowcy z futrami zebranemi w sezonie zimowym.

Oddaliwszy się od rzeki, ażeby uniknąć licznych jej zakrętów, p. Kaskabel napotkał ją znowu u tej wioski rozłożonej pomiędzy niskimi pagórkami a otoczonej wesołą zielenią lasów. Kilka drewnianych chatek stało w około palisad fort otaczających. Drobne strumyki szemrały na bujnej łące. Parę statków stało u brzegu Yukonu. Krajobraz miły dla oka zapraszał do odpoczynku. Co do Indyan odwiedzających okolicę, to należeli oni do szczepu Tananów, jak już wspomnieliśmy, najokazalszego pomiędzy krajowcami północnej Alaski.

Pomimo powabu tej miejscowości, „Piękny Wędrowiec” zatrzymał się tam tylko dwadzieścia cztery godzin. Wydawał się to odpoczynek dostateczny dla koni dotychczas ochranianych należycie. Pan Kaskabel zamierzał zatrzymać się dłużej w Neluto, forcie ważniejszym i lepiej zaopatrzonym w zapasy, i tam porobić zakupna potrzebne na podróż po Syberyi.

Rozumie się samo przez się, że p. Sergiusz i Jan, niekiedy w towarzystwie Sandera, w czasie podróży nie zaniedbywali polowania. Z grubej zwierzyny, renifery i łosie niekiedy przebiegały płaszczyznę, by szukać schronienia w lasach lub raczej w gromadach drzew niezbyt obficie rozsianych po kraju. W okolicach moczarowatych gęsi, kwiczoły, cyranki i dzikie kaczki dosyć były obfite, a nasi myśliwi nawet mieli szczęście ubić parę czapli, chociaż te nie bardzo przydały się do kuchni.

A ponieważ, jak Kajeta opowiadała, czaple mięso bardzo bywa cenione przez Indyan, zwłaszcza jeżeli nic lepszego nie mają do jedzenia. Skosztowano tego przysmaku przy śniadaniu d. 19 sierpnia. Pomimo wszelkich zdolności Kornelii, – a zdolności te były niemałe, – mięso czapli było łykowate i twarde i nie znalazło uznania u nikogo, prócz u Wagramu i Marenga, które nie pozostawiły ani kosteczki.

Swoją drogą w czasie potrzeby krajowcy nie gardzą nawet mięsem sów, sępów, a niekiedy i kun, ale trzeba przyznać, że dzieje się to tylko wtedy, gdy nic innego znaleźć nie mogą.

Dnia 14 sierpnia „Piękny Wędrowiec” musiał się przewinąć przez zakręty bardzo ciemnego wąwozu pomiędzy stromemi wzgórzami nad brzegiem rzeki. Tym razem wąwóz tak był spadzisty, a droga tak grudzistą, jakoby tworzyła wyschłe łożysko strumienia, że pomimo wszelkich ostrożności wydarzył się przypadek. Na szczęście nie koło się złamało, tylko jeden z orczyków. Naprawiono to bez trudu przy pomocy sznurów.

Po przebyciu na jednym brzegu rzeczki wioski Sukwonyilla, a na drugim Nowikargata, podróż już odbywała się bez przeszkody. Nie było więcej pagórków. Jak okiem sięgnąć, rozciągała się olbrzymia płaszczyzna. Przerzynały ją trzy lub cztery potoczki; o tej porze, kiedy deszcz rzadko pada, były one prawie wyschnięte. W porach burz i śniegów, byłoby niepodobieństwem odbywać podróż w tych stronach.

Przebywając jeden z tych potoków Milokargut, w którym było wody ledwie na stopę, p. Kaskabel zauważył, że w poprzek znajdowała się sztuczna tama.

– Oho! – zawołał, – kiedy zadano sobie trudu usypywania tamy, to już lepiej było pobudować most! Na każdy sposób byłby pożyteczniejszy, gdy stan wody jest wyższy.

– Bezwątpienia, ojcze, – rzekł Jan. – Ale inżynierzy, którzy budowali tę tamę, nie umieliby wybudować mostu,

– A to dlaczego?

– Bo są to inżynierzy czworonożni, zwani inaczej bobrami!

Jan się nie mylił i można było podziwiać dzieło tych pracowitych zwierząt, które budują swe tamy zgodnie z biegiem wody i regulują ich wysokość odpowiednio do niskiego stanu wody potoku. Sam stopień pochyłości boków oporu pędowi wody.

– A przecież – zawołał Sander – bobry te nigdy nie uczyły się lekcyi w szkole.

– Nie potrzebowały tego, – odrzekł p. Sergiusz. – Po co im nauki, która niekiedy się myli, skoro posiadają instynkt, zawsze nieomylny? Tamę tę, dziecko moje, bobry wybudowały zupełnie tak jak mrówki budują swe labirynty, ptaki gniazda, pająki swe pajęczyny, pszczoły plastry miodu w ulach, a ostatecznie i jak drzewa i krzewy wydają owoce i kwiaty. Nie ma u nich próbowania, ale nie ma też ulepszeń. I istotnie ulepszeń tu zrobićby nie można. Bóbr naszych czasów równie doskonałe wykonuje dzieła, jak pierwszy bóbr, który na ziemi się pojawił. Władza doskonalenia się nie jest udziałem zwierząt, jest tylko udziałem człowieka, i tylko człowiek może doskonalić się w dziedzinach sztuki, przemysłu lub nauki. Możemy podziwiać przedziwny instynkt zwierząt, który im dozwala tworzyć takie arcydzieła, ale te doskonałości uważać musimy za nadane im przez przyrodę bez współdziałania ich woli myśli i rozumu.

– To prawda, panie Sergiuszu, – rzekł Jan. – Rozumiem doskonale pańską uwagę. Tu okazuje się różnica pomiędzy instynktem a rozumem. Rozum jest wyższym od instynktu, chociaż może się mylić.

– Niewątpliwie, mój przyjacielu, – odrzekł p. Sergiusz, – a omyłki rozumu, stopniowo rozpoznawane i naprawiane, stanowią tyleż stopni do postępu.

– Na każdy sposób, – powtórzył Sander, – pozostaję przy tem, com powiedział! Zwierzęta obchodzą się wybornie bez chodzenia do szkoły!

– To prawda, ale ludzie stają się zwierzętami, jeżeli nie uczęszczali do szkoły, – odparł p. Sergiusz.

– Wszystko to bardzo pięknie! – zawołała Kornelia, zawsze praktyczna kobieta. – Ale czy wasze bobry nadają się do jedzenia?

– Naturalnie, – rzekła Kajeta.

– Czytałem nawet, – dodał Jan, – że ogony tych zwierząt są nadzwyczaj smaczne!

Nie dało się to jednak sprawdzić, gdyż nie było bobrów w potoku, a przynajmniej nie można było schwytać żadnego.

Wyszedłszy z łożyska Milokarguta, „Piękny Wędrowiec” przejechał przez wioskę Saczertelontin, w samem sercu dystryktu Ko-Yukona. Na radę Kajety zarządzono pewne środki ostrożności w obcowaniu z tutejszymi krajowcami z powodu ich złodziejskich skłonności. Ponieważ gromadzili się blisko rydwanu, trzeba było uważać, ażeby nie dostawali się do wnętrza. Przytem rozdanie kilku szklanych świecidełek naczelnikom szczepu wywołało skutek pożądany i epizod przeminął bez przyjemnego wydarzenia.

Cokolwiek trudności napotkano w dalszej podróży, kiedy jechano po wązkiej podstawie „wałów,” ale uniknąć ich nie można było, nie chcąc się dostać w okolice więcej górzyste.

Opóźniała się przez to podróż nieco, a przecież już nie należało zwlekać. Temperatura zaczęła się znaczniej obniżać, jeżeli nie we dnie, to w nocy, co nie mogło dziwić w tej porze roku w okolicy o parę stopni tylko odległej od koła biegunowego.

Kaskabelowie dostali się teraz do miejsca, gdzie rzeka dość ostrym kątem zwraca się ku północy. Musieli postępować wzdłuż rzeki do rzeczki Ko-Yakuk, wpadającej do niej dwoma krętemi ujściami. Cały dzień spędzono na szukaniu odpowiedniego brodu, gdyż woda w rzece już był głęboką.

Po drugiej stronie tej rzeki pobocznej, „Piękny Wędrowiec” zwrócił się napowrót na południe i przez okolice nieco nierówną przybył do fortu Nulato.

Handlowa ta stacya dość ważna należy do kompanii rosyjsko – amerykańskiej. Jest to stacya w zachodniej Ameryce najwięcej na północ wysunięta, a jest położoną, wedle obliczeń sir Fredericka Whympera, pod 65 st. 42 min. półn. szer. i 153 st. 36 min. zach. dł.

A przecież w tej stronie prowincyi Alaski trudno było uwierzyć, że się znajdowano na tak wysokiej szerokości geograficznej. Gleba niewątpliwie była urodzajniejszą, aniżeli w sąsiedztwie fortu Yukonu. Wszędzie dały się dostrzegać drzewa dosyć wysokie, wszędzie łąki okryte zielonością, nie mówiąc już o obszernych równinach, które można było uprawiać z korzyścią, gdyż gliniasta ziemia pokryta jest grubą warstwą czarnoziemu. Przytem kraj cały obficie jest nawodniony dzięki krętemu biegowi rzeki Nulato, której główny kierunek jest południowo – zachodni i sieci strumyków, czyli „kargutów” rozciągającej się na północny wschód. Całą florę jednakowoż stanowią nieliczne krzaki okryte jagodami i pozostawione najzupełniej na łaskę przyrody.

Plan fortu Nulato jest następujący: w około budynków pas palisad chronionych dwoma wieżyczkami, do których Indyanom nie wolno wchodzić nocą, ani nawet we dnie, jeżeli ich jest za wielu razem; wewnątrz zaś zagrodzenia chatki, szopy i drewniane składy z oknami, w których pęcherze morsów zastępują szklane szyby. Czytelnik z tego osądzi, że nie ma nic prymitywniejszego od tych stacyj w kończynach Ameryki.

Pan Kaskabel ze swoją gromadką serdecznie tam został powitany. W zapadłych tych kątach Nowego świata, poza drogami regularnych komunikacyi, pojawienie się gości jakichkolwiek stanowi przerwę w życiu monotonnem i bywa źródłem uciechy, tem bardziej iż przynoszą oni ze stron dalekich jakiekolwiek nowiny.

We forcie Nulato mieszkało dwudziestu kilku urzędników rosyjskiego lub amerykańskiego pochodzenia, którzy ze wszelką gotowością ofiarowali się zaopatrzyć przybyszów we wszelkie potrzeby. Otrzymują oni bowiem regularnie różne zapasy od kompanii, a nadto w porze pięknej powiększają je, polując na renifery i łosie, lub łowiąc ryby, a zwłaszcza w „nalimy”, którą wprawdzie żywią psy głównie, ale której wątroba smakuje także ludziom, o ile do niej się przyzwyczają.

Rozumie się, że mieszkańcy fortu Nulato zdumiewali się, oglądając „Pięknego Wędrowca” i nie mało się też zdziwili, gdy im p. Kaskabel oznajmił swój zamiar powrócenia do Europy drogą na Syberyę. Że też ci Francuzi na wszystko się ważą! Co do pierwszej części podróży aż do Portu Clarence, to ich zdaniem odbędzie się ona bez znacznych przeszkód i dokona się, zanim płaszczyzny Alaski zetną się pod pierwszym mrozem zimowym.

Na radę p. Sergiusza postanowiono zakupić niektóre artykuły potrzebne do podróży przez stepy. Przedewszystkiem należało się zaopatrzyć w owe okulary niezbędne do podróżowania przez niezmierzone obszary okryte zimowym szronem i śniegiem.

Indyanie dostarczyli ich tuzin za kilka szklanych świecidełek. Były to tylko drewniane okulary bez szkieł, lub raczej rodzaj lornetek tak oczy pokrywających, że można było patrzeć tylko przez wązką szparę. Wystarczy to do pochodu bez zbyt wielkiego trudu, a chroni od otralmii grożącej w skutek odblasku śniegu. Wszyscy podróżni ich spróbowali i oświadczyli, iż łatwo przyzwyczają się do nich.

Obok tych przyrządów chroniących oczy, należało pomyśleć o okryciu na nogi, gdyż niepodobna spacerować w cienkich ciżemkach lub trzewikach po stepach nawiedzonych przez zimę sybiryjską.

Magazyny w Nulato dostarczyły im kilka par butów zrobionych ze skór fok czuli psów morskich, najodpowiedniejszych do długich podróży po ziemi lodem okrytej, a nieprzemakalnych dlatego, że jeszcze tłuszczem są powleczone.

Z tego powodu p. Kasakebel zauważył w zwykły swój sposób sentencyonalny: – Jest rzeczą zawsze korzystną odziewać się w taki sposób, jak zwierzęta w okolicach, przez które się podróżuje. Ponieważ Syberya jest krajem psów morskich, przeto ubierajmy się jak psy morskie!

– Psy morskie w okularach! – dodał Sander, którego dowcip znalazł uznanie u ojca.

Dwa dni spędzili nasi podróżni we forcie Nulato; dostateczny był to odpoczynek dla koni. Życzono sobie szybko dostać się do Portu Clarence. Dnia 21 sierpnia „Piękny Wędrowiec” wyruszył w drogę i od tej chwili już porzucił ostatecznie prawy brzeg wielkiej rzeki.

Yukon bowiem teraz już płynął prosto w kierunku południowo zachodnim, ażeby wpłynąć do zatoki Norton.

Gdyby go się trzymali nasi podróżni w tym kierunku, to niepotrzebnie przedłużyliby znacznie swoją podróż, gdyż ujście rzeki znajduje się dużo na południe od cieśniny Berynga. Od tego ujścia musieliby się skierować ku Portowi Clarence wzdłuż wybrzeża poszczerbionego zatokami, fjordami i strumykami, a tam Gladiator i Vermont niepotrzebnie wyczerpałyby swoje siły.

Zimno stawało się dotkliwsze. Bardzo już ukośne promienie słońca dawały jeszcze dużo światła, ale już mało ciepła. Ciężkie chmury gromadzące się w wielkich kłębach, groziły obfitym śniegiem. Drobna zwierzyna stawała się rzadszą, a wędrowne ptaki zaczęły ciągnąć na południe, szukając łagodniejszych okolic do przezimowania.

Do owego czasu, – a była to łaska nieba, za którą należało być wdzięcznym, – p. Kaskabel ze swoimi towarzyszami niezbyt odczuwał trudy podróży. Musieli oni istotnie mieć żelazne konstytucye, – co było zapewne wynikiem ich życia wędrownego, łatwości aklimatyzowania się pod każdem niebem i ćwiczeń gimnastycznych wzmacniających ich muszkuły. Wszelka była nadzieja, że wszyscy zdrowo i szczęśliwie dostaną się do Portu Clarence.

I tak się też stało dnia 5 września, po podróży wynoszącej tysiąc pięćset mil od Sitki, a około trzy tysiące trzysta mil od Sacramento, czyli po przebyciu przeszło pięciu tysięcy mil w zachodniej Ameryce w przeciągu siedmiu miesięcy.

Rozdział XV

Port Clarence.

Port Clarence jest w północnej Ameryce nad cieśniną Berynga portem najbardziej wysuniętym na północny zachód. Położony na południe od przylądka Księcia Walii, głęboko wrzyna się w tę część wybrzeża, która tworzy nos na twarzy uformowanej przez półwysep Alaski. Port ten tworzy miejsce bardzo bezpieczne dla zarzucania kotwic i dlatego chętnie do niego zawijają żeglarze, a zwłaszcza łowcy wielorybów, których statki puszczają się na morza biegunowe w pogoni za szczęściem.

„Piękny Wędrowiec” obrał swój obóz na wewnętrznem wybrzeżu zatoki, blisko ujścia małej rzeczki, pod osłoną wysokich skał ozdobionych czubami skarłowaciałych brzóz. Tam miał być najdłuższy przystanek w całej podróży. Tam mała gromadka podróżnych skazaną była na długi odpoczynek, – odpoczynek spowodowany stanem cieśniny, której powierzchnia jeszcze nie stężała w tej porze roku.

Nie potrzeba dodawać, że „Piękny Wędrowiec” nie mógł przeprawić się na statkach przewozowych Portu Clarence, które były ledwie łodziami rybackiemi o bardzo małej pojemności. Trzeba było pozostać przy planie pierwotnym przeprawienia się na wybrzeże Azyi wtedy, gdy morze zamieni się na olbrzymie pole lodowe.

Długi taki przystanek nie był zbyteczny przed rozpoczęciem drugiej części podróży, mającej przynieść właściwe trudności, walkę z mrozem, przezwyciężanie śnieżnych zawieruch, – przynajmniej do czasu, dopókiby „Piękny Wędrowiec” nie dostał się do przystępniejszych okolic Syberyi południowej. Do tego czasu miały upłynąć długie tygodnie, a może miesiące trudów i należało się cieszyć, że było dosyć czasu na przygotowywania się do doświadczeń tak srogich. Chociaż bowiem Indyanie we forcie Neluto dostarczyli pewnych artykułów, to przecież jeszcze brakowało innych, które p. Kaskabel zamierzył nabyć czy to u kupców, czy u krajowców w Porcie Clarence.

Sztab Kaskabela przeto wielce był zadowolony, usłyszawszy znanym tonem tubalnym wygłoszoną komendę:

– Spocznij!

A po tej komendzie, witanej zawsze z radością w czasie marszów lub manewrów wojskowych, nastąpiła druga, donośnie wygłoszona przez młodego Sandera:

– Rozejść się!

I wszyscy rozeszli się bez najmniejszego szemrania.

Można sobie wyobrazić, że przybycie „Pięknego Wędrowca” do Portu Clarence zwróciło na siebie uwagę. Nigdy żadna wędrowna machina nie zapędzała się tak daleko, gdyż dostano się teraz do ostatecznych kończyn północnej Ameryki. Po raz pierwszy francuzcy sztukmistrze pojawili się pośród zdumionych tutejszych krajowców.

W owym czasie w Porcie Clarence było oprócz zwykłej ludności złożonej z Eskimosów i kupców niemało urzędników rosyjskich. Byli to ludzie, którzy w skutek przyłączenia Alaski do Stanów Zjednoczonych mieli rozkaz przeprawiania się przez cieśninę i udania się albo na półwysep Czukczów na wybrzeżu Azyi, albo do Petropawłowska, stolicy Kamczatki. Ci urzędnicy wraz z innymi uprzejmie powitali rodzinę Kaskabelów i warto zauważyć, że powitanie ze strony Eskimosów szczególniej było serdeczne.

Byli to ci sami Eskimosi, których w tych stronach dwanaście lat później miał spotkać sławny żeglarz Nordenskjoeld, w czasie swej śmiałej żeglugi, w ciągu której odkrył przejście północno wschodnie. Już wtedy niektórzy z tych krajowców zaopatrzeni byli w rewolwery i repetyery, pierwsze dary cywilizacyi amerykańskiej.

Ponieważ pora letnia zaledwie się zakończyła, przeto krajowcy w Porcie Clarence jeszcze nie powrócili do swych kwater zimowych. Obozowali oni pod swymi małymi namiotami bez komfortu rozbitymi, zrobionymi z grubej materyi bawełnianej o jaskrawych barwach, słomianemi plecionkami wzmocnionej. Wewnątrz można było dostrzedz naczynia sporządzone ze skorup orzechów kokosowych.

Ujrzawszy po raz pierwszy te naczynia, Clovy zawołał:

– Patrzcież!… Czyż tu rosną palmy kokosowe? W lasach Eskimosów?

– Chuba że, – odrzekł p. Sergiusz, – chyba że te orzechy kokosowe dostają się tu z wysp Oceanu Spokojnego i że nimi płaca łowcy wielorybów przybywający do Portu Clarence na towary nabywane.

Pan Sergiusz miał też słuszność istotni stosunki pomiędzy Amerykanami a krajowcami szybko w owych czasach się zwiększały i ożywiały na korzyść rozwoju rasy Eskimosów.

W związku z tem musimy zwrócić uwagę na taki, który jeszcze później się uwydatni, że niejednakowe są typy i zwyczaje Eskimosów amerykańskiego pochodzenia a krajowców w Syberyi w Azyi. Szczepy w Alasce nawet nie rozumieją języka, którym mówią krajowcy na zachód od cieśniny Berynga. Dyalekt ich zawiera dużo mieszaniny wyrazów angielskich i rosyjskich i nie bardzo jest trudno z nimi się rozmówić.

Z tego też wynika, że Kaskabelowie zapuściwszy się, starali się wejść w stosunki z krajowcami rozrzuconemi w około Portu Clarence. Ponieważ gościniec ich przyjmowano w namiotach poczciwych tych ludzi, przeto nie wahali się też otworzyć im drzwi „Pięknego Wędrowca,” a żadna ze stron nie miała powodu do żałowania, iż zawiązano przyjazne te stosunki.

Eskimosi nadto więcej są cywilizowani, aniżeli powszechnie sądzą. Zazwyczaj uważają ich za rodzaj psów morskich obdarzonych mową, za stworzenia ziemnowodne o ludzkich twarzach, bo sądzą ich po odzieży noszonej głównie w porze zimowej. Ale nie zgadzają się z tem fakta. W Porcie Clarence przedstawiciele rasy Eskimosów ani nie łudzą wstrętu zewnętrzną swą postacią ani w obejściu nie są nieprzyjaznymi. Niektórzy z nich do tego stopnia uwzględniają zwyczaje cywilizowane, że nawet ubierają się na sposób europejski.

Nie brak większości z nich rodzaju kokieteryi w odzieży, która ustanawia przepisy kroju sukien i ich materyału czy to okryć z fok lub reniferów, czy kołnierzy z sobolów, jakoteż sposoby tatuowania twarzy kilku liniami delikatnie na skórze zarysowanemi. Rzadką brodę mężczyźni przystrzygają krótko; u każdego kata ust starannie wywiercone trzy dziury dozwalają im ozdabiać je małemi rzeźbionemi z kości pierścieniami, a nozdrza swoje przyozdabiają w sposób podobny.

Jednem słowem, Eskimosi, którzy przybywali w odwiedziny do rodziny Kaskabelów nie przedstawiali się bynajmniej wstrętnie, – tak naprzykład jak Samojedzi lub inni krajowcy na wybrzeżach azyatyckich. Młode dziewczęta nosiły na uszach sznurki paciorek a na ramionach bransoletki żelazne lub blaszane bardzo zręcznie wyrobione.

Warto także zauważyć, że są to ludzie uczciwi, sumienni w transakcyach, chociaż lubią się do przesady targować. Byłoby jednak rzeczą zaiste niesprawiedliwą, potępiać za to krajowców w okolicach podbiegunowych.

Panuje pomiędzy niemi najzupełniejsza równość. Ich szczepy nie mają nawet naczelników. Co do ich religii, to jest ona pogańską. Jak swe bóstwa czczą drewniane słupy z wyrzeźbionemi głowami pomalowanemi na czerwono, przedstawiającemi różne rodzaje ptaków, których skrzydła są całkiem rozpostarte na kształt wachlarzy. Moralne ich pojęcia są piękne; pojmowanie obowiązków rodzinnych bardzo rozwinięte; szanują oni swoich rodziców, kochają swe dzieci, czczą pamięć zmarłych. Zwłoki tych ostatnich pozostawiają na wolnem powietrzu odziane w świąteczne szaty, z bronią i „kajakiem” złożonemi u boku.

Kaskabelowie mieli wielką przyjemność w codziennych przechadzkach w około Portu Clarence. Nie rzadko też zwiedzali starą fabrykę olejów, przez Amerykanów założoną, która o tej porze jeszcze była w ruchu.

Okolica ta nie jest pozbawioną drzew i co do wegetacyi roślinnej nie wiele się różni od okolic na półwyspie Czukczów po drugiej stronie cieśniny. Dzieje się to dzięki ciepłemu prądowi przepływającemu wzdłuż wybrzeży Nowego świata od mórz gorących Oceanu Spokojnego, podczas gdy prąd zimny przepływający koło wybrzeży sybiryjskich przybywa do basenu Morza Lodowatego.

Pan Kaskabel nie myślał o tem, ązeby dać przedstawienie w obec krajowców w Porcie Clarence. Pod tym względem pewne już miał obawy nie bez powodu. Wszakże mogli się znowu znaleźć akrobaci, kuglarze i clowni równie zręczni jak u szczepów indyjskich we forcie Yukon!

Lepiej nie narażać powtórnie za szwank honoru rodziny.

Tymczasem dnie upływały i prawdę powiedziawszy, mała trupa odpoczywała dłużej, aniżeli potrzebowała. Bez wątpienia jesen tydzień wypoczynku w Porcie Clarence byłby wystarczył, by zebrali dość sił do ponoszenia trudów podróży przez sybiryjskie pustkowia.

Ale dla „Pięknego Wędrowca” cieśnina jeszcze była zamkniętą. Ku końcowi września, pod tą szerokością, nawet chociaż przeciętna temperatura była poniżej zera (Celsiusza) ramię morza oddzielające Azyę od Ameryki jeszcze nie było zamarznięte. Wprawdzie przepływały liczne lodowce utworzone na otwartem morzu Berynga i prąd z Oceanu Spokojnego pędził je w kierunku północnym wzdłuż wybrzeży Alaski. Te lodowce jednakowoż musiały zespolić się w jednolitą twardą masę, zanim tworzą olbrzymie, trwałe stężałe pole lodowe, o jakiem mówiliśmy, po którym możnaby przejeżdżać na kołach pomiędzy obu stałymi lądami.

Jasną było rzeczą, że na takiem polu lodowem, po którem bezpiecznie mogłaby przejechać baterya artyleryi. „Piękny Wędrowiec” wraz z mieszkańcami swoimi nie narażał się na niebezpieczeństwo.

Szerokość cieśniny w najwyższem jej miejscu wynosiła sześćdziesiąt kilka mil od przylądka Księcia Walii, trochę na północ od Portu Clarence, do małego portu Numana na sybiryjskiem wybrzeżu.

– Istotnie, istotnie – rzekł p. Kaskabel. – wielka to szkoda, że Amerykanie tu jeszcze nie wybudowali mostu.

– Most sześćdziesięciomilowy! – zawołał Sander.

– Dlaczegożby nie? – zauważył Jan. – Mógłby on się oprzeć w środku cieśniny na wyspie Dyemeda.

– Nie byłoby to dzieło niewykonalne, – rzekł jeszcze p. Sergiusz, – a być może, że kiedyś przyjdzie do tego tak jak jest ze wszystkiem, czego może dokonać inteligencya człowieka.

– Wszakże teraz już jest mowa o budowaniu mostu ponad kanałem brytyjskim, – rzekł Jan.

– Masz słuszność, przyjacielu, – rzekł p. Sergiusz. – Ale musimy zauważyć, że most nad cieśniną Berynga nie przyniósłaby tyle pożytku, co z Calais do Dover. Z pewnością nie mógłby pokryć kosztów.

– Chociaż dla ogółu podróżników nie często przynosiłby pożytek, – rzekła Kornelia, – to dla nas przydałby się teraz bardzo.

– Ależ właśnie przychodzi mi n myśl. – odrzekł p. Kaskabel, że przecież istnieje tu most przez dwie trzecie części roku, most lodowy, równi silny jak jakikolwiek most wybudowany z żelaza lub kamienia! Przyroda czyni to co roku, kiedy lód rozciąga się od bieguna i nie pobiera za to żadnego mostowego.

Zapamiętując się wedle swego zwyczaju na wszystko ze strony optymistycznej, p. Kaskabel najpełniejszą tu miał słuszność. Po cóż wydawać miliony na budowanie mostu, skoro tak piesi podróżni jak i wozy, potrzebują tylko odczekać właściwej pory, ażeby bezpiecznie i bez kosztów się przeprawić?

Wkrótce też i nasi podróżni musieli się doczekać tej pory sposobnej. Potrzeba było tylko nieco cierpliwości.

Około 2 października widoczną widoczną już było rzeczą, że zima na seryo się rozpoczęła. Śniegi często padały. Wszelki ślad wegetacyi zaginął. Nieliczne drzewa wzdłuż wybrzeży, ogołocone z liści, okryte były szronem. Nie można już było dostrzedz żadnych drobnych roślinek okolic północnych, zupełnie podobnych do skandynawskich; żadnych z owych lineariów, które stanowią znaczniejszą część flory podbiegunowej.

Chociaż kry lodu jeszcze zawsze przepływały przez cieśninę, unoszone chyżością prądu, to przecież stawały się coraz to większe i grubsze. Tak jak znaczny podmuch gorąca jest potrzebny do znitowania metalów, tak i podmuchu znacznego zimna już tylko brakowało, by wielkie te bryły lodu się zespoliły. Takiego podmuchu można było oczekiwać lada dzień.

Podczas gdy Kaskabelowie gorąco pragnęli przekroczenia cieśniny, opuszczenia Portu Clarence i postawienia stopy znowu na Starym Świecie, to przecież ich radość ze zbliżania się tej chwili, nie była pozbawiona kropli goryczy. Godzin ich wyruszenia będzie godzina rozłąki. Opuszczą oni bez wątpienia Alaskę, ale p. Sergiusz pozostanie w tym kraju, skoro nie było mowy o jego dalszej podróży na zachód. A skoro upłynie pora zimowa, rozpocznie znowu robić wycieczki w tej części Ameryki, w której zamierzał uzupełnić zwoje badania i zwiedzać dystrykta położone na północ od Yukonu poza górami.

Dla wszystkich rozłąka ta będzie bolesną, bo wszyscy teraz złączeni byli węzłami się samej sympatyi tylko, ale najserdeczniejszej przyjaźni!

Najwięcej zmartwionym, jak łatwo odgadnąć, będzie Jan. Czyż mógł nie myśleć o tem, że p. Sergiusz zabierze ze sobą Kajetę? A jednak, czyż nie było to dla dobra młodej dziewczyny, że przyszłe jej kasy spoczną w ręku nowego ojca? Któż lepiej pokierowałby jej przyszłością od p. Sergiusza!

Zrobiwszy ją córką swą przybraną, zawiezie ją do Europy, da jej odpowiednie wykształcenie i zapewni jej pozycyę, jakiej nigdy nie mogłaby zyskać w domu biednego sztukmistrza. W obec takich dla niej korzyści, czyż można się wahać? Ach nie, i Jan pierwszy to uznawał. a przecież ogarniał go smutek, który zdradzało coraz to więcej jego usposobienie. Jakżeż mógłby opanować swoje uczucia? Rozłączyć się z Kajetą, ażeby więcej nigdy jej nie obaczyć, nie ujrzeć jej nawet wtedy, tak od niego oddalona i materyalnie i moralnie zajmie miejsce w rodzinnem kółku p. Sergiusza, zrzec się miłego przyzwyczajenia rozmawiania z nią tak często, wspólnego pracowania, znajdowania się w pobliżu siebie, wszystko to nieopisane było przykro. Jan kochał Kajetę; kochał ja miłością prawdziwą, odradzającą się w każdym jego postępku, w drżeniu jego głosu, gdy do niej przemawiał. Nie wiedział, czy miłość ta doznawała wzajemności, a może nawet nie było znaną młodej dziewczynie. Wszystko to jednak się skończy, kiedy się rozłączą, – rozłączą może na zawsze.

Podczas gdy Jan czuł się wielce nieszczęśliwym, rodzice jego, jakoteż brat i siostra, którzy przywiązali się głęboko do Kajety, nie mogli się oswoić z myślą rozłączenia się z nią, a i z myślą rozłączenia się z p. Sergiuszem. Daliby „dużo pieniędzy”, jak się wyrażał p. Kaskabel, ażeby p. Sergiusz im towarzyszył aż do końca podróży. Przynajmniej spędzaliby w jego towarzystwie jeszcze kilka miesięcy, a potem, – no, potem, toby się jeszcze okazało…

Wspomnieliśmy wyżej, że mieszkańcy Portu Clarence bardzo polubili Kaskabelów i nie mało współczucia im okazywano, kiedy zbliżał się czas rozpoczęcia dla nich prawdziwych niebezpieczeństwo podróży. Niektórzy jednakowoż Rosyanie, zainteresowani tymi Francuzami, którzy przybyli tak z daleka i wybierali się tak daleko, innego rodzaju zwracali uwagę na niektórych członków ich gromadki, a szczególniej na p. Sergiusza.

Czytelnik nie zapomniał zapewne, że podówczas w Porcie Clarence bawiła pewna liczba urzędników powołanych do Syberyi z powodu przyłączenia Alaski do Stanów Zjednoczonych.

Byli pomiędzy nimi dwaj agenci mający specyalne polecenia w terytoryach amerykańskich podległych rządowi moskiewskiemu. Zadaniem ich było śledzić zbiegów politycznych, którzy znaleźli przytułek w Nowej Brytanii, a mieliby może pokusę przekroczenia granicy Alaski. Otóż ten Rosyanin, który stał się gościem i towarzyszem trupy kuglarskiej, ten p. Sergiusz, którego podróż miała się zakończyć właśnie na granicy carskich posiadłości, obudził nieco ich podejrzenia i dlatego śledzili oni go bacznie, ale zarazem ostrożnie by tego nie zauważono.

Pan Sergiusz nie przeczuwał, że był przedmiotem takiego podejrzliwego śledzenia. Jego umysł również był zaprzątnięty zbliżającem się rozstaniem. Czy wahał się w wyborze pomiędzy swym zamiarem wznowienia wycieczek po północnej a myślą porzucenia tego zamiaru, by z nowymi swymi przyjaciółmi puścić się w drogę do Europy? Trudno było odgadnąć. Widząc go jednak często zamyślonego, p. Kaskabel postanowił nakłonić go do dania wyjaśnień pod tym względem.

Pewnego wieczoru, dnia 11 października, po wieczerzy, zwracając się do p. Sergiusza, jakoby o czemś nowem chciał mówić, powiedział:

– Ale, ale, panie Sergiuszu; pan wiesz, że wkrótce się wybieramy do pańskiego kraju?

– Naturalnie, moi przyjaciele. To rzecz ułożona.

– Tak, wybieramy się do Rosyi, a jeśli wszystko odbędzie się szczęśliwie, to przejeżdżać będziemy przez Perm, gdzie mieszka pański ojciec, jeżeli się nie mylę.

– Nieinaczej i dlatego wasz odjazd budzi u mnie zarówno ubolewanie, jak i zazdrość.

– Panie Sergiuszu, – zapytała się Kornelia, – czy pan zamierzasz jeszcze długo zabawić w Ameryce.

– Czy długo? Nie wiem doprawdy.

– A kiedy pan wracać będzie do Europy, to jaką drogą?

– Wracać będę przez daleki Zachód, gdyż moje badania zawiodą mię napowrót do New Yorku, gdzie wsiądę na okręt z Kajetą.

– Z Kajetą! – szepnął Jan, spoglądając na dziewczynę, która zwiesiła głowę.

Nastąpiła chwila milczenia. Potem p. Kaskabel rzekł znowu, z niejakiem wahaniem:

– Otóż, panie Sergiuszu, proszę mi pozwolić zrobić panu pewną propozycą. Wiem ja dobrze, że będzie bardzo trudno przewędrować tę dyabelną Syberyę! Jednakowoż przy energii i dobrej woli…

– Mój przyjacielu, – odrzekł p. Sergiusz, – bądź pan przekonany, że mnie nie odstraszają ani niebezpieczeństwa ani trudy, i dzieliłbym je chętnie z wami, gdyby…

– Dlaczegoż podróży nie odbyć razem? – zapytała się Kornelia.

– Ach, byłoby to tak pięknie! – dodał Sander.

– A ja dałabym panu takiego całusa, gdyby pan się zgodził? – zawołał Napoleona.

Jan i Kajeta nie wyrzekli słowa, ale ich serca biły gwałtownie.

– Kochany panie Kaskabel, – rzekł p. Sergiusz po chwili namysłu, – chciałbym pomówić z panem i z pańską żoną.

– Do usług, panie, w tej chwili…

– Nie, nie: jutro dopiero! – odrzekł p. Sergiusz.

Potem wszyscy udali się na spoczynek, zaniepokojeni i zaciekawieni.

Jaki powód mógł mieć p. Sergiusz żądając rozmowy poufnej? Czy postanowił zmienić swe plany, czy też przeciwnie myślał tylko o ułatwieniu Kaskabelom podróży, pośród lepszych warunków, ofiarując im pewną sumę pieniędzy?

Na każdy sposób Jan i Kajeta nie zmrużyli oko tej nocy.

Nazajutrz przed południem rozmowa zapowiedziana się odbyła.

Nie z powodu nieufania dzieciom, tylko z obawy, by nie podsłuchali ich krajowcy lub inni przechodnie, p. Sergiusz poprosił pp. Kaskabelów, ażeby odeszli z nim na pewną odległość od obozu. Niewątpliwie miał do powiedzenia coś ważnego, co należało utrzymać w tajemnicy.

Wszyscy troje szli ku przystani w kierunku fabryki olejów i rozmowa rozpoczęła się w taki sposób:

– Moi przyjaciele, rzekł p. Sergiusz, – posłuchajcie mię uważnie i zastanówcie się dobrze, nim mi odpowiecie na propozycyę, którą wam chcę zrobić. O waszem dobrem sercu nie wątpię i daliście mi dowód do jakiego stopnia dojść może wasze poświęcenie. Nim jednakowoż ostateczną poweźmiecie decyzyę musicie się dowiedzieć kot ja jestem.

– Kto pan jesteś? Jesteś pan uczciwym człowiekiem naturalnie! – zawołał Kaskabel.

– O tak, uczciwym człowiekiem, – powtórzył p. Sergiusz! – ale człowiekiem uczciwym któryby nie chciał swoją obecnością przyczynić niebezpieczeństw oczekującym was w Syberyi.

– Obecność pańska miałaby być niebezpieczną? – zapytała Korniela.

– Tak jest istotnie, bo nazywam się hrabia Sergiusz Narkin. Jestem skazańcem politycznym.

I tu p. Sergiusz opowiedział krótko swe dzieje.

Hrabia Sergiusz Narkin należał do majętnej rodziny w gubernii permskiej. Jak przedtem opowiadał, miał zamiłowanie do geograficznych i odkryć i spędził swoją młodość na podróżach we wszystkich częściach świata.

Na nieszczęście jednakowoż nie ograniczył się na tych śmiałych przedsiębiorstwach, w których mógł dojść do znacznej sławy. Wmięszał się do polityki i w roku 1857 skompromitował się, dawszy się nakłonić do przystąpienia do pewnego tajnego stowarzyszenia.

Krótko mówiąc, członkowie tego stowarzyszenia zostali aresztowani, procesowani z całą surowością sądów rosyjskich i po większej części skazani na dożywotnie wygnanie w Syberyi.

Hrabia Sergiusz Narkin należał do tej większości. Musiał udać się do Jakucka, gdzie mu wyznaczono pobyt, i pożegnać się z jedynym swym krewnym, swym ojcem, księciem Wasylem Narkinem, liczącym obecnie lat ośmdziesiąt, a mieszkającym w dobrych swych we Walskiej, niedaleko Permu.

Spędziwszy pięć lat w Jakucku, wygnaniec miał sposobność ucieczki od Ochucka, nad morzem tejże nazwy, z której skorzystał. Tam dostał się na okręt udający się do jednego z portów kalifornijskich i tak to się stało, że od lat pięciu hr. Sergiusz Narkin przebywał albo w Stanach Zjednoczonych albo w Nowej Anglii, starając się zawsze zbliżać się ku Alasce i dostać się do niej, skoro stanie się posiadłością amerykańską. Tak! Pragnął on gorąco powrócić do Europy przez Syberyę, właśnie tą drogą, którą obecnie miał w projekcie i w którą się wybierał p. Kaskabel. Można sobie wyobrazić jego uczucia, kiedy po raz pierwszy dowiedział się że ludzie, którzy go uratowali od śmierci, udawali się na cieśninę Berynga w celu przeprawienia się do Azyi.

Rozumie się, że nie pragnął niczego goręcej, jak im towarzyszyć. Ale czyż mógł ich narażać na zemstę rządy rosyjskiego? Gdyby się dowiedziano że oni dopomogli i przyczynili się do powrotu wygnańca politycznego do państwa moskiewskiego, to jakież byłyby następstwa? A jednak: biedny jego stary ojciec! Jakże pragnął ujrzeć go raz jeszcze!

– A zatem pójdź pan, panie Sergiuszu, pójdź pan z nami! – zawołała Kornelia.

– Naraziłbym waszą wolność, a może i życie wasze, gdyby się dowiedziano…

– I o cóż chodzi? – rzekł Kaskabel. – Mamy wszyscy pewne rachunki do załatwienia tam w górze: czyż nie tak? Otóż starajmy się nagromadzić dobrych uczynków ile zdołamy na stronę kredytu! Niech one zrównoważą złe uczynki!

– Ale zastanów się pan, kochany przyjacielu…

– A przytem nikt pana nie pozna, panie Sergiuszu! Znamy my się na różnych figlach i nich mię powieszą, jeżeli damy się złapać jakiemukolwiek agentowi policyi rosyjskiej.

– Jednakże… – chciał mówić dalej hrabia.

– A wreszcie mógłbyś pan, jeśli potrzeba, ubierać się jak my, jeżeli pan się nie będziesz wstydził…

– Ah, mój przyjacielu!

– A komuż mogłoby przyjść do głowy, że hrabia Narkin jest członkiem trupy Kaskabelów?

– A więc przyjmuję, drodzy przyjaciele! Tak jest! Przyjmuję! I dziękuję wam!

– To już dobrze, już dobrze, – rzekł Kaskabel. – Czyż pan myślisz, że my nie mamy za co panu podziękować? A zatem, panie hrabio…

– Nie nazywajcież mnie hrabią Narkinem. Muszę i nadal dla każdego pozostać po prostu panem Sergiuszem, nawet dla waszych dzieci.

– Masz pan słuszność. Nie trzeba, aby wiedziały. To rzecz ułożona! Jedziesz pan zatem z nami, panie Sergiuszu. Ja zaś, Cezar Kaskabel, zobowiązuję się pana doprowadzić do Permu, lub… niech stracę nazwisko! Co przecież byłoby niepowetowaną szkodą dla sztuki: sam pan przyznasz.

Jak powitano pana Sergiusza, kiedy powrócił do „Pięknego Wędrowca,” a Jan, Kajeta, Sander, Napoleona i Clovy dowiedzieli się, że będzie im towarzyszył w podróży do Europy, łatwo sobie wyobrazić bez opisywania.

Rozdział XVI

Pożegnanie Nowego Świata.

Teraz już pozostało tylko wykonać ułożoną podróż do Europy.

Zważywszy wszystko, były wszelkie szanse powodzenia planu. Ponieważ dziwaczne losy życia cygańskiego wiodły Kaskabelów przez Rosyę, a nawet przez permską gubernią, przeto najodpowiedniejszą rzeczą było, ażeby hr. Dergiusz Narjin, przyłączył się do nich na resztę podróży. Któż mógłby przypuszczać, że skazaniec polityczny, który uszedł z Syberyi, znajdował się pomiędzy artystami karawany sztukmistrza? Skoro zachowa się tylko dyskrecyą, powodzenie było niewątpliwe, a skoro hrabia znajdzie się w Permie i zobaczy się z księciem Wasylem Narkinem, to już się okaże, co ma uczynić dalej. Przewędrowawszy Azyę nie pozostawiając za sobą żadnych śladów dla policyi widocznych, zastosuje on się potem już do okoliczności.

To prawda, że z drugiej strony, gdyby go w drodze poznano, co wydawało się nieprawdopodobnem, mogło to mieć straszne następstwa dla niego, a także i dla Kaskabelów. Ale pani p. Kaskabel ani jego żona na to niebezpieczeństwo się zważali, a gdyby byli pytali się o to dzieci, to te tylko pochwaliłyby ich postąpienie. Ale tajemnicę hr. Narkina miano ściśle zachowywać; towarzysz ich podróży i nadal miał pozostać panem Sergiuszem.

Później hr. Narkin zapewne będzie w położeniu odwzajemnienia się za poświęcenie zacnych tych Francuzów, chociaż p. Kaskabel nie chciał słyszeć o innej nagrodzie, prócz o przyjemności usłużenia mu i zażartowania z rosyjskiej policyi.

Na nieszczęście plany ich zaraz w początkach, – czego przypuszczać nie mogli, – były narażone na groźne niebezpieczeństwo.

Wylądowawszy na przeciwnem wybrzeżu, mogli natychmiast zostać aresztowani przez agentów rosyjskich w Syberyi.

Zdarzyło się bowiem, że nazajutrz po ułożeniu tych planów, dwaj mężczyźni rozmawiali przechadzając się u jednego końca przystani, gdzie nikt ich nie mógł podsłuchać.

Byli to dwaj agenci, o których już wspomnieliśmy, i których zastanowiła i wprawiła w podejrzenie obecność p. Sergiusza pomiędzy mieszkańcami „Pięknego Wędrowca.”

Mieszkając w Sitce przez kilka lat ubiegłych i mając sobie powierzone czuwanie nad politycznemi sprawami prowincyi, w szczególności mieli obowiązek, jak mówiono, szpiegować zachowanie się zbiegów w sąsiedztwie granicy kolumbijskiej, donosić o wszystkiem gubernatorowi Alaski, i aresztować każdego, któryby przekroczył granicę.

Ci chociaż nie znali osobiście hr. Narkina, mieli jego rysopis od czasu ucieczki jego z cytadeli jakuckiej. Kiedy rodzina Kaskabelów przybyła do Portu Clarence, zdziwili się ujrzawszy tego Rosyanina, który wcale nie wyglądał na wędrownego artystę. Skądże on wziął się pomiędzy tymi ludźmi, którzy, przybywając do Sacramento, tak dziwną obrali drogę powrotu do Europy?

Kiedy już raz obudziło się u nich podejrzenie, zaczęli badać i śledzić dość zręcznie, ażeby nie zwracać uwagi i porównawszy postać p. Sergiusza z rysopisem hr. Narkina który mieli w ręku, przyszli do przekonania, że się nie mylą.

– Tak, jest to niewątpliwie hr. Narkin! – rzekł jeden z tych agentów do drugiego. – Niewątpliwie wałęsał się w pobliżu granic Alaski, dopóki prowincya nie została anektowaną i wtedy dostał się do tych cyganów, którzy go przyjęli między siebie. I teraz zamierza z nimi przejechać przez Syberyą!

Rozumowali przeto bardzo ściśle, a chociaż początkowo p. Sergiusz nie zamierzał wyruszać poza Port Clarence, to przecież obaj agenci wcale się nie zdziwili, kiedy się dowiedzieli, że postanowił wraz z „Pięknym Wędrowcem” przekroczyć cieśninę.

– Doskonała to dla nas gratka! – odrzekł drugi agent. – Gdyby hrabia pozostał tu, na ziemi amerykańskiej, to nie moglibyśmy go aresztować!

– Teraz zaś, skoro stanie tylko po drugiej stronie cieśniny, – mówił dalej pierwszy, – będzie na terytoryum rosyjskiem i nie może nam ujść gdy wpadnie w nasze ręce.

– Aresztowanie to przyniesie nam rozgłos i zysk znaczny! Świetny to tryumf dla nas w chwili powrotu! Ale każe do tego się weźmiemy?

– Rzecz bardzo prosta! Kaskabelowie wkrótce wyruszą, a że chodzi im o drogę najkrótszą, przeto udadzą się do portu Numana. A zatem, jeżeli tam zdążymy pierwsi, albo też równocześnie z hr. Narkinem, to będziemy mogli natychmiast go ująć!

– To dobrze, ale chciałbym być w Numana przed nim, ażeby uprzedzić policyą nadbrzeżną, która nam może pomódz w razie potrzeby.

– Postaramy się o to, jeśli się da. Ci kuglarze muszą czekać, dopóki lód nie będzie dość silny, ażeby mógł unieść ich rydwan, a zatem możemy ich łatwo wyprzedzić. Tymczasem więc miejmy oko na hr. Narkina bez budzenia jego podejrzeń. Chociażby on nawet nie dowierzał rosyjskim urzędnikom powracającym do kraju z Alaski, to przecież nie może odgadnąć, żeśmy go poznali. Niewątpliwie przeto się wybierze; aresztujemy go w Numana, a potem pod bezpieczną eskortą zawieziemy go do Petropawłowska. albo do Jakucka.

– A gdyby ci Akrobaci chcieli go bronić?

– To zapłaciłby drogo za to, że dopomogli wygnańcy politycznemu powrócić do Rosyi!

Taki prosty plan mógł mieć powodzenie, zwłaszcza, że hrabia bynajmniej się sądził, iż go poznano, a Kaskabelom ani się nie śniło, że są śledzeni. Tak więc podróż rozpoczęta pośród oznak tak pomyślnych, była narażoną na smutny koniec dla p. Sergiusza i jego towarzyszy. A podczas kiedy knuto ten spisek, nasi podróżni oddawali się radości na myśl, że pozostaną razem, by razem udać się do Rosyi. A co to za radość była szczególnie dla Jana i Kajety!

Oczywiście obaj agenci zachowali plan swój w tajemnicy przed wszystkimi. Nikt w całym Porcie Clarence nie przypuszczał, by pod dachem „Pięknego Wędrowca” znajdowała się osobistość tak znakomita jak hr. Narkin.

Nie można jeszcze było oznaczyć z góry dnia wyruszenia w podróż. Z niecierpliwością śledzono zmianę temperatury, a rzeczywiście temperatury, rzeczywiści temperatury anormalnej, i nigdy w życiu p. Kaskabel nie życzył sobie tak gorąco mrozu „siarczystego, któremu nie mogłyby się oprzeć skały.”

A było rzeczą ważną także, ażeby się dostano na drugą stronę cieśniny, zanim ostra zima rozciągnie swe panowanie nad owemi okolicami. Jeżeliby to się stało w pierwszych dniach listopada, to „Piękny Wędrowiec” miałby dosyć czasu, ażeby dostać się do południowych okolic Syberyi. Tam w jakiejś wiosce możnaby oczekiwać pory sposobnej do udania się ku górom uralskim.

Pośród takich okoliczności, Vermont i Gladiator mogłyby przechodzić przez stepy bez zbytecznego znużenia. Rodzina Kaskabelów zaś dostałaby się do Permu na czas na targ roczny, to jest w lipcu następnego roku.

Lodowce jeszcze ciągle płynęły na północ, unoszone ciepłym prądem Oceanu Spokojnego! Ruchliwa ta flotyla lodowa ustawicznie przesuwała się po cieśninie, zamiast zrastać się i tężeć w masę nieruchomą!

Ale dnia 13 października wydawało się, że ruch ustaje. Zapewne na północy gdzieś jakaś blokada lodu ruch powstrzymywała. I istotnie zdala na widnokręgu można było dostrzedz jednolitą masę białych wierzchołków, co niewątpliwie było oznaką, że Morze Północne jest zamarznięte. Biały odblask lodu zapełniał atmosferę; zupełne stężenie musiało już wkrótce nastąpić.

Od czasu do czasu p. Sergiusz i Jan wypytywali się rybaków w Porcie Clarence. Parę razy już sądzili, że można było puścić się w drogę, ale marynarze, którzy znali „każdy cal cieśniny” radzili im jeszcze czekać.

– Nie śpieszcie się, – powiadali. – Niech najprzód mróz uczyni swoje. Jeszcze nie był dosyć ostry. A potem, chociaż woda zupełnie jest zamarzniętą po tej stronie cieśniny, to niewiadomo, czy jest taka po drugiej stronie, a zwłaszcza przy wyspie Dyomeda.

Rada też była rozsądną.

– Zima w tym roku nie bardzo się śpieszy! – zauważył pewnego dnia p. Sergiusz do jednego z rybaków.

– Nie; – odrzekł tenże, owszem, opóźnia się. Tem bardziej nie powinniście się śpieszyć, dopóki nie będziecie pewni, że się przedostaniecie bezpiecznie. Przytem wasz wóz jest cięższy od pieszego człowieka i potrzebuje grubszej powłoki pod sobą. Poczekajcie, póki mocne spadki śniegu nie wyrównają wszystkich gór lodowych, a wtedy będziecie mogli wyruszyć jak po gościńcu. Wtedy łatwo odzyskacie czas stracony, a lepiej nie narażać się na odcięcie może we środku cieśniny!

Takich rad należało usłuchać, bo pochodziły od ludzi doświadczonych. Pan Sergiusz starał się tedy wszelkiemi siłami uspokajać Kaskabela, który był najcierpliwszy ze wszystkich. Główną rzeczą było nie narażać nierozsądnem postąpieniem powodzenia podróży lub bezpieczeństwa podróżników.

– Bądźże pan rozsądnym i cierpliwym! – mawiał. – Pański „Piękny Wędrowiec” nie jest łodzią i skoro dostanie się pomiędzy dwie bryły lodowe niedobrze spojone, to pójdzie na dno. Rodzina Kaskabelów nie potrzebuje zwiększać swej sławy szukaniem grobu w wodach cieśniny Berynga!

– A czy to sława przez to by się zwiększyła? – zapytywał z uśmiechem próżny Kaskabel.

Zresztą zawsze interweniowała Kornelia i oświadczyła stanowczo, że nie dopuści do popełnienia czynu nierozważnego.

– Ależ to ze względu na pana, panie Sergiuszu, tak się śpieszymy! – wołał p. Kaskabel.

– O, mój przyjacielu, nie chodzi mi o pośpiech kiedy ważniejszem jest bezpieczeństwo podróży, – odpowiadał p. Sergiusz.

W obec ogólnej niecierpliwości, czas się nie przykrzył Janowi i Kajecie.

Był on ciągle jej nauczycielem. Zaczęła już dość dobrze rozumieć i mówić po francuzku. Oni sami już doskonale się rozumieli. A przy tem Kajecie tak dobrze było u tej rodziny, tak dobrze przy Janie, który tyle o nią się troszczył! Państwo Kaskabel musieliby ostatecznie być ślepymi, gdyby nie dostrzegli, jakie uczucia Kajeta budzi u ich syna. Zaczęli też tem się kłopotać nieco. Wiedzieli, kim był p. Sergiusz, i czem miała kiedyś zostać Kajeta. Nie była ona już dziś biedną Indyanką szukającą służby w Sitce; była córką przybraną hrabiego Narkina. Jan zaś narażał się na gorzkie rozczarowanie w przyszłości.

– Z tem wszystkiem, – mawiał p. Kaskabel, – p. Sergiusz ma także oczy i niezawodnie spostrzegł już, co się dzieje! Widzisz, Kornelio, jeżeli on nic na to nie mówi, to i my nie mamy nic do mówienia!

Pewnego dnia Jan zapytał się młodej dziewczyny:

– Czy cieszysz się, Kajeto, że jedziesz do Europy?

– Do Europy? Tak! – odrzekła. – Ale cieszyłabym się więcej, gdybym jechała do Francyi!

– Masz słuszność. Piękny to kraj i kraj dobry, ta nasza Ojczyzna. Jeżeli się stanie twoją, to ją pokochasz.

– Kochałabym każdy kraj, w którym wybyście mieszkali, Janie, i pragnę najgoręcej nigdy was nie opuścić!

– O, droga moja Kajetko!

– Czy to daleko do Francyi?

– Każdy kraj jest daleki, Kajeto, gdy się za nim tęskni. Ale dostaniemy się tam… może za rychło…

– Dlaczego, Janie?

– Bo ty, zostaniesz w Rosyi z p. Sergiuszem! Jeżeli nie rozłączymy się tutaj, to tam się rozłączymy! Pan Sergiusz zatrzyma cię przy sobie, Kajeto. Zrobi on z ciebie wielką damę i wtedy już nigdy widzieć ciebie nie będziemy!

– Dlaczego tak mówisz, Janie? Pan Sergiusz jest dobry i wdzięczny. Nie ja to uratowałem jego życie, tylko wy, bo gdyby was tam nie było, to cóż mogłabym dla niego uczynić? Jeżeli teraz żyje, to zawdzięcza to twojej matce i wam wszystkim. Czy sądzisz, że p. Sergiusz o tem zapomni? Jeżeli się rozłączymy, Janie, to dlaczego powiadasz, że będzie to na zawsze?

– Nie powiadam tego, Kajetko! – odrzekł Jan, nie mogąc już powstrzymać swego zruszenia. – Ale obawiam się tego! Nigdy ciebie więcej nie ujrzeć. Kajeto! Gdybyś wiedziała jak czułbym się nieszczęśliwy! A potem nietylko widywać ciebie pragnąłbym. Patrz, ponieważ jesteś sama na świecie, to dlaczego nie miałaby wystarczyć dla ciebie nasza rodzina? Moi rodzice tak cię kochają!

– Nie więcej, niż ja ich kocham, Janie!

– A także i brat mój i siostra! Miałem nadzieję, że będą oni zawsze i dla ciebie bratem i siostrą.

– Będą nimi. A ty, Janie?

– Ja… ja chciałbym… być także bratem, Kajetko… Ale serdeczniej przywiązanym, serdeczniej kochającym…

Dalej Jan się nie posunął. Wziął rękę Kajety w swoją i ucisnął ją. Potem odszedł, nie chcąc więcej powiedzieć. Kajeta, mocno wzruszona, czuła przyśpieszone bicie serca i łza spadła z jej oko.

Dnia 15 października marynarze w około Portu Clarence uwiadomili p. Sergiusza, że może wybrać się w podróż. Od kilku dni mrozy się zwiększyły. Przeciętna temperatura nie wznosiła się ponad dziesięć stopni niżej zera Celsiusza. Pole lodowe wydawało się najzupełniej nieruchome. Nie dawało się już wcale słyszeć owo charakterystyczne trzeszczenie, często powtarzające się, nim bryły lodu spoją się należycie.

Prawdopodobną tez było rzeczą, że wkrótce pojawią się przybywający z Azyi krajowcy, którzy w zimie często przechodzą przez cieśninę i prowadzą dość znaczny handel pomiędzy Numaną a Portem Clarence.

Droga ta niekiedy bardzo bywa ożywioną. Często przejeżdżają nią liczne sanie ciągnione przez psy lub renifery, z jednego wybrzeża na drugie i odbywają w dwóch lub trzech dniach sześćdziesiąt mil przedzielających od siebie najbliższe miejscowości na brzegach przeciwnych. Tworzy się tam przeto naturalny gościniec służący do przejazdu od początku do końca zimy, przez przeszło sześć miesięcy. Ale trzeba uważać, by nie wybierać się w tę drogę za wcześnie, lub za późno, gdyż mogą grozić straszne katastrofy w skutek pękania lodu.

Na podróż po Syberyi aż do dnia, w którym „Piękny Wędrowiec” zatrzyma się na leżach zimowych, p. Sergiusz zakupił w Porcie Clarence różne artykuły niezbędnie potrzebne do podróży w takim klimacie, a między innymi kilka par owych śnieżnych łapci, które Indyanie wdziewają jak łyżwy i które dozwalają im suwać się szybko po polach lodowych. Wędrowni „artyści” nie potrzebowali długiej nauki, ażeby wyćwiczyć się w ich używaniu. W przeciągu dni kilku Jan i Sander zyskali wielka biegłość w wyścigach po śniegu, ćwicząc się na zamarzniętych potoczkach na wybrzeżu.

Pan Sergiusz uzupełnił również zapas futer zakupionych we forcie Yukon. Nie wystarczało podróżnym odziewać się w takie ciepłe futra, dla ochrony przed zimnem, lecz trzeba było niemi jeszcze obić ściany „Pięknego Wędrowca”, okryć łóżka, przedziały i podłogi niem dla utrzymania ciepła wytwarzanego przez piec kuchenny. Przytem należało zawsze na to zwracać uwagę, że po przebyciu cieśniny, p. Kaskabel zamierzał spędzić najostrzejsze miesiące zimowe w jakiejś wiosce w południowych dystryktach niższej Syberyi.

W końcu postanowiono wyruszyć dnia 21 października. Przez czterdzieści ośm godzin mgliste niebo rozpłynęło się w śnieg. Niezmierzona biała powłoka wygładziła zupełnie olbrzymie pole lodowe. Rybacy wyrazili mocne przekonanie, że cieśnina już tworzy jednolitą powierzchnią lodową od brzegu do brzegu.

Wkrótce też zaczęły się pojawiać dowody na to. Kilka kupców przybyło z portu Numana, odbywszy podróż bez przeszkód lub niebezpieczeństwa.

Nadto dnia 19, powiedziano p. Sergiuszowi, że dwaj rosyjscy agenci, którzy bawili w Porcie Clarence, nie chcieli dłużej zwlekać z wyjazdem na wybrzeże sybiryjskie i wyruszyli owego dnia rano, zamierzając zatrzymać się na wyspie Dyomeda i dalszą podróż odbyć dnia następnego.

Pobudziło to p. Kaskabela do uwagi:

– Otóż dwaj faceci, którym śpieszniej, niż nam! Mogliby przecież na nas poczekać. Przyjemniej byłoby w towarzystwie odbyć podróż.

Potem pomyślał, że prawdopodobnie ci urzędnicy obawiali się opóźnienia, gdyby się byli trzymali „Pięknego Wędrowca”, który nie był w stanie po tym śniegu zbyt śpiesznie odbywać podróż.

Istotnie też, chociaż Vermont i Gladiator ostro były podkute, niezawodnie musiało potrwać kilka dni, nim „Piękny Wędrowiec” dostanie się na drugą stronę po odpoczęciu na wyspie w środku cieśniny.

W rzeczywistości jednak agenci woleli wybrać się przed hrabią Narkinem, ażeby poczynić przygotowanie do aresztowania jego.

Postanowiono wyruszyć o wschodzie słońca. Należało korzystać z kilku godzin światła, które słońce jeszcze dawało. Za dwa miesiące, w porze przesilenia dnia z nocą 21 grudnia, ustawiczna noc panować będzie w okolicach, przez które przechodzi koło biegunowe.

W przeddzień wyjazdu wieczorem, na „herbatce” wydanej przez pp. Kaskabelów, zebrały się pod szopą odpowiednio wybraną znakomitości Portu Clarence, tak urzędnicy jak rybacy i niektórzy naczelnicy Eskimosów, którzy okazali się uprzejmymi w obec podróżnych.

Zebranie było wesołe, a Clovy ubawił gości najzabawniejszemi swemi piosnkami, Kornelia postawiła wazę ponczu, w którym może za mało było cukru, ale za to była obfitość wódki. Napój ten znalazł u gości tem większe uznanie, iż wracając do domu wystawiali się na mróz siarczysty, jeden z owych, które pośród pewnych nocy zimowych nadchodzą jakoby z ostatecznych kończyn nieba gwiazdami zasianego.

Amerykanie wznosili toasty na cześć Francyi, a Francuzi pili zdrowie Amerykanów. Potem goście pożegnali się, ściskając ręce Kaskabelów.

Nazajutrz zaprzężono oba konie o godzinie 8 rano, Małpa, John Bull, owinęła się w płótna i zaledwie nos wystawiła z futrzanego okrycia swojego, a Wagram i Marengo skakały w około „Pięknego Wędrowca”. Wewnątrz Kornelia, Napoleona i Kajeta zamknęły się hermetycznie, by zając się pracą domową; trzeba było uprzątnąć w mieszkaniu, napalić w piecu, ugotować obiad. Pan Sergiusz, p. Kaskabel, Jan, Sander i Clovy, to przy koniach, to wyprzedzając je o kilkanaście kroków pilnowali bezpieczeństwa podróży i sposobów unikania wybojów na „gościńcu.”

Nareszcie dano znak do wyruszenia i równocześnie ozwały się okrzyki : „hurra!” ze strony mieszkańców Portu Clarence.

Chwilę później koła „Pięknego Wędrowca” zazgrzytały a kruchej powierzchni pola lodowego

Pan Sergiusz i rodzina Kaskabelów ostatecznie opuścili Amerykę.

Tom II

Rozdział I

Cieśnina Berynga.

Dosyć wązką przerwę pomiędzy stałymi lądami tworzy cieśnina Berynga, która łączy morze tejże samej nazwy z Morzem Lodowatem Północnem. Przypomina ona cokolwiek cieśninę Pas de Calais pomiędzy kanałem brytyjskim a Morzem Północnem; ma ten sam kierunek; jest jednakowoż trzy razy szerszą. Podczas gdy przestrzeń około dwudziestomilowa dzieli przylądek Gris Nez na wybrzeży francuzkiem od South Foreland po stronie angielskiej, odległość Port Clarence od Numany wynosi mil sześćdziesiąt.

Dlatego to ku portowi Numana, jako ku najbliższemu punktowi na wybrzeżu azyatyckiem. „Piękny Wędrowiec” zdążał wyruszywszy z ostatniego swojego w Ameryce przystanku.

Rozumie się, że jadąc ukośnie przez Morze Berynga, Cezar Kaskabel odbyłby podróż po niższym równoleżniku znacznie na południe od koła biegunowego. W takim wypadku dostałby się na południowy zachód do wyspy św. Wawrzyńca dosyć ważnej, a zamieszkanej przez liczne szczepy Eskimosów, a potem, po drugiej stronie zatoki Anadyr, wylądowanoby u przylądka Navare i stamtąd dostanoby się zaraz do obszarów Syberyi południowej. Ale zwiększyłoby to znacznie długość podróży morskiej, lub raczej podróży po lodzie i naraziłoby jadących na dłuższy czas niebezpieczeństw na polach lodowych.

Trzeba zważyć, że Kaskabelowie pragnęli dostać się jak najprędzej na ląd stały; nie byłoby przeto rzeczą odpowiednią zmieniać pierwotny zamiar udania się prostą drogą do Numany, zaledwie zatrzymawszy się we środku na wyspie Dyomeda, miejscowości spoczywającej na skalnych swych fundamentach tak silnie, jak jakakolwiek część lądu stałego.

Gdyby pan Sergiusz rozporządzał statkiem i na nim wiózł tę małą karawanę z jej frachtem, to byłby obrał drogę zupełnie inną. Wyruszywszy z Portu Clarence, popłynąłby więcej na południe wyspy Berynga, często odwiedzanej przez foki i inne ssaki morskie ma leża zimowe; stamtąd zaś udałby się do jednego z portów Kamczatki, może nawet do Petropawłowska, stolicy owej gubernii. Nie mając jednakowoż okrętu, najlepiej było szukać najkrótszej drogi, ażeby jak najprędzej stanąć na lądzie azyatyckim.

Cieśnina Berynga nie jest bardzo głęboką. W skutek podnoszenia się dna morza, obserwowanego od peryoda lodowego, może się nawet wydarzyć w dalekiej przyszłości, że Azya i Ameryka połączą się lądem w tem miejscu. Byłby to most wedle marzeń Kaskabela, lub raczej gościniec dogodny dla podróżnych. Ale chociaż wielce użyteczne dla tychże takie międzymorze tworzyłoby znaczną przeszkodę dla żeglarzy, a szczególniej dla łowców wielorybów, gdyż zamknęłoby im drogę do Morza Północnego. Jakiś przyszły De Lesseps musiałby ułożyć i wykonać plan wybudowania tam kanału i przywrócenia dawnego stanu rzeczy. Potomkowie naszych prawnuków może kiedyś będą musieli o tem pomyśleć.

Sondowania dokonane przez hydrografów w różnych częściach cieśniny dowiodły, że dużo głębszym jest kanał po stronie Azyi w pobliżu półwyspu Czukczów. Tam przepływa z północy prąd zimny, podczas gdy prąd ciepły przepływa po niższej połowie cieśniny, od strony wybrzeża amerykańskiego.

Na północ od wymienionego półwyspu, w pobliżu wyspy Koliuczyna w zatoce tejże nazwy, okręt Nordenskjoelda, La Vega, został zamknięty w lądach 12 lat później na przeciąg czasu dziewięciu miesięcy (od 26 września 1878 do 15 lipca 1879) po odkryciu przejścia północno wschodniego.

A zatem, Kaskabelowie wyruszyli 21 października pośród okoliczności sprzyjających. Było zimno i sucho. Zawierucha śnieżna ustała, wiatr zelżał I zwrócił się n trochę na północ. Niebo przybrało jednostajną barwę szarą. Zaledwie można było dostrzedz słońce z poza zasłony mgły, której promienie jego, ukośnym kierunkiem osłabione, nie zdołały przeniknąć. W południe, kiedy wznosiło się najwyżej, dosięgało zaledwie kilku stopni ponad widnokręgiem na południu.

Bardzo mądre postanowienie powzięto jednogłośnie po wyruszeniu z Portu Clarence; oto nie miano podróżować w czasie, kiedy było ciemno. Tu i owdzie w polu lodowem znajdowały się wielkie rozpadliny, a że w ciemności niepodobna było ich uniknąć, przeto mogłaby wydarzyć się katastrofa. Postanowiono tedy, że w chwilach, gdy na odległość stu kroków już rozeznawać nie będzie można przedmiotów, „Piękny Wędrowiec” będzie się zatrzymywał. Lepiej było obrócić choćby dwa tygodnie na przebycie owych mil sześćdziesięciu, aniżeli podróżować omackiem, gdy światło dzienne nie będzie wystarczające.

Śnieg, który padał bezustannie przez dwadzieścia cztery godzin, utworzył dość gruby kobierzec, który przez mróz należycie się skrystalizował. Powłoka ta ułatwiała poruszanie się po polu lodowem. Jeżeliby w czasie ich podróży przez cieśninę więcej śnieg nie padał, to wszystko poszłoby dobrze. Należało się jednakowoż obawiać, że tam, gdzie prąd zimny spotykał się z ciepłym, płynąc w przeciwnych kierunkach, góry lodowe nadchodząc na siebie spiętrzały się i może trzeba było nieraz zbaczać z prostej drogi.

Jużeśmy powiedzieli, że Kornelia, Kajeta i Napoleona zajęły miejsca wewnątrz rydwanu. Ażeby o ile możności ulżyć ciężaru, mężczyźni mieli iść pieszo.

Wedle ułożonego z góry porządku maszerowania, Jan szedł naprzód, ażeby badać stan powłoki lodowej; można było za nim polegać. Miał ze sobą kompas, a chociaż nie było po drodze drogowskazów, to przecież dość ściśle umiał zachować kierunek zachodni.

U łbów koni postępował Clovy, gotów podtrzymać lub podnieść Vermonta i Gladiatora, gdyby się potknęły, ale były one ostro podkute i silnie opierały się na nogach. A przytem droga tak była równą, że nie miały o co się potknąć.

Koło rydwanu p. Sergiusz i Cezar Kaskabel szli w swoich drewnianych lornetach, odziani we futra od stóp do głów tak jak wszyscy ich towarzysze i rozmawiali.

Co do małego Sandera, to temu trudno było wyznaczyć miejsce lub utrzymać go w miejscu wyznaczonem. Biegł lub zwalniał kroku, na ukos lub prosto tak jak oba psy, a od czasu do czasu ślizgał się w sposób zwyczajny po lodzie. Brakowało mu jednakowoż czegoś do szczęścia: ojciec nie dozwolił mu obuć śnieżnych butów.

– Na tych łyżwach, – mówił, – przebyłbym cieśninę w kilku godzinach.

– I na cóżby to się przydało? – odpowiadał p. Kaskabel. – Nasze konie nie umieją jeździć na łyżwach.

– Muszę się wziąć kiedyś do wyuczenia ich tego! – wołał chłopiec, wywracając koziołka w powietrzu.

Tymczasem Kornelia, Kajeta i Napoleona zajęły się kuchnią i dymek dobywający się z kominka stanowił zapowiedź skutków ich pracy.

Chociaż nie cierpiały zimna, gdyż ich izdebki były hermetycznie zamknięte, to przecież myślały o tych, którzy byli na dworze. Miały też dla nich ciągle w pogotowiu kilka filiżanek gorącej herbaty zaprawionej ową rosyjską „wodą życia”, czyli wódką, która mogłaby wskrzesić umarłego.

Co do koni, to miały one dosyć paszy na czas przeprawy przez cieśninę, dzięki wiązkom siana do starczonym przez Eskimosów w Porcie Clarence.

Wagram i Marengo zadowalniały się mięsem łosiów, którego był dostatek.

A przy tem pole lodowe nie było tak bardzo pozbawione zwierzyny, jakby wydawać się mogło. Biegając tędy i owędy, oba psy płoszyły tysiące kurek leśnych, rybitw i innego ptactwa żyjącego w okolicach podbiegunowych. Ptaki te oskubane należycie i uwolnione od tłuszczu nadającego im smak przykry, stanowiły nie złą potrawę dla odmiany. Byłoby jednakowoż rzeczą niepotrzebną je strzelać, gdyż spiżarnia Kornelii doskonale była zaopatrzoną i dlatego postanowiono, by strzelby myśliwych spoczywały zupełnie w czasie podróży z Portu Clarence.

Ze zwierząt ziemnowodnych, fok i innych ssaków morskich, tak licznych w tych morzach, nie dostrzeżono żadnego w pierwszych dwudziestu czterech godzinach podróży.

Chociaż wesoło i swobodnie podróż rozpoczęto, p. Kaskabel i jego towarzysze wkrótce zaczęli doznawać owego nieokreślonego uczucia zasępienia, jakie wytwarzają takie płaszczyzny nieograniczone i nieskończone obszary śnieżna, po których znużony wzrok nadaremnie rozgląda się za granicami widnokręgu.

W godzinie II już nie byli w stanie dostrzedz najwyższych skał Portu Clarence; nawet wysoki szczyt przylądka Księcia Walii zgubił się w mgle szarej. Nie można było dostrzedz żadnego przedmiotu na odległość półtorej mili i długi czas też musiał upłynąć, zanim zdołają dostrzedz szczyt przylądka Wschodniego na półwyspie czukockim.

Ten szczyt jednakowoż stałby się dla nich doskonałym drogowskazem i dozwoliłby im zachować właściwy kierunek.

Wyspy Dyomeda znajdujące się pośrodku cieśniny Berynga, nie odznaczają skaliste wyniosłości. Ponieważ cała ta wyspa wznosi się niewiele ponad powierzchnię morza, przeto nasi podróżni nie rozeznają jej, dopóki koła wozu, przedarłszy powłokę śniegu, nie zazgrzytają na jej skalistej powierzchni.

Zresztą Jan z kompasem w ręku wiódł „Pięknego Wędrowca” bez wielkiego kłopotu i poruszano się, chociaż niezbyt szybko, to przecież bezpiecznie.

Po drodze p. Sergiusz i Cezar Kaskabel rozmawiali o swem położeniu obecnem. To przechodzenie przez cieśninę, które przed wybraniem się w drogę wydawało się rzeczą bardzo prostą i które wyda się jeszcze prostszą rzeczą, kiedy zostanie dokonanem, teraz, gdy byli już w drodze, przedstawił im się nagle jako rzecz nader niebezpieczna.

– Podjęliśmy się jednakowoż rzeczy trudnej – rzekł Kaskabel.

– Bez wątpienia, – odpowiedział p. Sergiusz. – Przebyć cieśninę Berynga z wozem ładownym nie każdemu przyszłoby na myśl.

– Wierzę panu, panie Sergiuszu. Ale cóż robić? Kiedy przyjdzie komu do głowy, ażeby jechać do kraju, to nic go już powstrzymać nie zdoła! Ale gdyby to chodziło tylko o przebycie kilkuset mil przez Daleki Zachód, albo przez Syberyą, to mnieby o to głowa nie zabolała. Ma się tam grunt pod nogami! Nie ma obawy, by ziemia się otworzyła pod stopami. Ale przebywać sześćdziesiąt mil po zamarzniętem morzu z wozem i końmi, ze znacznym ładunkiem i tam dalej! Na honor! Chciałbym już znaleźć się po drugiej stronie! Byłaby przebytą najtrudniejszą, a przynajmniej najbezpieczniejsza część naszej podróży!

– Tak jest, kochany panie Kaskabel, a zwłaszcza, jeżeli „Piękny Wędrowiec” po drugiej stronie cieśniny będzie mógł szybko zdążyć n południe Syberyi. Próbować podróży wzdłuż wybrzeży wśród zimy byłoby rzeczą nadto nierozsądną. Skoro przeto dostaniemy się do Numany, musimy zwrócić się na południowy zachód i wyszukać odpowiednią wioskę do przezimowania.

– Tak też zrobimy. Pan zapewne znasz ten kraj, panie Sergiuszu?

– Tylko część pieniędzy Jakuckiem a Ochockiem, którą przebywałem w mej ucieczce. Co do drogi wiodącej z Europy do Jakucka, pamiętam tylko straszne cierpienia! Nie życzyłbym ich najgorszym wrogom!

– Panie Sergiuszu, czy pan straciłeś wszelka nadzieję powrotu, to jest jako człowiek wolny? Czy pański rząd nigdy panu nie pozwoli powrócić?

– Chyba że car ogłosi amnestyę stosującą się do hrabiego Narkina i patryotów wraz z nim skazanych. Czy zajdą jakie polityczne wydarzenia, które do tego doprowadzą? Któż to wie, kochany panie?

– Hm, musi to być rzecz smutna, żyć na wygnaniu. Tak jakby człowieka wypędzono z jego własnego domu!

– Tak, i zdala od ukochanych!.… A mój ojciec, teraz tak stary, któregobym pragnął jeszcze ujrzeć!

– Ujrzysz go pan, panie Sergiuszu! Przyjmij pan to zapewnienie od starego sztukmistrza, który często przepowiadał wydarzenia, wróżąc ludziom o ich przyszłości. Wejdziesz pan do Permu razem z nami! Czyż nie jesteś pan jednym z artystów Kaskabelów? Ale, ale; muszę pana nauczyć kilka łatwych sztuczek; może się to kiedyś przydać; nie mówiąc już o figlu, jaki spłatany policyi rosyjskiej wtedy , gdy wejdziemy do kraju pod jej nosem!

I Cezar Kaskabel nie mógł się powstrzymać od serdecznego śmiechu. Pomyśleć tylko! Narkin, rosyjski artystokrata, podnoszący ciężary, przerzucający flaszki, odpowiadający na żarty clown’ów i zbierający za to miedziaki!

Około godziny trzeciej popołudniu, „Piękny Wędrowiec” musiał się zatrzymać. Chociaż noc jeszcze nie zapadła, gęsta mgła znacznie skracała odległość sięgania okiem. Jan powrócił ze zwiadów i radził się zatrzymać. Trudno bardzo było oryentować się pośród takich okoliczności.

Przy tem, jak to przewidział był p. Sergiusz, w tej części cieśniny nawiedzanej wschodnim prądem, przez śnieg dawała się odczuwać nierówność lodu, nierówne wzniesienia brył lodowych. Wóz przechylał się nieraz mocno, a konie potykały się za każdym prawie krokiem; pół dnia podróży znużyło je mocno.

W tym pierwszym peryodzie swojej podróży, zdołali nasi znajomi przebyć najwyżej sześć mil drogi.

Skoro konie stanęły, Kornelia i Napoleona wyszły otulone starannie we futra od stóp do głów z powodu nagłego przejścia z wewnętrznej temperatury do stopni Celsiusza nad zerem do temperatury zewnętrznej 10 stopni niżej zera. Co do Kajety, to ta, przyzwyczajona do starej zimy w Alasce, nie myślała o okryciu się futrem.

– Musisz ubrać się cieplej, Kajeto, – rzekł do niej Jan, – narażasz się na zaziębienie.

– O, ja się zimna nie obawiam! – odrzekła.– Myśmy przyzwyczajeni do zimna w dolinie Yukona.

– Wszystko jedno, Kajeto.

– Jan ma słuszność, – rzekł p. Kaskabel, wdając się w sprawę. – Wejdź do wozu i wdziej futerko, Kajeto. Ostrzegam cię bowiem, że skoro się zaziębisz, to ja się wezmę do leczenia siebie, a żartować nie będę. Gotów jestem nawet w razie potrzeby uciąć ci głowę, aby położyć koniec kichaniu!

W obec groźby tak straszliwej, młoda dziewczynka musiała usłuchać, co też uczyniła.

Potem rozłożono się obozem. Tym razem nie było z tem kłopotu. Nie potrzeba było rąbać drew w lesie bo nie było lasu, ani rozniecać ogniska dla braku paliwa, ani zbierać trawy dla koni na paszę, „Piękny Wędrowiec” stał w pogotowiu, ażeby ofiarować swym gościom zwykle wygody, miłą temperaturę, gotowe do spoczynku tapczany, stół nakryty, zawsze ochoczą gościnność.

Należało jedynie dać Vermontowi i Gladiatorowi porcyą trawy zebranej dla nich z Portu Clarence. Kiedy to uczyniono, okryto oba konie grubemi derami, by mogły spocząć wygodnie do dnia następnego.

Nie zapomniano też o papudze w klatce, o małpie w jej gnieździe i o obu psach, które żarłocznie rzuciły się na ulubione swe mięso smażone.

– Zważcie tylko państwo, – zawołał Kaskabel, – że zdarza się to zapewne po raz pierwszy, iż Francuzi zasiadają przy tak miłej wieczerzy pośród cieśniny Berynga!

– Rzecz to prawdopodobna, – odrzekł p. Sergiusz. – Ale za trzy lub cztery dni mam nadzieję, że zasiądziemy przy stole już na stałym gruncie.

– W Numanie? – zapytała się Kornelia.

– Nic jeszcze; na wyspie Dyomeda, gdzie się zatrzymamy na dzień lub dwa dni. Posuwamy się tak powoli, że najmniej tydzień czasu nam zajmie dostanie się do wybrzeży Azyi.

Po wieczerzy chociaż była dopiero godzina 5 popołudniu, nikt nie sprzeciwiał się udaniu na spoczynek. Rozciągnięcie się na całą noc pod ciepłem okryciem, a na miękki materacu, było rzeczą nie do pogardzenia po trudach marszu po polu lodowem. Pan Kaskabel nie uważał nawet za rzecz potrzebną, ubezpieczyć swój obóz. Nie trzeba było obawiać się złoczyńców w takiej pustyni. A przytem można było spuścić się na czujność psów, które niezawodnie oznajmiłyby zbliżanie się natrętów, gdyby tacy pojawili się w pobliżu „Pięknego Wędrowca”.

Pan Sergiusz jednakowoż wstawał parę razy, a żeby zbadać stan pola lodowego. Nagła zmiana temperatury mogła wpłynąć na ten stan; o to obawiał się najwięcej.

Ale nie zaszła żadna zmiana pogody a lekki wietrzyk północnowschodni gładził powierzchnię cieśniny.

Następnego dnia podróż odbywała się pośród takich samych warunków; nie było właściwie żadnych trudności do przezwyciężenia ani zbyt wielkich trudów do ponoszenia. Przebyto sześć mil, poczem się zatrzymano i urządzono tak samo, jak poprzedniego wieczoru.

Dola następnego, 25 października, niemożliwą było rzeczą wyruszyć przed godziną dziewiątą rano, a nawet i o tej porze zbyt jasno nie było.

Pan Sergiusz zauważył, że mróz mniej był przejmujący. Na widnokręgu zbierały się chmury w kłębach rozrzuconych i pędziły na południowy wschód. Termometr zaczął się podnosić; ciśnienie atmosferyczne się zmniejszało.

– Otóż to mi się nie bardzo podoba, Janie! – rzekł p. Sergiusz. – Dopóki jesteśmy na lodzie, nie powinniśmy się uskarżać na tęgość mrozu. Na nieszczęście barometr opada, a wiatr zwraca się ku zachodowi. Najwięcej obaw wzbudzić może podniesienie się temperatury. Uważaj pilnie na stan pola lodowego, Janie; najdrobniejszy szczegół niechaj nie ujdzie twej uwagi i powracaj natychmiast, aby nas dostrzedz.

– Proszę liczyć na mnie, panie Sergiuszu.

Rozumie się, że w następnym miesiącu, a potem aż do środka kwietnia nie mogły zajść zmiany, jakich p. Sergiusz się obawiał; zima utrwala się w tych miesiącach.

Ale ponieważ w tym roku opóźniła się ta pora roku, przeto pierwszy jej peryod odznaczał sią ciągłemi zmianami, to silnego mrozu, to odwilży, która mogła rozluźnić spojone bryły lodowe. Lepszą byłoby rzeczą wystawić się na temperaturę 25 do 40 stopni niżej zera w czasie podróży przez cieśninę.

Wyruszyli tedy niejako w półmroku. Słabe promienie słońca nie były w stanie przeniknąć grubej powłoki mgły podając ukośnie. A przytem niebo zaczęło się pokrywać nizkiemi a długiemi chmurami, które wiatr powoli pędził w kierunku północnym.

Jan, kroczący na czele karawany, badał troskliwie powłokę śniegu, która od dnia poprzedniego nieco zmiękła i ugniatała się pod kopytami końskiemi za każdym ich krokiem. Byli jednakowoż w stanie przebyć jeszcze sześć mil drogi i noc przeszła bez wypadku.

Ponieważ mniej było mroźno, Kornelia, Napoleona i Kajeta życzyły sobie iść również pieszo i w swem obówiu eskimoskiem dość łatwo postępowały. Wszyscy mieli na oczach okulary, o których mówiliśmy i przyzwyczajali się do spoglądania przez wązkie szczeliny. Lornetki te ciągle pobudzały Sandera do wesołości: młody łobuz nie troszczył się o znużenie – i skakał jak kózka na łące.

Wóz małe tylko robił postępy. Koła jego w śnieg się wrzynały i utrudniały koniom ciągnienie; jeżeli zaś natrafiły na jakieś przypadkowe wzniesienie lub ostry odłam lodu, a następowało wstrząśnienie, którego niepodobna było uniknąć. Niekiedy też wielkie bryły nagromadzone, lub narzucona jedna na drugą, zupełnie barykadowały przejście i trzeba było je okrążać. Przedłużało to jednak tylko drogę i lepiej było natrafiać na takie przeszkody, aniżeli na szczeliny w lodzie, które dowodziłyby, że nastąpiło rozluźnienie pola lodowego.

Tymczasem termometr jeszcze się podnosił, a barometr opadał, powoli, ale stale. Pan Sergiusz trwożył się coraz więcej.

Krótko przedpołudniem kobiety musiały powrócić do rydwanu. Śnieg zaczął padać obficie w delikatnych, przeźroczystych płatkach wyglądających, jakoby topnieć miały. Wydawało się, jakoby spadały chmury białych piórek otrząśniętych w przestrzeni przez tysiące ptaszków.

Cezar Kaskabel radził, ażeby p. Sergiusz schronił się do rydwanu; ten jednakowoż nie chciał: czyż nie mógł wytrwać tam, gdzie jego towarzysze wytrwali?

Śnieg ten tak obfity trwożył go niezmiernie; topniejąc mógł spowodować rozluźnienie lodu. Trzeba było jak najśpieszniej szukać schronienia na niewzruszonych podstawach wyspy Dyomeda.

A przecież roztropność nakazywała postępować jak najostrożniej. Pan Sergiusz przeto postanowił pełnić służbę wywiadowczą wspólnie z Janem, podczas gdy p. Kaskabel i Clovy szli przy koniach, które co chwila już się potykały. Gdyby wydarzył się jaki nieszczęśliwy wypadek z wozem, to nie byłoby innej rady, jak pozostawić go pośrodku zamarzniętego morza, a byłoby to już stratą niepowetowaną.

Idąc naprzód mozolnie wraz z Janem, p. Sergiusz starał się usilni przeniknąć wzrokiem zachodni widnokrąg zamglony jeszcze bardziej zawieruchą śnieżną. Ale wzrok zdołał sięgnąć tylko na przestrzeń bardzo krótką; drogę już teraz tylko odgadywać mogli, a p. Sergiusz niezawodnie zatrzymałby natychmiast pochód gdyby mu się podejrzaną wydała trwałość lodu.

– No każdy sposób, – powiedział, – musimy starać się dostać do wyspy Byomeda dziś jeszcze, choćby nam przyszło na niej potem zatrzymać się aż do ponowienia się mrozu.

– Jak to jeszcze daleko wedle pańskiego mniemania? – zapytał się Jan.

– Cztery do pięciu mil, Janie. Mamy jeszcze ze dwie godziny dziennego światła lub przynajmniej pół światła dozwalającego nam rozeznać drogę, a zatem starajmy się tam dostać, nim zupełnie się ściemni.

– Panie Sergiuszu, czy mam pójść naprzód, ażeby zbadać położenie wyspy?

– Nie, Janie, żadna miarą! Mógłbyś zabłąkać się pośród zawieruchy i nastąpiłby nowe zawikłanie! Trzymajmy się kierunku wskazanego przez kompas, bo gdybyśmy minęli wyspę, przechodząc na północ lub na południe od niej, to nie wiem, coby się z nami stało!

– Słuchaj pan! Czyś pan słyszał? – zawołał nagle Jan który się pochylił.

Pan Sergiusz schylił się również i mógł zauważyć lekkie trzeszczenie podobne do trzeszczenia szkła gniecionego, przechodzące przez pole lodowe. Czy były to oznaki częściowego rozluźniania się lub nawet odrywania powłoki lodowej? Dotychczas nie przerywała powierzchni żadna szczelina, jak dziecko okiem sięgnąć było można.

Położenie stawało się nader niebezpieczne. Spędzając noc pośród tych okoliczności, podróżni nasi mogli stać się ofiarą katastrofy. Wyspa Dyomeda stanowiła dla nich jedyne schronisko bezpieczne, a zatem należało dostać się na nią za wszelką cenę.

Jakże p. Sergiusz teraz żałował, że nie czekano cierpliwie w Porcie Clarence kilka dni dłużej!

Powrócił z Janem do rydwanu i zaznajomiono p. Kaskabela z położeniem. Nie było potrzeby oznajmiać o tem kobietom, które byłyby się przestraszyły niepotrzebnie. Postanowiono tedy pozostawić je wewnątrz, a mężczyźni zaczęli popychać koła, ażeby dopomódz znużonym koniom; te już zaczęły utykać, a pot spływał z pod ich okryć pomimo mroźnego wiatru.

Około godziny drugiej śnieżna zawierucha znacznie się zmniejszyła i wkrótce nieliczne tylko płatki wiatr gonił w powietrzu. Stało się mniej trudną rzeczą zachować kierunek należyty. Konie popędzano energicznie, gdyż p. Sergiusz postanowił nie zatrzymywać się, dopóki „Piękny Wędrowiec” nie stanie na skałach wyspy Dyomeda.

Wedle jego obliczeń należało jeszcze przebyć milę lub dwie, i możnaby przy odpowiednim wysiłku cel osiągnąć w przeciągu godziny.

Na nieszczęście półświatło dzienne, coraz to więcej słabło, a w końcu zaledwie było dostrzegalne. Czy byli na dobrej drodze? Czy mieli się trzymać tego samego kierunku? Któż mógł osądzić?

Właśnie wtedy oba psy głośno zaszczekały. Czy zbliżało się jakie niebezpieczeństwo? Czy psy zwęszyły gromadę Eskimosów lub Czukczów przechodzących przez cieśninę? Jeżeliby tak było, to p. Sergiusz nie zawahałby się zawezwać ich pomocy, lub przynajmniej starałby się od nich dowiedzieć dokładnie o położeniu wyspy.

Tymczasem otworzono jedno z okienek w wagonie i dał się słyszeć głos Kornelii zapytującej, dla czego Wagram i Marengo tak szczekają.

Powiedziano jej, że niewiadomo jeszcze, ale nie ma powodu do obawy.

– Czy mamy wysiąść? – zapytała się.

– Nie, Kornelio, – odrzekł p. Kaskabel. – Tobie i dziewczętom najlepiej tam, gdzie jesteście. Zostańcie!

– Ale jeżeli psy zwęszyły jakiego zwierza, naprzykład niedźwiedzia….

– To nam dadzą znać. Zresztą możecie mieć strzelby w pogotowiu. Ale na razie nie wychodźcie bez pozwolenia!

– Niech pni zamknie okno, pani Kaskabel, – rzekł p. Sergiusz. – Nie mamy minuty do stracenia. Ruszamy natychmiast.

Konie też, które się zatrzymały na szczekanie psów, rozpoczęły na nowo mozolną swą pracę.

Przez pół godziny „Piękny Wędrowiec” był w stanie poruszać się szybciej, gdyż powierzchnia lodu była równiejszą. Zmęczone konie, chociaż z łbamni spuszczonemi i drzącemi nogami, ciągnęły jednakowoż wytrwale. Ale był to już widocznie znaczny wysiłek z ich strony i niezawodnie upadłyby, gdyby o wiele dłużej miały się tak natężać.

Już prawie noc zapadła. Resztki światła rozrzuconego po przestrzeni pochodziły, jak się zdawało, raczej z powierzchni lodowej, aniżeli z jaśniejszych sfer wyższych.

Psy zaś ciągle jeszcze szczekały, wybiegłszy naprzód, wietrzyły wznosząc pyski do góry i jeżąc sierść, a potem wracały do swych panów.

– Coś w tem jednak jest nadzwyczajnego! – zauważył p. Kaskabel.

– Otóż i wyspa Dyomeda! – zawołał Jan.

Mówiąc to, wskazał na kupę skał, których zaokrąglone wierzchołki można było niejasno dojrzeć.

Prawdopodobną wydawała się uwaga Jana dla tego, że kupa ta bezładna odznaczała się czarnemi plamami odbijającemi od białości lodu.

– Czy mi się wydaje, czy tez te czarne punkta się poruszają? – zawołał pan Kaskabel.

– Poruszają się?

– Naturalnie!

w odległości paręset kroków na zachód.

– Tak, to musi być wyspa, – rzekł p. Sergiusz.

– Zdaje się zatem, że parę tysięcy fok schroniło się na wyspę….

– Parę tysięcy fok! powtórzył Kaskabel.

– Ależ, ale, boss! – zawołał Clovy, – gdyby to je schwytać i wytresować!

– I nauczyć je mówić: „papa”! – dodał Sander.

Otóż wykrzyk godny syna sztukmistrza!

Rozdział II

Pomiędzy dwoma prądami.

Nakoniec „Piękny Wędrowiec” znalazł się na stałym gruncie; nie potrzeba było więcej obawiać się załamania lodu pod jego kołami; łatwo wyobrazić sobie, jak zadowoleni z tego byli Kaskabelowie.

Było już całkiem ciemno o tej porze. Zrobiono te same przygotowania do odpoczynku, co wieczora poprzedzającego, kilkaset kroków od brzegu na wyspie; poczem postarano się o zaspokojenie potrzeb „istot inteligentnych i innych” jak się wyrażał Kaskabel.

Istotnie, względnie biorąc, nie było zimno. Termometr wskazywał tylko cztery stopnie niżej zera. Zresztą o to już nie chodziło. Dopóki tu pozostawali, nie potrzeba było obawiać się niczego w skutek wzniesienia się temperatury. Jeżeliby zaszło, to czekać będą, dopóki jej znaczniejsze obniżenie nie utrwali powłoki lodowej. Do ostrej zimy na każdy sposób nie było daleko.

Ponieważ było ciemno, przeto p. Sergiusz odłożył do dnia następnego zbadanie wyspy, które miał w planie. Najważniejszą rzeczą było teraz postarać się o wygodny nocleg dla koni, które potrzebowały dobrej wieczerzy i dobrego odpoczynku, gdyż literalnie były wyczerpane. Potem, gdy stół nakryto, wszyscy śpiesznie głód zaspokoili, bo każdy pragnął udać się na spoczynek po dniu takiego znoju i umęczenia.

Wkrótce wszyscy w „Pięknym Wędrowcu” zapadli w sen głęboki i owej nocy Kornelii nie śniło się ani o nagłej odwilży, ani o ogromnych szczelina, w które zapada się ich dom na kołach.

Dnia następnego, 26 października, skoro tylko światło dzienne się pokazało, p. Sergiusz, Cezar Kaskabel i obaj tegoż synowie wyszli ażeby obadać wyspę.

Zastanowiło ich przedewszystkiem niezmierna liczba płetwowców, które się n niej schroniły.

Rzeczywiście w tej części Morza Berynga odgraniczonej na południe pięćdziesiątym stopniem północnej szerokości, zwierzęta te w największych pojawiają się gromadach.

Patrząc na wyspę, każdy niezawodnie zauważy szczególnie linie odznaczające wybrzeża Amryki i Azyi, a zwłaszcza ich podobieństwo do siebie. Po obu stronach kształty tych linij są prawie jednakowe: Przylądek księcia Walii odpowiada półwyspowi Czukczów, Zatoka Norton wgłębia się w ląd podobnie jak zatoka Anadyr, kończyna półwyspu Alaski wygina się w podobny sposób jak półwysep Kamczatki, a wszystko to zamyka łańcuch wysp Aleut. Z tego jednakowoż nie można wnosić, jakoby Ameryka nagle oderwała się od Azyi, A cieśnina Berynga powstała w skutek jakiegoś wstrząśnienia w czasach prehistorycznych, gdyż wystające kąty jednego wybrzeża nie znajdują się naprzeciw wgłębiających się kątów wybrzeża drugiego.

Liczne też wyspy znajdują się w tych stronach: wyspa św. Wawrzyńca, już wzmiankowana; wyspa Nunivak po stronie amerykańskiej; Karahińska po stronie azyatyckiej; wyspa Berynga z wyspą Miedzianą tuż obok, a w niewielkiej odległości, w pobliżu Alaski, wyspy Przybyłowa. Podobieństwo wybrzeży zwiększa się przez symetryczne ugrupowania archipelagu.

Otóż wyspy Przybyłowa i Berynga szczególniej ulubionem są miejscem pobytu dla kolonij fok tak licznych w tych okolicach. Można ich tam naliczyć miliony i oczywiście zawodowi łowcy płetwowców najczęściej zaglądają w owe strony.

Zdaje się jednak, że liczba tych płetwowców jest niewyczerpaną, pomimo że w porze ciepłej niesłychanie zawzięcie je się tępi. Bez litości ścigają je łowcy aż do ich „gniazd”, rodzaju parków, w których gromadzą się ich rodziny. Szczególnie zaś poluje się niewątpliwie na płetwowce dorosłe i zwierzęta te niezawodnie zostałyby wytępione, gdyby nie mnożyły się tak szybko.

Faktem jest, że od 1867 do 1880 roku ubito 388,082 płetwowców w samych rezerwowanych parkach wyspy Berynga. Na wyspach Przybyłowa w ciągu stulecia nie mniej niż 8,000,000 skór zdobyli rybacy z Alaski, a obecnie corocznie po sto tysięcy dostarcza się do handlu.

Ile ich zaś znajduje się na innych wyspach Morza Berynga, p. Sergiusz i jego towarzysze mogli osądzić z tego, co widzieli na wyspie Dyomeda. Ziemi dostrzedz nie można było pod rojami fok nagromadzonemi w ścisłych grupach, i nie można było też dostrzedz powłoki śniegu, na której leżały tak jednolitą masą.

Tymczasem, podczas gdy one były przedmiotem ciekawego oglądania, spoglądały ze swej strony na niespodziewanych gości wyspy. Nie zatrwożone bynajmniej, ale widocznie zdumione, a może rozgniewane, że ośmielono się najść ich siedziby, bynajmniej nie próbowały uciekać i od czasu do czasu odzywało się między niemi przedłużone szczekanie, w którem można było zauważyć ton gniewliwy. Potem wznosząc się górną połową cielsk, machały swemi łapami, a raczej płetwami rozpostartemi jak wachlarze.

O, gdyby te tysiące fok były obdarzone darem mowy, jak tego sobie życzył młody Sander, jakiż grzmot „papów” strzeliłby z ich pysków!

Rozumie się, że ani p. Sergiusz, ani Jan nie myśleli o strzelaniu do tych tysięcy zwierząt. Był tam nieprzebrany majątek w „futrach ruchomych”, jak Kaskabel się wyraził. Ale byłaby to rzeź równie bezużyteczna, jak niebezpieczna. Sama straszna ich liczba stanowiła groźne niebezpieczeństwo dla „Pięknego Wędrowca”; p. Sergiusz przeto zalecił największą ostrożność.

A przytem nagromadzenie się tych fok na wyspie Dyomeda niezawodnie było znakiem, którego nie należało lekceważyć. Roztropność nakazywała zastanowić się na tem, dlaczego szukały schronienia na tej kupie skał, gdzie nie znajdowały zaspokojenia swych potrzeb.

Stało się to przedmiotem bardzo poważnej dyskusyi, w której wzięli udział p. Sergiusz, Cezar Kaskabel i najstarszy syn jego. Poszli ku środkowi wyspy, podczas gdy kobiety zajęły się gospodarstwem, a Clovy i Sander krzątali się około „zwierzęcego żywiołu” trupy.

Pan Sergiusz pierwszy wystąpił z kwestyą:

– Moi przyjaciele, – powiedział, – musimy się zastanowić, czyli nie lepiej byłoby opuścić wyspę Dyomeda, skoro konie wypoczną, aniżeli bawić tu dłużej.

– Panie Sergiuszu, – skwapliwie odrzekł Kaskabel, – moje zdanie jest, abyśmy na tej skale nie zabawiali się w „szwajcarskich Robinsonów”! Przyznam się, że radbym jak najprędzej uczuć sybiryjski grunt pod mojemi stopami.

– Rozumiem to dobrze, ojcze, – odpowiedział Jan, – a przecież nie byłoby dobrze wyruszać i narażać się na nowo tak, jak to uczyniliśmy wybrawszy się tak niecierpliwie w drogę przez cieśninę. Gdyby nie ta wyspa, to co z nami byłoby się stało? Numana jeszcze oddalona o jakich trzydzieści mil….

– Widzisz, Janie, tę przestrzeń moglibyśmy, wysiliwszy się, przebyć w dwóch albo trzech etapach….

– Nie byłoby to tak łatwo nawet gdyby stan pola lodowego na to pozwalał.

– Myślę, że Jan ma słuszność, – zauważył p. Sergiusz. – Że nam śpieszno dostać się na drugą stronę cieśniny, to rzecz naturalna. Ale ponieważ temperatura o tyle stała się łagodniejszą, przeto zdaje mi się, że nie byłoby rzeczą rozsądną opuszczać grunt stały. Wyruszyliśmy z Portu Clarence za wcześnie; starajmy się nie opuszczać tej wyspy nadto pośpiesznie. Jest teraz rzeczą niemal pewną, że cieśnina nie jest zamarzniętą na całej swojej powierzchni.

– Skądże pochodził to trzeszczenie, które jeszcze wczoraj słyszałem? – dodał Jan. – Widocznie bryły lodu jeszcze nie są należycie spojone.

– To jest dowód, – powiedział p. Sergiusz. – A jest inny.

– Jaki? – zapytał się Jan.

– Równie ważnym jak tamten; obecność tych tysięcy fok, które instynktownie schroniły się na wyspę. Nie ma wątpliwości, że zwierzęta te wybrawszy się z wyższych części morza dążyły ku wyspie Beringa lub wysp Aleut, kiedy przeczuły atmosferyczną tę zmianę i czuły, że nie powinny pozostać na polu lodowem. Czy nastąpi pękanie lodu pod wpływem temperatury lub w skutek jakiegoś podmorskiego wstrąśnienia? Ja nie wiem. Ale jeśli nam śpieszno dostać się do wybrzeży syberyjskich, to niemniej spieszno tym stworzeniom dostać się do swoich legowisk na wyspie Berynga lub na wyspach Przybyłowa, a ponieważ tu się zatrzymały, przeto niezawodnie ważne miały powody.

– A zatem jak pan radzi, panie Sergiuszu? – zapytał się p. Kaskabel.

– Radzę, ażebyśmy się tu zatrzymali, dopóki foki nam swem własnem wyruszeniem nie wskażą, że możemy się bez niebezpieczeństwa w dalszą puścić podróż.

– Niemiła to jednak historya!

– Nie jest jeszcze tak źle, jakby być mogło, ojcze, – rzekł Jan. – Byleby nas nie spotkało kiedy co gorszego.

– Zresztą trwać to długo nie może, – mówił dalej p. Sergiusz. – Choćby najpóźniej zimą nadeszła, mamy już koniec października, a jakkolwiek termometr teraz wskazuje tylko zero, może spaść o dwadzieścia stopni każdego dnia. Skoro wiatr zwróci się ku północy, to lód tak stanie się twardy, jak ląd stały. Proponuję tedy po należytej rozwadze, ażebyśmy czekali, dopóki nic nas nie zmusi wyruszyć.

Na każdy sposób było rzeczą rozsądną tak postąpić. Uchwalono tedy, by „Piękny Wędrowiec” pozostał na wyspie Dyomeda, dopóki bezpieczeństwa ich przeprawy przez cieśninę nie zagwarantuje mróz ostry.

W ciągu dnie tego, p. Sergiusz i Jan częściowo wymierzyli ten blok granitowy, który im dawał takie schronienie. Wysepka miała obwodu ledwie trzy milki. Nawet w lecie musiała być zupełnie nagą. Byłaby to kupa skał, nic więcej. Pomimo tego mogłaby tworzyć oparcie dla słupa sławnego mostu Berynga, tak upragnionego przez panią Kaskabel, na wypadek gdyby amerykańscy i rosyjscy inżynierzy myśleli kiedy o połączeniu obu lądów,– w przeciwieństwie do tego, co tak lubi robić pan Lesseps.

Przechadzając się, przybysze uważali, aby nie przestraszyć fok. A przecież widać było, że obecność istot ludzkich wywołuje jakieś rozdrażnienie u tych zwierząt. Były tam duże samce, których chrapliwe krzyki brzmiały jak ostrzeżenia dla członków ich rodzin i w jednej chwili około takiego ojca rodziny gromadziło się czterdzieści do pięćdziesięciu dorosłych potomków.

Nieprzyjazne te objawy musiały nieco niepokoić p. Sergiusza, zwłaszcza gdy zauważył, że foki coraz to bardziej zbliżają się do obozowiska. Rozumie się, że jednostki, wzięte pojedyńczo, nie były niebezpieczne; ale byłoby rzeczą trudną, a nawet niemożliwą stawić opór takim olbrzymim gromadom, jeżeliby im przyszło do głowy napędzić intruzów, którzy nie pozostawiali ich w wyłącznem posiadaniu wyspy Dyomeda. Jan również zauważył to ich zachowanie się i wraz z p. Sergiuszem się zaniepokoił.

Dzień przeszedł bez wypadków; zauważono tylko że wiatr południowo wschodni chwilami dął gwałtowniej. Widocznie nadchodziła burza; może jaka z arktycznych zawieruch trwających po kilka dni; z arktycznych zawieruch trwających po kilka dni; nadzwyczajne opadnięcie barometru nie pozostawiało co do tego wątpliwości; spadł do 72 centymetrów.

Z zapadnięciem nocy mnożyły się złe oznaki. Oprócz tego jeszcze, skoro tylko podróżni zajęli miejsca wewnątrz „Pięknego Wędrowca.” ryki, których znacznie łatwo było zrozumieć, mieszały się do głosów żywiołów. Foki przypełzały w pobliże rydwanu; mogły go obalić lada chwila. Konie drżały przerażone, obawiając się napaści ze strony nieznanego nieprzyjaciela, na którego nadaremnie naszczekiwały Wagram i Marengo. Mężczyźni musieli wyskoczyć z łóżek, wyjść na dwór i podprowadzić bliżej do wozu Vermonta i Gladiatora, aby czuwać nad nimi. Rewolwery i strzelby nabito. P. Sergiusz jednakowoż zalecił nie robić z nich użytku, chyba w ostatecznej potrzebie.

Noc była ciemna. Ponieważ pośród ciemności nie można było nic rozróżnić, przeto trzeba było zapalić pochodnie. Przy jasnym ich płomieniu można było dojrzeć tysiące fok zgromadzonych w około „Pięknego Wędrowca,” i niewątpliwie oczekujących światła dziennego, ażeby przypuścić atak.

– Skoro nas zaatakują, opór będzie niemożliwy, – rzekł p. Sergiusz, – i narazilibyśmy się na zduszenie!

– Cóż mamy czynić? – zapytał się Jan.

– Musimy wyruszyć!

– Kiedy? – zapytał się Kaskabel.

– W tej chwili!

Czy p. Sergiusz słusznie zadecydował, ażeby opuścić wyspę w obec wielkiego niebezpieczeństwa grożącego w dalszej podróży? Jednakowoż nie było innej rady. Bardzo prawdopodobną było rzeczą, że foki zamierzały jedynie wyprzeć intruzów, którzy wkroczyli w ich dziedziny i nie zadadzą sobie trudu dalszego ich ścigania na polu lodowem. Próba rozpędzenia tych zwierząt siła byłaby zapewne nierozsądną. Cóż mogły strzelby i rewolwery pomódz w obec tych tysięcy?

Założono konie, kobiety weszły do swych apartamentów, mężczyźni gotowi do obrony szli tuż przy wozie i puszczono się w dalszą podróż w kierunku zachodnim.

Noc była tak mglistą, że pochodnie rzucały światło zaledwie na odległość dwudziestu kroków. Równocześnie zerwała się burza z większą gwałtownością. Śnieg nie padał, płatki wirujące w powietrzu pochodziły z powłoki śnieżnej, do której wicher je odrywał.

Gdyby przynajmniej przy tem wszystkiem lód należycie był utrwalony! Na nieszczęście, tak wcale nie było. Można było czuć odrywania się brył od siebie z wydłużonem trzeszczeniem. Od czasu do czasu pojawiały się szczeliny i w górę chlastała woda morska…

Pan Sergiusz i jego towarzysze wędrowali tak z godzinę w ciągłej obawie, że lód się załamie pod ich stopami. Trzymać się stałego kierunku nie było można, ale Jan przecież usiłował iść za wskazówką igły kompasu. Na szczęście ta podróż na zachód różniła się od dążenia do wyspy Dyomeda, która mogli łatwo ominąć skierowawszy się zanadto na północ lub na południe, nie dostrzegłszy tego; wybrzeże Syberyi rozciągało się w odległości trzydziestu mil na trzy czwarte części horyzontu i niepodobna było nie trafić.

Ale chodziło o to, aby istotnie tam nie dostać i przedewszystkiem troszczyć się musieli, ażeby „Piękny Wędrowiec” nie dostał się na dno morza.

Równocześnie zaś, podczas gdy to niebezpieczeństwo było najstraszniejsze, nie było ono jedyne. Rydwan party z boku podmuchem wichru południowo wschodniego, narażał się na obalenie. Dla ostrożności polecono Kornelii. Napoleonie i Kajecie wyjść z wozu i potrzeba było całego natężenia p. Sergiusza, Kaskabela, Jana, Sandera i Clovy’ego, by podpieraniem „Pięknego Wędrowca” utrzymać go w równowadze i nie dopuścić do obalenia go przez wicher. Łatwo pojąć, jak małe postępy też robiły konie pośród tych okoliczności, skoro co chwila uczuwały grunt usuwający się pod ich kopytami.

Około godziny pół do szóstej rano d. 27 października, pośród najzupełniejszych ciemności rydwan był zmuszony zatrzymać się; konie nie mogły postąpić krokiem naprzód. Powierzchnia lodu powznoszona falami spędzonemi z niższych okolic Morza Berynga przedstawiał teraz szereg wypukłości.

– Cóż zrobimy teraz? – rzekł Jan.

– Musimy wracać na wyspę! – zawołała Kornelia, która nie była w stanie uspokoić przestraszonej Napoleony.

– O tem już nie może być mowy! – odrzekł p. Sergiusz.

– Dlaczegoż? zapytał się p. Kaskabel. – Z dwojga złego wolałbym walczyć z fokami, aniżeli…

– Powtarza wam, że o powrocie na wyspę mowy być nie może! – rzekł p. Sergiusz. – Musielibyśmy iść naprzeciw wichru, a wóz tego nie wytrzyma. Albo zostałby zdruzgotany, albo przez wiatr wstecz zagnany.

– Dopóki nie będziemy zmuszeni go porzucić! – westchnął Jan.

– Porzucić go! – zawołał Kaskabel. – A cóżby z nami się stało bez „Pięknego Wędrowca?”

– Uczynimy, co zdołamy, ażeby nie dopuścić do tej ostateczności, – odrzekł p. Sergiusz. – Musimy. Ten wóz, to nasza deska ratunku i będziemy się starali zatrzymać go za wszelką cenę.

– A zatem nie możemy wracać? – nalegał Kaskabel.

– Stanowczo niepodobna, i musimy dalej iść naprzód! – brzmiała odpowiedź. – Tylko odwagi: zachowajmy zimna krew, a na pewno dostaniemy się do Numany!

Słowa te jednak dodały sił podróżnym. Było rzeczą zanadto widoczną, że wicher nie dozwoliłby im powrócić na wyspę Dyomeda. Dął z południowego wschodu tak gwałtownie, że ani zwierzęta ani ludzie nie byliby w stanie iść naprzeciw niego. „Piękny Wędrowiec” nie utrzymałby się na kołach. Gdyby tylko spróbował obrócić się, to podmuch wiatru byłby go przewrócił.

Około godziny dziesiątej, światło dzienne nieco cię pokazało, – blade, mgliste światło. Chmury niskie a poszarpane jakoby ciągnęły za sobą szmaty wyziewców i w gniewie niemi machały po cieśninie. W zawierusze śnieżnej drobne ziarnka lodu wzniesione z powierzchni przez wicher, przelatywały jak prawdziwy grad drobnego śrótu.

Pośród takich okoliczności w przeciągu półtorej godziny przebyło nie wiele więcej niż milę drogi, gdyż nadto musiano wymijać kałuże wody i okrążać wzgórki lodu nagromadzone na ich drodze. Pod spodem zaś falowanie otwartego morza powodowało nagłe wstrząsania i rodzaj kołysania, któremu towarzyszyło ustawiczne trzeszczenie.

Nagle, około trzy kwadranse na pierwszą, dało się uczuć gwałtowne wstrząśnienie. Sieć rozpęknięć w lodzie zarysowała się promieniami w około wozu. Rozpadlina o średnicy trzydziestu stóp otworzyła się pod nogami koni.

Na krzyk p. Sergiusza, jego towarzysz powstrzymali wóz parę stóp od przepaści.

– Nasze konie! nasze konie! – zawołał Jan. – Ojcze, ratujmy konie!

Było za późno. Lód się załamał. Oba nieszczęśliwe konie właśnie znikły pod wodą. Gdyby szory nie były się zerwały, „Piękny Wędrowiec” również wpadłby był do głębi.

– Biedne nasze konie! – zawołał z rozpaczą Kaskabel.

– Niestety! starzy ci przyjaciele sztukmistrza, którzy dzielili trudy jego życia, na zawsze go opuścili. Łzy trysnęły z oczu Kaskabela, jego żony i dzieci.

– Prędko! w tył z wozem! – zawołał p. Sergiusz.

Natężywszy wszystkie siły, zdołali wreszcie nie bez trudu zatoczyć wóz wstecz, na pewne oddalenie od rozpadliny, która się rozszerzała w miarę chwiania się pola lodowego i usunęli go na odległość jakich dwudziestu stóp od miejsca pęknięcia lodu.

Położenie jednakowoż było niezmiernie przykre. Cóż teraz mieli uczynić? Porzucić „Pięknego Wędrowca” w środku cieśniny, a potem powrócić i zabrać go zaprzęgiem reniferów z Numany? Zdawało się, że nie było innego wyjścia.

Nagle Jan zawołał:

– Panie Sergiuszu! Panie Sergiuszu! Woda nas unosi!

– Woda unosi?

Na nieszczęście było to prawdą! Nie było już najmniejszej wątpliwości; oderwany w różnych stronach, wszystek lód został w ruch wprawiony pomiędzy obydwoma brzegami cieśniny.

Ciągłe wstrząśnienia przez burzę, w połączeniu ze wzniesieniem się temperatury, przerwały pole lodowe niedostatecznie spojone w części środkowej. Szerokie szczeliny utworzyły się od strony północnej przez odrywanie się brył, z których jedne prześliznęły się na lodzie, na której rydwan się znajdował, oddaną była na łaskę huraganu. Kilka gór lodowych pozostało nieruchomych, a pan Sergiusz, oryentując się ich położeniem, zdołał rozpoznać kierunek płynięcia.

Czytelnik łatwo osądzi, jak niepokojącem teraz stało się położenie, i tak utrudnione przez utratę koni. Niepodobieństwem teraz było dostać się do Numany chociażby się nawet opuściło rydwan. Teraz już nie napotykali szczelin, które można było ominąć nakładając drogę, ale za to liczne wielkie wyłomy, których przebyć nie było sposobu, i których kierunek zmieniał się wedle kaprysu falowania morza. Co zaś do bryły unoszącej „Pięknego Wędrowca” i której biegu kontrolować nie było można, to jak jeszcze długo oprze się uderzeniom bałwanów ustawicznie rozbijających się o jej boki?

Nie! Nic zrobić się nie dało! Marzyć o kierowaniu lodowcem, ażeby doprowadzić go do wybrzeża sybiryjskiego, przechodziło ludzkie siły. Musi on tak pędzić, dopóki jaka przeszkoda go nie zatrzyma; a któż wie, czyli tą przeszkodą nie będzie zamarznięte wybrzeże Morza Lodowatego!

Osłaniając się, jak mogli, i zwróceni ku północy, p. Sergiusz i jego towarzysze stali w ponurem milczeniu. O czemże miano mówić, kiedy nic nie dało się nawet próbować? Kornelia, Kajeta i Napoleona, okryte derami, stały przy sobie ściśnięty. Mały Sander, więcej ździwiony, niż zatrwożony, coś cicho gwizdał. Clovy zajmował się przymocowaniem różnych drobnych rzeczy oderwanych od rydwanu w chwili wstrząśnienia.

Podczas gdy p. Sergiusz i Jan zachowali zimną krew, nie możnaby było tego powiedzieć o p. Kaskabelu, który sobie robił wyrzuty, że wprowadził swych ludzi w tak przykre położenie.

Było jednakowoż ważną rzeczą zdać jasno sprawę z właściwego położenia.

Nie zapomniano, że dwa prądy płyną w przeciwnych kierunkach przez cieśninę Berynga. Gdyby lodowiec unoszący „Pięknego Wędrowca” z jego mieszkańcami i frachtem dostał się do prądu pierwszego, to płynąc z nim mógłby może się dostać do wybrzeża sybiryjskiego. Jeżeli zaś przeciwnie dostanie się do prądu Berynga, to popłynie ku Morzu Lodowatemu, gdzie nie oprze się o żaden ląd stały luba jakie wyspy.

Na nieszczęście, w miarę zwiększania się huraganu, skierowywał się coraz to bardziej ku południowi. Do głębin lejku utworzonego przez zatokę, wciskało się powietrze z gwałtownością trudną do pojęcia i stopniowo wiatr zmieniał swój kierunek.

Pan Sergiusz i Jan byli w stanie to rozeznać i ujrzeli, iż stracili wszelką szansę do dostania się do prądu Kamczatki. Gdy obserwowano kompas, dostrzeżono, że unoszenie zwracało się ku północy. Czy mogli się spodziewać, ze lodowiec zostanie zapędzony do półwyspu Księcia Walii na wybrzeżu Alaski, w niewielkiej odległości Portu Clarence? Byłoby to jeszcze opatrznościowe zakończenie tego beznadziejnego błąkania się. Ale cieśnina rozwiera się tak szerokim kątem pomiędzy Przylądkiem Wschodnim a Przylądkiem Księcia Walii, że rozsądny człowiek nie mógł łudzić się taką nadzieją.

Tymczasem zaś stan rzeczy na powierzchni lodowca stawał się nie do zniesienia. Nikt nie mógł się utrzymać na nogach, tak gwałtownie szalał wicher. Jan próbował pójść, ażeby spojrzeć na morze z przedniej części bryły, i upadł; nawet, gdyby nie pan Sergiusz, zostałby rzucony w bałwany.

Okropną noc spędzili nieszczęśliwi ci ludzie, – ci rozbitki, można było powiedzieć, gdyż los ich równał się losowi ludzi ocalonych z rozbicia okrętu. I w ustawicznej spędzili ją trwodze. Od chwili do chwili nadpływały olbrzymie lodowce i uderzały o ich wysepkę pływającą z takiem trzeszczeniem i takiem wstrząśnieniem, iż zagrażały rozbiciem jej w kawałki. To znowu ogromne bałwany ją zalewały i zanurzały tak, jakoby morze pochłonąć ją miało. Wszyscy przemokli do nitki pod tymi tuszami, które wicher rozpylał nad ich głowami. Jedynym środkiem ich uniknięcia byłoby schronić się do rydwanu, ale ten tak się wstrząsał pod wichrem, że ani p. Sergiusz, ani Kaskabel, nie śmieli radzić swym towarzyszom, by to uczynili.

Nieskończone godziny upływały w ten sposób. Wyłomy stawały się coraz to szersze, płynięcie wolniejsze, wstrząśnienia zaś rzadsze. Czy bryła dostała się do wązkiej części cieśniny, która przechodzi parę mil dalej w Morze Lodowate? Czy dopłynęła do okolic leżących na północ od koła biegunowego? Czy prąd Berynga tu już okrążył prą Kamczatki? A w takim wypadku, jeżeli wybrzeże amerykańskie nie powstrzyma lodowca, to czyż nie należało się obawiać, że płynąć będzie, dopóki nie dostanie się do pola lodowatego biegunowego?

Jakże powoli zbliżało się światło dzienne! Owe światło, które im dozwoli rozejrzeć się po swem otoczeniu. Biedne kobiety ustawicznie szeptały pacierze. Wybawić ich mógł tylko Bóg.

Nareszcie zaświtał dzień; był to dzień 28 października. Nie było oznak uspokajania się burzy; przeciwnie, zdawało się, że ze wschodem słońca gwałtowność jej się zwiększa.

Pan Sergiusz i Jan z kompasem w ręku rozglądali się po widnokręgu. Nadaremnie usiłowali rozeznać jaką wyniosłość lądu na wschodniej lub zachodniej stronie.

Widoczną było rzeczą, że wysepka ich pędzi w kierunku północnym pod wpływem prądu Berynga.

Można sobie wyobrazić, że burza ta wywołała u mieszkańców Portu Clarence wielkie zaniepokojenie o los Kaskabelów. Lecz w jakiż sposób zdołanoby pośpieszyć im z pomocą, skoro pękanie lodu zrywało wszelką komunikacyą pomiędzy obu wybrzeżami zatoki?

Także i w Numanie panowało zaniepokojenie, gdyż obaj agenci rosyjscy oznajmili tam o wyruszeniu „Pięknego Wędrowca”, chociaż uczucia ich odnoszące się do cudzoziemców, nic ze sympatyą nie miały wspólnego. Oczekiwali oni hrabiego Narkina na wybrzeżu sybiryjskiem, jak powiedzieliśmy, w uzasadnionej nadziei, że go schwytają, a teraz wszelkie były oznaki, że pośród tej katastrofy zginął wraz z całą rodziną Kaskabelów.

Wszelka pod tym względem wątpliwość u nich znikła, kiedy trzy później prąd wyrzucił na brzeg trupy obu koni nad małym strumykiem. Poznali oni Vermonta i Gladiator, jedyne konie należące do francuzkich artystów.

– Na honor, – rzekł jeden z agentów, – dobrze się stało, że przedostaliśmy się tu przed naszymi znajomymi!

– Tak, – odrzekł drugi, – ale szkoda, że nam się wymknął z przed nosa doskonały interes!

Rozdział III

Na łasce morskich bałwanów.

Czytelnik wie teraz, jakie było położenie rozbitków d. 28 października. Czy mogli jeszcze łudzić się co do oczekującego ich losu, lub mieć jakąkolwiek nadzieję? Płynąć przez cieśninę Berynga, mogli widzieć w dostaniu się do południowego prądu jedyną nadzieję dostania się do wybrzeży azyatyckich; tymczasem teraz prąd północny unosił ich na otwarte morze.

Skoro ich lodowiec skierowywał się ku Oceanowi Lodowatemu, to co z nim się stanie, jeżeli się nie roztopi i oprze się wstrząśnieniom, jakie go jeszcze czekają ? Czy dostanie się do brzegów jakiego lądy biegunowego ? Pędzony kilkaset mil przez wiatry wschodnie wówczas panujące, czy nie zatrzyma się aż u wybrzeży Spitzbergów lub Nowaja Zemla ? A w tym wypadku, nawet po niewypowiedzianych trudach, czy wędrowcy dostaną się do lądy stałego ?

Pan Sergiusz zastanawiał się nad następstwami takich przypuszczeń i rozmawiał o nich z p. Kaskabelem i Janem, rozglądając się po mglistym widnokręgu.

– Moi przyjaciele, – powiedział, – jesteśmy niewątpliwie we wielkiem niebezpieczeństwie, gdyż lodowiec ten każdej chwili może popękać; z drugiej zaś strony nie ma sposobu opuszczenia go.

– Czy to największe niebezpieczeństwo, jakie nam grozi ? – zapytał się p. Kaskabel.

– Na razie tak. Ale kiedy temperatura się obniży, to niebezpieczeństwo się zmniejszy może i zniknie zupełnie. O tej zaś porze roku i na tej szerokości geograficznej, wysoki obecne stan temperatury nie może potrwać dłużej niż parę dni.

– Masz pan słuszność, p. Sergiusz, – rzekł Jan. – Ale jeżeli ta bryła lodu się ostoi, to dokąd popłynie ?

– Wedle mego zdania daleko popłynąć nie może i przyczepi się do jakiegoś pola lodowego. Wtedy, skoro tylko morze należycie zamarznie, starać się będziemy dostać na ląd stały i dalej wędrować.

– A cóż uczynimy, nie mając już koni? – zawołał p. Kaskabel. – Ach, biedne moje konie, biedne moje konie! Panie Sergiuszu, szlachetne te zwierzęta! To jakoby istoty z naszego kółka; a wszystko to stało się z mojej winy!

Nie można było pocieszyć Kaskabela. Serce jego było przepełnione boleścią. Robił sobie wyty, że sprowadził te katastrofę. Kazać koniom pieszo przebywać cieśninę! Czy słyszał kto kiedy o czemś podobnem! I więcej myślał o starych rumakach, aniżeli o przykrem położeniu, w jakie popadnięto w skutek ich utraty.

– Tak, pośród okoliczności w jakich się znajdujemy w skutek tej odwilży, szkoda to niepowetowana, – rzekł p. Sergiusz. – Mniejsza o to, że my mężczyźni narażeni będziemy na przykrości i trudy wynikające z tej utraty. ale co uczyni pani Kaskabel, co uczynią Kajeta i Napoleona, które przecież dziećmi są jeszcze, kiedy porzucimy „Pięknego Wędrowca”…

– Porzucić go! – zawołał Kaskabel.

– Będziemy musieli, ojcze!

– Rzeczywiście, – zawołał p. Kaskabel, grożąc własną pięścią sobie samemu, – było to kuszenie Opatrzności wybierać się w taką podróż! Obierać taka drogę, aby powrócić do Europy!

– Nie popadaj pan w taką rozpacz, mój przyjacielu, – perswadował p. Sergiusz. – Spojrzyjmy śmiało w oczy niebezpieczeństwu. To jedyna droga do przezwyciężenia go.

– Tak, ojcze, – dodał Jan: – co się stało, to już się nie odstanie, a my wszyscy przecie zgodziliśmy się, aby się stało. Niechże ojciec nie robi sobie wyrzutów za brak przezorności i odzyska dawne swe zaufanie w gwiazdę pomyślną!

Ale wszelkie te pocieszenia nie pomogły wiele; p. Kaskabel był przygnębiony; jego pewność siebie, wrodzone jego filozoficzne usposobienie doznały groźnego ciosu.

Tymczasem p. Sergiusz używał wszelkich środków, jakimi rozporządzał, swego kompasu marynarskiego różnych punktów stałych, które sobie zapamiętał i co tylko się dało, ażeby oznaczyć kierunek prądu. Na tych obserwacyach spędził wszystkie godziny, w czasie których światło dzienne nieco rozjaśnia widnokrąg w tej szerokości geograficznej. A nie było to łatwe tam, gdzie różne oznaki ciągle się zmieniały.

Po za cieśniną morze wydawało się otwarte na daleką przestrzeń. Widocznie podczas tej temperatury anormalnej podbiegunowe pole lodowe wcale się jeszcze nie utworzyło. Jeżeli tak się wydawało przez parę dni, to stało się to dlatego, że bryły lodowe płynące na północ i na południe pod wpływem obu prądów, napotkały się wązkiej tej części morza pomiędzy obu stałymi lądami.

Na podstawie rozlicznych swych obliczeń, p. Sergiusz sądził, iż może stwierdzić stanowczo, że płyną wyraźnie w kierunku północno zachodnim. Niewątpliwie stało się to dlatego, że prąd Berynga, otarłszy się o wybrzeże sybiryjskie po odparciu prądu Kamczatki, zakreślał, opuszczając cieśninę Berynga, obszerną krzywiznę wzdłuż równoleżnika koła biegunowego.

Równocześnie p. Sergiusz mógł skonstatować, że wiatr, jeszcze ciągle bardzo gwałtowny, dął wprost z południowego wschodu. Tylko na chwilę zakręcił się na południe; pochodziło to z położenia obu lądów; teraz zaś, na morzu otwartem, odzyskał dawne kierunek.

Skoro stwierdzono ten stan rzeczy, p. Sergiusz powrócił do Cezara Kaskabela i powiedział mu wprost, że pośród takich okoliczności nic pomyślniejszego ich spotkać nie mogło. Pomyślna ta stosunkowo wieść przywróciła nieco spokój umysłowi głowy rodziny.

– Tak, – powiedział, – to szczęście jeszcze, że poruszamy się w kierunku, w którym pragnęliśmy podróż odbywać. Ale jakie to kołowanie nas oczekuje! Mój Boże, jakie kołowanie!

Przyjaciel nasi wzięli się do jak najlepszego urządzenia się na wypadek, gdyby ich pobyt na pływającej wysepce długo miał potrwać. Przedewszystkiem postanowiono, że zamieszkają nadal w „Pięknym Wędrowcu”, mniej już narażonym na przewrócenie się na bok, gdy z wiatrem podróżowali.

Kornelia, Kajeta i Napoleona mogły teraz powrócić do zajęć gospodarskich i zajrzeć do kuchni, zupełnie zaniedbanej od dwudziestu czterech godzin. Wkrótce tez przygotowano posiłek, wszyscy usiedli przy stole, a chociaż tym razem nie rozmawiano przy jedzeniu tak wesoło, jak w dawnych czasach, to przecież wszyscy nieco przyszli do siebie po przykrych przejściach od chwili wyjazdu z wyspy Dyomeda.

Tak się dzień zakończył. Gwałtowność wichru nie ustawała. Powietrze roiło się teraz od ptaków, petrelów, ptarmiganów i innych, zwanych słusznie kuryerami burz.

Nie zmieniło się też położenie w dniach 29, 30 i 31 października. Wiatr zatrzymując swój kierunek, nie zmieniał stanu atmosfery.

Pan Sergiusz starannie zbadał wielkość i kształt lodowca. Miał on postać nieregularnego trapezoidu, trzysta pięćdziesiąt do czterechset stóp długiego i około stu stóp szerokiego.

Trapezoid ten, wznoszący się na dobre pół sążnia ponad wodę, ku środkowi nieco był wypuklejszy. Na jego powierzchni nie można było dostrzedz żadnego zarysowania, chociaż niekiedy dawało się słyszeć jakieś stłumione trzeszczenie. Zdawało się przeto, że przynajmniej dotychczas bałwany i wicher wcale go nie uszkodziły.

Nie bez znacznych trudności zaciągnięto „Pięknego Wędrowca” ku środkowi. Tam przy pomocy palców i sznurów używanych do rozbijania namiotów popodpierano go tak, ażeby nie groziło mu przewrócenie.

Najwięcej niepokojącemi jeszcze były wstrząśnienia, którym podlegali przy spotkaniach z olbrzymimi lodowcami, które pędziły z różną szybkością, dostając się do różnych prądów, lub obracały się w około własnej osi, kiedy się dostawały do wirów. Niektóre z nich, piętnaście do dwudziestu stóp wysokie, pędziły wprost na nich, jakoby chciały się wedrzeć na okręt nieprzyjacielski. Widziano je zdaleka, spostrzegano ich zbliżanie się, – ale nie było sposobu ich wyminięcia. Niektóre z nich przewracały się z głośnym pluskiem, kiedy zmiana ich punktu ciężkości naruszał ich równowagę; kiedy zaś następowało spotkanie, to zwykle było przerażające. Wstrząśnienie nieraz tak było gwałtowne, że gdyby temu ile możności nie zapobiegano, to wewnątrz rydwanu wszystkoby się pogruchotało. Ustawicznie groziło im nagle rozbicie się bryły. Dlatego ilekrotnie oznajmiono zbliżanie się wielkiej bryły, p. Sergiusz i jego towarzysze gromadzili się w około „Pięknego Wędrowca” i trzymali się za ręce. Jan starał się stanąć zawsze przy Kajecie. Ze wszystkich niebezpieczeństw najgorszem im się wydawało prawdopodobieństwo uniesienia przez dwa różne odłamy bryły w strony przeciwne; rozumie się też, że bezpieczniejszymi byli w środkowej części lodowca, gdzie lód był grubszy, aniżeli bliżej brzegów.

Nocą p. Sergiusz i Kaskabel, Jan i Clovy, na przemian straż utrzymywali i natężali wszystkie zmysły, ażeby czuwać nad swoją wysepką pośród tych ciemności, niekiedy przerywanych ukazywaniem się olbrzymich białych postaci przesuwających się jak gigantyczne duchy.

Chociaż powietrze zapełnione bywało mgłą, spędzaną ustawicznie przez wicher nieustający, to przecież księżyc, krążący nisko po widnokręgu, przebijał ja bladymi swymi promieniami i można było góry lodowe dostrzedz w pewnej odległości. Na pierwszy krzyk stojącego na straży, wszyscy zrywali się na nogi i oczekiwali rezultatu spotkania. Często kierunek zbliżania się nieprzyjaciela zmieniał się i przepływał on obok; czasem jednakowoż wydarzało się spotkanie, a wstrząśnienie naprężało lipy i osuwało żerdzie podtrzymujące „Pięknego Wędrowca”. Wtedy wydawało się, jakoby wszystko druzgotało się w kawałki; za ocalenie z niebezpieczeństwa zawsze dziękowania Bogu.

Temperatura zaś utrzymywała się wbrew wszelkim rekordom. Morze to, nie zamarznięte jeszcze w pierwszym tygodniu listopada! Żegluga możliwa jeszcze w tych okolicach kilka stopni ponad kołem biegunowem! Szczególna to istotnie była fatalność! Gdybyż to jeszcze jaki opóźniony statek wracający z połowu wielorybów ukazał się niezbyt daleko! Danoby jakieś sygnały, zwróconoby jego uwagę kilku wystrzałami. Zebrawszy rozbitków, mógłby ich zawieźć do jakiego portu na wybrzeżu amerykańskiem, do Victorii, San Francisco, San Diego, lub też na wybrzeże azyatyckie do Petropawłowska lub Ochocka. Ale nie pojawił się żaden żagiel! Nic prócz pływających gór lodowych! Nic, prócz niezmierzonego pustego morza, zagrodzonego od północy nieprzebytym wałem ludu!

Na szczęście jeszcze nie trzeba było obawiać się, – chyba w wielce nieprawdopodobnym wypadku, że niezwykła ta temperatura dłużej potrwa, – iż zabraknie żywności, chociażby mieli tak płynąć przez kilka tygodni. W oczekiwaniu długiej podróży przez rozległe obszary Azyi, gdzie niełatwo byłoby zaopatrywać się we wiktuały, zaopatrzyli się obficie w prezerwy, mąkę, ryż, tłuszcz itp. Nie potrzebowali też już troszczyć się o paszę dla koni, niestety!

Istotnie, gdyby Vermont i Gladiator dotychczas pozostały przy życiu, to jakież dawanoby im teraz pożywienie?

W dniach 2, 3, 4, 5 i 6 listopada nie zaszło nic nowego, tylko wiatr nieco zwolniał i zwracał się cokolwiek na północ. Światło dzienne trwało tylko dwie godziny, co zwiększało grozę położenia.

Pomimo bezustannych obserwacyi p. Sergiusza, stawało się rzeczą bardzo trudną oznaczać kierunek płynięcia; a że nie można było śledzić go na mapie, przeto już nie wiedziano, gdzie się znajdowano. Dnia 7 listopada jednakowoż odkryto pewien punkt stały, rozpoznano go i z niejaką dokładnością oznaczono.

Dnia tego, około godziny 11, właśnie kiedy blade promienie świtu rozjaśniły okolicę, p. Sergiusz i Jan, w towarzystwie Kajety, udali się na przednią część lodowca. Pomiędzy przyrządami sztukmistrza znajdował się także przypadkowo wcale niezły teleskop, przez który Clovy wieśniakom zwykł był pokazywać równik, odznaczony nitką przeciągniętą w poprzek soczewki albo mieszkańców księżyca, których przedstawiały owady włożone do lunety, zabrał go ze sobą i próbował teraz przezeń odkryć jaki kawałek lądu w przestrzeni ich otaczającej.

Przez kilka minut rozglądał się po widnokręgu bardzo starannie, kiedy Kajeta, wskazując na północ, rzekła:

– Zdaje mi się, panie Sergiuszu, że tam coś spostrzegam! Czy to nie góra jaka?

– Góra? – odrzekł Jan. – O nie, to prawdopodobnie tylko góra lodowa!

Zwrócił teleskop w kierunku wskazywanym przez dziewczynę.

– Kajeta ma jednak słuszność! – rzekł prawie w tejże chwili.

Podał lunetę p. Sergiuszowi, który w tymże kierunku ją zwrócił.

– Rzeczywiście tak jest, – powiedział, – a nawet góra wcale wysoka. Kajeta wcale się nie omyliła.

Przy dalszem rozglądaniu się, przekonano się, że jest jakiś ląd na północ w odległości jakich szesnastu do ośmnastu mil.

Był to fakt nadzwyczaj ważny.

– Ażeby mieć na sobie wyniosłość tak znaczną, ląd musi być znacznej rozciągłości, – zauważył Jan.

– Zapewne, Janie, – odrzekł p. Sergiusz, – a kiedy powrócimy do „Pięknego Wędrowca:, to musimy poszukać go na mapie. To nam dozwoli oznaczyć nasze położenie.

– Janie, mnie się wydaje, że dym wychodzi z góry, – powiedziała Kajeta.

– Być może zatem, że to wulkan! – rzekł p. Sergiusz.

– Tak jest, nie ma wątpliwości! – zawołał Jan, przyglądając się uważnie przez teleskop, – dym można widzieć dokładnie!

Ale światło dzienne już bladło i nawet przy pomocy szkieł powiększających, wkrótce niepodobna było rozeznać kształtów góry.

Godzinę później jednakowoż, kiedy już całkiem było ciemno, pobłyski światła dały się dostrzedz w kierunku, który zaznaczono rysą na powierzchni lodowca.

– Pójdźmy teraz rozpatrzeć się na mapie, – rzekł p. Sergiusz.

Wszyscy troje wrócili do obozu.

Jan wyszukał w atlasie mapę okolic podbiegunowych poza cieśniną Berynga i można było dojść do wniosków następujących.

Jak już p. Sergiusz przedtem był zauważył, prąd płynąc najprzód w kierunku północnym, skierowywał się na północny zachód około sto pięćdziesiąt mil poza cieśniną, a ich lodowiec płynąc w tym kierunku przez kilka dni znaczną już przebył przestrzeń i chodziło o przekonanie się, czyli są jakie lądy na północny zachód od niego.

I istotnie, w odległości jakich dwudziestu mil od lądu stałego, na mapie odznaczoną była wielka wyspa, której geografowie nadali nazwę wyspy Wrangla, a której północne brzegi bardzo niejasno tylko są odznaczone. Było istotnie rzeczą bardzo prawdopodobną, że lodowiec z nią się zetknie, jeżeli prąd unosić go będzie dalej przez szeroki kanał oddzielający wyspę od wybrzeża Syberyi.

Pan Sergiusz nie wątpił, że była to istotnie Wrangla, którą dostrzegli. Pomiędzy dwoma jej przylądkami na południowem wybrzeżu, tj. przylądkiem Hawan a przylądkiem Tomasza, znajduje się wulkan czynny, już odznaczony na nowszych mapach. Był to niewątpliwie wulkan odkryty przez Kajetę, którego wybuch dostrzeżono przy schyłku dnia.

Łatwo teraz było rozpoznać drogę przebytą przez lodowiec od chwili opuszczenia cieśniny Berynga. Zakreśliwszy łuk odpowiedni do kształtu lądu stałego, przepłynął koło przylądka Serdze Kamen, zatoki Kolinczyna, cyplu Wankarem, przylądka północnego, potem dostał się do cieśniny Długiej, oddzielającej wyspę Wrangla od kraju Czukczów.

Niepodobna było przewidzieć, dokąd jeszcze lodowiec się dostanie, kiedy przepłynie Cieśninę Długą. Niepokoiło p. Sergiusza bardzo, że ku północy na mapie już innego lądu nie było widać; lód tylko pokrywał olbrzymią tę przestrzeń, której punktem środkowym jest biegun północny.

Jedyną nadzieją, jaka im pozostawała, było, że morze przecież zupełnie zamarznie na nadejściem większego mrozy, – co przecież musiało już wkrótce nastąpić już przed kilku tygodniami. Wtedy nasi wędrowcy osiedliby na polu lodowem, a idąc na południe, mogliby próbować dostać się do wybrzeży sybiryjskich. Jednakowoż będą przymuszeni opuścić „Pięknego Wędrowca”, nie posiadając zaprzęgu; a co z nimi się stanie, jeżeli będą mieli do przebycia wielką bardzo przestrzeń?

Tymczasem wiatr jeszcze dął gwałtownie od wschodu, chociaż już nie miał charakteru huraganu dni ubiegłych. Morze jeszcze było bardzo wzburzone, a olbrzymie bałwany z głośnym rykiem rozbijały się o boki płynącego lodowca; nieraz zaś rozcięte krańcem bryły rozlewały się po jej powierzchni, lub tak nią wstrząsały, że drżała cała, jakoby miała się rozpęknąć.

Nadto olbrzymie te bałwany, dochodząc niekiedy aż do rydwanu, zagrażały porwaniem każdego, który nie był wewnątrz. Dlatego zarządzono stosowne środki ostrożności na radę p. Sergiusza.

Ponieważ w ciągu pierwszego tygodnia listopada śnieg padał dosyć obficie, przeto łatwo było usypać rodzaj wału, w tylnej części lodowca, ażeby go ubezpieczyć przeciw bałwanom, które najczęściej oń uderzały z tyłu. Każdy wziął udział w robocie, a kiedy śnieg należycie udeptany i ubity nagromadził się na wysokość i grubość pięciu do sześciu stóp i stał się dosyć twa, to stanowił przeszkodę dla gwałtowności fal, które rozbiwszy się, opryskiwały tylko szczyt jego. Był to rodzaj barykady ustawionej na rufie uszkodzonego okrętu.

Kiedy oddawano się tej pracy, Sander i Napoleona nie mogli się powstrzymać od obrzucania się śnieżnemi kulami, i często też grzbiet Clovy’ego za cel obierali. A chociaż niebardzo to odpowiednia była pora do takiej zabawy, p. Kaskabel nie łajał zbyt ostro, z wyjątkiem jednego wypadku, kiedy kula, chybiwszy celu, padła na kapelusz p. Sergiusza.

– Który to nicpoń…? – nie miał czasu skończyć.

– To ja, tatusiu… – rzekła Napoleona mocno skonfundowana.

– Ach, ty dziewczyno niegodziwa! – zawołał Kaskabel. – Czy pan jej wybaczy, p. Sergiuszu?

– Daj pan dziecku pokój, panie Kaskabel. – rzekł p. Sergiusz. – Niechże tu przyjdzie i mnie pocałuje za karę.

I na tem się skończyło.

Nie tylko w tylnej części lodowca wał taki usypano, ale wkrótce także samego „Pięknego Wędrowca” otoczono wałem lodu dla ochrony podczas gdy koła jego, zapełnione lodem aż do osi, zupełnie uczyniły go nieruchomym. Wewnątrz tego wału dochodzącego do wysokości galeryjki, pozostawiono wązkie przejście, dozwalające obchodzić rydwan w około. Można było sądzić, że był to okręt zimujący pośród lodowców, którego tułów ubezpieczono kirasem śniegu dla ochrony przed śniegiem i falami. Jeżeli tylko sama bryła się ostoi, to nasi rozbitkowie nie potrzebowali już niczego obawiać się ze strony bałwanów i pośród takich warunków mogli może czekać, dopókiby zima podbiegunowa zupełnie nie zapanowała nad temi okolicami północnemi.

Ale wtedy, gdy czas ten nadejdzie, będą musieli wybrać się ku lądowi stałemu! Będą musieli wybrać się ku lądowi stałemu! Będą musieli opuścić ten dom na kołach, który woził ich wzdłuż i wszerz Nowego Świata i w którym znajdowali schronienie tak wygodne i bezpieczne! Pozostawiony pomiędzy lodowcami Morza Lodowatego, „Piękny Wędrowiec” kiedyś zniknie, gdy roztopią się lody za nadejściem pory letniej.

Myśląc o tem Cezar Kaskabel, który zazwyczaj na wszystko zapatrywał się różowo, wznosił ramiona ku niebu, narzekał na swe nieszczęście, robił sobie wyrzuty za wszystkie te przypadki, i zapominał, że spowodowali je właściwie owi łotrzy, którzy go obrabowali w wąwozach Sierry Nevady i mieli na sumieniu wszystko, co go potem spotkało.

Nadaremnie wtedy starała się Kornelia rozpraszać jego myśli ponure, co czyniła najprzód łagodnem przekonywaniem , a potem surowszemi upomnieniami. Nadaremnie dzieci jego i Clovy brali na siebie współwinę za konsekwencye fatalnego postanowienia powziętego. Nadaremnie ustawicznie dowodziły, że drogę tę jednogłośnie obrała cała rodzina. Nadaremnie też p. Sergiusz i „Kajetka” starali się pocieszać niepocieszonego Cezara. Nie chciał uznawać żadnych racyj.

– A zatem przestałeś być mężczyzną? – rzekła pewnego razu do niego Kornelia, wstrząsając nim energicznie.

– Ty nim więcej jesteś, żonusiu! – odrzekł, starając się odzyskać równowagę naruszoną nieco przez muszkularne upomnienie żony.

Właściwie pani Kaskabel bardzo się trwożyła o przyszłość. A przecież odczuwała potrzebę ratowania od przygnębienia swego męża, który dotychczas tak dzielnie stawiał czoło wszelkim przeciwnościom.

Teraz też kwestya pożywienia zaczęła niepokoić p. Sergiusza. Było niezmiernie ważną rzeczą, ażeby prowizye wystarczyły nie tylko do czasu, kiedy wybiorą się na pole lodowe, ale aż do chwili, w której dostaną się do zamieszkanych okolic Syberyi. Nie na wiele przydadzą im się strzelby w porze roku, kiedy ptaki morskie rzadko we mgłach się ukazują. Roztropność przeto nakazywała zmniejszać porcye w oczekiwaniu podróży mogącej potrwać czas bardzo długi.

Pośród takich okoliczności lodowiec wiozący naszych podróżnych, unoszony ciągle przez prądy, dostał się do szerokości wysp Ajon, położonych na północ od wybrzeża azyatyckiego.

Rozdział IV

Od 16 listopada do 5 grudnia.

Pan Sergiusz tylko na podstawie licznych przypuszczeń przeszedł do wniosku, że rozpoznaje tę grupę wysp. O ile zdołał przy robieniu swych obserwacyj, wziął w rachubę szybkość unoszenia przez prąd, którą przeciętnie obliczał na jakich 15 mil na 24 godzin.

Archipelag ten, którego dostrzedz jednakowoż nie było można, znajduje się, wedle oznaczenia na mapach, pod 150 stopniem długości a 75 szerokości, w odległości jakich 300 mil od lądu stałego.^[1]

Pan Sergiusz miał słuszność: około 16 listopada lodowiec był na południe od tej grupy wysp. Ale w jakiej odległości? Nawet przy pomocy instrumentów zazwyczaj używanych przez marynarzy, odległości tej nie możnaby było w przybliżeniu oznaczyć. Ponieważ tarcza słoneczna pojawiała się tylko na kilka minut przez mgły widnokręgu, przeto obserwacye nie mogłyby dać rezultatu pożądanego. Zapadała ostatecznie długa noc okolic podbiegunowych.

O tej porze niepogoda była okropną, chociaż temperatura opadała. Termometr Celsiusza stał cokolwiek pod zerem. Ale temperatura ta jeszcze nie dość była niską do doprowadzenia do spojenia lodowców rozrzuconych po morzu podbiegunowem; dalszemu płynięciu wysepki jeszcze nic nie stawało na przeszkodzie.

Jednakowoż w wyzębieniach wzdłuż krańców już dawało się dostrzegać tworzenie się tego, co żeglarze w zimie zowią lodowaceniem, kiedy pojawia się na wązkich strumykach wybrzeży. Pan Sergiusz i Jan uważnie przyglądali się tym formacyom, które niebawem rozejdą się po całem morzu. Wtedy już lód się utrwali, a położenie wędrowców zmieni się na lepsze; – przynajmniej tak się spodziewali.

W ciągu pierwszej połowy listopada śnieg nie przestawał padać nader obficie. Gnany wiatrem poziomo, gromadził się w grube masy przy wale usypanym w około „Pięknego Wędrowca”, przez co tenże wzrósł wkrótce znacznie.

Nagromadzenie się tego śniegu właściwie nie wytwarzało niebezpieczeństwa; a nawet przedstawiało pewną korzyść, gdyż chronił Kaskabelów lepiej przed mrozem. Kornelia mogła za to oszczędzać więcej parafiny i używać jej wyłącznie do gotowania, co ważną było rzeczą, gdyż skoro zabraknie tego paliwa, to możnaby się znaleźć w niemiłym kłopocie.

Przytem na szczęście temperatura pozostawała znośną wewnątrz rydwanu; wynosiła trzy do czterech stopni wyżej zera. Podniosła się nawet, kiedy śnieg otoczył „Pięknego Wędrowca,” i mogło nietyle braknąć ciepła, co powietrza, dla którego przystęp się zamykał.

Trzeba było tedy śnieg odgarniać i znowu wszyscy wzięli udział w mozolnej tej pracy.

A przedewszystkiem p. Sergiusz polecił oczyścić wązki kurytarzyk pozostawiony wewnątrz wału. Potem wyżłobiono przejście, ażeby łatwiej się wydostawać i oczywiście tak je urządzono, by było zwrócone na zachód. Tym sposobem zapobieżono temu, by je zasypał śnieg pędzony przez wiatr wschodni.

A jednak nie odwrócono zupełnie niebezpieczeństwa, jak to się wkrótce okaże.

Rozumie się, że już mieszkania nie opuszczano ani we dnie ani w nocy. Mieli oni tam schronienie bezpieczne tak przed burzą jak i mrozem, który się zwiększał, jak o tem świadczyło ciągłe opadanie termometru.

Pomimo tego p. Sergiusz i Jan nie zaprzestali robić codziennie obserwacyj w porze dnia, w której pojawiało się słabiuchne światełko dzienne na widnokręgu, gdzie słońce nie przestawało pojawiać się coraz to niżej aż do dnia przesilenia, 21 grudnia. I codziennie doznawali nowego rozczarowania w słabej nadziei, że dostrzegą jakiegoś łowcę wielorybów zimującego w okolicy, lub usiłującego przedrzeć się jeszcze do jakiego portu nad cieśniną Berynga; i nowego rozczarowania w nadziei, że ujrzą swoją wysepkę przymarzniętą do jakiegoś pola lodowego, lub może do wybrzeża sybiryjskiego. Potem obydwaj powracali do rydwanu i starali się na mapie oznaczyć prawdopodobny kierunek swego poruszania się.

Jużeśmy wspomnieli, że świeża zwierzyna przestawała się pojawiać w kuchni „Pięknego Wędrowca” od czasu wyruszenia z Portu Clarence Kornelia też nie byłaby w stanie smacznie przyrządzić żadnego w owych ptaków morskich, które tak trudno pozbawić smaku i odoru tranu. Pomimo nadzwyczajnych jej zdolności, stołownicy nie chcieliby jeść ani ptarmingów ani petreli. Jan przeto nie marnował prochu na strzelanie tych ptaków zanadto biegunowego pochodzenia.

Ilekrotnie jednakowoż na dworze straż trzymał, nigdy nie wychodził bez swojej strzelby, i pewnego popołudnia, d. 16 listopada, to mu się przydało.

Nagle usłyszany strzał i zaraz potem Jan wołał o pomoc.

Zapanowało niemałe zdumienie, i rodzaj zaniepokojenia, Pan Sergiusz, Kaskabel, Sander i Clovy wybiegli, a za nimi pobiegły też oba psy.

– Chodźcie tu! Prędzej! – wołał Jan.

I wołając tak, biegał to naprzód, to wstecz, jakoby chciał przeszkodzić jakiemu zwierzęciu w ucieczce.

– Co się stało? – zapytał się p. Kaskabel.

– Raniłem fokę i ucieknie nam, jeśli dostanie się do wody!

Było to ładne zwierzę. Ranione było w pierś i posoka śnieg broczyła, a przecież foka byłaby uciekła, gdyby p. Sergiusz i jego towarzysze nie byli nadbiegli.

Foka uderzeniem ogona obaliła na ziemię małego Sandera, ale Clovy odważnie na nią wskoczył, przytrzymał ją nie bez trudności i Jan ubił ją wystrzałem w łeb.

Nie była to zwierzyna smaczna dla stołowników Kornelii, ale dostarczyła doskonałego zapasu mięsa dla Wagrama i Marenga. Nie ma wątpliwości, że gdyby mówić umiały, to byłyby serdecznie Janowie podziękowały.

– Dlaczego właściwie zwierzęta nie mówią? – zapytał się p. Kaskabel, kiedy wszyscy usiedli w około pieca w kuchni.

– Dla tej prostej przyczyny, że za mało mają inteligencyi, ażeby mówić, – odrzekł p. Sergiusz.

– Czy pan tedy sądzisz, – zapytał się Jan, – że tylko brak inteligencyi stoi temu na przeszkodzie?

– Niezawodnie, kochany Janie, przynajmniej u zwierząt wyższego rzędu. Tak np. krtań u psa podobnie zupełnie jest zbudowana jak u człowieka. Pies przeto mógłby mówić, i tylko dlatego, że inteligencya jego nie dosyć jest wysoką, nie może on myśli swoich wyrażać słowami.

Teorya ta jednak podlega jeszcze co najmniej dyskusyi, chociaż podzielają ją nowożytni fizyologowie.

Warto zauważyć, że w umyśle p. Kaskabela stopniowo zachodziła zmiana.

Chociaż zawsze jeszcze uważał się za odpowiedzialnego za położenie ich obecne, wrodzona jego filozofia znowu brała w nim górę. Ćwicząc się przez całe życie w opieraniu się burzom, nie mógł uwierzyć trwale, by gwiazda jego pomyślna zaszła. O nie; pokryła ja tylko chmurka, to wszystko. Dotychczas jeszcze swoją drogą rodzina nie była wystawioną na zbyt srogie cierpienia fizyczne. Chociaż, gdyby niebezpieczeństwa się zwiększyły, – czego należało się obawiać, – może wytrzymałość gromadki będzie narażoną na próbę groźniejszą.

Dlatego, spoglądając w przyszłość, p. Sergiusz nie przestawał dodawać odwagi swoim towarzyszom podróży. W ciągu długich godzin bezczynnych, siedząc przy stole oświetlonym lampą, gawędził z nimi i opowiadał im o licznych przygodach w swoich podróżach po Europie i Ameryce. Jan i Kajeta, siedząc obok siebie, przysłuchiwali się z wielką dla siebie korzyścią, a na ich zapytania zawsze pouczające dawał odpowiedzi. Potem, na podstawie swojego doświadczenia, zwykł był mawiać:

– Widzicie, moi przyjaciele, nie ma powodu do rozpaczy. Bryła, na której jesteśmy, jest twardą i mocną, a że mrozy już nadchodzą, więc też nie ma obawy, ażeby popękała. A przytem płynie właśnie w tym kierunku, w którym pragnęliśmy podróżować i poruszamy się bez trudu, jakobyśmy byli na okręcie. Trochę cierpliwości, a zawiniemy bezpiecznie i zdrowo do portu.

– A któż z nas rozpacza, proszę pana? – rzekł raz do niego p. Kaskabel. – Kto poważa się rozpaczać, panie Sergiuszu? Ktokolwiek będzie rozpaczał bez mego pozwolenia, tego się zamknie o chlebie i wodzie.

– Nie mamy chleba? – zawołał Sander z filuternym uśmiechem.

– A zatem o sucharze będzie zamknięty!

– Nie możemy wydostać się na dwór! – zauważył Clovy.

– Dosyć tego!… Taka moja wola!

W ciągu ostatniego tygodnia listopada, śnieg padał niesłychanie obficie. Płatki padały tak gęsto, że nikt nie poważył się krokiem wyjść na dwór, a w skutek tego o mało nie nastąpiła katastrofa.

Dnia 30go, o świcie, Clovy obudziwszy się, zadziwił się, że mu trudno było oddychać, jakoby powietrze z trudnością dostawało się do płuc.

Inni spali jeszcze w swych „apartamentach” ciężkimi, przykrym snem jakoby im groziło uduszenie.

Clovy próbował otworzyć drzwi u przodu rydwanu, ażeby odświeżyć powietrze. Ale nie był w stanie tego uczynić.

– Hallo, boss! – zawołał tak głośno, że obudzili się wszyscy mieszkańcy „Pięknego Wędrowca”

Pan Sergiusz, Kaskabel i jego dwaj synowie wyskoczyli z łóżek w jednej chwili, a Jan zawołał:

– Ależ tu duszno! Trzeba drzwi otworzyć!

– Kiedy nie dadzą się otworzyć! – odrzekł Clovy.

– A okna?

Ale że i okna i otwierały się na zewnątrz, niepodobna było ich otworzyć.

W przeciągu kilku minut odśrubowano drzwi i wtedy zrozumiano, dlaczego nie dały się otworzyć.

Kurytarz pozostawiony wewnątrz wału w około rydwanu zapełniony był śniegiem nawianym przez wiatr, a tak samo i przejście przez wał lodowy również był zasypane.

– Czy wiatr zamienił kierunek? – zapytał się Kaskabel.

– Trudno to przypuścić, – odrzekł p. Sergiusz.

– Tyle śniegu nie napadałoby, gdyby wiatr nie obrócił się, – zauważył Jan.

– Zdaje się, że tak jest, – odrzekł p. Sergiusz. – Ale obaczmy, do czego wziąć się najprzód. Nie można dopuścić, byśmy się udusili dla braku powietrza do oddychania.

Natychmiast Jan i Clovy wzięli do ręki kilof i łopatę i zabrali się do roboty, aby oczyścić kurytarz. Ciężka to była praca; twardy śnieg zapełniał go do góry i zdawało się, że nawet pokrył rydwan.

Ażeby prędzej szła robota, zmieniali się przy pracy. Wyrzucać śniegu oczywiście nie można było na zewnątrz; wrzucono go tedy do pierwszego przedziału w rydwanie, gdzie pod wpływem wewnętrznej temperatury topniał szybko i wypływał.

Po godzinie pracy jeszcze nie zdołano przebić śniegu nagromadzonego w kurytarzu. Było niepodobieństwem odświeżać powietrze wewnątrz „Pięknego Wędrowca,” a oddychanie stawało się coraz to trudniejsze z powodu braku tlenu a nagromadzenia się kwasu węglowego.

Oddech u wszystkich stawał się coraz to cięższym i nadaremnie szukano ulgi gdziekolwiek. Kajeta i Napoleona miały uczucie duszenia się. Niewątpliwą było rzeczą, że najwięcej cierpiała pani Kaskabela. Kajeta, przezwyciężając własne cierpienie, starała się przynieść jej ulgę jakowąś. Próbowała tedy znowu otworzyć okna, ale jak już powiedzieliśmy, były one wszystkie przez śnieg zatarasowane.

– Tylko wytrwałości! – zachęcał ciągle p. Sergiusz. – Przekopaliśmy się sześć stóp w śniegu. Warstwa nie może być dużo grubszą!

Zapewne dużo grubszą nie była, jeżeli śnieg przestał padać. Ale może padał nawet i teraz jeszcze.

Janowi przyszło na myśl zrobić otwór w pokładzie śniegu tworzącym teraz dach kurytarza, a zapewne cieńszym i mniej twardym.

Istotnie robota tu szła łatwiej i prędzej, a pół godziny później, – nie było to ani minuty za wcześnie, – przez otwór wpłynęło świeże powietrze.

Natychmiast ulgę uczuli wszyscy mieszkańcy „Pięknego Wędrowca.”

– Co za rozkosz! – zawołała mała Napoleona, otwierając szeroko buzię, ażeby wciągać lepiej powietrze.

– Pyszne! – dodał Sander, oblizując się. – W tej chwili wolę to, niż powidła!

Trwało czas niejaki, nim należycie do siebie przyszła Kornelia, która już traciła przytomność.

Kiedy rozszerzono otwór, mężczyźni wdrapali się na wierzch wału lodowego. Wszystko było pokryte białą powłoką aż do najdalszych granic, dokąd okiem sięgnąć było można. Rydwan znikł zupełnie pod nagromadzonym śniegiem, który tworzył ogromną wypukłość w środku pływającej bryły.

Przy pomocy kompasu, p. Sergiusz mógł skonstatować, że wiatr dął jeszcze ciągle od wschodu i że wysepka obróciła się do połowy około własnej osi, w skutek czego teraz wyglądała zupełnie odwrotnie niż pierwej, a że otwór wyjścia zwrócił się naprzeciw wiatry, przeto też śnieg je zasypał.

Na wolnem powietrzu termometr wskazywał tylko sześć stopni niżej zera, a morze było jeszcze wolne, o ile zdołano dostrzedz pośród zupełnej ciemności. Trzeba jednakowoż zauważyć, że wysepka, pomimo że się zupełnie odwróciła, zapewne dostawszy się do jakiegoś wiru na chwilę, jeszcze zawsze płynęła w kierunku zachodnim.

Ażeby ubezpieczyć się przeciw możliwości powtórzenia się wypadku podobnego, który mógłby mieć skutki bardziej opłakane, p. Sergiusz uważał za potrzebne zarządzić nowe środki ostrożności. Z jego polecenia tedy zrobiono we wale drugi przekop po przeciwnej stronie pierwszego i odtąd, którędykolwiek odwróciłby się lodowiec, można było mieć pewność, że komunikacya na zewnątrz nie będzie zamkniętą. Nie zachodziła też odtąd obawa, ażeby wewnątrz rydwanu zabrakło powietrza.

– Z tem wszystkiem, – rzekł p. Kaskabel, – miejsce to jakieś zakazane i zapadły kąt świata. Nie jestem pewny, czy nawet dla fok odpowiednie, a ani się nie umyło do okolic Normandyi!

– Zupełnie z panem się zgadzam, – rzekł p. Sergiusz. – Jednakowoż musimy zastosować się do tego, co jest, skoro poradzić na to nie możemy.

– A czy ja się nie stosuję? Ba! oczywiście, że się stosuję, panie Sergiuszu, i to z wielkiem obrzydzeniem!

O nie, poczciwy Kaskabelu, nie jest to klimat Normandyi, ani nawet Szwecyi albo Norwegii, albo Finlandyi w ich porze zimowej! Jest to klimat północnego bieguna ze swymi czterema miesiącami ciemności, swem wyciem wichrów, swem ustawicznem padaniem drobnego śniegu, i grubą oponą mgły, która nie dozwala pocieszać się tem, co południowcy zowią widnokręgiem.

A jak ponurymi jeszcze były widoki w przyszłości! Kiedy zakończy się to błędne pływanie, kiedy lodowiec stanie nieruchomie, a morze zamieni się na olbrzymie pole lodowe, to co poczną? Porzucić rydwan, podróż odbywać bez niego przez kilkaset mil do wybrzeży Syberyi, – sama myśl o tem była przerażającą. Dlatego też p. Sergiusz sam siebie zapytywał, czy nie lepiej byłoby zimować w tem samem miejscu, w którem pływająca bryła się zatrzyma i korzystać aż do nadejścia pięknej pory roku, z gościnności „Pięknego Wędrowca”, którego wędrówka niestety zapewne na zawsze się skończyła! Tak jest, ostatecznie spędzić porę najgroźniejszych mrozów pośród takich okoliczności nie byłoby rzeczą niemożliwą. Nim jednakowoż temperatura się podniesie, nim pękną lody Morza Lodowatego, będą musieli opuścić swoją zimową kwaterę i przejść przez pole lodowe, które roztopi się bardzo szybko, skoro odwilż się rozpocznie.

Co do tego zresztą nic jeszcze nie nagliło i będzie czas zastanawiać się nad tą kwestyą, gdy zima będzie się kończyła. Wtedy trzeba będzie wziąć w rachubę odległość oddzielającą ich od lądu stałego Azyi, zawsze w przypuszczeniu, że będą mieli sposoby jej obliczenia. Pan Sergiusz miał nadzieję, że ta odległość niezbyt będzie znaczną, zauważywszy, że lodowiec stale płynął w kierunku zachodnim, minąwszy przylądki Kekurnoj, Czelaskoj i Baranowa, jakoteż cieśninę Długą i zatokę Kołymy.

Dlaczego nie zatrzymał się u ujścia tej ostatniej zatoki? Stamtąd byłoby stosunkowo łatwo dostać się do prowincyi Jukagirów, w której Kabaczkowa, Niżny Ołymsk i inne miasta dozwoliłyby przezimować bezpiecznie. Możnaby wysłać zaprząg reniferów na pole lodowe po „Pięknego Wędrowca” i sprowadzić go na ląd stały. Ale p. Sergiusz był pewnym, że już minęli tę zatokę tak jak ujścia rzek Czukockiej i Alazci, przy takiej chyżości płynięcia. Ażeby oznaczać kierunek tego płynięcia, nic teraz na mapie nie znajdowano, prócz szeregu owych archipelagów znanych pod nazwami Anjou, Lajchoskich i De Long, a na tych wyspach, po większej części niezamieszkanych, w jakiż sposób mieliby znaleźć środki do podróży wędrowców i przewiezienia artykułów? A przecież, jeszcze i to byłoby lepsze, niż bezsilne i bezcelowe pływanie po krańcach okolic podbiegunowych!

Listopad właśnie się zakończył. Trzydzieści dziewięć dni upłynęło od czasu, kiedy Kaskabelowie wyruszyli z Poru Clarence, ażeby przejść przez cieśninę Berynga. Gdyby nie pęknięcie pola lodowego, byliby wylądowali w Numanie już przed pięciu tygodniami, a teraz przedostawszy się do południowych prowincyj Syberyi i zatrzymawszy się w jakiem mieście, nie potrzebowaliby obawiać się niczego ze strony zimy podbiegunowej.

Pływanie ich musiało się jednakowoż wkrótce zakończyć. Mróz stopniowo się zwiększał, a termometr stale opadał.

Badając swą wyspę lodową, p. Sergiusz zauważył, że obszar jej codziennie się zwiększał, z powodu że przyczepiały się do niej liczne bryły, pomiędzy któremi przepływała; wzrosła ona przez to tak, że była o trzecią część większą, niż pierwotnie.

W ciągu nocy z 30 listopada na 1 grudnia olbrzymia bryła nadpłynęła i przyczepiła się do tylnej części lodowca; ponieważ zaś podstawa ten nowej bryły więcej zagłębiała się w wodę i prąd w skutek tego szybciej ją unosił, przeto wkrótce odwróciła po za siebie wysepkę i pociągnęła ją za sobą tak jak to czyni mały parowy holowiec ciągnący wielki statek.

Równocześnie zaś mróz się zwiększył, a powietrze stało się suchsze, w skutek czego niebo się rozjaśniło. Wiatr dął teraz od północnego wschodu; pomyślna to była okoliczność, gdyż pędził ku wybrzeżu sybiryjskiemu. Iskrzące gwiazdy sklepienia arktycznego rozjaśniały długie noce podbiegunowe, a często zorza północna rozświecała niezmierzoną przestrzeń jarzącymi promieniami strzelającymi w górę jak gałązki wachlarza. Teraz daleko można było sięgać wzrokiem aż w okolice odległe, u których granic dostrzegano pierwsze brzegi lądu biegunowego. Na dalekim tle jaśniejszego widnokręgu zarysowywały się ostrymi konturami owe wieczne lodowce ze sterczącymi szczytami, zaokrąglonemi grzbietami i lasami narości i wyrębień. Był to widok cudowny, a nasi podróżni chwilami zapominali o smutnem swem położeniu, spoglądając w podziwie na te zjawiska przyrody, właściwe okolicom biegunowym.

Chyżość płynięcia zmniejszyła się, odkąd wiatr zmienił kierunek, gdyż tylko prąd już lodowce unosił. Możliwą stawało się rzeczą, że góra lodowa już nie wiele dalej popłynie na zachód, albowiem morze zaczęło marznąć pomiędzy leniwiej pływającemi krami.

Dotychczas jednakowoż ten jeszcze „młody lód,” jako go zowią łowcy wielorybów, ustępował przed najmniejszem wstrząśnieniem. Kry rozrzucone po morzu węższymi były oddzielone kanałami; wysepka nieraz uderzała o znaczne bryły, zatrzymywała się też niekiedy na kilka godzin, a potem dalej płynęła. Na każdy sposób należało oczekiwać wkrótce zatrzymania się zupełnego, tym razem zapewne na całą już zimę.

Dnia 3 grudnia około południa p. Sergiusz z Janem udali się do sztaby swego rozbitego okrętu. Kajeta, Napoleona i Sander poszli za nimi, a wszyscy okryci byli futrami, bo było bardzo zimno. Na stronie południowej słaby promień światła dowodził, że słońce właśnie przechodziło przez południk. Jaki bladawy pobłysk przenikający przestrzeń, pochodził niewątpliwie z jakiejś odległej zorzy północnej.

Uwagę ich zwracały na siebie różne muchy lodowców, szczególne ich kształty, wstrząśnienia ich przy spotkaniach, jakoteż „koziołki” wywracane przez niektóre, których równowaga została naruszoną w skutek ułamania się lub pęknięcia ich podstawy zanurzonej.

Nagle bryła, która holowała ich wysepkę od dni kilku, zatrzęsła się, zachwiała, zanurzyła w wodę i tonąc odłamała koniec wysepki, podczas gdy olbrzymi bałwan równocześnie wyspę oblał.

Wszyscy cofnęli się, jak mogli najśpieszniej, ale równocześnie dało się słyszeć wołanie:

– Na pomoc! Janie, na pomoc!

Był to głos Kajety. Cześć lodowca, na której stała, odłamała się i zaczęła odpływać.

– Kajeto! – zawołał Jan. – Kajeto!

Ale bryła odłamana, dostawszy się do innego prądu, płynęła w bok wysepki, którą chwilowo jakiś wir wstrzymał. Jeszcze chwila, – a Kajeta mogła zniknąć pośród kier odpływających.

– Kajeto! Kajeto! – wołał Jan.

– Janie! Janie! – powtórzyła biedna dziewczyna po raz ostatni.

Słysząc te krzyki, p. Kaskabel i Kornelia nadbiegli na miejsce. Stanęli przerażeni przy p. Sergiuszu, który nie widział sposobu uratowania nieszczęśliwej.

W tejże chwili, odłamana bryła chwilowo zbliżyła się na cztery do pięciu stóp do miejsca, w którem stali, Jan wyskoczył nagle jednym susem, nim zdołano go powstrzymać, i upadł obok Kajety.

– Mój synu! mój synu! – jęknęła pani Kaskabel.

O uratowaniu ich nie było mowy. W skutek wstrząśnienia spowodowanego upadkiem Jana, bryła szybko się oddaliła. Oboje wkrótce znikli pomiędzy lodowcami, i nawet ich wołania coraz to stawały się niewyraźniejsze, dopóki nie przestano ich słyszeć.

Po dwugodzinnem trwożliwem ich wyczekiwaniu, noc zapadła; p. Sergiusz, Kaskabel, Kornelia, i wszyscy musieli powrócić do obozowiska.

Jakże straszną noc spędzili mieszkańcy „Pięknego Wędrowca,” przechadzając się ciągle z kąta w kąt, pośród wycia psów! Jan i Kajeta odłączeni i uniesieni na pustej bryle lodu! Bez schroniska, bez pożywienia… straceni! Kornelia płakała; Sander i Napoleona płakali z nią. Kaskabel, zupełnie zgnębiony nowym tym ciosem, wymawiał od chwili do chwili wyrazy bez związku, których znaczenie było, że wszelkie nieszczęścia, jakie spadły na jego rodzinę, z jego pochodziły winy. Co do p. Sergiusza, to jakąż mógł dać im pociechę, kiedy sam był niepocieszony?

Następnego dnia, 4 grudnia, około godziny 8 rano, lodowiec na nowo zaczął płynąć naprzód, wydobywszy się wreszcie z wiru, w którym pozostawał przez całą noc. Kierunek jego drogi był ten sam, w którym odpłynęli Jan i Kajeta; ale ponieważ tych prąd zaczął unosić 18 godzin pierwiej, przeto należało się wyrzec nadziei, by ich zdołano doścignąć i odnaleść.

Oprócz tego na zbyt wiele niebezpieczeństw byli narażeni, by mogli ich wszystkich uniknąć; na wielki mróz, który coraz to stawał się dokuczliwszy, na głód, którego nie mieli czem zaspokoić, na nieustanne spotykanie się z lodowcami, z których najmniejszy mógł ich zmiażdżyć!

Lepiej nie silić się na opisanie zmartwienia Kaskabelów! Pomimo zwiększającego się mrozu, żadne z nich nie chciało wejść do wnętrza rydwanu, i ustawicznie wołali to Jana, to Kajetę, chociaż żadno z nich rozpaczliwych tych wołań słyszeć nie mogło.

Dzień kończył się, a położenie się nie zmieniało. Nadeszła noc, a p. Sergiusz zmusił ojca, matkę i dzieci do wejścia do wnętrza „Pięknego Wędrowca”, chociaż nikt ani na chwilę zasnąć nie mógł.

Nagle, około godziny trzeciej rano, dało się uczuć straszliwe wstrząśnienie; było ono tak gwałtowne, że rydwan o mało się nie obalił. Skąd pochodziło to wstrząśnienie? Czy jaki olbrzymi lodowiec uderzył o wysepkę i może ją rozbił?

Pan Sergiusz wybiegł na dwór.

Zorza północna rozświecała okolicę; można było rozróżnić przedmioty w promieniu pół mili w około obozowiska.

Pan Sergiusz przedewszystkiem rozglądnął się badawczo na wszystkie strony……..

Ani śladu Jana lub Kajety.

Co do wstrząśnienia, to pochodziło ono z uderzenia wysepki o pole lodowe. Dzięki dalszemu opadnięciu temperatury, – która już wynosiła 20 stopni niżej zera Celsiusza, – powierzchnia morza najzupełniej stężała. Tam, gdzie wczoraj jeszcze wszystko było w ruchu, teraz wszystko stało na miejscu nieruchomie. Wszelkie pływanie ustało.

Pan Sergiusz śpiesznie powrócił i oznajmił swym przyjaciołom o ostatecznem zatrzymaniu się ich pływającej wysepki.

– A zatem przed nami już sam lód twardy? – zapytał się zmartwiony ojciec.

– Przed nami, za nami i w około nas na wszystkie strony, – odpowiedział p. Sergiusz.

– A więc chodźmy szukać Jana i Kajety! Nie mamy minuty do stracenia!

– Chodźmy!

Kornelia i Napoleona nie chciały pozostać w „Pięknym Wędrowcu”; pozostawiono rydwan pod opieką Clovy’ego i wszyscy wyruszyli, wraz z psami, które pobiegły naprzód, ciągle węsząc w około.

Szli szybko po lodzie, który był twardy jak granit, i oczywiście podążyli w zachodnim kierunku, gdzie Wagram i Marengo, skoroby wpadły na trop swego pana, niezawodnieby go poznały. Po półgodzinnej wędrówce jednakowoż nic jeszcze nie odkryli, a musieli się zatrzymać, gdyż szybko braknie tchu, kiedy się idzie pośród temperatury tak niskiej, że powietrze wydaje się zamarzniętem.

Pole lodowe, rozciągające się na północ, na południe i na wschód, odgraniczały od strony zachodniej jakieś wzniesienia, które nie wyglądały jak lodowce. Mogły to być wzgórza jakiegoś lądu stałego lub wyspy.

Właśnie w tej chwili psy z głośnem szczekaniem rzuciły się w kierunku jakiegoś białawego wzniesienia, na którem pojawiły się czarne jakieś punkta.

Ruszono natychmiast ku owym punktom, a Sander zauważył, że dwa z nich dają jakieś znaki.

– Jan! – Kajeta! – zawołał, pędząc naprzód z psami.

Byli to istotnie Jan i Kajeta, zdrowi i cali.

Ale nie byli sami. Gromada krajowców ich otaczała; byli to mieszkańcy wysp Lajchoskich.

Rozdział V

Wyspy Lajchoskie.

W tej stronie Morza Lodowatego Północnego są trzy archipelagi, znane pod wspólną nazwą Nowej Syberyi, a mianowicie wyspy De Longa, wyspy Anjou i wyspy Lajchoskie. Te ostatnie, najbliższe stałego lądu Azyi, składają się z gromady wysp położonych pomiędzy 73 a 75 stopniem północnej szerokości, a 135 i 140 stopniem wschodniej długości, na powierzchni jakich czterdziestu tysięcy mil kwadratowych. Z większych wymienimy wyspy Kotelnoj, Blinoj, Maloj i Belkowa.

Są to obszary zupełnie nieurodzajne; nie ma tam drzew ani żadnych innych płodów ziemi; zaledwie znajdują się ślady pierwotnej roślinności w ciągu nielicznych tygodni w lecie; są to też zbiorowiska kości płetwowców i mamutów, gromadzone tu od peryodu formacyi geologicznej i drzew skamieniałych lub torfowisk w nadzwyczajnej ilości: takimi są archipelagi Nowej Syberyi.

Wyspy Lajchoskie odkryto w początkach ośmnastego stulecia.

Otóż na wyspie Kotelnoj, najważniejszej i najbardziej na południe wysuniętej w tej gromadzie, wylądowali mieszkańcy „Pięknego Wędrowca” po przepłynięciu w 40 dniach przestrzeni sześciu do siedmiuset mil. Na południowy zachód, na wybrzeżu Syberyi, znajduje się obszerna zatoka Leny, do której szerokiego otworu rzeka tejże nazwy, jedna z najważniejszych w północnej Azyi, wylewa swe wody, wpływające do Morza Lodowatego.

Ten Archipelag Lajchoski stanowi ostateczne krańce ziemi w tej długości geograficznej. Po za nim, aż do nieprzebytej zapory lodu biegunowego, żaden żeglarz nie dojrzał żadnego kawałka ziemi. Piętnaście stopni na północ stamtąd znajduje się biegun północny.

Nasi wędrowcy zatem zostali wyrzuceni na ląd na samym końcu świata, chociaż pod szerokością niższą aniżeli szerokość Spitzbergów lub północnych krańców Ameryki.

Ale w końcu, jakkolwiek Kaskabelowie dotarli więcej na północ, aniżeli pierwotnie zamierzali, to przecież ciągle zbliżali się ku Rosyi europejskiej. Setki mil przebytych od chwili wyruszenia z Portu Clarence kosztowały ich mniej trudu, aniżeli wystawienia na niebezpieczeństwa. Przepłynięcie takiej przestrzeni pośród takich okoliczności było właściwie oszczędzeniem równie długiej podróży lądowej po okolicach w zimie niemal nieprzebytych. Nie byłoby też może powodu do użalania się, gdyby w skutek ostatniej fatalności, p. Sergiusz i jego towarzysze, nie byli popadli w ręce krajowców wysp Lajchoskich. Czy odzyskają wolność, otrzymując ją z rąk krajowców, lub znajdując ją w ucieczce? Wydawało się to rzeczą wątpliwą. Na każdy sposób dowiedzą się o tem z czasem, a skoro już będą wiedzieli, co ich czeka, to dosyć będzie czasu ułożyć plan jakiś odpowiednio do okoliczności.

Wyspę Katelnoj zamieszkuje pewien szczep fiński, liczący od trzechset pięćdziesięciu do czterechset dusz, mężczyzn, niewiast i dzieci. Krajowcy ci odrażającej powierzchowności należą do najmniej cywilizowanych mieszkańców owych okolic, nie wyjmując Czukczów, Jukagirów i Samojedów. Pogańska ich wiara jest najniższego rzędu, pomimo szlachetnych usiłowań Braci Morwaskich, którzy nigdy nie byli w stanie pokonać zabobonnych wierzeń tych Nowo-Sybiryjczyków, ani też instynktów złodziejskich i rozbójniczych.

Przemysł na archipelagu Lajchoskim polega głównie na łowieniu płetwowców, których znaczne gromady odwiedzają te strony Morza Lodowatego Północnego i na polowaniu na foki, równie tu liczne jak na wyspie Berynga w porze ciepłej.

Zima bardzo bywa ostrą w tych stronach Nowej Syberyi. Krajowcy mieszkają, a raczej zagrzebują się w głębiach nor ciemnych, drążonych pod górami śniegu. Nory te niekiedy dzielą się na izby, w których nie trudno jest utrzymać temperaturę dosyć wysoką. Paliwa dostarczają im torfowiska, których znaczne pokłady (jak już wspomnieliśmy) znajdują się na tych wyspach, nie wspominając już o kościach płetwowców, które także dają się palić.

Otwór zrobiony przez tych północnych troglodytów w pułapie ich jaskiń, służy do wypuszczania dymu z bardzo pierwotnych ich pieców. Dlatego to na pierwszy rzut oka wydaje się, że z ziemi tam dobywają się pary podobne jak z kopalń siarki.

Co do ich pożywienia, to stanowi je głównie mięso reniferów. Przeżuwacze te pasą się na wysepkach i wyspach archipelagu w wielkich trzodach. Nadto dostarcza im pożywienia mięso łosiów i mnóstwo ryb suszonych, których niezmiernie zapasy gromadzą przed nadejściem zimy. Widzimy przeto, że Nowo-Sybiryjczycy nie są narażenie na klęskę głodu.

W owym czasie panował na archipelagu Lajchoskim jeden naczelnik. Nazywał on się Czu-Czuk i miał władze nieograniczoną nad swymi poddanymi. Poddając się niewolniczo władzy absolutnej, ci krajowcy w zupełnem są przeciwieństwie do Eskimosów rosyjskiej Ameryki, którzy się rządzą niejako republikańską równością.

Co do swoich obyczajów zaś towarzyskich także najzupełniej różnią się od nich, gdyż mają dzikie instynkta i wielce są niegościnni, na co często się żalą zaglądający w tamte strony łowcy wielorybów. Szkoda poczciwych, dobrodusznych krajowców w Porcie Clarence! Jakże miano ich wkrótce wspominać z żalem!

Pewną jest rzeczą, że nic gorszego Kaskabelów spotkać nie mogło! Po katastrofie w cieśninie Berynga, dostać się właśnie na archipelag Lajchoski i w ręce stworzeń tak przebrzydłych, na to istotnie trzeba było mieć szczególne nieszczęście.

Pan Kaskabel też wcale nie ukrywał swego niezadowolenia, kiedy się ujrzał otoczonym kilkuset krajowcami, wyjącymi, wymachującymi groźnie rękami i łającymi niezrozumiale rozbitków, których nieszczęśliwa ta podróż zawiodła w ich strony.

– Czego te małpy chcą właściwie? – zawołał, opędzając się od tych, którzy zanadto do niego się zbliżali.

– Nas chcą, ojcze! – rzekł Jan.

– W szczególny też sposób witają gości! Czy mają zamiar nas pożreć?

– Nie, ale prawdopodobnie zamierzają zatrzymać nas na swej wyspie jako jeńców!

– Jako jeńców?

– Tak jest, tak jak już uczynili z dwoma marynarzami, którzy przybyli przed nami.

Jan nie miał sposobności dać więcej wyjaśnień. Kilkunastu krajowców porwało przybyszów, którzy musieli, czy to dobrowolnie, czy pod przymusem, pójść za nimi do wsi Turkiewa, stolicy archipelagu.

Tymczasem ze dwudziestu innych dzikich udało się do „Pięknego Wędrowca”, który spostrzeżono na wschodzie, gdyż mały słupek dymu dobywający się z komina zdradził jego położenie.

Kilkanaście minut później jeńcy dostali się do Turkiewa i zawiedziono ich do dosyć wielkiej jaskini wydrążonej pod śniegiem.

– To jest zapewne więzienie tej miejscowości! – zauważył p. Kaskabel, gdy ich pozostawiono samych w około ogniska roznieconego w środku jaskini.

Ale przedewszystkiem Jan i Kajeta musieli opowiedzieć swoje ostatnie przygody.

Bryła lodu, na której się znaleźli, płynęła w kierunku zachodnim, dostawszy się między lodowce. Jan trzymał w ramionach młodą dziewczynę, ażeby nie zsunęła się z bryły przy ustawicznych wstrząśnieniach przy stykaniu się z krami. Nie mieli czem się posilić, ani gdzie schronić przez czas może bardzo długi, ale przynajmniej byli razem. Przytuliwszy się do siebie, może mniej czuć będą głód i zimno.

Nadeszła noc. Chociaż już nie mogli się widzieć, to przecież mogli się słyszeć. Mijały godziny pośród ustawicznej trwogi i niebezpieczeństwa, że zostaną strąceni w głębiny morskie. W końcu pojawiły się blade promienie świtania i wtedy właśnie ich bryła zrosła się z polem lodowem.

Jan i Kajeta podnieśli się i szli przed siebie; jak daleko, sami nie wiedzieli, ale doszli nakoniec do wyspy Katelnoj na której oczywiście popadli w ręce krajowców.

– I powiadasz, Janie, że są jeszcze inni jeńcy? – zapytał się p. Sergiusz.

– Tak jest, panie Sergiuszu.

– Czy ich widziałeś?

– Panie Sergiuszu, – rzekła Kajeta, – mogłam zrozumieć tych ludzi, bo mówią po rosyjsku; mówili oni o dwóch marynarzach, których we wsi trzymają w niewoli.

Rzeczywiście język północnych szczepów Syberyi bardzo jest podobny do rosyjskiego, a p. Sergiusz był w stanie rozmówić się, z mieszkańcami tych wysp. Ale czegoż można było się spodziewać od tych rozbójników, którzy, wyparci z więcej zaludnionych okolic nad ujściami rzek, znaleźli bezpieczne siedziby w odległych archipelagach Nowej Syberyi, gdzie nie potrzebowali się obawiać niczego ze strony władz rosyjskich.

Zły humor Kaskabela jednakowoż dochodził do najwyższego stopnia, odkąd mu odebrano swobodę wychodzenia i przychodzenia, którędy mu się podobało. Powtarzał sobie i nie bez słusznych powodów, że „Piękny Wędrowiec” zostanie obrabowany, splądrowany, zniszczony może przez tych łotrów. Istotnie może nie opłaciło się nawet, że wydobył się z kataklizmu w cieśninie Berynga, ażeby dostać się w szpony tego „robactwa biegunowego.”

– Ależ Cezarze, – mawiała do niego Kornelia, – uspokój się! I na cóż ci się przyda złościć się? Ostatecznie mogłoby nas przecież spotkać coś gorszego!

– Coś gorszego, Kornelio?

– Naturalnie, Cezarze! Cóżbyś powiedział, gdybyśmy nie znaleźli Jana i Kajety? Otóż są, obydwoje i my wszyscy także zostaliśmy przy życiu! Tylko pomyśl o niebezpieczeństwach, na jakie byliśmy narażeni, a przecie ich uniknęliśmy! Ależ to prawie cudem nazwać można i myślę że zamiast rzucać się jak szalony, powinienbyś dzięki składać Opatrzności….

– To też czynię, Kornelio, z głębi serca dziękuję Opatrzności. Ale równocześnie nie szkodzi przeklinać dyabła, który nas widłami rzucił w szpony tych potworów! Ależ to nie ludzkie istoty, tylko zwierzęta!

Zresztą Kaskabel miał słuszność, a Kornelia również. Nikogo z mieszkańców „Pięknego Wędrowca” nie brakowało. Jak wyruszyli razem z Portu Clarence, tak też razem znaleźli się w tym Turkiewie.

– Tak, jesteśmy razem w kreciej morze lub w dziurze śmierdziela, co wolisz, – mruczał Kaskabel, – jaskinia, w jakiej najnędzniejszy niedźwiedź nie chciałby zamieszkać!

– Ale ba!. . A gdzie Clovy? – zapytał się Sander.

Istotnie co się stało z tym biedakiem, pod którego opieką rydwan pozostawiono? Czy może narażając życie, próbował bronić własności swego pana? Czy znajdował się już w ręku tych dzikich?

A teraz, gdy Sander przypomniał Clovy’ego:

– A Dżako! – rzekła Kornelia.

– A John Bull! – rzekła Napoleona.

– A psy nasze! – dodał Jan.

Rozumie się, że przedewszystkiem niepokojono się o Clovy’ego. Małpa, papuga, jakoteż Wagram i Marengo oczywiście na dalszym były planie.

W tejże chwili usłyszano na dworze hałas. Słychać było prawdziwy grad złorzeczeń z gniewem wygłaszanych, a hałas ogólny przegłuszało szczekanie obu psów. Równocześnie prawie rozwarła się fórta dająca przystęp do jaskini, wpadły Wagram i Marengo, a za nimi zjawił się Clovy.

– Tu jestem, boss! – wołał nieborak, – chyba, może że to nie ja! Bo doprawdy nie wiem, co ze mną się stało!

– Mamy zupełnie to samo uczucie, – rzekł boss, podając mu rękę.

– A nasz „Piękny Wędrowiec”? – zapytała Kornelia z drżeniem.

– „Piękny Wędrowiec”? – odrzekł Clovy. – Otóż ci panowie na dworze wydobyli go ze śniegu, przyprzęgli się do niego jak woły i przywieźli go do wsi.

– A Dżako? – zapytała Kornelia.

– Dżaka również.

– A John Bull? – dodała Napoleona.

– Także i Johna Bulla.

Właściwie też, skoro już Kaskabelów zatrzymywano w Turkiewie, to było też lepiej, że i rydwan tam się znajdował, choć był narażony na splądrowanie.

Tymczasem głód im się dawał uczuwać, a nie było znaku, ażeby krajowcy chcieli zatroszczyć się o nakarmienie swych jeńców. Wielkie jeszcze szczęście było, że rozważny Clovy zapełnił był swe kieszenie i z głębin ich wyjął kilka puszek z prezerwami, które wystarczyły na pierwszy posiłek. Potem wszyscy owinęli się w swe futra i spali jak mogli w atmosferze przesyconej dymem z płomienia torfowego.

Dnia następnego, 6 grudnia, p. Sergiusz i jego towarzyszy wyprowadzono z jaskini i z wielką rozkoszą powoli wciągali powietrze świeże, chociaż mróz był bardzo ostry.

Przyprowadzono ich przed oblicze Czu-Czuka.

Osobistość ta o twarzy przebiegłej, której zewnętrzna postać nie miała w sobie nic ujmującego, zajmowała mieszkanie wydrążone w ziemi, większe i wygodniejsze od jaskiń jego poddanych. Wykopano je u stóp wysokiej, ponurej, śniegiem pokrytej skały, której szczyt był nieco podobny do łba niedźwiedzie.

Czu-Czuk mógł mieć około pięćdziesięciu lat. Twarz jego gładka, w której jarzyły się małe oczka jak para żarzących węgiełków, zezwierzęcona była, jeżeli mi wolno użyć tego wyrazu, ostrymi kłami wystającymi z warg. Siedząc na kupie futer, odziany w skóry reniferowe, w butach ze skór fok i we futrzanej czapie na głowie, leniwie głową poruszał na dół i do góry.

– Co to za okaz podstępnego starego łotra! – mruknął pod nosem p. Kaskabel.

Obok niego stało parę dygnitarzy szczepu. Na dworze wałęsało się kilkadziesiąt krajowców ubranych podobnie jak ich naczelnik; którzy z nich byli mężczyznami, a którzy kobietami, jeńcy rozeznać nie mogli, gdyż moda nowosybiryjska nie uwzględniała różnicy płci.

Najprzód tedy Czu-Czuk, zwróciwszy się do p. Sergiusza, którego narodowość niezawodnie odgadł, przemówił do niego zrozumiale po rosyjsku.

– Kto wy jesteście?

– Poddany cara! – odrzekł p. Sergiusz, sądząc, że wymienienie tego mocarza może zrobi jakie wrażenie na tym króliku archipelagu.

– A tamci? – zapytał się dalej Czu-Czuk, wskazując na członków rodziny Kaskabelów.

– To Francuzi.

– Francuzi? – powtórzył naczelnik.

Zdawało się, że nigdy nie słyszał o narodzie lub szczepie tego rodzaju.

– Rozumie się, że Francuzi!.. Francuzi z Francyim ty stary łajdaku! – zawołał p. Kaskabel.

Ale było to powiedziane w najczystszej francuzczyźnie i ze swobodą człowieka, który wie doskonale, że go nie zrozumieją.

– A ta? – zapytał się królik, zwracając się ku Kajecie, albowiem nie uszło jego uwagi, że młoda dziewczyna do innej rasy należy.

– Indyanka! – odrzekł p. Sergiusz.

Potem odbyła się bardziej ożywiona rozmowa pomiędzy nim a Czu-Czukiem; ważniejsze jej ustępy tłomaczył p. Sergiusz swym towarzyszom.

Wynikiem całej dyskusyi było, że przybysze mają się uważać za jeńców, i że pozostaną na wyspie Kotelnoj tak długo, dopóki nie zapłacą w pieniądzach rosyjskich 3000 rubli okupu.

– Niechże ten syn Wielkiej Niedźwiedzicy powie, skąd mamy wziąć te pieniądze! – zawołał Kaskabel. – Nie ma wątpliwości, że szelmy te pokradli wszystko, co zostało z pańskich pieniędzy, panie Sergiuszu!

Król dał znak i przybyszów wyprowadzono. Dozwolono im przechadzać się po wiosce, pod warunkiem, że jej nie opuszczą, i od pierwszego dnia spostrzegli że są pilnie strzeżeni. O tej porze roku zresztą pośród zimy, byłoby dla nich rzeczą niemożliwą uciec w nadziei dostania się do stałego lądu. Cała trupa udał się prosto do „Pięknego Wędrowca”. Mnóstwo krajowców było około niego zgromadzonych i zdumiewało się nad Johnem Bullem, który ich bawił najkomiczniejszemi swemi wykrzywieniami. Nigdy oni przedtem małpy nie widzieli i prawdopodobnie wyobrażali sobie, że ta istota czwororęka czerwonowłosa należy do rodzaju ludzkiego.

– Ależ oni sami do niego należą! – zauważyła Kornelia.

– O tak, należą, ale hańbę mu przynoszą! – dodał jej mąż.

Potem zaś poprawił się:

– O, na honor! – zawołał; – bardzo się myliłem, kiedym tych dzikich nazwał małpami! Nie mogą oni z niemi się równać pod żadnym względem i jak najmocniej przepraszam się za moją omyłkę, kochanie Johnie Bullu.

John Bull zaś w odpowiedzi, tylne ręce wzniósł nad głowę. Kiedy zaś jeden z krajowców chciał go wziąć za rękę, ugryzł go w palec tak mocno, że krew wytrysła.

– To, to, to, Johnie Bullu! Gdyż ich! Gryź, co masz siły! – wołał Sander.

Ale mogło to mieć koniec niemiły dla małpki, i może byłaby drogo zapłaciła za swój figiel, gdyby uwagi dzikich nie zwróciło na siebie pojawienie się Dżaka; właśnie otworzono klatkę i on wyszedł krokiem pompatycznym wschodniego mocarza.

Papug nie znano tak jak małp na tych archipelagach Nowej Syberyi. Nikt jeszcze nie widział ptaka tego rodzaju, o tak żywem zabarwieniu pierza, z oczyma okrągłemi, wyglądającemi jak szkiełka okularów i dziobem jak haczyk zakrzywionym.

Któż jednak opisze zdumienie, jakie zapanowało, gdy z dzioba tego wyszły wyrazy ludzkiej jakieś mowy! A sypały się jedne za drugimi, dopóki nie wyczerpał się cały zapas gadatliwego ptaka ku osłupieniu krajowców. Ptak, który gada! I niektórzy z zabobonniejszych rzucali się na ziemię, jakoby wyrazy te wyrzekły jakie z ich bałwanów. Kaskabel zaś nie zaniedbał zachęcać ptaka jeszcze bardziej.

– Dobrze, mój Dżako! – mówił, skrobiąc go po czubie. – Tylko dalej! Gadaj wszystko, co tylko chcesz! Powiedz głupcom, aby szli do piekła!

Ptak też zawołał: „Idźcie do piekła”! i to głosem tak przenikliwym, że krajowcy rozbiegli się, uciekając z oznakami największego przestrachu.

I pomimo przykrości swego położenie, cała trupa serdecznych wybuchła śmiechem.

– No, no, – rzekł jej naczelnik, odzyskując cokolwiek dawnego swojego humoru, – chybaby dyabeł wdał się w to, ażebyśmy nie mieli dać sobie rady a tą trzodą dwunożnego bydła!

Pozostawiono jeńców samych sobie, a że się wydarzyło, iż Czu-Czuk pozostawił „Pięknego Wędrowca” do ich dyspozycyi, przeto weszli do swojego mieszkania. Niewątpliwie Nowo-Syberyjczycy uważał je za gorsze od swoich nor podziemnych.

Okazało się, że z rydwanu pozabierano tylko niektóre przedmioty mniejszej wartości ale wszelką resztę pieniędzy p. Sergiusza zabrano. Cezar Kaskabel powziął jednakowoż stanowczo zamiar nie pozostawienia ich tutaj nawet w formie okupu.

Było zdarzeniem istotnie szczęśliwem, iż mogli znaleźć się znowu w swym saloniku, w jadalnym swym pokoiku i innych izdebkach „Pięknego Wędrowca”, zamiast dusić się w nędznych murach Turkiewa. Prawie nic też nie brakowało. Pościel; narzędzia, puszki z prezerwami widocznie „nie przypadały do, gustu dam i panów tej miejscowości”. Tak więc, gdyby mieli czekać miesiące całe na sposobność do ucieczki z wyspy Kotelnoj, przezimowanie w tem miejscu nie przedstawiało się w barwach ponurych.

Ponieważ naszym wędrowcom dozwolono swobodnie przechadzać się, gdzie im się podobało, przeto p. Sergiusz i jego towarzysze postanowili porozumieć się z obu marynarzami którzy prawdopodobnie po rozbiciu się jakiegoś statku dostali się na tę wyspę. Może ci zdecydują się z nimi współdziałać i ułożyć jakiś plan oszukania czujności Czu-Czuka, ażeby ujść z wyspy, skoro nadarzą się pomyślne okoliczności.

Resztę dnia spędzono na robieniu porządku wewnątrz małego mieszkania. Nie było to tak łatwo bo wszystko było poprzewracane, a Kornelia, która tak przestrzegała ładu w gospodarstwie, mruczała ustawicznie. Kajeta, Napoleona i Clovy, pracowali ja mrówki aż do chwili nocnego spoczynku.

Trzeba tu zaraz zaznaczyć, że p. Kaskabel od chwili, w której postanowił spłatać jakiegoś figla Jego Mości panu Czu Czukowi, odzyskiwał znacznie humor stracony przez ostatnie wydarzenia. „Ryszard stał się napowrót sam sobą”.

Następnego dnia poszedł z p. Sergiuszem szukać obu marynarzy, którzy prawdopodobnie cieszyli się także wolnością. I okazało się rzeczywiście, że ich trzymano w więzieniu; spotkano się u wejścia do jaskini przez nich zajmowanej na drugim końcu wsi, a krajowi stróże bezpieczeństwa wcale się nie sprzeciwiali i nie przeszkadzali ich rozmowie.

Marynarze ci byli pochodzenia rosyjskiego; jeden z nich miał lat 35, drugi 40,. Mróz, niedostatek, głód, wyżłobiły zmarszczki na wydłużonych ich twarzach; odzież ich marynarską pokrywały łachmany futer; pod niestrzyżonymi włosami i bujnym zarostem twarzy trudno było rozróżnić rysy twarzy. Były to wprost wizerunki nędzy. Byli jednakowoż silnie zbudowani i muszkularni i w razie potrzeby mogliby dzielną przynieść pomoc. Ale wydawało się jakoby nie bardzo pragnęli zawierać bliższą znajomość z nowymi przybyszami, o których pojawieniu się już byli powiadomieni.

Podobna położenie, wspólne pragnienie wydostania się stąd przez pomaganie sobie wzajemne, powinnoby przecież ich zbliżyć do siebie.

Pan Sergiusz rozpytywał ich się po rosyjsku. Starszy powiedział, że się nazywa Ortik, a młodszy Kirszew; potem zaś nie bez pewnego wahania, zdecydowali się opowiedzieć swe dzieje.

– Jesteśmy marynarzami z rygajskiej zatoki, – rzekł Ortik. – Przed rokiem weszliśmy na statek Seraski, który wybrał się na połów wielorybów w Morzu Północnem. Kiedy sezon się zakończył, opóźniliśmy się na nieszczęście z dopłynięciem do cieśniny Berynga; statek nasz dostał się między lodowce na północ od wysp Lajchoskich i został zgruchotany. Z załogi tylko my dwaj uratowaliśmy się. Puściliśmy się w łodzi na morze, burza nas zapędziła do tych wysp i dostaliśmy się w ręce krajowców.

– Kiedyż to się stało?

– Przed dwoma miesiącami.

– Jakże was tu przyjęli?

– Pewnie tak samo jak was, – odrzekł Ortik. Jesteśmy więźniami Czu-Czuka; wypuścić nas nie chce, chyba za okupem.

– A skądbyśmy go wzięli? – przerwał Kirszew.

– Chyba że, – powiedział w jakiś szyderczy sposób Ortik, – chyba że wy macie dosyć pieniędzy i dla nas, bo myślę, że jesteśmy ziomkami….

– Jesteśmy, – odrzekł p. Sergiusz, – ale pieniądze, jakie posiadamy, ukradli krajowcy i my równie jesteśmy bez środków, jak i wy prawdopodobnie….

– To tem prędzej! – mruknął Ortik.

Obaj potem podali kilka szczegółów o tem jak tu żyli. Na mieszkanie im wyznaczono małą ciemną jaskinię; mieszkańcy ich ciągle pilnowali, ale do pewnego stopnia dawali im wolność. Odzież ich była w łachmanach, do jedzenia mieli tylko pożywienie krajowców, a i tego nie dosyć. Sądzili też, że w miarę zbliżania się pory piękniejszej, ściślej będą strzeżeni, a wszelka sposobność ucieczki zniknie.

– Widząc, że wystarczyłoby nam porwać łódź rybacką, ażeby się dostać do lądu, z pewnością krajowcy pilnie będą się strzegli i może nas zamkną!

– Ale piękna pora nadejdzie aż za cztery do pięciu miesięcy, – rzekł p. Sergiusz, – a pozostać więźniami aż do tego czasu….

– Czyż wy macie jaki sposób do ucieczki?…. – zapytał się Ortik, przerywając.

– Na razie nie mamy. Jednakowoż byłoby rzeczą naturalną, byśmy sobie wzajemnie pomagali. Zdaje się, moi przyjaciele, że wyście dużo wycierpieli i jeżelibyśmy mogli w czem wam dopomódz...

Obaj marynarze podziękowali p. Sergiuszowi, ale jakiejś serdeczności w tem widać nie było. Gdyby im od czasu do czasu dali coś lepszego do jedzenia, to byliby bardzo wdzięczni. To wszystko, czego im potrzeba, chyba że może zechcą im dać co do ukrycia. Zamieszkać zaś razem nie życzyliby sobie. Wolą już pozostać w swej norze, ale zarazem obiecali odwiedzać swoich gości.

Pan Sergiusz i Kaskabel, który rozumiał rozmowę, pożegnali się z marynarzami.

Chociaż ci dwaj ludzie sympatycznie nie wyglądali, to przecież nie było powodu odmówić im pomocy. Rozbitki powinni wzajemnie się wspierać i sobie pomagać.

Postanowiono tedy zrobić dla nich, co się zdoła, a gdyby się nadarzyła sposobność do ucieczki, nie zapomnieć o nich. Byli ostatecznie ziomkami p. Sergiusza i byli ludźmi.

Upłynęły dwa tygodnie i stopniowo dawały im się uczuwać przykrości ich położenia. Co rana zmuszano ich jawić się przed obliczem władcy i musieli słuchać jego nalegań zapłacenia okupu. Wpadał on przytem w gniew nieraz, groził i przysięgał na swe bożki! To nie dla siebie, tylko dla nich żądał haraczu za uwolnienie.

– Ty stary oszuście! – mawiał wtedy Kaskabel, rozumie się po francuzku. – Najprzód ty nam oddaj nasze pieniądze, a potem zobaczymy!

W ogóle widoki wcale nie były ponętne. Zachodziła obawa, że Czu-Czuk nareszcie wypełni swoje groźby.

Dzień w dzień też Kaskabel natężał swą mózgownicę, ażeby znaleźć środek spłatania figla jego godnego krajowcom. Ale nadaremnie, i błędny artysta zaczął przychodzić do przekonania, że worek jego pomysłów jest wypróżniony; pod tym workiem pomysłów zaś rozumiał swą mózgownicę. Istotnie człowiek, który powziął wielki plam, – równie zuchwały, jak teraz pożałowania godny, – powrócenia z Ameryki do Europy przez Azyę, gniewał się teraz na siebie i nazywał siebie „ostatecznym głupcem”.

– Nie, Cezarze, głupcem ty nie jesteś, – mawiała wtedy Kornelia. – Wynajdziesz ty w końcu coś doskonałego. Przyjdzie ci to na myśl, sam nie będziesz wiedział jak!

– Myślisz tak, żonusiu?

– Jestem tego pewną!

Czyż nie bywa to rzecz wzruszająca, ta niewzruszona ufność Kornelii w geniusz męża, pomimo nieszczęśliwego jego pomysłu puszczenia się w taką podróż?

Rozumie się, że p. Sergiusz wszystkim starał się dodawać otuchy. ale usiłowania jego, ażeby nakłonić Czu-Czuka do wyrzeczeni się pretensyj, było bezowocne. Ale nawet, gdyby naczelnik dzikich chciał obdarować ich wolnością, Kaskabelowie nie mogliby opuścić wyspy Kutelnoj pośród zimy, przy temperaturze wynoszącej 30 do 40 stopni niżej zera.

Zbliżyły się święta Bożego Narodzenia, które Kornelia pragnęła obchodzić „okazale”. Okazałość ta mogła polegać tylko na obiedzie staranniej przygotowanym i obfitszym, niż zazwyczaj, bo ostatecznie rodzaj potrwa musiał być ten sam, składając się z samych prezerw puszkowych. Ale że nie brakowało mąki, ryżu i cukru, przeto znakomita ta gospodyni obróciła cały swój zasób wiedzy na upieczenie olbrzymiego tortu, który niezawodnie miał doskonale się udać.

Obu rosyjskich marynarzy zaproszono na obiad; przyjęli też zaproszenie. Po raz to pierwszy przybyli do „Pięknego Wędrowca”.

Zaledwie jeden z nich, – młodszy, zwany Kirszew, – przemówił, głos jego wydał się Kajecie znajomym. Nie mogła sobie jednakowoż zdać sprawy z tego, gdzie go słyszała.

Także ani Kornelia, ani jej córeczka, ani nawet Clovy, nie czuli pociągu do tych dwóch ludzi, którzy widocznie byli żenowani w obec swoich gospodarzy.

Kiedy uczta się skończyła, p. Sergiusz na prośbę Ortika opowiedział przygody Kaskabelów w Alasce. Dodał też, jak oni go uratowali, pół umarłego, po morderczym zamachu na nim dokonanym przez jakichś ludzi Karnowa.

Gdyby na twarze marynarzy padało światło to może dostrzeżonoby, że wymienili że wymienili ze sobą szczególne spojrzenie, kiedy była mowa o tej napaści. Ale przeszło to niepostrzeżenie, a spożywszy duże kawałki tortu i zakropiwszy je należycie wódką, Ortik i Kirszew wyszli z „Pięknego Wędrowca”.

Zaledwie znaleźli się na dworze, rzekł jeden z nich:

– Otóż i spotkanie niespodziewane! Więc to był ten Rosyanin, którego mieliśmy prawie w ręku na granicy! Gdyby nie ta przeklęta Indyanka, to nie byłby się wywinął!

– I jego pas dostałby się w nasze ręce! – dodał drugi.

– Tak! Te tysiące rubli nie byłyby teraz w szponach Czu-Czuka!

A zatem ci mniemani marynarze byli właściwie zbrodniarzami należącymi do szajki Karnowa, którego brojenie szerzyło postrach w zachodniej Ameryce. Po nieudałym zamachu na p. Sergiusza, którego twarzy w ciemności nie zdołali rozeznać, dostali się do Portu Clarence. Tam parę dni później ukradli łódź i próbowali przeprawić się przez cieśninę Berynga, ale dostawszy się rozmaitych prądów, i nieraz narażeni na utonięcie, ostatecznie dopłynęli do największej wyspy archipelagu Lajchoskiego, gdzie zostali jeńcami krajowców.

Rozdział VI

W zimowych leżach.

W takim położeniu znajdowali się p. Sergiusz i jego towarzysze 1 stycznia 1868 roku.

Położenie to, już niepokojące z powodu, że byli jeńcami Nowo-Sybiryjczyków na wyspach Lajchoskich, skomplikowało się jeszcze przez pojawienie się Ortika i Kirszewa. Nie ma wątpliwości, że łotry te w jakiś sposób zechcą skorzystać z tego niespodziewanego spotkania. Na szczęście jeszcze, nie wiedzieli, że napadnięty przez nich na granicy Alaski podróżny był hrabią Narkinem, politycznym skazańcem zbiegłym z fortecy jakuckiej, a usiłującym dostać się do Rosyi, przyłączywszy się do wędrujących sztukmistrzów.

Gdyby o tem się dowiedzieli, to niewątpliwie skorzystaliby z tej tajemnicy, albo każąc sobie grubo zapłacić, albo też oddając go w ręce władz rosyjskich za pieniężne wynagrodzenie lub uwolnienie siebie od kary.

Ależ czyż nie zachodziła niebezpieczeństwom, że jakiś wypadek zdradzi im tajemnicę znaną dotychczas tylko Kaskabelow i jego żonie?

Tymczasem Ortik i Kirszew pozostali w odosobnieniu, chociaż byli zdecydowani przyłączyć się do trupy, skoroby się nadarzyła sposobność do odzyskania wolności.

Na razie jednakowoż, pośród najostrzejszej zimy biegunowej, widoczną było rzeczą, że myśleć o ucieczce nie było można.

Mróz tak był ostry, że para wychodząca z ust na dworze natychmiast zamieniała się w śnieg. Niekiedy termometr opadał do czterdziestu stopni zera Celsiusza. Nawet w czasie, gdy powietrze było spokojne, nie podobnaby było znieść takiej temperatury. Kornelia i Napoleona nigdy nie odważyła się wychodzić z „Pięknego Wędrowca”; nawet nie dopuszczonoby do tego. Jakże nieskończenie długimi wydawały się te dni bezsłoneczne, a raczej te noce, trwające niemal po dwadzieścia cztery godzin.

Tylko Kajeta, przyzwyczajona do zimy północno amerykańskiej, dosyć była odważną, ażeby na mróz wychodzić za drzwi; naśladowały ją też kobiety krajowe. Widywano je przy codziennych zatrudnieniach w odzieży ze skóry reniferowej, podwójnie nakładanej, owinięte w futrzane okrycia, w butach ze skór fok, i w czapkach z psiej skóry. Nie można było dojrzeć nawet koniuszków ich nosów, z czego zresztą martwić się nie było powodu.

Pan Sergiusz, Kaskabel, dwaj jego synowie i Clovy, starannie w futra owinięci, składali codziennie obowiązkową swą wizytę Czu-Czukowi; toż samo czynili obaj marynarze, których zaopatrzono w ciepłe okrycia.

Co do męzkiej ludności Nowej Syberyi, to ta śmiało stawi czoło wszelkiemu powietrzu. Urządzają oni polowania na wielkich swoich płaszczyznach lodem pokrytych; gaszą pragnienie śniegiem, a żywią się mięsem zwierząt, które zabija po drodze. Saneczki ich bardzo są lekkie; robią je z kości, żeber i szczęk wielorybów, a osadzają na biegunach, które powlekają lodem tym sposobem, iż poprostu wkładają je w wodę przed wyruszeniem. Do ich ciągnięcia posługują się reniferami które oddają im różne inne jeszcze ważne usługi. Psy ich rasy samojedzkiej, wielce podobne do wilków i równie jak one dzikie, o długich nogach a gęstych kudłach, o plamach czarnych i białych, lub żółtych i brunatnych.

Do pieszych wycieczek Nowosyberyjczycy nakładają swe długie śnieżne obuwie, czyli „ski”, jak je nazywają i na tych szybko przebiegają znaczne przestrzenie, wzdłuż cieśnin oddzielających różne wyspy archipelagu, wytykając je po „tundrach”, czyli pasach ziemi aluwialnej, zazwyczaj nagromadzonej na krańcach wybrzeży północnych.

Krajowcy wysp Lajchoskich o wiele mniej są zgrabni w wyrabianiu broni od Eskimosów Północnej Ameryki. Łuki i strzały stanowią niemal cały ich arsenał zaczepny i odporny. Co do narzędzi rybołowstwa, to posiadają harpuny, którymi atakują wieloryby i sieci, które zarzucają pod „grundami”, rodzajem tworzącego się na dnie lodu, w które dają się złowić foki.

Posługują się również oszczepami i nożami przy polowaniach na foki; sposób to polowania dość niebezpieczny, bo zwierzęta te przy spotkaniu bywają srogie.

Ale z dzikich zwierząt najstraszniejszem przy spotkaniu bywa biały niedźwiedź, którego niekiedy wielkie mrozy zimowe lub poszukiwanie za żerem po przymusowym długim poście, zapędzają aż do wiosek archipelagu. Trzeba przyznać, że krajowcy w takich wypadkach dowodzą prawdziwej odwagi; nigdy oni nie uciekają przed potężnym potworem, chociaż tenże bywa rozwścieczony głodem; rzucają się na niego z nożem w ręku i zazwyczaj wychodzą zwycięzko.

Przy różnych sposobnościach, Kaskabelowie bywali świadkami takich spotkań, w których biały niedźwiedź, skaleczywszy groźnie kilku mężczyzn, ulegał liczebnej przewadze swych wrogów. Wtedy cała ludność się zbierała i we wsi obchodzono wesołe święto. A co za zdobycz stanowiło mięso takiego niedźwiedzia, które widocznie było przysmakiem dla żołądków sybiryjskich! Najlepsze kąski oczywiście dostawała się na stół Czu-Czuka i do jego drewnianego koryta. Co do pokornych jego poddanych, to każdy z nich dostawał po małej cząstce z tego, co raczył im pozostawić.

W takich tedy wypadkach odbywały się obfite uczty, które nieraz kończyły się ogólnem upiciem się mieszkańców: czem? może zapytacie; – oto napojem sporządzonym z młodych latorośli wrzosów i radioli, jakoteż w soku czerwonych ożyn i żółtych tam rosnących jagód, których znaczne zapasy gromadzą w nielicznych tygodniach pory łagodnej roku.

Zresztą polowanie na niedźwiedzie bywa nie tylko niebezpieczne, ale i rzadkie; mięso reniferowe główną stanowi potrawę kuchni krajowej, a z krwi renifera robią też zupę, na której widok nasi artyści tylko wstręt uczuwali.

Jeżeliby zaś kto zapytał się, czem renifery żywią się w zimie, to wystarczy powiedzieć, że zwierzęta te umieją sobie znaleźć żywność nawet pod grubą powłoką śniegu okrywającą pola. Przytem ogromne zapasy paszy gromadzą się przed nadejściem mrozów i już to samo wystarczyłoby do wyżywienia tysięcy przeżuwaczy znajdujących się na obszarach Nowej Syberyi.

– Tysięcy! A pomyśleć tylko, że dwadzieścia z nich takiem byłoby dla nas dobrodziejstwem! – mawiał często p. Kaskabel i łamał sobie nad tem głowę, w jaki sposób dostać zaprząg w miejsce utraconych koni.

Należy jeszcze zauważyć, że mieszkańcy wysp Lajchoskich nie tylko są bałwochwalcami, ale również bardzo zabobonnymi, że przypisują wszelkie wydarzenia działaniu tych bożków, które własnemi wyrzeźbili rękami. Bałwochwalstwo to przechodzi wszelkie pojęcie, a potężny naczelnik Czu Czuk wyznawał swoją wiarę z fantastyzmem równym jak jego poddani.

Każdego dnia Czu Czuk odwiedzał świątynię, czyli raczej święte miejsce zwane Vorspuek, co oznacza „grotę modlitwy”. Bóstwa, przedstawione przez proste słupy drewniane jaskrawo pomalowane, stały w rzędzie w najdalszem zagłębieniu skalistej jaskini, a krajowcy tam przychodzili i rzucali się przed niemi na ziemię, jeden po drugim.

Żaden duch nietolerancyi nie nakazywał im ukrywać Vorspueku przed jeńcami obcymi; przeciwnie, zapraszano tychże do tej groty; tym tedy sposobem p. Sergiusz i towarzysze jego mogli zaspokoić swoją ciekawość i oglądać bałwany tych zapadłych krajów. Na wierzchołku każdego słupa zamkniętą była głowa jakiegoś potwornego ptaka z okrągłemi czerwonemi oczyma, olbrzymim szeroko rozwartym dziobem i kościanymi czubami wykrzywionemi jak rogi. Prawowierni rzucali się na ziemię u stóp tych słupów, przykładali do nich swe uszy, szeptali swe modlitwy, a chociaż bożkowie nigdy nie raczyli odpowiadać, – wierni odchodzili, przekonani, że usłyszeli jakąś odpowiedź stosowną do ich życzeń.

Kiedy Czu Czuk zamierzał jaką nową daninę nałożyć na swych poddanych, to nie omieszkał nigdy otrzymywać w taki sposób zezwolenie z nieba; a któż z jego poddanych byłby się odważył sprzeciwić się woli bogów?

Jeden dzień w tygodniu był przeznaczonym na odprawianie religijnej ceremonii ważniejszej od innych, a wtedy krajowcy z większą występowali wspaniałością. Chociażby mróz był najsroższy, chociażby śnieżne zamiecie były najgwałtowniejsze, nikt nie śmiał pozostać w domu, kiedy Czu Czuk szedł na czele procesyi do Vorpueku. A czy zgadłby kto, w jaki sposób stroili się tak mężczyźni, jak kobiety na te wielkie uroczystości od czasu zabrania nowych jeńców? Otóż oczywiście w stroje galowe trupy. Różnokolorowe trykoty z taką powagą noszone przez panią Kaskabel; suknie Kornelii, które niegdyś były nowemi; teatralne stroje dzieci; hełm Clovy’ego ze wspaniałym piórem; wszystko to nakładali krajowcy za zwykłą swą odzież.

Nie zapominali też waltornii, w którą jeden z nich dął z całej siły; trombony, z której inny dobywał niemożliwe tony, ani też bębna lub tamburynu; w ogóle wszystkie instrumenta muzyczne, jakie Kaskabel posiadał, musiały się przyczyniać do wspaniałości ceremonii.

Kaskabel w takich wypadkach piorunował na złodziei, łotrów, którzy w taki sposób rozporządzali się jego własnością, narażając instrumenta na połamanie lub popękanie.

– Ach, te łajdaki! ci nędznicy! – wołał nieraz, i p. Sergiusz nadaremnie starał się go uspokajać.

Trzeba było przyznać, że położenie jeńców mogło odbierać im wszelki humor; tak powoli, tak nudnie wlokły się dni i tygodnie. A potem, jakże ta cała awantura się skończy, jeżeli w ogóle się skończy?

Zresztą czas, którego teraz niepodobna było poświęcać na próby i ćwiczenia, – a niemało p. Kaskabel obawiał się o to, że jego artystom zesztywnieją członki, nim dostaną się do Permu, – czas ten jednakowoż nie upływał bez zatrudnienia lub korzyści.

Ażeby o ile możności nie upadano na duchu, p. Sergiusz swemi opowiadaniami lub lekcyami starał się obudzić zainteresowanie u swych przyjaciół. Wywzajemniając się, Kaskabel podjął się wyuczyć go kilka sztuczek „czernoksiężkich,” dla jego własnej przyjemności, jak powiadał, ale w rzeczywistości niejaka biegłość w tem mogłaby się kiedy przydać p. Sergiuszowi, gdyby musiał udawać członka trupy dla lepszego podejścia policyi rosyjskiej. Co do Jana, to ten starał się ile mógł, kształcić młodą Indyankę, która dokładała wszelkich sił, ażeby nauczyć się czytać i pisać pod kierownictwem swego nauczyciela.

Niechaj nikt ich nie posądzi o egoizm, jeżeli obydwoje zgadzali się ze swem położeniem bez wielkiego szemrania, skoro ich uczucia tak ogarniały całe ich dusze, że dla innych miejsca nie pozostawiały. Pan Sergiusz zauważył dobrze zwiększające się przywiązanie pomiędzy Janem a Kajetą. Czyż więc los tak zrządzał, że młody ten człowiek, tak spragniony wiedzy, tak utalentowany, nigdy nie miał zostać niczem więcej niż wędrownym sztukmistrzem, i nigdy nie miał wznieść się nad sferę, w której się urodził? Przyszłość to okaże; jakiej jednakowoż przyszłości mogli się spodziewać oni wszyscy, stawszy się jeńcami w rękach dzikiego szczepu, w ostatnich zakątkach świata?

Nie było też oznaki, by jaka zmiana miała nastąpić w zamysłach Czu Czuka. Domagał się koniecznie okupu, nim wypuści swych jeńców, a nie było nadziei, by skąd pomoc miała nadejść. Co do pieniędzy, których chciwy naczelnik żądał, to skądże mieli je dostać?

To prawda, że Kaskabelowie posiadali skarb, o którym sami nie wiedzieli. Była to bryłka złota Sandera, sławna owa bryła, która w jego oczach miała wartość nieocenioną. Jeżeli nie było nikogo w pobliżu, to wyciągał ją z kryjówki, wpatrywał się w nią, tarł nią i wygładzał. Rozumie się, że chętnie byłby ją oddał, ażeby wykupić trupę z rąk Czu Czuka, ale ten niezawodnie nie byłby przyjął bryły złota w formie kawałka kamienia w miejsce gotówki. Dlatego też Sander wytrwał w postanowieniu utrzymania tajemnicy, dopóki nie dostaną się do Europy, będąc pewnym, że tam nie będzie miał żadnej trudności w zamienieniu bryły na monetę i że tym sposobem ojciec jego odzyska dziesięciokrotnie owych dwa tysiące dolarów, które mu w Ameryce skradziono!

Byłoby to wszystko bardzo pięknie, gdyby tylko zdołano dokonać tej podróży do Europy. Na nieszczęście, na teraz nie było mowy nawet o możliwości wybrania się w tę podróż. A myśl o tem świdrowała także w głowach obu złoczyńców, których los postawił na drodze Kaskabelów.

Pewnego dnia, – było to 23 stycznia. – Ortik przyszedł do „Pięknego Wędrowca” w jednym celu pogawędzenia o tej sprawie z mieszkańcami rydwanu, a przedewszystkiem w celu dowiedzenia się, co zamierzają czynić na wypadek, gdyby Czu Czuk pozwolił im opuścić wyspę Kotelnoj.

– Panie Sergiuszu, – rozpoczął, – kiedyście wyruszali z Porta Clarence, to zamierzaliście spędzić zimę w Syberyi?

– Tak, – odrzekł p. Sergiusz, – ułożyliśmy się, że będziemy się starali dostać do jakiegoś przyzwoitego miasta i czekać aż do wiosny. Dlaczego pytacie się o to, Ortiku?

– Bo chciałbym wiedzieć, czy jeszcze zawsze chcecie obrać tę samą drogę, rozumie się, jeżeli ci przeklęci dzicy nas wypuszczą.

– Wcale nie; byłoby to niepotrzebnem przedłużaniem naszej podróży i tak już dość długiej. Myślę, że lepiej byłoby zdążać wprost do granicy rosyjskiej i wyszukać jakie przejście w wąwozach Uralu.

– W północnym łańcuchu gór?

– Zapewne, bo on nam teraz najbliższy.

– A czy pozostawilibyście tu wasz wóz?

Pan Kaskabel widocznie zrozumiał to pytanie.

– „Pięknego Wędrowca” to zostawić! – zawołał. – Ani mi to w głowie, bylebym dostał zaprząg. Myślę też, prędzej czy później….

– Jakto, czy masz pan jakiś pomysł? – zapytał się p. Sergiusz.

– Dotychczas ani cienia pomysłu! Ale Kornelia ciągle mu powiada, że mi coś przyjdzie do głowy, a słowa Kornelii nigdy nie zawiodły. Pyszna to kobieta, a ona mnie zna, powiadam panu!

Kaskabel znowu stawał się sobą, zaczął ufać w swą szczęśliwą gwiazdę, i nie wątpił, że czterej Francuzi i trzej Rosyanie przecież potrafią zyskać przewagę nad takim Czu Czukiem!

Pan Sergiusz powiedział Ortikowi o zamiarze p. Kaskabela co do „Pięknego Wędrowca”.

– Ażeby jednakowoż wóz ten zabrać, – powiedział marynarz, widocznie przykładający wielką wagę do tej sprawy, – musicie mieć zaprząg reniferów.

– Naturalnie.

– A czy myślicie, że wam go da Czu Czuk?

– Myślę, że p. Kaskabel znajdzie sposób, aby go do tego nakłonić.

– A zatem będziecie się starali dostać do wybrzeży Syberyi przez pole lodowe?

– Rozumie się.

– W takim razie musicie się starać wydostać, nim zaczną pękać lody, to jest, zanim upłyną trzy miesiące.

– Wiem o tem.

– Ale czy możecie do tego doprowadzić?

– Może nareszcie krajowcy zgodzą się, aby nas wypuścić.

– Myślę że nie, panie Sergiuszu, dopóki nie macie pieniędzy, ażeby im okup zapłacić.

– Chyba, że się głupców zmusi do tego! – zawołał pan Kaskabel, któremu przetłómaczono właśnie tę część rozmowy.

– Zmusi się? Kto ich zmusi? – zapytał się Jan.

– Okoliczności.

– Okoliczności, ojcze?

– Tak, okoliczności; – odrzekł doświadczony sztukmistrz. – Widzicie: okoliczności, to grunt!

I podrapał się w głowę i o mało sobie włosów nie wyrywał; ale ani „cień pomysłu” wedle jego wyrażenia, nie przychodził mu do głowy.

– Słuchajcie mię, moi przyjaciele, – rzekł p. Sergiusz, – ważną jest rzeczą, byśmy się przygotowali na wypadek, gdyby krajowcy nie chcieli nam dać wolności. – Czy nie moglibyśmy spróbować obejść się bez ich pozwolenia, gdyby nie chcieli?

– Moglibyśmy, – odrzekł Jan; – ale w takim razie musielibyśmy zostawić tu „Pięknego Wędrowca”.

– Nie mów mi tego! – zawołał Kaskabel. – Nie mów mi tego, bo mi pęknie serce!

– Tylko niech ojciec pomyśli….

– Nie chcę, nie chcę o tem słyszeć! „Piękny Wędrowiec” to nasze mieszkanie! To dach, pod którym to mogłeś się urodzić, Janie! I ty chciałbyś ażebym go pozostawił na łasce tych ziemnowodnych potworów! tych morsów!

– Mój drogi panie Kaskabelu, – rzekł p. Sergiusz, – zrobimy, co zdołamy, ażeby nakłonić krajowców do wypuszczenia nas. ale że jest wszelkie prawdopodobieństwo, iż nam odmówią, przeto pozostaje nam tylko ucieczka; jeżeli zaś kiedykolwiek uda nam się omylić czujność naszych stróżów, to może się to stać tylko kosztem….

– Własności rodziny Kaskabel! – zawołał żałośnie Kaskabel. A gdyby te wyrazy zawierały tyle r, ile w nich jest spółgłosek, to nie mogłyby z większą dosadnością wyjść z ust jego.

– Ojcze, – rzekł Jan, – byłby może jeszcze inny sposób….

– Jaki?

– Czy nie mógłby kto z nas spróbować uciec na ląd stały i uwiadomić władze? Ja byłbym gotów natychmiast wyruszyć, panie Sergiuszu.

– Na to nie pozwolę – przerwała Kaskabel.

– Nie, to na nic się nie przyda, – dodał Ortik a wahaniem, gdy mu powiedziano, co Jan proponuje.

Pan Kaskabel i marynarz zgadzali się na tym punkcie, ale podczas gdy pierwszy myślał o niebezpieczeństwie, na jakie byłby narażony hrabia Narkin, gdyby miał do czynienia z policyą rosyjską, ostatni ze względu na siebie samego nie życzył sobie znaleźć się w obec władz rosyjskich.

Co do pana Sergiusza, to ten z innego punktu zapatrywał się na propozycyę Jana i powiedział:

– Uznaję ja szlachetne twe pobudki, dzielny młodzieńcze i dziękuję ci, że chcesz się za nas poświęcić, ale poświęcenie twoje byłoby nadaremne. O tej porze roku, pośród zimy podbiegunowej, puszczanie się przez pole lodowe, ażeby przebyć trzysta mil dzielących tę wyspę od lądu stałego, byłoby nierozsądkiem! Naraziłbyś się na pewną zgubę, kochany Janie! Nie, moi przyjaciele, nie rozłączajmy się a jeżeli w jaki sposób uda nam się wydostać z wysp Lajchoskich, to ruszajmy wszyscy razem!

– Oto rada najlepsza! – dodał Kaskabel; – Jan musi mi przyrzec, że nie pod tym względem nie uczyni bez mego pozwolenia!

– Przyrzekam, ojcze.

– A jeżeli powiadam, że wyruszymy razem, – mówił dalej pan Sergiusz, zwracając się do Ortika, – to myślę, że Kirszew i wy wyruszycie z nami. Nie pozostawimy was w rękach krajowców.

– Dziękuję panu, – odrzekł Ortik. – Kirszew i ja możemy wam się przydać w podróży przez Syberyą. Jeżeli na teraz nic nie da się zrobić, to musimy starać się wyruszyć, nim lody będą pękały, skoro tylko wielkie mrozy się zakończą.

Po tych słowach Ortik odszedł.

– Tak, – rzekł p. Sergiusz; – musimy być gotowi….

– Gotowi będziemy, – przerwał Kaskabel. – Ale w jaki sposób? Niech mię wilk połknie, jeżeli wiem.

I istotnie, kwestya opuszczenia Czu Czuka, czy to za jego pozwoleniem, czy bez tegoż, była teraz najgłówniejszą. Ujść czujności krajowców wydawało się co najmniej rzeczą bardzo trudną. O nakłonieniu naczelnika, do złagodzenia warunków, zaledwie można było marzyć. Pozostała tylko jedna alternatywa: podejść go. Cezar Kaskabel powtarzał to sobie dwadzieścia razy dziennie; ani chwili nie przestawał natężać mózgu w tym kierunku; radby był nieraz „głowę swą rozłożyć na kawałeczki”, jak się wyrażał, i zbadać jej wszystkie kąciki i kryjówki; a jednak, nadchodził koniec stycznia, a poszukiwanie jego na nic się nie przydały.

Rozdział VII

Doskonały figiel p. Kaskabela.

Strasznym istotnie był początek lutego, w którym to miesiącu rtęć często zamarza w termometrze. Rozumie się, że porównać tego jeszcze nie można z temperaturą w przestrzeni pomiędzy gwiazdami, jak np. dwieście siedmdziesiąt trzy stopnie niżej zera które unieruchamiają drobiny ciał i wytwarzają stan absolutnie stały.

Ale jednak można było sobie wyobrazić, jakoby drobiny powietrza przestały się przesuwać, jakoby atmosfera skrzepła zupełnie: powietrze, którem się oddychało, paliło jako ogień. Termometr opadł tak nisko, że mieszkańcy „Pięknego Wędrowca” byli zmuszeni pozostawać ustawicznie we wnętrzu wagonu. Niebo było bez skazy: konstelacye błyszczały tak jasno i wyraźnie, iż zdawało się, jakoby wzrok przenikał najodleglejsze krańce sklepienia niebieskiego. Co do dziennego światła, to w porze południowej było ono tylko bladą mieszaniną świtu i zmroku.

Pomimo tego jednakowoż krajowcy jeszcze odważali się wychodzić na otwarte powietrze. Ale jakież środki ostrożności zarządzali, ażeby uchronić ręce, nogi i nosy od nagłego odmrożenia! Były to prawdziwe ruchome wiązki futer. A jakież to potrzeby wyganiały ich z wnętrza ich nor pośród takich okoliczności klimatycznych? Oto wola ich władcy. Czy nie było rzeczą konieczną uważać, ażeby jeńcy, którzy teraz nie mogli składać mu wizyt codziennych, nie uszli potajemnie z jego dziedzin?

Każdemu zwyczajnemu stworzeniu wydawałoby to się rzeczą zbyteczną w takich stosunkach.

– Dobry wieczór wam, ziemnowodne rodaki! – mawiał p. Kaskabel, dostrzegłszy ich przez małe szybki, kiedy otarł je z osadzającego się wewnątrz lodu. Potem zaś dodawał: – Doprawdy, że te dziwotwory muszą mieć w żyłach krew morsów!…. Otóż łażą i poruszają się tam, gdzie porządni ludzie musieliby zesztywnieć w przeciągu pięciu minut!

Wewnątrz „Pięknego Wędrowca”, który hermetycznie był pozamykany, można było utrzymać znośną temperaturę. Ciepło z pieca kuchennego, w którym torf palono, ażeby o ile możności oszczędzać zapas parafiny, rozchodziło się po wszystkich przedziałach. Rozumie się, że trzeba je było przewietrzać od czasu do czasu. Zaledwie jednakowoż otwierano drzwi frontowe, każdy płyn wewnątrz rydwanu natychmiast krzepł i w lód się zamieniał. Było nie mniej niż czterdzieści stopni różnicy pomiędzy temperaturą wewnętrzną a zewnętrzną; fakt ten mógłby był pan Sergiusz stwierdzić, gdyby krajowcy nie byli pokradli termometry.

Ku końcowi drugiego tygodnia lutego wydawało się, że temperatura cokolwiek się podnosi. Wiatr zwrócił się na południe i rozpoczęły się w tej stronie Nowej Syberyi na nowo gwałtowne zawieruchy śnieżne. Gdyby „Piękny Wędrowiec” nie był ubezpieczony wysokimi wzgórkami, to nie mógłby był się oprzeć wichrom; był jednakowoż oprócz tegoż wpakowany w śnieg wyżej kół i tym sposobem zupełnie był ubezpieczony.

Jeszcze wprawdzie kilkakrotnie spazmatycznie powracał ciężki mróz i wywoływał nagłe zmiany temperatury, ale około połowy miesiąca przecież już przeciętna temperatura wynosiła nie mniej niż dwadzieścia stopni niżej zera Celsiusza.

Pan Sergiusz, p. Kaskabel, Jan, Sender i Clovy zaczęli też robić małe wycieczki, uważając troskliwie, ażeby nie ściągnęli na siebie złych skutków w skutek nagłej zmiany temperatury. Z hygienicznego stanowiska stanowiło to dla nich największe niebezpieczeństwo.

Całe otoczenie obozowiska znikło pod jednolitym białym kobiercem i nie można było nawet rozeznać żadnych nierówności gruntu, i to nie z powodu braku światła, gdyż teraz już na jakie dwie godziny widnokrąg południowy rozjaśniał się światłem bladawem, który odtąd rozszerzać się miało stale aż do wiosennego porównania dnia z nocą. Stało się też rzeczą możliwą odbywać przechadzki, a na specyalny rozkaz Czu Czuku, należało mu złożyć wizytę.

Nie było zmiany w postanowieniach upartego krajowca. Przeciwnie, ostrzeżono teraz jeńców, że maja się postarać w jak najkrótszym czasie o okup w sumie trzech tysięcy rubli, gdyż w razie przeciwnym Czy Czuk zobaczy, co ma zrobić.

– Ty przebrzydły łotrze! – rzekł do niego Kaskabel w ojczystym swym francuzkim języku, którego potentat nie rozumiał: – ty potworze szkaradny! ty królu błaznów!

Wszelkie te przydomki jednakowoż, chociaż stosowały się do władcy wysp Lajchoskich, nie naprawiały położenia. A groźniejszą stawało się rzeczą, że Czu Czuk zapowiadał jakieś ostrzejsze postępowanie.

W owym to czasie, pod wpływem tłumionego gniewu, przyszła p. Kaskabelowi do głowy myśl rzeczywiście doskonała.

– Na wszystkie morsy lajchoskie! – zawołał pewnego pięknego poranku; – gdyby tylko ten figiel, ten pyszny figiel się udał!…. Ale dla czegożby nie?…. U takich głupców!

Chociaż jednak te wyrazy mu się z ust wyrwały, p. Kaskabel uważał za rzecz stosowną zachować tajemnicę. Ani słowa nie powiedział nikomu, ani p. Sergiuszowi, ani nawet Kornelii.

Zdaje się jednakowoż, że jednym z niezbędnych warunków do powodzenia jego planu było biegłe wyuczenie się dyalektu rosyjskiego, którym się posługują w północnej Syberyi. I tak, podczas gdy Kajeta doskonaliła się w języku francuzkim pod kierownictwem przyjaciela swego Jana, p. Kaskabel nagle wziął się do pilnego studyowania języka rosyjskiego, w czem mu pomagał przyjaciel jego p. Sergiusz. A gdzież mógłby był znaleźć nauczyciela gorliwszego?

Tak więc, d. 16 lutego, przechadzając się w około „Pięknego Wędrowca”, oznajmił mu, że chciałby nauczyć się mówić biegle po rosyjsku.

– Widzisz pan, – powiedział, – ponieważ udajemy się do Rosyi, przeto może okazać się dla mnie rzeczą bardzo pożyteczną mówić po rosyjsku; chciałbym czuć się jak w domu w czasie pobytu w Permie i Niżnym Nowogrodzie.

– Bardzo dobrze, kochany panie Kaskabelu, – odrzekł pan Sergiusz. – Ale to, co pan już umiesz, mogłoby niemal panu wystarczyć już teraz.

– Nie, panie Sergiuszu, wcale nie. Chociaż teraz już rozumiem dosyć, co do mnie się mówi, to przecież nie mogę jeszcze wyrażać się należycie, a o to mi właśnie chodzi.

– Jak pan chcesz.

– A przytem, panie Sergiuszu, posłuży to panu do zabicia czasu.

I odtąd zaczął kuć po rosyjsku z p. Sergiuszem, po kilka godzin dziennie, przy czem widocznie mniej mu chodziło o gramatykę aniżeli o wyraźne wymawianie. Było to widocznie głównym jego celem.

Jednakowoż, podczas gdy Rosyanie nader łatwo uczą się po francuzku, i bynajmniej przy tem nie zatrzymują akcentu cudzoziemskiego, – o wiele trudniej jest dla Francuzów nauczyć się po rosyjsku. Trudno tez wyobrazić sobie, z jaką pilnością p. Kaskabel oddawał się swoim studyom, jak się natężał, ażeby wymawiać należycie i jakiemi potężnymi tonami napełniał „Pięknego Wędrowca”, by zyskać czystą wymowę każdego wyrazu, którego się nauczył.

Istotnie też przy wrodzonym swym talencie do języków, robił postępy tak znaczne, że zdumiewał swe otoczenie.

Kiedy lekcya się zakończyła, wychodził nieraz nad brzeg i tam, będąc pewnym, że nikt go nie usłyszy, stentorowym swym głosem powtarzał kilka zdań na różne tony usiłując zwłaszcza r wymawiać w sposób rosyjski.

Niekiedy spotykał Ortika i Kirszewa, a że żaden z nich nie umiał po francuzku, przeto wdawał się z nimi w rozmowę w ich języku, i przekonywał się, jakie sam robił postępy.

Obaj ci ludzie częściej teraz zaglądali do „Pięknego Wędrowca”, a Kajeta, którą od razu zastanowił głos Kirszewa, nadaremnie starała się przypomnieć sobie, przy jakiej sposobności go słyszała.

Pomiędzy Ortikiem a p. Sergiuszem toczyła się zawsze rozmowa, do której teraz mógł przyłączyć się p. Kaskabel, około szukania sposobów do opuszczenia wyspy, ale nie zdołano jeszcze wymyśleć nic praktycznego.

– Może się nadarzyć sposobność, o której jeszcze nie pomyśleliśmy, a która dosyć jest prawdopodobną – rzekł Ortik pewnego dnia.

– A co takiego? – zapytał się p. Sergiusz.

– Kiedy morze lodowate się otworzy dla żeglugi – mówił marynarz, – to niekiedy łowcy wielorybów pojawiają się w okolicach wysp Lajchoskich. Gdyby to się wydarzyło na nasze szczęście, to czy nie moglibyśmy, dając im sygnały, nakłonić ich do wylądowania?

W takim razie narazilibyśmy załogę by dostała się do niewoli Czu Czuka tak jak my i nie dopomogłoby nam to do ucieczki, – odrzekł p. Sergiusz, – bo załoga nie byłaby dość liczną i niezawodnie uległaby przemocy.

– A przytem, – dodał Kaskabel – morze jeszcze nie będzie otwarte dla żeglugi przez jakie trzy lub cztery miesiące, a do tego czasu mnie cierpliwości nie starczy!

Potem dodał po chwili namysłu:

– A nadto, gdybyśmy mogli dostać się na taki statek nawet za zgodą tego poczciwego staruszka Czu Czuka to musielibyśmy zostawić tu „Pięknego Wędrowca.”

– Prawdopodobnie trzeba będzie ostatecznie zgodzić się z koniecznością wyrzeczenia się „Pięknego Wędrowca” – zauważył p. Sergiusz.

– Koniecznością? – odparł Kaskabel. – Głupstwo!

– Czyż to możliwe, że panbyś miał jaki plan…?

– Ba, ba!

I więcej p. Kaskabel nie powiedział. Ale jakiś uśmiech zaigrał się na jego ustach! Jaki blask oczu rozpromienił mu lica!

Skoro tylko Kornelia dowiedziała się o zagadkowem wyrażeniu się swego męża. powiedziała zaraz:

– Cezar niezawodnie już coś obmyślił. Co to być może, nie wiem. Ale jestem już pewną, że tak jest. Zresztą u takiego człowieka, to nic dziwnego!

– Ojciec ma więcej rozumu od Czu Czuka! – dodała mała Napoleona.

– Czyście zauważyli, – rzekł jeszcze Sander, – że ojciec w ostatnich czasach zaczął go nazywać „poczciwym staruszkiem.” Nazwa to bardzo pieszczotliwa…

– Chyba, że zupełnie przeciwne ma znaczenie! – uważał za stosowne orzec Clovy.

Najwięcej czasu jednak p. Kaskabel, – jak Demostenes przygłuszający bałwany morze greckiego – obracał na wzmacnianie swego organu pośród wycia żywiołów nad wybrzeżem zamarzniętego morza.

W ciągu drugiej połowy lutego temperatura stale się podnosiła; wiatr zatrzymywał kierunek południowy; prądy powietrza w atmosferze dostrzegalne mniej stawały się mroźne. Nie należało przeto tracić czasu.

Po przejściach doznanych w skutek pękania lodów w cieśninie Berynga z powodu późnego nadejścia zimy, byłoby już niesłychaną fatalnością narazić się na podobne niebezpieczeństwa, gdyby wiosna pojawiła się za wcześnie.

Jednem słowem, jeżeli Kaskabel wynalazł jaki sposób do nakłonienia Czu Czuka, ażeby wypuścił z niewoli jego i jego sztab, to należało go użyć, dopóki pole lodowe tworzyło jednolitą stałą masę pomiędzy wyspami a wybrzeżem Syberyi. Skoro raz pole lodowe się przekroczy, to „Piękny Wędrowiec,” posiadając dobry zaprząg reniferów, będzie mógł przebyć pierwszą część swojej podróży stosunkowo łatwo i tajania mórz więcej obawiać się nie będzie potrzeba.

– Powiedz-no mi pan, panie Kaskabelu, – zapytał się pewnego dnia p. Sergiusz, – czy pan istotnie masz nadzieję, że stary ten łotr Czu Czuk da panu do rozporządzenia potrzebną ilość reniferów, mogących zaciągnąć pański rydwan na ląd stały?

– Panie Sergiuszu, – odrzekł Kaskabel z miną bardzo poważną: – Czu Czuk nie jest starym łotrem! Jest on poczciwym człowiekiem, bardzo miłym człowiekiem! Otóż, jeżeli nam pozwoli odjechać, to pozwoli też nam zabrać ze sobą „Pięknego Wędrowca,” a chcąc okazać nam taką uprzejmość, musi nam ofiarować dwadzieścia reniferów, pięćdziesiąt, sto, tysiąc reniferów, skoro ich zażądam!

– Więc masz pan na niego sposób?

– Czy mam?… Jak gdybym koniec jego nosa trzymał w palcach, panie Sergiuszu! A skoro trzymam, to i nie popuszczę, bądź pan pewien!

Zachowanie się Cezara było takie, jakoby był siebie pewnym; uśmiech jego zdradzał zadowolenie ze siebie. Przy tej sposobności posunął się do tego, że złożywszy palce prawej ręki, dotknął nimi swych ust i przesłał całusa w kierunku mieszkania Czu Czuka. Pan Sergiusz jednak widząc, że Kaskabel nie życzy sobie wyjawić swej tajemnicy, miał tyle taktu i delikatności, że nie nalegał.

Teraz już, za nadejściem łagodniejszej temperatury, poddani Czu Czuka powracali do zwykłych swych zajęć, chwytania ptaków i polowania na foki. Równocześnie też ceremonie religijne, chwilowo zawieszona na czas najostrzejszych mrozów, napowrót sprowadzały wiernych do groty bałwanów.

W piątek zaś każdego tygodnia szczep gromadził się najliczniej i z największą okazałością. Zdaje się, że piątek jest niedzielą nowosybiryjską. Otóż w pewien piątek, 29 lutego, – rok 1868 był przystępnym, – miała się odbyć generalna procesya wszystkich krajowców.

Dnia poprzedzającego, przed udaniem się na spoczynek, pan Kaskabel powiedział po prostu:

– Jutro niechaj każdy będzie przygotowany do wzięcia udziału w ceremonii w Vorspueku; będziemy towarzyszyli naszemu przyjacielowi Czu Czukowi.

– Jakto, Cezarze, – zawołała Kornelia, – życzysz sobie, ażebyśmy…?

– Tak jest, życzę sobie tego!

Jakiż mógł być powód tak stanowczego rozkazu? Czy Kaskabel spodziewał się pozyskać względy królika tych wysp przez wzięcie udziału w jego zabobonnych obrzędach?

Nie ma wątpliwości, że Czu Czuk radowałby się, gdyby jego jeńcy cześć oddali bóstwom krajowym. Ale zmieniać wiarę, przyjąć religią krajowców, to znów inna kwestya; było rzeczą wielce nieprawdopodobną, ażeby p. Kaskabel posunął się do apostazyi dl pozyskania łaski Jego Nowosybiryjskiej Mości. Samo takie przypuszczenie byłoby wstrętnem.

Bądź co bądź, następnego poranku o świcie cały szczep był na nogach. Powietrze było wspaniałe; termometr wskazywał zapewne ledwie dziesięć stopni niżej zera. Przytem można było się spodziewać trwania światła dziennego przez cztery do pięciu godzin, a około południa ukazania się kawałeczka słońca z za widnokręgu.

Mieszkańcy powychodzili ze swych nor krecich. Mężczyźni, kobiety, dzieci, starcy byli w swej odświętnej piątkowej odzieży ze skóry fok i reniferów. Przedstawiali niezrównany widok futer białych i czarnych, kapeluszy ozdobionych paciorkami, najrozmaitszych pancerzy, opasek skórzanych mocno ściskających głowy, kolczyków, bransoletek, klejnotów z kości morsów, zwieszających się z nosów, itp.

Ale to wszystko nie wystraczało do tak solennej uroczystości. Niektórzy wybitniejsi szczepu uważali za rzecz stosowną nałożyć ozdoby jeszcze wspanialsze, a tych im dostarczyły przedmioty skradzione w „Pięknym Wędrowcu”.

I istotnie, nie mówić już o fantastycznych strojach trupy, które narzucili na siebie, o czapkach błazeńkich i hełmach z tektury, które powkładali na głowy, – niektórzy mieli na szyjach nanizane na sznurze stalowe pierścienie do sztuk kuglarskich używane, inni u pasów zawiesili rząd piłek i kół, a wielki naczelnik Czu Czuk miał na piersiach barometr, jakoby tenże tworzył nowy order ustanowiony przez władzę Nowej Syberyi.

Rozumie się, że nie brakło i kompletnej orkiestry trupy; waltornia z tromboną wzajemnie się przygłuszały, tamburyn usiłował z bębnem iść w zawody, a wszystko razem składało się na przeraźliwą kocią muzykę.

Kornelia nie mniej jak jej dzieci oburzyła się na piekielny koncert tych artystów, do którego uzupełnienia brakowało tylko jeszcze „pienia psów morskich”, jak zauważył Clovy.

A przecież, chociaż to może komu wyda się nieprawdopodobnem, p. Kaskabel wyraźnie uśmiechał się do krajowców; kłaniał się im, wznosił okrzyki: hurra!. klaskał rękami, wołał: „brawo, brawo!” i od czasu do czasu rzucał uwagi:

– Doprawdy ci ludzie mię zdumiewają! Mają szczególny talent do muzyki! Gdyby tylko dali się zaangażować, to zabrałbym z nich kilku ze sobą i byłbym pewnym niezmiernego powodzenia najprzód w Permie, a potem w St. Clood.

Pośród takiego tedy hałasu procesya postępowała przez środek wsi do miejsca świętego, gdzie bożkowie czekali cierpliwie na oddanie im czci należnej przez prawowiernych. Czu Czuk kroczył na przedzie. Tuż za nim szli p. Sergiusz i p. Kaskabel, a dalej rodzina tego ostatniego i obaj rosyjscy marynarze, w końcu zaś cała ludność Turkiewa.

Pochód wkrótce zatrzymał się przed skalistą jaskinią, w której stały bałwany okryte wspaniałemi futrami i zdobne w barwy nowo nałożone na tę uroczystość.

Potem Czu Czuk wszedł do Vorspueku z rękami wzniesionemi ku niebie, a skłoniwszy się trzykrotnie, usiadł „w kaczki” na kobiercu ze skór reniferowych, rozpostartym na ziemi. Taka była moda klękania w tym kraju.

Pan Sergiusz i jego towarzysze nie omieszkali naśladować naczelnika i cały tłum za niemi przykucnął do ziemi.

Kiedy cisza zapanowała, Czu Czuk wygłosił kilka wyrazów, częścią śpiewanych, częścią wypowiedzianych, do trzech bożków.

Nagle dał się słyszeć głos w odpowiedzi na jego modlitwę, wyraźny, potężny głos wychodzący z wnętrza jaskini.

Cud nad cudami! Głos wychodzi z dzioba jednego z bożków, i najwyraźniej brzmią wyrazy:

„Oni światli, eti innostańcy, kotoryje przyszli od zapada! Zaczem ty ich zadzierzajesz?”

Znaczyło to:

„Oni święci, ci cudzoziemcy, którzy przybyli z Zachodu. Dlaczego ich zatrzymujesz!”

Na te słowa, które doskonale zrozumieli wszyscy prawowierni, powszechne zapanowało zdumienie.

Zdarzyło się po raz pierwszy, że bogowie Nowej Syberyi raczyli przemawiać do swoich wiernych.

Następnie drugi głos w tonie rozkazującym odzywa się z dzioba bożka po lewej stronie i piorunującym przemawia tonem:

„Prykazuju ja tiebie pustit wolno etych aresztantow! Twoji poddani dołżni okazat im samo bolszoje uważatelstwo i oddat im wsie wieszczy kotoryje im byli wziaty. Prykazuju ja tiebie okazat swoje im sodiejstwie, cztoby mogli wozwratitsia na pobiereża Sibiru!”

Trzy te zdania wystosowane do Czu Czuka, takie miały znaczenie:

„Nakazuję tobie puścić wolno tych aresztantów! Twoi poddani winni okazać im wszelką uprzejmość i oddać im wszystkie przedmioty, które im zabrano. Nakazuję ci dopomódz im, aby powrócili na wybrzeża Syberyi”

Tym razem zdumienie słuchaczy zamieniło się w przerażenie. Czu Czuk wzniósł się do połowy na kolanach, z oczami wlepionem przed siebie, wargami ruszającemi się bez wydania głosu, palcami u rąk szeroko rozpostartymi, z widocznymi oznakami przestrachu. Krajowcy, którzy również do połowy się podnieśli, wahali się, czy mają całować ziemię, czy tez uciec czemprędzej.

Nim ochłonięto z przerażenia, odezwał się bożek trzeci. Jakże jednak przerażającym, jak strasznym był jego głos!

Wyrazy jego również były skierowane wprost do Jego Nowosybiryjskiej Mości:

„Esli ty etoho nie zdiełajesz w tom samom dnie, w ktorom eti światyje ludi siebie żełat budut, to czerty woźmut twoj narod!”

Znaczyło to:

„Jeśli tego nie uczynisz w tym dniu, w którym ci święci ludzie życzyć sobie będą, to dyabli wezmą twój naród!”

Tym razem i królik i jego poddani, ogłuszeni najwyższem przestrachem. leżeli nieruchomie na ziemi, podczas gdy p. Kaskabel, wznosząc ramiona ku bałwanom z wdzięczności, dziękował im głośno za wystąpienie na jego korzyść.

Tymczasem zaś jego towarzysze całemi siłami powstrzymywali wybuchy śmiechu.

Genialny nasz artysta, posługując się swoim talentem brzuchomówczym, takiego użył figla, ażeby doprowadzić Czu Czuka do rozumu.

Był to jedyny sposób na tych krajowców.

„Cudzoziemcy, którzy przybyli z Zachodu” – (co za szczęśliwe wyrażenie się obmyślił p. Kaskabel) – „cudzoziemcy ci są świętymi! Dlaczego Czu Czuk ich zatrzymuje?”

Oczywiście, że dłużej nie poważy się tego czynić! Puści ich, skoro tylko zechcą odejść, a krajowcy świadczyć im będą te istoty cieszące się taką bogów protekcyą!

I podczas gdy Ortik i Kirszew, którzy nie znali brzuchomówczych zdolności p. Kaskabela, nie mogli ukryć swego prawdziwego zdumienia, Clovy powtarzał:

– Jakże genialny jest mój „boss”! Jakiż ma rozum! Co za człowiek, chyba że….

– Chyba że jest bożkiem! – uzupełniła Kornelia, skłaniając się nisko przed mężem.

Figiel powiódł się doskonale, dzięki niesłychanej łatwowierności szczepów nowosybiryjskich. Łatwowierność tę Kaskabel doskonale zauważył i to mu podsunęło myśl skorzystania ze swej sztuki brzuchomówstwa dla dobra ogólnego.

Rozumie się, że Kaskabela i jego towarzyszy odprowadzono do ich obozowiska ze wszelkiemi oznakami szacunku należnego „świętym” osobistościom. Czu Czuk, po części z obawy, po części z szacunku, nie wiedział dobrze jak ma się kłaniać, jakie dowody czci swojej składać, Kaskabelowie i bóstwa wyspy Kotelnoj stanęły na równi w jego wyobrażeniu.

Ależ bo istotnie, czyż mogło tym mieszkańcom Turkiewa, pogrążonym w takiej ciemnocie, przyjść na myśl, iż stali się ofiarami figla kuglarskiego? Nie mogli ani na chwilę wątpić o tem, że istotnie przemówiły same ich bałwany w Vorspueku. Wszak to z ich dziobów, niemych dotychczas, wyszły owe wyrazy wygłoszone wyraźnie w języku rosyjskim. A przy tem, czy nie wydarzyło się przed tem coś nadzwyczajnego? Czyż nie przemówiła także papuga Dżako? Czyliż krajowcy wówczas już nie przerazili się, usłyszawszy owe wyrazy dla nich niezrozumiałe? Co zaś możliwem było u ptaka, to dlaczegóż nie miałoby być możliwem dla bożków o głowach ptasich?

Od owego dnia tedy, p. Sergiusz, Cezar Kaskabel i tegoż rodzina, a także i obaj marynarze, za którymi ujęto się jako za ziomkami, mogli się uważać za wolnych. Zima najostrzejsza już przechodziła, a temperatura stawała się znośną. Postanowiono tedy nie zwlekać z opuszczeniem wysp Lajchoskich. Nie było zresztą obawy, ażeby usposobienie krajowców się zmieniło. Zanadto już byli „oczarowani”.

Pan Kaskabel był w doskonałych stosunkach ze swoim „przyjacielem Czu Czukiem”, który byłby mu chętnie czyścił buty, gdyby tego żądał.

Rozumie się, że „poczciwiec ten” postarał się o to, by zwrócono wszystko, co zabrano z „Pięknego Wędrowca”. On sam na kolanach oddał Cezarowi Kaskabelowi barometr, który nosił na piersiach, a „święty człowiek” raczył wyciągnąć rękę, by Czu Czuk mógł złożyć na nią ze czcią pocałunek. Czyż nie sądził, że ręka ta była w stanie ciskać błyskawice i pioruny, lub rozkazywać wichrom i zawieruchom?

Krótko mówiąc, d. 8 marca pokończono przygotowania do wyjazdu byłych jeńców. Pan Kaskabel zażądał dwudziestu reniferów; Czu Czuk natychmiast ofiarował mu sto, ale Cezar podziękował mu i zadowolnił się dwudziestoma. Żądał tylko w dodatku paszy w dostatecznej ilości do żywienia jego zaprzęgu, dopóki nie przebędą pola lodowego.

Wcześnie rano dnia tego „święci ludzie” pożegnali się z krajowcami Turkiewa. Cały szczep zebrał się, ażeby być przy ich odjeździe i życzyć im szczęśliwej podróży.

„Kochany Czu Czuków” był na przedzie i drżał ze wzruszenia prawdziwego. Pan Kaskabel zbliżył się do niego i z lekka poklepawszy go po piersiach, powiedział po francusku:

– Ta, ta, stary łotrze!

Poufałe to dotknięcie podniosło w oczach krajowców znaczenia ich władzcy.

Dziesięć dni później, d. 18 marca, po podróży dość wygodnej i nie nużącej po polu lodowem łączącem archipelag Lajchoskich z wybrzeżem sybiryjskiem, mieszkańcy „Pięknego Wędrowca” dostali się do wybrzeża, u ujścia rzeki Leny.

Po tylu przygodach i wypadkach, tylu niebezpieczeństwach i przykrych przejściach od chwili wyruszenia z Portu Clarence, p. Sergiusz i jego przyjaciele nakoniec stanęli na stałym lądzie Azyi.

Rozdział VIII

Kraj Jakutów.

Pierwotny plan podróży, który ułożono od cieśniny Berynga do granicy europejskiej, musiano teraz oczywiście zmodyfikować, skoro wypadki niespodziewanie zapędziły naszych podróżnych do wysp Nowej Syberyi.

Nie mogło teraz być już mowy o przejeżdżaniu przez azyatycką Rosyą w południowej jej części. A przy tem, zbliżała się już pora piękna, a z nią temperatura łagodniejsza, tak, że nie trzeba było myśleć o zimowaniu w jakiej wiosce sybiryjskiej. Należało przy tem wszystkiem wyznać, że wszystkie wypadki złożyły się o tyle pomyślnie, o ile były dziwne.

Chodziło teraz o obranie kierunku podróży takiego, by dostać się w najkrótszym przeciągu czasu do Uralu odgraniczającego Rosyę europejską od Rosyi azaytyckiej. Pan Sergiusz podjął się rozwiązać tę kwestyę przed wyruszeniem z obozowiska rozłożonego na wybrzeżu.

Było pogodnie i spokojnie. Z rozpoczęciem okresu porównania dnia z nocą, światło dzienne już trwało przeszło jedenaście godzin, a jeszcze przedłużał je niejako zmrok dosyć długo panujący pod siedmdziesiątym równoleżnikiem.

Karawana składała się już teraz z dziesięciu osób, odkąd przyłączyli się do niej, jak już zauważyliśmy, Kirszew i Ortik. Chociaż nie było serdeczności pomiędzy nimi a ich towarzyszami podróży, to przecież uprzejmie traktowano obu marynarzy w „Pięknym Wędrowcu”; dano im sypiać wewnątrz rydwanu, dopókiby temperatura nie dozwoliła im spędzać noce pod gołem niebem.

Jeszcze bowiem zawsze utrzymywała się temperatura kilku stopni niżej zera, co łatwo było teraz sprawdzić, odkąd „kochany Czu Czuczek” oddał prawemu właścicielowi także i termometr.

Kraj cały był pokryty, jak daleko okiem sięgnąć było można, olbrzymim białym całunem i miało tak jeszcze pozostać, dopóki słońce kwietniowe go nie przygrzeje. Po tym śniegu stwardniałym, jako też później po płaszczyznach stepowych okrytych bujną trawą, zaprząg z reniferów; odtąd już mogły same szukać sobie pożywienia czy to z mchu, który umieją dobywać z pod śniegu, czy też z liści krzewów napotykanych tu i owdzie w Syberyi. Nie zapomnijmy dodać, że w ciągu podróży przez pole lodowe, nowy zaprząg okazał się bardzo pojętnym, a Clovy nie miał trudności w kierowaniu.

Także i podróżnym nie brakło pożywienia, dzięki zapasom prezerw, mąki, tłuszczu, ryżu, herbaty, sucharów i wódki jeszcze zachowanym w „Pięknym Wędrowcu”. Nadto Kornelia miała do rozporządzenia pewną ilość krajowego masła, przechowywanego w małych skrzynkach drzewa wierzbowego, które uprzejmy Czu Czuczek ofiarował przyjacielowi Kaskabelowi; potrzeba było jedynie uzupełnić zapas nafty, a to dało się zrobić w pierwszem miasteczku, do którego się dostaną. Oprócz tego niezawodnie napotka się zwierzynę w podróży, a pan Sergiusz i Jan nieraz będą mieli sposobność dowodzić swojej zręczności na pożytek kuchni.

Trzeba było także wziąć w rachubę pomoc obu marynarzy rosyjskich. Powiedzieli oni, że znają po części północne okolice Syberyi i można było się dniu wymienionym.

– Ponieważ już przedtem przebywaliście te okolice, – rzekł p. Sergiusz do Ortika, – a zatem moglibyście nam dać wskazówki…

– Z największą chęcią – szybko odrzekł Ortik, – pragnąłbym przynajmniej tym sposobem wywdzięczyć się p. Kaskabelowi za to, że winniśmy mu naszą wolność.

– Mnie? – zawołał Kaskabel. – Wcale nie. Chyba tylko właściwości głosu mojego, która mu dozwala robić wycieczki w górę i na dół wewnętrznej budowy mego ciała.

– Ortiku, – pytał się dalej p. Sergiusz, – w którym więc kierunku radzicie nam puścić się, kiedy wyjdziemy za zatokę Leny?

– W najkrótszym prostą drogą, panie Sergiuszu. Jeżeli może niekorzystnie jest pozostawać w wielkim oddaleniu od miast większych w dystryktach więcej południowych, to przynajmniej będziemy pewni, że prędzej dostaniemy się do gór uralskich. Przytem po drodze znajdzie się dosyć miasteczek, w których będzie można odnawiać zapasy, a nawet zatrzymywać się w razie potrzeby.

– A to po co? – zapytał się Kaskabel. – Nie mamy po co zatrzymywać się w miasteczkach. Najważniejszą rzeczą jest nie tracić czasu i iść naprzód jak możemy najśpieszniej. Myślę, że nie ma niebezpieczeństw po drodze?

– Żadnych, – zapewnił Ortik.

– A przytem jest nas dosyć i biada tym, którzyby się poważyli napaść na „Pięknego Wędrowca”! Mogliby tego pożałować!

– Bądź pan spokojnym co do tego, – rzekł Kirszew. – Nie ma żadnego powodu do obawy.

Trzebaby zauważyć, że ten Kirszew rzadko się odzywał. Był on nietowarzyski „ zostawiał gadanie.” Ortik też widocznie był inteligentniejszy od niego i więcej miał ogłady, co pan Sergiusz zauważył kilkakrotnie przy różnych sposobnościach.

Zresztą plan podróży przez Ortika proponowany każdemu wydawał się najlepszym. Unikanie miast większych, w których mogliby znaleźć wojskowe załogi, leżało w planie hrabiego Narkina tak samo, jak ważnem było dla obu wrzekomych marynarzy.

Przyjąwszy w zasadzie ten plan ogólny, należało jeszcze zbadać różne prowincye, przez które mieli przejść ukośnie pomiędzy Leną a Uralem.

Jan przeto przedłożył mapę północnej Syberyi; p. Sergiusz starannie przestudyował te okolice, w których rzeki sybiryjskie więcej są przeszkodą aniżeli pomocą dla podróżujących w kierunku zachodnim, i oto, co uradzono:

Przejść przez kraj Jakutów, w którym jest mało miast od siebie bardzo odległych, w kierunku południowo – zachodnim.

Tym sposobem dostać się z dorzecza Leny do dorzecza Anabary, a stamtąd do dorzecza Chatangi, Jeniseju i Obu, przebywając przestrzeń jakich dwóch tysięcy dwóchset mil.

Dorzeczem Obu przebyć drogę do gór Uralskich, naturalnej granicy Rosyi w Europie, przez przestrzeń niespełna czterechsetmilwą.

W końcu, dalej w kierunku południowo zachodnim przebyć trzysta mil i dostać się do Permu.

W liczbie okrągłej wynosiło to razem trzy tysiące mil.

Jeżeliby nie było po drodze opóźnień, jeżeli nie będą musieli koniecznie zatrzymywać się w miasteczkach, to będą mogli przebyć tę przestrzeń w czterech miesiącach. Dwadzieścia do dwudziestu pięciu mil dziennie taki zaprząg mógł przebywać, a pośród takich okoliczności, „Piękny Wędrowiec” mógł znaleźć się w Permie, a potem w Niżnym Nowgorodzie, w połowie lipca, właśnie w czasie, kiedy targ odbywać się będzie w najlepsze.

– Czy wy z nami udacie się do Permu? – zapytał się p. Sergiusz, zwracając się do Ortika.

– Myślę, że nie, – odrzekł marynarz. – Przekroczywszy granicę, chciałbym udać się wprost do Petersburga, a stamtąd dostać się do Rygi.

– To dobrze, – zauważył p. Kaskabel. – Bylebyśmy raz dostali się do granicy.

Już przedtem postanowiono odpocząć „dobrych dwadzieścia cztery godzin”, skoro dostaną się na ląd stały. Taki odpoczynek należał im się po śpiesznem przebyciu pola lodowego i dlatego też zatrzymano się na dobę.

Lena wpada do zatoki tejże nazwy zygzakowatą siecią swych ujść, poprzecinaną różnymi kanałami i strumieniami.

Wody, które piękna ta rzeka wlewa do Morza Lodowatego, zbiera ona z różnych rzek pobocznych na przestrzeni 4,500 mil. Dorzecze jej, jak obliczają, obejmuje obszar stu pięciu milionów hektarów.

Pan Sergiusz troskliwie przestudyowawszy mapę, orzekł, że najlepiej będzie najprzód przejść wzdłuż brzegów zatoki, ażeby uniknąć mnóstwo kanałów ujścia Leny. Chociaż wody jeszcze były zamarznięte, nie byłoby może rzeczą rozsądną puszczać się w taki labirynt. Zima tam nagromadziła niezmiernie ilości ogromnych brył lodowych, a chociaż malowniczy one przedstawiały widok pośród prawdziwych lodowców, które ponad niemi sterczały, to za to ich przekraczanie wielce było trudno.

Po za zatoką zaś znajdowały się już niezmierzone stepy z nadzwyczaj nielicznemi wzniesieniami tu i owdzie; tam już łatwo było odbywać podróż.

Nie było wątpliwości, że Ortik i Kirszew musieli okolice te znać dobrze. Ich towarzysze podróży mieli sposobność przekonać się o tem niejednokrotnie. Obaj marynarze również byli biegłymi w urządzaniu obozowiska i ustawianiu dobrej budki lodowej w razie potrzeby. Umieli tak jak krajowi rybacy nadbrzeżni usuwać wilgoć z odzieży za pomocą zakopywania jej w śniegu; nigdy nie mylili się w odróżnianiu brył lodowych utworzonych przez morską wodę od podobnych brył powstałych z zamarznięcia wody słodkiej; w ogóle znakomicie byli obeznani dla podróżujących po okolicach podbiegunowych.

Tego wieczora po kolacyi, rozmowa tocząca się oczywiście około geografii północnej Syberyi, doprowadziła Ortika do opowiedzenia, w jaki sposób on i Kirszew dostali się do owych okolic.

– Jakże to się stało, – zapytał się p. Sergiusz, – że wy, jako marynarze, wędrowaliście przez te okolice?

– To tak było, panie Sergiuszu, – odpowiedział. – Przed dwoma laty Kirszew, ja i dziesięciu innych marynarzy byliśmy w Archangielsku, wyczekując dostania się na jakiś statek do połowu wielorybów, kiedy nas najęto, by iść na pomoc pewnemu okrętowi, który się dostał pomiędzy lodowce na północ od ujścia Leny. Otóż w drodze z Archangielska do tej zatoki szliśmy północnem wybrzeżem Syberyi. Dostawszy się do okrętu Seraski, dopomogliśmy do wydobycia się jego na morze i pozostaliśmy na jego pokładzie na sezon rybołóstwa. Ale, jak już opowiadałem, okręt później się rozbił i z całej załogi tylko Kirszew i ja pozostaliśmy przy życiu. Wtedy to burza nas zapędziła na wyspy Lajchoskie gdzieście nas znaleźli.

– A czy nigdy nie byliście w prowincyach Alaski? – zapytała się Kajeta, która, jak czytelnicy pamiętają, rozumiała i mówiła po rosyjsku.

– Alaska? – zapytał się Ortik. – To jakiś kraj w Ameryce, nieprawdaż?

– Tak, – rzekł p. Sergiusz. – Leży na północno – zachodniej stronie Nowego Świata, i jest krajem rodzinnym Kajety. Czy wasze wycieczki rybackie nigdy was tam nie zapędzały?

– Nie znam wcale tamtych stron, – odrzekł Ortik bez zająknięcia się.

– Nigdy nie byliśmy poza cieśniną Berynga, – dodał Kirszew.

I znowu głos ten wywarł zwykłe wrażenie na dziewczynie, chociaż zupełnie nie była w stanie przypomnieć sobie, gdzie go słyszała. Na każdy sposób mogło to być tylko w Alasce, gdyż przedtem nigdy gdzie indziej nie była.

Jednakowoż po tak stanowczej odpowiedzi Ortika i Kirszewa, Kajeta ze zwykłą swej rasie wstrzemięźliwością, nie stawiała żadnych dalszych zapytań. Pomimo tego jakieś uprzedzenie, a raczej instynktowna nieufność w obec obydwu marynarzy utrwaliła się w jej umyśle.

W ciągu odpoczynku dwudziestoczterogodzinnego, renifery były w stanie najzupełniej odpocząć. Chociaż były uwiązane, mogły przechadzać się w pobliżu obozu i skubać krzaki lub dobywać mech z pod śniegu.

Dnia, 20 marca mała karawana wybrała się o godzinie ósmej rano. Było pogodnie i jasno, a wiatr dął od północnego wschodu. Renifery zaprzęgnięto w czwórki przy pomocy stosownie urządzonej uprzęży. Szły więc w czterech rzędach, prowadzone z jednej strony przez Ortika, a z drugiej przez Clovy’ego.

Przez sześć dni odbywała się podróż bez wydarzeń zasługujących na wzmiankę. Pan Sergiusz i Kaskabel, Jan i Sander, po większej części szli pieszo prawie przez cały dzień, a Kornelia, Napoleona i Kajeta przyłączały się niekiedy do nich, jeżeli gospodarskie zajęcia nie wstrzymywały ich w rydwanie.

Każdego przedpołudnia „Piękny Wędrowiec” przebywał „kojec”, sybiryjską miarę wynoszącą dwadzieścia wiorst, to jest około ośmiu mil. Popołudniu mniej więcej tyleż drogi robiono.

Dnia 29, przebywszy po lodzie rzeczkę Olenek, p. Sergiusz i jego towarzysze dostali się do miasteczka Maksymowa, 150 mil na południowy zachód od zatoki Leny.

Pan Sergiusz nie potrzebował się obawiać zatrzymać się w tem miasteczku, w najdalszym zakątku północnego stepu. Nie było tam wicegubernatora, ani załogi kozackiej, a zatem nic nie groziło hrabiemu Narkimowi.

Byli już we wnętrzu kraju Jakutów, a podróżni doznali uprzejmego przyjęcia za strony mieszkańców Maksymowa.

Kraj ten, górzysty i lesisty na wschodzie i na południu, przedstawia w północnej swej części obszerną płaszczyznę, ożywioną tylko tu i owdzie grupami drzew, które wkrótce miały się zazielenić za nadejściem pory cieplejszej. Płaszczyzny te wydają olbrzymie ilości siana, z tego powodu, że podczas gdy zima bywa bardzo ostrą w północnej Syberyi, w lecie temperatura niezmiernie się podnosi.

Tu zamieszkała ludność złożona z jakich stu tysięcy Jakutów, którzy zachowują tradycye rosyjskie. Naród to religijny, gościnny, moralny i wdzięczny jest Opatrzności za dary otrzymywane, a z rezygnacyą znosi próby na niego zsyłane.

Na drodze z zatoki Leny do tego miasteczka spotykano wędrowne gromadki Sybiryjczyków. Byli to ludzie dobrze zbudowani, średniego wzrostu, o płaskich twarzach, ciemnych oczach, bujnych włosach, ale bez zarostu. Takie same typy znaleziono w Maksymowie; ich inteligencya, przyzwoite i towarzyskie obyczaje i ich pracowitość zwróciły uwagę przybyszów.

Ci pomiędzy Jakutami, którzy wiodą życie wędrowne, zawsze na koniach i zawsze uzbrojeni, są właścicielami wielkich trzód rozrzuconych po stepach. Ci zaś, którzy obierają stałe mieszkania w osadach i miasteczkach, szczególniej zajmują się rybołóstwem i zatrzymują się z dobrze zaopatrzonych wód tysiąca rzek wpadających do wielkiej rzeki dążącej ku morzu.

Obok tego jednakowoż, iż posiadają tyle zalet publicznych i prywatnych, trzeba wyznać, że zanadto oddają się paleniu tytoniu, a co smutniejsza, nadużywaniu wódki i innych trunków upajających.

– Do pewnego stopnia jednak da się to zrozumieć, – zauważył Jan. – Przez całe trzy miesiące mają tylko wodę do picia, a do jedzenia tylko korę jedliny.

Podczas gdy wędrowne ich gromady mieszkają w „jutrach”, rodzaju stożkowych namiotów, zrobionych z jakiejś białej materyi wełnianej, stali osadnicy posiadają domki drewniane wybudowane stosownie do gustu i wymagań indywidualnych. Domy te bywają starannie utrzymywane; dachy są bardzo spadziste, co ułatwia topienie śniegów pod promieniami słońca kwietniowego.

Miasteczko Maksymów przedstawia się przeto wcale powabnie. Postaci mężczyzn są okazałe, wejrzenie mają szczere, patrzą przeto prosto w obaczy, a postawa ich ma w sobie nieco dumy. Kobiety są zgrabne i wcale ładne, choć są tatuowane. Zachowanie się ich i obyczaje są bardzo skromne, nigdy nie pokazują się bez okrycia na głowie lub boso.

Podróżnych uprzejmie powitali naczelnicy jakuccy, kinoje, jak ich nazywają i przedstawiciele władz miejscowych, „starszyzna.” Każdy z nich zapraszał do siebie i ofiarował bezpłatny wikt i mieszkanie; Kornelia jednakowoż nie wdawała się w żadne inne, niż pieniężne tranzakcye, a głównie zaopatrzyła się w naftę, której miała już zapas zanadto szczupły na potrzeby swej kuchni.

Rozumie się, że tu tak jak wszędzie, „Piękny Wędrowiec” wywołał znaczne wrażenie. Nigdy w tych okolicach nie widziano rydwanu wędrownego artysty. Krajowcy obu płci tłumnie go odwiedzali i nie było powodu do skarżenia się na te wizyty. W tych okolicach bardzo rzadko wydarzają się kradzieże, nawet przez obcych popełniane. A jeżeli jaka się zdarzy, to natychmiast ostra następuje kara. Przestępca, skoro mu się udowodni winę, na publiczną chłostę bywa skazanym, a po tej karze cielesnej następuje jeszcze moralna: napiętnowany takim występkiem na całe życie, traci wszelkie prawa obywatelskie i nigdy więcej nie może odzyskać nazwy „człowieka uczciwego.”

Dnia 3 kwietnia podróżni nasi stanęli nad brzegiem Odenu, małej rzeki wpadającej do zatoki Anabara po przebyciu drogi 150 milowej.

Pogoda dotychczas sprzyjająca zaczęła się zmieniać. Spadł ulewny deszcz, a pierwszym jego wynikiem było topnienie śniegu. Deszczowe powietrze trwało cały tydzień i wagon musiał torować sobie drogę przez błota i niebezpieczne bagna, kiedy musiał przebywać okolice moczarowate. W taki to sposób rozpoczynała się wiosna na tej szerokości geograficznej wysokiej, pośród temperatury wynoszącej przeciętnie dwa do trzech stopni wyżej zera.

Ta część podróży kosztowała naszych znajomych wiele trudu, ale mogli oni powinszować sobie, iż mieli pomoc ze strony obu rosyjskich marynarzy, którzy i gorliwymi i pożytecznemi się okazywali.

Dnie 8 tegoż miesiąca, „Piękny Wędrowiec” dostał się na prawy brzeg rzeki Anabara, około 120 mil (ang.) od Maksymowa.

Przybyli jeszcze na czas, ażeby po lodzie rzekę przekroczyć, chociaż poniżej trochę już lody pękały. Mogli nawet stąd słyszeć łoskot kier pędzonych ku zatoce; tydzień później musieliby szukać jakiegoś brodu, co nie byłoby rzeczą łatwą, gdyż wody wzbierają szybko, gdy śniegi topnieją.

Stepy, zazieleniwszy się, już były pokryte świeżą trawką, rozkoszną strawą dla zaprzęgu Kaskabelów. Gałązki krzaków okrywały się pąkówkami. Za jakie trzy tygodnie wydobędą się listeczki ze swych kolebek. Przyroda nowe życie wlewała również i w ponure konary drzew, które jak kościotrupy wyglądały w ciągu zimy. Tu i owdzie leszczyna i brzozy z większą giętkością skłaniały swe korony pod łagodniejszym powiewem wietrzyka. Roślinność północna odzyskiwała życie w promieniach wiosennego słońca.

Prowincye sybiryjskie w Azyi tem mniej są opustoszały, im więcej są oddalone od północnych wybrzeży. Niekiedy podróżni nasi spotykali poborcę udającego się z jednej miejscowości do drugiej w celu kolektowania podatków. Wtedy zatrzymywali się i wymieniali kilka słów z podróżującym urzędnikiem rządowym. Zazwyczaj nie odmawiał on przyjęcia kieliszką wódki i ze słowami: „szczęśliwej podróży” każdy udawał się w swoją drogę.

Pewnego dnia „Piękny Wędrowiec” napotkał konwój skazańców. Nieszczęśliwych tych ludzi, wysłanych do warzelń soli, wieziono do wschodnich części Syberyi, a towarzyszący im kozacy srogo z nimi się obchodzili. Nie trzeba dodawać, że obecność pana Sergiusza nie zwracała szczególniejszej uwagi dowodzącego oddziałem; Kajeta jednakowoż, zawsze podejrzywająca rosyjskich marynarzy, zauważyła, że starali się oni unikać spojrzeń kozaków.

Dnia 19 kwietnia, rydwan zatrzymał się na prawym brzegu rzeki Chataagi, wpadającej do zatoki tejże nazwy. Tym razem nie było już mostu lodowego, ani sposobu dostania się suchą nogą na brzeg przeciwny. Nieliczne kry tylko, przypominały że i tu wody były ścięte. Trzeba było znaleźć bród jakiś i mogło to spowodować znaczną zwłokę, ale Ortik znalazł go pół wiorsty w górę rzeki. Przebyto rzekę przecież z niejaką trudnością, gdyż woda sięgała wyżej osi kół, ale kiedy tego dokonano, to już bez przeszkody można było odbyć drogę 75 milową aż do jeziora Jedże.

Jakiż tu kontrast przedstawił się podróżnym po monotonnych przestrzeniach niezmierzonych stepów! Wyglądało to jak oaza pośród piasków Sahary. Wyobraźmy sobie taflę kryształowej wody otoczoną wiecznie zielonemi drzewami, jodłami i smerekami, puszystymi krzakami w całej okazałości świeżej zieleni, z ciemnosinemi czernicami, czarnemi „kamarynami,” czerwonemi porzeczkami, i głogiem okrytym świeżo kwieciem i pączkami.

Pośród gęstwiny rozrosłej na zachód i na wschód od jeziora, Wagram i Marengo mogły mieć nadzieję wypłoszyć zwierzynę, czy to czworonogą, czy latającą, skoro tylko p. Kaskabel im pozwoli zabawić się tropieniem.

A przytem na samem jeziorze gęsi, kaczki i łabędzie pływały w licznych gromadkach. W powietrzu pojawiały się parami żurawie i bociany nadlatujące ze środkowych części Azyi. Na widok tego wszystkiego, chciało się klaskać w ręce z zachwytu nad czarującym widokiem.

Na wniosek p. Sergiusza postanowiono spędzić dwa dni pośród cudnego tego krajobrazu. Rozłożono obóz w pobliżu górnej części jeziora, pod osłoną kilku wysokich jodeł, których korony wznosiły się nad samym brzegiem.

Potem myśliwi trupy, zabrawszy broń swoją, z Wagramem odeszli, przyrzekając nie oddalać się zbyt daleko. Zaledwie upłynął kwadrans, a już słyszano wystrzały.

Tymczasem zaś p. Kaskabel i Sander, Ortik i Kirszew, postanowili przekonać się, o ile opłaci się rybołóstwo w jeziorze. Narzędzia ich polegały tylko na kilku wędkach z haczykami, zakupionych u krajowców w Porcie Clarence; to jednakowoż wystarczało rybakom zasługującym na tę nazwę, obdarzonym dostateczną inteligencyą, ażeby iść o lepsze z przebiegłością rybek i cierpliwością w oczekiwaniu, dopóki której nie zwabi ponęta.

I rzeczywiście ta ostatnia zaleta nawet była zbyteczną w owym właśnie dniu; zaledwie haczyki zapuściły się do głębi dostatecznej, już drgania fal dowodziły, że obfitość ryb równała się ich łakomstwu. Można było, gdyby się chciało, nałowić ryb tyle, że zaopatrzyłaby kuchnię na przeciąg całego Wielkiego Postu. Młody Sander nie posiadał się z radości; do tego to doszło stopnia, że kiedy nadeszła Napoleona i prosiła go, by jej odstąpił wędkę, nie chciał tego uczynić. Doprowadziło to do sprzeczki a w końcu do interwencyi Kornelii. Ta ostatnia, uważając, że rozrywka łowienia ryb już dość długo trwała, kazała dzieciom i ich ojcu zabrać wędki, a kiedy Kornelia co rozkazywała, to nie można było zwlekać ze słuchaniem.

Dwie godziny później, p. Sergiusz i Jan powrócili z psem, który, jak się zdawało, oglądał się ze żalem za gęstwiną niedostatecznie jeszcze zbadaną.

Myśliwi nie mniej byli szczęśliwi od rybaków. Na kilka następnych dni jadłospis mógł być równie urozmaicony, jak znakomity, bo i zwierzyny i ryb była wielka obfitość.

Między innemi przynieśli strzelcy kilka owych „karalów,” przeżuwaczy trzodami wędrujących i kilka par małych ptaków zwanych dykutami, które są mniejsze od leśnych kurek, ale mięso mają wyborne.

Łatwo sobie wyobrazić, jak wspaniały obiad w owym dniu został wystawiony. Stół zastawiono pod drzewami, a nikt z bankietujących nie zauważył, że było nieco za chłodno za ucztę pod gołem niebem. Kornelia samą siebie przewyższyła w przyrządzaniu ryb i upieczeniu zwierzyny. Ponieważ zaś zapas mąki uzupełniono w ostatniem miasteczku, a także i jakuckiego masła nie brakło, przeto na deser pojawił się także kołacz ze złotawo brunatną skóreczką jak za dawnych czasów. Każdy też otrzymał na zaostrzenie apetytu łyk wódki, dzięki kilku flaszkom, które nabyto od mieszkańców miasteczka i dzień zakończył się pogodnie i wesoło.

Możnaby było rzeczywiście sądzić, że zakończyły się dni ciężkich przejść i że sławna podróż zakończy się na większą sławę i korzyść rodziny Kaskabelów!

Następnego dnia jeszcze odpoczywano, a renifery korzystały z tego, aby napaść się za wszystkie czasy.

Dnia 24 kwietnia, o godzinie 6 rano, „Piękny Wędrowiec” już znowu był w drodze, a cztery dni później dostano się do zachodniej granicy jakuckiej gubernii.

Rozdział IX

Wprost ku rzece Ob.

Wypada nam parę słów powiedzieć o zamysłach owych dwóch Rosyan, których jakaś fatalność postawiła na drodze rodziny Kaskabelów.

Możeby kto przypuścił, że Ortik i Kirszew z wdzięczności za uprzejmość doznaną wyrzekli się złych swoich zamiarów. Tak jednakowoż nie było. Po wielu zbrodniach popełnionych pod Kornowem, nędznicy ci przemyśliwali tylko o nowych podłościach.

Przedewszystkiem myśleli o tem, by stać się właścicielami „Pięknego Wędrowca” i pieniędzy oddanych przez Czu-Czuka; potem, powróciwszy do posiadłości rosyjskich w przebraniu sztukmistrzów, zamierzali dalej prowadzić przebrzydłe swe rzemiosło.

W tem celu należało najprzód „pozbyć się” towarzyszy podróży, tych poczciwych ludzi, którym zawdzięczali swą wolność; nie byliby też wahali się tego uczynić. Nie mogliby jednakowoż zamiarów tych wykonać bez pomocy: dlatego też starali się dostać do jednego z wąwozów uralskich, w którym przebywali dawni ich wspólnicy zbrodni; byli pewni, że znajdą tam dosyć ludzi do pokonania całego sztabu „Pięknego Wędrowca”.

Tymczasem zaś któż mógłby ich posądzić o zamiary tak niegodziwie? Z największą gotowością okazywali się pomocnymi, ile zdołali i nigdy nie było najmniejszego powodu żalić się na nich. Podczas gdy nie budzili sympatyi, nie dawali jednakowoż powodu do nieufności, z wyjątkiem może tylko u Kajety, która nie mogła przezwyciężyć pierwszego niemiłego wrażenia, jakie na niej uczynili. Raz przeszła jej przez głowę błyskawicą myśl, że głos Kirszewa słyszała owej nocy, kiedy p. Sergiusz został napadnięty na granicy Alaski. Ale jakżeż mogła przypuścić, by mordercami owymi byli właśnie ci dwaj marynarze, których później znaleziono blisko cztery tysiące mil od owego miejsca, na jednej z wysp Lajchoskich?

Dlatego też ostrożna i czujna Kajeta, chociaż śledziła ich pilnie, nikomu nie zwierzała się ze swych podejrzeń, widocznie tak nieusprawiedliwionych.

Należy też wspomnieć, że podczas gdy Ortik i Kirszew w oczach młodej dziewczyny byli podejrzanymi, oni natomiast ze swej strony podejrzliwie, a z ciekawością złym instynktom właściwą patrzyli na obecność p. Sergiusza w karawanie.

Że podróżny ciężko raniony na granicy Alaski został zabrany, pielęgnowany i zawieziony do Sitki przez Kaskabelów, było rzeczą bardzo naturalną. Ale kiedy przyszedł do siebie, to dlaczego w Sitce nie pozostał? Dlaczego z trupą sztukmistrza udał się do Portu Clarence? Dlaczego teraz wraz z nimi przejeżdża przez całą Syberyą? Bytność Rosyanina pomiędzy wędrownymi artystami na każdy sposób dziwną wydawała się rzeczą.

Pewnego też dnia Ortik szepnął do Kirszewa:

– Słuchaj-no; czy też ten jakiś Sergiusz nie stara się dostać do Rosyi przez nikogo niepoznany? Co myślisz? Może dałoby się na tem co zarobić! Wartoby rozpatrzeć się bliżej w tej sprawie!

Tak tedy hrabia Narkin, nie domyślając się niczego, był śledzony przez Ortika, który chciał się dowiedzieć o jego tajemnicach.

Dnia 28 kwietnia podróżni opuściwszy kraje jakucki dostali się do obszarów zamieszkanych przez Ostyaków. Nędzny to, mało cywilizowany naród, chociaż ta część Syberyi zawiera niektóre okolice bogate, jak np. w Berezewie. Przejeżdżając przez osady tych okolic, mogli zauważyć, ile one się różniły od malowniczych wiosek jakuckich. Były to nędzne lepianki, w których zaledwie można było oddychać, nawet dla bydła nie odpowiednie.

Trudno też było wyobrazić sobie istoty bardziej odrażającej od tych krajowców, o których następującą uwagę znalazł Jan w swojej „Geografii powszechnej”:

„Ostyacy w północnej Syberyi noszą podwójne okrycia chroniące ich przed zimnem: jedno składa się z grubego pokładu brudu na ich skórze, a drugie tworzą skóry reniferów.”

Co do ich pożywienia to polega ono prawie wyłącznie na rybach pół surowych i mięsie, którego w ogóle nigdy się nie gotuje ani piecze.

Na szczęście jeszcze obyczaje tych nomadów, – których trzody są również tu porozrzucane po stepie, – nie istnieją w tym samym stopniu pomiędzy mieszkańcami większych miasteczek. I tak w Starochantasku podróżni nasi znaleźli ludność trochę pokaźniejszą, chociaż niegościnną i w obec cudzoziemców niegrzeczną.

Kobiety tatuowane błękitnymi rysunkami, nosiły tak zwane „wakusze”, rodzaj zasłon czerwonych z niebieskiemi paskami, pstrokolorowe spodnice, nieco jaśniejsze gorsety, których błędne wykonanie psuje ich figury, a pod nimi szerokie pasy ozdobione krągłemi dzwoneczkami, które pobrzękują za każdem ich poruszeniem, jak dzwoneczki na uprzęży muła hiszpańskiego.

Co do mężczyzn zaś, to w porze zimowej, – a niektórzy z nich jeszcze mieli odzież zimową, – stanowczo wyglądają, jak dzikie zwierzęta, gdyż okryci są całkiem futrami, których włos obrócony jest na zewnątrz. Głowy mają okryte czapicami futrzanemi lub baraniemi, w których porobiono tylko otwory na oczy, usta i uszy. Niepodobieństwem jest dojrzeć rysów ich twarzy, chociaż łatwo można wyrzec się tej rozkoszy.

Kilka razy na drogach podróżni nasi spotykali owe sanki zwane tam narkami, zazwyczaj ciągnione przez trzy renifery, których całą uprząż stanowi skórzany rzemyk opasujący je pod piersiami i jednym lejcu umocowanym do każdego z rogów. Taka trójka pędzić może 20 do 50 mil wytchnienia.

Nie można było oczekiwać ze strony zaprzęgu „Pięknego Wędrowca” takich dowodów wytrwałości; jednakowoż nie było powodu do skarzenia się na usługi przezeń oddawane; były one bardzo cenne..

Mówiąc o nich pewnego dnia p. Sergiusza przypadkowo zauważył, że może byłoby rozsądną rzeczą renifery zastąpić końmi, skoroby można je nabyć.

– Jakto, konie w miejsce reniferów! – odrzekł p. Kaskabel. – A to po co? Czy pan sądzisz, że te zwierzęta nie są w stanie służyć nam przez całą drogę aż do Rosyi?

– Gdybyśmy się udawali na północ Rosyi, – odpowiedział p. Sergiusz, – to nic nie miałbym przeciw temu; inna rzecz jednak Rosya środkowa. Te renifery upał znoszą z wielką trudnością; zdaje się, że upał źle na nie wpływa i czyni je do pracy niezdolnymi. Dowodem na to jest, że ku końcowi kwietnia można widzieć wielkie ich stada dążące w strony północne, zwłaszcza ku wysokim płaszczyznom Uralu, które zawsze pokryte są śniegiem.

– No, to zabaczymy, kiedy dostaniemy się do granicy. Na honor, trudno mi będzie z nim się rozłączyć! Proszę tylko wyobrazić sobie, jakie wywołałoby wrażenie, gdybym odbył wjazd na targ w Permie z dwudziestu reniferami zaprzężonymi do rydwanu rodziny Kaskabelów! Co za efekt! Co za rozgłos!

– To fakt, że wjazd taki byłby wspaniałym, – rzekł p. Sergiusz z uśmiechem.

– Truymfalnym, panie; tryumfalnym należałoby go nazwać! A przecież o tem właśnie mówimy, przeto rozumie się samo przez się, że hrabia Narkiza jest członkiem mojej trupy i że przy nadarzonej sposobności nie będzie on się wahał wziąć udział w przedstawieniu, nieprawdaż?

– Rozumie się.

– A zatem nie należy zaniedbywać ćwiczeń w sztuczkach kuglarskich, panie Sergiuszu. Ponieważ wszyscy myślą, że pan dla własnej ćwiczyć się przyjemności, przeto nie dziwią się temu ani moje dzieci, ani obaj marynarze. A czy pan wiesz, że pan bardzo szybko robisz postępy?

– Czyż mogłoby być inaczej, skoro takiego mam nauczyciela, kochany panie Kaskabel?

– Przepraszam, panie Sergiuszu, ale daję panu słowo, że pan posiadasz wielki wrodzony talent do tych sztuk. Przy należytem ćwiczeniu mógłbyś pan zostać kuglarzem pierwszorzędnym i zarabiać na tem dużo pieniędzy!

Dnia 6 maja ujrzano rzekę Jenisej, jakich trzysta mil od jeziora Jedże.

Jenisej jest jedną z głównych rzek Syberyi i wpada do Morza Lodowatego Północnego, do zatoki tejże nazwy, pod siedmdziesiątym równoleżnikiem.

O tej porze nie widać było już żadnej kry na szerokiej tej rzece. Wielki prom do użytku tak pojazdów, jak i pieszych podróżnych, przewiózł naszą karawanę wraz z rydwanem i zaprzęgiem na drugą stronę, ale kosztowało to dosyć dużo.

Po drugiej stronie znowu rozpoczęły się stepy ciągnące się do widnokręgu. Dość często widywano Ostysków wypełniających jakieś religijne obrzędy. Chociaż większa ich część jest ochrzczoną, to przecież wydaje się, że niebardzo trzymają się zasad chrześcijańskiej religii i jeszcze często padają na kolana w obec bałwanów Szajtanów. Są to bałwany o twarzach ludzkich rzeźbionych na wielkich kłodach drzewa, których małe wizerunki, ozdobione blaszanym krzyżykiem, znaleźć można w każdym domku i w każdej izdebce.

Zdaje się, że kapłani ostyaccy, „szamani”, jak ich zowią, czerpią dobre dochody z tej dwojakiej religii, nie mówiąc już o wielkim wpływie, jaki wywierają na tych fanatyków, równocześnie Chrześcijan i bałwochwalców. Kto nie był świadkiem naocznym, ten nie uwierzyłby, z jakiem przekonaniem nieszczęśliwi ci wywijają się i wykręcają na kształt epileptyków, w obec swoich bałwanów.

Kiedy młody Sander po raz pierwszy ujrzał pół tuzina tych ludzi opętanych, począł ich naturalnie zaraz naśladować z przesadą, to chodząc na rękach, to zakładając nogi za kark lub wyginając się w ten sposób, by piętami dotykać głowy, a w końcu te swawole uzupełniał podskokami żabimi.

– Widzę, mój chłopcze, – rzekł ojciec, który okiem znawcy temu się przyglądał, – że nie straciłeś nic ze swojej zwinności. To dobrze, to bardzo dobrze! Nie trzeba sztywnieć! Pamiętajmy o kiermaszu w Permie! Chodzi o honor rodziny Kaskabelów!

W ogóle podróż odbywała się bez zbyt wielkiego trudu, odkąd „Piękny Wędrowiec” opuścił ujście Leny. Niekiedy trzeba było okrążać gęste lasy sosnowe lub brzozowe, które przerywały jednostajność równin, a przez które żadne drogi nie prowadziły.

Okolica zresztą była prawie pustą. Przebywano nieraz dużo mil drogi nie napotykając ani wioski ani osady. Ludność tu rzadko rozsiedlona, a berezowski obwód, najbogatszy ze wszystkich, liczy zaledwie 15,000 mieszkańców na przestrzeni 3,000 kilometrów. Za to jednakowoż, a raczej dla tego właśnie, okolice te obfitują w zwierzynę.

Pan Sergiusz i Jan przeto mogli oddawać się dowoli polowaniu, a równocześnie zaopatrywać śpiżarnią pani Kaskabel. Bardzo często też towarzyszył im Ortik, który dawał dowody swej zręczności. Zające wprost tysiącami ożywiają owe okolice, a niezliczone są ilości różnego ptactwa. Nierzadkie są również łosie, jelenie i dzikie renifery, a nawet i ogromne odyńce, niebezpieczne zwierzęta, których nasi myśliwi woleli nie zaczepiać.

Co do ptaków, to najrozmaitsze tam były rodzaje dzikich kur, gęsi, kaczek, białych kuropatw i tym podobnych. Dlategoż, ile razy ubito zwierzynę mniej szlachetną, Kornelia porzucała ją psom, które swej pani były wdzięczne za taki podarunek.

Obfitość ta świeżej zwierzyny dozwalała członkom trupy odżywiać się znakomicie i to do tego stopnia, że pan Kaskabel uważał za swój obowiązek nakłaniać do wstrzemięźliwości.

– Dzieci, strzeżcie się otyłości, – mawiał często. – Otyłość rujnuje giętkość członków. Dla akrobatów to rzecz niebezpieczna! Jecie za dużo! Miarkujcie swój apetyt! Sanderze, zdaje mi się, że robisz się tłusty. Tłusty w twoim wieku, to wstyd!

– Ależ ojcze, zapewniam….

– Nie sprzeczaj się ze mną. Mam wielką ochotę mierzyć cię w pasie co wieczora, a skoro spostrzegę nadmiar tłuszczu, to ci go zeskrobię! Tak samo i z Clovy’m! Toż ślepy dojrzałby gromadzenie się na nim tłuszczu!

– Na mnie, boss?

– Tak jest, na tobie! Clown zaś nie powinien robić się tłustym, zwłaszcza jeżeli się nazywa Clovy! Przecież zrobisz się wkrótce pękatym jak beczka!

– Chyba, że na starość zamienię się w tykę chmielu! – odrzekł Clovy, ściskając pasek o dziurkę dalej.

„Piękny Wędrowiec” wkrótce przekroczyć musiał rzekę Taz, która wpada do zatoki obijskiej tuż w pobliżu koła biegunowego, od którego się rozpoczyna strefa umiarkowana. Z tego się okazuje, jak ukośnie odbywała się podróż naszych wędrowców od czasu wyruszenia ich z wysp Lajchoskich.

Przy tej sposobności pan Sergiusz, który zawsze znajdował chętnych słuchaczy, uważał za stosowne wytłómaczyć, co to jest owe koło biegunowe, poza którem w czasie lata słońce nie wznosi się nigdy ponad dwadzieścia trzy stopni nad widnokręgiem.

Jan, który już posiadał wiadomości z kosmografii, zrozumiał wykład. Pan Kaskabel jednakowoż pomimo całego natężenia umysłu nie był w stanie przyswoić swej mózgownicy koła biegunowego.

– Co do różnych kół i kółek, – powiedział wreszcie, – to najmniej mi są znane obręcze, przez które jeźdzcy w cyrku przeskakują! Ale ostatecznie możemy wypić zdrowie także i tego koła!

Otworzono tedy butelkę wina i wzniesiono toast na cześć koła biegunowego tak jak to czynią na okrętach, kiedy znajdują się na tej linii.

Rzekę Taz przekroczono nie bez pewnych trudności. Promu tam nie było i należało szukać brodu, co zajęło kilka godzin czasu. I znowu obaj Rosyanie wielce okazali się gorliwymi, a kilka razy, kiedy koła rydwanu zaryły się w miękkie dno rzeki, ochotnie pomagali je wytaczać, wchodząc po pas w wodę.

Łatwiej już było dnie 16 maja dostać się na drugi brzeg rzeki Paur, która jest wązką, płytką i prąd ma wolny.

W początkach czerwca zaczęły się upały, co wydaje się anomalnem w okolicach położonych w tak wysokich szerokościach. W ciągu ostatnich dwóch tygodni miesiąca, termometr wskazywał 25 do 30 stopni Celsiusza (75 do 85 Fahrenheita).

Ponieważ na stepie nie było miejsc cienistych, przeto p. Sergiuszowi i jego towarzyszom ta temperatura dała się we znaki. Nawet i noce nie przynosiły znacznej ulgi, gdyż o tej porze roku już słońce prawie nie znikało pod widnokręgiem. Tarcza słoneczna, zanurzająca się ledwie na chwilę pod ziemię, natychmiast na nowo się wznosi jak kula rozpalonego do białości żelaza, by odbyć swą dzienną wędrówkę.

– Nieznośne to słońce! – powtarzała Kornelia, ocierając twarz z potu. – Jesteśmy jak w piecu! Gdybyśmy byli je mieli w zimie!

– To wtedy zima byłaby latem! – zauważył p. Sergiusz.

– Naturalnie! – rzekł Kaskabel. – Ale złem urządzeniem mi się wydaje że nie mamy ani kawałeczka lodu dla ochłody podczas gdy mieliśmy go aż do zbytku przez tyle miesięcy.

– Ależ, kochany panie Kaskabelu, gdybyśmy mieli lód, to byłoby to znakiem, że jest zimno, a gdyby było zimno….

– To nie byłoby gorąco! Pan masz zawsze słuszność, panie Sergiuszu!

– Chyba, że byłaby mieszanina! – uważał za stosowne dodać Clovy.

– Toby było najlepsze! – powiedział p. Kaskabel. – Z tem wszystkiem okropnie jest gorąco!

Nie trzeba jednak sądzić, ażeby z tego powodu nasi myśliwi zarzucili swe strzelby. O tyle się zmieniło, że wybierali się wcześnie rano na polowanie i przekonali się, że była to myśl doskonała. Pewnego dnia też zostali za to wynagrodzeni przepyszną zdobyczą, a zaszczyt z jej pozyskania przypadł w udziale wyłącznie Janowi. Sztuka ubita tak była wielką, że z trudnością zawlekli ją do domu. Miała sierść krótką, na przedzie ciała była rudawą i wyglądają, jakoby była szarą w zimowych miesiącach; przez grzbiet przechodził pas żółty, a długie rogi kręciły się zgrabnie na łbem.

– Jakiż śliczny renifer! – zawołał Sander.

– O, Janie! – zawołała Napoleona z tonem wyrzutu w głosie, – dlaczego zabiłeś renifera?

– Do jedzenia, kochanko.

– A ja tak je lubię!

– No to kiedy je lubisz, – rzekł swawolnie Sander – to możesz teraz najeść się do syta; wystarczy dla wszystkich.

– Nie martw się, dziecko, – rzekł p. Sergiusz. – To zwierzę nie jest reniferem.

– A cóż to takiego? – zapytała się dziewczynka.

– To argali.

Pan Sergiusz mówił prawdę. Zwierzęta te, mieszkające w zimie na wyżynach, a w lecie na nizinach, są, ściśle mówiąc, gatunki rozrosłych owiec.

– To bardzo dobrze, – zauważył p. Kaskabel. – Jeżeli to gatunek owiec, Kornelio, to z łaski swojej zrobisz nam kotleciki baranie.

Tak się też stało. Ponieważ zaś mięso argali jest bardzo pożywne, przeto możliwą jest rzeczą, że zarządca trupy w tym dniu cokolwiek więcej nabrał tłuszczu, aniżeli to się zgadza z wymogami jego powołania.

Od owego miejsca droga „Piękny Wędrowiec” ku rzece Ob. ciągnęła się przez okolice niemal najzupełniej puste. Wioski ostyackie stawały się coraz to rzadsze; rzadko tu i owdzie napotykano małe gromadki wędrowców dążących do wschodnich prowincyj. Nie bez powodu też p. Sergiusz wyszukiwał mniej zaludnione okolice w owych stronach; ważną było rzeczą ominąć wielkie miasto Berezew położone po drugiej stronie rzeki Ob. Miasto to okolone wspaniałym lasem cedrów rozłożonych u stoku spadzistego pagórka terasami, liczące około dwieście domów, nad którymi sterczą wieże dwóch cerkwi, położone nad brzegiem rzeki Soswy, jest środowiskiem wcale ożywionego targu, do którego zwożą produkta z całej północnej Syberyi.

Niewątpliwą było rzeczą, że pojawienie się „Pięknego Wędrowca”’ w Berezowie zwróciłoby na siebie uwagę mieszkańców, a policya nie omieszkałaby wybadać szczegółowo różnych członków rodziny Kaskabelów. Lepiej tedy było ominąć Berezów a nawet cały obwód tego miasta. Policya jest policyą, a zwłaszcza, jeśli to są kozacy, to lepiej jest nie mieć z nimi nic do czynienia.

To widoczne staranie się p. Sergiusza ominięcia Berezowa nie uszło uwagi Ortika i Kirszewa i utwierdziło ich w podejrzeniu, że był on Rosyaninem, który stara się dostać niepoznany do Rosyi.

Pierwszy tydzień czerwca upłynął, kiedy trochę zboczono z wytkniętej drogi, ażeby przejechać na północ od Berezowa. Było to zboczenie najwyżej o jakich 30 mil drogi; 16go zaś, odbywszy pewną przestrzeń wzdłuż wielkiej rzeki, mała karawana rozłożyła się obozem na prawym jej brzegu.

Tą rzeką był Ob.

„Piękny Wędrowiec” przebył blisko pięćset pięćdziesiąt mil od chwili opuszczenia dorzecza Pauru. Zaledwie trzystomilowa przestrzeń oddzielała podróżnych od granicy europejskiej. Łańcuch Uralu, odgraniczający obie części świata, wkrótce miał się ukazać na widnokręgu.

Rozdział X

Od rzeki Ob do Uralu.

Rzeka Ob, zasilania wodami rzek wpływających do niej z Uralu ze zachodu i licznych dopływów ze wschodu, przepływa przestrzeń wynoszącą 4500 kilometrów, a dorzecze jej obejmuje nie mniej niż 330,000,000 hektarów.

Pod względem geograficznym rzeka ta powinnaby stanowić granicę naturalną pomiędzy Azyą a Europą, gdyby Ural nie wznosił się cokolwiek na zachód od niej. Od sześćdziesiątego stopnia północnej szerokości rzeka płynie prawie równolegle do łańcucha gór. A podczas gdy rzeka Ob wpływa i ginie gór uralskich zanurzają się głęboko pod wielkie Morze Karyjskie.

Pan Sergiusz i jego towarzysze stojąc na prawym brzegu Obu, zastanawiali się nad jego biegiem i nad mnóstwem wysepek pokrytych wierzbiną, któremi jest popstrzonym. Tuż przy brzegu wodne rośliny powiewały swemi wyostrzonemi łodygami świeżem już kwieciem zdobnymi. W górę i w dół rzeki przesuwały się różne statki po chłodnej kryształowo czystej wodzie oczyszczanej przechodzeniem przez filter w górach, w których dopływy mają swe źródła.

Na ważnej tej rzecze nie brakowało przepraw należycie urządzonych, to też „Piękny Wędrowiec” z łatwością dostał się miasteczka Mużyj na przeciwnym brzegu.

Małe to, co prawda, miasteczko i jako takie nie było niebezpieczne dla hrabiego Narkina, gdyż nie ma tam wojskowej załogi. Stawało się jednakowoż nagląco potrzebną rzeczą postarać się o dokumenta należycie legalizowane; góry nadgraniczne niebardzo już były oddalone, a władze rosyjskie domagały się wykazania się papierami od każdego cudzoziemca pojawiającego się na granicy. Pan Kaskabel przeto postanowił otrzymać papiery legalizowane przez burmistrza w Mużym; skoro zaś mieć je będzie, to p. Sergiusz, zaliczony do artystów trupy, będzie mógł wejść do cesarstwa rosyjskiego, nie budząc podejrzeń policyi.

Dlaczegoż pewna fatalność krzyżowała plan, który wydawał się tak łatwym do wykonania? Dlaczego właśnie oni wkrótce mieli przeprowadzić „Pięknego Wędrowca” przez jeden z najniebezpieczniejszych wąwozów Uralu, gdzie na pewno mógł popaść w ręce złoczyńców?

Tymczasem zaś p. Kaskabel nie przypuszczający takiej ewentualności i dlatego nie mogąc jej zapobiedz, winszował sobie już powodzenia śmiałego swego przedsięwzięcia. Przybywszy podróż po zachodniej Ameryce i po całej Azyi północnej, znajdował się teraz zaledwie w oddaleniu 300 mil od granicy Europy! Żona jego i jego dzieci, najzupełniej zdrowe, nie wydawały się bynajmniej utrudzonemi tak daleką podróżą! To prawda, że chwilami opuszczała go odwaga w czasie katastrofy w cieśninie Berynga i płynięcia na lodowcu po Morzu Biegunowem Północnem; za to jednakowoż czyż nie umiał sobie poradzić z owymi „błaznami” na wyspach Lajchoskich i czy nie doprowadził do tego, że „Piękny Wędrowiec” mógł dalej odbywać podróż po stałym lądzie Azyi?

– Zaiste: Bóg nie opuści, kto się nań spuści! – powtarzał często do siebie.

Postanowiono zatrzymać się w Mużym przez dzień cały. Mieszkańcy uprzejmie powitali przybyszów, a pan Kaskabel otrzymał w stosownej porze wizytę „gorodniczego”, czyli burmistrza miejscowości.

Urzędnik ten, cokolwiek podejrzliwy w obec cudzoziemców, uważał za swój obowiązek postawić kilka zapytań głowie rodziny. Ten natychmiast przedłożył listę swego personalu, na której pan Sergiusz był zapisany jako członek trupy.

Sławetny pan burmistrz nieco był zdziwiony, iż znajduje ziomka pomiędzy francuskimi artystami, nie omieszkał zauważyć, że p. Sergiusz był Rosyaninem i zainterpelował o to pana Kaskabela.

Ten jednakowoż odpowiedział, że nie tylko Rosyanin znajduje się między personelem, ale także i Amerykanin w osobie Clovy’ego i Indyanka w osobie Kajety. Nie troszczył on się nigdy o narodowość artystów, których angażował; najgłówniejszą dla niego rzeczą były ich zdolności. Dodał też natychmiast, że ci artyści uważać się będą za szczęśliwych, jeżeli Jaśnie Wielmożny pan burmistrz, – lepiej to brzmiało w ustach Cezara Kaskabela, niż tytuł „gorodniczego”, – raczy zezwolić, by w jego obecności dali przedstawienie.

Jaśnie Wielmożny raczył łaskawie przyjąć zaproszenie i obiecał podpisać papiery po przedstawieniu.

Co do Ortika i Kirszewa, to ci na liście figurowali jako rosyjscy marynarze, rozbitki, powracający do kraju, i co do nich nie robiono żadnych trudności.

Stosownie do umowy, tegoż jeszcze wieczora, cała trupa udała się do „pałacu” gorodniczego.

Był to ładny duży dom pomalowany na żółto dla uczczenia pamięci Aleksandra I, który szczególnie lubił ten kolor. Na ścianie sali bawełnianej wisiał wielki obraz Najświętszej Panny Maryi, a obok rożne obrazy Świętych Pańskich w ramach posrebrzanych. Ławki i stołki ustawiono dla burmistrza, żony jego i trzech córek. Kilku dygnitarzy miasteczkowych zaproszono na wieczorek, podczas gdy innym mieszkańcom miasta dozwolono zebrać się w około domu i zaglądać przez okna.

Rodzinę Kaskabel przyjęto bardzo sympatycznie. Rozpoczęły się produkcye i nikt nie byłby przypuścił, że przez kilka tygodni nie odbywały się próby i ćwiczenia. Podziwiano bardzo łamane sztuki małego Sandera i zgrabność Napoleony; nie było dla niej rozpiętej liny, ale zachwyciła widzów tańcem i pląsami baletniczymi. Jan wywołał zdumienie przerzucaniem flaszek, tarcz, pierścieni i piłek. Następnie muszkularne produkcye Cezara Kaskabela udowodnił, że godnym jest małżonkiem Kornelii, która przy tej sposobności na wyciągniętych swych ramionach uniosła w górę dwóch dygnitarzy miejskich.

Co do p. Sergiusza, to ten bardzo zręcznie wykonał kilka sztuczek kuglarskich, których go wyuczył znakomity jego instruktor, w wielkim pożytkiem jak się okazało. Teraz już Jaśnie Wielmożny pan burmistrz nie mógł wątpić ani chwilę, że ten Rosyanin należy do trupy wędrownych artystów.

Konfitury, ciasta porzeczkowe i przepyszną herbatę rozdawano gościom w pauzach. Kiedy zaś zakończył się wieczorem, burmistrz bez wahania podpisał wszelkie papiery przedłożone mu przez Kaskabela. „Piękny Wędrowiec” mógł odtąd legalnie jawić się w obec władz rosyjskich.

Warto tu zauważyć, że poczciwy burmistrz, będąc widocznie w dobrych stosunkach majątkowych, uważał za stosowne ofiarować p. Kaskabelowi dwadzieścia rubli za dane przedstawienie.

Pan Kaskabel w pierwszej chwili chciał odmówić przyjęcia datku; ze strony jednakowoż wędrownego sztukmistrza, byłoby to dziwne postąpienie.

– Ostatecznie, – powiedział sobie, – dwadzieścia rubli, to dwadzieścia rubli!

Pośród „tysiącznych podziękowań” tedy schował pieniądze.

Następny dzień poświęcono na odpoczynek. Trzeba było zakupić trochę zapasów, jakoto mąki, ryżu, masła i różnych trunków, które Korneli dostała po cenach umiarkowanych. Nie mogła myśleć o zaopatrzeniu się w prezerwy w tem ubogiem miasteczku; należało się jednakowoż spodziewać, że nie zabraknie zwierzyny pomiędzy Obem a granicą europejską.

Około godziny dwunastej pokończono zakupna. Nadeszła pora obiadowa, a pomiędzy biesiadnika dwoje było smutno zamyślonych. Czyliż Jan i Kajeta nie musieli myśleć o tem, że zbliża się chwila rozłąki?

Co uczyni p. Sergiusza po widzeniu się ze swym ojcem, księciem Narkinem? Jeżeli nie będzie mógł pozostać w Rosyi, to czy wybierze się znowu do Ameryki, czy też pozostanie w Europie? Wszystko to dało też dużo do myślenia Kaskabelowi. Chciałby dowiedzieć się o tem coś pewnego i dlatego po obiedzie zapytał się p. Sergiusza, czy nie zechciałby z nim „przejść się trochę”.

Ten zrozumiawszy, że przyjaciel jego chciałby prywatnie z nim się rozmówić, chętnie się zgodził.

Równocześnie też obaj marynarze pożegnali się z rodziną, mówiąc, że chcieliby resztę dnia spędzić w jakiej karczmie w miasteczku.

Pan Sergiusz i pan Kaskabel wyszli tedy z „Pięknego Wędrowca,” przeszli kilkaset kroków za miasteczko i usiedli na skraju małego lasku.

– Panie Sergiuszu, – rzekł Cezar, – kiedy prosiłem pana o wyjście ze mną na przechadzkę, to stało się dlatego, że chciałem z panem sam na pomówić słów parę o pańskim położeniu….

– O mojem położeniu?

– Albo raczej, do czego pana zmusi położenie, gdy pan znajdziesz się w Rosyi?

– W Rosyi?

– Wszakże, jeżeli się nie mylę, to za jakich dni dziesięć znajdziemy się po drugiej stronie Uralu, a potem, w jaki tydzień później, dostaniemy się do Permu.

– Prawdopodobnie, jeżeli w drodze nie będzie przeszkód.

– Przeszkód! Żadnych przeszkód nie będzie! – odrzekł Kaskabel. – Przekroczywszy pan granicę bez cienia trudności. Papiery mamy w zupełnym porządku, należysz pan do mojej do mojej trupy, a komuż mogłoby przejść przez myśl, że jednym z moich artystów jest hrabia Narkin?

– Rozumie się, że nikomu skoro tajemnicy nie powierzało się nikomu, prócz panu i pańskiej żonie, a że wyście ją zachowali….

– Tak święcie, jakobyśmy ją do grobu zabrali, – przerwał sztukmistrz z wielką godnością. – Ale teraz panie Sergiuszu, czy byłoby niedyskrecyą z mej strony zapytać się, co pan zamierzasz uczynić, skoro „Piękny Wędrowiec” stanie w Permie?

– Natychmiast udam się do zamku w Walskiej, ażeby się widzieć z ojcem! – zawołał p. Sergiusz. – Będzie to wielka radość, wielka niespodziewana radość, gdyż od trzynastu miesięcy nie miał o mnie wiadomości; trzynaście długich miesięcy upłynęło, w których nie miałem sposobności pisać do niego. Jakże musi się niepokoić!

– Czy pan zamierzasz długo zatrzymać się u księcia Narkina?

– Zależy to od okoliczności, których przewidzieć nie mogę. Jeżeli narażony będę na odkrycie to może będę musiał znów ojca opuścić…. A jednak…. w jego wieku….

– Panie Sergiuszu; nie mam ja prawa rad panu dawać. Pan najlepiej wiesz sam, co panu uczynić należy. Ale proszę mi pozwolić zauważyć, że naraziłbyś się pan na bardzo wielkie niebezpieczeństwo, pozostając w Rosyi. Gdyby pana odkryto, to byłoby narażone pańskie życie.

– Wiem o tem mój przyjaciel i wiem także, na jakie niebezpieczeństwo pan i pańska rodzina bylibyście wystawieni, gdyby policya się dowiedziała, żeście mi dopomogli dostać do Rosyi.

– Tu nie chodzi bynajmniej o moją rodzinę.

– Przeciwnie, kochany panie Kaskabelu, i nie zapomnę nigdy o tem coście dla mnie uczynili!

– Wszystko to bardzo pięknie, panie Sergiuszu, ale nie przyszliśmy tu po to, ażeby zapewniać się wzajemnie o przyjaźni. Porozumiejmy się co do tego, co pan zamierzasz w Permie uczynić.

– To rzecz bardzo prosta. Ponieważ należę do pańskiej trupy przeto pozostanę z panem, ażeby nie budzić podejrzeń.

– Ale książę Narkin?

– Walska znajduje się sześć wiorst za miastem; każdego wieczora po przedstawieniu mogę tam się udawać niepostrzeżenie. Nasi ludzie daliby się prędzej zabić, niż mieliby zdradzić lub wydać swego pana. Mogę tym sposobem spędzać po kilka godzin u ojca, a do Permu powracać przed świtem.

– Niechże tak będzie, panie Sergiuszu i dopóki bawić będziemy w Permie, to wszystko to może iść w taki sposób. Ale kiedy kiermasz się zakończy, a „Piękny Wędrowiec” uda się do Niżnego Nowogrodu, a potem do Francyi….

Tu oczywiście był sęk. Na co zdecyduje się hrabia Narkin, kiedy Kaskabelowie wyjadą z Permu? Czy pozostanie w ukryciu w zamku ojca? Czy nie opuści Rosyi, narażając się na odkrycie? Zapytanie p. Kaskabela było stanowcze.

– Mój kochany przyjacielu, – odrzekł p. Sergiusz. – Bardzo często zapytywałem siebie: co mam czynić? Do dziś dnia jednakowoż nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Zachowaniu się moje zależeć będzie od okoliczności.

– A zatem. – mówił dalej p. Kaskabel, – przypuśćmy, że pan nie byłbyś opuścić Walskę, przypuśćmy, że pan nie mógłbyś pozostać w Rosyi, gdzie pańska wolność, pańskie życie byłoby narażone na niebezpieczeństwo: proszę mi tedy odpowiedzieć na zapytanie: czy pan zamierzałbyś powrócić do Ameryki?

– Jeszcze żadnego co do tego nie powziąłem postanowienia, – brzmiała odpowiedź.

– Niech mi pan wybaczy, panie Sergiuszu, że tak nalegam. Dlaczego nie miałbyś pan z nami udać się do Francyi? Pozostając w mojej trupie mógłbyś pan bez niebezpieczeństwa przekroczyć granicę zachodnią. . Czy nie byłby to plan najstosowniejszy? A przy tem, tym sposobem mielibyśmy przy sobie dłużej i pana i kochaną Kajetkę! Nie mówię, bym ją panu chciał zabrać; bynajmniej! Jest ona i pozostanie pańską córką przybraną, a lepiej to dla niej, aniżeli być siostrą Jana Sandera i Napoleony, dzieci biednego sztukmistrza!

– Mój przyjacielu, – odrzekł p. Sergiusz, – nie mówmy o tem, co przyszłość nam jeszcze przyniesie. Któż wie, czyli nie spełni się dla każdego z nas własne jego życzenie? Myślmy o teraźniejszości: to rzecz najważniejsza na razie. Mogę tyle panu powiedzieć na pewno, – ale proszę, abyś pan nikomu słowa o tem nie powiedział, – że skorobym był zmuszony Rosyę opuścić to radbym bardzo schronić się do Francyi i tam czekać, dopóki jakie wydarzenie polityczne może nie zmieni mego położenia. A zatem, ponieważ teraz wy udajecie się do ojczyzny….

– To lubię to lubię! Pan udasz się do mojej ojczyzny! – zawołał z uniesieniem Cezar Kaskabel i porwawszy rękę wygnańca, ściskał ją, gniótł ją w swych dłoniach jakoby chciał przykuć ją do siebie.

W końcu powrócili do obozowiska, gdzie obaj marynarze nie pojawili się prędzej, niż nazajutrz o świcie. .

Wczesnym rankiem zaprząg wyruszył i skierował się w kierunku zachodnim.

Przez kilka dni następnych, upał był niezmierny. Już dawały się dostrzegać pierwsze wypukłości Uralu, a stopniowe wznoszenie się poziomu dawało się we znaki reniferom wskutek temperatury cierpiącymi.

Dnie 28 czerwca, przeszło dwieście mil za rzeką Ob, „Piękny Wędrowiec” dostał się do miasteczka Werniki. Tu zażądano ostro papierów, które też natychmiast przedłożono, co najzupełniej władzom wystarczyło. Potem rydwan udał się w dalszą drogę ku łańcuchowi Uralu, którego dwa szczyty, Telpos i Ninczur już na widnokręgu wznosiły się do wysokości czterech do pięciu tysięcy stóp.

Nie śpieszono się zbytecznie; a jednak nie należało tracić czasu, ażeby dostać się do Permu na najlepszy czas jarmarku.

Pamiętając o przedstawieniach, z któremi zamierzano tam wystąpić, pan Kaskabel nalegał teraz na każdego, ażeby odbywał ćwiczenia. Było obowiązkiem wszystkich utrzymać sławę francuskich akrobatów, gimnastyków, ekwilibrystów i clownów w ogóle, a reputacyę rodziny Kaskabel w szczególności. Dlatego też artyści musieli teraz odbywać próby na wieczornych przystankach. Pan Sergiusz nawet dokładał wszelkich starań ażeby wyćwiczyć się w owych sztukach z kartami i kuglarskich figlach, do których tak nadzwyczajny talent wrodzony odkrył w nim jego nauczyciel.

– Jakiż z pana artysta! – nie przestawał mawiać Kaskabel.

Dnia 3 lipca trupa rozłożyła się obozem na polance otoczonej brzozami, świerkami i jodłami, z za których sterczały podobne do alpejskich zęby Uralu.

Następnego zaś dnia dostano się do jednego z wąwozów łańcucha pod przewodnictwem Ortika i Kirszewa, i przeczuwali, że oczekuje ich, jeśli nie zbytnie znużenie, to przynajmniej pewne natężenie pod różnymi względami, dopóki nie dostaną się do najwyższego miejsca w wąwozie.

Ponieważ ta cześć granicy, zazwyczaj odwiedzana przez przemytników i dezerterów, niebardzo była bezpieczną, przeto należało mieć się więcej na baczności i odpowiednio do tego się urządzono.

W ciągu wieczora rozmawiano o trudnościach, jakie napotkać się może przy przekraczaniu gór. Ortik oświadczył, że przesmyk, który on wybrał, zwany przesmykiem Peczory, był jednym z najdogodniejszych w całym łańcuchu. Znał go, gdyż przeszedł przez niego z Kirszewa, kiedy z Archangielska udawał się do Morza Bałtyckiego na pomoc „Seraskiemu”.

Podczas gdy p. Sergiusz i Ortik o tem rozmawiali, Kornelia Napoleona i Kajeta zajmowały się wieczerzą. Apetyczna ćwiartka jelenia piekła się na ogniu roznieconym pod drzewami, a budyń ryżowy okrywał się złotobrunatną skóreczką w formie blaszanej położonej na żąrzących węglach.

– Spodziewam się, że nie będzie powodu do skarzenia się na dzisiejszą wieczerzę! – rzekła dobra gospodyni.

– Chyba że pieczeń lub budyń się przypalą! – uważał za potrzebne dodać Clovy.

– A to po co, panie Clovy? – zapytała się Kornelia. – Pilnuj tylko swego rożna jak się należy!

Clovy usłuchał napommnienia i zwrócił pilną uwagę na swój rożen. Wagram i Marengo przy nim się kręciły, a i John Bull oblizywał się na myśl o przysmakach, jakich się spodziewał.

O porze stosownej zastawiono wieczerzę, której towarzyszyły chóralne wyrazy uznania, z wilkiem zadowoleniem przyjmowane przez Kornelią i jej pomocnika.

Kiedy nadeszła pora udania się na spoczynek, ponieważ temperatura jeszcze się podniosła, p. Sergiusz, Cezar Kaskabel, obaj jego synowie, Clovy i dwaj marynarze oświadczyli, że będą nocowali pod gołem niebem pod osłoną drzew. Dozwoli im to też lepiej czuwać nad bezpieczeństwem „Pięknego Wędrowca”.

Tylko Kornelia, Kajeta i Napoleona udały się do wygodnych swych posłań wewnątrz rydwanu.

Po zmroku lipcowem, którego trwanie wydaje się nieznacznem pod tym siedmdziesiątym równoleżnikiem, zrobiła się godzina jedenasta, kiedy noc zapadła, – noc bezksiężycowa, zasiana gwiazdami jakoby zatopionemi we mgle wyższych sfer.

Wyciągnięci na trawie, owinięci w swe kołdry, pan Sergiusz i towarzysze jego już popadali w półsenne marzenia sen poprzedzające, kiedy psy zaczęły się niepokoić. Wyciągając szyje węszyły i parskały, ażeby za chwilę poskomliwać w sposób świadczący o znacznem zaniepokojeniu.

Jan pierwszy powstał i rozglądnął się po polance.

Ogień rozniecony przygasał i ciemność zupełna panowała pod konarami drzew. Jan uważniej natężył wzrok i wydawało mu się, iż ujrzał ruchome punkciki błyszczące jak rozżarzone węgle pośród ciemności. Wagram i Marengo zaczęły głośno szczekać.

– Baczność! – zawołał Jan. – Na nogi!

Wszyscy w jednej chwili się pozrywali.

– Co się stało? – zapytał się ojciec.

– Proszę spojrzeć! – rzekł Jan, wskazując na błyszczące punkta, teraz nieruchome w cieniach gęstwiny.

– Co to być może?

– Wilcze ślepia!

– Tak, to wilki! – rzekł Ortik.

– I to wielka gromada! – dodał p. Sergiusz.

– O, to djaska! – zawołał p. Kaskabel.

Ale wyrażenie się: „do djaska” zbyt było słabe, ażeby określić grozę położenia. Mogły być setki wilków w około polanki, a zwierzęta te bywają straszliwie niebezpiecznemi, kiedy się pojawią we wielkich gromadach.

Równocześnie we drzwiach „Pięknego Wędrowca” pojawiły się Kornelia, Kajeta i Napoleona.

– Co się stało, ojcze? – zapytała się dziewczynka.

– To nic; to tylko wilki przechadzające się po świetle księżyca. Zostańcie, gdzie jesteście i tylko podajcie nam strzelby, abyśmy nie dopuścili do ich zbliżenia się!

Natychmiast odwiedziono kurki u strzelb i rewolwerów.

– Zawróć psy! – rzekł p. Sergiusz.

Wagram i Marengo, które puściły się już były ku lasowi, na wołanie Jana powróciły natychmiast z oznakami straszliwego przerażenia, którego nie można było poskromić.

Zagrzmiały strzały w kierunku punktów błyszczących, a straszne wycia udowodniły, że nie chybiono celu.

Ale liczba wilków musiała być znaczną, gdyż widocznie zaczęły się zbliżać i kilkadziesiąt pojawiło się na polance.

– Prędko! Wszyscy do rydwanu! – zawołał p. Sergiusz. – Atakują nas! Tylko stamtąd możemy się bronić!

– A renifery? – zauważył Jan.

– Nie jesteśmy w stanie ich obronić!

Istotnie też było już za późno. Niektóre z tych zwierząt już zostały pożarte, a inne, zerwawszy pęta, popędziły w gęstwinę.

Na komendę p. Sergiusza wszyscy schronili się do „Pięknego Wędrowca” wraz z obu psami i zamknięto drzwi frontowe.

Był też czas najwyższy! W półmroku można było dostrzedz najście wilków, z których wiele podskakiwało do wysokości okien.

– Cóż z nami teraz się stanie bez zaprzęgu? – skarzyła się Kornelia.

– Uporajmy się najprzód z temi bestyami! – odrzekł p. Sergiusz.

– Damy sobie przecież z nimi radę w jakiś sposób – zawołał p. Kaskabel.

– Tak, jeśli ich nie będzie za dużo! – zauważył Ortik.

– I jeśli nam nie zabraknie prochu, – dodał Kirszew.

– Tymczasem jednak, ognia! – zakomenderował p. Sergiusz.

Przez szpary okien zaczęto strzelać bez ustanku. Przy świetle wystrzałów z obu stron i z tyłu wozu widać było parę dziesiątek wilków padających, ubitych lub ranionych. Ale wściekłość innych przez to się nie zmniejszała; nie zdawało się, by ich ubywało i kilkaset sztuk zapełniło polankę teraz ożywioną ich sylwetkami.

Niektóre wczołgały się pod wóz i usiłowały łapami odrywać podłogę. Inne wskoczyły na przednią platformę i byłyby drzwi wywaliły, gdyby ich nie zabarykadowano z wewnątrz na czas jeszcze. Inne jeszcze powskakiwały na dach, wychylały się z krawędzi ku oknom i pazurami je wyważały, póki wystrzał ich nie zrzucał.

Napoleona, straszliwie przerażona, głośno płakała. Strach przed wilkami, tak ogólny u dzieci, tu najzupełniej był usprawiedliwiony. Kajeta, która pozostała spokojną i panowała nad sobą, nadaremnie usiłowała uspokajać małą swą przyjaciółkę. Sama pani Kaskabel zaczęła powątpiewać o pomyślnym przebiegu walki.

Nie było istotnie wątpliwości, że gdyby napaść się przedłużała, to położenie stawaćby się musiało coraz to groźniejszem. W jaki sposób „Piękny Wędrowiec” mógłby się oprzeć napaści tych wilków niezliczonych? A jeżeliby się dostały do wnętrza, to wszyscy niezawodnie zostaliby pożarci! Bitwa trwała już około godziny, kiedy Kirszew nagle zawołał:

– Amunicya nasza zakończy się zaraz?

Pozostało zaledwie jakich dwadzieścia nabojów do strzelb i rewolwerów.

– Nie trzeba więcej strzelać, – rzekł p. Kaskabel, – dopóki nie jesteśmy pewni celu!

Pewni celu? Czyż każdy strzał dany do tej gromady niezliczonej nie trafiał wilka? Na nieszczęście wilki były bez porównania liczniejsze od strzałów; liczba ich ustawicznie się zwiększała, podczas gdy strzały wkrótce będą musiały zamilknąć. Cóż wtedy?…. Czekać na pojawienie się światła dziennego? A jeżeli i światło dziennie wilków nie rozpędzi?….

W owej to chwili p. Kaskabel, strzeliwszy ze swego rewolweru, który wkrótce miał się stać bezużytecznym, zawołał:

– Mam myśl!

– Myśl? – zapytał się p. Sergiusz.

– I to dobrą! Chodzi tylko o schwytanie jednego lub dwóch dyabłów!

– A jak to zrobić? – zapytała się Kornelia.

– Odchylimy cokolwiek drzwi bardzo ostrożnie i schwytamy dwa pierwsze, które zechcą się wcisnąć.

– Czy pan mówisz seryo, panie Kaskabel?

– Na cóż się narażamy, panie Sergiuszu? Na kilka ukąszeń? Wolę, by mię wilk ukąsił, aniżeli rozszarpał na kawałki.

– Więc dobrze; nie traćmy czasu! – rzekł pan Sergiusz, który jeszcze nie odgadywał, co Kaskabel ma na myśli.

Kaskabel, a za nim Ortik, Clovy i Kirszew stanęli w pierwszem przedziale, podczas gdy Jan i Sander trzymali psy w środkowym, gdzie także kobietom nakazano pozostać.

Sprzęty, któremi drzwi zatarasowano, usunięto, a pan Kaskabel uchylił drzwi cokolwiek tak, by mógł je natychmiast zatrzasnąć.

Właśnie wtedy kilkanaście wilków zapełniających platformę i stopnie, wyraźnie szturm przypuszczało do przedniej części wozu.

Zaledwie drzwi uchylono, wpadł wilk do wnętrza. Kirszew drzwi zatrzasnął.

W okamgnieniu p. Kaskabel przy pomocy Ortika schwycił silnie wilka i nasunął na łeb jego worek, w który się przedtem zaopatrzył, poczem go silnie przewinął na karku.

Drzwi odchylono po raz wtóry; z drugim wilkiem postąpiono w sposób podobny.

Clovy, Ortik i Kirszew musieli wytężyć wszystkie siły, ażeby utrzymać szarpiące się bestye.

– Tylko ich nie zabijajcie! – wołał p. Kaskabel. – i trzymajcie mocno!

Nie zabijać?…. Cóż u licha chciał z nimi zrobić? Czy zaangażować je chciał do swej trupy na kiermasz w Permie?

Co chciał z nimi zrobić, co z nimi zrobi, wkrótce się dowiedzieli jego towarzysze.

Chwilę później płomień buchnął w przedziale, i równocześnie rozległo się straszliwe wycie; jedno okno otwarto szeroko i oba wilki gorejące, ale żywe, wyleciały na dwór.

Skutek tego dziwowiska za chwile dał się widzieć tem lepiej, że polanka zaczęła się zapełniać żywemi pochodniami.

Kaskabel bowiem oblał oba wilki należycie naftą, a potem je zapalił; w taki sposób dostały się one między towarzyszy

Pomysł ten p. Kaskabel okazał się istotnie wspaniałym, jaki wszystkie pomysły rodzące się w przedziwnej jego głowie. Wilki, wściekłe z przerażenia, uciekały od płonących zwierząt. A jakie wydawały wycia; o wiele bardziej przerażające, niż poprzednie, w początkach napaści! Nadaremnie obie płonące bestye starały się stłumić płomienie na przesiąkniętych naftą kudłach; nadaremnie tarzały się po ziemi i wskakiwały w środek gromady; ugasić płomieni było niepodobna.

W końcu cała gromada przerażona opuściła obozowisko, uciekł z polanki i znikła w gęstwinie.

Wycia słabły coraz to więcej, a w końcu cisza zapanowała w około „Pięknego Wędrowca”.

Dla ostrożności p. Sergiusz polecił przyjacielom, czekając do świtu, nim wyjedzie się na rekonesans. Ale w rzeczywistości nie potrzeba było obawiać się nowej napaści. Nieprzyjaciel został rozproszony i umykał jak tylko zdołał najprędzej.

– O, Cezarze! – zawołała Kornelia, rzucając się w ramiona męża.

– O, mój przyjacielu! – rzekł p. Sergiusz.

– O, ojcze drogi! – wołały dzieci.

– O, boss! – bełkotał Clovy.

– Ba, ba, cóż wielkiego? – rzekł spokojnie Kaskabel. – Gdyby człowiek nie miał więcej rozumu od wilków, to na cóżby się przydało być człowiekiem?

Rozdział XI

Góry Uralskie.

Łańcuch Uralu zasługuje na zwiedzanie turystów przynajmniej o tyle, o ile na nie zasługują Pireneje i Alpy. W języku tatarskim „Ural” znaczy tyle co „pas” i tu istotnie mamy do czynienia z pasem ciągnącym się do Jeziora Kaspijskiego do Morza Lodowatego na długość 2900 kilometrów, – z pasem zdobnym w drogie kamienie, bogatym w szlachetne kruszce, jak złoto, srebro i platyna, – z pasem owijającym biodra starego świata, pomiędzy Azyą a Europą. Obszerny ten system orograficzny wylewa swe wody łożyskami rzeki Ural, rzek Kary, Peczory, Kamy i licznych odpływów zasilanych topnieniem śniegu. Przepyszny ten wał z granitu i kwarcu strzela swymi szczytami i iglicami do przeciętnej wysokości 2300 jardów ponad powierzchnią oceanu.

U naszych podróżnych, Ural budził jeszcze inne myśli.

A przedewszystkiem przekraczając ten łańcuch nie łatwo unikną owych wiosek, owych „zawodów,” owych licznych sioł, których ludność pochodzi od dawnych górników w kopalniach zatrudnionych. Z drugiej zaś strony w drodze przez liczne przesmyki, trupa Kaskabela nie potrzebowała się obawiać posterunków wojskowych, mając papiery należycie legalizowane. A chociażby nawet przebywali łańcuch w środkowej jego części, nie wahaliby się udać się wspaniałą drogą ekaterynburską, jedną z najwięcej w owej okolicy uczęszczaną, by po wyjściu z gór dostać się do gubernii tejże nazwy. Ponieważ jednakowoż wskazówki Ortika skierowały ich więcej na północ, przeto lepiej było wejść do przesmyku Peczory, a potem iść w dół aż do Permu.

Postanowili to tedy uczynić nazajutrz rano.

Kiedy zaświtało, byli w stanie przekonać się, jak znaczną była liczba ich napastników. Gdyby wilki były się wdarły do wnętrza „Pięknego Wędrowca,” to nikt nie byłby uszedł strasznej śmierci.

Kilkadziesiąt wilków leżało ubitych na ziemi; były to owe wielkie wilki, tak groźne dla podróżujących po stepach. Główna gromada uciekała, jakoby ich dyabeł gonił, a nawet i ten nie byłby ich więcej „przypiekł.” Co do obu wilków naftą oblanych, to zwęglone ich szczątki znaleziono kilkaset kroków od polanki.

Teraz zaś należało rozwiązać ważną kwestyą: u tego końca wąwozu Peczory, „Piękny Wędrowiec” w znacznej był odległości od najbliższego „zawodu,” gdyż nie ma ich wielu na wschodniej stronie Uralu.

– Cóż zrobimy? – zapytał się Jan. – Nasze renifery uciekły…

– Gdyby tylko uciekły! – odrzekł p. Kaskabel, – to może moglibyśmy je odzyskać; bardzo jednak prawdopodobną jest rzeczą, że biedne zwierzęta zostały pożarte!

– O tak, biedne! – powtórzyła Napoleona, – tak je lubiłam! Lubiłam je tak bardzo, jak Vermonta i Gladiatora.

– Te także byłyby się stały zdobyczą wilków, gdyby się nie utopiły, – rzekł Sander.

– Niezawodnie byłyby pożarte! – dodał Cezar, głęboko wzdychając. – Ale czem zastąpimy nasze renifery?

– Wybiorę się natychmiast do najbliższej wsi, – rzekł p. Sergiusz, – i kupię konie za każdą cenę. Jeżeli Ortik może mi wskazać drogę…

– Gotów jestem iść z panem, – odrzekł Ortik.

– Zdaje się, – dodał Kaskabel, – że nie pozostaje nam nic innego.

Tak też postąpionoby tegoż poranku, gdyby ku zdumieniu wszystkich nie spostrzeżono powracających przez polankę dwóch reniferów około godziny ósmej.

Sander pierwszej je spostrzegł.

– Ojcze! – zawołał, – ojcze! Mamy je! Renifery wracają!

– Jakto, żywe?

– Te dwa przynajmniej nie wyglądają jakoby zupełnie zostały pożarte, kiedy mogą chodzić.

– Chyba że wilki pozostawiły im nogi! – uzupełnił Clovy.

– Ah, te poczciwe stworzenia! – zawołała Napoleona. – Muszę pobiegnąć je pocałować!

I podbiegłszy do dwóch swych ulubieńców, objęła rączkami ich karki i serdecznie je uściskała.

Ale, niestety, dwa renifery nie wystarczyły do ciągnięcia „Pięknego Wędrowca”. Na szczęście, kilka innych zaczęło się pokazywać pod lasem, a w przeciągu godziny powróciło czternaście z pomiędzy dwudziestu, które zabrano z Turkiewa.

– Niech żyją renifery! – zawołał młody Sander. – Szkoda tylko, że nie rozumieją mojego okrzyku!

Sześć zwierząt brakujących zostało pożartych przez wilki, nim zdołały rozerwać swe pęta i szczątki ich później znaleziono w sąsiedztwie. Czternaście zdołała uciec przy pojawieniu się wilków, a teraz instynktem wiedzione powróciły do obozu.

Nie trzeba opisywać, jak radośnie je powitano. Przy ich pomocy rydwan mógł teraz puścić się w dalszą podróż przez przesmyk Uralu. Każdy może dołożyć rąk do obracania kół przy trudniejszych przejściach, a p. Kaskabel mógł się spodziewać, że odbędzie swój wjazd tryumfalny do Permu.

Martwiło go jednakowoż, że „Piękny Wędrowiec” utracił swą dawną okazałość, gdyż boki jego nosiły ślady zębów wilczych, a deski były porozdrapane pazurami. Nawet jeszcze przed ostatnią przygodą, różne kaprysy zmiennej pogody naruszyły mocno harmonię jego barw i złocenia brzegów. Śnieżne zawieruchy zatarły do połowy napis Kaskabelów. Ileż to czasu i zręczności artysty będzie potrzeba, ażeby rydwanowi przywrócić dawną jego okazałość. Trzeba bowiem przyznać, że wspólne usiłowania Kornelii i Clovy’ego na nic się nie przydały.

Około godziny to zaprzężono renifery i ruszono w drogę. Mężczyźni szli pieszo, gdyż wznoszenie się gruntu było już znaczne.

Pogoda była piękna, a temperatura znośną w w tych wynioślejszych okolicach łańcucha. Często jednakowoż trzeba było pomagać ochoczym zwierzętom i wydobywać koła z błota, w które się wygłębiały aż po osie. Na każdym ostrym zakręcie przesmyku wszyscy musieli przykładać ręce do „Pięknego Wędrowca”, ażeby z przodu lub z tyłu nie uderzała o skały.

Przesmyki te Uralu nie są dziełem ludzkiem. Sama przyroda wykuła tu przejścia dla upływów z gór przez te kręte skały. Mała rzeczka. dopływ Soswy, tu właśnie spływała w kierunku zachodnim. Niekiedy łożysko jej stawało się tak szeroki, iż pozostawiało wędrownikowi tylko wąską zygzakowatą ścieżką. Tu brzegi jej wznosząc się prawie pionowo okryte były ledwie pokładem mchu i roślin skalistych. Owdzie znowu łagodnie rozchodzące się odbrzeża pyszniły się bujnym zarostem smereków i jodeł, świerków i brzóz i innych drzew właściwych północnej Europie. A w oddali, gubiąc się w obłokach, dawały się dojrzeć zarysy śniegiem okrytych wierzchołkami, które zasilały strumienie tego systemu orograficznego.

W pierwszym dniu podróży nasza mała trupa nie spotkała żywej duszy na tym widocznie mało uczęszczanym przesmyku. Ortik i Kirszew widocznie dobrze z nim byli obznajomieni. Parę razy jednakowoż jakoby się wahali, gdy kilka dróg się rozchodziło. Wtedy zatrzymywali się i rozmawiali ze sobą cicho, – co zresztą nie dziwiło nikogo, gdyż nie było powodu do podejrzywania ich zamiarów.

Kajeta jednakowoż nie przestawała ich śledzić bez ich wiedzy. Tajemne te ich rozmowy i wymieniane między nimi spojrzenia porozumiewające coraz to większą napełniały ją nieufność. Im samym jednakowoż ani przez myśl nie przechodziło, ażeby młoda dziewczyna ich podejrzywała.

Nad wieczorem p. Sergiusz obrał miejsce do zatrzymania się na brzegu rzeki, a po wieczerzy p. Kaskabel, Kirszew i Clovy podjęli się trzymania kolejno straży dla ostrożności. Należy tu podnieść, że każdy z nich zasłużył na wielkie uznanie, iż nie usnął na swojem stanowisku po trudach dnia i po nocy bezsennie spędzonej dnia poprzedniego.

Następnego dnia trzeba było znowu dalej się wspinać po przesmyku coraz to węższym, im wyżej się wznoszono, a ku końcowi dnia przebyto pięć do sześciu mil, o które posunięto się naprzód w przeciągu doby. To jednakowoż było przewidziane i wliczone do prawdopodobnych zwłok w podróży.

Nieraz przychodziła p. Sergiuszowi i przyjacielowi jego, Janowi, chętka ścigania jakiejś zwierzyny po zaroślach to z jednej, to z drugiej strony ich gały całe trzody do łosiów, to jeleni lub zajęcy. Kornelia zaś przyjęłaby chętnie trochę świeżej zwierzyny. Podczas gdy jednak dużo było dziczyzny, amunicya, jak wiadomo, zupełnie się wyczerpała w czasie walki z wilkami, a teraz nie było sposobu jej odnowić, dopóki się nie napotka wsi najbliższej. Strzelby przeto bezużytecznie wisiały na pasach, a Wagram nieraz wlepiał ślepia w pana i wyglądał tak, jakoby chciał się zapytywać:

– Cóż to, łaskawy panie, czy zupełnie wyrzekłeś się strzelania?

Zaszła jednakowoż pewna okoliczność, w której użycie broni palnej stanowczo byłoby usprawiedliwionem.

Była godzina trzecia popołudniu; „Piękny Wędrowiec” przejechał koło skalistego skrętu, kiedy po drugiej stronie rzeki ukazał się niedźwiedź, którego pojawienie się oznajmiło szczekanie psów.

Był to zwierz ogromny; siedział na tylnych swych ćwiartkach chwiejąc łbem w prawo i w lewo i wstrząsając brunatne swe kudły, kiedy mała karawana ku niemi się zbliżała.

Czy myślał puścić się ku nim? Czy było to spojrzenie ciekawe czy zazdrosne, którem spoglądał na zaprząg i poganiaczy?

Jan uciszył Wagrama, słusznie rozumując, że nie należało draźnić niebezpiecznego zwierza, skoro nie było broni. Po co narażać się na zmianę jego może przyjaznego lub obojętnego usposobienia na wrogi, skoro wydawało się, że dla niego nie stanowiło trudności przejść z jednego brzegu rzeczki na drugi?

Dla tego to obie strony stały przez czas nie jaki spoglądając na siebie spokojnie, jak dwaj podróżni spotykający się na gościńcu, podczas gdy p. Kaskabel mruknął:

– Co za szkoda, że nie możemy schwytać tego Brysia!… „Prawdziwy niedźwiedź brunatny w górach uralskich schwytany, panie i panowie!”… Jakażby to była sensacya!

Nie byłoby jednakowoż łatwą rzeczą nakłonić go do przystąpienia do trupy; wolał widocznie puszcze rodzinne od sławy w karyerze sztukmistrza, gdyż właśnie powstał leniwie na wszystkie cztery łapy, po raz ostatni łbem zachwiał i pokłusował precz.

Ponieważ grzeczność należy odpłacać grzecznością, przeto pożegnanie się niedźwiedzia zostało odwzajemnione grzecznem uchyleniem kapelusza przez Sandera. Jan wolałby był przyłożyć strzelbę do ramienia: ale to nie szło niestety.

O godzinie 6 wieczorem zrobiono przystanek pośród okoliczności podobnych do wieczora poprzedniego. Następnego dnia wyruszono o 5 rano i znowu mozolnie przez dzień odbywano po podróż. Trudu było ciągle niemało, ale dotychczas obeszło się bez wypadku.

Nareszcie jednak przebyto najgorszą część podróży, gdyż „Piękny Wędrowiec” dostał się do najwyższego miejsca wąwozu, do szczytu przesmyku. Pozostawało tedy po zachodnich stokach gór zstępować do Europy.

Tego wieczora, 6 lipca, znużone renifery zatrzymały się u wejścia do krętego przejścia, po którego prawej stronie gęsty las się rozciągał.

Przez cały dzień upał był nieznośny. Na wschodzie ciężkie chmury wypuklały się na bladych oparach widnokręgu, opierające się na wydłużonych smugach tworzących ich podstawę.

– Burza się zbliża, – rzekł Jan.

– Nie dobrze to, – odpowiedział Ortik. – W Uralu burze bywają straszne!

– To i cóż? Schronimy się do wozu, – odparł p. Kaskabel. – Wolę ja burzę, niż wilki.

– Kajeto, – zapytała się Napoleona młodej Indyanki, – czy to się boisz grzmotu?

– Wcale nie, aniołku, – odrzekła Kajeta.

– Masz też słuszność, Kajeto, – zauważył Jan. – Nie powinnaś się obawiać.

– To bardzo ładnie, – odrzekła jego siostra, – ale cóż poradzić, kiedy kto się boi.

– Ach, ty mały tchórzu! – zawołał Sansder. – Ależ, siostrzyczko, grzmot to tylko zabawka w bardzo duże kręgle!

– Kręgle z ognia, które spaść na głowę! – krzyknęła dziewczynka w chwili, gdy musiała przymrużyć oczy przed błyskawicą.

Pośpieszono się z rozłożeniem obozu, ażeby każdy mógł się schronić do rydwanu, nim burza nadejdzie. Po wieczerze zaś ułożono się, by mężczyźni kolejno straż utrzymywali jak nocy poprzedniej.

Pan Sergiusz właśnie chciał ofiarować swe usługi, kiedy wyprzedził go Ortik:

– Czy pozwolicie panowie, abym z Kirszewem objął straż pierwszą?

– Jak chcecie, – odrzekł p. Sergiusz! – rzekł Ortik.

– Bardzo dobrze, panie Sergiuszu! – rzekł Ortik.

Chociaż propozycya ta wydawała się bardzo naturalną, to przecież zwróciła na siebie uwagę Kajety, u której obudziło się jakieś nieokreślone podejrzenie, że coś niedobrego się święci.

Właśnie wybuchła burza z wielką gwałtownością. Ustawicznie błyskawice przedzierały się przez wierzchołki drzew, a grzmoty tysiącznem echem rozlegały się w górach.

Napoleona nakryła się z głową w swojem łóżeczku, ażeby nic nie widzieć i nie słyszeć. Inni także przestali słyszeć i widzieć, choć z innego powodu, i około godziny 9 wszyscy w „Pięknym Wędrowcu” zapadli w sen głęboki pomimo ryku piorunów i świstu wiatru.

Tylko Kajeta nie spała. Nie rozebrała się się i pomimo wielkiego znużenia, nie była w stanie znaleźć spokoju. Drżała z obawy, kiedy myślała o tem, że bezpieczeństwo wszystkich tych osób jej drogich było na łasce obu rosyjskich marynarzy. Po upływie długiej godziny chciała się przekonać, co oni robili: podniosła firankę okienka nad swojem łóżkiem i wyjrzała na dwór.

Ortik i Kirszew właśnie kończyli rozmowę i powstawszy, szli ku otworowi przejścia, gdzie nagle pojawił się jakiś mężczyzna.

Ortik natychmiast dał mu znak, aby się nie zbliżał, z obawy przed psami. Powód zwykłych okoliczności istotnie Wagram i Marengo byłoby oznajmiły o jego pojawieniu się: tym razem jednak wskutek burzy schronili się pod rydwan.

Ortik i Kirszew poszli ku owemu człowiekowi, wymieniono parę słów, a przy świetle błyskawicy Kajeta ujrzała, że marynarze poszli za nim między drzewa.

Kto to był? Dlaczego marynarze z nim się porozumiewali? Należało dowiedzieć się o tem natychmiast.

Cicho i powoli Kajeta wyśliznęła sie nie dotknąwszy nikogo z towarzyszy. Kiedy przechodziła koło Jana, usłyszała, że wyszeptał jej imię…

Czy ją widział?

Nie! Jan śnił tylko o niej…

Bez najmniejszego szelestu Kajeta otworzyła drzwi i równie cicho je przymknęła, a kiedy znalazła się na dworze:

– Teraz naprzód! – szepnęła do siebie.

Nie było cienie trwogi lub wahania się w jej postępowaniu. A przecież narażała swe życie, jeżeliby ją odkryto.

Kajeta wśliznęła się do lasu, którego zarośla jakoby pożogą się zalewały, ilekrotnie błyskawice przedzierały chmury na niebie. Prześlizgując się przez gęstwinę pośród wysokiej trawy, dostała się do pnia ogromnej brzozy. Usłyszał szepty w oddaleniu dwudziestu kroków i zatrzymała się.

Było tam siedmiu mężczyzn; Ortik i Kirszew przyłączyli się do nich; wszyscy rozłożyli się pod drzewem i Kajeta dosłyszała rozmowę następującą, prowadzoną w języku rosyjskim.

– Djabelne szczęście, – rzekł Ortik, – że wybrałem wąwóz Peczory! Tu można się spodziewać zawsze znaleźć kamratów! Nieprawda, Rostowie?

Rostow był owym mężczyzną, którego Ortik i Kirszew napotkali u skraju lasu.

– Szliśmy za tym wozem przez dwa dni, – powiedział, – rozumie się ukradkiem. Kiedyśmy was poznali między tymi ludźmi, pomyśleliśmy, że może interes jaki da się zrobić.

– Może i parę, – odrzekł Ortik.

– Skądże wy wychodzicie? – zapytał się Rostow.

– Wprost z Ameryki, gdzie byliśmy z ludźmi Karnowa.

– A co to za ludzie, z którymi jesteście?

– Francuscy kuglarze, Kaskabelowie, wracający do Europy. Opowiemy wam kiedy indziej dużo przygód. Rzecz główna jednak…

– Słuchajno, Ortiku, – rzekł jeden z mężczyzn, – czy w tym wozie jest co monety.

– Resztka dwóch lub trzech tysięcy rubli.

– A wyście się nie pożegnali po francusku z tymi Francuzami? – zapytał się Rostow szyderczo.

– Nie, bo grubszy interes mamy na widoku, ale potrzebowaliśmy więcej ludzi…

– O cóż chodzi?

– Posłuchajcież. Jeżeli Kirszew i ja mogliśmy przedostać się przez całą Syberyą i przejść przez granicę, to zawdzięczamy to pomocy tych Kaskabelów. Ale to samo, co myśmy uczynili, zrobił jeszcze jeden facet w nadziei, że nikt go nie odkryje pomiędzy gromadą akrobatów. Jest on Rosyaninem i tak samo jak my nie ma prawa wejść do Rosyi, chociaż z innego powodu go ścigają. Jest to skazaniec polityczny z wysokiego rodu a wściekle bogaty. Otóż jego tajemnicy nie zna nikt, prócz Kaskabela i jego żony…

– A skądże wyście się dowiedzieli?

– Z rozmowy, którą podsłuchaliśmy w Mudżi pomiędzy Kaskabelem a tym Rosyaninem.

– Jakże się nazywa?

– W obec całego świata zowie się Sergiuszem; ale w rzeczywistości jest to hrabia Narkin, a życie jego nie warte kopiejki, jeżeli go pochwycą na rosyjskiej ziemi.

– Czekajcieno, bo mi się coś przypomina, – rzekł Rostow. – Hrabia Narkin, to pewnie ten syn kniazia Narkina, którego zesłano na Sybir, a którego ucieczka przed kilku laty narobiła tyle hałasu…

– Tenże sam! – odrzekł Ortik, – Otóż hrabia Narkin ma dużo milionów rubli, a jak myślę, nie poskąpi nam jednego z tych milionów, jeżeli mu zagrozimy wydaniem policyi.

– To myśl wcale nie zła, Ortiku! Ale cóż my możemy pomódz?

– O to chodzi, że nie trzeba, ażeby Kirszew i ja w tym interesie figurowali, gdyby się nie udało, bo wtedy weźmiemy się do drugiego. W tym to drugim celu musimy pozostać, jak jesteśmy, dwoma rozbitkami marynarzami, uratowanymi i do kraju przywiezionymi przez Kaskabelów. Pozbywszy się ich potem powoli, jednego za drugim, możemy z tym wozem wędrować po całym kraju, a policya nie odkryje nad pod trykotami…

– Więc jakże, Ortiku, mamyż na was napaść tej jeszcze nocy, porwać Narkina i oznaczyć mu cenę za nasze milczenie?

– Nie jeszcze, nie jeszcze! – odrzekł marynarz. – Hrabia myśli udać się aż do Permu, ażeby widzieć się ze starym swym ojcem; niechże aż tam się dostanie. Skoro zaś tam będzie, to pewnego pięknego poranku dostanie liścik zapraszający go na pewną schadzkę, w sprawie bardzo pilnej, a wtedy możecie mieć przyjemność poznania się z nim.

– To teraz nic robić nie mamy?

– Nic a nic, ale starajcie się dostać do Permu przed przybyciem tam naszej karawany.

– Niechże tak będzie! – rzekł Rostow.

Wkrótce łotry się rozłączyli, nie przypuszczając, że ich podsłuchano.

Ortik i Kirszew powrócili do obozowiska, a wkrótce potem udało się też Kajecie powrócić niepostrzeżenie i wśliznąć do rydwanu. Przekonała się też, że nikt nie spostrzegł jej nieobecności.

Otóż Kajeta była w posiadaniu tajemnicy tych potworów. Nadto dowiedziała się, że pan Sergiusz był hrabią Narkinem i że życie jego było zagrożone, a wraz z niem może i życie jej przyjaciół francuskich. Tajemnica jego narażoną była na zdradzenie, jeżeli nie ofiaruje części swojego majątku!

Przerażona swem odkryciem, przez czas niejaki była jakoby oszołomioną, ale mocne jej postanowienie, ażeby pokrzyżować zamiary Ortika przezwyciężyło wszelkie inne uczucia i zaczęła rozmyślać nad tem, jak należy postąpić. Jakąż noc spędziła! Jak straszne były te godziny rozmyślania!…

Czy to wszystko nie było snem straszliwym?

Nie, było to rzeczywistością.

Biedna Kajeta musiałaby przestać wątpić otem, kiedy następnego poranku usłyszała, jak Ortik powiedział do poczciwego p. Kaskabela:

– Pan wie, że zamierzaliśmy z Kirszewem opuścić pana skoro przejdziemy przez góry i udać się do Rygi. Ale namyśliliśmy się, że lepiej z panem udać się do Permu i tam prosić gubernatora, aby nad odesłała do domu. Czy nie zawadzi panu, jeśli z panem dalej pójdziemy?

– Ależ i owszem, moi kochani! – odrzekł Kaskabel. – Skoro się przebyło razem taki kawał drogi, to najlepiej trzymać się razem póki można. Rozłączanie się zawsze następuje zbyt wcześnie.

Rozdział XII

Koniec podróży, który nie jest końcem.

A zatem taki przebrzydły spisek uknuto przeciw hrabiemu Narkinowi i rodzinie Kaskabelów! I to w takiej chwili, kiedy po tylu trudach i niebezpieczeństwach podróż ku tak pomyślnemu mogła zbliżyć się zakończeniu! Za dwa lub trzy dni łańcuch Uralu pozostawi się w tyle a po przebyciu jeszcze 300 mil drogi w kierunku południowo zachodnim dostać się mieli do Permu.

Czytelnicy pamiętają, że Cezar Kaskabel postanowił zabawić przez czas niejaki w owem mieście tak, aby pan Sergiusz mógł łatwo każdej nocy udawać się do Walskiej bez narażania się. Potem zaś, odpowiednio do okoliczności, hrabia albo pozostanie w zamku swych przodków albo z nim uda się do Niżnego Nowogrodu, a może i do Francyi.

Tak postanowiono. Ale jeżeliby pan Sergiusz nie wyjechał z Permu, to trzeba też była pożegnać się z Kajetą, która oczywiście z nim pozostanie!

Otóż to właśnie ciągle sobie Jan powtarzał, to nie dawało mu spokoju, to serce mu rozdzierało. A smutek Jana, tak szczery, tak głęboki, podzielali jego rodzice, brat jego i siostra. Żadne z nich nie mogło oswoić się z myślą pożegnania się z Kajetą na zawsze!

Owego poranku Jan więcej zasmucony niż zazwyczaj, zbliżył się do młodej dziewczyny i zauważywszy bladość jej twarzy i zaczerwienienie oczu z powodu, że nie spała:

– Kajetko? – zapytał się. – Co się stało?

– Nic mi się nie stało, Janie!

– Coś jednak się stało! Jesteś chorą! Nie spałaś. Ależ naprawdę wygląda, jakobyś płakał!

– To burza ubiegłej nocy. Nie mogłam oczu zamknąć przez noc całą.

– Znużyła cię długa ta podróż, nieprawdaż?

– Nie, wcale nie, Janie. Jestem silną. Czyż nie byłam przyzwyczajoną do trudów wszelkiego rodzaju? To przejdzie wkrótce.

– A więc co ci jest, Kajeto. Proszę cię, powiedz mi!

– Doprawdy, że nic mi nie jest, Janie

Jan też dalej nie nalegał.

Widząc biednego młodzieńca tak zaniepokojonego, Kajeta o mało mu wszystkiego nie wyznała. Tak przykro jej było mieć przed nim tajemnicę! Ale znając jego uczciwość, obawiała się, że może nie będzie mógł się powstrzymać w obec Kirszewa i Ortika. Oburzenie jego możeby go opanowało, a każdy krok nierozważny zagrażać mógł życiu hrabiego Narkian; Kajeta przeto zachowała milczenie.

Po długiej rozwadze, postanowiła powiedzieć p. Kaskabelowi o wszystkiem, co słyszała. Nim znajdzie sposobność do znalezienia się z nim sam na sam i w czasie przebywania Uralu trudną to będzie rzeczą, gdyż chodziło o to, ażeby obaj marynarze niczego się nie domyślili.

Było jednak jeszcze czasu dosyć, gdyż zbrodniarze postanowili nie zrobić żadnego kroku, dopóki wszyscy nie przybędą do Permu.

Dopóki p. Kaskabel i jego ludzie nie zmienią swego zachowania się w obec marynarzy, ci nic podejrzewać nie będą, a należy dodać, że pan Sergiusz, dowiedziawszy się, że Ortik i Kirszew zamierzają pozostać z trupą aż do czasu przybycia do Permu, już wyraził swe zadowolenie z tego.

O godzinie 6 rano dnia 7 lipca, „Piękny Wędrowiec” puścił się w dalszą drogę. Godzinę później znaleźli się u pierwszych źródeł rzeki Peczory, od której wąwóz ma nazwę. Poza grzbietami gór, rzeka ta staje się jedną z najważniejszych w północnej Rosyi, a przebywszy drogę 1350 kilometrów, wpada do Morza Lodowatego Północnego.

Na tej wysokości wąwozu, Peczora była tylko strumykiem, płynącym urwistem i krętem łożyskiem u stóp lasów jodłowych i świerkowych. Lewy brzeg jego przedstawiał bezpieczną drogę aż do ujścia wąwozu, a przy należytej ostrożności w miejscach więcej spadzistych, zstępowanie szybko mogło się odbywać.

W ciągu dnia tego Kajeta nie mogła znaleźć odpowiedniej sposobności do rozmówienia się z p. Kaskabelem. Nie uszło też jej uwagi, że ustały tajemne szepty obu Rosyan, ustało też usuwanie się w czasach przystanku: wszystko to im nie było więcej potrzebne. Wspólnicy ich niezawodnie udali się naprzód, a przed dostaniem się do Permu marynarze nie oczekiwali spotkania się z nimi.

Następnego dnia zdołano wiele dokonać. Wąwóz był szerszy i dla wozu lepszą była droga. Można było słyszeć Peczorę, głęboko ściśniętą między brzegami, z szumem przetaczającą się po skalistem łożysku. Skoro wąwóz mniej dziki zaczął mieć pozór, częściej też można było kogoś w nim napotkać. Spotykano teraz kupców z tłómokami na plecach i laskami o żelaznych końcach w ręku, wędrujących z Europy do Azyi. Gromady górników, idących z kopalń lub do nich, niekiedy wdawały się w rozmowy z podróżnymi. Niedaleko też już musiały być małe osady lub wioski. Na południe wznosiły się w tej części Uralu szczyty Deneżkina i Konczakowa.

Po nocnym odpoczynku, mała karawana dostała się około południa do ostatniej kończyny wąwozu Peczory. Nakoniec tedy przekroczyła wszerz cały łańcuch i stanęła na ziemi europejskiej.

Jeszcze 350 wiorst, a Perm ujrzy w swych murach „o jeden dom i jednę rodzinę więcej”, jak się wyraził p. Kaskabel.

– O, na honor! – dodał. – Ładną odbyliśmy wędrówką, przyjaciele moi!…. Słuchajcie-no, czyż nie miałem słuszności?…. Różne drogi prowadzą do domu…. Zamiast dostać się do Europy z jednej strony, myśmy się dostali z drugiej. O cóż chodzi, dopóki Francya w niej się znajduje?

A gdyby nań nalegano trochę więcej to poczciwiec zapewneby tak się zapędził, że powiedziałby, iż czuje już powiew powietrza Normandyi z zachodu przez całą Europę tam przeniesionego i przysięgałby, że jest w nim domieszka morskich wyziewów.

Zaraz też za przesmykiem pojawił się „zawód” składający się z kilkudziesięciu chat i liczący paręset mieszkańców.

Postanowiono tam się zatrzymać aż do dnia następnego, ażeby odnowić niektóre zapasy, a szczególniej mąkę, herbatę i cukier.

Pan Sergiusz i Jan mogli też zaopatrzyć się w proch i śrót, ażeby zapełnić swe składy amunicyi.

Zaledwie powrócili, pan Sergiusz zawołał:

– Chodźmy teraz Janie! Zabierz strzelbę, a nie wrócimy z próżnemi torbami!

– Służę panu, – odrzekł Jan więcej z grzeczności, aniżeli z ochoty.

Biedny młodzieniec! Myśl o rozłące tak już niedalekiej na wszystko robiła go obojętnym.

– Pójdziecie z nami, Ortiku? – zapytał p. Sergiusz.

– Z ochotą, panie.

– Starajcież się przynieść ładną zwierzynę, – rzekła Kornelia, – a przyrzekam wam smaczną wieczerzę.

Ponieważ była dopiero druga godzina popołudniu, przeto myśliwi dosyć mieli czasu zwiedzić sąsiednie lasy, chociażby one nawet niezbyt obfitowały w zwierzynę.

Pan Sergiusz, Jan i Ortik natychmiast wyruszyli, podczas gdy Kirszew i Clovy zajęli się reniferami i rozmieścili je w gaiku u końca łąki, gdzie mogły wygodnie paść się i przeżuwać.

Tymczasem Kornelia wracała do „Pięknego Wędrowca”, gdzie dosyć było do czynienia:

– Pójdź Napoleonko!

– Jestem, mamusiu!

– A Kajeta?

– Wkrótce przyjdę, pani!

Ale właśnie nadarzyła się sposobność, której Kajeta tak pragnęła, by znaleźć się sam na sam z głową rodziny.

– Panie Kaskabel, – rzekła, zbliżając się do niego.

– Cóż tam, kochanko?

– Chciałabym z panem pomówić?

– Ze mną pomówić?

– Tak, na osobności.

– Na osobności?

Potem pomyślał:

– Czego Kajeta może chcieć odemnie?….Czyż nie chodzi tu o biednego Jana?

Obydwoje uszli kawałek drogi z lewej strony zawodu….

– Cóż, dziecko moje, – zapytał się Kaskabel po chwili. – Czego sobie życzysz? O czem tu chciałaś mówić na osobności?

– Panie Kaskabel, od trzech dni chciałam pomówić z panem tak, aby nas nikt nie słyszał, a nawet nie widział.

– Hm, to musi to być rzecz bardzo ważna, Kajetko?

– Panie Kaskabel, ja wiem, że p. Sergiusz jest hr. Narkinem.

– Co?…. Hrabią Narkinem?…. – wyjąkał p. Kaskabel. – Dowiedziałaś się? A skąd się dowiedziałaś?

– Od tych, którzy podsłuchali pana, kiedy pan rozmawiał z panem Sergiuszem przed kilku dniami w Mudżi.

– Czy to być może?

– Ja znowu ich podsłuchałam bez ich wiedzy, kiedy rozmawiali o hr. Narkinie i o panu.

– Któż to taki?

– Ortik i Kirszew.

– Jakto? To oni wiedzą?

– Tak, panie, a nadto wiedzą, że p. Sergiusz jest politycznym skazańcem, który wraca do Rosyi, ażeby widzieć się ze swoim ojcem, księciem Narkinem.

Cezar Kaskabel, zdumiony tem, co słyszał, stał chwilę bez ruchu, ze zwieszonemi ramionami, z ustami pół otwartemi. Potem jadnakowoż zbierając swe myśli, powiedział:

– Przykro mi, że Ortik i Kirszew dowiedzieli się o tej tajemnicy, ale skoro w skutek niefortunnego wypadku już tak się stało, to przecież jestem pewien, że jej nie zdradzą.

– Nie stało się to wypadkowo, a chcą zdradzić tajemnicę!

– Jakto?…. Ci uczciwi marynarze?

– Niechże pan mię posłuch, panie Kaskabel: Pan Sergiusz znajduje się w największem niebezpieczeństwie.

– Jakto?

– Ortik i Kirszew są kryminalistami, którzy należeli do szajki Karnowa. Oni to napadli na hr. Narkina na granicy Alaski. Wsiadłszy do łodzi w Porcie Clarence, ażeby przedostać się do Syberyi, zostali zapędzeni do wysp Lajchoskich, gdzieśmy ich znaleźli. Ponieważ wiedzą, że życie hrabiego jest w niebezpieczeństwie, gdy go poznają w rosyjskich posiadłościach, przeto zamierzają zażądać od niego znacznej części majątku, a jeżeli odmówi to wydadzą go w ręce policyi. Wtedy zaś smutny los oczekuje p. Sergiusza, a może i pana!

Podczas gdy Kaskabel przerażony tem odkryciem, słuchał w milczeniu, Kajeta mu opowiedziała, jak obaj marynarze zawsze u niej budzili nieufność. Przekonała się, że istotnie głos Kirszewa słyszała kiedyś dawniej. Teraz przypomniała to sobie dokładnie! Było to owej strasznej nocy, kiedy obaj zbrodniarze napadli na hr. Narkina. Teraz zaś, przed kilku dniami w nocy, kiedy obaj uparli się razem straż trzymać, widziała ich oddalających się z obozu z jakimś człowiekiem, który po nich przyszedł; poszła za nimi i była niepostrzeżonym świadkiem ich rozmowy z siedmiu lub ośmiu starymi ich kamratami. Wszystkie plany Ortika odkryte. Prowadząc „Pięknego Wędrowca” przez wąwóz Peczory, gdzie na pewno spodziewał się znaleść mnóstwo złoczyńców, najprzód zamierzał zamordować p. Sergiusza i wszystkich członków małej karawany; dowiedziawszy się jednak, że p. Sergiusz był hrabią Narkinem, przyszedł do przekonania, że lepiej jest wyłudzić od niego grubą sumę pieniędzy, grożąc mu wydaniem w ręce władz rosyjskich…. Teraz zamierzali czekać, póki wszyscy nie przyjdą do Permu. Żaden z obu marynarzy nie będzie figurował w tej sprawie, ażeby zachować dobre stosunki z trupą na wypadek niepowodzenia. Ich wspólnicy zaś napiszą list do p. Sergiusza, w którym naznaczą mu schadzkę, itd. itd.

Z największą trudnością p. Kaskabel powstrzymywał wybuchy wściekłości, kiedy słuchał opowiadania Kajety o tych okropnościach. Te potwory! Którym tyle wyświadczył dobrodziejstw, których żywił i przywiódł napowrót do ich kraju-…. O, piękny podarek, piękny zwrot własności wprowadzam do państwa cara! O, łotry, o…

– Teraz więc, panie Kaskabel, – zapytała się Kajeta, – cóż pan zamierza uczynić?

– Co ja zamierzam uczynić, Kajetko? Rzecz bardzo prosta: oddam Ortika i Kirszewa w ręce pierwszego oddziału kozaków, który napotkamy, i powieszą ich!

– Jednak pan tego nie możesz uczynić.

– A dlaczego nie?

– Bo obaj przedewszystkiem zdradzą hrabiego Narkina, a wraz z nim i tych, którzy mu dopomogli dostać się do Rosyi.

– Mniejsza o mnie! – zawołał p. Kaskabel. – Gdyby to tylko o mnie chodziło, ale to prawda, że chodzi tu o p. Sergiusza! Masz słuszność, Kajeto, muszę się nad tem zastanowić!

Rzekłszy to, przeszedł się parę kroków niezmiernie rozdrażniony i pięścią bił się w czoło, jakoby chciał z niego wydobyć myśl jaką. Potem zbliżył się do młodej dziewczyny i zapytał:

– A zatem powiadasz wyraźnie, że zamiarem Ortika jest czekać, aż dostaniemy się do Permu, nim każe wspólnikom swym działać?

– Tak, panie Kaskabel, i wyraźnie im zakazał do tego czasu nie pod tym względem nie przedsiębrać. Myślę zatem, że musimy być cierpliwymi i podróż odbyć do końca.

– To ciężko, – rzekł Kaskabel, – to bardzo ciężko! Trzymać ich przy sobie, zabrać ich ze sobą do Permu, ściskać ich ręce na dobranoc, okazywać im twarz uprzejmą…. Na krew moich przodków, nie wiem, co mię wstrzymuje od tego, bym natychmiast poszedł do nich i nakręcił im karki tak…. o tak….

I w paroksyzmie złości, Kaskabel wykręcał muszkuły żylastych swych rąk tak, jakoby naprawdę chciał karać Ortika i Kirszewa za popełnienie tylu zbrodni.

– Pan wie, że trzeba panować nad sobą, panie Kaskabel, – rzekła Kajeta. – Trzeba udawać, że pan o niczem nie wie…

– Masz słuszność, dziecię moje.

– Chciałam tylko zapytać się pana, czy pan uznaje za stosowne ostrzedz p. Sergiusz?

– Nie!… Im więcej nad tem się zastanawiam, nie!… Zdaje mi się, że lepiej nie mówić mu nic… I cóż mógłby poradzić? Nie! Ja mam czuwać nad nim, i czuwać będę! Przytem znam go dobrze! Ażeby nas nie narażać na żadne niebezpieczeństwo, gotówby iść w lewo tam, gdzie powinniśmy iść w prawo. Nie, nie, lepiej nie! Nic mu nie powiem!

– A Janowi nic pan nie powie?

– Janowi, Kajetko? Ani słowa! To młodzieniec uczuciowy! Nie mógłby zachować spokoju w obec tych przebrzydłych łotrów! Wybuchnąłby na pewno! Nie, ani słowa w obec Jana, ani w obec pana Sergiusz!

– A pani Kaskabel; czy pan jej powie?

– O, co do pani Kaskabel, to rzecz inna. To, widzisz, jest kobieta wyższa, zdolna dać dobrą radę… a także i dzielną pomoc! Nigdy nie miałem żadnej tajemnicy przed nią, a przy tem wie ona wszystko o hr. Narkinie: o tak, jej powiem! Tej kobiecie można powierzyć tajemnice stanu; wolałaby dać sobie urżnąć język, aniżeli je zdradzić. Czyż można więcej od kobiety wymagać? O tak, jej powiem!

– Teraz więc powróćmy do „Pięknego Wędrowca,” – rzekła młoda dziewczyna. – Musiano już zauważyć naszą nieobecność.

– Masz racyą, Kajetko, masz racyą.

– Przedewszystkiem niech pan się przezwycięża, panie Kaskabel, nieprawdaż, kiedy pan będzie w obec tych dwóch ludzi?

– Będzie to trudno, dziecko moje, ale nie obawiaj się. Będę się uśmiechał do tych łajdaków. Pomyśleć tylko, żeśmy się powalali ich dotknięciem! Otóż i powoli, nieprawdaż? dlaczego mi powiedzieli, że nie udadzą się wprost do Rygi. Chcą nas zaszczycić swem towarzystwem aż do samego Permu! O łotry! o szelmy! o dyabły!

I pan Kaskabel ulżył sobie wyrzuceniem wszelkich przydomków najdosadniejszych, jakie znał tylko.

– Jeżeli pan w taki sposób chce panować nas sobą…

– Nie, nie, Kajetko, nie bój się! Teraz mi już lżej! Widzisz, to mię dusiło; musiałem się tego pozbyć! Teraz będę zimny. Już jestem spokojny! Wracajmy do „Pięknego Wędrowca!” O, łajdaki!

I oboje powrócili do zawodu. Żadne z nich teraz nie mówiło. Oboje zatopieni byli w myślach. Taka przedziwna podróż, w przededniu swego zakończenia pomyślnego, teraz narażoną była na fatalny koniec przez spisek szatański!

Kiedy zbliżali się do domu, p. Kaskabel się zatrzymał.

– Kajetko? – powiedział.

– Słucham pana.

– Wiesz co, postanowiłem nic nie powiedzieć Kornelii!

– Dlaczego?

– Bo widzisz… mówiąc ogólnie, zauważyłem, że kobieta najlepiej zachowuje tajemnicę wtedy, kiedy jej nie zna. Otóż i ta tajemnica niechaj pozostanie pomiędzy nami obojgiem!

Chwilę później Kajeta wróciła do swoich zajęć gospodarskich; pan Kaskabel zaś, przechodząc koło Kirszewa, uprzejmie się uśmiechnął, mruknąwszy jednak do siebie:

– Czyż nie wygląda jak łotr ostatni?

Dwie godziny później zaś, kiedy myśliwi powrócili do domu, a Ortik przyniósł na plecach wspaniałego jelenie, „boss” serdecznie mu powinszował. Pan Sergiusz zaś i Jan ubili dwa zające i kilka par kuropatw, tak, że Kornelia była w stanie podać swym gościom wykwintną wieczerzę, w której pan Kaskabel niemały wziął udział.

Zaiste, aktor to był niezrównany! Ani śladu jego wzruszeń ostatnich nie można było odkryć w jego zachowaniu się. Nikt nie byłby przypuszczał, że człowiek ten wiedział, iż przy stole jego zasiadają dwaj mordercy, których ostatecznym celem jest wymordować jego i całą jego rodzinę. Był w całem tego słowa znaczeniu w zachwycającem usposobieniu, pełen konceptów i dowcipów, a kiedy Clovy przyniósł jedną z owych pysznych butelek, to pił za cześć powrotu do Europy, powrotu do Rosyi, powrotu do Francyi!

Następnego dnia, 10 lipce, zaprząg skierowała się wprost ku Permowi. Wydostawszy się z wąwozu, podróż teraz mogła się odbywać bez trudności, a nawet bez obawy wypadku. „Piękny Wędrowiec” szedł po prawym brzegu Wiszery, która obmywa stopy Uralu. Miasteczka, wsie i przysiołki teraz znaczyły już drogę; wszędzie oczekiwały podróżnych gościnne przyjęcie, obfitość zwierzyny, serdeczne powitania. Chociaż było bardzo gorąco, północno wschodni wietrzyk łagodził upał. Renifery postępowały wytrwale, potrząsając pięknymi łbami. Pan Sergiusz ulżył im, przydawszy im do pomocy dwa konie, które kupił w jedenej z wsi napotkanych i można było teraz przebywać trzydzieści mil na dzień.

Zaiste, wspaniałe było to pierwsze wystąpienie małej trupy na ziemi starej Europy! A zarządca jej uważałby się był za szczęśliwego, gdyby nie musiała sobie wciąż powtarzać:

– I mieć tę pewność, że szajka ta szła trop w trop za nami jak gromada szakali węsząca karawanę. Słuchaj, Cezarze Kaskabelu, musisz spłatać porządnego figla tym wisielcom!

Co za fatalność istotnie, że tak genialnie ułożony plan podróży był narażony na niepowodzenie przez łotrowski ten spisek! Papiery Kaskabelów w najzupełniejszym były porządku; władze rosyjskie przepuszczały bez najmniejszej trudności p. Sergiusza jako członka trupy, a skoro przybędą do Permu, to będzie mógł codziennie z łatwością udawać się do Walskiej i powracać.

Spędziwszy zaś czas niejaki z ojcem, mógł przejść przez całą Rosyą w przebraniu „artysty” i dostać się do Francyi, gdzie najzupełniej byłby bezpieczny. A wtedy już o rozłące nie potrzebaby myśleć. Widywanoby się często, może ustawicznie. Później zaś, kto wie, czy biedny Jan nie mógłby… o, doprawdy, szubienica to za mało dla takich łotrów piekielnych. I pan Kaskabel, myśląc o tem, pomimowoli wpadał w nagłe i nikomu niezrozumiałe wybuchy złości.

A jeżeli Kornelia zapytywała się:

– Cezarze, co tobie się stało?

– Mnie?… Nic! – odpowiadał.

– Czegoż tak się złościsz?

– Złoszczę się, Kornelio, go gdybym się nie złościł, tobym zwaryował!

I poczciwa kobieta nie umiała znaleźć rozwiązania zagadkowej tej odpowiedzi.

Tak przeszły cztery dni. Wówczas „Piękny Wędrowiec” dostał się do małego miasteczka Solikamska.

Nie było wątpliwości, że wspólnicy Ortika teraz byli niedaleko; ale tak on jak i Kirszew byli tak ostrożni, że nie próbowali ich odszukać.

I faktycznie Rostaw ze swymi wspólnikami tam byli i tejże nocy wybierali się do Permu, położonego sto pięćdziesiąt mil za zachód. Nic teraz nie mogło przeszkodzić wykonaniu brzydkiego ich zamiaru.

Następnego dnia o świcie, 17 lipca, przekroczono Koswę na promie. Za trzy lub cztery dni mógł się rozpocząć w Permie szereg przedstawień „artystów rodziny Kaskabel udających się na kiermasz do Niżnego Nowogrodu.” Taki był przynajmniej program podróży.

Co do p. Sergiusza, to ten natychmiast ułożyłby plany nocnych swych wycieczek do Walskiej.

Można sobie wyobrazić jego niecierpliwość i niepokój, jakie zdradzał, mówiąc o tem z p. Kaskabelem. Odkąd uszedł był z Syberyi i w ciągu trzynastomiesięcznej tej podróży z nadgranicy Alaski do Europy, nie miał ani słowa wiadomość od księcia Narkina. Ze względu za wiek sędziwy swojego ojca, – nie mógł mieć pewności nawet, że go jeszcze znajdzie w pałacu…

– Głupstwo, głupstwo, panie Sergiuszu! – mawiał wtedy Cezar Kaskabel. – Książę tak jest zdrów, jak pan i ja, a nawet zdrowszy. Pan wiesz, że jestem wróżbitą z urodzenia i z równą łatwością patrzę w przyszłość, jak w przeszłość. Otóż powiadam panu, że książę Narkin teraz pana oczekuje, zdrów i silny i że pan go ujrzysz za kilka dni!

Kaskabel też nie byłby się wahał przysiądz, że prorostwo jego się spełni, gdyby nie ten szelma Ortik.

– Już ja z pewnością złego serca nie mam, – mruczał do siebie, – ale gdybym mógł przegryźć mu gardło własnymi zębami, tobym to uczynił… o, uczyniłbym, a byłoby to dla niego jeszcze nadto łagodne postąpienie.

Równocześnie Kajeta coraz to była niespokojniejszą, im bardziej zbliżano się do Permu. Co uczyni pan Kaskabel? W jaki sposób pokrzyżuje plany Ortika, nie kompromitując pana Sergiusza? Wydawało jej się to rzeczą prawie niemożliwą. Trudno jej przeto było ukrywać niepokój, a Jan, nie znając przyczyny, martwił się niezmiernie, widząc ją tak zasmuconą, tak przygnębioną niekiedy.

Przedpołudniem dnia 20 lipca przekroczono Kamę, a około godziny 5 wieczorem p. Sergiusz i jego towarzysze już na głównym placu Permu robili przygotowania do kilkudniowego pobytu.

Nie minęła godzina czasu od porozumienia się Ortika z kamratami, a Rostow już kreślił list, który tegoż dnia miał dostać się do rąk p. Sergiusza i w którym naznaczono mu schadzkę w jednej z karczem miasta w interesie bardzo pilnym. Jeżeliby nie przyszedł, to zamierzono w inny sposób dostać go w ręce, chociażby miano napaść na niego w nocy, gdy będzie się udawał do Walskiej.

Wieczorem, kiedy Rostow list ten przyniósł, pan Sergiusz już wybrał się był do zamku swojego ojca. Pan Kaskabel, który właśnie doskonale panował nad sobą, okazał wielkie ździwienie, kiedy mu list wręczono. Wziął go jednakże, zobowiązując się oddać go w ręce właściwie i nikomu nic o tem nie powiedział.

Nieobecność p. Sergiusza niemiłą była Ortikowi. Wolałby był, ażeby próbę wyłudzenia pieniędzy zrobiono, nim hrabia widzieć się będzie z księciem Narkinem. Ukrył jednakowoż jak zdołał swe rozczarowanie i zasiadając do wieczerzy zapytał się obojętnym na pozór tonem:

– Pana Sergiusza nie ma dziś przy wieczerzy?

– Nie, – odrzekł p. Kaskabel. – Wyszedł. Formalności z władzami w tym kraju są doprawdy nieznośne!

– Kiedyż powróci?

– Myślę, że w ciągu wieczora.

Rozdział XIII

Dzień bez końca.

Gubernia permska wygląda, jakoby okrakiem rozsiadła się na grzbiecie Uralu, jedną nogą w Azyi, a jedną w Europie. Graniczną z nią: gubernia wołogdyjska na północny zachód, tobolska na wschód, wiacka na zachód, a orenburska na południe. Dzięki temu położeniu ludność jej tworzy dziwną mieszaninę typów azyatyckich i europejskich.

Perm, jej stolica, jest miastem liczącym 6,000 mieszkańców, położonem nad rzeką Kamą, i jest ważnem środowiskiem przemysłu metalowego. Przed wielkim ośmnastym było ono wsią tylko. Wieś ta jednak wzbogacona odkryciem kopalni miedzi w r. 1723, została zamienioną na miasto w r. 1781.

Czy nazwa ta jest usprawiedliwioną choćby dzisiaj? Trudno to przyznać. Nie ma tam żadnych pomników; ulice są po większej części wązkie i brunadne; domy bez wszelkich wygód, a hotele tego rodzaju, że jeszcze nigdy żaden podróżny nic pochlebnego o nich nie umiał powiedzieć.

Rozumie się, że Kaskabel mało obchodziły interes architektów. Czyż nie przenosili swego „domu na kołach” nad wszelkie inne? Czy zamieniliby go na nowojorski hotel „St. Nicholas” lub paryski „Grand Hotel?”

– Proszę tylko zauważyć, – powtarzał dumny jego właściciel. – „Piękny Wędrowiec” odbył podróż ze Sacramento do Permu! Malutką tę przestrzeń, oto wszystko!… Pokażcie mi który z waszych hotelów w Paryżu, Londynie, Wiedniu lub Nowym Yorku, któryby takiej sztuki dokonał!

I cóż możnaby odpowiedzieć na argumenta tego rodzaju?

W owym dniu tedy Perm powiększył się o jeden dom, stojący w samym środku głównego jego „skweru” za zezwoleniem cywilnego gubernatora miejscowego. Wysoki urzędnik nie miał powodu do najmniejszego ściągnięcia brwi przy przeglądaniu papierów.

Natychmiast po przebyciu „Pięknego Wędrowca” zaciekawienie ludności naprężone było do najwyższego stopnia: Francuzcy sztukmistrze, przybywający wprost z wnętrza Ameryki, z rydwanym ciągniętym przez kilkanaście reniferów! Jakie zyski powinno było przynieść to zaciekawienie, najlepiej osądzić mógł zarządca trupy.

Szczęście też sprzyjało o tyle, że jarmark dochodził do kulminacyjnego punktu i potrwać miał jeszcze kilka dni; a zatem spodziewać się należało pięknych dochodów! Równocześnie też należało korzystać z każdego dnia, albowiem dochody najprzód w Permie, a potem w Niższym Nowogrodzie miały pokryć koszta reszty podróży do Francyi. Po za tem zaś… reszty podróży do Francyi. Po za tem zaś… resztę pozostawiono Opatrzności, której Kaskabelowie tyle już zawdzięczali!

Z tego więc powodu wszyscy członkowie trupy od samego rana mocno byli zajęci. Jan, Sander, Clovy i obaj marynarze rosyjscy współubiegali się ze sobą w skrętnem przygotowaniu wszystkiego, co było potrzebne. Co do pana Sergiusza, to ten nie powrócił, jak był przyobiecał, – co mocno gniewało Ortika, a nieco niepokoiło p. Kaskabela.

Tymczasem przybijano olbrzymi afisz, rozumie się po rosyjsku wydrukowany wielkiemi literami, wedle redakcyi nieobecnego przyjaciela, który przed swojem odejściem ogłoszenie ułożył.

Napis brzmiał, jak następuje:

RODZINA KASKABEL.

Francuska trupa powracająca z Ameryki.

Produkcye gimnastyczne, kuglarskie,

ekwilibrystyczne, muszkularne, tańce, gracya artystyczna.

Pan Kaskabel, pierwszy Herkules pod wszelakim względem,

Pani Kaskabel, pierwsza mocarka pod wszelakim względem, szampionka w chicagoskich międzynarodowych zapasach.

Pan Jan, pierwszy ekwilibrysta pod wszelakim względem.

Pan Sander, trefniś pod wszelakim względem.

Panna Napoleona, tancerka pod wszelakim względem.

Pan Clovy, żartowniś pod wszelakim względem.

Dżako, papuga pod wszelakim względem.

John Bull, małpa pod wszelakim względem.

Wagram i Marengo, psy pod wszelakim względem.

Wielka atrakcya!

ROZBOJNICY Z CIEMNEGO LASU.

Pantonima, czyli przedstawienie nieme, z wielkiem weselem i przedziwną intrygą.

Nadzwyczajne powodzenie w trzech tysiącach stu siedm dziesięciu siedmiu przedstawieniach

po całej Francyi i innych krajach.

N. B. – Nie potrzeba dodawać, że przedstawienie to, ponieważ jest niemem i ponieważ w niem wyrazy zastąpione są tylko gestami, że arcydzieło to sztuki dramatycznej zrozumiałe jest dla wszystkich, a nawet dla osób dotkniętych ubolewania godną ułomnością głuchoty.

Dla wygody publiczności, wstęp wolny. Za miejsca siedzące płaci się tylko, gdy je się zajmuje.

Cena: 40 kopiejek, bez żadnego wyróżniania.

Zazwyczaj p. Kaskabel dawał swe oryginalne przedstawienia pod gołem niebem, zakreślając wielkie koło przed „Pięknym Wędrowcem,” i obwiódłszy je palami, do których przyczepiono płótno; wielki plac w Permie jednakowoż przypadkowo posiadał, jeżeli jaka przez miasto to przejeżdżała, a chociaż był on w złym stanie i nie chronił przed wiatrem i deszczem, to przecież dość jeszcze był mocny i mógł pomieścić dwieście do dwustu pięćdziesięciu osób.

Na każdy sposób na razie budynek ten cyrkowy był lepszy od płótna Kaskabela. Poprosił naczelnika miasta o pozwolenie korzystania z niego w czasie swojego pobytu w tem mieście, a dostojnik ten łaskawie zezwolił.

Bez pochlebstwa, ci Rosyanie istotnie porządnymi byli ludźmi, – chociaż nie brakło między nimi takich Ortików i im podobnych. Ale w jakimże kraju ich nie ma!

Co do cyrku w mieście Permie, to z pewnością nie poniżą go przedstawienia rodziny Kaskabel! Jednej tylko rzeczy należało żałować: oto jego carska mość Aleksander II nie zaszczycał wówczas miasta swojemi odwiedzinami. Ponieważ jednak był wówczas w Petersburgu, przeto byłoby dla niego trudną rzeczą zdążyć na to przedstawienie inauguracyjne.

Drugi kłopot Cezara Kaskabela stanowiła obawa, że może jego artyści wyszli nieco z wprawy przy koziołkach, tańcach i innych produkcyach. Próby, których zaprzestano od chwili wejścia :Pięknego Wędrowca” do wąwozu w Uralu, nie odbywały się też i w czasie podróży. Ale ba! prawdziwi artyści zawsze zaszczytnie wywiążą się ze swego zadania!

Co do pantominy, to prób odbywać nie było potrzeba! Tyle już razy ją przedstawiano bez najdrobniejszych usterek, że o to obawy nie było.

Tymczasem zaś Ortik z trudnością ukrywał gniew z nieobecności pana Sergiusza. Ponieważ ubiegłej nocy nie odbyła się schadzka projektowana, przeto powinien był uwiadomić swoich wspólników o tem, że odłożono spotkanie za dwadzieścia cztery godzin. A tymczasem dziwił się, że pan Sergiusz nie wracał, chociaż p. Kaskabel widocznie oczekiwał go w ciągu wieczora. Czy go zatrzymano w zamku? Prawdopodobnie; nie było bowiem wątpliwości, że tam się udał. Ortik zatem nie powinien był tak się niecierpliwić. Ale nie umiał nad sobą zapanować i musiał zapytać się Kaskabela, czy nie słyszał czego o panu Sergiuszu.

– Ani słowa! – odrzekł p. Kaskabel.

– Zdawało mi się, że pan go oczekiwałeś wczoraj wieczorem?

– Tak jest rzeczywiście; musiało zajść coś niespodziewanego. Wielka byłaby szkoda, gdyby nie mógł widzieć naszego przedstawienia. Będzie niezrównane! Poczekajcie-no, Ortiku, dopiero zobaczycie!

Cezar Kaskabel mówił tonem najswobodniejszym, ale przecież naprawdę był zniepokojony.

Dnia poprzedniego p. Sergiusz wybrał się do Walskiej, przyrzkłszy powrócić przed świtem. Sześć wiorst tam dotąd, sześć wiorst napowrót; to drobnostka. Ponieważ nie było dotychczas o nim wieści, przeto wedle zdania sztukmistrza dwie rzeczy były możliwe: albo go aresztowano, nim dostał się do Walskiej, albo też szczęśliwie dostał się do domu, tylko zatrzymał go stan zdrowia ojca, lub wreszcie schwytano go może, kiedy w nocy powracał. Co do przypuszczenia, by wspólnicy Ortika zwabili go w zasadzkę, to o tem nie mogło być mowy, a kiedy Kajeta wyraziła to przypuszczenie, to bez wahania odpowiedział:

– Nie, nie, Kajeto! Ten łotr Ortik nie byłby tak zaniepokojony, jakim go widzimy. Nie zapytywałby się w taki sposób, gdyby jego wspólnicy mieli go w swych szponach. O, szelma! Dopóki nie będę wiedział, że zawisł na stryczku, dopóty czegoś brakować mi będzie do ziemskiego szczęścia mojego!

Nie tylko Kajeta zauważyła niepokój Kaskabela. Także i Kornelia mu powiedziała:

– Uspokójże się, Cezarze. Zanadto bierzesz sobie to do głowy. Miejże rozum!

– Kornelio, dobrze to mówić: miej rozum. Ale trzeba mieć słuszne powody, aby „mieć rozum.” Nie można przecież zaprzeczyć, że nasz przyjaciel powinien był dawno powrócić, a przecież nie wiemy, co z nim się dzieje.

– To prawda, Cezarze, ale skoro nikt nie może nawet przypuścić, by on był hrabią Narkinem…

– Hm, tak, nikt, chyba że…

– Co takiego? „Chyba że”…? Czy przyswoiłeś sobie błazeństwa Clovy’ego? Co ci do głowy przychodzi? Tylko my obydwoje znamy tajemnicę p. Sergiusza. Czy może przypuszczasz, że ja cię wygadałam?

– Ty, Kornelio? Głupstwo! A ja także nie!

– No a zatem?

– Ale są przecież tu w Permie ludzie, którzy laty mieli do czynienia z hrabią Narkinem i którzy bardzo dobrze mogliby go poznać. Przecież od razu musi wpadać w oczy, że mamy między sobą Rosyanina. Być może, Kornelio, że jest przesada w moich obawach, ale przecież wiesz, że tak polubiłem tego człowieka, że nie mogę dać sobie rady. Muszę się niepokoić, muszę!

– Uważaj-że, Cezarze, ażebyś tem niepokojeniem się nie budził podejrzeń! A nadewszystko nie kompromituj się, zadając ludziom niestosowne pytania. Mnie przecież także to opóźnianie się niepokoi i chciałabym, aby p. Sergiusz już powrócił! Ale nie wyobrażam sobie zaraz coś najgorszego i po prostu myślę, że jego ojciec zatrzymał go w Walskiej. Otóż w dzień obawia się wyruszać, co łatwo zrozumieć, i zapewne powróci, skoro noc zapadnie. Nie rób więc głupstw, Cezarze! Trochę zimnej krwi, a pamiętaj, że dziś wieczorem masz grać „Frakassara,” który ci w całej twojej karyerze zawsze największej zawsze największe zjednał powodzenie.

Niepodobna było zdrowszych rad dawać Kaskabelowi, i dziwną może wydać się rzeczą, że jeszcze ciągle zachowywał tajemnicę w obec swej żony tak rozsądnej. Jednakowoż może przecież miał słuszność. Któż wie, czy uczuciowa Kornelia mogłaby pohamować się w obec Ortika i Kirszewa, skoroby się dowiedziała, kim byli i co zamierzali?

Dlatego to p. Kaskabel trzymał język za zębami i wkrótce wyszedł z rydwanu, ażeby dojrzeć przygotowania robione w cyrku. Kornelia zaś nie mogła się obejść bez pomocy Kajety i Napoleony przy porządkowaniu kostyumów, peruk i różnych przyrządów do przedstawienia wieczornego.

Obaj zaś Rosyanie mieli dużo do czynienia (jak mówili) z załatwieniem mnóstwa formalności potrzebnych do odesłania ich do miasta jako rozbitków, – i w tym celu trzeba było odwiedzać różne urzędy i wymagało to dużo bieganiny.

Podczas gdy p. Kaskabel i Clovy wywijali szczotką i miotłą, ażeby oczyszczać okurzone siedzenia amfiteatru, wymieść czysto arenę itp., Jan i Sander wyjmowali różne przyrządy i sprzęty potrzebne do rozmaitych punktów programu. Skoro z tem się załatwili, musieli jeszcze przyprowadzić do porządku to, co „impressario” nazywał „świeżo wykończonemi dekoracyami”, pośród których jego nieporównani artyści odegrać mieli wspaniałą ową pantomimę: „Rozbójnicy z Ciemnego Lasu”.

Jan więcej jeszcze był zasmucony, niż zwykle. Nie wiedział on oczywiście, że p. Sergiusz, jako zbieg polityczny nazwiskiem hrabia Narkin, nie mógł pozostać w swym kraju nawet choćby chciał. W jego oczach p. Sergiusz był majętnym właścicielem dóbr, który powrócił do swych posiadłości i zajął się porządkowaniem interesów na rzecz córki swojej przybranej. Jakąż pociechą byłoby dla jego serca zbolałego, gdyby był się dowiedział, że czcigodny przyjaciel jego nie może pozostać w Rosyi i że będzie musiał wyjechać po widzeniu się z ojcem; tem bardziej zaś, gdyby mógł cieszyć się nadzieją, że p. Sergiusz szukać będzie schronienia we Francyi i że Kajeta z nim się tam uda. W takim wypadku rozłączenie odwlokłoby się przez kilka tygodni. Mogliby kilka tygodni dłużej spędzić ze sobą.

– Tak! – rozważał Jan w duchu. – Pan Sergiusz tu pozostanie, a Kajeta z nim razem. Za kilka dni my odejdziemy, a wtedy…. nie ujrzę jej więcej. O, droga Kajetko! Będzie ona szczęśliwą we wspaniałym domu p. Sergiusza, a jednak…

I biedaczysko martwił się niewypowiedzianie, myśląc o tem wszystkiem.

Była już godzina dziewiąta: p. Sergiusz jeszcze nie dał znaku życiu. Co Kornelia powiedziała, to miało się sprawdzić: nie należało się spodziewać przed wieczorem, albo przynajmniej o porze takiej, w którejby się nie narażał na poznanie go w drodze.

– Jeżeli tak, – mówił do siebie p. Kaskabel, – to nie przybędzie nawet na czas na przedstawienie. Hm, ale to lepiej! Nie będzie żałował. Ładnie powiedzie się to pierwsze sprodukowanie się rodziny Kaskabelów na deskach cyrku permskiego! Przy tych wszystkich zmartwieniach nędznych będę tym razem Frakassarem po tylu moich wspaniałych powodzeniach w postaci tego poczciwca! Kornelia, chociaż nie chce się przyznać, przez cały czas będzie jak na szpilkach. A teraz Jan: ten znowu nie myśli o niczem innem, oprócz o swojej Kajetce. Sander i Napoleona gotowi choćby zaraz się popłakać na myśl o swoim wyjeździe! Jakież fiasko! Clovy, mój chłopcze, honor Kaskabelów spoczywa dzisiaj w twoich rękach!

Ponieważ skłopotany manażer nie mógł spokojnie wytrwać na jednem miejscu, przeto przyszła mu do głowy myśl przejść się i zasięgnąć języka. W takiem mieście jak Perm, nowiny szybko się rozchodzą. Narkinowie byli i znani powszechnie i lubiani. Gdyby hrabia dostał się w ręce policyi, to wieść o jego aresztowani niezawodnie piorunemby się rozeszła; wszędzie rozmawianoby o tem; więzień o tej porze już oczekiwałby swego wyroku we fortecy permskiej.

P. Kaskabel pozostawił przeto Clovy’emu wykończenie przygotowań w cyrku, a sam wyszedł na miasto, nad brzeg rzeki, gdzie gromadzą się flisacy i ich towarzysze, do górnego miasta, a potem do dolnych dzielnic: ale zdawało się, że nic nadzwyczajnego nie przerwało codziennych zajęć. Zbliżał się tu i owdzie do gromadek rozmawiających, podsłuchiwał, chociaż udawał obojętnego. Nic jednak nie usłyszał ważnego; nic takiego, coby się tyczyło hr. Narkina.

Nie poprzestawszy na tem, udał się jeszcze na drogę wiodącą ku Walskiej, którą policya musiałaby wracać, gdyby aresztowano p. Sergiusza. Ilekrotnie dojrzał zdaleka jakąś gromadę jadących, wyobrażał sobie, że jedzie jego przyjaciel w otoczeniu kozaków.

Pośród tego chaosu myśli w głowie Kaskabela, przestał on prawie myśleć o żonie, o dzieciach, o sobie samym, chociaż sam przecież straszliwie byłby skompromitowanym, gdyby hr. Narkina aresztowano. Wszakże dla władz byłoby rzeczą nader łatwą wywiedzieć się, w jaki sposób hrabia dostał się napowrót do cesarstwa rosyjskiego i kto to jemu dopomógł i nim się opiekował. A w tym razie Kaskabelowie opłaciłby drogo swą uprzejmość.

Wynikiem tych przechadzek Kaskabela po mieście i jego rozglądania się po drodze do Wolskiej było, że nie był on w cyrku, kiedy jakiś człowiek nadszedł około godziny to rano i pytał się o niego.

Clovy tylko podówczas był w budynku i pracował pośród kłębów kurzu wznoszących się z podłogi cyrku. Z pośród tego kurzu wysunął się spostrzegłszy przybysza, który był po prostu „mużykiem”, i obaj stanąwszy, patrzyli na siebie. Clovy równie nie znał języka rzeczonego mużyka, jak rzeczony mużyk nie znał języka Clovy’ego, a zatem rozmówienie się przedstawiało trudności nieprzezwyciężone. Clovy nie zrozumiał ani słowa. kiedy przybysz mu powiedział, że chce się widzieć z jego panem i że przyszedł do cyrku przed udaniem się do „Pięknego Wędrowca”. Było to dla biednego Clovy’ego tureckiemi kazaniem, a mużyk spostrzegłszy to, zakończył na tem, od czego powinien był rozpocząć, i dał mu list adresowany do pana Kaskabela.

Tym razem Clovy zrozumiał, o co chodzi. List, na którego kopercie znajdowało się sławne nazwisko Kaskabel, mógł być przeznaczony tylko dla głowy rodziny, chyba że był przeznaczony dla pani Kaskabelowi, albo dla pana Jana, albo dla panicza Sandera albo dla panienki Napoleony.

Clovy wziął list i gestami kosmopolitycznymi, zrozumiałymi zapewne dla całej ludzkości, dał do poznania, że wszystko w porządku i że list dostanie się do rąk właściwych za jego pośrednictwem, – poczem odprowadził go do drzwi z ukłonami i szastaniem nóg, ale nie zyskawszy najmniejszego pojęcia o tem, skąd ten człowiek przychodził, lub kto go posłał.

Kwadrans później, Clovy właśnie zabierał się, aby wrócić do rydwanu, kiedy p. Kaskabel znużony i zmartwiony jeszcze więcej niż przedtem, pojawił się we drzwiach cyrku.

– Dobrze, że pan przyszedł! – rzekł Clovy.

– I cóż?

– Mam tu list!

– List?

– Tak, list, który właśnie przyniesiono.

– Do mnie?

– Tak.

– Od kogo?

– Od człowieka, co go tu nazywają mużykiem.

– Od mużyka?

– Tak, chyba, że jest kim innym.

Podczas bezcelowej tej wymiany słów, Kaskabel porwał list, a poznawszy pismo p. Sergiusza. zbladł tak mocno, ze wierny jego sługa się przeraził.

– Co się stało, pani?

– O, nic.

– Nie! A jednak silny ów mężczyzna o mało nie padł zemdlony w ramiona Clovy’ego.

Co p. Sergiusz w liście pisał? Dlaczego pisał do p. Kaskabela? Widocznie, aby wytłómaczyć swą nieobecność. Czy istotnie został aresztowany?

Pan Kaskabel rozerwał kopertę, przetarł najprzód prawe oko, potem lewe, i przebiegł pismo oczyma.

O, jakiż wydał okrzyk! Okrzyk, jaki niekiedy wyrywa się z duszonego gardła! Twarz mu nabrzmiała, oczy się zamgliły, członki zesztywniały jakoby przez nerwowe naprężenie, próbował przemówić, ale na razie nie mógł wyjęknąć ani słowa.

Clovy obawiał się, że pan jego się udusi i wziął się do rozwiązywanie jego krawatu.

Czy to z obawy, aby Clovy nie wołał o pomoc, czy też w skutek tego, że nawet to straszliwe rozdrażnienie nasz bohater umiał pokonać żelazną swą wolą, wydawało się, że nadludzkim wysiłkiem przyszedł do siebie i rzekł z tajemniczą miną:

– Clovy: czy nie umiesz ty milczeć?

– Myślę, panie, że umiem. Czy kiedy co wypaplałem, chyba że….?

– To wystarczy; słuchaj! Czy widzisz ten list?

– List muzyka?

– Tak jest; otóż gdybyś komu pisnął słówko o tem, że list ten dostałem….

– Tak….

– Gdybyś kiedy powiedział o tem Janowi, Sanderowi lub Napoleonie….

– Dobrze, panie….

– A przedewszystkiem żonie mojej, Kornelii, to przysięgam, że każę cię wypchać na dziwowisko….

– Żywcem?

– Tak, żywcem, durniu, abyś uczuł!

Słysząc taką straszliwą groźbę, Clovy drżał od stóp go głów.

Potem pan jego, objąwszy go za ramię, mówił do niego z miną książęcej poufałości:

– Straszliwe ona zazdrosna…. Kornelia, rozumiesz?… Widzisz, Clovy, człowiek albo powabną ma powierzchowność, albo jej nie ma… Cudowna kobieta, księżniczka rosyjska!…. rozumiesz…. To liścik od niej do mnie….

Widzisz, coś podobnego nie mogłoby się wydarzyć tobie przy długim twym nosie….

– Nigdy! – rzekł Clovy, – chyba, że….

Ale jaki miał być następnik tego zdania Clovy’ego nikt dowiedzieć się nie mógł.

Rozdział XIV

Rozwiązywanie wielce przez widzów oklaskiwane.

Przedstawienie noszące tytuł równie nowy, jak zajmujący: „Rozbójnicy z Ciemnego Lasu” było dziełem sztuki zasługującym na uwagę. Ułożone ściśle wedle starożytnych reguł sztuki dramatycznej, odznaczało się jednością czasu, akcyi i miejsca. Wstęp do niego dokładnie obznajmiał z charakterem osób działających, intryga wprowadzała je w nadzwyczajne zawikłania, rozwiązanie zaś zręcznie rozplątywało intrygę, a chociaż zakończenia takiego się domyślano, to przecież wywoływało ono zawsze efekt pożądany.

Zresztą myliłaby się bardzo publiczność, gdyby oczekiwała ze strony rodziny Kaskabel przedstawienia jakiejś nowomodnej komedyi, w której wszelkie szczegóły życia prywatnego rozgrywają się na scenie z całym naturalizmem, i w której, chociaż może niekoniecznie tryumfuje zbrodnia, to przecież cnota nie zyskuje należytej nagrody. O, nie! w końcowej scenie „Rozbójników z Ciemnego Lasu” niewinność zostaje nagrodzoną jak się należy, a przewrotność odnosi zasłużoną karę w sposób odpowiedni. Policya pojawia się nagle w chwili, kiedy się wydawało, że wszystko ginie bez nadziei, a kiedy zabiera zbrodniarzy, to sala trzęsie się od oklasków.

Nie ma też wątpliwości, że dramat tem napisanoby w stylu prostym, potężnym, przystępnym, bez uwzględniania jakichś gramatyk lub stylistyk i bez owych pretensyonalnych neologizmów, wyrażeń górnolotnych lub realistycznych nowej szkoły, – gdyby go kiedy napisano. Ale go nie napisano tak jak nie wygłaszano, i dlatego można go było odgrywać na wszystkich scenach i na wszystkich deskach teatralnych na obu półkach. Wielka to zaleta przedstawień mimicznych, nie mówiąc już o tem, że przy takich utworach literatury unika się najzupełniej błędów gramatycznych i stylistycznych.

Autorem arcydzieła tego, o którem mówimy, był sam Cezar Kaskabel. „Arcydzieł”, powiadamy, a dowodem najlepszym na to jest, że razem i w starym i nowym świecie przedstawiono je dotychczas trzy tysiące sto siedmdziesiąt razy! Ułożył je zaś w taki sposób, by uwydatnić jak najstaranniej specyalne talenta każdego z członków trupy, talenta tak urozmaicone a nadzwyczajne, że nigdy nigdzie równie pięknego zbioru nie przedstawił publiczność żaden zarządca żadnej trupy ani stałej ani podróżującej.

Mistrze współczesnej dramaturgii bardzo słusznie ogłosili zasadę: „Musisz się zawsze na scenie starać o to, ażeby widzowie albo się śmiali, albo płakali, gdyż inaczej będą poziewali”. Jeżeli przeto na tym pewniku polega wartość dramatu, to „Rozbójnicy z Ciemnego Lasu” zasługują stokrotnie na nazwę arcydzieła. Widzowie na przedstawieniu tej sztuki śmieją się do łez, a płaczą – również do łez. Nie ma ani jednej sceny, ani kawałka sceny, w czasie której najbezmyślniejszy widz mógłby poczuć pragnienie otworzenia ust do ziewania; jeżeliby zaś powstało u niego takie pragnienie w skutek jakiegoś ataku dyspepsyi, to początek ziewania natychmiast u niego przeszedłby w łkanie lub chichot,

Jak wszystkie dramata starannie ułożone, tak i ten był jasny, zrozumiały, stanowczy a prosty i w zawiązaniu swojem i w rozwinięciu. Wydarzenia następowały po sobie w następstwie tak logicznem, że należało przypuścić, iż mogły wydarzyć się w rzeczywistości.

Niechaj osądzi to sam czytelnik z następującego, rozumie się zwięzłego, streszczenia.

Były to dzieje dwojga kochanków wzajemnie się ubóstwiających, – a zaraz tu dodamy że Napoleona była ukochaną, a Sander młodym kochankiem. Ale, niestety, Sander jest ubogim, a matka Napoleony, dumna Kornelia, nie chce słyszeć o takim związku!

Szczególnie nowe zawikłania w intrydze stanowi fakt, że przebieg pięknego romansu natrafia na niezmierną trudność w skutek tego, że znajduje się długi, chudy konkurent. Clovy, którego kieszenie tak pełne są złota, jak czaszka pozbawiona mózgu i że matka, – a tu może właśnie genialność autora w najokazalszem przedstawia się świetle, – która zwraca głównie na złoto uwagę, życzy sobie właśnie oddać mu córkę.

Byłoby zaiste trudną rzeczą ułożyć intrygę zręczniej uczynić ją bardziej zajmującą. Nie trzeba dodawać, że przebrzydły Clovy wprawdzie ust nie otwiera, ale że widzowie mimowoli przypuszczają, iż palnie lada chwila jakąś niedorzeczność. Jest śmiesznym w odzieży, w postaci, w ruchach, a ma zazwyczaj wtykania wszędzie długiego swojego nosa. A kiedy wchodzi ze swoimi dwoma podarunkami weselnymi, Johnem Bullem, małpą rozdziawiającą gębę od ucha do ucha, i Dżakiem, papugą (jedynym artystą mówiącym w tej sztuce), to wywołuje efekt nie dający się opisać.

Wkrótce jednakowoż milknie śmiech hałaśliwy w obec głębokiego zmartwienia obojga kochanków, którzy tylko ukradkiem widywać się mogą.

Otóż nadchodzi dzień fatalny zawarcia związku, do którego Kornelia córkę swoją przymusza. Napoleona przystrojoną jest prześlicznie, ale twarzyczka jej zmartwiona uosobieniem jest rozpaczy. I rzeczywiście: zbrodnią się wydaje oddawać tę gołębicę owemu przebrzydłe wyglądającemu bogaczowi.

Wszystko to dzieje się na łące przed kościołem. Odzywa się dzwon; drzwi się rozwierają; orszak weselny ma właśnie wstąpić w bramy kościoła. Sander klęczy na stopniach marmurowych: muszą go stratować, jeżeli chcą przejść. Na ten widok serce się rozdziera.

Nagle pojawia się młody rycerz, a ściany płócienne drżą na jego widok. Jest to Jan, brat nieszczęśliwej panny młodej. Powraca on z wojen, zwyciężywszy wszystkich swych wrogów, których narodowości można zmieniać stosownie do tego, w jakim kraju odbywa się przedstawienie: Anglików w Ameryce, Rosyan w Turcyi, Francuzów w Niemczech i tak dalej, ad infinitum.

Dzielny a kochający brat Jan pojawia się w chwili stanowczej i na swój sposób zamierza ze wszystkiem się załatwić. Dowiedziawszy się, że Sander kocha Napoleonę i doznaje wzajemności, natychmiast potężną prawicą chwyta za ramię Clovy’ego i wyzywa go na pojedynek; ten zaś takim przejęty jest strachem, że z chęcią wyrzeka się wszelkich pretensyi do narzeczonej.

Już to samo wystarczyłoby do zrobienia dramatu zajmującym i zapełnionym ożywionemi scenami. Ale tu jeszcze nie koniec!

Zastraszony pan młody zwraca się ku Kornelii, ażeby zwolnić ją z przyrzeczenia. Ale Kornelia znikła. Wszyscy zaczynają ją szukać, – ale niepodobna jej znaleźć!

Naraz słychać krzyki z sąsiedniego lasu. Sander poznaje głos Kornelii, a chociaż tu chodzi i przyszłą jego świekrę, – on się nie waha, tylko pędzi na jej ratunek. Widocznie bowiem dumną niewiastę porwali ludzie Frakassara, a może i sam Frakassar, sławny naczelnik rozbójników w Ciemnym Lesie!

I rzeczywiście tak się stało. Podczas gdy Jan pozostaje przy siostrze, aby jej bronić w razie niebezpieczeństwa, Clovy ciągnie za sznur u dzwonu i alarmuje mieszkańców. Słychać wystrzał, – a publiczność byłoby ze sceny doprowadzić nerwy publiczności do większego naprężenia.

W tej chwili p. Kaskabel w oryginalnym stroju kalabryjskim straszliwego Frakkassara, pojawia się na scenie na czele swych ludzi, unosząc Kornelię pomimo mężnego jej oporu. Ale bohaterski młodzieniec powraca na czele oddziału policyi w butach sięgających po biodra. Kornelia zostaje wybawioną, rozbójnicy idą do więzienia, a szczęśliwy Sander żeni się ze swoją ukochaną Napoleoną.

Słuszność nakazuje wyznać, że ze względu na nieliczny personal aktorów, główna gromada rozbójników nie pojawia się wcale na scenie a także i plutonu policyi nie widać. Jest już obowiązkiem Clovy’ego poza sceną naśladować krzyki tych osób, a czyni on to zazwyczaj tak zręcznie, że złudzenie bywa kompletne. Co do naczelnika rozbójników, to musi on sam sobie nakładać na ręce kajdany, bo nie ma komu mu ich nałożyć. Z tem wszystkiem jednakowoż z naciskiem wypada zaznaczyć, że efekt tego zakończenia, – dzięki znakomitej grze aktorów – bywa nadzwyczajnym.

Otóż taki to wytwór potężnej fantazyi Karkabela miał się odegrać w cyrku permskim. Powodzenie było niewątpliwe, jeżeli aktorzy przejmą się swojem zadaniem.

Zazwyczaj tak bywało; p. Kaskabel straszliwym umiał być rozbójnikiem; Kornelia imponowała swoją dumną postacią; Jan prawdziwym był rycerzem starożytnym; Sander sympatycznie wyglądał, a Napoleona serce każdego musiała wzruszyć.

Ale wyznać należy, że rodzina Kaskabelów w owym dniu nie była w odpowiedniem usposobieniu. Smutne spojrzenia i smutne serca były w około; na deskach teatralnych bywają one wielką przeszkodą. Roztargnienie nie dozwoli przejąć się rolami, brak usposobienia nie dozwoli przejąć się rolami, brak usposobienia nie dozwoli ruchom nadać wyrazistości. Być może, że sceny smutne tem bardziej będą wzruszające, iż każdemu aktorowi naprawdę chciało się płakać, ale w scenach komicznych i wesołych, przedstawienie mogłoby, wedle wyrażenia się autora, zakończyć się zupełnem fiaskiem.

Obiad zastawiono na stole. Na widok krzesła jeszcze opróżnionego, – przedstawiającego zapowiedź zbliżającej się rozłąki, – ogólny smutek się powiększył jeszcze, jeżeli to było możliwe. Nikomu nie chciało się ani jeść, ani pić. Sytuacya była taka, że mogła do wściekłości doprowadzić najłagodniejszego manażera. Kaskabel znieść tego nie mógł, a gdy mógł, toby nie chciał. On sam jadł za czterech wyrobników i pił tyleż. Dlaczego inni nie mieli mu wtórować?

– Słuchajcie no! – zawołał nakoniec. – Czy długo tego będzie? Nie widzę nic prócz twarzy długich jak moje ramię w około stołu, począwszy od ciebie, Kornelio, a skończywszy na Napoleonie. Jeszcze tylko Clovy wygląda znośnie! Otóż wypraszam to sobie, bardzo a bardzo to sobie wypraszam! Chcę widzieć w około siebie twarze rozjaśnione. Dzisiaj wieczorem każdy musi odegrać swoją rolę z uśmiechem na twarzy i furorę wywołać i rozentuzyazmować publiczność! Powiadam że każdy musi, lub, na krew przodków moich….!

Kaskabel musiał być doprowadzamy do największej złości, ażeby wygłosić tak straszne zaklęcie, a kto je usłyszał, ten wiedział, że musi być posłusznym.

Okropny ten wybuch jednakowoż nie przeszkodził Kakabelowi spłodzić w wynalazczej swej głowie nowego wspaniałego pomysłu, co nie bywa rzeczą niezwykłą w nadzwyczajnych okolicznościach.

Postanowił on uzupełnić swój dramat, albo raczej urozmaicić jego inscenizowanie; później się dowiemy, w jaki sposób.

Powiedzieliśmy że dotychczas, z powodu braku osób działających, rozbójnicy i ich prześladowcy pozostawali niewidzialnymi. Rozbójnik Frakassar upersonifikowany przez Kaskabela wystarczył do wywołania przerażenia. Jednakowoż sądził on bardzo słusznie, że efekt będzie znacznie większy, jeżeli w scenie ostatniej brak ten jakoś się uzupełni.

Zamierzał tedy na ten wieczor zaangażować kilka innych osób. Na szczęście przecież miał pod ręką właśnie Ortika i Kirszewa. Dlaczegożby ci „uczciwi marynarze” nie mieli się zgodzić na objęcie roli rozbójników?

Przed powstaniem tedy od stołu, wytłómaczył wymienionym, o co chodzi, i dodał:

– Czy nie zechcielibyście wy obydwaj wziąć udziału w przedstawieniu? Oddalibyście mi prawdziwie przyjacielską usługę!

– Dlaczego nie? – odrzekł Ortik. – Ja chętnie się zgodzę, a pewnie także i Kirszew: co myślisz?

Kirszew zgodził się również, gdyż obydwom chodziło jeszcze o utrzymanie dobrych stosunków z gospodarzami.

– A zatem dobrze, moi przyjaciele! – mówił dalej Kaskabel. – Zresztą chodzi tylko o to, byście za mną wbiegli na scenę, skoro nadejdzie chwila stosowna, i abyście mnie naśladowali w marszczeniu czoła, wymachiwaniu rękami i nogami i ryczeniu z wściekłości. Obaczycie, że nie ma nic łatwiejszego! Założę się o sto przeciw jednemu, że zrobicie furorę!

Potem jeszcze po chwili namysłu dodał:

– Ale, ale; z was dwóch będą tylko dwaj rozbójnicy. To nie bardzo wystarczy. Przecież Frakassar rozporządzał całą szajką. Gdybym mógł dostać jeszcze jakich pięciu lub sześciu, to zrobiłoby to jeszcze większe wrażenie! Czy nie moglibyście mi wyszukać w mieście gdzie kilku mężczyzn bez zatrudnienia, którzyby nie wzgardzili flaszką wódki i zarobkiem po pół rubla?

Ortik spojrzał z ukosa na Kirszewa.

– Myślę, że moglibyśmy, panie Kaskabelu. Wczoraj wieczorem w karczmie poznaliśmy się z kilku towarzyszami.

– Sprowadźcież mi ich, Ortiku. Sprowadźcie ich na dzisiejszy wieczór, a będziemy mieli niezrównane powodzenie!

– Zrobimy to dla pana.

– Bardzo dobrze, moi przyjaciele!… Ach, jakież to będzie przedstawienie! Jaka sensacya dla publiczności!

Kiedy zaś obaj marynarze oddalili się i znikli z oczu, pan Kaskabel wybuchł śmiechem tak serdecznym, że kilka guzików jego kamizelki rozleciało się po całym pokoju.

Kornelia obawiała się, że dostanie konwulsyi.

– Cezarze, nie powinieneś śmiać się w taki sposób zaraz po jedzeniu! – rzekła do niego:

– Kornelio, kochanko, czy twój małżonek się uśmiechnął? Ależ bynajmniej nie jestem w takiem usposobieniu. Jeżeli to się stało, to zupełnie bezwiednie. W sercu mi smutno! Tylko pomyśl! Już pierwsza godzina! A naszego kochanego p. Sergiusza jeszcze nie ma! I nie pojawi się z pewnością na czas, aby wystąpić jako prestydygitator trupy! Czyż mogłoby się wydarzyć większe nieszczęście?

I kiedy Kornelia powróciła do swych strojów, on wyszedł, powiedziawszy tylko, że ma kilka koniecznych sprawunków do załatwienia.

Przedstawienie miało się rozpocząć o godzinie czwartej, ażeby oszczędzić sztucznego światła, do którego nie było przyborów w cyrku permskim! A zresztą, czyliż buzia Napoleony nie była dość świeżutką, a postać jej matki dość okazałą, by miały obawiać się światła dziennego choćby w południe?

Trudno opisać wrażenie wywołane w miasteczku przez sensacyjny afisz Cezara Kaskabela, nie mówiąc już o bębnie wielkim Clovy’ego, który przez całą godzinę warczał po ulicach. Był on zdolny wyrwać z uśpienia wszystkie carskie dziedziny!

Skutek był taki, że przed godziną oznaczoną wielkie tłumy zgromadziły się w cyrku. Przyszedł gubernator permski ze żoną i dziećmi; przyszli liczni jego podwładni, kilku oficerów z cytadeli, wielu kupców zgromadzonych w mieście na jarmark, – słowem zebranie było olbrzymie.

U wejścia już muzyka grała z należytym impetem: Sander, Napoleona i Clovy „pracowali” na waltornii, trombonie i tamburynie; Kornelia w cielistych trykotach i buraczkowej sukni prezydowała przy wielkim bębnie. Straszliwa dyzharmonia zastosowaną była do uszu muzyków!

Sam zaś Cezar Kaskabel potężnym swym głosem wołał w zrozumiałym rosyjskim języku:

– Proszę zająć miejsca! Siadajcie, panie i panowie! Tylko czterdzieści kopiejek miejsce siedzące, bez różnicy. Teraz czas zajmować miejsca!

A skoro panie i panowie zajęli miejsca na ławkach cyrku, znikła orkiestra, gdyż jej członkowie musieli wykonywać różne punkta programu.

Pierwsza część programu odbyła się nadzwyczaj gładko. Mała Napoleona na wyprężonej linie, młody Sander w swoich sztukach łamanych, małpa i papuga w swych figlach, a oboje państwo Kaskabel w produkcyach siły muszkułów, wywołali należyte wrażenie. Rzęsiste oklaski pozyskał na równi z innymi Jan także. Ponieważ myśli miał czem innem zaprzątnięte, przeto w kuglarskich jego produkcyach ręce nie zawsze odznaczały się zwykłą wprawnością, ale nie dostrzegł tego nikt oprócz jego mistrza, a z publiczności nikt nie mógł przypuścić, by myśli jego gdzieindziej błądziły.

Wielkie wrażenie wywołała ludzka piramida, poprzedzająca pauzę i na ogólne żądanie musiano ją powtórzyć.

Istotnie zdumiewającym był humor i werwa p. Kaskabela przy przedstawianiu różnych artystów i rozglądaniu się domagającem się zasłużonych oklasków. Nigdy nadzwyczajny ten człowiek nie udowodnił lepiej, do jakiego stopnia zdeterminowany mąż zdolny jest panować nad sobą. Honor rodziny Kaskabel nie był narażony; Nazwisko to odtąd Moskale mogli wymawiać tylko z szacunkiem i podziwem!

Jeżeli jednakowoż widzowie z zajęciem śledzili przebieg pierwszej części programu, to jakże niecierpliwie oczekiwali rozpoczęcia drugiej! Przez przeciąg całego antraktu o niczem innem nie mówiono.

Pauza trwała dziesięć minut: czas ten wystarczył ażeby na dworze zaczerpnąć świeżego powietrza, – poczem wrócono napowrót i ani jedno miejsce nie zostało próżne.

Ortik i Kirszew przed godziną powrócili ze sześciu statystami, którymi, jak czytelnik odgadnie, byli ich dawni towarzysze, z którymi się spotkali w górach Uralskich.

Pan Kaskabel zrobił przegląd nowych swych aktorów.

– Dobre głowy! – mówił. – Dobre twarze! Dobrze zbudowane członki! Może nieco zbyt łagodna powierzchowność, jak na rozbójników! Ale przy pomocy peruk rozwichrzonych i bród odpowiednich, coś da się z nich zrobić!

Ponieważ zaś mieli wystąpić aż pod sam koniec przedstawienia, przeto miał czasu dosyć do ustrojenia swych rekrutów, nastroszenia ich czupryn, zaopatrzenia ich w różne przybory, – słowem do zrobienia z nich pokaźnych rozbójników!

Wreszcie Clovy zapukał trzy razy.

W takiej chwili w zwykłym teatrze zasłona się podnosi w chwili, kiedy milknie orkiestra. Jeżeli tym razem się nie podniosła, to przychodziło to stąd, że cyrkowe budynki nie posiadają zasłon nawet wtedy, gdy je się zamienia na sceny.

Jednakowoż niechaj nikt nie sądzi ażeby nie było dekoracyj, a przynajmniej czegoś, coby je przedstawiało. Po lewej stronie wielka szafa z krzyżem na drzwiach wymalowanym przedstawiała kościół albo kaplicę, której nawa była oczywiście za sceną! W środku była łąka przedstawiona przez arenę cyrkową. Po prawej stronie kilka gałęzi w drewnianych pakach zręcznie ustawionych dozwalał przypuszczać, że rozpoczyna się tam „Ciemny Las”.

Przedstawienie rozpoczęło się pośród głębokiego milczenia. Jakże pięknie wyglądała Napoleona w ładnej swej sukience w paski, cokolwiek znoszonej, w zachwycającym kapelusiku, który jak kwiat rozłożył się na złocistych jej włoskach, a przedewszystkiem, jak lube, niewinne były jej oczęta! Pierwszy amant, Sander, w obcisłym spencerze koloru pomarańczowego, mocno spłowiałym już w fałdach rękawów, wyrażał jej swe uczucia tak miłosnemi spojrzeniami, że wyrazy nie mogłyby być wymowniejszymi.

Jakże jednakowoż opisać w odpowiedni sposób postać Clovy’ego w niedorzecznej peruce z płomienisto czerwonych włosów kroczącego jak na szczudłach, na swoich długich i cienkich nogach, które rozstawiał w przeciwne strony; głupią jego, ale pretensyonalną powierzchowność, nos jego niemożliwie wydłużony; jakoteż małpę wykrzywiającą gębę i gadatliwą papugą, które szły za nim!

Potem zaś pojawia się Kornelia, z której okrutna może być świekra! Bez litości odprawia Sandera, a przecie łatwo odgadnąć, że pod jej spłowiałą suknią bije serce godne matrony dawnych czasów.

Bardzo podobał się Jan, kiedy się ukazał w stroju karabiniera. Bardzo smutno wyglądał nieszczęśliwy. Można było przypuścić, że myśli o czem innem, aniżeli o oddaniu swej roli. O ileż wolałby grać rolę Sandera, ale w obec Kajety, i w rzeczywistości ją poprowadzić do ołtarza. A jakież to było marnowanie czasu, kiedy na godziny zaledwie liczyć można ich pobyt blisko siebie!

Jednakowoż sytuacya dramatyczna była tego rodzaju, że potrwała i aktora. Czyż mogło być inaczej: tylko pomyślny. Brat powracający z wojen, w stroju karabiniera, broniący siostry przed uprzedzeniami matki i śmiesznemi pretensyami głupca!

Nadzwyczaj wspaniałą była scena pomiędzy Janem a Clovy’m. Ten ostatni drżał ze strachu tak, iż wydawało się, że słychać było szczekanie jego zębów, a nos jego wydłużał się jeszcze coraz to bardziej, dopóki nie wyglądał jak ostrze szpady, którą go przebito w tyle głowy tak, że przeszła przez środek twarzy.

Właśnie wówczas dał się słyszeć za scenę głośny hałas. Młody Sander, uniesiony swem męstwem, a może w zamiarze samobójczym, bo życie mu stało się ciężarem, rzuca się w gęstwinę lasu z gałęzi na scenie. Publiczność słyszy hałas i szczęk broni, a potem wystrzał.

Wtedy Frakassar, naczelnik rozbójników, wpada na scenę. Wygląda strasznie w swoich czerwonych trykotach, obecnie mocno zbielałych i w czarnej brodzie zrudziałej. Szajka jego rozbójników wpada za nim. Są między nimi Ortik i Kirszew, których nikt nie poznałby w perukach i brodach. Straszny naczelnik porywa Kornelię, Sander jak zwykle śpieszy jej na pomoc, – i tu wydawałoby się, że rozwiązanie nie odbędzie się w odpowiedni sposób, gdyż okoliczności się zmieniły.

Dawniej bowiem, kiedy p. Kaskabel przedstawiał całą bandę opryszków w swej własnej tylko osobie, to Jan, Sander, ich matka, ich siostra a i Clovy, mogli jeszcze zagradzać mu drogę do czasu nadejścia policyi, którą markowano w oddaleniu za „dekoracyami”. Ale tu oto przy Frakassarze było ośmiu prawdziwych z krwi i kości, widzialnych zbójców, których nie tak łatwo jest pokonać. Zachodziła tedy kwestye, jak wszystko to się zakończy, aby naturalnie wyglądało.

Nagle oddział kozaków wkracza do cyrku. Tego istotnie nikt się nie spodziewał!

Rzecz była taka, że manażer Kaskabel nie szczędził trudu, ażeby jego przedstawienie jak najwspanialej było zaokrąglone. Personal był jak najkompletniejszy. Rozumie się, że było to wszystko jedno: policya czy kozacy. W okamgnieniu Ortika, Kirszewa i ich towarzyszy obalano na ziemię i związano, i to tem łatwiej, że należało do ich roli dać po udanych tylko oporze,

Naraz pośród tego hałasu daje się słyszeć głos:

– Mnie nie; dziękuje wam, dzielni kozacy! Tych ludzi trzymajcie; ja nie należę do szajki; ja jestem tylko aktorem!

Czyjże to głos? Otóż Frakassara, albo raczej p. Kaskabela, których teraz stoi wolny, podczas gdy jego ludzi, okuci w kajdany, znajdują się w ręku władzy.

A zatem stało się to naprawdę?! Tak jest, i był to właśnie ostatni wielki pomysł Cezara Kaskabela. Zaangażowawszy Ortika i jego wspólników do swej trupy, porozumiał się z policyą permską i powiedział jej, jak świetny może zrobić połów. Tłómaczy to pojawienie się w chwili stosownej kozaków, kiedy bieg sztuki wymagał ich nadejścia; mistrzowski plan udał się znakomicie; cała szajka miotała się nadaremnie w sieci władzy.

Ale Ortik teraz zerwał się na nogi i wskazując kapitanowi kozaków p. Kaskabela, zawołał:

– Oskarżam tego człowieka przed panem! On to politycznego skazańca wprowadził do Rosyi! Ach, zdradziłeś ty mnie, przeklęty ty linoskoku, to za to ja ciebie teraz zdradzę!

– Zdradzaj sobie, ile tylko możesz, przyjacielu! – odrzekł Kaskabel, mrugając wesoło.

– A skazaniec ten, którego wprowadził, jest zbiegiem z fortecy irkuckiej; nazwisko jego jest: hrabia Narkin!

– Masz zupełną słuszność, Ortiku!

Kornelia, dzieci jej i Kajeta skupiły się w gromadkę i z przerażeniem się przysłuchiwały.

W tejże chwili jeden z widzów powstaje z siedzenia: jest to hrabia Narkin.

– Otóż i on! – woła Ortik.

– Tak jest, jestem hrabią Narkinem! – odpowiada p. Sergiusz spokojnie.

– Tak, ale hrabią Narkinem wolnym za amnestyą! – woła Kaskabel wybuchając wesołym śmiechem.

Jakież wrażenie to wywoływało u publiczności! Najobojętniejsze umysły musiały się poruszyć w obec tej mieszaniny rzeczywistości z fantazyą przedstawienia! Istotnie część widzów zapewne udała się do domów z przeświadczeniem, że „Rozbójnicy z Ciemnego Lasu” nie mogą się kończyć nigdy w inny sposób.

Wystarczy słów kilka do wyjaśnienia wszystkiego.

Od czasu, kiedy hr. Narkin na granicy Alaski został znaleziony przez Kaskabelów, upłynęło trzynaście miesięcy, w czasie których żadnych nie miał wiadomości z Rosyi. W jakiż bowiem sposób mogłyby się dostać do niego, gdy bawił między Indyanami Yukonu lub krajowcami na wyspach Lajchoskich? Nie wiedział zatem, że przed sześciu miesiącami ukaz cara Aleksandra II ułaskawił wszystkich politycznych skazańców tej samej co on kategoryi. Ojciec jego, książę, pisał do niego do Ameryki, że może teraz bezpiecznie powrócić; hrabia jednakowoż już wyjechał był z kraju i list powrócił do nadawcy.

Można sobie wyobrazić niepokój księcia Narkina, kiedy przestały nadchodzić od syna wiadomości. Utracił wszelką nadzieję; myślał, że może umarł na wygnaniu. Zdrowie jego szwankowało, i był w stanie krytycznym, kiedy pewnej nocy p. Sergiusz przybył do zamku. Jakże niewypowiedzianą rozkoszą było dla księcia ujrzeć syna i oznajmić mu, iż jest wolnym!

Hrabia nie chcąc oczywiście opuścić ojca po kilkogodzinnym pobycie w domu, posłał list do Kaskabela i uwiadomił go, że wszystko teraz w porządku i że niezawodnie przybędzie do cyrku przynajmniej na drugą część przedstawienia.

Wówczas to panu Kaskabelowi przyszedł do głowy wspaniały pomysł, o którym teraz już wie czytelnik; postanowił on zarzucić sieć na Ortika i całą jego szajkę.

Kiedy dowiedziano się o znaczeniu ostatniej sceny, widzowie popadli w formalny entuzyazm. Zewsząd ozwały się radosne „hurra!”, a kiedy kozacy wyprowadzili zbrodniarzy, towarzyszyły tym ostatnim okrzyki oburzenia.

Także i panu Sergiuszowi trzeba było wytłómaczyć znaczenie tego połowu; jak to Kajeta odkryła przebrzydły spisek na niego i Kaskabelów; jak dziewczyna ta życie naraziła, zakradając się za marynarzami do lasu w nocy 6 lipca; jak wszystko opowiedziała Kaskabelowi i jak ten nie pisnął ani słowa o wszystkiem ani w obec hr. Narkina, ani w obec własnej żony.

– Tajemnica przedemną, Cezarze, tajemnica? – zapytała się Kornelia w tonie udanego wyrzutu.

– Pierwsza i ostatnia, żonusiu!

Oczywiście ona mu już z góry przebaczyła.

– Wszak wiesz, że milczałem nie z samolubstwa. Wybaczy mi pan hrabia to wyrażenie?

– Nie mów mi pan „hrabia”. Będę dla was, moi przyjaciele, zawsze panem Sergiuszem, a także i dla ciebie, moje dziecię, – rzekł, obejmując ramieniem Kajetę.

Rozdział XV

Zakończenie.

Zakończyła się wreszcie podróż Cezara Kaskabela! „Piękny Wędrowiec” miał już tylko przejść Rosyę i Niemcy, ażeby dostać się na ziemię francuską, na północ Francyi i do Normandyi. Dość długa to podróż bez wątpienia, ale w porównaniu z dziesięciu lub jedenastu tysiącami mil, które już przebył, było to drobnostką, niejako „przejażdżką w dorożce”, jak się wyraził p. Kaskabela.

Tak, zakończyła się, i to lepiej, niż można było oczekiwać po tylu przygodach! Nigdy lepszego zakończenia nie wymarzano, – ani w przecudnej tej sztuce „Rozbójnicy z Ciemnego Lasu”, która została odegraną ku zadowoleniu wszystkich z wyjątkiem Ortika i Kirszewa, bo tych powieszono parę tygodni później i z wyjątkiem ich wspólników, których wysłano do Syberyi na resztę ich życia.

Teraz jednakowoż wszystkim naszym przyjaciołom na myśl przyszła smutna konieczność rozłąki. Jakże ta kwestya miała się rozwiązać?

Otóż, w sposobu bardzo prosty.

Wieczorem po pamiętnem owem przedstawieniu, kiedy wszyscy artyści zebrali się w „Pięknem Wędrowcu”, hrabia Narkin powiedział:

– Moi przyjaciele, wiem ja dobrze, ile wam zawdzięczam i byłbym człowiekiem niewdzięcznym, gdybym o tem kiedy zapomniał. Cóż mógłbym dla was uczynić? Krwawi mi się serce na myśl o rozłączeniu się z wami! Posłuchajcież tedy: czy nie chcielibyście pozostać w Rosyi, osiedlić się tu i zamieszkać w posiadłościach ojca mojego?

Pan Kaskabel, który nie spodziewał się podobnej propozycyi, zamyślił się przez chwilę, a potem rzekł:

– Panie hrabio……

– Nazywaj mię pan panem Sergiuszem i nigdy inaczej; proszę o to!

– A zatem panie Sergiuszu, jesteśmy mocno wzruszeni. Pańska propozycya świadczy o łaskawem usposobieniu pańskiem w obec mnie i mojej rodziny. Dziękujemy panu z całego serca. Ale pan wiesz: ojczyzna jest ojczyzna.

– Rozumiem pana, – odrzekł hrabia. – O tak, umiem podzielić pańskie uczucia. Ha, jeśli koniecznie chcecie powrócić do Francyi, do drogiej swojej Normandyi, to byłbym szczęśliwy, gdybym miał zapewnienie, że mieszkacie spokojni i szczęśliwi w ładnym domku, otoczonym polami, łąkami i laskiem, gdzie moglibyście odpocząć po długich podróżach.

– Nie myśl pan, panie Sergiuszu, abyśmy byli znużeni! – zawołał Cezar Kaskabel.

– Pomówmy jednakowoż otwarcie. Czy zależy panu bardzo na tem, aby pozostać przy swoim zawodzie?

– Rozumie się, skoro nam to daje utrzymanie.

– Pan nie chcesz mnie zrozumieć! – mówił dalej hrabia Narkin, – i sprawiasz mi pan przykrość. Czyż chcesz mi pan odmówić przyjemności uczynienia czegoś dla pana?

– Nie zapomnij pan o nas, panie Sergiuszu, – rzekła Kornelia, – o to tylko prosimy: bo co do nas, to nigdy nie zapomnimy o panu, ani też…. o Kajecie.

– O, matusiu moja! – zawołała dziewczyna.

– Nie mogę ja być twoją matką, drogie dziecię!

– A dlaczego nie, pani Kaskabel? – zapytał się p. Sergiusz.

– Jakimże sposobem?

– Oto żeniąc z nią syna swojego!

Wszelkie efekta wywoływane przez manażera Kaskabela w ciągu wspaniałej jego karyery, były niczem w porównaniu z wrażeniem, jakie wywołały te słowa hr. Narkina.

Jan nie posiadał się z radości i całował ciągle ręce pana Sergiusza, który tulił Kajetę do piersi.

Bo Kajeta miała zostać córką hrabiego! A Jan pozostanie przy nim jako prywatny jego sekretarz. Czyż państwo Kaskabel mogli marzyć o lepszej posadzie dla syna? Co do przyjęcia od pana Sergiusza cokolwiek więcej, prócz zapewnień trwałej przyjaźni, o tem słyszeć nie chcieli. Mieli w ręku dobre zatrudnienie; oddawać mu się będą i nadal.

Wówczas to Sander wysunął się naprzód i powiedział głosem drżącym, ale z rozjaśnioną twarzyczką:

– Po cóż ojciec ma się jemu oddawać? Jesteśmy bogaci! Nie potrzebujemy pracować na kawałek chleba!

I rzekłszy to, wyjął z kieszeni surduta bryłę, którą znalazł w lasach nad rzeką Cariboo.

– Skądże ty do tego przyszedłeś? – zapytał się ojciec, biorąc do ręki bryłę.

Sander opowiedział o wszystkiem.

– I nigdy nic nam o tem nie mówiłeś! – zawołała Kornelia. – Mogłeś zachować tajemnicą tak długo!

– Tak, matusiu, chociaż mię nieraz język świerzbiał. Chciałem zrobić wam niespodziankę i nie powiedzieć ani słowa, dopóki nie wrócimy do kraju.

– Kochamy jesteś chłopiec! – rzekł Kaskabel. – Otóż widzisz pan, panie Sergiuszu, właśnie w czasie stosownym spada na nas szczęście. Toż bryła złota wyraźnie; Tylko ją zmienić!

Hrabia Narkin uważnie obejrzał kamień i ważył go w ręku, ażeby ocenić jego wartość.

– Tak, – powiedział, – szczere złoto. Waży najmniej dziesięć funtów.

– I ileż to warte? – zapytał się Kaskabel.

– Warte dwadzieścia tysięcy rubli!

– Dwadzieścia tysięcy rubli!

– Rozumie się. A co do zmienienia, to rzecz bardzo prosta. Proszę spojrzeć, panie i panowie, raz, dwa, trzy!

I: prestissimo! godny uczeń Cezara Kaskabela zamienił bryłę na pugilares, który z szybkością błyskawicy znalazł się w rękach Sandera.

– Pysznie pan to zrobiłeś! – zawołał profesor. – Czy nie mówiłem panu, że pan masz wrodzony talent do sztuki?

– Cóż tam jest w tym twoim pugilaresie? – zapytała się Kornelia synka.

– Wartość bryły, – odrzekł pan Sergiusz: – ni mniej, ni więcej!

I istotnie znaleziono tam przekaz na 20,000 rubli na dom Braci Rotszyldów w Paryżu.

Czy była to rzeczywista wartość bryły? Czy było to istotnie złoto, czy też zwykły kamień, który mały Sander przywiózł aż do Rosyi z Eldorada kolumbijskiej? Nigdy o tem nikt się nie dowie. Rozumie się, że Kaskabelom wypadało uwierzyć słowom hrabiego Narkina i zaufać przyjaźni p. Sergiusza, która w ich oczach większą miała wartość od wszystkich skarbów samego cara!

Rodzina Kaskabelów pozostała w Rosyi jeszcze przez miesiąc. Na jarmark w Permie i jarmark w Niżnym Nowogrodzie nie zwracano więcej uwagi; ale czyż rodzice i rodzeństwo mogli wyjechać przed odbyciem się wesele Jana z Kajetę? Odbyło się ono z wielką okazałością w pałacu w Walskiej i nigdy młoda para nie pobierała się w otoczeniu szczęśliwych osób.

– Cóż Cezarze? Jak myślisz? – zapytała się Kornelia, trącając męża kiedy wychodzono z kaplicy zamkowej.

– To, co zawsze mówiłem! – odrzekł.

Tydzień później oni oboje ze Sanderem, Napoleoną i Clovy’m – którego pominąć nie można, gdyż należał do rodziny, – pożegnali się z hrabią Narkinem i wybrali się do Francyi wraz z „Pięknym Wędrowcem”, ale tym razem koleją, i to, proszę państwa, pociągiem pośpiesznym!

Powrót pana Kaskabela do Normandyi wielkiem był wydarzeniem. Wraz z Kornelią stali się właścicielami pięknej posiadłości w pobliżu Pontorson i wiadomą było rzeczą, że mieli odłożoną okrągłą sumkę dla Sandera i Napoleony.

Hrabia Narkin, jego sekretarz Jan i Kajeta, najszczęśliwsza z małżonek, odwiedzali ich co roku; nie potrzeba opisywać, jak ich witają.

Otóż i wierny opis podróży, która była może jedną z najszczególniejszych w szeregu „podróży nadzwyczajnych”. Rozumie się, że wszystko pomyślnie się zakończyło. Czyż mogło być inaczej, skoro to się tyczyło poczciwej tej rodziny Kaskabelów?

KONIEC.

Przypis

↑ Autor popełnia tu widocznie błąd bardzo znaczny przy oznaczaniu wysp Ajon, nie mówiąc już o drobniejszych błędach przedtem i później popełnianych przy wzmiankach o różnych wyspach i archipelagach. Trzeba jednakowoż zauważyć, że w czasach, kiedy pisał tę powieść, mapy zapewne mniej byłby dokładne, niż dzisiaj. Przy tłómaczeniu trzymamy się ściśle tekstu, gdyż w razie przeciwnym musielibyśmy nieraz całe długie ustępy zmieniać, na odpowiedzialność autora. Wyspy Ajon znajdują się bardzo blizko wybrzeża. – Przyp. tłómacza.

[1] Autor popełnia tu widocznie błąd bardzo znaczny przy oznaczaniu wysp Ajon, nie mówiąc już o drobniejszych błędach przedtem i później popełnianych przy wzmiankach o różnych wyspach i archipelagach. Trzeba jednakowoż zauważyć, że w czasach, kiedy pisał tę powieść, mapy zapewne mniej byłby dokładne, niż dzisiaj. Przy tłómaczeniu trzymamy się ściśle tekstu, gdyż w razie przeciwnym musielibyśmy nieraz całe długie ustępy zmieniać, na odpowiedzialność autora. Wyspy Ajon znajdują się bardzo blizko wybrzeża. – Przyp. tłómacza.

[1]

Cezar Kaskabel/E-book

Fan Feed